Ik kan niet heksen!

by Posted in Geen categorie, Kaatjesding Leave a comment

Je kent het wel, het wordt de hoogste tijd dat je een vriend of vriendin weer even ziet. Druk, druk, druk is het excuus. De wil is er maar het daadwerkelijk je agenda pakken en plannen schiet erbij in. Het was bij mij een lijstje aan het worden. Tijd voor actie.

De afgelopen tijd zag ik dierbare kennissen en vriendinnen weer. De één met een etentje, de ander met een lunch. Ook een vluggertje ‘ik ben in de buurt’ bakkie kwam voorbij. Midden in het bos een middagje zonnen op een kabouterterras met een oud collega was een fijn weerzien, je zal er maar wonen. Heerlijk. Ik realiseer me dat ik echt wat schade heb ingehaald.

Vandaag ging ik namelijk met oud collega en tevens vriendin naar de Heksenhoeve in Appelscha. Wat ik me daar bij voor moest stellen wist ik niet. Het bleek een zoektocht naar geluk en wilskracht. Er woont een witte heks en ze probeert je van je zweverige vooroordeel met beide benen in de bossige grond te zetten. Doormiddel van opdrachtjes op het prachtige bosperceel word je gedwongen na te denken over mensen die je mist en weer wilt zien en verdriet wat ergens zit en bij haar weggestopt kan worden in een met mos begroeide ton. Wichelroede lopen was een openbaring en valt beter natuurkundig uit te leggen dan spiritueel. Het blijkt een methode die menigeen gebruikte en het kan vandaag de dag nog. Zo bijzonder om de wichelroede in je handen te voelen draaien terwijl je niets doet. Wat een fijne middag. Wat een rust. Wat een mooie plek.

Het was dan ook vanmiddag dat ik gedwongen werd na te denken over de mensen die ik gauw weer wil ontmoeten. En laat ik daar nu net, wat zelden voorkomt, geen antwoord op hebben. Ik heb de laatste tijd echt iedereen even gezien. Ik ben blij dat ik daar weer even de tijd voor heb genomen. In het najaar maar weer een nieuwe ronde.

Blij vs Onblij

by Posted in Kaatjesding Tagged Leave a comment

Er gebeurd zoveel om me heen dat emoties op en neer gaan. Dan wordt het tijd voor ‘pen en papier’. Mijn eeuwige uitlaatklep.

Leven en dood gaan hand in hand, dat wist ik uiteraard. Maar van dichtbij meemaken dat iemand veel te jong het aardse bestaan achter zich moet laten en tegelijkertijd nieuw leven zien groeien, dat doet wat met me. Elke dag komt er een moment voorbij dat ik het voel binnen komen. Een mooi nummer op de radio, een avond in het donker, buiten op het terras, met een lucht vol sterren. Ik word teruggeworpen op mijn gevoel. Dat ik hier ben, dat ik dat zo normaal vind. Maar het is niet vanzelfsprekend. Ik voel me dan klein. Verlaten, ongemakkelijk, maar ook gelukkig. Wat een bizar gevoel.

Toch wil ik stil blijven staan bij het moment. Het hier en nu. Dankbaarheid. Dankbaar dat onze dochter een nieuwe fase in haar leven ingaat. Zo onverwacht, zo schrikken, zo vroeg. Kan ze dit, ook geestelijk. Inmiddels hebben we het proces naar aanvaarding en blijheid doorlopen. Allemaal op onze eigen manier. Soms stil, soms pratend en vooral lachend. Dat we aan het idee gingen wennen werd duidelijk door de grappen over opa’s en oma’s en papa’s en mama’s. Ze is er klaar voor. Wij zijn er klaar voor.

Belangrijk te weten dat het ook zo goed met haar gaat. Ze had haar therapie af gesloten. Heeft al een tijd een fijne vriend en ze had haar studie ‘social work’ opgepakt. Allemaal plussen. Natuurlijk ook lastige momenten, voor haarzelf. Angst, verdriet en zorgen naar de toekomst. Maar praten en aanvaarden van haar gevoel maakte de dag weer goed. Nu dit. Ik zag haar angst, voelde het ook. Ik heb gezegd dat het er mag zijn. Je hoeft niet met iedereen mee te juichen als je het zelf even anders voelt. Neem je tijd. Het komt vanzelf.

En zover zijn we nu. Ze is blij. Wij zijn blij. Alles is gezond. We kunnen alleen maar afwachten en hopen op een voorspoedige zwangerschap. Jonge moeder in de dop. Langzaam zie ik haar groeien. Ze is serieus, leest en leert. Maar ook zijzelf neemt grote sprongen naar volwassenheid, niet pinbaar maar ik voel ze. Wat een jaren hebben we achter de rug. Wat had het mis kunnen gaan. Wat is het goed gekomen. Zo trots op haar.

Kan ik alleen nog maar mijn gevoel delen naar het donkere hoekje. Een vriend die wacht op het einde. Hetzelfde proces. Aanvaarden en wachten. Hopen op voorspoedig en vrij van pijn en angst. Dat gaat niet lukken. Betere dagen spelen tikkertje met slechte dagen. Maar dat het komt is zeker. Wat een strijd.

Wat ligt het dicht bij elkaar. En wat mogen we blij zijn met elke dag. Zo cliché, maar mijn dagelijkse confrontatie op dit moment. Ik weet het en ben gelukkig.

UPdate met de nadruk op UP!(8)

by Posted in Kaatjesding, The story of my life Leave a comment

Misschien zijn jullie er inmiddels wel klaar mee. Die updates. Maarre, je hoeft niet te lezen uiteraard. Het is nou eenmaal een projectje.

Maar goed nieuws. Na mijn ‘inzinking’ heb ik mezelf herpakt, werk weer en doe m’n ding. Zonder shit in m’n lijf. De afgelopen week sloop er wel eens een ongemakkelijk gevoel naar binnen maar ksssst! Weg ermee. Laat me met rust. Op m’n werk voel ik mezelf heel erg oké. Het helpt wel de toestanden van anderen. Leidt zo lekker af van jezelf. Èn! Ik hoor mezelf praten met clienten en hun heel veel positieve energie geven waardoor ik denk, dat moet je zelf dan ook doen hè? Het mes snijdt voor mij aan heel veel kanten op het moment. Het is echt een kwestie van geduld, up’s en down’s, vallen en opstaan, slikken en weer doorgaan etc. Ik begin te geloven dat het voor mij wel eens goed uit kan pakken. Ik schrijf dit ook omdat er velen zijn, ook die ik gesproken heb, waarbij het niet lukt af te bouwen. Er is dus werkelijk een heel lastig stukje, ook bij verslavingen, waarbij je grote kans hebt op terugval. Dat stukje is zwaar! Ik zag het ook niet meer. Waar doe ik het voor. Voor dit miserabele gevoel? Maar echt, het wordt beter. Het voelt lichter. Wordt overzichtelijk. En het helpt om het in perspectief te blijven zien. Het leven ruikt sws niet elke dag naar citroentjes. Maak het niet mooier dan het is.

Maar hè, ik ben er nog niet maar het komt goed. Ik ben gewoon weer een beetje blij. Misschien date ik nu wat minder up. Geen bericht is goed bericht. En julliebedankt voor het lezen en reageren. Dat helpt echt in het proces. Voor iedereen denk ik. Heb ik ook wat van geleerd.

*Owh ja, ik ben nu een maand clean!

Het gaat niet zo goed!(7)

by Posted in Geen categorie, Kaatjesding, The story of my life 1 Comment

Tja, ook de mindere momenten delen hè? Geeft wel een compleet beeld.

Vorige week naar de Stones. Ik heb daar toch wel wat ongezonde spanning voor opgebouwd. Gaat het zonder medicatie goed komen met mij? Ik ben dit soort evenementen uit de weg gegaan toen ik nog geen medi nam. Of ik het nu wilde of niet, het zat in m’n hoofd. De angst voor de angst. Gatver! Daar baalde ik van.

De Stones zelf ging hartstikke goed, dat is dan inderdaad vaak de uitkomst. Daar waar je tegen op ziet valt reuze mee. Dus bij het opkomen van de Stones begon ik spontaan te huilen, waarschijnlijk kwam de spanning eruit. Na deze succeservaring was ik dan ook superblij. Het gaat goed komen met mij.

De volgende dag had ik nog een volle agenda met etentje en ook daar zag ik weinig beren op de weg. Ergens in die avond kwam er wel iets ongemakkelijks omhoog maar alles onder controle.

Maar die nacht ging het mis. Het overviel me. Ongekende spanning in m’n lijf en ik kreeg het niet weg. De hele nacht lag ik wakker en werd meteen weer wakker als ik in slaap dommelde. Ik zal je de details besparen maar dat ik fris en fruitig om half zes naast m’n bed zou staan om te werken was uitgesloten. Ik stuurde een berichtje om me af te melden en liet de rest van de nacht aan me voorbij sluipen onder een deken van spanning en zenuwen. Ook nam ik in een vlaag van wanhoop een pil, die ik altijd nam. Helpt voor geen meter als je er één neemt, maar ik ging weer beginnen. Ik wist het zeker. Ik was verslagen. En dan word je wakker in grote onzekerheid en het gevoel van falen.

Ik kreeg die dag veel steun in de vorm van berichtjes en belletjes. Veel begrip. Het liet maar weer eens zien dat het in jezelf blijven opkroppen nergens toe leidt. Dit voelde goed. Adviezen, oppeppers, je hebt er echt wat aan. Ik belde m’n huisarts en die zei nog eens met nadruk dat die ene capsule geen bal zou doen. Ik zei ook dat ik dat best wist maar weer wilde beginnen. Hij zei meteen dat ik dat beter niet kon doen. Deze fase moet ik door. Deze is zwaar. Hier vallen de mensen terug. Het komt even dubbel en dwars zo hard binnen allemaal. Ook werd ik er door velen aan herinnerd dat ik er ‘nog’ maar twee weken af ben. Wat had ik dan gedacht? Je denkt er veel te makkelijk over. Je dacht dit wel even te doen. Neem de tijd. Doe rustig aan. Ga niet alles aan omdat je vindt dat het zo hoort. Het perfecte plaatje. ‘Jongens dit is mijn afbouwverhaal en het leest heerlijk weg. Geen probleem gezien!’

Tja, ik besloot diezelfde dag om toch door te zetten. Medi kan altijd nog. Het houdt in dat ik de dagen met iets meer onzekerheid doorkom. Mezelf soms toe moet spreken. Maar ook alles gelaten over me heen laten komen. Iets meer stress en zenuwen in m’n lijf maar geen vermijding. En dat is ook een dingetje hoor. Ik ben zo bang voor vermijding dat ik niets uit de weg ga. Dat gebeurde de afgelopen twee weken. Ik denk dat ik daarin teveel van mezelf gevraagd heb ook. De afgelopen dagen ging ik gewoon m’n dagen vullen met normale zaken. Even boodschappen doen, flinke ronde met de honden en een ritje verderop om iets te regelen. Alles met een ontspannen lijf. Daar moet ik het nu even mee doen. Alles opnieuw opbouwen zonder medicatie. Niets gaat vanzelf.

Was ik gestopt als ik alles van te voren had geweten? Waarschijnlijk wel. Je moet het voelen en ondergaan om er iets van te vinden. Ik had mezelf sowieso als uitzondering gezien. Bij mij gaat dat goed komen, ik wil zo graag. En nog steeds. Het is troep. M’n lijf is nog steeds aan het afbouwen. Zuisjes in m’n hoofd, vlagen van misselijkheid. Het wordt minder. Dat wel. Het liefst leef ik dus zonder dat spul. Maar zoals ik eerder zei, niet ten koste van alles. Ik sluit niets uit.

Voor nu ga ik door. Leef m’n dagen. Het kan beter, maar ook slechter. Het gevoel van succes in de toekomst overheerst nog steeds.

Tot de volgende update!

Update afkicken!(6)

by Posted in Geen categorie Leave a comment

Jeetje! Genoeg te vertellen hoor?! En niet alleen de naar citroentjes ruikende ervaringen, maar ook de bagger en narigheid. Ik ben mezelf nogal tegen gekomen. En nog! Nog loop ik dagelijks met m’n kop tegen de muur. Maar laat ik bij het begin beginnen.

Toen we drie weken geleden op vakantie gingen was ik enigszins onzeker over mijzelf en eventueel vermijdingsgedrag, maar ondanks dat zag ik het positief in. Zat op een pil om de dag en het begon net in te zakken. Geen afkickverschijnselen op dag twee zeg maar. Om die reden ging ik tijdens de vakantie al vrij vlot over op een pil om de twee dagen. En daar deed ik het fijn op. Dag drie vaak wauzie en shaky, maar daar was in de avond weer een dosering en Kaatje kon er weer twee dagen tegenaan. Rond de laatste week van de vakantie was ook dag drie beter te doen. Dus rond de terugreis besloot ik te stoppen. Op die dag 3 dus. Ik hoefde alleen maar in de auto te zitten en niets te doen, dus goed moment.

Een stapje terug. In de vakantie voelde ik me psychisch best oké. Ik liet me niet van het padje brengen en ging niets uit de weg. Mijn gevoel zit en zat wel meer aan de top wat zich bijvoorbeeld uitte door piekeren over aardse zaken, maar ook het lastiger wegzetten van de problemen rondom zwerfdieren. Ik gooide overal hondenbrokken neer, zelfs voor de mussen als ze bij me in de buurt kwamen. Misschien kon dat iets minder, maar verder was ik tevreden over de afbouw met bijkomende zaken en emoties.

Maar dan! En nu zou je bij een docu op tv zo’n lugubere tune horen waardoor je weet; òhowh….er komt nu iets naars. Na zo’n afbouwmoment van drie dagen stonden we op het punt aan de terugreis te beginnen en het leek me een goed idee om de laatste loodjes in één stuk lood te doen. Ik stopte. In de wetenschap dat ik op de bijrijdersstoel niets hoef te doen en er niets van me verwacht wordt. Dat was ook zo! Maar ik kon mij niet voorbereiden op de lichamelijke slag die er kwam. Hondsberoerd met kortsluiting in m’n hoofd kom ik de dagen door. Geen zin in eten, continue misselijk en duizelig, ik word er ook nog eens heel onzeker van. Daar waar ik eerder weer een pil kon nemen om een pauze in te lassen voor dit gevoel, sta ik nu iedere ochtend op in de hoop dat het weg is. Een kleine beweging van m’n hoofd is al voldoende om weer teleurgesteld te zijn. Dat is tot op vandaag nog zo. Er zit geen verbetering in en ik moet het maar ondergaan. Zoals bij mij de opbouw een hel was van twee weken, zal de afbouw ook best twee weken kunnen duren. Inmiddels een week er op zitten.

Goed klaar mee, maar het is niet anders. Er zijn ergere dingen. En die ondervind ik ook in m’n naaste omgeving. Ik heb het gevoel dat ik flink op de proef wordt gesteld maar ik zet door. Ik schrijf dus ook met een ongeconcentreerd gevoel vind de blog onsamenhangend. Maar het is wat het is. Binnenkort meer….

*Er ook bewust voor gekozen tijdens de vakantie m’n slechte momenten niet te delen. Zelfs niet op de terugweg. Wat een beroerde reis…;)

Mijn site is jarig!

by Posted in Geen categorie 2 Comments

Tien jaar bloggen, tien jaar social media en tien jaar lief en leed delen!

Toen ik tien jaar geleden begon was niet alleen mijn leven anders, ook bloggers waren in opkomst. Je kon je bij diverse sites aanmelden voor een eigen blogpagina en je bezocht elkaar dagelijks. Eigenlijk de ouderwetse vorm van je dagelijkse leven vloggen. Met volgers. Ik schreef voornamelijk over m’n straatvrees en alles wat daarbij komt kijken. Om die reden verscheen mijn verhaal in een boek; Verhalen van de straat, en maakte ik mijn eerste ‘wereldreis’ sinds lange tijd naar Utrecht voor de boekpresentatie. Ook verscheen er een interview over mijn blog in het DvhN en mijn site groeide enorm. Veel lezers. Voor mij veel druk. Achteraf jammer, maar dat kon ik niet aan. Ik lastte een pauze in en zag de teller op de site dalen. Opluchting. Vreemd hè? Dat dat zo werkt. In die pauze werd mijn site gehackt. Inmiddels onder een eigen domeinnaam bij een goed bedrijf. Wat ze ook probeerden. Alles weg. Foetsie! Dat vond ik enorm jammer. Ga ik stoppen of door. Ik ging door.

Ik probeerde blogs te schrijven om het verloren materiaal in te halen maar dat is niet mogelijk. Je schrijft het niet meer vanuit die emotie. Ook gooide ik hobbyblogs op de site en plaatste Ro vakantieblogs op de pagina. De identiteit was weg. Toen ik weer begon met het delen van dagelijkse beslommeringen kwamen er lezers terug. Heel veel zelfs. Ik zag in de statistieken dat er vanuit alle hoeken van het land lezers op mijn site terecht komen. Ook via Google waar mijn site na al die jaren wat hoger gewaardeerd wordt. Ook door de unieke naam natuurlijk. Probeer nu maar eens een dot com aan te vragen met de naam die je wilt.

Sinds enige tijd zet ik een aantal blogs op FB. Het was een klapper op m’n anonimiteit, want veel FBvrienden kennen je natuurlijk echt. Daarvoor had ik vaste lezers die je gewoon wisten te vinden. Nu ‘verkoop’ ik mezelf en dat is alles behalve anoniem. In het begin werkte ik met profielfoto’s waarop ik onherkenbaar was, ook dat is niet meer.

Voor velen misschien onvoorstelbaar, maar het is een deel van m’n leven. Alles open gooien en delen. Het maakt me niets meer uit wie het leest en hoe het gelezen wordt. Ik hoop altijd dat er iets in staat waar een ander ook iets aan heeft. Zo heb ik privé enorm veel reacties gehad op de serie; Puberaal, die ik samen met Angz schreef. We zeiden laatst dat we daar misschien een deel aan toe moeten voegen. Hoe het nu met haar gaat.

Anyway! Tien jaar jongens. Tien jaar lief en leed. En ik ben van plan gewoon door te gaan. Of jullie nou lezen of niet, het helpt mezelf vaak ook.

Ik geef een cadeautje weg om het te vieren. Niet om meer lezers te krijgen, stel je voor dat ik het weer Spaans benauwd krijg en de stekker eruit trek. Maar gewoon omdat ik het leuk vindt.

Bedankt voor het lezen! Jullie!

*Een update over de afbouw is onderweg. Veel te vertellen.

Komt een vrouw bij de dokter (5)

by Posted in Kaatjesding, The story of my life Tagged Leave a comment

Er is weer veel veranderd. Vorige week ging ik naar de dokter om het proces door te spreken. Als je zelf in de psychiatrie werkt en met een huisarts spreekt merk je het verschil in benadering. Ik heb het over vechten en angsten, hij reageert met medicatie. Gesprekken over de achterliggende problemen zijn waarschijnlijk voor de psycholoog.

Maar goed, zijn advies is om toch over te gaan op een pil om de dag, desnoods cold turkey en meteen stoppen. Voor de bijkomende angstaanvallen die misschien kunnen ontstaan krijg ik dan oxazepam. Ik zeg meteen dat ik geen pammetjes in m’n lijf wil. Dat zou een zeer slechte en verslavende vervanger zijn. Begrijp me niet verkeerd, voor veel zijn de pammetjes in alle soorten en maten een uitkomst, niet voor mij. Ik wil het niet. Ik besluit naar mezelf te luisteren en m’n eigen tempo te gaan bepalen. Dat betekend, de tijd nemen. Mijn lichaam en geest de tijd geven om te wennen aan de ‘nieuwe’ situatie. Met mezelf in gesprek blijven en luisteren naar de signalen. En het werkt.

Ik begin mezelf een leuk experiment te vinden. Waar doe ik het goed op en wat niet. Inmiddels neem ik om de dag een pil en heb op het werk dus medicatieloze dagen. Dat zeg ik bij aanvang van m’n dienst en mijn collega’s passen zich moeiteloos aan. Ze hebben dan te maken met een chaoot zonder concentratie en een tikkeltje onhandig. Gelukkig kan ik nog steeds heel goed luisteren en kletsen met de clienten op die dagen. Ik voel me daar gewoon goed. Ik hou van m’n werk.

Hoe grappig een onhandige Ka ook is, ik ontdekte nog iets. Ik begin een emotionele muts te worden. Alles komt meer binnen en ik maakte sinds jaren weer eens een echte huilbui mee. Er was wel degelijk een aanleiding maar ik weet zeker dat ik dit een tijd terug makkelijker had weggezet. Daar zat ik, in m’n eentje m’n tranen weg te vegen tot er een glimlach verscheen. Ik vond het fijn. Hoe onprettig de aanleiding ook was. Toen ik gisteren ook nog eens met een brok in m’n keel zat toen een client in tranen tegenover me zat wist ik het zeker. Dit gaat vaker gebeuren. Ga maar vast zakdoekjes kopen Ka! En weet je. Ik voel me er goed bij.

De medicatieloze dagen beginnen te wennen en mijn gevoel is niet beangstigend. Eerder bevrijdend. Neemt niet weg dat ik nog steeds onzeker ben over mijn zelfcontrole, maar ik hoef niet altijd een grote meid te zijn. Ik mag dingen ook best spannend vinden. Dus….

Eerst een paar weken op vakantie. Voornemens om daar toch even door te pakken met de afbouw, maar luisterend naar mezelf. Gaat het te snel, dan de rem erop. Dus dat! Best oké toch?

Tot over een tijdje.

Blij vs onzeker (4)

by Posted in Geen categorie 1 Comment

Nou, wat zal ik zeggen. Up’s en down’s. Kalme dagen worden afgewisseld met dagen waarin ik me gejaagd en gestresst voel. Ik probeer dan echt te bedenken hoe dat precies zit. Er zijn twee dagen geweest waarin ik me zo slecht voelde dat ik me echt afvroeg waarom ik gestopt ben. Het is gewoon jammer dat er bij minder inname verschijnselen optreden waarbij je je niet lekker voelt. Daardoor verwar ik dat ook met terugval. En dan terugval in de zin van angstiger. Meer nadenken en daardoor angstig worden. Het ligt ook iets meer aan de oppervlakte. Ik merk echt dat emoties meer binnenkomen. En ook die conclusie trek ik pas op het moment dat ik het zeker weet.

Afgelopen weekend stapte ik uit mezelf over naar nog een halvering. Of eigenlijk 1 pil in twee dagen in plaats van dagelijks. Daardoor voel ik me op de dagen dat ik niets neem echt niet fijn. Lichamelijk ben ik dan zwak. Alsof ik niet gegeten heb en je lichaam shaky wordt. Duizelingen en ongeconcentreerd. Als ik dan weer een pil heb gehad is dat weer weg. Maar deze week hoefde ik niet te werken en de timing leek mij geschikt. Ik wil nu eigenlijk naar de volgende stap maar zie op tegen de bijwerkingen. Je functioneert echt op halve kracht. Niet fijn.

Maar goed, het is nu ook tijd om de dokter te bellen. De pillen zijn bijna op. Even luisteren naar wat hij te zeggen heeft. Ik blijf onverminderd gemotiveerd om te stoppen. Ik wil echt niet meer. Dus ik moet hier toch doorheen. Ik denk zelf dat net als bij opbouw, bij afbouw de klachten eerst weer wat aantrekken. Ik denk dat dat het geval is. En mede de oorzaak van het niet slagen van dit soort pogingen. Je wilt gewoon zo snel mogelijk terug naar het vertrouwde, zorgeloze gevoel. Maar ik zet door.

Kortom. Dagen die heerlijk relaxed aanvoelen en dagen die zo snel mogelijk voorbij mogen zijn. Voor mij nog steeds teveel goede momenten om te zeggen dat ’t het niet waard is.

In mijn hoofd (3)

by Posted in Kaatjesding, The story of my life Tagged Leave a comment

Tja, het gaat best goed eigenlijk. De bijwerkingen van het 'afkicken' waren na een week ineens verdwenen. Weet wel dat ik gehalveerd heb en nog steeds iets binnen krijg. Dat maakt het lastig. Ik wil wel sneller. Nieuwsgierig naar mezelf. Tegelijkertijd ben ik me bewust van alle angstscheutjes in m'n lichaam.

Een ochtend die na het opstaan iets minder rustig voelt dan normaal wordt onder de loep genomen. Had ik dit een half jaar geleden ook wel eens? Wat kan de reden zijn? Toch overheerst het gevoel van willen en kunnen. Ik blijf er op dit punt bij dat ik mezelf niet voor kan stellen als angstig en gestrest. Dat voelt echt als een eeuw geleden. Gesprekken leveren een beeld van mezelf op door de ogen van anderen. Waarom juist ik dit moet kunnen. Ik lijk een sterke vrouw. Doelgericht en een doorzetter. Dit komt herhaaldelijk terug en ik luister ernaar alsof het niet over mezelf gaat. Door hoe ik ben geweest en wat ik heb gevoeld, heb ik mezelf altijd in de schaduw gehouden. Een sterke vrouw zijn is iets wat hoorde bij mijn vorige herstel. Een soort alter ego. Dat moest ik gewoon kunnen. Alles moest ik aangaan. Doordat ik dit opschrijf realiseer ik me weer dat ik nog steeds in de veronderstelling ben dat het me overkomen is allemaal. Niet door mezelf, maar door die pil. En daar baal ik van. Ik moet nu toch echt zelf gaan geloven dat ik dat ben. Met een duwtje mezelf weer heb terug gevonden en nu gereset ben naar m'n eigen zelf. En dit inzicht komt voornamelijk door erover te praten. Mijn grootste winst tot nu toe.
Transparant zijn.

Na elk gesprek denk ik; dit ga jij doen. Dit kan jij. En voel ik me goed. Dus het gaat niet zonder slag of stoot maar is een proces wat zich voornamelijk in mijn hoofd afspeelt. En ik weet dat dat erbij hoort.