Ik neem jullie graag even mee in mijn hoofd. Op Twitter lees ik dat in de Hoorn van Afrika op dit moment veel mensen sterven door honger. Iets wat we te vaak lezen en horen. We zetten een kop koffie en gaan door met de dag. Maar nu niet. Ik werd getriggert door het woord ‘Hoorn’. Hmmm, dat komt zeker door de vorm van Afrika. Die punt aan de onderkant. Dus hup, naar Google. Ik zoek een landkaart van Afrika en zie inderdaad dat onderin de landen staan die waarschijnlijk met grote hongersnood te maken hebben. Hey, daar ligt Egypte. Bovenin. Daar gaan best veel mensen op vakantie. Huh? Tanzania, daar was laatst nog een collega op vakantie. Foto’s met olifanten en selfies op een okergele jeep. Daar boven, vlakbij, liggen Ethiopië en Somalië. Ook armoede. Oké, toegegeven, ik heb mij nooit druk gemaakt om aardrijkskunde. Pas op dit moment in mij leven sta ik open voor kennis en weetjes. Zo scan ik dus nog even de hele kaart. Laat ik eens de wereldkaart bekijken. Hoe staat Afrika in verhouding tot Nederland. Geen idee. En dan zie ik dat je onder in Spanje al oversteekt naar Afrika. Er beginnen heus wel wat belletjes te rinkelen, herkenning van dingen die ik ooit geleerd had. Maar ik besef nu pas dat de Hoorn van Afrika met de eeuwige honger, pal onder ons ligt, niet schokkend ver. Zo werkt mijn brein. Ik kan mij zomaar ineens, op een doordeweekse dag, iets beseffen waar ik nog nooit eerder over na heb gedacht. Veel ellende is soms dichterbij dan ik denk….en dat is best schokkend…
Het is de laatste jaren heel normaal dat een gebeurtenis weken, zelfs maanden in het nieuws is, logisch. Het zijn niet zomaar gebeurtenissen, groot zijn ze. Corona, the Voice, Oekraïne en de boeren bijvoorbeeld. In het begin volg ik alles, dan zwakt het wat af. En dat komt eigenlijk doordat elke gebeurtenis in het begin schokkend is en saamhorigheid schept, maar ineens vindt iedereen er wat van. Dan beginnen de meningen en de verschillende inzichten. En dat is nou precies waar ik veel moeite mee heb. Ik ben namelijk nogal ruimdenkend en kan mij in veel meningen vinden, zonder dat ik het overal mee eens ben. En inmiddels weet ik dat ik dat niet van iedereen kan verwachten.
Een tijd geleden had ik een moment waarop ik tot het besef kwam dat het leven maar kort is. Ik schrok daar een beetje van en liet dit niet meer los. De eerste 15 jaar van je leven wordt je opgevoed en de laatste 15 jaar wordt je gevoed en daartussen zitten 50 productieve jaren. Natuurlijk is dit sterk gedramatiseerd, maar toch. Ik weet heus dat je die laatste jaren niet letterlijk met een slabbetje een bordje eten naar binnen geschoven krijgt. En al helemaal niet vanaf je 65e. Maar een beetje generaliseren mag wel, als je duidelijk wilt maken dat je maar 50 jaar hebt om actief iets van je leven te maken. Dat ik schrok van dit besef komt door de ’50’. Wat is dat nou? En dan moet je ook nog werken en aan veel verplichtingen voldoen. Je zou zeggen dat je er alles uit moet halen wat er in zit. Elke minuut. Maar waarom zeg ik dat nu?
Bij alle drukte en heisa die ontstaat rondom grote gebeurtenissen valt mij op dat mensen vergeten te leven en te zien wat ze werkelijk om zich heen hebben. Dat ze zelf verantwoordelijkheid kunnen nemen in hun dag, weken en jaren. Er heerst een gevoel van controle verlies. Alsof je door de overheid de touwtjes niet meer in eigen hand hebt en de afgrond dichter bij ziet komen. Doordat menigeen het gevoel heeft dat hen alle controle wordt afgenomen, alle eigen regie minimaal is, ontstaat er onrust. En dat uiten we massaal. En dat begrijp ik. Wat ik niet begrijp is het extremisme wat ontstaat, dat alles buiten proporties wordt geuit momenteel. Dat veel geoorloofd is om je mening, oftewel controle verlies, in elke tuin te gooien. Nu heb ik het vooral over de discussie rondom de boeren. Want ik begrijp hun angst. Ik heb geen boerderij, dus het mag in het dagelijkse leven iets verder van mij afstaan. Maar toch, je toekomst is onzeker en je staat met je rug tegen de muur. Vreselijk. Maar dan. Hoe ga je als boer hiermee om. Daar kun je het verschil maken.
Ik heb twee keer in mijn leven op sinaasappelkistjes moeten zitten met een dubbeltje om m’n reet te krabben. En inderdaad, ik dramatiseer weer om m’n punt te maken. Want het voelde niet als ongelukkig. Een scheiding en het verlies van een bedrijf liet zijn sporen na. Twee keer moest ik alles weer opbouwen. Niet in mijn eentje, dat deden we samen. Laat ik dat voorop stellen. Maar in beide gevallen pakte ik meteen weer de controle over mijn leven, en als dat na het verlies van het bedrijf inhoudt dat ik postcodeloten moet gaan verkopen om geld te verdienen, dan deed ik dat. De toekomst was onzeker, maar het kijken naar de dag van vandaag en de mogelijkheden zien, maakte dat ik vol goede moed uitdagingen opzocht om waardevol te blijven leven. Naast alle tegenslagen die hier nog omheen gebouwd werden, ben ik nooit rancuneus geworden. Heb nooit een ander de schuld gegeven en nooit mijn lot in handen van een ander gelegd. Waarom moet dit nou over mij gaan hé? Alsof ik mezelf een veer in de reet wil steken. Maar ik wil toch even uitleggen wat mij het recht geeft om iets te zeggen over mijn medemens.
Terug naar de 50 productieve jaren en de energie die mensen steken in het uiten van hun gevoel en mening. Wanneer ik mijn gevoel en mening op papier zet, hoor ik altijd meteen reacties. En dat is prima. “Ja maar, jou situatie is anders dan de boeren, die worden door de overheid in deze hoek gedrukt”. Dat klopt. Maar de uitkomst is hetzelfde. Een onzekere toekomst en niet weten waar je de controle terug kan pakken. Een vlag op z’n kop hangen is voor de boer een uiting van onrecht. Maar poeh! Ik bekijk het van verschillende kanten en vind het nogal wat. Heel de wereld gebruikt zijn vlag als symbool van de natie en alles wat zich daar heeft afgespeeld. Ik hoorde iemand zeggen; het is maar een stuk stof. Ja, letterlijk, maar voor velen is dat het niet. Waarom zoveel acties waar je een ander pijn mee doet of mee lastig valt. Zoals je nu ziet gaan alle ministers na elke gebeurtenis gewoon iedere avond naar bed en heb je maar weinig invloed op wat besloten wordt. Maar weet je. Ik hoop dat iedereen zich blijft realiseren dat je zelf beslissingen kunt nemen om voorbereid te zijn op de nabije toekomst. Die kunnen groot zijn, maar ook klein. In de meest arme gezinnen zie je dat geluk bestaat. In dit hele verhaal zijn er uitzonderingen op de regel, maar ‘het grote midden’ kan echt wel wat aardiger met een ander omgaan en zijn mening wat in het midden laten. En je realiseren waar je jouw energie voor gebruikt in die 50 jaren.
Feit is dat het altijd slechter kan. Dat Nederland nog steeds een land is waar ik graag woon. Dat ik stiekem blij ben niet over de portemonnee van 16 miljoen mensen hoef te beslissen. Het geeft alleen maar ellende. Tenzij je een keer een kwartje weggeeft als overheid. Ik zie mijn eigen huis en gezin. Ik zie mijn eigen minuten, dagen, weken en jaren. Blij met een spontane bbq in de tuin. Een baan waar ik blij van word. Een ijsje halen bij de buren. Het voorrecht van een camper die ons spontane uitjes bezorgt in de rust van de natuur. Een Netflix marathon op een matras met veel chips, een kleinkind in een zwembadje, of gewoon even lekker vrij zijn en genieten van het moment. Voor iedereen anders, maar kleine dingen. Te ver in de toekomst kijken en bang zijn voor ellende en oplopende onkosten bijvoorbeeld, leidt af van jouw dag. Vandaag. En waar je de controle kan behouden en pakken. Wat komt dat komt, en deal er op dat moment mee. Er zijn altijd oplossingen om jouw 50 jaar op jouw manier leuk te houden.
Laatst kwam ik terug op mijn leven met een angststoornis. Het is net als met een verslaving. Je komt er nooit vanaf. Je leert ermee omgaan. En de sleutel tot succes is acceptatie. Dat klinkt makkelijk, maar dat is wel een stap naar herstel. Angst voedt zich namelijk met angst. Hierdoor heeft het kans te groeien en steeds groter te worden. Er kan steeds meer bij komen en voor je het weet ga je vermijden. Uit de weg gaan waar je angstig van wordt.
Hoe dat gaat heb ik in meerdere blogs verteld. Ik wil uitleggen wat voor effect dat vandaag de dag op mij heeft. De angst ligt namelijk altijd op de loer. Omdat je nu eenmaal graag wil dat het weg blijft. Niet zo hevig terug komt als eerder. Laat ik eens over corona beginnen. Uiteindelijk hebben we het daar de laatste jaren niet genoeg over gehad. Maar ik kan er niet omheen dat het een ‘gevaarlijke’ periode voor mij was. In het begin had ik het niet door. Veel thuis moeten blijven, mensen vermijden, geen uitjes en als je al ergens heen moest, was het kort en krachtig. Als je de laatste zin nog eens opnieuw leest zie je het probleem. De ingrediënten voor agrofobie. Oftewel straatvrees. Ik vond het dus in eerste instantie een comfortabele periode. Tot het moment dat het iets te comfortabel werd. Thuis, werk, school. Dat was het. Meer smaken waren er niet. Toen Ro op een bepaald moment een uitstapje opperde voelde ik een zenuwscheut in m’n buik. Huh?! Herkenbaar! Nee!!! Nog niet meteen op volle kracht op de rem, maar ik begon het te signaleren. Nog een paar keer. Dit mocht niet gebeuren.
Gelukkig heb ik inmiddels de handvatten om mezelf aan te pakken. Dus bij het signaleren moet ik zo verstandig zijn om mezelf bloot te stellen aan mijn angsten. Exposure noemen we dat in vaktermen. Het is niets anders dan je angsten onder ogen komen. Ze letterlijk aan te gaan. En dan ook nog jezelf overtuigen van het feit dat er echt niets gaat gebeuren. Dat is mij ooit gelukt door te accepteren wat er kon gebeuren. In mijn geval vertrouwde ik mijn lichaam niet. Mijn benen niet. Bang dat ik midden op straat een paniekaanval zou krijgen en door m’n benen zou zakken. Door te accepteren dat ik dan maar een paniekaanval krijg en horizontaal op straat lig, werd die angst minder. Het werd immers niet gevoed door angst. En je brein is een wonderlijk iets, dat kan gaan wennen aan die acceptatie. Het angstalarm gaat steeds minder werken. En in een verder stadium gaat het zelfs bijna helemaal niet meer aan. Je geeft er geen reden meer voor en je angstcentrum wordt gereset. Vervang bovenstaande angst voor een spinnenfobie en je weet dat de oplossing vaak exposure is. Net zolang tot ze in je buurt mogen komen. Het resetten van je brein dus. Ik zeg altijd, als je het zelf hebt ontwikkeld, kun je er ook weer vanaf komen. Het is niet aangeboren.
Maar even weer terug. Tijdens de coronaperiode betrapte ik mezelf op vermijdingsdrang. En dat wilde ik uiteraard niet laten gebeuren. Tegenwoordig kan ik met een paar stappen mezelf weer genoeg zelfvertrouwen geven om verder te kunnen. Dit uiteraard met die dosis medicatie die ik nog steeds slik. Die laat de angst niet zo extreem binnenkomen en hij trekt vaak niet door. Dus ook dit keer had ik mezelf snel genoeg weer op de rit. Bij mij gaat het voornamelijk over verre afstanden van m’n huis. Of camper kan ook. Als ik die basis verlaat kan ik me met de kilometer onveiliger voelen. Hierdoor is het voor jou misschien voor te stellen dat een fikse boswandeling of een middagje stad voor mij exposure is. In de blogs tijdens vakanties zie je vaak staan dat Karin weer eens aan het shoppen is. Veel van deze momenten gaan niet helemaal vanzelf, maar ik ga ze niet uit de weg. Omdat ik shoppen leuk vindt werkt mijn beloningssysteem in het brein ook nog eens mee met de exposure.
Voor het algemene plaatje kan ik je zeggen dat ik het grootste deel van mijn tijd angstloos door kom. En al helemaal na bijvoorbeeld een vakantie, waar ik veel doe en onderneem. Daar groeit mijn zelfvertrouwen. En ik ben er heus niet (meer) dagelijks mee bezig. Er gaan dagen voorbij, weken, dat ik gewoon mijn leven leef. Ik vind echt dat ik ‘genezen’ ben. Dat kost heel veel tijd, veel energie, doorzettingsvermogen en wilskracht (…een pilletje). Maar uiteindelijk is het het allemaal waard.
Mocht deze blog vragen oproepen, of heb jezelf iets waar je mee rond loopt. Je mag altijd dm’en. Bellen doe ik niet aan….ik haat bellen. Maar dat terzijde. Tot de volgende blog!
Doordat iemand vroeg naar mijn proces van straatvrees, dook ik in het hoofdstukThe story of my life.Na blog nummer acht stopt het verhaal. Maar weet je, het stopte niet daar. En voor de volledigheid maak ik het af. Ik denk dat ik het een positief einde wilde geven, teleurgesteld in mijzelf? Zoiets. Maar nu zie ik dat anders.
Nadat ik euforisch was over een maand zonder medicatie bleek ik wel degelijk gevoelig voor zenuwen. Ik gaf mijzelf niet de ruimte om dit gevoel zijn gang te laten gaan. Bang voor een terugval. Het leven wat ik niet meer wilde. Ik maakte voor het eerst in mijn leven een afspraak met een psycholoog. Ik kreeg cognitieve gedragstherapie en waar ik dacht alles te weten, ook vanuit mijn werk, kreeg ik wel wat inzichten. Een simpele lijst op een bord met angsten die ik voel, werden met procenten afgevinkt op werkelijke ervaringen of bang voor deze ervaringen. Er bleef procentueel niet zoveel over, eigenlijk was mijn angst voor veel dingen groter dan de werkelijke aanvallen van paniek. Na een paar sessies werd ik wat wijzer maar bleef op een niveau hangen waar ik niet tevreden mee was. Zenuwen, vaak. Geen paniek, maar voor mijn gevoel was dit een kwestie van tijd. Eigenlijk kun je zeggen dat ik bang was voor terugval. Samen met de psycholoog besloot ik de laagste (opbouw-) dosering van de medicatie te gebruiken om de scherpe randjes weg te halen. Eigenlijk meteen voelde ik me beter. Tot vandaag de dag heb ik niet overal een antwoord op. Want dat beetje medicatie gebruik ik nog steeds. Als ervaringsdeskundige wil ik het graag analyseren. Eigenlijk ben ik bang dat bij iedereen die medicatie krijgt tegen angst en depressie een gedeelte van je hersenen over laat nemen door een chemisch stofje. Het lichaamseigen mechanisme wat gebouwd is om aan het werk te gaan als je bijvoorbeeld een spin ziet die je eng vindt, wordt stil gelegd. In veel gevallen jaren lang. Als je het dan weer op eigen kracht moet doen, zonder medicatie, moet je dat gedeelte weer helemaal opnieuw trainen. Een soort revalidatie. En in mijn opinie kost dat minimaal een jaar. Heb maar eens de kracht en power om daar doorheen te breken als je je ellendig voelt. Maar zo zie ik het achteraf. Op het moment dat ik een pil nam zat ik alweer in een irrationele fase. Angst nam langzaam weer de overhand. De andere kant van het verhaal is dat ik bang ben dat ik teveel vertrouw op dat pilletje, dat ik door onzekerheid de angst weer aan het ontwikkelen was. Alsof je me een placebo had kunnen geven. Misschien had ik het af kunnen maken als ik mezelf niet gek had laten maken door die gedachte. Maar dat weet ik dus niet. Wat ik wel weet is dat er alles voorover heb om angstloos te leven. En als dat betekend dat ik een pilletje moet nemen om de scherpe randjes van een angststoornis onder controle te houden, prima. Ik beschouw mijzelf als genezen. Met een pilletje per dag. Ik doe alles, ga niets uit de weg. Er zijn heus momenten dat het opkomt, maar daar zal ik hierna nog een blog aan wijden. Voor nu ben ik een werkende vrouw in de psychiatrie, student HBO verpleegkunde, oma van twee kleinkinderen, gelukkig met mijn mannetje en dus blij met het leven. Dat is dus echt anders geweest. Dat nooit weer.
Ik ben al een poosje stil. Terwijl ik een mooi platform heb met veel lezers. Maar er moet me iets van het hart. Het weegt steeds zwaarder en ik heb er last van. Mensen die wat dichter bij mij staan weten dat ik hooggevoelig ben. Alles komt binnen. Filteren is er niet bij, me ervoor afsluiten lukt maar zelden. Op mijn werk heb ik een modus gevonden. Daar ‘gebruik’ ik het ten gunste van de cliënt, onbewust overigens. Maar op dit moment komt de wereld bij me binnen. De medemens staat steeds verder van mij af. Ik begrijp het niet meer. Ik probeer met heel mijn vermogen te begrijpen wat er om ons heen gebeurd. Maar het lukt me niet meer.
Wat gebeurd er? Waarom zijn er zoveel mensen op zichzelf gericht. Ervan overtuigd dat hun waarheid de juiste is. Waar is het inlevingsvermogen. Waar is het relativeringsvermogen. Het lijkt wel alsof er een zaadje geplant is bij iedereen. ‘Kom voor jezelf op, vecht, het draait om jou, jij bent belangrijk, en iedereen die je in de weg staat, laat ze weten dat ze op opzij moeten gaan en vooral hun mond moeten houden!’ Maar zonder jezelf tekort te doen zijn er toch andere manieren?
Weet je, social media is voor mij funest. En toch kijk ik nog te vaak. Corona, racisme, losgeslagen jeugd, mensen die overlijden door verdrinking……. Een onderliggende factor van deze meldingen laat zien dat mensen vooral met zichzelf bezig zijn. Zichzelf onoverwinnelijk vinden. Mij overkomt niets, alles komt op het bordje van een ander. En als er dan wel iets gebeurd is het de schuld van de ander. De premier, de politie, Corona. Alles behalve eigen verantwoordelijkheid. Ik vind het vreselijk als mensen zeggen dat onze vrijheid in het geding komt door maatregelen die juist opgelegd zijn voor onze veiligheid. En het mooie is, je mag zelf bepalen wat je ermee doet. We leven in een vrij land. Je mag gaan en staan waar je wilt maar onthoud dat je ook kiest voor een ander in het geval van Corona. Als ik probeer jou te ontlopen is het niet netjes als je voor me springt met je mening. Ik denk dan alleen maar; onder welke steen heb jij geleefd. Wat begrijp je niet. Hou nog even vol en weet dat je leven er heel anders uit had kunnen zien. Je zal maar in Beiroet wonen bijvoorbeeld.
Ik wijt het aan welvaart. We hebben het te goed. We leven in een mooi land. Je mag lekker foeteren op de regering wanneer iets niet gaat zoals je wilt. Lekker buiten jezelf. Je hebt mogelijkheden om je te ontwikkelen tot een bevoorrecht persoon ten opzichte van de rest van de wereld. En als we niet wakker liggen van een oorlog naast ons bed, of armoede waarbij er dagelijks geen zekerheid is op wat eten, of dictatuur waarom je niets zelf mag beslissen, blijft er weinig over dan je tegen een gezonde samenleving te keren. Je premier, je landgenoot, je buren, je familie. Lekker zeuren tegen elkaar. Je mening opleggen. En in het ergste geval het negeren van adviezen of het gebruiken van geweld. En dan heb ik het in het eerste geval over een rode vlag bijvoorbeeld en in het tweede de reljeugd.
Ik heb de afgelopen maanden een paar keer gezegd dat ieder mens voor zichzelf eens moet afvragen hoe je vanochtend opstond. Hoe je dag verlopen is. Of je binnen je eigen vier muren en leven erge last hebt gehad van ingenomen vrijheden. Was je ongelukkig vandaag? Was het onhoudbaar? Ik niet. Ik heb een fijne zomer gehad. Uiteraard heb ik gewoon moeten doorwerken wat enorm relativeert. Alle klussen op m’n to do lijst gebeurden in de vrije tijd erom heen. En ik weet heus dat er door omstandigheden voor veel mensen een zwaardere periode achter de rug ligt. Maar er blijven nog veel over die hun zegeningen moeten gaan tellen.
Ik maak me zorgen. Heb de antwoorden niet. Die liggen bij ieder individu zelf. Waarom negeer ik adviezen, waarom ga ik de straat op om te rellen, waarom luister ik niet wat meer naar de mensen om me heen. Hun ervaringen, hun inzichten, hun problemen, hun angsten. En ben ik in staat daar rekening mee te houden. En zo niet. Waarom niet?
Ik vind 2020 maar een vreselijk jaar. Ik hoop dat we 31 december klokslag 12 uur ineens wakker worden, om ons heen kijken, verbaast over wat we meemaakten in die rare droom en er alle lessen uithalen die gegeven zijn.
Als je dit gelezen hebt ben ik blij dat je even naar me hebt willen luisteren. Ik had het gewoon nodig om het van me af te schrijven. Ik weet dat ik er niets aan kan veranderen.
Toch weet ik dat het weer goed komt allemaal. Waarschijnlijk hebben we dit nodig met z’n allen. Geniet van jullie dag.
Dit jaar is er iets geks gebeurd. Ik ben veranderd in een fanatieke sportschoolganger. Nou zeg! Wie had dat gedacht. Mijn hele leven ben ik het sporten uit de weg gegaan. Niets voor mij. Gedoe! Loop je te rennen naar (n)iets en weer naar huis. En je wordt er ook nog moe van. Bij kickboksen word je afgemat terwijl je roept dat je dood gaat. No mercy. Doorgaan! Dat werd een blauwe maandag. Klasjes waarbij ik achteraan stond te springen en te hijgen gaven mij nooit een boost. Alleen maar ‘hoe lang nog? Nog twintig? Toe even!! Een sportinstelling van niets, ik weet het. Dus toen een collega mij wees op de voordelen van fitness op je eigen tempo dacht ik; Ha! Dat ga ik echt niet doen. Niet kunnen ook. Maar ze maakte me enthousiast. Niet dolenthousiast. Maar genoeg om me op een dag in te schrijven. Dat was afgelopen Januari.
Het is nu Juli jongens! Ik ga nog steeds! De eerste maanden drie dagen per week. Maar ik had al gauw door dat ik daar problemen mee ging krijgen. Met mezelf wel te verstaan. Het beheerste mijn agenda en iemand die mijn dagritme kent weet dat daar iets in zit. Slapen, werken, sporten en nog wat luttele uren voor andere zaken. Ik bracht het terug naar twee keer per week. En dat lukt nog steeds. Ik ga overigens in de meeste gevallen met tegenzin heen, maar heb wel het blije gevoel achteraf. Dat wat nodig is om enthousiast te blijven. Ook werkt het mee dat er kilo’s en centimeters verdwijnen. Gewoon zomaar, terwijl ik nog zeker één keer per week patat eet. En soms chips. Chocola ook. En tosti’s. En kaneelbroodjes van de Aldi. Owh! Croissantjes. Ham kaas. Die ook. Heerlijk.
Oké. Ik dwaal af. Het is ook laat op de avond nu. Altijd zin in een snack. Maar zes van de zeven dagen doe ik het niet. Oké, soms vijf. Maar meestal ben ik stoer. Na het avondeten niets meer. Alleen fruit. Dat helpt ook. Maar verder, twee keer in de week een uur fitness werkt. Voor mij. Ik voel me er fijn bij. En dat lieve mensen had ik nooit gedacht. Ik had je keihard uitgelachen als je dat een paar jaar geleden had voorspelt. Nu weet ik beter. Ik kan het! Als dit geen motivational speech is voor de twijfelaars onder jullie. Als ik het kan, kan iedereen het.
Nou, wat kun je makkelijk van de radar verdwijnen als je binnen social media je mond houdt. Ik heb een behoorlijke poos geen zin gehad om te schrijven. Dit lag puur aan mezelf. Een combinatie van; wat heb ik te melden en geen inspiratie. Maar hey! Ineens ging er weer van alles door mijn hoofd. Voordat het chaos wordt kan ik het beter weer zwart op wit zetten. De laatste tijd ben ik me ervan bewust dat ik ouder word. En ik weet het niet zo goed. Wat vind ik hier eigenlijk van.
Standaard zeg ik hardop dat ik me 25 voel, dag in dag uit. Het verschil wat je moeilijk uit kan leggen aan iemand die daadwerkelijk 25 is, is het gevoel wat je soms overspoelt. Je hebt zoveel extra jaren in je herinneringen dat er soms een terugblik in je hoofd voorbij komt. Een confrontatie dat het decennia geleden is dat je bij dat moment was. Een ongemakkelijk gevoel, tegelijkertijd ook prettig. Een moment dat je ervoor wilt kiezen een gevoelig muziekje op te zetten en weg te kruipen in een hoekje van de bank. Het komt ook ineens, bij een vliegtuigje wat overvliegt of een motor in de verte op de snelweg. Alsof je besef van tijd en het eindige binnen komen. Misschien voor jou bla bla, maar toch weet ik inmiddels dat het bestaat, het komt en gaat met name als je ouder wordt. Binnen deze uitleg en het gevoel leef ik momenteel iets meer. Er gebeurd namelijk veel. Positief en negatief. Oftewel ying en yang. Want het is in evenwicht. Ik heb na mijn mindere periode van anderhalf jaar geleden mijn bachelor in het leven gehaald. Oprecht gelukkig en in balans. Op naar de rest.
Daar is het bruggetje. Deze jongedame gaat studeren. Met dat ik het opschrijf schiet er een zenuwachtig gevoel in mijn buik. Zeg ik dit nu hardop? Tegen iedereen? Nu moet je wel. Geen weg meer terug. Kort gezegd dient deze kans zich aan en ik heb altijd gezegd dat ik graag nog een studie zou willen doen. Het is nu of nooit. Onzekerheid speelt mij parten. Kan ik het wel? Ben ik slim genoeg? Ben ik in staat mij hier honderd procent voor in te zetten? Allemaal vragen waar ik het antwoord niet op weet en er maar op één manier achter kan komen. Doen! En dat is wat iedereen die mij kent zegt. Doen! Ik kan slechter leven met; had ik maar……dan niets doen. Dus HBO, here I come. Op naar een bachelor die zwart op wit staat.
Het voelt als een mooi moment. 47 zijn en ervoor gaan. Waarom niet. Fijn werk, een topper van een man, een dochter om trots op te zijn, een leven met ruimte voor een uitdaging, een gezonde familie en zelf met beide voeten op een stevige fundering. Daarom besef ik me nu zoveel meer dat ik dit ben. Met zoveel jaren achter me. Alles om me hier te krijgen waar ik nu ben. Wish me luck! Even een bakkie en dan ga ik weer verder met mijn leven……
Je kent het wel, het wordt de hoogste tijd dat je een vriend of vriendin weer even ziet. Druk, druk, druk is het excuus. De wil is er maar het daadwerkelijk je agenda pakken en plannen schiet erbij in. Het was bij mij een lijstje aan het worden. Tijd voor actie.
De afgelopen tijd zag ik dierbare kennissen en vriendinnen weer. De één met een etentje, de ander met een lunch. Ook een vluggertje ‘ik ben in de buurt’ bakkie kwam voorbij. Midden in het bos een middagje zonnen op een kabouterterras met een oud collega was een fijn weerzien, je zal er maar wonen. Heerlijk. Ik realiseer me dat ik echt wat schade heb ingehaald.
Vandaag ging ik namelijk met oud collega en tevens vriendin naar de Heksenhoeve in Appelscha. Wat ik me daar bij voor moest stellen wist ik niet. Het bleek een zoektocht naar geluk en wilskracht. Er woont een witte heks en ze probeert je van je zweverige vooroordeel met beide benen in de bossige grond te zetten. Doormiddel van opdrachtjes op het prachtige bosperceel word je gedwongen na te denken over mensen die je mist en weer wilt zien en verdriet wat ergens zit en bij haar weggestopt kan worden in een met mos begroeide ton. Wichelroede lopen was een openbaring en valt beter natuurkundig uit te leggen dan spiritueel. Het blijkt een methode die menigeen gebruikte en het kan vandaag de dag nog. Zo bijzonder om de wichelroede in je handen te voelen draaien terwijl je niets doet. Wat een fijne middag. Wat een rust. Wat een mooie plek.
Het was dan ook vanmiddag dat ik gedwongen werd na te denken over de mensen die ik gauw weer wil ontmoeten. En laat ik daar nu net, wat zelden voorkomt, geen antwoord op hebben. Ik heb de laatste tijd echt iedereen even gezien. Ik ben blij dat ik daar weer even de tijd voor heb genomen. In het najaar maar weer een nieuwe ronde.
Er gebeurd zoveel om me heen dat emoties op en neer gaan. Dan wordt het tijd voor ‘pen en papier’. Mijn eeuwige uitlaatklep.
Leven en dood gaan hand in hand, dat wist ik uiteraard. Maar van dichtbij meemaken dat iemand veel te jong het aardse bestaan achter zich moet laten en tegelijkertijd nieuw leven zien groeien, dat doet wat met me. Elke dag komt er een moment voorbij dat ik het voel binnen komen. Een mooi nummer op de radio, een avond in het donker, buiten op het terras, met een lucht vol sterren. Ik word teruggeworpen op mijn gevoel. Dat ik hier ben, dat ik dat zo normaal vind. Maar het is niet vanzelfsprekend. Ik voel me dan klein. Verlaten, ongemakkelijk, maar ook gelukkig. Wat een bizar gevoel.
Toch wil ik stil blijven staan bij het moment. Het hier en nu. Dankbaarheid. Dankbaar dat onze dochter een nieuwe fase in haar leven ingaat. Zo onverwacht, zo schrikken, zo vroeg. Kan ze dit, ook geestelijk. Inmiddels hebben we het proces naar aanvaarding en blijheid doorlopen. Allemaal op onze eigen manier. Soms stil, soms pratend en vooral lachend. Dat we aan het idee gingen wennen werd duidelijk door de grappen over opa’s en oma’s en papa’s en mama’s. Ze is er klaar voor. Wij zijn er klaar voor.
Belangrijk te weten dat het ook zo goed met haar gaat. Ze had haar therapie af gesloten. Heeft al een tijd een fijne vriend en ze had haar studie ‘social work’ opgepakt. Allemaal plussen. Natuurlijk ook lastige momenten, voor haarzelf. Angst, verdriet en zorgen naar de toekomst. Maar praten en aanvaarden van haar gevoel maakte de dag weer goed. Nu dit. Ik zag haar angst, voelde het ook. Ik heb gezegd dat het er mag zijn. Je hoeft niet met iedereen mee te juichen als je het zelf even anders voelt. Neem je tijd. Het komt vanzelf.
En zover zijn we nu. Ze is blij. Wij zijn blij. Alles is gezond. We kunnen alleen maar afwachten en hopen op een voorspoedige zwangerschap. Jonge moeder in de dop. Langzaam zie ik haar groeien. Ze is serieus, leest en leert. Maar ook zijzelf neemt grote sprongen naar volwassenheid, niet pinbaar maar ik voel ze. Wat een jaren hebben we achter de rug. Wat had het mis kunnen gaan. Wat is het goed gekomen. Zo trots op haar.
Kan ik alleen nog maar mijn gevoel delen naar het donkere hoekje. Een vriend die wacht op het einde. Hetzelfde proces. Aanvaarden en wachten. Hopen op voorspoedig en vrij van pijn en angst. Dat gaat niet lukken. Betere dagen spelen tikkertje met slechte dagen. Maar dat het komt is zeker. Wat een strijd.
Wat ligt het dicht bij elkaar. En wat mogen we blij zijn met elke dag. Zo cliché, maar mijn dagelijkse confrontatie op dit moment. Ik weet het en ben gelukkig.
