Terugblik

  
Het was knokken. Voor onszelf. Ons samen. Voor dochter. Het is kantjeboord geweest, het niet samen kunnen oplossen van onrust en chaos. Het allert blijven voor dochter. Haar loslaten en leiden tegelijk. Maar we zijn de streep over. Een week in het vooruitzicht waarbij er oplossingen lijken te komen. Afscheid genomen van m’n grootste vriend in de geschiedenis van honden. Dat viel zwaar maar dankbaar voor de zestien jaren. Dan nog een moeder die geen moeder mag heten. Haar zoon het zo moeilijk maakt, onmogelijk maakt om zorgeloos te leven. Ook dat is nog niet afgelopen en gaan we onrustig tegemoet. Toch zien we mogelijkheden. We hieven het glas op positiviteit en gezondheid. Voor zowel lichaam als geest, het laatste minstens zo belangrijk. Op onze banen. Allebei loten uit de loterij en hiervoor beide weer aan de studie om de gekregen kansen waar te maken. Met veel zin en energie, het is de balans die het voor ons doet, om alles in perspectief te zien als het minder gaat. We houden van elkaar en dat blijkt genoeg. Het komende jaar ligt open. Voor kansen, mogelijkheden, keuzes en tegenslagen. We kunnen het. Net als ieder ander. Ook voor dochter wacht er een zware tijd, maar ze is jong en kweekt de basis voor een fijn leven. Ik wil voor iedereen die dit leest hetzelfde. Dat wat ik mezelf ook wens. Een wereld met verdraagzaamheid, respect, gezondheid en geluk. Mooi om het elk jaar weer op een rijtje te zetten. Het maakt het terugkijken de moeite waard.