post

En daar is Achi

Ergens begon het te kriebelen. Ik mis de aanwezigheid van een hond die aangeraakt wil worden, geknuffeld wil worden en uitbundig is in het hondenleven. Cody is een schat, heeft zijn eigen maniertjes, eigen structuur en heeft letterlijk de kenmerken van autisme. Hij is blij met ons, maar hij uit dit op een timide manier. We zijn nog dagelijks dankbaar dat we hem hebben opgenomen in ons gezin, hij kan zichzelf zijn. Zijn gebruiksaanwijzing heeft 35 pagina’s en is niet voor iedereen weggelegd. Na het overlijden van Shooter zouden we even de tijd nemen, wel een tweede maatje erbij, maar nu nog niet. Toch ben ik actief blijven kijken naar de landelijke websites om te kijken of er honden voorbij zouden komen die in ons gezin zouden passen. Afgelopen december was het zover. 

De omschrijving van Achi was passend voor ons gezin. Dingen die voor ons belangrijk zijn. Een camperhond. Los kunnen lopen, katten geen probleem, niet te groot, aanhankelijk en dringend op zoek naar een nieuw huisje. Ook nog in Drenthe. Het klonk perfect. Ik laat in het midden dat de communicatie tussen ons en het gastgezin vanaf de eerste dag wat te wensen over liet. Maar door aandringen van onze kant werden we dan toch uitgenodigd om te komen kijken. Dit was de laatste dag van onze campertrip afgelopen oud en nieuw. Vol verwachting reden we op de terugweg richting Achi. Daar aangekomen werden we enthousiast begroet door Achi. Hij zou wat onwennig en blafferig reageren op nieuwe gezichten, ook als ze eenmaal bij ons zou wonen. Maar tussen de roedel waar ze nu in leefde, was ze zeer open richting ons. We voelden beide dat we niet nog eens een rit heen en weer hoefden te maken. We wilden wel graag adopteren. We waren voorbereid op haar mindere trekjes en zouden het wel zien. Zoals we altijd doen. Dus ging ze mee.

Inmiddels zijn we een week verder. Dat Achi trekjes heeft die voor ons even wennen zijn, is een gegeven. Ze weet wat blaffen is. Als ze iets hoort wat ze niet kent moet er geblaft worden. De katten vindt ze spannend. Er zijn al tikken uitgedeeld en Achi wil op haar beurt nu wel laten merken dat ze daar niet van gediend is. Er is een aantrekkingskracht om te snuffelen en te ontdekken in een staat van paraatheid, vanwege de tik die hier op kan volgen. Toch voelt dit als een kwestie van wennen. Ze is heel goed in knuffelen en bij je op schoot liggen. Het liefst op de rug. Ze is enorm enthousiast als je even vijf minuten uit haar zicht bent geweest. Ze kan uren, en dus een hele nacht in haar mandje liggen te slapen zonder een kik te geven. Ze is mooi en heeft het koppie van Barto. Een fijne en vertrouwde bijkomstigheid. De rest moeten we nog ontdekken. Ze is leerbaar. Binnen een dag heeft ze twee commando’s geleerd, af en zit! Alleen zit ze nog in een soort enthousiaste puppyfase. Als ik ‘af’ zeg zoekt ze in m’n hand naar een snoepje, die link is gelegd. Logisch, ook dit heeft tijd nodig. 

Nog een week en dan zijn de witte broodsweken voorbij. Dan is ze huiswarm, al denk ik dat we daar nu al dichtbij zitten. Ze weet al waar ze woont, wie wij zijn en ze laat haar karakter gelden. Deze adoptie gaat dus niet zonder trainen. Maar we weten van elkaar dat we altijd doorzetten in adopties. Wie gaat het anders doen? We zullen onze weg wel vinden, misschien met wat aanpassingen. Owh ja, en Cody. Die vindt het prima. Stoort zich niet aan z’n nieuwe huisgenoot. Kan zelfs wel eens verbaast kijken; Wat doe jij nu, brokjes verstoppen in de etensbak? Vreemd… En buiten wordt er door Cody al eens een spurtje getrokken richting Achi. Het komt vast goed allemaal!

Een nieuw gezinslid?


Er is nieuws aan de horizon. Al een half jaar weten Ro en ik dat we gezinsuitbreiding willen. Barto is nu anderhalf jaar geleden overleden en we willen weer een maatje voor Shooter. Na de vakantie in september gaan we op zoek. Maarrrrr……

Er kwam iets tussen. Anders gezegd, er kwam een hondje tussen. Een vriendin overver plaatste een hondje wat echt een eigen plekje zocht op korte termijn. Het gastgezin had inmiddels 7 maanden voor hem gezorgd en de situatie werd minder overzichtelijk na zo’n lange tijd. Zijn aanbeveling was er één naar m’n hart en z’n uitstraling was perfect. Hij is ook nog heel mooi. Alles viel voor mij op z’n plek. Maar het was nog maar juli. De vakantie staat voor de deur en er zouden dus veel schakels voor hem komen als hij nu bij ons zou komen wonen. In overleg was er gelukkig de mogelijkheid om na de vakantie te plaatsen. Nu de klik nog. 

Die was er. Zowel met het baasje als met Cody. Wat een schat. Een wandeling volgde. We ontmoetten elkaar in het midden van het land, omdat Den haag en Borger nogal ver uit elkaar liggen. Samen met Shooter hadden we een bijzondere wandeling waarin we door beide honden verrast werden. De beren op de weg die ik verwachtte waren er niet. En dan met name van Shooter. Die blaft naar alles wat hond is. Nu niet. Hij liep zelfs los in het hondenbos en had door dat telkens blaffen een begin zonder eind was. Zoveel honden. Hij besloot het gelaten toe te laten en ging zelfs zo nu en dan bij het vrouwtje ‘onder de rok’, weg met al die honden. Kortom. Geslaagd. 

Nu het huisbezoek. We krijgen een check. Ben je wie je bent, heb je de ruimte, de liefde, de zorg. Dit bezoek staat ook gepland. Daarna nog een wandeling voor dat we met vakantie gaan, en dan….hopelijk, een groot welkom als we terug zijn. De laatste loodjes. Ik wil niet anders dan positief zijn. Morgen weet ik meer! 

Besproken

Er heerst weer innerlijke strijd in m’n hoofd. Dat betekend; BLOGGEN!! Ik weet’ t, het is niet netjes om te schreeuwen. Sorry.

Maar ik heb altijd gedacht dat ik persoonlijk tegen het gepland beëindigen van leven ben, op wat voor manier dan ook. Ook bij mijn huisdieren. En al helemaal bij m’n allereerste eigen hond, liefste en trouwste vriend Barto. Hij moet en zal zelf stoppen met leven. De respectabele leeftijd heeft hij al, zestieneneenhalf. Maar ik begin te twijfelen aan m’n voornemen me niet te mengen in leven en dood. Hij wordt oud. Slechter. Het is iets wat langzaam gaat, maar waar je stiekem je ogen voor wilt sluiten. Morgen is er weer een dag. Kijk wat hij nog wel kan. En hij is nog zo blij om je te zien. Maar toch….

Ik moet eerlijk zijn. Ro en ik hebben het onderwerp vermeden. Allebei ervan overtuigd dat als de één niets zegt, de ander het niet hoeft. Vandaag bracht ik het ter sprake. Op mijn FBstatus was al te lezen dat ik vannacht wakker lag. Piekeren tot ik weer in slaap viel. Bovenstaande was de grootste reden. Komt het nu dan toch dichterbij? En dan? Wat dan? Hoe?

Dus vanmiddag vroeg ik hem, “hoe vind jij Barto op het moment?” En dan weet je binnen vijf minuten dat je er allebei hetzelfde over denkt. Ik werd er verdrietig van, het is zo definitief. Verder hebben we niets afgesproken. Dat kon ik niet. We weten allebei dat er gauw een moment komt. En nou het zwart op wit staat sinds een minuut, vliegt het me weer aan. Ik moet er niet aan denken. Maar het is wel eerlijk en wat hij verdient. Wordt vervolgd…..

Verdriet

20140323-013814.jpg
Soms kun je pas over iets praten als het pijnpunt wat zwakker is. Afgelopen weekend heb ik een bak verdriet en stress gehad omdat Barto zo aan het rommelen was dat we geen oplossing meer zagen.

Barto is mijn eerste hond en in mijn leven gekomen toen Ro dat ook net was. Dus eigenlijk is hij een hele gelukkig periode met me mee gehobbeld. Daarbij kwam dat hij een enorm gevoel had. Hij begreep mij en was echt mijn hondenkind en maatje. Altijd ben ik bang geweest dat ik nooit meer zonder hem zou kunnen en heb altijd weggedrukt dat hij ooit zal gaan. Ook dacht ik dat verlies niet zou kunnen handlen en besloot samen met Ro om Shooter te adopteren voordat Barto ooit zou overlijden. Gewoon omdat ik dacht ‘m nooit te kunnen vervangen. Dit klinkt allemaal heel intens, maar zo voelde ik het echt. M’n eerste hond, m’n schatje.

En daar kwam zomaar een epileptische aanval met tia afgelopen donderdagavond. Vijftieneneenhalf jaar is ‘ie. Al wat moeilijker ter been en ouwehondenkwaaltjes, maar dit sloeg in als een bom. Hij had drie uur nodig om enigszins weer in de benen te komen en recht te kunnen lopen. Ik zag het einde dichterbij komen. In één klap! Ro was niet thuis en m’n moeder deed haar best om me gerust te stellen, maar ik zag het niet. Dit was ’t. Toen Ro eindelijk thuis kwam liet Barto onverwacht een flinke pas zien en wilde uit. Ro kon maar moeilijk bij het gevoel van ons en Barto z’n ‘laatste’ nacht, omdat het er gewoonweg goed uitzag. We slapen een nachtje en kijken of we morgen naar de dierenarts gaan.

De volgende ochtend is er één als vele anderen. Gelukkig. Barto deed het goed en we besloten het eerst aan te kijken. Ik had ontzettend slecht geslapen omdat ik Barto bij me wilde hebben. Hij heeft de hele nacht op m’n arm gelegen en daar kun je je wel iets bij voorstellen denk’k. Ik heb dus tot een uur of vier met ‘m liggen snoozen voor ik opstond. Ro ging werken en Angz naar boven.

En daar was erweer één. Barto lag bij me op de bank en begon ineens met z’n tanden te kauwen alsof hij een onzichtbaar kauwgompje probeerde weg te werken. En daar ging ‘ie. Vol in de kramp met m’n trui tussen z’n tanden. Dat duurde wel twee minuten en ik vond het zo erg. Ik kreeg ‘m er niet uit en was bang dat hij erin zou blijven. En ineens was daar een diepe zucht en was hij weer terug. Tranen in z’n ogen, speeksel uit z’n bek. Het enige wat hij nog kon was op adem komen in m’n armen, net als gisteren. Die schat. Ik lichtte m’n moeder en Ro in en kon niet anders dan afwachten. Hoe zou hij hier uit komen en wat moeten we nu.

Toen Ro thuis kwam was Barto weer wat bij zinnen en liep weer wat rond. Toch besloot Ro een mailtje naar de dierenarts te sturen voor een afspraak op zaterdag. Al is het maar voor geruststelling. Al hadden we beide het gevoel dat er weinig geruststellends te vertellen was. Je kent Barto door en door, en hij had behoorlijk wat klappen gehad.

Afgelopen nacht was voor mij nog erger. Ik had niet zoveel hoop dat het goed zou komen en was ook bang dat we ter plaatse voor een keuze zouden komen te staan. Zelfs als ik van te voren zou zeggen dat het vandaag niet ging gebeuren, ik weet dat je binnen een gesprek op hele andere gedachten gebracht kan worden. Mijn nacht was dus sinds lange tijd met veel spanning en angst. Wel had ik Barto wederom mee naar bed genomen. Ik had voor z’n laatste nachten wel wat slaap over. Kon me niets schelen. En vanmorgen werden we inderdaad vroeg door de kliniek gebeld dat we langs konden komen. Daar gingen we. Lood.

Bij binnenkomst had ‘onze’ arts dienst gelukkig. En heel gek. De arts had het geen moment over levensbeëindiging. Alleen maar over oorzaak en gevolg van z’n toevallen en tia. Daarbij vond hij Barto in tegenstelling tot leeftijdgenoten er nog goed uitzien. Een grote beslissing gaf niet zijn voorkeur maar lag ook bij ons. Wij moeten beslissen wanneer genoeg, genoeg is. Op dit moment dan. Ik gaf aan nog niet toe te zijn aan opgeven en meteen ging de arts over op alles op alles! Zo blij! Nu krijgt hij bloedverdunners tegen een infarct en antiepileptic medicatie. Ik hoop zo dat Barto gewoon gaat wanneer het klaar is. Zelf, zonder hulp. Dat is m’n wens en we weten heus dat dat geen tijd meer kan duren. Maar voor nu hebben we hem nog bij ons.

Een paar zware nachten en hectiek verder weet ik wel wat me te wachten staat. Ik ben wel bewust bezig geweest met afscheid nemen en het kwam zo dichtbij. Ik kan het niet meer weg stoppen, het komt dichterbij. Vannacht slaapt ‘ie weer gewoon in z’n mandje en verder knuffel ik ‘m om de haverklap de hele dag door. Door de tia is ‘ie iets zachter geworden, aanhankelijker. Hij was vaak wat grumpy. Nu maak ik gebruik van z’n knuffelmomenten zolang het nog kan.

Eindelijk weer!

Vandaag begon ik weer eens aan een olieverfproject. Al heel lang wil ik een painting van Barto en Shooter maken. Shooter is inmiddels af, op een paar details na en morgen ga ik aan Barto beginnen. Vind ik lastiger. Veel zwart en weinig schakeringen. We zullen zien. Na Sam, Tarzan en Shooter wordt Barto de vierde.

20140111-033209.jpg

Dit is Sam:

20140111-034215.jpg

En Tarzan heb ik de foto niet van geloof ik. Even aan zusje vragen, dan plaats ik ‘m alsnog.

Wat is er gebeurd?

Voor ons heel bijzonder, Rossie was zelden thuis en sinds we thuis zijn is ze de hele tijd bij ons. Ook was ze nooit heel relaxed in huis en vloog van de ene plek naar de ander. Nu ligt ze al ruim 24 uur rustig op bijna dezelfde plek. We weten niet wat we meemaken en hopelijk blijft dit zo!

P.S. De troep op tafel is afterholiday rotzooi. Zijn aan het opruimen en relaxen at the same time!

20130916-163542.jpg

Rossie 24/7 op tafel