Ik vind het wel wat hoor?! Ro gek op bootjes en varen. Mij met de paplepel ingegoten, maar ik vind het alleen leuk als ik aan boord ben. Alles er omheen is spannend. Nu hebben we natuurlijk ook niet de meest stabiele bootjes als je afhankelijk bent van huur. Maar ergens zeer ontspannen en ervaren aanmeren is soms lachwekkend. Ook al het vaarverkeer om ons heen, “Ro let je op er komt…..” pas als we weer aan de terugtocht beginnen manoeuvreer ik door het bootje alsof ik nooit anders gedaan heb. 

Gelukkig zorgen we onderweg voor rustige aanmeer plekken waar je rustig de kant op kan struikelen in spagaat. Vervolgens moeten de honden dan ook nog de sprong wagen en ook dat gaat niet altijd even soepel. Maar eenmaal aan wal mèt zeebenen ben ik weer helemaal het vrouwtje. Op naar het terras. Nu lijkt het alsof ik liever niet vaar, maar dat is niet helemaal waar. Ik ging vroeger al met mijn pake en beppe op avontuur door de Friese wateren en ik vond het geweldig. De herinneringen aan die bootvakanties zijn heerlijk. De hele dag op het water, sluizen, klompjes aan een hengel en aanmeren in gezellige dorpjes. Dit doen wij nu in het klein. Heul klein. De laatste keer gingen we dan ook vol frisse moed varen, in een polyester gebakje met bloedhete zitplekken. Mijn meegebrachte badlakens liggen overal en zijn na de eerste boeggolven zeikenat. Niet erg, het is warm en met je kont in een plasje water zitten heeft iets verkoelends. We meren halverwege best soepel aan en lunchen in een dorpje. Terug ben ik natuurlijk zeer ervaren en lig decadent op de natte handdoeken te zonnen. Hondjes vinden het ook leuk. 

Maar de dag kon natuurlijk niet zonder slag of stoot voorbij gaan. We konden heerlijk luxe voor de camper instappen en dus ook weer uitstappen. Maar wanneer we het hoekje omvaren zien we dat de camperplek inmiddels bomvol is, waar we vanochtend nog geen buren hadden hebben we er nu wel zeven. Iedereen zit heerlijk voor de camper en hebben door ons even wat te zien, zo met uitzicht op de haven. Ro en ik mompelen al tegen elkaar dat we alle zeilen bijgaan zetten om een stoere en zelfverzekerde aantocht te gaan verzorgen. Het begint al met de dot gas vóóruit. De steiger komt te snel dichtbij en ik strek mijn armen om ons een botsing te besparen. De enigszins gecontroleerde knal waarmee de boot tegen de steiger vaart geeft wat reaktie vanuit het publiek. Ik ga door met waar ik mee bezig ben, ga vooral niet terug kijken. Touwtjes pakken, ringen zoeken. En hups! Cody springt uit de boot. Dat was niet de bedoeling, hij blinkt niet uit in sociaal doen en gaat vervolgens ook als een hond in stress heen en weer lopen voor een flinke rij campers. Ro is inmiddels aan wal gestapt om de boel in goede banen te leiden, lees: tassen en honden van boord, plus het geruststellen van Cody. Wat hem trouwens nooit goed afgaat en dat ligt niet aan hem. Net als ik aan wal stap om het over te nemen schiet Cody bij de Duitse buren in de camper en er ook meteen weer uit. Klinkt overkomelijk, ware het niet dat er een (dure) hordeur voor de opening zat. Een groot gat in het gaas staart ons aan. Nee hè?! Hebben wij weer. Ro verontschuldigt zich in het duits en zegt dat hij er zo aan komt, eerst de boot terug brengen. Hij laat mij achter met alle kijkers op ons gericht. Ik gooi al onze spullen in de camper en duik eerst op een stoeltje naast de camper. Met een glas drinken voor m’n gezicht. In stilte. We weten in elk geval dat de hordeur op ons wensenlijstje niet handig is en bovendien hierdoor ook al betaald is. Dagje varen, was weer een avontuur. 

Met dat ik dit schrijf voel ik al dat er zoveel verschillende meningen bestaan. Onmogelijk om het goed te doen. 

Maar iets houdt me bezig. Al een dikke week is er door verschillende bronnen weer duidelijk geworden dat elkaar discrimineren meer reden dan uitzondering is. Ik ga dan denken. Ik ben m’n hele leven al in staat me in anderen te verplaatsen en heb daardoor een hoge tolerantiegrens. Wat ik wel eens vergeet is mijzelf. 

Na mijn scheiding was er veel om over te speculeren. Door mensen die ik niet ken. Ik dacht dat m’n verhaal op m’n voorhoofd stond en dat ik daardoor al afgeschreven werd voor iemand mij echt zou leren kennen. Ik creerde een oordeel over mezelf en zal dat uitgestraald hebben. Dat kan niet anders. Ik voelde daardoor ook afwijzing van alle kanten en snapte niet dat het misschien ook anders kon. Dat er misschien geen oordeel was, dat iemand niet eens wist wie ik was. Ben je mooi klaar mee. 

Een tijd later kwam ik door diverse oorzaken kilo’s aan. Vreselijk vond ik het. Ik wist dat als ik over straat zou lopen, mensen naar me zouden kijken en concluderen dat ik dik ben. Ook dat straalde ik uit. Zo zien mensen me en zo is het ook. Het kon niet anders dan de waarheid zijn. M’n zelfbeeld creerde ik als spiegel naar de wereld. 

Je kent het vast zelf ook, je bent niet helemaal tevreden over de outfit die je die dag hebt aangetrokken en je denkt dat iedereen naar je kijkt, afkeurend over de combi die je uitzocht. Je voelt je ongemakkelijk. Dat wetende is er een grote mogelijkheid dat wat we denken dat andere mensen zien, helemaal niet reëel is. Het is hoe je je zelf ziet en dat geef je door. 

Wat ik probeer te zeggen. Maken we alles niet groter dan het is omdat we er zoveel met elkaar over discuseren dat het een halve waarheid wordt. Dat mensen met een andere kleur of achtergrond het gevoel hebben dat ze zo bekeken worden maar dat het eigenlijk vaak niet zo is? Dat ze per definitie niet open staan voor een andere benadering omdat ze geleerd hebben zichzelf zo te zien? Hun zelfbeeld uitstralen naar de buitenwereld? Ik weet best dat ik niet kan oordelen over keiharde discriminatie. Absoluut een no go. Maar ik denk dat daar tegenover ook veel staan die alles op zichzelf betrekken en niet meer in staat zijn een andere uitkomst te zien. 

Het kan zoveel zijn, onzekerheid, trauma, opvoeding, karakter. Maar het lijkt mij belangrijk dat je eerst jezelf accepteerd om in staat te zijn overal boven te staan. Sterk genoeg te zijn om je minder te laten raken. Dan ontdek je ook dat niet iedereen aan het afvuren is. Ik denk dat we dan weer wat meer open staan voor elkaars respect, simpelweg omdat we niet uitgaan van een oordeel. 

Ik weet het. Was het maar zo simpel.