post

2023 Najaarsvakantie Franse Ardennen

Na een te lange tijd niet met de camper te zijn weggeweest zijn we van 21 oktober t/m 28 oktober naar de Franse Ardennen geweest.

We hebben deze vakantie voor het eerst een dashcam mee en zoals je kunt zien bij de foto’s zijn we daar nog mee aan het experimenteren.
Ook willen we de gereden route nu vastleggen met onze Nextbase tracker

We hebben 1421 kilometer gereden en dit is onze gereden route.

Dag 1, Borger – Gedinne (België) 529 km.


We stellen de navigatie in op Gedinne in België en onze zümo geeft een reistijd aan van bijna 5 uur, dikke prima.
We vertrekken om 14:45 uur en zodra we Zwolle voorbij zijn geeft de navigatie al de eerste wijziging aan 😞
Rond half 6 doen we onze eerste stop voor een dubbele espresso en wat zoets, lekker en weer door.
Na nog een aantal wijzigingen van de navigatie stoppen we bij Antwerpen voor een patatje met een kaaskroket.
We laten de honden gelijk even uit en rijden weer verder.
Uiteindelijk arriveren we om 22:45 uur op de camperplaats in Gedinne.
Dat is dus zonder de tussenstops 2 uur later en ongeveer 50 meer km’s.
Uiteraard komen we er nooit achter wat er gebeurt was als we de wijzigingen van de navigatie niet hadden gevolgd.

De gereden route van vandaag!

Morgen beginnen we met onze Ardennenroute.

Dag 2, Gedinne – Monthermé (Frankrijk) 62 km.

We beginnen de dag met uitslapen, half elf stappen we uit bed🙈
Na het honden uitlaten loopt Roderick naar de bakker, helaas waren de kleine broodjes al uitverkocht, dan maar een heel wit brood.
Na het “ontbijt” beginnen we met onze route.
De eerste stop is bij Tour du Millénaire, een 50 meter hoge uitkijktoren.
Uiteraard moet Roderick deze beklimmen.
Daarna rijden we door de Ardennen door naar Bohan, voorlopig het laatste Belgische plaatsje.
We drinken daar in de zon wat op het terras en kopen er een souveniertje.
Via een mooie route komen we aan in monthermé, waar we een camperplaats aan de Maas vinden.
Nu gezellig aan de borrel en de hapjes.

De gereden route van vandaag!

Dag 3, Monthermé – Haybes 102 km.

We zijn ook vandaag later, wanneer de wekker gaat regent het weer, een goede reden om ons nog even om te draaien.

Uiteindelijk zitten we om 11 uur aan het ontbijt en na lozen van de vuilwatertank en de wc gaan we verder met onze Ardennenroute.

De eerste stop is bij “Roc la tour”, een onverklaarbare rotsenpartij.

Uiteraard hoort daar ook een verhaal bij!

Daarna rijden we door naar Les Quatre Fils Aymon, een monument met uitzicht en weer een bijhorende legende!

We rijden een stukje verder om te stoppen op een parkeerplaats, we hebben zin in koffie en we willen de rotsen van deze legende natuurlijk ook zien en dat lukt redelijk .De volgende stop is “Roche aux 7 Villages” een uitzichtpunt op de valleien van Maas en Semoy, dit gaat natuurlijk niet zonder slag of stoot, de weg is officieel afgesloten maar we gokken er op dat we er wel komen en deze keer pakt de gok goed uit, het uitzicht is weer de moeite waard.

Via nog een uitzichtpunt, een oorlogsmonument en weer een uitzichtpunt komen we uiteindelijk terecht op de camperplaats van Haybes.

De gereden route van vandaag!

Dag 4, Haybes – Charleville-Mézières 82 km.

Vandaag zijn we wel op tijd uit bed en na een rondje honden uitlaten en het ontbijt rijden we in de mist naar de eerste bezienswaardigheid, Rocroi.

Rocroi is een uniek oud vestingstadje.

Na een half rondje over de stadsmuur doen we een drankje, maken daarna onze toeristische wandelroute af en stappen we weer in de camper.

Rijdend over leuke binnenweggetjes stoppen we bij een “mooi” uitzichtpunt, later komen we aan in Moncornet waar we foto’s maken van een kasteelruïne.

Intussen is het ook begonnen met regenen, we rijden naar Charleville-Mézières met het idee om naar een overdekt winkelcentrum te gaan maar helaas kunnen we daar door de hoogtebeperkingen niet met de camper komen.

Dan maar naar het centrum, via Park4Night vinden we een parkeerplaats waar we waarschijnlijk mogen overnachten.

We betalen €2,70 voor 18 uur parkeren en zodra de regen wat minder wordt gaan we de stad in.

Je komt het centrum binnen bij Place Ducale, het Place Ducale is een kopie van het Place des Vosges, het oudste plein van Parijs. Het is een fantastisch mooi plein.

Na een klein rondje sightseeing gaat Karin even de winkels bij langs en Roderick komt terecht bij “Le Vert Bock” een Frans speciaalbiercafé.

Wanneer Karin terug is van winkels bekijken gaan we nog wat eten en gaan daarna terug naar de camper.

De gereden route van vandaag!

Dag 5, Charleville-Mézières – Sedan 32 km.

We worden vandaag weer wakker met regen maar volgens buienradar is de regen rond 13 uur afgelopen.

Nadat Roderick samen met de honden naar de boulangerie is geweest, rijden we na het ontbijt naar Sedan.

We gaan boodschappen doen bij de Leclerce, even bij de action kijken en Karin koopt alvast wat kerstdingen maar dan natuurlijk wel Disney style.

Wanneer we uitgeshopt zijn rijden we naar het kasteel van Sedan, het grootse kasteel van Europa.

Uiteraard moet Roderick dit van binnen en buiten zien.

Na anderhalf uur is hij terug, het was mooi maar zeker niet de mooiste en er zijn kleinere kastelen waar hij langer heeft rondgelopen.

We starten de camper rijden naar de camperplaats in Sedan.

We zetten de camper op de plek lopen naar het centrum, dit stelt allemaal niet zoveel voor en na een drankje op een terras en een snackje to go, lopen we terug naar de camperplaats.

Morgen weer verder met de route.

De gereden route van vandaag!

Dag 6, Sedan – Avioth 55 km.

We hebben de wekker op tijd staan maar wanneer die afgaat komt de regen met bakken uit de hemel, we draaien ons nog even om.

Rond half 10 gaan we er dan toch maar uit.

Voor het ontbijt eten we de “verse” croissants die we gisteren gekocht hebben bij de Leclerc, blijkbaar goed verpakt want ze waren nog prima.

Tussen de buien door laat Roderick de honden uit en leegt de wc en vlak voor vertrek vullen we de watertank bij.

De eerste stop is in Noyers-Pont-Maugis, daar liggen twee begraafplaatsen, een Duitse en een Franse.

Op de Duitse begraafplaats liggen Duitsers uit de eerste en tweede Wereldoorlog, in totaal 26.700!

Even verderop ligt de Franse begraafplaats met vooral veel slachtoffers uit de eerste Wereldoorlog, een indrukwekkend begin van de dag.

Hierna rijden we verder naar Mouzon, daar bekijken we de kerk van binnen en buiten. Ook maken we foto’s van de abdijgebouwen, die zijn nu in gebruik als rusthuis en niet toegankelijk voor publiek.

We kopen nog wat lekkers bij de Boulangerie en rijden naar Fort Villy-La Ferté.

Daar eten we onze lekkernijen op en daarna gaat Roderick het Fort verkennen.

Hij is net te laat voor de rondleiding en kan daardoor niet binnen kijken (natuurlijk is hij wel even stiekem naar binnen geglipt 😉.

Het is vooral het verhaal achter dit fort wat indruk achterlaat.

De volgende stop is de Basiliek van Avoith, er is hier ook een camperplaats en een restaurantje, dat is een goede reden om hier de dag te eindigen. Roderick bezoekt nog de Basiliek en daarna gaan we een hapje eten in het restaurant.

We eten er goed en lekker, nu aan de koffie met de verwarming aan.

De gereden route van vandaag!

Dag 7, Avioth – Luik 176 km.

Het wordt eentonig maar we worden weer wakker met regen.

Wanneer de regen enigszins stopt laat Roderick de honden uit en ontbijten we.

Na het ontbijt rijden we naar Montmédy, waar Roderick en Achi de citadel bezoeken.

Dit blijkt niet zo maar een bezoekje maar een hele inspanning.

Ze doen eerst een rondje over het binnenterrein, daarna een rondje in het natte gras over de stadswallen en als laatste nog een rondje over de stadsmuur.

Twee uur later en met natte sokken schoenen zijn ze terug in de camper.

Na een kop koffie, droge sokken en schoenen rijden we Frankrijk uit.

We gaan naar Abdij Notre-Dame d’Orval.

Hier waren we ook al tijdens onze allereerste campervakantie en hier wordt één van Rodericks favoriete bieren gebrouwen.

We sluiten ons bezoek af bij à Lange Gardien, het is een onderdeel van de brouwerij waar je onder andere Orval van de tap kunt bestellen. Ook is dit de enige plek waar je groene Orval kunt krijgen. (Het verschil tussen de groene Orval en de normale Orval zit hem voornamelijk in de sterkte van het bier. Zo heeft de normale Orval een promillage van 6,2 % en de groene een promillage van 4,2%.).

Roderick besteld en proeverijtje, een groene Orval, een jonge Orval en een oude Orval.

Ook gaan we er eten, we willen vandaag naar Luik en willen dat graag doen met een gevulde maag, dat is goed gelukt.

Om half acht zijn we in Luik, morgen een dagje sightseeing/shoppen.

De gereden route van vandaag!

Dag 8, Luik 0 km.

Vandaag een dag zonder kilometers, Roderick gaat sightseeing en Karin gaat shopseeing.

Onze camperplaats is tegenover Médiacité Shopping Liège, een groot en overdekte shoppingmall.

Na het uitlaten van de honden in Parc de la Boverie gaan we eerst samen daar heen om te lunchen, na de lunch gaan we ieder onze eigen gang.

Terwijl Karin haar kilometers overdekt maakt loopt Roderick naar centrum.

Het is helaas geen hele mooie stad en is ook nog gedeeltelijk opgebroken maar hij bezoekt daar wel de kathedraal, het kasteel en loopt 2 x 374 treden op de trappen van Montagne de Bueren.

Uiteraard met af en toe een pilsstop.

Rond half 8 zien we elkaar weer in het winkelcentrum, we doen dan samen nog een klein rondje en eten er nog wat.

Morgen weer naar huis.

Dag 9, Luik – Borger 383 km.

En dan is deze week ook weer voorbij.

Rond 12 uur vertrekken we uit Luik en met wat tussenstops zijn we om half 6 weer thuis.

Nu nog vijf weken aftellen naar onze hele grote vakantie: 1 december vertrekken we en hopen dan 7 weken later pas weer thuis te komen.

De gereden route van vandaag!

post

Tour de Roulé, jaargang 2

Zodra we horen dat de FC dit jaar weer naar Rolde komt voor een oefenwedstrijd tegen Emmen pakken we de agenda en zetten een rood kruis bij deze dag want onze tour de Roulé van vorig jaar smaakt naar meer.

Zoals gewoonlijk draait Wouter het programma in elkaar en dit jaar bepaald de dobbelsteen onze route, de kortste route is 32,4 km en de langste is 55.3 km.

Wanneer we allemaal bij Willem aan de koffie zitten bepaald de eerste dobbelronde wie de dobbelmaster van vandaag wordt, die eer wordt toebedeeld aan diegene die het laagst gooit en dat is wouter met een 1.

Vol spanning gooit Wouter weer voor de te fietsen route, hij gooit weer een 1, dat wordt dus de Popkenroute van 47.8 km.

Om 10 over 10 stappen we op de fiets richting onze eerste tussenstop, de wilde kers in Eeserveen.

Van daaruit fietsen we naar Café Popken in Ekehaar, na het bestellen van een halve liter en een bittergarnituur pakt Wouter de dobbelsteen er weer bij, deze worp bepaald het aantal te nuttigen consumpties, dit keer gooit hij een 6. Dat zijn veel drankjes maar het geluk is ook met ons, tegen de tijd dat we het aantal gehaald hebben is het ook gestopt met regenen.

Tijd om weer op de fiets te stappen en om kwart over twee komen we aan in Rolde.

Doordat we best laat zijn is het lastig voetbal kijken maar zoals een bekende voetballer al eens zei; elk nadeel heeft zijn voordeel, we zitten daardoor heerlijk aan een picknicktafel in de zon.

De wedstrijd eindigt in 1-1 en na nog een paar drankjes en de uitslag van de verloting gaan we weer fietsen, ook dit jaar eindigen we weer in Drouwen bij Eetcafé Alinghoek

We eten weer geweldig en met een volle buik en glimlach op het gezicht zijn we iets over 10 uur weer in Borger, het waren 12 mooie en gezellige uren.

post

Efteling

Angie heeft voor haar verjaardag kortingskaarten gekregen van de Efteling en heeft ons meegevraagd. Nadat we de agenda’s getrokken hebben komen we uit op zaterdag 24 juni.

Dag 1


Wij gaan vrijdags al met de camper die kant op.

Angie, Patrick & de kinderen doen dat ook maar we staan op verschillende campings.
Het is voor ons allemaal een rit met veel files, wij zelf doen er bijna 4 uur over.
Wanneer we ingecheckt en geïnstalleerd zijn drinken we wat en laten patat bezorgen.
Na het eten en de koffie gaan we douchen .
We doen nog een borrel voor de camper en gaan dan zo op bed, morgen om 9 uur moeten we op de fiets zitten.

Dag 2.


Vandaag is het Efteling dag.
We staan op tijd op, laten de honden uit en stappen op de fiets.
Uiteraard gaat bij ons niet alles vanzelf, wanneer we bijna bij de Efteling zijn worden we gebeld.
Het is de camping, Achi is door het horraam naar buiten gesprongen en blaft de hele camping bij elkaar.
Roderick fietst terug naar de camping, doet Achi naar binnen, doet het raam dicht en fietst weer naar de Efteling.
Daar ontmoetten we Angie, Patrick, lynn en Myra.
We beginnen bij de Fata Morgana wat in eerste instantie goed bevalt bij de jonge dames maar naarmate de rit vordert vinden ze het minder leuk en zijn ze blij dat ze kunnen uitstappen.
Daarna eten we een broodje en gaan we door naar de Piraña, Lynn vindt dit geweldig.
Roderick en Patrick gaan vervolgens nog in de vliegende Hollander waarna Roderick op de fiets stapt om te kijken hoe het met de honden in de camper gaat.
Met de honden gaat het goed en wanneer hij terug is kopen we allemaal een ijsje van het geld dat we van omi en opi van Helden hebben gekregen.
Na dit ijsje en de groepsfoto splits de groep. Roderick en Patrick gaan rollercoasten en de dames gaan andere spannende dingen doen.
Aan het einde van de middag zien we elkaar weer en gaan we met Lynn nog in diverse draaimolens.
De laatste attractie, droomvlucht, doen we met ons allen en na nog wat snacks en het kopen van souveniertjes nemen we op de parkeerplaats afscheid.
Eenmaal op de camping drinken we een kop koffie en gaan we daarna douchen.
Het was een mooie daggie

Dag 3.


En dan zit het weekend er al bijna weer op.
We rijden, met de navigatie op snelwegen vermijden, om kwart voor twaalf de camping af.
De eerste stop doen we in Erp waar we meteen gaan lunchen.
Via Duitsland rijden we Nederland weer in en tegen 16 uur stoppen we in Doetinchem voor een ijsje. Uiteindelijk wordt dit een heerlijke ijscocktail.
Na deze heerlijke verfrissing zetten we navigatie op snelste route en zijn we om 18:30 uur in Borger.
Na het leeghalen en schoonmaken van de camper, halen we eten bij de buren en dan is het weekend ook alweer bijna voorbij.


post

Camperplaatsen zonder reserveren

Omdat we steeds vaker lezen over camperplaatsen waar je niet terecht kan omdat die vol zijn door reserveringen, zijn we een Facebookgroep begonnen.

Daar kun je de camperplaatsen, waar van je zeker weet dat die niet aan reserveringen doen doorgeven.

Wij maken hier dan een lijst van en zorgen er voor dat die regelmatig bijgewerkt wordt, die lijst plaatsen we op deze site en de link daar heen zetten we in de Facebookgroep.

We willen er wel bij zeggen dat de meeste informatie niet door ons zelf gecontroleerd is, we vertrouwen op de tips die ons gemeld zijn

Mis je nog een camperplaats of klopt er iets niet? Wil je dan een mailtje sturen? camperplaatsenzonderreserveren@gmail.com

Klik hier voor de online kaart

De buitenkant.

Tijd voor de buitenkant, de buitenmuren zijn vergeeld en zien er niet meer uit dus we pakken de hogedrukreiniger en spuiten van voor naar achter en van boven naar beneden het hele huis schoon.

Ook de kozijnen, deuren en de windveren zijn een likje verf nodig, althans dat dachten wij.

De kozijnen aan de voorkant zijn helemaal verrot en de windveren moeten helemaal kaal geschuurd worden.

Een beste klus maar het komt allemaal weer goed 🙂

De achterkant.

Voorjaar 2020, achter het huis moet na de badkamerverbouwing nog gestuukt worden zodat we dat ook weer kunnen sauzen, ook hebben we achter het huis een klein afdakje en een schuurtje waar we niks mee doen.

Het lijkt Karin leuk om hier een veranda van te maken, zo gezegd, zo (gedeeltelijk) gedaan.

Dokkum met Wim & Hanny.

Zoals gebruikelijk gaan we elk jaar met de ouders van Karin een weekend weg, wij in de camper, hun in een huisje.

Dit jaar gaan we naar Dokkum.

Exact 12 uur staan we bij ze voor de deur en om 13;30 uur staan we bij de poort van de jachthaven en camping.

Wanneer alles geïnstalleerd is drinken we een kop koffie onder de luifel en lopen daarna naar Dokkum.

Bij het eerste de beste terras stoppen we voor een drankje en een hapje.

Daarna verkennen we een beetje de stad, drinken nog wat, doen boodschappen voor het ontbijt en gaan we uit eten bij de Posthoorn.

Terug bij de camper drinken we nog koffie en wanneer de kou invalt gaat ieder naar hun eigen optrekje.

10 juni 2023.

Na het gescheiden ontbijt en de gezamenlijke koffie gaan we Dokkum in.

Karin & Hanny gaan na de brug rechtdoor en Wim & Roderick gaan daar rechts af.

De dames gaan shoppen en de mannen gaan een stadswandeling doen.

Rond de klok van 17 uur zien we elkaar weer op een terras, we drinken daar wat en daarna nemen de heren de tassen over van de dames.

Karin en Hanny gaan naar de Jumbo voor het bbq-vlees en toebehoren en Roderick en Wim gaan alvast naar de camping om de boel klaar te zetten.

Na de bbq en de afwas drinken we nog een kop koffie voor de camper.

11 juni 2023.

De laatste dag alweer en we zijn er op tijd uit want Wim en Hanny moeten om 11 uur uit hun huisje zijn.

Na een kop koffie voor de camper, rijden we de camping af, bestemming CP DeLijte bij het Paterswoldsemeer.

Maar zoals verwacht is de CP vol.

We rijden door naar de Hoornse plas, parkeren de camper vlakbij een doorgang naar het strand en installeren ons half in de bossen en half op het strand.

Tegen 18 uur is het mooi geweest en rijden we via De Brombeer in Gasselte, voor een snackje, naar huis.

Het was een leuk en gezellig weekend, over twee weken mogen we weer, dan gaan we met Angie, Patrick en de kleinkinderen naar de Efteling ❤️

post

Belgrado (Rode ster – Partizan)

Februari 2020

Ondanks dat we vorig jaar nog in Dublin zijn geweest, is er wel een nieuw uitje gepland, we gaan naar de moeder der derby’s; Rode Ster Belgrado – Partizan Belgrado.

Deze keer bestaat de groep uit Willem, Marco, Wouter, Richard en ik maar een dag van te voren moet Willem zich afmelden. Het is hem in de rug geschoten en hij kan niet meer lopen.

Vrijdag 28 februari.

Het is vroeg dag, om 2;45 uur stappen we al in de auto en vliegen om 7;15 uur vanaf Schiphol rechtstreeks naar Belgrado en om 9;35 uur landen we daar.

De door de eigenaar van de Airbnb geregelde taxi staat daar al op ons te wachten en rond 11 uur zijn we in ons appartement.

We pakken onze spullen uit en gaan op zoek naar een stamkroeg voor dit weekend, die vinden we om de hoek en is meteen goedgekeurd.

Nadat onze grootste dorst gelest is gaan we Belgrado in.

We lunchen daar, verkennen het centrum, drinken wat, eten bij een traditioneel Servisch restaurant, drinken weer wat en gaan moe en voldaan terug naar onze stamkroeg voor een afzakkertje.

Zaterdag 29 februari

Vandaag staat in het teken van Sightseeing.

Na het ontbijt beginnen we met een rondje over de markt en een biertje in de zon om daarna naar Fort Belgrado te wandelen.

Fort Belgrado ligt aan twee rivieren, de Sava en de Donau en je hebt er een fantastisch uitzicht over de stad.

We lopen daar de hele morgen rond en gaan daarna binnen de muren van het fort lunchen, na de uitgebreide Servische lunch bezoeken we nog het militaire museum wat voornamelijk bestaat uit artillerie.

Dan word het tijd om een taxi te pakken, we gaan naar de stadions van Rode Ster en Partizan.

We beginnen bij het stadion van Rode Ster en daarna lopen we naar het stadion van Partizan, bij beide stadions kopen we natuurlijk wat souvenirs.

We pakken weer de taxi en laten ons afzetten bij een van de betere speciaalbiercafe’s van Belgrado, Samo Pivo.

Bier drinken maakt hongerig, we zoeken weer een typisch Servische restaurant op en eten ons buikje rond.

Na het eten lopen we via onze stamkroeg terug naar ons appartement, het is mooi geweest voor vandaag.

Zondag 1 maart, matchday!

Vandaag maken we een kleine stadswandeling, zoeken en vinden een cache en rond 14 uur ontmoeten we de jongens van Groundhopticket in een Ierse pub waar we nog een potje voetbal uit de eredivisie kijken.

En dan is het tijd om naar het stadion te gaan, dat de wedstrijd leeft wordt al snel duidelijk, ook is er heel veel politie op de been.

De sfeer is ongekend en met aan beide kanten heel veel vuurwerk en rook, de wedstrijd zelf is een stuk saaier en eindigt in een bloedeloze 0-0.

Na de wedstrijd gaan we met z’n allen uit eten, drinken nog een afzakkertje bij ons stamcafé en gaan terug naar het appartement.

Maandag 2 maart.

En dan zit het er alweer op, na het ontbijt gaan we met de taxi naar het vliegveld en om 10;45 uur vliegen we naar Amsterdam.

post

Pinksterweekend 2023

Dag 1.

Alhoewel we vorige week ook al weg waren met de camper gaan we dit weekend weer weg.

De voornaamste reden is dat het thuis een dikke bende is omdat we een andere keuken krijgen ook is er net beton gestort daardoor moeten we sws de wc van de camper al gebruiken.

Heel even lijkt het er op dat Rodericks vader nog roet in het eten gooit, hij is gestruikeld over een steen en breekt daarbij zijn heup.

Donderdags wordt hij ontslagen uit het ziekenhuis en vrijdag stuurt hij ons weg.

Na een (gebruikelijke) tussenstop bij de McDonalds komen we om 20 uur op de camping aan.

Wanneer we de garagedeur open doen zien we dat er water op de bodem ligt, de slang van de door Roderick gerepareerde buitendouche was losgeschoten.

We halen de garage leeg en leggen het te drogen en gaan dan de camper in.

Dag 2.

We beginnen de dag met een ontbijt in de morgenzon en na een wandeling met de honden gaan we op de fiets naar Drachten.

Dit keer hebben we voor Cody de hondenfietskar mee en het eerste stuk loopt Achi nog fanatiek naast Karin maar halverwege moeten we haar toch bij Cody in de hondenfietskar zetten.

In het begin is het wat onwennig voor haar maar wanneer ze eenmaal gewend is staat ze, boven op Cody, door het dak naar buiten te kijken. Een kwartier later komen we in Drachten aan en na een kleine verkenning van de stad drinken we wat aan het water.

Daarna brengen we een bezoekje aan de action, eten we een broodje bij de Graancirkel en scheiden onze wegen.

Aan het einde van de dag zien we elkaar weer bij de fietsen, op de terugweg stoppen we bij de Jumbo, daar doen we de boodschappen voor de BBQ van zondag en trappen we weer terug naar de camper.

Nadat we alle boodschappen hebben opgeruimd gaan we naar het paviljoen om een hapje te eten.

We eten daar heerlijk in de warme avondzon en bij de camper drinken we nog een kop koffie.

Dag 3.

Vandaag doen we eigenlijk niks bijzonders, een beetje luieren, een beetje zwemmen, wat drinken, een luchtbedje opblazen, met de honden wandelen, zonnen, BBQ’n en afwassen. ☀️🏊‍♂️😎🍻

Dag 4.

De laatste dag alweer en dat dacht de zon waarschijnlijk ook 🙃

Na het honden uitlaten en het ontbijt rijden we terug naar Borger.

We rijden via Appelscha omdat daar een servicepunt zit maar we kunnen de loosput voor het toilet niet vinden, dan moeten we dat thuis maar doen.

In Elp gooien we de diesel en LPG tank vol en trakteren we ons zelf op wat lekkers.

Eenmaal terug in Borger halen we de camper leeg, maken de boel weer schoon en drinken we koffie met kokoscake.

Na dit alles legt Roderick de hardware kit voor de dashcam aan zodat die continu aan het stroom kan.

Op naar het volgende uitje 😎

post

2023 Voorjaarsvakantie

Roderick heeft zich via het NKC aangemeld voor een rijvaardigheidstraining in Wierden en een dag later gaan we voor Karin haar verjaardag een dagje wellness doen bij Saré in Deurningen.

Vanwege de verbouwing van de hal & keuken wilden we niet de hele week weg in deze periode maar aangezien we zelf weinig kunnen doen en het een enorme zandbende is doen we het toch maar en we nemen zelfs de fietsen mee.

Dag 1.

Zaterdag 13 mei.

Eigenlijk wilden we vrijdagavond al gaan rijden maar omdat de camper vanwege een reparatie aan de boiler pas vrijdag weer terug was en alles nog ingepakt moest worden, lukt dat niet.

We bellen zaterdag eerst naar de jachthaven van Hengelo of er nog een plek vrij is, dat is er en hij houdt die bezet voor ons.

Twee uur later komen we daar aan, we hebben niet het mooiste plekje maar we zijn wel tevreden, we hebben privacy en uitzicht over het Twentekanaal.

Nadat we ons geïnstalleerd en een borrel gedaan hebben, pakken we de fiets om een hapje te eten.

We gaan naar de Twentse bierbrouwerij, we hebben daar een mooi plekje op het terras en eten er heerlijk.

Dag 2

Zondag 14 mei.

Na het ontbijt, wat kleine klusjes aan de camper en het gedeeltelijk repareren van de fietsverlichting pakken we opnieuw de fiets. Hoewel het zondag is willen we naar Hengelo en de honden gaan dit keer ook mee.

Normaal gesproken is het een kwartier fietsen maar Cody gaat niet zo snel meer dus het wordt uiteindelijk een half uur, dat is meteen een goede les voor de volgende keer.

We gaan bij de “twee wezen”  op het terras zitten en terwijl Roderick, met het schaamrood op de kaken, op zijn telefoon na de FC zit te kijken gaat Karin even in het centrum kijken.

Wanneer ze terug is bestellen we een hapjes schaal (lees halve maaltijd) en fietsen daarna weer langzaam terug naar de camper.

Bij de camper doen we in het zonnetje een drankje en omdat de cadeautjes van Karin Roderick in de weg liggen mag ze die alvast uitpakken.

Na het uitpakfeest laten we nog eten bezorgen en na de koffie en een drankje is dan de dag ook alweer voorbij.

Dag 3.

Maandag 15 mei.

Vandaag staat er weer een fietsdag op het programma, dit keer naar Enschede en zonder de honden.

Wanneer we na een uurtje fietsen in Enschede zijn moeten we natuurlijk eerst wat drinken, dit doen we bij “Moeke”.

Een mooi terras maar helaas moeten we daar €8 betalen voor half gevuld wijnglaasje met alcoholvrije cocktail.

Dan maar shoppen😏

Na een bezoekje aan de Primark, NewYorker en de H&M is Roderick (er) klaar (mee).

Karin gaat nog even door en Roderick gaat terug naar de Horeca.

Wanneer ook Karin uitgeshopt gaan we nog wat eten bij de Braziliaan om vervolgens via de fietssnelweg weer terug te gaan naar de camper.

Dag 4.

Dinsdag 16 mei.

Vandaag staat de rijvaardigheidstraining op het programma, we staan op tijd op want we moeten om half twaalf in Wierden zijn.

Daar aangekomen beginnen we na de lunch met de theorie.

Als dat lastige gedeelte achter de rug is gaan we met instructeur Bart naar de weegbrug, Bart naast Roderick en Karin achterin, uiteraard is de weging prima in orde.

Nu is het tijd om de weg op te gaan, de rit van ongeveer een uur voelt als een rijexamen maar Roderick brengt het er glansrijk van af. 

En dan begint de echte rijvaardigheidstraining, op een groot parkeerterrein staan allemaal pionnen waar je bepaalde manoeuvres moet doen.

Dit gaat van inparkeren in een “garage”, fileparkeren tot aan bochten vooruit inrijden en achteruit uitrijden.

Ook hier gaat het ondanks de zenuwen van Roderick boven verwachtingen, hij raakt geen enkele pion.

Na Roderick doet ook Karin nog een paar oefeningen en ook zij doet het foutloos.

Na het ontvangt van het certificaat rijden we naar Enter, daar zit een gratis camperplek en na de gebruikelijke borrel gaan we het dorp in en eten daar pasta bij de Italiaan.

Dag 5.

Woensdag 17 mei.

Ook vandaag zijn we weer op tijd van bed, vandaag hebben we vanaf half elf een wellnessdagje bij Saré in Deurningen.

Na het ontbijt rijden we die kant op en parkeren de camper op “Toppark het Hulsbeek”.

Vanaf daar is het tien minuten lopen naar de wellness.

We hebben een fantastische relaxte dag, zonder foto’s want je mag geen telefoon mee naar binnen.

Terug bij de camper drinken we nog een kop koffie in het laatste zonnetje en gaan dan naar binnen.

Dag 6.

Donderdag 18 mei, Hemelvaartsdag.

Weer op de fiets vandaag, nu naar Oldenzaal.

Het is ongeveer 20 minuten en we zien al vrij snel dat bijna alle winkels, op de action en het Kruidvat na, dicht zijn.

We kopen daar wat dingen die we “nodig” zijn en zoeken dan een terrasje op op het overvolle horecaplein.

We komen terecht bij de Mexicaan waar we dan ook meteen maar gaan lunchen.

Met een volle buik gaan we naar de jumbo voor avondeten, het wordt brood met smeersels en lekkere dingen.

Bepakt en bezakt stappen we weer op de fiets naar de camper.

Na een kop koffie lopen we nog een rondje met de honden rond het meer.

Weer terug in de camper zetten we de tafel vol met al het eten wat we gekocht hebben en kijken tv op de laptop. 

Dag 7.

Vrijdag 19 mei.

Karin is jarig!

Aangezien ze al haar cadeaus al gehad heeft, heeft ze nog wel 1 wens; uitslapen😂

Na het “uitslapen” zitten we de hele dag buiten in de zon.

Tussendoor doet Roderick, in zwembroek, nog een rondje rond het meer en wanneer hij terug is eten we nog wat overgebleven hapjes van gisteravond.

Daarna is het tijd om Cody te wassen in de dogwash van de camperplaats.

Cody vind het helemaal niks maar hij is wel weer fris & fruitig wanneer we klaar zijn, tijd voor een borrel.

Na de borrel besteld Karin via thuisbezorgd ons avondeten: sushi, gebakken banaan, sashimi en woknoodles. 

We eten ons buikje weer rond.

We doen buiten nog een kop koffie maar binnen de kortste keren zijn we helemaal lek geprikt door de neefjes, tijd om de dag af te sluiten.

Dag 8.

Zaterdag 20 mei.

Eigenlijk willen we naar huis maar eigenlijk willen we helemaal niet naar huis😏

We plakken er nog een dag aan vast en gaan naar Bad Bentheim, dat moet een leuk plaatsje zijn met een camperplaats bij het kasteel.

We ontbijten en douchen eerst nog op de camperplaats en na het legen van de wc en de vuilwatertank rijden we naar Duitsland.

Dik twintig minuten later arriveren we daar, drinken een kop koffie bij de camper en gaan het dorp in.

Het dorp is niet zo heel groot, daar zijn we dan ook snel door.

We eten dan nog een kleinigheidje bij de bakker en lopen via de kunstmarkt terug naar de camper.

Nadat we wat gedronken hebben voor de camper lopen we tegen etenstijd terug naar het dorp en eten lekker traditioneel Duits.

We sluiten af met een ijsje bij de ijssalon en drinken koffie in de camper, morgen maar even het kasteel bewonderen.

Dag 9.

Zondag 21 mei.

De laatste dag alweer.

We doen een Duits ontbijt bij de bakker en bij het afrekenen nemen we nog een lekker gebakje voor thuis mee.

Daarna scheiden onze wegen, Karin gaat terug naar de camper en Roderick gaat naar het kasteel.

Wanneer hij dik anderhalf uur later weer terug is, pakken we de boel in rijden naar Borger.

Tijdens het uitpakken en opruimen genieten we nog van de gebakjes en dan zit de vakantie er alweer op.

post

Geocaching

Onze 1e kennismaking met Geocaching is op een camperweekend wat wij georganiseerd hebben via het camperforum bij bierbrouwerij  LaChouffe in België.

Geocaching blijkt een populaire vrijetijdsbesteding te zijn onder de camperaars.

Maar wat is geocaching?  Geocachen is een schatzoektocht op basis van GPS coördinaten, het precieze verhaal lees je hier.

Nadat we zonder account daar gezamenlijk een cache vinden, maken we terug in Nederland een account aan; we zijn Rolling Kaatje en onze eerste officiële cache vinden we op 10 maart 2009.

In het begin zijn we best fanatiek, we worden premiumlid en gebruiken het cachen voor fietsroutes en wandeltochten, ook is het een mooie manier om onbekende steden te ontdekken.

Het gaat zelfs zo ver dat we zelf ook caches gaan plaatsen, op een gegeven moment hadden we 17 caches in onderhoud. Door omstandigheden zijn het er nu zijn het er nog 5.

Na een paar jaar is het fanatisme wat minder, eigenlijk doen we het bijna helemaal niet meer maar wat we wel proberen is om in elk land waar we zijn een cache te vinden.

We zitten nu op ongeveer 20 landen, daar zitten ook 3 landen (Servië, Ierland en Bulgarije) bij die Roderick alleen gedaan heeft tijdens vriendenweekenden.

Maar we missen ook 3 landen (andorra/Italië en Bosnië) omdat we dat vergeten waren of niet konden vinden.

Ons totaal aantal gevonden caches staat op moment van schrijven op 210.

post

Adoptie oorlogsgraf

“Opdat wij niet vergeten!”

Het is ergens in februari 2022, op facebook lezen we dat iemand een oorlogsgraf adopteert, de persoon die in dit graf ligt heeft zijn leven gegeven voor het Vaderland en heeft geen nabestaanden meer, wij vinden dit een nobele gedachte en willen dit ook doen.

Via de site van stichting adoptie oorlogsgraven melden we ons hier voor aan, een paar weken later krijgen we ons adoptiecertificaat.

We krijgen het graf van Henk Krol in Valthermond toegewezen, Henk is de zoon van Anne Barteld Krol en Rensiena Jantiena Ketelaar, geboren op 9 oktober 1922 in Odoorn en werkte als veenarbeider.

In de oorlog wordt hij gedeporteerd naar de Radeberg- fabriek van Sachsenwerk Licht und Kraft AG Niedersedlitz in Duitsland. Tot het einde van de Tweede Wereldoorlog deed deze dienst als strafkamp voor (veelal buitenlandse) dwangarbeiders en krijgsgevangenen voor de wapenindustrie en werd geëxploiteerd door de Gestapo.

We kunnen er niet achter komen wanneer hij daar heen gedeporteerd is, het enige wat we vinden is dat hij daar ziek is geworden en overleden is op 1 december 1943 in het ziekenhuis van Radeberg. Hij wordt begraven op de begraafplaats van Radeberg.

Na de oorlog probeert zijn familie hem te laten herbegraven in Nederland, dit heeft nogal wat voeten in de aarde. De aanvraag doen ze op 17 juni 1946 en op 5 juli 1949 wordt hij overgebracht naar Nederland. Op 16 augustus 1949 wordt hij herbegraven in Valthermond, als laatste wordt op 4 september 1956 een steen met omlijsting geplaatst.

Tussendoor probeert de familie om de toegezegde schadevergoeding en de vergoeding van de persoonlijke bezittingen te incasseren, maar daar kunnen we niks meer over terug vinden.

Aan ons nu de eervolle taak om op zijn geboorte- en sterfdag een bloemetje op zijn graf te plaatsen. Natuurlijk doen we dit ook op 4/5 mei.

Bronvermeldingen:

Oorlogsgravenstichting

Drents archief

Delpher

Alle Drenten

Nationaal Archief

Bedrijfsgeschiedenis ROBOTRON Radeberg

Open archieven

Wikipedia

post

Lang weekend Sofia

Maart 2023

Na onze St. Patrick en Belgrado weekendjes is het tijd voor een nieuw uitje.

We twijfelen tussen Boekarest en Sofia maar uiteindelijk geeft de datum van de plaatselijke derby’s de doorslag, het wordt Sofia en dan de wedstrijd CSKA Sofia – Levski Sofia.

Maar wanneer we twee weken voor vertrek kaarten willen bestellen blijkt dat er uitgerekend dat weekend niet gevoetbald wordt, we twijfelen heel kort om alles te annuleren maar aangezien alles al betaald is gaan we maar gewoon.

Na wat zoeken op het internet komen we er achter dat er in de Vtora Liga, de Bulgaarse eerste divisie, wel gevoetbald wordt, we zoeken de dichtstbijzijnde thuis voetballende club op en dat is FK Vitosja Bistrita uit Bistrita wat op een half uurtje rijden ligt.

De club bungelt onderaan in de Vtora Liga en ze spelen op vrijdagmiddag om 15:30 uur tegen de koploper, FC CSKA 1948 Sofia II.

Dag 1

Donderdag 30 maart.

Na lang wachten is het eindelijk zo ver, we gaan naar Sofia.

We eten een lekker broodje van bakker Joost en vertrekken rond half 10 vanaf (Facebook, Insta en Twitterloze) Willem zijn huis naar Eindhoven AirPort.

Daar komen we ruim op tijd aan en na een veel te duur biertje en broodje hamburger vliegen in 2,5 uur naar Sofia, waar het een uur later is.

Nadat we ons geïnstalleerd hebben in de Airbnb lopen we de stad in voor een biertje.

We sluiten de avond af bij een authentiek Bulgaars restaurant waar we rollend de deur uit komen.

Dag 1 is geslaagd🍻

Dag 2

Vrijdag 31 maart

Ondanks een vrij lange avond zijn we allemaal op tijd wakker.

Na het gezamenlijke ochtendritueel gaan we de stad in.

De eerste bezienswaardigheden zijn de Sveta Nedelyakathedraal en het gerechtsgebouw.

Daarna lopen we naar de vitosha boulevard, de belangrijkste winkelstraat van Sofia.

We slenteren in het zonnetje langs gezellige winkeltjes en terrassen.

Uiteraard stoppen we ook voor een vochtige versnapering.

Wanneer we aan het einde van de boulevard zijn lopen we weer terug, we gaan op zoek naar een café waar we zondag de FC kunnen kijken.

We komen terecht bij J.J. Murphy’s, een Ierse pub.

De gastvrouw verzekerd ons dat we hier voetbal kunnen kijken, wij zijn blij🙂

We drinken en snacken er nog wat en gaan dan met twee taxi’s naar Bistrita waar we de wedstrijd gaan kijken.

Wanneer we daar aankomen worden we aangesproken door een man, hij hoort ons praten en is nieuwsgierig waar we vandaan komen.

Na wat gepraat over en weer verteld hij ons dat hij de stadionspeaker is en we lopen achter hem aan het stadion in.

We vragen hem de kleren van het lijf en zo komen we er ook achter dat het bezoek aan de wedstrijd voor iedereen gratis is, best wel bijzonder voor een eerste divisie club.

Net voordat hij zijn hokje in gaat vragen we hem nog of hij misschien kan regelen dat we een fotomomentje met een speler kunnen krijgen.

Hij kijkt heel moeilijk en zegt dat hij wel iets wil proberen te regelen maar dat klonk niet zo enthousiast.

En dan begint de wedstrijd en al na 11 minuten komt Bistrita op een 1-0 voorsprong door een schitterende goal van de nummer 11, Stivan Slavkov.

Dit is tevens de ruststand.

In de 72e minuut komt CSKA door een onterechte penal op 1-1.

De wedstrijd lijkt gespeeld maar dan krijgt Bistrita in de 87e een penal en die wordt feilloos ingeschoten door Kristyan Kochilov.

Na 6 minuten billenknijppen trekt de thuisploeg de wedstrijd over de streep.

Terwijl wij het team toejuichen worden we geroepen door de stadionspeaker, we moet het veld opkomen.

Hij heeft geregeld dat we met het hele team op de foto kunnen, wat een fantastisch moment was dat 💪

Voetbal maakt hongerig en vanaf het stadion lopen we het dorp in.

Op aanraden van de cateraar van het stadion gaan we naar Bistritsa’s BBQ restaurant en dat is weer een gouden tip.

We eten weer heerlijk.

Voor de terugreis nemen we dit keer niet de taxi, we maken gebruik van het Bulgaarse OV, het eerste stuk met de bus en het laatste stuk met de Metro.

We gaan eerst terug naar onze Airbnb om even op te laden maar wanneer we eenmaal op de bank zitten kakken we in, we gaan onder het genot van een sapje voetbal kijken.

Het winnende doelpunt!

Dag 3

Zaterdag 1 april

Nadat we tijdens het ontbijt de kwalificatie hebben gekeken gaan we de stad in op zoek naar taxi’s.

Vandaag staat er een dagje groundhopping op het programma.

We beginnen bij het Georgi Asparuhov stadion van Levski Sofia.

We kopen wat in de fanshop en proberen dan het stadion binnen te gaan maar helaas mag dat niet, waarschijnlijk omdat de spelers een ontmoeting hebben met wat supporters, dan eerst maar lunchen.

Na de lunch stappen we weer in de taxi en rijden naar het Vasil Levski Nationaal Stadion, het stadion van het Bulgaars elftal.

We lopen het hele stadion rond op zoek naar een open hek is het bij de laatste raak maar helaas wil de beveiliger ons niet binnen laten, maar wanneer we hem 20 Lev geven zijn we wel welkom.

We maken snel wat foto’s en gaan we weer naar buiten.

Terwijl de andere jongens wat gaan drinken gaan Willem en ik op zoek naar een geocache.

Helaas kunnen we deze niet vinden, dan maar even wat bezienswaardigheden bij langs. Het eerste monument waar we foto’s maken is het Soviet Army Monument.

Daarna lopen we langs de universiteit van Sofia en stoppen vervolgens bij het Alexander Nevski-kathedraal.

Hierna is het weer tijd om terug naar de rest te gaan, we drinken nog een biertje bij het stadion en net op het moment dat we naar het Balgarska Armia Stadium van CSKA Sofia willen lopen is het gebeurdt met het mooie weer en begint het te regenen.

Gelukkig ligt het stadion er vlak naast en komen we niet al te nat aan bij de fanshop.

Na wat aankopen lopen we door naar het stadion waar we door een vriendelijke mijnheer het stadion worden binnen gelaten.

We maken wat foto’s, lopen naar de middenstip, drinken nog een biertje in het supportershome en gaan met de taxi terug naar ons appartement.

Nadat we geacclimatiseerd zijn gaan we naar BarBarossa voor een biertje en via Morgan’s Bar komen we terecht bij weer typisch Bulgaars restaurant waar we weer met een hele volle buik wegkomen.

Dag 4

Zondag 2 april

Weer een vroegertje vandaag, we gaan de F1 van Melbourne kijken.

Na de chaotische race halen we nog broodjes en melk bij de Lidl en na dit ontbijt gaan we weer de stad in.

Vandaag staat in het teken van sightseeing en weer voetbal.

We beginnen weer bij de Sveta Nedelyakathedraal maar nu gaan we ook naar binnen.

We maken foto’s en we steken allemaal een kaarsje op.

De volgende stop is de de Kerk van Sint-Joris, het oudste gebouw van Sofia, wat ligt tussen de restanten van de oude stad Serdica.

Via wat andere bijzondere gebouwen lopen we door naar een parkje want daar ligt een geocache en ik kan natuurlijk niet Sofia verlaten zonder daar een cache te vinden.

We lopen door en komen via Kathedrale kerk van Sint-Nicolaas de Wonderdoener en wat monumenten uit bij de Alexander Nevski-kathedraal waar de zon op het goud van de torens schijnt, wat een prachtig gebouw.

Helaas mogen we binnen geen foto’s maken maar neem maar van mij aan dat dit ook heel bijzonder was.

We lopen terug over een soort van vrijmarkt waar sommige kramen wel hele bijzondere 2e Wereldoorlog relikwieën verkopen.

Intussen is het ook wel tijd voor een hapje en een drankje maar bij de eerste stop kunnen we niks eten, dus dan maar alleen drankje 😏

Wanneer we verder lopen komen we al vrij snel langs een Duits winkeltje waar ze Duits bier en braadworsten verkopen, dat was een lekker tussendoortje.

We hebben nu zo’n beetje alle bezienswaardigheden op loopafstand wel gezien en lopen naar de Vitosha Boulevard.

We lopen verschillende winkels binnen op zoek naar koopjes, drinken en happen nog wat bij het sportscafé en eten een ijsje bij Hans & Grietje.

En dan loopt het tegen 17 uur plaatselijke tijd, de FC moet over drie kwartier voetballen dus tijd om naar de Ierse pub te gaan.

Vol goede moed zitten we er klaar voor maar na 2 minuten is die moed alweer wat minder.

Omdat we, ondanks meer balbezit, geen kansen creëren verliezen we terecht met 3-1, de KKD divisie komt nu wel heel erg dichtbij 🥲

We laten onze avond er niet door verpesten, we stappen maar weer eens in de taxi en laten ons afzetten bij “Under the linden trees” een, je raadt het al, traditioneel Bulgaars restaurant.

Na weer een geweldige maaltijd lopen we met een temperatuur van 19* terug naar het appartement.

Dag 5

Maandag 3 april

Uitslapen is er niet bij dit weekend, ook vandaag niet want we gaan weer naar huis.

Na het douchen en ontbijten slaan we voor de laatste keer het hek achter ons dicht en lopen we naar het metrostation.

Ruim op tijd zijn we op het vliegveld, om 12:05 uur vliegen we en rond 17 uur zijn we weer in Borger.

Een paar kilo’s zwaarder en veel herinneringen rijker.

Willem, Wouter, Richard en Ronald bedankt voor het fantastisch weekend , dit was weer één voor op Facebook 😏

post

St. Patrick’s part 1

Onze voetbaluitjes naar Aberdeen en Marseille smaken naar meer en we besluiten om dit soort dingen vaker te doen.

Na een korte brainstormsessie kiezen Remco, Willem, Wouter en ik er voor om in maart 2017 naar Dublin te gaan, we willen St Patricksday wel eens ‘live’ mee maken.

We vliegen 16 maart om 14:10 uur samen met onze mascotte “Patty” van Amsterdam rechtstreeks naar Dublin.

Helaas gaat het op de luchthaven niet goed, we missen onze vlucht.

We balen en balen en balen.

We gaan op zoek naar een andere vlucht maar dat lukt voor deze dag niet meer, na overleg boeken we een vlucht voor een dag later.

We boeken een hostel in het centrum van Amsterdam en gaan naar café Monico waar wat jongens uit Borger zijn, zij gaan ’s avonds een voetbalwedstrijd bezoeken .

Nadat iedereen naar het stadion is gaan wij terug naar het hostel, we drinken nog een biertje en gaan op bed.

De volgende dag vliegen we pas om 18 uur en om 19 uur plaatselijke tijd landen we in Dublin en wanneer we goed wel in de hotelbar zijn is het al 23 uur, St. Patrick is dan allang weg ☹

We drinken er nog wat biertjes en gaan op bed.

De volgende morgen beginnen we in het centrum met een full Irish breakfast en met deze stevige bodem kan onze kroegentocht beginnen.

Tussendoor dineren we nog bij een Mongools BBQ restaurant waarna we ons in het avondleven storten.

Na deze pret gaan we terug naar het hotel, de volgende morgen moeten we op tijd op het vliegveld zijn.

Zondag landen we weer in Nederland, we hebben een leuk “weekend” gehad maar het voelt onvoldaan want van het hele St. Patrick feest hebben we eigenlijk helemaal niet meegemaakt.

post

St. Patrick part 2

Ons laatste uitje naar Dublin in 2017 heeft toch een wrange nasmaak en een onbevredigend gevoel achter gelaten, dit moeten we overnieuw doen.

Zo gezegd zo gedaan, in 2019 boeken we een vlucht vanaf Eelde en via Londen vliegen we naar Dublin waar we vrijdag 15 maart om 19:50 uur aankomen.

We hebben dit keer dichtbij het centrum een hostel geboekt en wanneer we de bedden verdeeld hebben gaan we op zoek naar een stamkroeg voor het weekend en die vinden we om de hoek, The Dears Head.

Zoals gewoonlijk wordt het de eerste avond niet heel laat en zijn we de volgende dag op tijd wakker voor het Ierse ontbijt.

’s Middags gaan we naar de Guinness brouwerij, ondanks dat het zeer commercieel is, is het toch een unieke ervaring.

De rest van de dag verkennen we de stad en de horeca en eindigen we in onze stamkroeg.

En dan gebeurt er ’s nachts wat vreemds, we worden midden in de nacht wakker van wat gestommel.

We zien een wildvreemde man in onze kamer staan die druk bezig is mijn kleding (wat hem helemaal niet past) aan te trekken.

Wanneer hij ziet dat we wakker zijn staakt hij zijn verkleedpartij en loopt de kamer uit, Remco loopt er nog achteraan maar hij is nergens meer te vinden.

En dan is het 17 maart, St. Patricksday!!!

Deze dag pakken we van begin tot eind mee, het is een fantastische belevenis en we gaan de gehele dag op in het feestgedruis en ook deze dag sluiten we weer bij The Dears Head.

En dan is het alweer maandag, tijd om naar huis te gaan.

Tijdens ons ontbijt in het hostel zien we in eens de man die in onze kamer stond, het blijkt een Duitser te zijn.

Hij kan zich het voorval wel herinneren maar heeft geen flauw idee waar hij mee bezig was.

We lachen er om, drinken nog biertje bij onze stamkroeg en gaan weer naar huis, dit keer met een heerlijke nasmaak en een bevredigend gevoel, St. Patrick kan van ons lijstje af.

post

Vriendenweekenden.

Met een aantal vrienden hebben we een spaarrekening waar we maandelijks geld op storten.

Het idee er achter is dat wanneer FC Groningen Europees voetbal haalt, dat we dan met z’n allen naar een uitwedstrijd gaan.

Leuk bedacht natuurlijk maar de laatste Europese uitwedstrijd was in 2015, daar wordt de pot wel heel erg groot van 😉

Daarom gebruiken we dit maar voor andere uitjes.

post

Ted * 18-08-1969 – † 03-08-1992

Het grootste verdriet en gemis in mijn leven.

Ted Etienne Veuger, mijn lieve broertje. Geboren in Stad Groningen, overleden in het Refaja ziekenhuis, Stadskanaal.

Wie was Ted?

Ted is eigenlijk niet beschrijven, hij was een eigenzinnige jongen die zijn eigen pad volgde. Geliefd om wie hij was, hoe hij was en wat hij deed, geliefd omdat hij altijd voor je klaar stond.

Beide zijn we geboren in Stad Groningen aan het Zuiderdiep. Begin 70 jaren verhuizen we naar Borger waar onze ouders in 1974 een horecabedrijf beginnen.

Omdat ze heel veel aan het werk waren waren we altijd op elkaar aangewezen, dit is absoluut geen verwijt maar een feit. Hierdoor hadden we waarschijnlijk ook wat meer speelgoed (Ted Playmobil, ik Lego) dan onze leeftijdsgenoten.

We gingen naar peuterschool “De notedop” en naar de Burgemeester Grollemanschool daarna gingen we allebei naar de MAVO, ook in Borger.

Vanaf die periode werkten we ook in het café van pa en ma, om het weekend stond een van ons achter de bar en de ander achter de draaitafel. Daardoor kwam er steeds meer jeugd naar het café en werden we de uitgaansgelegenheid van Borger en omstreken.

Vanaf ongeveer 1990 woont hij niet meer thuis, hij heeft een eigen kamer bij onze oom Hans die op kruisstraat 2 woont, daar zit nu de ijssalon. Ook hij heeft een baan bij zandzuigbedrijf Zeldenrust in Gasselte.

Hij is gelukkig met het leven dat hij leeft, hij heeft vrienden waarmee hij in het café klaverjast, hij gaat op zijn fiets naar andere cafés of hij gaat in zijn eentje naar de campings.

En dan is het zondagavond 2 augustus en er wordt geklaverjast in ons café ook Ted is er en rond 23 uur gaat hij naar huis, hij moet de volgende dag weer werken.

Rond een uur of twee komt hij in zijn pyjama het café weer binnen met de vraag of wij op zijn raam geklopt hadden.

Uiteraard hadden wij dat niet gedaan, ook lopen we nog even naar buiten om te kijken of wij misschien mensen zien lopen maar dat is niet zo.

Dit was de laatste keer dat ik Ted in levende lijve heb gezien.

Maandag rond de middag worden we gebeld, Ted heeft op zijn werk een ongeluk gehad en is naar het ziekenhuis in Stadskanaal gebracht.

Wanneer we daar aankomen blijkt het zeer slecht met hem te gaan en rond drie uur ’s middags komt de arts bij ons, Ted heeft het niet gered.

Op vrijdag 7 augustus wordt hij onder grote belangstelling naar zijn laatste rustplaats in Borger gebracht.

Op Ted zijn 25e sterfdag laat ik een tattoo op mijn borst zetten, het is zijn naam, geschreven in Angie’s handschrift, in rood/zwarte letters, de opening van de e is wit ingekleurd en die is door Karin gedaan.

De rode kleur staat voor mijn liefde voor hem, zwart voor de rouw en het wit voor het lichtpunt wat hij was in mijn leven.

Zaterdag 17 augustus 2019, Ted wordt morgen 50 jaar en ik heb besloten dit niet ongemerkt voorbij te laten gaan.

Met onze gezamenlijke vrienden zitten we die zaterdag bij elkaar en proosten om middennacht op zijn verjaardag. Het was een mooie en gedenkbare avond/nacht met veel tranen maar ook met heel veel gelach, ik denk dat hij mooi zou hebben gevonden!

post

Fivelingo: ‘T Wierdenland aan de stroomsnelweg.

Het wordt weer eens tijd voor een route van Local groningen en dit keer doen we de meest recente, de Fivelingo: ‘T Wierdenland aan de stroomsnelweg.

Nadat Karin thuis is uit haar late dienst stappen we meteen in de camper en rijden we via de Mac naar de CP in Appingedam.

Zaterdagmorgen gaan we na het ontbijt naar Loppersum, daar kunnen we bij Brasserie de route, een goodiepakket en ons lunchpakket ophalen.

Nadat we onze espresso en gebak op hebben beginnen we aan de route.

Helaas staat de eerste bezienswaardigheid, de Lopster toren, in de steigers.

Wanneer we weg rijden uit Loppersum is het eerste wat we zien de stroomsnelweg, toch heel bijzonder nu we eigenlijk pas net weten wat het is.

Daarna rijden we door Huizinge, een klein maar heel mooi dorpje.

En uitgerekend in dit kleine dorpje is de zwaarste aardbeving ooit geweest.

De volgende stop is het wierdendorp Westeremden waar we de kerk van binnen en buiten bekijken.

We vervolgen de route naar Zeerijp, ook een zwaar getroffen gebied.

Het eerste wat we zien zijn de wisselwoningen, hier wonen de mensen van wie hun huis herstelt wordt.

We parkeren de camper voor de kerk, het is er druk omdat het een stempelpost is voor een wandeling maar daardoor kunnen we er wel een soepje en een pannenkoek eten.

Met een gevulde maag rijden we naar ’t Zand, weer zo’n dorp waar de gevolgen van de aardbevingen goed te zien zijn.

Na een rondrit door de nieuwe woonwijk gaan we naar Leermans, daar bekijken we de Donatuskerk van binnen.

Wat deze kerk bijzonder maakt is dat er onder de biechtstoel een verstopte toegang naar een schuilkelder is.

Deze werd in WO2 gebruikt om joden te verstoppen.

Bij de parkeerplaats staat, voor het dorpshuis, een standbeeld van Lubbe, Lubbe had een hail kwoad wief, die hem probeerde te vergiftigen.

We rijden via Oosterwijtwerd naar Krewerd, waar we weer een kerk van binnen bekijken.

In deze kerk staat het oudste orgel van de provincie Groningen.

Via Holwierde, waar we de Duivelse kei van Katmis en de Stefanuskerk op de foto zetten, gaan we naar strandje Bierum.

Dit is meteen de laatste stop voor vandaag, we rijden terug en gaan naar de camperplaats in Delfzijl.

Na de borrel lopen we de stad in om uit eten te gaan maar wanneer we langs Surinaams afhaalrestaurant Warung Sejeh lopen besluiten we eten mee te nemen naar de camper, dat blijkt een hele goede keuze.

Na een wandeling met de honden over de dijk rijden we zondagmorgen terug naar Bierum om de route te vervolgen.

We maken daar foto’s van de bijzondere kerk en het hertenkamp en gaan daarna naar het wierdendorp Spijk.

Daar staan twee kerken en een achtkantige koren- en polenmolen die onze aandacht verdienen.

We vervolgen de route en komen door het dorp Polen en via de Oostpolderweg rijden we langs oneindig veel windmolens naar Oudeschip.

Vandaar gaan we naar de Eemshaven, maken foto’s vanuit uitkijktoren “De groene poort” en rijden nog een stuk dijk op richting het Wad.

Via windmolenpark Westereems rijden we recht op molen Goliath en het naastgelegen kunstwerk Rustpunt.

Heel bijzonder om dit te zien, de oude historische poldermolen omringd door moderne windturbines.

Hier stopt voor ons de route, officieel moeten we nog naar de “Noordkaap” maar daar zijn we laatst al met Wim & Hanny geweest tijdens ons rondje Noord-Groningen.

Wij rijden naar Termunten waar we ons weekend afsluiten met een heerlijke plate vis bij vispaleis Westerhuis.

post

Roderick & Ronald naar de Dolly Dots

We hadden in oktober 2021 al de kaarten en de Airbnb geregeld en na meer dan een jaar wachten was het eindelijk zo ver, het afscheidsconcert van de Dolly Dots.

Ronald haalt mij om 14 uur op van de brouwerij en om half 5 zijn we bij onze airbnb, deze ligt op loopafstand van de ziggodome. Ondanks dat we vriendelijk worden ontvangen door de gastheer zijn er toch twee minpuntjes; het uitzicht en de deurmat 😉

Na een koud pilsje kleden we ons om, lopen naar het station waar ook de horeca zich bevindt. We willen natuurlijk eerst even wat eten voordat de avond begint. Dit blijkt echter niet mee te vallen, overal waar we naar binnen willen staan mensen al in de rij te wachten op een tafel, dan eerst maar een pilsje.

Wanneer we verder lopen laten we nog een “stoere” foto van ons maken en dan zie we op een groot beeldscherm dat woonmall Villa Arena ook restaurants heeft, dan daar maar naar binnen. En jawel hoor, Grand Café Rox heeft nog een tafel voor twee vrij.

Onder het genot van een glaasje Dommelsch eten we daar een lekkere kipsate en na nog een espresso lopen we naar de ziggodome.

We doen onze jassen in een locker, achteraf een gouden idee van Ronald want we konden na afloop zonder te wachten onze jassen weer ophalen, lopen naar de bar voor een consumptie en banen ons een weg naar voren.

Twee uur later is het feest alweer voorbij en pilsen we af bij het naastgelegen café.

Wanneer ook dit feest afgelopen is gaan we terug naar onze airbnb en de volgende dag om 14 uur zijn we weer in Veenhuizen, wat kun je toch veel doen in 24 uur 😉

post

FC Utrecht – FC Groningen

We gaan weer eens een uitwedstrijd van de FC bezoeken en dit keer gaan we met eigen vervoer naar Utrecht.

Ronald is deze dag de chauffeur en om kwart voor tien vertrekken we.

De reis gaat lekker vlot maar zodra we in de buurt van het stadion zijn gaat het mis.

Omdat we de routebeschrijving pas er bij pakken wanneer we bij het stadion zijn rijden we helemaal verkeerd en kunnen daardoor het parkeervak voor de uitsupporters niet vinden.

Na een half uur zinloos rondrijden vinden we uiteindelijk de juiste afslag en zijn we 10 minuten te laat in het stadion.

Het vak is met 745 supporters lekker gevuld en de sfeer is goed.

Dankzij een doelpunt van Krüger gaan we met 0-1 voorsprong de rust in.

Helaas kunnen we dit de tweede helft niet vasthouden en verliezen we met 2-1.

Ook de terugreis begint niet lekker, omdat er wat Utrecht “supporters” de confrontatie met de FC Groningen supporters op willen zoeken verlaten we onder politiebegeleiding het stadion.

Na een korte stop bij de Mac zijn we om 17 uur weer thuis, ondanks het verlies was het toch weer een mooie awayday.

post

Hoe is onze camper “beveiligd”?

Naarmate het aantal campers groeit, groeit het aantal inbraken in campers en ook de diefstal van campers.

Uiteraard baart dit ons ook zorgen, we proberen altijd goed op te letten waar we parkeren en waar we overnachten.

Aangezien we niet zo van de campings staan we vaak vrij of op CP’s, voelt het niet goed dan rijden we verder. Wat we wel als voordeel ervaren is dat we onze honden altijd mee hebben, dat schrikt potentiële inbrekers toch af.

Maar natuurlijk zijn we niet 24/7 in de camper en daarom hebben we onze camper “beveiligd”.

Dit doen we met een zichtbaar stuurslot, HeoSafe cabinesloten en een extra slot op de camperdeur. het stuurslot gebruiken we uit veiligheidsoverwegingen niet wanneer we in de camper zijn.

Wanneer we niet in de camper zijn laten we de gordijnen open zodat eventuele inbrekers niet ongemerkt hun “werk” kunnen doen.

Ook hebben we in de camper een GPS tracker, de Onntrack 200, verstopt.

En als laatste hebben we voor onze eigenveiligheid een rookmelder en een koolmonoxide melder geplaatst.

post

Tour de Roelé, 17-07-2022

Zodra de oefencampagne van de FC bekend is besluiten we om de wedstrijd tegen Emmen in Rolde te bezoeken.

In eerste instantie zijn we met 5 man maar op het laatst vallen er nog 2 af.

Wouter draait een dag van te voren een leuk programma in elkaar en zondags zijn we om half elf bij Willem.

Zoals het programma al aangeeft is de eerste stop bij Hegeman in Schoonlo, we bestellen koffie en uiteraard valt onze keuze op appel/boerenjongensgebak.

Voordat we weer op de fiets stappen komt Wouter nog met een dobbelsteen op tafel.

1 t/m 3 = een toeristische route en 4 t/m 6 is de “snelle” route, helaas gooien we 4.

Hierdoor komen we ruim op tijd aan bij Hofsteenge in Grolloo, we bestellen een halve liter bier en de dobbelsteen moet bepalen hoeveel rondjes we doen en die valt op 6!

Gelukkig heeft de geschiedenis geleerd dat je beter de helft van het gegooide aantal kan aanhouden dus mogen we na drie halve liters weer fietsen, op naar Rolde.

Een dikke 6 km en een kleine 20 minuten later komen we aan op sportpark “Boerbos” in Rolde.

Nadat we onze fietsen parkeren kopen we eerst nog een lotje voor de loterij en lopen door naar het voetbalveld, daar hangen we onze groene/witte Borger spandoek op in het hek.

Na deze zware klus is het tijd voor een koud biertje en voordat we het in de gaten hebben begint de wedstrijd ook al.

Het is een matige 1e helft maar dankzij een doelpunt van Joosten gaan we met een 1-0 voorsprong de rust in.

Na een hapje en een drankje gaan we weer naar het veld, daar we zien Te Wierik de 2-0 maken gevolgd door de aansluitingstreffer van Emmen.

Na de wedstrijd drinken we tijdens het wachten op de verloting nog een paar pilsjes, helaas stappen we zonder prijs weer op de fiets.

Na een drie kwartier fietsen komen we aan bij Eetcafé Alinghoek in Drouwen, aangezien we zeer dorstig zijn van het fietsen beginnen we met een halve liter weizen, waarbij we een lekker stokbroodje eten.

Als hoofdgerecht nemen we alle drie de spare-ribs, we sluiten dit bezoek af met een kop koffie en zijn precies op schema weer terug in het mooie Borger.

Het was weer een mooie en gezellige dag die zeker voor herhaling vatbaar is.

post

2022 Het binnenland van Kroatië

Hieronder een verslag van onze rondreis door Kroatië.

We vertrokken op donderdag 11 augustus en zaterdag 3 september waren we weer thuis.

We hebben in vijf verschillende landen overnacht en hebben 4921 km gereden, daar hadden we ongeveer 500 liter diesel voor nodig wat ons rond de €995 heeft gekost.

Het land is goed bevallen, we hebben leuke/mooie/interessante dingen gezien.

De pluspunten zijn: genoeg bezienswaardigheden, goede wegen, vriendelijke bevolking, leuke steden, geen massatoerisme, goedkoop, vrij camperen doen ze in dit gebied niet moeilijk over.

Minpunten: Weinig tot geen campings en/of camperplaatsen, veel zwerfhonden, de wegen van A naar B waren nogal eentonig, veel leegstand/vervallen woningen.

Onze gereden route staat op polarsteps.

Dag 1

Borger – Passau 838 km.

Roderick zijn laatste werkdag voor de vakantie eindigt om 12 uur en om 14 uur rijden we Borger uit.
Om 19 uur stoppen we bij de autohof in Eichenzell, waar we een broodje Döner met een patatje eten, dat “je” kun je beter weglaten want we krijgen toch een bak patat en een bult vlees🙈.
Met een hele volle maag en een volle tank dure diesel (een liter premium diesel kost €2,079) rijden we verder.
Het is niet druk op de weg en met de cruisecontrol op honderd schiet het aardig op.
Om de tijd een beetje te vullen hebben we vanaf de Duitse grens de baustellen geteld die we passeerden, wanneer we om 00:50 uur aankomen in Passau staat de teller op 21.
Morgen nog “even” Oostenrijk en Slovenië door en de Kroatië vakantie kan beginnen.
Maar eerst een drankje 🍻

Dag 2

Passau – Kumrovec 431 km.

Omdat we gisteren best laat op bed lagen hadden we besloten om geen wekker te zetten, we zien wel hoe laat we wakker worden.
Nou dat wakker worden was dus om kwart over 8. De plaatselijke bakker kwam al toeterend het terrein oprijden, nou ja dan gelijk ook maar broodjes halen.
Na het ontbijt en de rest van het ochtendritueel rijden we om half 10 het terrein af.
We rijden al vrij vlot Oostenrijk binnen en na heel veel tunnels en saaie stukken snelweg komen we in Slovenië aan.
Vlak voor Maribor besluiten we de snelweg te verlaten om een hapje te eten.
We komen terecht bij een Gostilna in Pesnica pri Mariboru.
We eten een plate schnitzel en een bonensoep.
Hierna rijden we verder en na een klein stukje snelweg rijden we via binnendoorbergweggetjes door een Sloveens wijngebied Kroatië binnen.
Nadat we de ouderwetse grenscontroles met vlag en wimpel doorkomen komen we aan in het Hrvatsko Zagorje gebied.
Het eerste wat op het programma staat (je raadt het nooit😏) is een kasteel.
Aangezien het kasteel bijna dicht gaat wordt dit een bliksembezoek.
Na deze bezichtiging rijden we weer naar beneden en parkeren de camper bij het plaatselijke café.
We zitten hier goed en de camper staat ook mooi maar helaas serveren ze hier geen eten.
We rijden verder naar Kumrovec, een museumdorp wat ook op onze lijst staat.
We vinden daar een beschutte parkeerplaats waar we ook de camper neer kunnen zetten.
We zetten de stoelen buiten en schenken wat te drinken in.
Helaas begint het dan net te regenen en verhuizen we naar binnen.
Wanneer de regen stopt lopen we naar de Kroatische snackbar achter de camper.
We nemen plaats aan een tafel onder overkapping en na half uurtje Google Translate weten we wat we eten willen.
Intussen stroomt de hele zaak vol, er blijkt een pubquiz te zijn en wij zitten een beetje in de weg. 🙈 We zeggen dat we best wel ergens anders willen zitten en even later zitten we aan de andere kant van de zaak.
Terwijl wij onze Cevapi en Pljeskavica nuttigen luisteren we mee met de Pubquiz, best lastig in een andere taal.
Na de koffie en een slivovitsj gaan we terug naar de camper, vanaf nu is de vakantie echt begonnen.

Dag 3

Kumrovec – Marija Bistrica 95 km.

We beginnen de dag vandaag wat later, ten eerste omdat we al in Kumrovec zijn en ten tweede, het regent.
Wanneer de regen stopt stappen we uit bed en na het ontbijt gaan we naar het folkloristisch dorp.
Alles in dit dorp, waar ook Josip Tito is geboren, is authentiek.
Het is mooi om door heen te lopen en na het kopen van wat souvenirs en het drinken van een espresso gaan we naar de wijnstreek Zagorje.
We willen naar het landgoed Vuglec Berg, daar zit op een mooi punt een pension met een traditioneel restaurant, waar we willen lunchen.
Waarschijnlijk door de instelling van de navigatie gaat dit weer moeizamer dan gedacht.
We worden een heel smal bergweggetje opgestuurd en wanneer we met moeite boven zijn houdt de weg op en staan we voor een woning.
Dan maar een foto maken van het uitzicht, “even” draaien en weer weg.
Eenmaal beneden pakken we Google Maps er maar bij en starten opnieuw met de weg er heen.
Waar het net al niet zo soepel ging is het nu helemaal drama.
We worden we een smal bergweggetje opgestuurd maar dit keer ligt er ook overal grind op de weg, dat is voor de wegligging niet echt fijn.
En des te hoger we komen des te steiler het wordt.
Het is wat moeilijk inschatten maar we denken dat het op een gegeven moment wel een stijgingspercentage van 20% is.
En waar Roderick dan bang voor is gebeurt ook, in een steile bocht slaat de motor af.
Karin zegt meteen, Ro doe even kalm, maar Ro heeft een beetje stress.
Nadat de motor twee keer is afgeslagen komen we eindelijk met zweet in de bilnaad en een stinkende koppeling weg, pffffff.
Een paar bochten later gaat het weggetje over in een grindpad, nu is het mooi geweest, we gaan terug!
Wanneer we voor de tweede keer beneden zijn, zien we een bewegwijzeringbordje naar het landgoed, we besluiten nog 1 poging te wagen.
Het is weer een smal bergweggetje maar dit keer wel te doen en eindelijk zijn we er.
Het is een mooie locatie op een fantastische plek.
Wanneer we de kaart krijgen staan er geen lunchgerechten op en we krijgen grote ogen van de prijzen, maar goed we hebben dit ritje niet voor niks gedaan dus we laten het maar eens breed hangen.
Maar eerlijk is eerlijk, het eten is echt fenomenaal.
Tegen drie uur beginnen we weer aan de afdaling.
De volgende stop is Krapina.
In Krapina zit een Neanderthaler museum maar dat trekt ons niet zo, het moet ook een mooi oud centrum hebben dus gaan we daar maar voor.
Nadat we de camper geparkeerd hebben lopen we het centrum in, dit valt ons wat tegen en na een espresso en nog een korte wandeling rijden we weer verder.
We rijden naar onze volgende bestemming, Marija Bistrica, een bedevaartsoord, met de bedoeling om daar op het parkeerterrein te overnachten en dat kan.
We zitten nu aan een drankje en hebben de maag nog vol van vanmiddag, straks maar een soepje met brood. 

Dag 4

Marija Bistrica – Varaždinsko jezero 100 km.

Het beloofd een warme dag te worden dus zijn we er op tijd bij vandaag.
Het eerste wat we gaan doen is een bezoek brengen aan het bedevaartsoord, of beter gezegd attractiepark Marija Bistrica.
Waar we gisternacht nog alleen op de parkeerplaats stonden, staat vandaag alles vol.
En dat blijkt ook wanneer we bij het bedevaartsoord zelf komen.
Het is alleen maar mensen, kraampjes met eten, drinken, ijs en souvenirs.
Nu is het natuurlijk ook nog zondag, dus er is ook nog een dienst.
We lopen langzaam met de mensenmassa mee naar boven en wanneer we bij het plein zijn loopt Roderick het laatste stukje alleen verder, Karin blijft met de hondjes op het gras wachten.
En over dat naar boven lopen? Ken je dat mopje over die man die in zijn auto het nieuws luistert en hoort dat er een spookrijder is en hij zegt: 1? Volgens mij wel honderd!
Dat had Roderick dus ook.
Terwijl hij naar boven loopt, loopt iedereen naar beneden.
Eerst denkt hij nog van “ach de kerkdienst zal zo wel beginnen” maar wanneer hij zich realiseert dat hij de enige is die omhoog loopt gaat het lampje branden.
Hij houdt wel stug vol maar voor het beeldende verhaal wat aangegeven wordt tijdens deze pelgrimsroute, loopt hij dit ook nog een keer in de goede richting.
Na deze dubbele wandeling lopen we weer samen tussen de kerkgangers door terug, naar het plein waar we de kerk nog bezoeken.
En wat voor kerk, echt fantastisch mooi.
Na dit alles stappen we in de camper en gaan naar Kasteel Trakošcan, volgens de boeken/internet het mooiste kasteel van Kroatië.
En niets is minder waar, terwijl Karin met de hondjes bij de camper blijft gaat Roderick de beklimming weer aan.
En niet voor niets, het is een mooi bewaard gebleven klassiek kasteel.
Een dik uur later is hij ook weer terug bij de camper, we lunchen daar onze meegebrachte wraps en na de koffie rijden we weer verder.
We willen naar Varaždin maar omdat het zo warm is slaan we het centrum over en gaan we naar het stuwmeer, volgens park4night zitten daar voldoende camperplaatsen.
Voordat we een plekje zoeken halen we eten bij een verderop gelegen beachbar.
We rijden dan naar het meer en vinden een mooie plek vlak aan het water. Nadat we alles geïnstalleerd hebben eten we eerst de patat op en nadat de zon onder is verorberen we het vlees.
Morgen beginnen met een duik en dan maar eens kijken wat we gaan doen met deze temperaturen. 

Kerkdienst bij het bedevaartsoord.

Dag 5

Varaždinsko jezero – Prelog 112 km.

Er is warm weer voorspeld en dat is een goede reden om op tijd op te staan.
Dat lukt ook prima maar omdat we op zo’n mooi plekje staan is het lastig om uit de stoel te komen en het spul op te pakken.
Wanneer dat gelukt is rijden we naar Varazdin, de vroegere hoofdstad van Kroatië.
We willen eerst naar een soort van winkelcentrum maar die is, op de spar na, dicht.
Wel apart op maandag dicht, maar goed het zal.
Dan maar naar het centrum en ook daar is alles, op de horeca na, dicht.
Een Google moment later blijkt dat het een feestdag is, namelijk Onze Lieve Vrouwe Hemelvaart.
We drinken op een terras een espresso en doen dan nog een klein rondje sightseeing en kopen nog wat broodjes voor onderweg.
De volgende stop is Sveti Martin na Muri, volgens het internet moet je daar de warmtebronnen bezoeken maar het enige wat we daar kunnen vinden is een welnesscentrum, niet echt ons ding.
We rijden door naar de meeste noordelijke provincie, Medimurje.
Het is vandaag geen straf om in de camper te rijden, buiten is het 35* en binnen blaast de airco.
Wat we wel vreemd vinden is dat we nergens picknickplaatsen/banken tegen komen en we willen toch graag onze broodjes opeten.
Na best wel lang rijden ziet Karin een parkeerplaats bij een supermarkt, geen mooie plek maar we hebben best wel trek en het uitzicht gaat ook nog wel.
Hierna rijden we naar Cakovec, we willen een rondje door dit stadje lopen maar eerst hebben we eigenlijk water nodig. Doordat we tot nu toe nog elke keer hebben vrij gestaan is het water zo goed als op.
We moeten toch nog tanken en bij de Shell pomp vragen we in ons beste Engels of we ook water kunnen innemen.
Eerst snapt hij het niet helemaal maar wanneer hij begrijpt wat we bedoelen worden we naar de carwash gestuurd en daar gooien we de watertank vol.
We bedanken hun met 2 flesjes Maallust bier en gaan naar het centrum.
Wanneer we in het centrum zijn, is het veel te warm om door de stad te lopen.
We doen een drankje op een terras en zoeken intussen naar een plek voor de nacht.
We zien op Google Maps een grote parkeerplaats bij een zwembad maar wanneer we daar aankomen zijn daar geen schaduwplekken, dan maar weer Maps erbij.
20 minuten verderop zit een meertje en we stellen de navigatie daar dan maar op in.
Als we daar zijn zit er een leuk klein jachthaventje met restaurant, ideaal.
Nu alleen nog even vragen of we hier mogen overnachten, en dat mag, maar kost wel 60 Kuna (€8). Prima! En zo is onze eerste betaalde camperplaats een feit.

Dag 6

Prelog – Felsőszentmárton, Hongarije 193 km.

We zijn vandaag wat laat met het verslag, uiteraard wordt straks wel duidelijk waarom.
Maar we beginnen bij het begin 😏
Het wordt weer 33* vandaag daarom staan we op tijd op.
We zitten tijdens het ontbijt en de koffie nog lekker in de schaduw van de boom waar we onder staan maar we hebben wel een probleem(pje).
We hadden afgelopen zondag nog gezwommen bij het meertje waar we stonden en voor dat we naar bed gingen hebben we ons afgespoeld met de buitendouche.
Roderick vond toen al dat de warm/koudknop stroef draaide maar we hebben daar toen verder geen aandacht aan geschonken.
De volgende dag viel ons op dat er water lekte bij die aansluiting maar dat leek ons toen minimaal.
Echter was de volgende dag de schoonwatertank al voor een derde leeg.
Tja dan gaat het hard natuurlijk.
Dus vanmorgen maar de boel losgekoppeld en met alle bruikbare dingen in de camper de slangen afgekoppeld en zo waar, het is gelukt💪
We vullen het verloren water aan bij de camperplaats en rijden dan naar Ludbreg, een klein stadje die vernoemd is naar een Zwitserse arts.
Volgens zijn geografische berekening was dit het centrum van de wereld, nou dat hebben wij dan mooi even op foto staan.
De volgende stop is Durdevac en is niet ver rijden maar omdat het zo warm is doen we een toeristische, toeristische route.
Dus nog meer binnendoorweggetjes dan we al deden.
Uiteraard brengt ons dat weer op plaatsen waar we anders nooit zouden komen met bijhorende wegen en dan voornamelijk grindpadjes, maar de airco van camper maakt dat ruimschoots goed.
Halverwege de dag arriveren we bij een kasteel in Durdevac.
Het kasteel stelt niet zoveel voor maar er is wel een leuke binnenplaats met een terras en aangezien het dorstig weer is drinken we daar wat.
Durdevac staat ook bekend om het woestijnlandschap dat daar is en uiteraard moeten we dat ook zien.
Op Google Maps zien we alleen een soort van dierentuin op een zandvlakte en we denken dat dat het niet is, we lopen er nog wel heen maar er mogen geen honden naar binnen dus gaan we terug naar de camper.
Achteraf blijkt dit het wel te zijn.
We rijden door naar Virovitica, waar we foto’s maken van een mooi paleis.
Terwijl Roderick de foto’s maakt ziet Karin dat er dichtbij ook een NewYorker zit.
We parkeren de camper daar en in de tijd dat Karin dat aan het shoppen is zoekt Roderick naar een overnachtingsplek, hij vind een camping op drie kwartier rijden, maar dit is wel in Hongarije.
Oké leuk, daar zijn we nog nooit geweest.
Er blijkt een Nederlandse eigenaar op te zitten dus we bellen eerst of er nog plek is en dat is er.
Wanneer we daar aankomen nodigt Leo, de eigenaar, ons meteen uit voor een drankje.
Dat slaan we natuurlijk niet af.
En na nog een drankje en ook nog een Palinka gaan we met Leo naar het dorp.
We gaan eerst naar het plaatselijke café, hij moet nog sigaretten hebben en dat moet daar voor een bepaalde tijd.
Daarna gaan we door naar het eetcafé waar we een lekkere sjasliek met patat eten.
Volgens Leo kost dat 1600 Florint, een halve liter pils kost 400 Florint en dat is niet duur 😏
Na het eten lopen we terug naar de camping.
Leo gaat naar huis en wij drinken nog een kop koffie voor de camper.
Het was weer een leuke en bijzondere dag.

Dag 7

Felsőszentmárton, Hongarije 0 km.

We waren gisteren aan het twijfelen over wat we vandaag zouden doen, het wordt weer warm en er is hier een zwembadje.
Vanmorgen hakken we de knoop door, we blijven hier nog een dagje.
Roderick loopt ‘s morgens eerst naar de mini supermarkt voor ontbijt en tegen de middag nestelen we ons bij het zwembad.
Tussendoor maakt Karin ook nog even gebruik van de wasmachine.
Wanneer de zon weg is gaan we weer bij de camper zitten en Karin kookt een campermaaltijd.
Nu lekker aan de koffie, morgen weer naar Kroatië. 

Dag 8

Felsőszentmárton – Kopačevo 177 km.

Nadat we afscheid hebben genomen onze gastheer Leo rijden we weer richting Kroatië.
Maar niet voordat we nog op zoek gaan naar een Hongaarse cache.
We vinden die vrij makkelijk en zodoende hebben we weer een land erbij op onze cachekaart.
Wanneer we bij de grens zijn moeten ze deze keer alle papieren, dus ook die van de honden.
We hebben het allemaal goed voor elkaar en kunnen doorrijden naar het volgende loket.
Daar willen ze alleen onze paspoorten en het kentekenbewijs zien en we zijn weer welkom in Kroatië.
We stoppen eerst bij een supermarkt voor wat boodschappen en rijden dan de Baranja regio in die bekend staat om zijn wijngaarden.
Via een wijnroute komen we uit in Karanac, een Etno dorpje.
Roderick heeft gelezen dat in dat dorp een authentiek Etno restaurant “Baranja Kuca” zit. En als Roderick dat leest dan moeten we daar natuurlijk ook heen😏
De lokale gerechten die je daar kunt eten zijn allemaal bereidt op een open vuur of in de kleioven.
We kiezen voor kalfsvlees en goulash, en het is echt fantastisch maar ook heel veel, we kunnen geen boe noch bah meer zeggen.
Na een espresso lopen we nog door het achtergelegen openluchtmuseumpje en stappen daarna weer in de camper.
Ondanks dat die redelijk in de schaduw staat is het daar binnen 40*
We starten snel de motor en met de airco aan rijden we naar het natuurpark “Kopački rit”.
Onderweg stoppen we nog bij kasteel Tikves waar ook een landhuis bij zit, Roderick vindt het niet zo bijzonder dus zijn we daar snel weer weg.
Tien minuten later komen we aan bij het informatiecentrum van het natuurpark, we willen daar overnachten op de parkeerplaats zodat we morgenvroeg het park kunnen bezoeken maar helaas, er staan verbodsborden.
Drie kilometer verderop zit een camping, dan daar maar heen.
We zitten nu voor de camper, het is 19 uur en nog steeds warm 32* en we zitten nog vol van het eten van vanmiddag.
Morgen een rondvaart doen in het natuurpark.

Dag 9

Kopačevo – Osijek 40 km.

We willen vandaag een rondvaart doen in het natuurpark “Kopački rit” en dat betekent op tijd er uit.
Roderick gaat eerst samen met de honden broodjes halen in het dorp en daarna legen we op de camping de wc en vullen we de watertank.
Om half 10 staan we met een ticket in de ene hand en een broodje in de andere hand te wachten bij het treintje wat ons naar het park toe brengt.
Het is een mooie en interessante boottocht en we hebben wat geleerd over het natuurlijke overstroom gebied van de Donau en Drava.
Hierna rijden we naar Savoyai-kastély in Bilje.
Ondanks dat het bijna op instorten staat is het een mooi kasteel.
Door naar Osijek, de hoofdstad van deze provincie.
Omdat nog steeds bloedheet is gaan we naar een grote shoppingmall aan de rand van de stad.
Nadat we eerst samen wat drinken op een terras gaat Karin het koele centrum en Roderick gaat met de honden in de schaduw voor de camper zitten.
Rond kwart over vijf is Karin klaar met winkelen rijden we naar het centrum van de stad.
We vinden daar een parkeerplaats aan de Drava naast het zwembad, hier staan we wel goed voor de nacht maar eerst nog wat eten.
We lopen naar het mooie oude centrum maar daar zitten geen eetgelegenheden, alleen maar cafés en barren.
Dan maar naar de boulevard, het blijkt nog wel een heel stuk lopen langs de Drava voordat we bij de boulevard zijn. En wanneer we daar zijn is het overgrote gedeelte weer cafés en barren.
We lopen door naar het centrum en vinden daar een American bar waar ze ook eten serveren.
We kiezen de fingerfood en dat smaakt heerlijk.
Voordat we aan de wandeling naar “huis” beginnen sluiten we af met een ijsje bij ijssalon Peter Pan.
Nu nog voor de camper aan de borrel.

Dag 10

Osijek – Ilok 151 km.

Vandaag staat er oorlog op het programma, niet letterlijk natuurlijk.
We zitten nu in een gebied waar de burgeroorlog op z’n hevigst was en daar willen wij ook bij stilstaan.
We beginnen in Osijek zelf, bij het monument “Crveni fićo”.
Het kunstwerk herdenkt symbolisch de Kroatische overwinning op het Joegoslavische volksleger en Servische indringers tijdens de slag om Osijek.
De volgende stop is wat luchtiger, we rijden naar wijndorp Erdut en bekijken daar een vervallen kasteel en een kasteelruïne.
Na een espresso bij de plaatselijke horeca gaan we naar Vukovar.
We parkeren de camper bij een kasteel aan de Donau en gaan de stad in.
Uiteraard niet zonder foto’s te hebben gemaakt van het kasteel met omliggende gebouwen en een monument aan de rivier.
Na klein hapje eten rijden we naar de watertoren, uiteraard gaat Roderick naar boven voor een mooi uitzicht over de stad.
Daarna rijden we naar spomen-park Dudik, een monument voor 455 mensen die hier geëxecuteerd werden tijdens de tweede Wereldoorlog.
Hierna rijden we via Memorijalni centar Domovinskog rata Vukovar, een Herdenkingsbegraafplaats voor een gevonden massagraf van 938 slachtoffers van de burgeroorlog naar Spomen dom Ovčara.
Spomen dom Ovčara is een herdenkingcentrum voor ongeveer 260 slachtoffers van oorlogsmisdaden.
Een kilometer verderop staat een monument voor deze slachtoffers, en nadat we dit ook bezocht hebben maken we een einde aan deze indrukwekkende dag.
We vinden een mooi plekje aan de Donau en zitten nu op een bankje aan de borrel met uitzicht op de rivier, de vissers en aan de overkant Servië, best wel bijzonder.

Dag 11

Ilok – Vladislavci 157 km.

Vladislavci – Osijek 0 km.

Osijek – overnachtingsplek Osijek 4 km.

We worden wakker met regen en niet te zuinig ook.
We blijven zelfs een uur langer liggen.
We beginnen met een bezoek aan een kasteel en een ruïne boven het plaatje Ilok.
Of we, Roderick.
Karin blijft in de camper en Roderick gaat met de paraplu boven het hoofd daar naar toe.
Het valt hem toch allemaal een klein beetje tegen maar het uitzicht was dan wel weer mooi.
Dus op naar het volgende uitzicht, Vidikovac Vukovo.
We rijden daar tussen de wijnranken door en eenmaal boven hebben we een prachtig uitzicht over de wijnvelden, Ilok en de Donau.
We gaan verder naar Vinkovci, de oudste stad van Kroatië en naar het schijnt ook van Europa.
Maar eerst stoppen we bij de supermarkt voor een broodje en eten die daar op de parkeerplaats op.
Achteraf geen handige timing want we wanneer we het centrum in rijden begint het keihard te regenen.
We besluiten om dan maar door te rijden maar weten nog niet waar heen.
We stoppen bij een klein barretje in Tordinci om te kijken wat we gaan doen.
Aangezien het weer toch niet mooi is zoeken we maar naar een overnachtingsplek en we vinden een camping in Dakovo en dat plaatsje staat toevallig ook nog op ons lijstje.
Kunnen we morgen daar mooi verder.
Helaas doet Roderick iets niet goed met het invoeren van de navigatie want drie kwartier later rijden we weer door hetzelfde dorpje.
Na het opnieuw instellen moeten we nog een uur rijden maar naar een half uur is de rit over. In de buurt van het plaatsje Vladislavci krijgen we rechtsachter een klapband.
We zetten de camper stil op de weg en bellen de alarmcentrale van Aveco.
Ze sturen een sleepwagen en wij zetten de camper op de oprit van een naast gelegen woning waar niemand thuis lijkt.
We drinken wat koffie in de camper want het regent nog steeds en tijdens de koffie komt de heer des huizes naar buiten lopen.
We willen hem uitleggen wat er aan de hand is maar hij verstaat geen woord Engels.
Terwijl Roderick nog met handen en voeten bezig is om te vertellen wat er gebeurt is begint hij te bellen.
Even later staat zijn zoon, van ongeveer 10 jaar denken wij, naast ons.
Hij spreekt wel Engels en legt het verhaal uit aan zijn vader.
Zijn vader wil ons op allerlei manieren wel helpen maar omdat de sleepwagen al onderweg is heeft dat geen zin, maar natuurlijk ontzettend aardig.
Om kwart over 7 arriveert de sleepwagen, we hadden de melding om 17 uur gedaan en ze vertelden ons al dat het een tijdje kon duren.
Wanneer de camper er op staat krijgen we van de zoon nog een dik stuk kaas mee, waarom weten we niet, maar natuurlijk ontzettend aardig.
De sleepwagenman brengt ons naar Osijek waar hij een bekende bereidt heeft gevonden om er vandaag nog een andere band op te zetten, wel een 2e handse maar dat maakt ons niet uit. Dit hadden we absoluut niet verwacht, wat weer ontzettend aardig.
Hij laadt onze camper af bij de garage en wanneer de eigenaar er ook is rijdt hij verder.
De eigenaar heeft zijn dochter, Petra, meegenomen als vertaalster, heel handig.
Als hij de camper opkrikt blijkt dat hij toch niet de goede band heeft, maar hij belt zijn vrouw en een half uur later is de goede band er.
Intussen hebben we hele gesprekken met de familie over onze vakantie, WO2, de burgeroorlog en wat we nog moeten zien.
Wanneer de band er onder zit zegt hij dat we, wanneer we weer thuis zijn, het beste alle banden kunnen vervangen. We vragen of hij ook 4 nieuwe banden kan regelen en wat de levertijd is.
Hij stapt achter zijn pc en zegt dat hij dinsdag om 12:30 uur vier nieuwe banden binnen kan hebben.
Aangezien we het niet meer prettig vinden rijden besluiten we dit te doen.
Na nog een selfie met Petra nemen we afscheid en om 21:15 komen we op dezelfde parkeerplaats aan waar we twee nachten geleden ook stonden.
Morgen maar eens kijken wat we gaan doen.

Dag 12

Osijek – Vinkovci 67 km.

We doen rustig aan vandaag want vanwege de nieuwe banden die er dinsdag opgezet worden, moeten we in de buurt van Osijek blijven.
Na het wat langer op bed liggen, douchen en ontbijten rijden we naar “Vodenica na Dravi”, de grootste watermolen van Kroatië maar helaas is die vandaan gesloten voor publiek.
En als dank voor ons bezoek vinden we ook nog een boete, voor het niet betalen van parkeergeld onder onze ruitenwisser.
Ondanks dat de betaalautomaat moeilijk te zien was, is het toch eigen schuld, dikke bult.
We vragen aan een buurtbewoonster wat we moeten doen en zij adviseert ons om dit meteen te betalen bij het adres wat er op staat.
We weten niet waar we terecht komen maar bij het loket is het geen probleem om daar 59 Kuna achter te laten.
We gaan nu naar Vinkovci, daar waren we gisteren ook al geweest maar toen zijn we vanwege de regen daar niet gestopt.
Vlak voor dat we daar zijn zien we een carwash, dit is een goede dag om even de camper goed schoon te maken.
Na deze schoonmaakwerkzaamheden parkeren we de camper op een parkeerplaats in Vinkovci, bij een soort van winkelcentrumpje en terwijl we een espresso drinken bij het café daar, besluiten we dat we hier wel goed staan.
We lopen via het park naar de stad.
Wanneer we de rivier de Buset oversteken gaat Roderick Sightseeing en Karin Shopseeing.
We zijn daar allebei snel mee klaar, ondanks dat dit de oudste stad van Kroatië is, is er niet zo heel veel te zien en dat zelfde geldt voor het winkelaanbod.
We eten daar nog wat en lopen dan weer terug naar de camper.
We drinken nog een espresso op het terras waar we dat vanmiddag ook al deden.
We zitten er goed en drinken er ook nog een borrel.
Intussen gaat de tv aan voor Manchester-Liverpool en komen er chipjes op tafel, we blijven nog even 
😏

Dag 13

Vinkovci – Dakovo 96 km.

We beginnen vandaag weer heel rustig aan, we kunnen pas om 12:30 uur terecht voor de nieuwe banden bij de garage in Osijek.
Na het uitslapen, halen we een broodje bij de supermarkt, verwisseld Roderick de volle wc cassette voor een lege en gaan we Kuna’s pinnen voor de nieuwe banden.
Dit gaat natuurlijk niet heel makkelijk. Je moet er sws op letten dat je kiest voor “withdrawal” en voor “without conversion”.
Dat is eerste is niet moeilijk maar die tweede staat op de automaat anders omschreven.
Wanneer we er eindelijk over uit zijn welke knoppen we moeten kiezen, weigert die geld te geven. Maar na een keer googelen blijkt dat we maar maximaal bedrag per dag kunnen pinnen.
Gelukkig hebben we onze eigen rekening en een gezamenlijke rekening dus uiteindelijk lukt het allemaal.
Nadat we ons broodje op hebben rijden we naar de garage en om kwart over twaalf zijn we daar.
Anderhalf uur later rijden we met een mooi setje nieuwe banden, een nieuw Facebookvriendinnetje; Petra, en een ervaring rijker weer weg.
We willen naar Dakovo (spreek uit als Dàkò) maar die weg is afgesloten en we komen per ongeluk terecht op de tolweg.
Normaal gesproken niet ons ding tijdens vakanties, maar aangezien we toch al laat zijn doen we het gewoon.
Onderweg komen we langs een grote parkeerplaats met voorzieningen en daar legen we onze volle wc cassette, de vuilwatertank en vullen het schone water weer aan.
Of dat allemaal de bedoeling is van deze parkeerplaats weten we niet. Maar aangezien de campings en camperplaatsen hier zeer schaars zijn doen we het gewoon. Mochten we in overtreding zijn dan horen we dat vast wel wanneer we de tolweg verlaten.
We horen niks bij het tolpoortje en na het betalen van ongeveer €3,= tol, rijden we Dakovo in.
We zetten de camper op een grote parking neer en lopen naar het centrum.
Dakovo heeft, op Rome na, het grootse plein van Europa met aangelegen een kathedraal, een aartsbisschoppelijke huis, herenhuizen en een seminarie voor de opleiding van geestelijken.
De weg naar het plein is in het midden gevuld met een lange rij van terrassen en dat ziet er natuurlijk zeer aantrekkelijk uit.
We stoppen voor een drankje en besluiten om vandaag in Dakovo te blijven.
Na alles gezien te hebben sluiten we de dag af bij een authentiek Kroatisch restaurant, die we via een tip op FB hebben gekregen.
Nu lekker uitbuiken in de camper en morgen naar Slavonski Brod.

Dag 14

Dakovo – Sovsko Jezero 89 km.

Vandaag staat een bezoek aan Slavanski Brod op het programma.
Deze stad ligt aan rivier de Sava en aan overkant van deze rivier ligt Bosnië.
Er is daar een oud fort en via FB krijgen we een tip om daar ook de lokale markt te bezoeken.
We rijden naar het oude centrum in de veronderstelling dat de markt daar ook wel is, maar dat blijkt dus niet zo te zijn.
Dan eerst maar een terrasje op de Dorzo voor een espresso.
Aangezien die markt maar tot 12 uur is vragen we via FB waar de markt is, en niet veel later krijgen we antwoord.
We zitten niet echt in de buurt dus dan maar met de camper daar heen.
Wat een belevenis om op zo’n markt te lopen.
Er zijn heel veel kraampjes met fruit, kraampjes met 2e hands kleding, met honing en met drank en als je wilt kun je hier ook nog een Nokia 3310 kopen.
We kopen bij een kraampje een broodje, drinken op het terras nog een espresso en lopen weer terug naar de camper.
De volgende stop is het oude fort, gebouwd op de oever van de Sava.
Het fort is, op een klein gerestaureerd gedeelte na, voor het grootste gedeelte vervallen.
Na een rondwandeling, wat foto’s maken en een afsluitend drankje op het terras ven het fort, verlaten we Slavanski Brod.
We rijden naar de Pozega vallei, aan de rand van deze vallei ligt het Sovsko meer, ook wel het blauwe oog genoemd.
Dit omdat zijn vorm en de donkerblauwe kleur op een oog lijkt.
Het verhaal achter dit “oog” is veelzijdig.
Velen beschouwen het als een zee-oog omdat het het enige overblijfsels is van de Pannonische zee in Kroatië.
En anderen gaan uit van de legende over Janica en haar broers Peter en Jakov.
Voor de nieuwsgierigen > https://www.turistickeprice.hr/nl/ken-je-de-legende-van-het-blauwe-oog-van-Slavoni%C3%AB/
Voor ons maakt het niet uit, we staan hier fantastisch
 💪

Dag 15

Sovsko Jezero – Podgaric 208 km.

Na een hele stille en donkere nacht rijden we rond 10 uur bij het meer weg.
We rijden naar Kutjevo, een dorp wat bekend staat om zijn wijn en de ondergrondse wijnkelders die je vanuit het kasteel kunt bezoeken, helaas is het kasteel dicht.
We rijden verder door het Papuk natuurpark naar kasteel Ružica, helaas eindigt dit bij een dood lopende weg.
Dan maar naar het meer van Orahovica.
Maar helaas dat meer is geen meer meer 😉 Veel ‘helaasjes’ achter elkaar dus.
Op de terugweg halen we bij de bakker in Orahovica een broodje en nuttigen die op een bankje in de zon.
We moeten dezelfde weg weer terug, een beetje jammer van de kilometers die we achteraf dus voor niks hebben gereden maar we hebben wel een mooi uitzichtpunt, dus ook 2x 🙂, gehad.
We gaan nu naar staatsstoeterij in Lipik waar ze de beroemde lippizaner paarden fokken.
Officieel zijn ze dicht maar we mogen wel even snel binnenkijken.
De paarden hebben net voer gekregen dus er was niet zoveel aandacht voor ons.
Gelukkig hadden de stalkatten wel wat tijd over.
Intussen is het al 16 uur, dus tijd om een plek voor de nacht te zoeken.
Roderick tikt de laatste bezienswaardigheid voor deze dag in op de navigatie, maar mochten we onderweg een leuk plekje zien dan stoppen we gewoon.
Met de navigatie aan het raam en de telefoon in de houder met Google Maps aan, zoeken we naar een plekje.
De eerst blauwe vlek op Maps is een droog gevallen meer.
Voor de 2e blauwe vlek wijken we een klein stukje van de route af, al rijdend over een waardeloos aan elkaar gelapt wegdek, zien we geen water maar alleen bomen.
Niet veel later geeft de navigatie aan dat we bijna bij onze bestemming zijn maar er lijkt ook weer een plas in de buurt.
Terwijl we onze volle aandacht hebben bij het water rijden we de bezienswaardigheid voorbij.
Aangekomen bij het water, wat een grote visvijver blijkt te zijn, zien we ook een restaurant.
We vragen daar of we nog wat kunnen eten en of we dan ook met de camper mogen blijven staan.
Dat is geen probleem.
Mooi want nu kunnen ook nog naar het monument* wat Roderick wil zien.
Na het eten gaan we met de honden die kant op, deze is ook weer afgevinkt.

https://www.spomenikdatabase.org/podgarica

Dag 16

Podgaric – Jasenovac 134 km.

Na een rustige avond zonder internet rijden we vandaag na het ontbijt en de koffie naar het Brezovica bos.
In dit bos staat een herdenkingstoren op de plek waar het Joegoslavische georganiseerde verzet zijn strijd tegen de binnenvallende nazi’s begon.
https://hr.wikipedia.org/wiki/Spomen-park_Brezovica
Hierna rijden we door naar Sisak, we drinken in het centrum een kop koffie en rijden naar de spar voor een broodje.
We hebben daar ook een foto gemaakt van een monument maar we kunnen niet terug vinden waar dit voor staat.
Daarna rijden we verder door het prachtige Lonjsko Polje natuurgebied.
We eten bij een pont-oversteek ons broodje op en stoppen in het dorpje Cigoc.
Die dorp bestaat voornamelijk uit houten huizen en er wonen meer ooievaars dan mensen.
Uiteraard zien wij geen één ooievaar.
We rijden verder door dit natuurgebied en komen terecht in Jasenovac.
We doen hier nog snel wat kleine boodschappen voor het avondeten en rijden dan door naar de parkeerplaats van het bloemmonument.
Hier staat een torenhoge betonnen bloesem ter nagedachtenis aan de slachtoffers van het concentratiekamp dat hier was.
Dit kamp werd niet geëxploiteerd door het Duitse rijk maar door de toenmalige Kroatische regering.
Hier het verhaal er achter https://www.spomenikdatabase.org/jasenovec
Hoe dan ook sluiten wij de dag af vóór de camper. De 32C van vandaag zit nog behoorlijk in de lucht en het is warm.

Dag 17

Jasenovac – Banja Luka (BiH) 106 km.
+ 12 km.

Op tijd erbij vandaag, we willen Bosnië in en gisteren hadden we al gezien dat het bij de grens erg druk was.
Wanneer we vanochtend aan komen is het ook al aardig druk maar toch zijn we binnen een half uur de grens over.
We stoppen eerst aan de andere kant van de rivier waar we gisteren stonden.
Hier staat namelijk ook een monument ter nagedachtenis aan het concentratiekamp. Op naar Banja Luka, onderweg stoppen we bij een Bosnische supermarkt voor een broodje en rond de middag parkeren we de camper in het centrum.
We zoeken als eerste een terras op, we hebben zin in koffie, we heb geen Bosnisch geld en geen internet.
We vragen de ober waar we kunnen pinnen, dat is naast het terras.
Oké dan graag 2 espresso 😏
Terwijl Roderick gaat pinnen vraagt Karin waar we een simkaart kunnen kopen, hij wijst naar een kiosk 20 meter achter ons.
Dus de volgende stop voor Roderick is de kiosk, hij koopt voor €2 een simkaart waar 15 G tegoed op zit, niet echt duur of zo en bij het installeren van de simkaart krijgen we ook nog hulp van de bediening.
We zijn helemaal klaar voor een rondje stad.
Karin bekijkt het winkelaanbod en Roderick bezoekt het historische gedeelte.
Een kleine twee uur later hebben we het wel gezien en spreken we elkaar weer op het terras.
En wat nu?
We hebben geen zin meer om nog een stuk te rijden dus we blijven hier.
We hebben nog wel een probleempje met de koelkast, die is nogal aan het stinken.
Dat is een teken dat de uitvoer en de wokkel schoongemaakt moet worden.
Een mooi klusje voor Roderick, we rijden naar een grote shoppingmall en terwijl Roderick het spul schoonmaakt zoekt Karin daar binnen de koelte op.
Na dit alles zoeken we op Park4Night een overnachtingsplek op.
We vinden een parkeerplaats aan de rivier met daarom heen de nodige horeca, gezellig.
We dineren, bij wijze van spreken, in onze achtertuin.
Wanneer we na het eten terug zijn in de camper blijkt het toch niet zo’n goede plek te zijn.
We zitten dus middenin het uitgaansgebied en nadat er een paar keer op de camper geklopt is, zijn we er klaar mee.
We rijden wat rond om de stad en komen uiteindelijk via een weggetje omhoog terecht bij een slagboom met een bewaker.
Er zit ook een parkeerplaats bij en het ziet er rustig uit, Karin vraagt aan de bewaker of we hier mogen overnachten en dat vindt hij geen probleem.
Wel luxe, een bewaakte overnachtingsplek 
😏

Dag 18

Banja Luka – Jajce (BiH) 88 km.

Ondanks dat we gisteren laat op de overnachtingsplek waren besluiten we om voor het slapen gaan nog wel even te douchen.
Daarna drinken we nog wat en voordat we het in de gaten hebben is het al erg laat voor ons doen, dan morgen maar wat langer liggen.
Dat langer liggen lukt bij Roderick natuurlijk niet, hij wordt wakker van parkeerende auto’s en denkt dat we vast gezet worden.
Dat blijkt mee te vallen, voor de zekerheid zet hij maar wel de stoelen naast de camper en drinkt er een kop koffie.
Wanneer we weg willen gaat ook net de auto achter ons weg, dus nu is er al helemaal geen probleem.
Vandaag rijden we naar Jajce, dit stadje staat bekend om zijn fort en de watervallen midden in het centrum.
We willen vanuit Banja Luka de rivier Vrbas volgen.
Zodra we Banja Luka uit zijn kiezen we voor de linkeroever dit blijkt, toevallig,een hele goede keuze te zijn want na een paar kilometer worden we staande gehouden door de politie.
Deze weg is afgesloten vanwege een kampioenschap kano/raften of zoiets?
We moeten een andere weg volgen. Deze weg volgt de rivier op de voet en we worden getrakteerd op prachtige vergezichten en foto momenten.
Na een rit van ongeveer 2,5 uur komen we aan Jajce, en voor 5 BAM mogen we de camper op de busparking neer zetten.
Het is allemaal wel heel toeristisch maar goed, je moet het wel gezien hebben.
Nadat we alles gezien hebben zoeken we de camping op die hier vlakbij is, het is mooi weer dus we kunnen lekker buiten zitten.
Na een drankje gaat Roderick nog even aan de wandel naar het vlakbij gelegen meer.
Daar staan 20 kleine watermolentjes, ze zijn niet meer in gebruik maar is wel erg leuk om te zien.
Wanneer Roderick terug is, begint het te onweren.
Voordat we de camper ingaan voert Karin nog snel de zwerfhonden, doen we snel alle ramen en luiken dicht en dan begint het noodweer.
Dat hebben we deze vakantie nog niet meegemaakt, zelfs de honden vinden het niet meer leuk. Na dik anderhalf uur zwaar weer, trekt het weer wat bij en kunnen we elkaar weer verstaan in de camper. Wel zo gezellig.

Dag 19

Jajce (BiH) – Otočac 243 km.

Vandaag nemen we afscheid van Bosnië (hier gaan we zeker terug komen) en gaan we naar de Plitvice meren.
Dit is natuurlijk een must-see wanneer je in Kroatië bent.
We hebben online kaarten gereserveerd voor 14 uur.
We vertrekken om 10 uur vanaf de camping,hebt is bijna drie uur rijden dus we hebben nog wat speling.
Uiteraard hebben we die speling wel weer nodig.
We stoppen eerst bij een supermarkt voor wat broodjes maar helaas hier geen broodjes.
Dan maar naar de pekara, daar hebben ze wel broodjes 😏
We eten dit onder het rijden op.
Het is wel jammer dat we op tijd staan want de route is weer mooi, daar hadden we rustig langer over willen doen.
We stoppen daarna nog een keer om te tanken, want een liter premium diesel kost hier €1,66. Daarna op naar de grens.
Helaas zitten we vanaf de pomp tot bijna bij de grens achter een vrachtwagen die niet harder gaat dan 50 km, schiet dus niet echt op.
Bij de grens gaat het vrij vlot en om kwart over twee staat Roderick bij de infobalie van het Plitvice meer.
Hij vraagt waar hij zijn voucher kan omruilen en het eerste wat de mevrouw achter de balie zegt is: “Relax you’re not too late”
Dat was net wat hij wilde horen.
Na wat grapjes over en weer geeft de mevrouw het plattegrondje aan hem en zegt erbij dat die er niet in het Nederlands is.
De mevrouw werkt er 11 jaar en kent alle accenten.
Na een drankje op een terras, beginnen we aan de wandeling.
We zijn nog maar net goed en wel bezig of we moeten al op een bootje stappen.
Aan de overkant stappen we uit maar we zien geen bordjes meer van de route (F) die we willen volgen.
Oké, Jut en Jul en hadden dus moeten overstappen in een andere boot.
Wanneer we terug lopen is die boot net weg en mogen we nog een half uur wachten.
Maar het is het dit alles meer dan waard, om half zeven zijn we terug bij de camper.
We willen morgen richting de kust en daarom gaan we op zoek naar een camperplaats richting het westen.
We vinden op campercontact een gratis plek op een camperplaats die niet meer in gebruik is.
Het ziet er ook zo uit maar het voelt wel veilig.
We rijden nog naar het dorp voor een pizza en om half negen zitten we aan het diner.
Morgen dus naar de kust maar we weten nog niet waar.
Mocht iemand nog tips hebben voor een mooi kustplaatsje met camping of CP tussen Prizna en Senj dan horen we het graag.

Dag 20

Otočac – Sveti Juraj 63 km.

Gisteravond zijn we op het internet nog op zoek geweest naar een camping/camperplaats aan de kust.
Op campercontact vinden we Camp “Ujča” https://camp-ujca.com/
De foto’s beloven veel goeds dus we gaan er voor.
Uiteraard willen we wel een leuke route en wanneer we daar naar kijken zien we het plaatsje Kutevero op de route liggen.
Waar komt die naam ons nou bekend van voor?
Wanneer we in onze reisvoorbereidingspapieren kijken zien we dat daar een berenopvang zit, leuk.
De route er heen is weer mooi en de berenopvang is heel bijzonder om te zien.
Van de negen beren die er zijn, zien we er, ondanks het warme weer, vijf.
Na een drankje op het terras kopen we nog wat souveniertjes en vervolgen de mooie route.
En wanneer we weer afdalen van de berg naar beneden krijgen we tegelijk het “wauh” moment, wat een uitzicht, en daar gaan wij heen.
Na nog veel meer van deze momenten komen we aan bij de camping.
En we zijn niet teleurgesteld, wat een leuke camping.
We hebben een van de laatst beschikbare plaatsen maar dat is zeker niet de minste plaats.
Nadat we ons geïnstalleerd hebben gaan we zwemmen in de zee en drinken een borrel voor de camper.
Morgen helemaal niks
 😎☀️🏖🍻

Dag 21

Sveti Juraj 0 km.

Gesloten!

Vandaag genieten we van een zon, zee, snorkel en stranddag.☀️🏖😎🍻

Dag 22

Sveti Juraj – Spielfeld 🇦🇹 298 km.

Na een stormachtige nacht worden we wakker met regen en volgens de voorspellingen houdt dat aan tot zaterdag.
Tijd om te gaan.
Het lijkt ons leuk om binnendoor naar Karlovac te rijden maar na uurtje zijn we wel klaar met het rijden in de regen en zelfs mist.
We zetten “snelwegen vermijden” uit en rijden via de tolweg naar Karlovac.
Daar kopen we boodschappen bij de interspar en halen er ook onze lunch.
Een broodje cordonbleu voor Karin en voor Roderick een halve kip.
Het weer is er intussen niet beter op geworden en we besluiten Kroatië te verlaten, we gaan naar Oostenrijk.
Daar zit net over de Sloveense grens een gratis camperplaats.
In theorie is dat een kleine twee uur rijden maar in de praktijk is dat toch weer anders.
De navigatie gaf al aan dat er anderhalf uur vertraging was maar dat leek ons wel heel sterk.
Maar zodra de Kroatische tolweg overgaat in de grensovergang naar Slovenië, staan we inderdaad bijna twee uur stil.
Het is niet anders.
Vlak voor de Oostenrijkse grens tanken we nog “goedkope” diesel en om 18 uur rijden we Spielfeld in.
De camperplaats is op de parkeerplaats van Buschenschank Zweiger.
We hadden gelezen dat je daar kunt eten en drinken en ondanks dat we niet weten wat een Buschenschank is, gaan we daar wel heen.
Het ziet er gezellig uit en de tafels zijn bezet met locals.
Meteen valt de taal op, onverstaanbaar Duits.
Zelfs de eigenaar,die bij ons aan tafel komt, kunnen we bijna niet verstaan.
Wat we wel begrijpen is dat ze alleen eten en drinken verkopen dat ze zelf maken/verbouwen, helaas voor Roderick brouwen ze geen bier.
Dan maar een rood wijntje.
Na een kleine zoekactie op Google komen we er achter wat het precies is > https://www.suedtirol.info/nl/beleven/eten-drinken/boerencafes/-hofschank-of-buschenschank-
Uiteraard bestellen we ook eten, het zijn alleen maar koude gerechten maar het smaakt heerlijk en het is weer meer dan voldoende.
Na het eten vragen we nog of ze koffie serveren, maar dat verbouwen ze blijkbaar niet dus drinken we dat in de camper.

Dag 23

Spielfeld 🇦🇹 – Altdorf bei Nürnberg 🇩🇪 565 km.

We zitten op het moment dat je weet dat de vakantie voorbij is, maar dat je daar eigenlijk niet aan toe wilt geven.
Hoe kunnen we de laatste dagen nog optimaal benutten?
We gaan van Spielfeld gewoon binnendoor naar Duitsland.
Dat levert weer leuke routes, stopmomenten en foto’s op.
Na ongeveer 250 km vinden we het wel mooi geweest en rijden de snelweg op.
Twee uur later passeren we de Duitse grens en volgens goede Duitse traditie staan we meteen in de file.
Onderweg dineren we bij de mcdonalds en om 21 uur stoppen we op een parkeerplaats in Altdorf bei Nürnberg.
Morgen de laatste kilometers. 

Dag 24

Altdorf bei Nürnberg 🇩🇪 – Borger 🇳🇱 656 km.

Een lange dag, een kort verhaal en weinig foto’s.
Vanmorgen om 9:30 uur vertrokken, eerst op de nabij gelegen camperplaats nog de wc geleegd en daarna gaan rijden.
Met de cruisecontrol op 100 km, ontelbare baustelle en verschillende stops waren we om 19 uur thuis.

Camping ’t Nije hof, Stadskanaal.

Ondanks dat we bijna met vakantie gaan willen we nog wel even het weekend weg en dan lekker dichtbij, En dat lukt, we vetrekken vrijdags om 17:30 uit Borger en 15 minuten later zijn we op de plek van bestemming, Camping ’t Nije hof in Stadskanaal.

We worden zeer gastvrij ontvangen met een kop koffie en even later kunnen we de overnachtingen middels een tikkie betalen, perfect.

Na de borrel en het eten kunnen we nog de hele avond buiten zitten, een mooi begin van het weekend.

De volgende dag doen we rustig en rond een uur of 3 lopen we met de honden naar het centrum van Stadskanaal.

Na een paar drankjes op het terras van de Mingel brengen we de honden terug naar de camper en lopen weer terug naar het centrum, we gaan eten bij Wereldrestaurant “Goud”.

Na 2,5 uur eten en drinken gaan we weer aan de wandel en zitten de rest van de avond buiten uit.

De volgende morgen worden we wakker met regen, dat is even een tegenvaller.

We draaien de luifel uit en gaan buiten zitten en intussen verruilen we de korte broek voor de lange broek en pakken er een dekentje bij.

Nadat Roderick de Formule 1 race heeft gekeken pakken we het spul op en rijden het hele eind terug naar Borger, ondanks de regen was het weer mooi om met de camper weg te zijn en dat zo dichtbij.

Kaatje beseft….

Ik neem jullie graag even mee in mijn hoofd. Op Twitter lees ik dat in de Hoorn van Afrika op dit moment veel mensen sterven door honger. Iets wat we te vaak lezen en horen. We zetten een kop koffie en gaan door met de dag. Maar nu niet. Ik werd getriggert door het woord ‘Hoorn’. Hmmm, dat komt zeker door de vorm van Afrika. Die punt aan de onderkant. Dus hup, naar Google. Ik zoek een landkaart van Afrika en zie inderdaad dat onderin de landen staan die waarschijnlijk met grote hongersnood te maken hebben. Hey, daar ligt Egypte. Bovenin. Daar gaan best veel mensen op vakantie. Huh? Tanzania, daar was laatst nog een collega op vakantie. Foto’s met olifanten en selfies op een okergele jeep. Daar boven, vlakbij, liggen Ethiopië en Somalië. Ook armoede. Oké, toegegeven, ik heb mij nooit druk gemaakt om aardrijkskunde. Pas op dit moment in mij leven sta ik open voor kennis en weetjes. Zo scan ik dus nog even de hele kaart. Laat ik eens de wereldkaart bekijken. Hoe staat Afrika in verhouding tot Nederland. Geen idee. En dan zie ik dat je onder in Spanje al oversteekt naar Afrika. Er beginnen heus wel wat belletjes te rinkelen, herkenning van dingen die ik ooit geleerd had. Maar ik besef nu pas dat de Hoorn van Afrika met de eeuwige honger, pal onder ons ligt, niet schokkend ver. Zo werkt mijn brein. Ik kan mij zomaar ineens, op een doordeweekse dag, iets beseffen waar ik nog nooit eerder over na heb gedacht. Veel ellende is soms dichterbij dan ik denk….en dat is best schokkend…

Al is het nog steeds ver fietsen. 

Ventilatiemomentje!

Het is de laatste jaren heel normaal dat een gebeurtenis weken, zelfs maanden in het nieuws is, logisch. Het zijn niet zomaar gebeurtenissen, groot zijn ze. Corona, the Voice, Oekraïne en de boeren bijvoorbeeld. In het begin volg ik alles, dan zwakt het wat af. En dat komt eigenlijk doordat elke gebeurtenis in het begin schokkend is en saamhorigheid schept, maar ineens vindt iedereen er wat van. Dan beginnen de meningen en de verschillende inzichten. En dat is nou precies waar ik veel moeite mee heb. Ik ben namelijk nogal ruimdenkend en kan mij in veel meningen vinden, zonder dat ik het overal mee eens ben. En inmiddels weet ik dat ik dat niet van iedereen kan verwachten.

Een tijd geleden had ik een moment waarop ik tot het besef kwam dat het leven maar kort is. Ik schrok daar een beetje van en liet dit niet meer los. De eerste 15 jaar van je leven wordt je opgevoed en de laatste 15 jaar wordt je gevoed en daartussen zitten 50 productieve jaren. Natuurlijk is dit sterk gedramatiseerd, maar toch. Ik weet heus dat je die laatste jaren niet letterlijk met een slabbetje een bordje eten naar binnen geschoven krijgt. En al helemaal niet vanaf je 65e. Maar een beetje generaliseren mag wel, als je duidelijk wilt maken dat je maar 50 jaar hebt om actief iets van je leven te maken. Dat ik schrok van dit besef komt door de ’50’. Wat is dat nou? En dan moet je ook nog werken en aan veel verplichtingen voldoen. Je zou zeggen dat je er alles uit moet halen wat er in zit. Elke minuut. Maar waarom zeg ik dat nu?

Bij alle drukte en heisa die ontstaat rondom grote gebeurtenissen valt mij op dat mensen vergeten te leven en te zien wat ze werkelijk om zich heen hebben. Dat ze zelf verantwoordelijkheid kunnen nemen in hun dag, weken en jaren. Er heerst een gevoel van controle verlies. Alsof je door de overheid de touwtjes niet meer in eigen hand hebt en de afgrond dichter bij ziet komen. Doordat menigeen het gevoel heeft dat hen alle controle wordt afgenomen, alle eigen regie minimaal is, ontstaat er onrust. En dat uiten we massaal. En dat begrijp ik. Wat ik niet begrijp is het extremisme wat ontstaat, dat alles buiten proporties wordt geuit momenteel. Dat veel geoorloofd is om je mening, oftewel controle verlies, in elke tuin te gooien. Nu heb ik het vooral over de discussie rondom de boeren. Want ik begrijp hun angst. Ik heb geen boerderij, dus het mag in het dagelijkse leven iets verder van mij afstaan. Maar toch, je toekomst is onzeker en je staat met je rug tegen de muur. Vreselijk. Maar dan. Hoe ga je als boer hiermee om. Daar kun je het verschil maken.

Ik heb twee keer in mijn leven op sinaasappelkistjes moeten zitten met een dubbeltje om m’n reet te krabben. En inderdaad, ik dramatiseer weer om m’n punt te maken. Want het voelde niet als ongelukkig. Een scheiding en het verlies van een bedrijf liet zijn sporen na. Twee keer moest ik alles weer opbouwen. Niet in mijn eentje, dat deden we samen. Laat ik dat voorop stellen. Maar in beide gevallen pakte ik meteen weer de controle over mijn leven, en als dat na het verlies van het bedrijf inhoudt dat ik postcodeloten moet gaan verkopen om geld te verdienen, dan deed ik dat. De toekomst was onzeker, maar het kijken naar de dag van vandaag en de mogelijkheden zien, maakte dat ik vol goede moed uitdagingen opzocht om waardevol te blijven leven. Naast alle tegenslagen die hier nog omheen gebouwd werden, ben ik nooit rancuneus geworden. Heb nooit een ander de schuld gegeven en nooit mijn lot in handen van een ander gelegd. Waarom moet dit nou over mij gaan hé? Alsof ik mezelf een veer in de reet wil steken. Maar ik wil toch even uitleggen wat mij het recht geeft om iets te zeggen over mijn medemens.

Terug naar de 50 productieve jaren en de energie die mensen steken in het uiten van hun gevoel en mening. Wanneer ik mijn gevoel en mening op papier zet, hoor ik altijd meteen reacties. En dat is prima. “Ja maar, jou situatie is anders dan de boeren, die worden door de overheid in deze hoek gedrukt”. Dat klopt. Maar de uitkomst is hetzelfde. Een onzekere toekomst en niet weten waar je de controle terug kan pakken. Een vlag op z’n kop hangen is voor de boer een uiting van onrecht. Maar poeh! Ik bekijk het van verschillende kanten en vind het nogal wat. Heel de wereld gebruikt zijn vlag als symbool van de natie en alles wat zich daar heeft afgespeeld. Ik hoorde iemand zeggen; het is maar een stuk stof. Ja, letterlijk, maar voor velen is dat het niet. Waarom zoveel acties waar je een ander pijn mee doet of mee lastig valt. Zoals je nu ziet gaan alle ministers na elke gebeurtenis gewoon iedere avond naar bed en heb je maar weinig invloed op wat besloten wordt. Maar weet je. Ik hoop dat iedereen zich blijft realiseren dat je zelf beslissingen kunt nemen om voorbereid te zijn op de nabije toekomst. Die kunnen groot zijn, maar ook klein. In de meest arme gezinnen zie je dat geluk bestaat. In dit hele verhaal zijn er uitzonderingen op de regel, maar ‘het grote midden’ kan echt wel wat aardiger met een ander omgaan en zijn mening wat in het midden laten. En je realiseren waar je jouw energie voor gebruikt in die 50 jaren.

Feit is dat het altijd slechter kan. Dat Nederland nog steeds een land is waar ik graag woon. Dat ik stiekem blij ben niet over de portemonnee van 16 miljoen mensen hoef te beslissen. Het geeft alleen maar ellende. Tenzij je een keer een kwartje weggeeft als overheid. Ik zie mijn eigen huis en gezin. Ik zie mijn eigen minuten, dagen, weken en jaren. Blij met een spontane bbq in de tuin. Een baan waar ik blij van word. Een ijsje halen bij de buren. Het voorrecht van een camper die ons spontane uitjes bezorgt in de rust van de natuur. Een Netflix marathon op een matras met veel chips, een kleinkind in een zwembadje, of gewoon even lekker vrij zijn en genieten van het moment. Voor iedereen anders, maar kleine dingen. Te ver in de toekomst kijken en bang zijn voor ellende en oplopende onkosten bijvoorbeeld, leidt af van jouw dag. Vandaag. En waar je de controle kan behouden en pakken. Wat komt dat komt, en deal er op dat moment mee. Er zijn altijd oplossingen om jouw 50 jaar op jouw manier leuk te houden.

post

Hondencamping Evensterk, Een.

Omdat de weersverwachting goed lijken gaan we op het laatste moment het weekend met de camper weg.

We hebben deze camping al een poos in onze favorieten staan en nu gaan we er maar eens heen, ook omdat we zeer nieuwsgierig zijn hoe Achi het hier doet. Omdat Karin nog een avonddienst heeft neemt Roderick vrijdags de camper en de honden mee naar het werk, vandaar uit rijdt hij naar de camping in Een en om half twaalf arriveert Karin daar ook.

De volgende dag bivakkeren we de hele dag rond de camper, we willen eigenlijk naar het bijhorende zwemwater maar het weer doet een beetje raar. Het ene moment is het bewolkt & fris, het andere moment regent het en dan is het in de volle zon weer heel warm. Het mooie van deze camping is dat de honden overal los kunnen omdat het hele terrein omheind is. Achter de omheining kun je zo het naast gelegen bos inlopen om de honden uit te laten, ideaal! ’s Avonds gaan we nog gezellig en lekker barbecueën en omdat Karin nog aan de studie moet, drinkt Roderick na het eten koffie met de mede campinggangers rond het kampvuur.

Zondags is het weer stabieler en na de “lunch” pakken we de zwemspullen en lopen naar het water. Dat zwemwater blijkt een oude zandafgraving te zijn met een klein strandje, het ligt aan de overkant van de camping waar je eerst door een weiland heen naar toe moet lopen. Het is heerlijk afgelegen en we hebben het hele meer voor ons zelf, ook de honden vinden het geweldig. Na een paar uur begint de lucht te betrekken, een goed teken om de spullen weer op te pakken terug te gaan naar de camper. Wanneer we terug zijn bij de camper besluiten we om meteen maar naar huis te gaan.

Deze camping is voor ons en de honden voor herhaling vatbaar.

Was het maar zo makkelijk (9)

Doordat iemand vroeg naar mijn proces van straatvrees, dook ik in het hoofdstuk The story of my life. Na blog nummer acht stopt het verhaal. Maar weet je, het stopte niet daar. En voor de volledigheid maak ik het af. Ik denk dat ik het een positief einde wilde geven, teleurgesteld in mijzelf? Zoiets. Maar nu zie ik dat anders.

Nadat ik euforisch was over een maand zonder medicatie bleek ik wel degelijk gevoelig voor zenuwen. Ik gaf mijzelf niet de ruimte om dit gevoel zijn gang te laten gaan. Bang voor een terugval. Het leven wat ik niet meer wilde. Ik maakte voor het eerst in mijn leven een afspraak met een psycholoog. Ik kreeg cognitieve gedragstherapie en waar ik dacht alles te weten, ook vanuit mijn werk, kreeg ik wel wat inzichten. Een simpele lijst op een bord met angsten die ik voel, werden met procenten afgevinkt op werkelijke ervaringen of bang voor deze ervaringen. Er bleef procentueel niet zoveel over, eigenlijk was mijn angst voor veel dingen groter dan de werkelijke aanvallen van paniek. Na een paar sessies werd ik wat wijzer maar bleef op een niveau hangen waar ik niet tevreden mee was. Zenuwen, vaak. Geen paniek, maar voor mijn gevoel was dit een kwestie van tijd. Eigenlijk kun je zeggen dat ik bang was voor terugval. Samen met de psycholoog besloot ik de laagste (opbouw-) dosering van de medicatie te gebruiken om de scherpe randjes weg te halen. Eigenlijk meteen voelde ik me beter. Tot vandaag de dag heb ik niet overal een antwoord op. Want dat beetje medicatie gebruik ik nog steeds. Als ervaringsdeskundige wil ik het graag analyseren. Eigenlijk ben ik bang dat bij iedereen die medicatie krijgt tegen angst en depressie een gedeelte van je hersenen over laat nemen door een chemisch stofje. Het lichaamseigen mechanisme wat gebouwd is om aan het werk te gaan als je bijvoorbeeld een spin ziet die je eng vindt, wordt stil gelegd. In veel gevallen jaren lang. Als je het dan weer op eigen kracht moet doen, zonder medicatie, moet je dat gedeelte weer helemaal opnieuw trainen. Een soort revalidatie. En in mijn opinie kost dat minimaal een jaar. Heb maar eens de kracht en power om daar doorheen te breken als je je ellendig voelt. Maar zo zie ik het achteraf. Op het moment dat ik een pil nam zat ik alweer in een irrationele fase. Angst nam langzaam weer de overhand. De andere kant van het verhaal is dat ik bang ben dat ik teveel vertrouw op dat pilletje, dat ik door onzekerheid de angst weer aan het ontwikkelen was. Alsof je me een placebo had kunnen geven. Misschien had ik het af kunnen maken als ik mezelf niet gek had laten maken door die gedachte. Maar dat weet ik dus niet. Wat ik wel weet is dat er alles voorover heb om angstloos te leven. En als dat betekend dat ik een pilletje moet nemen om de scherpe randjes van een angststoornis onder controle te houden, prima. Ik beschouw mijzelf als genezen. Met een pilletje per dag. Ik doe alles, ga niets uit de weg. Er zijn heus momenten dat het opkomt, maar daar zal ik hierna nog een blog aan wijden. Voor nu ben ik een werkende vrouw in de psychiatrie, student HBO verpleegkunde, oma van twee kleinkinderen, gelukkig met mijn mannetje en dus blij met het leven. Dat is dus echt anders geweest. Dat nooit weer.

post

2022 Voorjaar Alpenstrasse.

Na een paar keer een weekendje weg te zijn geweest gaan we nu wat langer weg.

Het is de bedoeling om naar Saksen in Noord-Oost Duitsland te gaan.

Alles is qua voorbereidingen en planning in kannen en kruiken.

Maar dan komt in een keer het bericht dat The Rolling Stones naar Europa komen, hier moet Roderick natuurlijk heen.

Al snel word bekend dat ze op 13 juni naar Amsterdam komen, dat is op een maandag en in de arena.

De arena spreekt Roderick sws niet aan maar op een maandag en dan net na onze vakantie, dat gaat helemaal niet lukken.

Na wat gepuzzel springt in eens München eruit.

Dat is op 5 juni, de op een na laatste dag van onze vakantie.

Aangezien het Karin toch niet uitmaakt waar we heen gaan, gaat Roderick op zoek naar een andere vakantiebestemming.

Het wordt Zuid Duitsland, we gaan de Alpenstrasse rijden. 

Deze route begint in Lindau am Bodensee en eindigt in Schönau am Königssee.

We willen daar ongeveer 10 dagen over doen.

De vakantie eindigen we (lees Roderick😏) met een bezoek aan The Rolling Stones in München.

Dag 1 Borger – Schwetzingen 516 km

Om half 6 rijden we uit Borger weg en na een uur maken we onze traditionele eerste stop bij de Mac in Emsbüren.

Na meerdere tussenstops en nog veel meer baustelles komen we om half 2 aan op de CP in Schwetzingen.

Morgen nog een dikke 300 km en dan begint de echte pret 😎


Dag 2 Schwetzingen – Lindau-Zech 335 km

Het plan voor vandaag: Niet al te vroeg er uit, rond 11 uur rijden, om en nabij half 3 in Lindau zijn, stadje verkennen, aan de route beginnen en dan op zoek naar een camperplaats.

En dan nu hoe het ging 😏

Roderick was al om 8 uur wakker, en na het ochtend ritueel rijden we om 10 uur weg.

En dan begint de ellende; Baustelle, stau, stau, baustelle, baustelle und so weiter, und so weiter.

Waar de navigatie aan het begin van de dag nog 13:15 uur aan geeft, is dat na een uur rijden al 14:30 uur.

Uiteindelijk komen we rond 16 uur in de buurt van Lindau en terwijl Roderick door rijdt zoekt Karin op allerlei appjes naar campings/camperplaatsen, het blijkt al snel dat ze hier overal de hoofdprijs vragen.

Maar goed we zijn op vakantie dus het mag wat kosten.

We vinden een camping vlak voor Lindau maar wanneer we zeggen dat we voor 1 nacht willen staan is er geen plek. 

We voelen aan ons water dat dit niet de enige camping is die deze “regels” hanteert.

Op de parkeerplaats van de camping gaan we verder zoeken, via een reactie bij een plek op de campercontact app vind Karin een grote, betaalde, parkeerplaats voor campers.

We zijn er wel klaar mee en rijden daar heen, wat uiteraard ook weer niet soepel verloopt.

Om 17 uur zijn we er, Roderick gooit bijna al het kleingeld wat we hebben in de parkeerautomaat maar we staan.

Nadat we ons gesetteld hebben werd het tijd om wat te eten.

Karin vindt op Google Maps een restaurant bij een haven en na een kleine 15 minuten lopen zijn we daar.

Het restaurant blijkt Hongaars georiënteerd te zijn en populair, want het is er goed druk, we krijgen het laatste tafeltje.

We nemen allebei een vleesgerecht en dat blijkt een goede keus. Na het dessert en een espresso wandelen we nog even door de haven.

Wanneer we bij het water zijn zien we om de hoek een soort van midzomeravond terras met live muziek en dat ziet er zeer gezellig uit. 

Het blijkt bij de naastgelegen camping te horen.

Wanneer we daar aankomen blijkt het nog veel gezelliger te zijn, er is dus live muziek, je zit er aan het water, je kunt er drankjes en zelfs pizza’s halen.

Pas wanneer de muziek stopt gaan we terug naar de camper, dit maakt onze vakantie toch weer extra mooi.

Morgen eerst naar Lindau.

Dag 3 Lindau-Zech – Weiler 48 km

Vandaag zijn we weer op tijd, we hebben namelijk tot 9 uur betaald voor de camperplaats en om kwart over 9 rijden we weer.

Een kwartier later komen we aan op een van de parkings van Lindau, achteraf blijkt dat dit een goed tijdstip is om hier aan te komen want later op de dag zijn alle parkeerplaatsen vol.

We wandelen door het centrum naar de haven waar we veel foto’s maken.

Na een drankje op het terras gaan we terug naar de camper.

Voordat we aan de Alpenstrasse beginnen gaan we eerst nog naar de Scheidegger watervallen, een must see volgens de site. Het zijn mooie watervallen maar we hebben ze wel groter gezien 🙈 

En dan gaan we eindelijk aan de Alpenstrasse beginnen, oh nee toch niet 🤦🏻‍♂️

Roderick had op het internet ook nog gelezen dat je zeker even naar de Waldsee moet, dat is namelijk het hoogst gelegen zwemwater van Duitsland.

Wanneer we daar aankomen is het er ook nog super mooi en we kunnen de camper naast de ligweide kwijt.

Maar dan, Roderick heeft deze vakantie voor het eerst zijn eigen kleding en zo klaar gelegd voor de vakantie en wat heeft hij niet meegenomen? 

Zijn zwembroek 😡 oh ja zijn slippers en zijn waterschoenen ook niet 🤣

Maar goed we willen hier natuurlijk wel zwemmen dus dan maar in de onderbroek.

Nadat we beide gezwommen hebben pakken we het spul weer op en gaan we beginnen aan de route.

Of toch niet? Nee toch niet. 

Eerst gaan we nog naar de Allgäu Skywalk, een grote uitkijktoren en een soort van boomkroonpad maar dan in Duitsland, echt iets voor Roderick.

Karin blijft achter bij camper en een uur later is Roderick ook weer terug.

Intussen is het dan ook al 17 uur, dus tijd om een camperplaats te zoeken.

Na twee volle plekken, vinden we op de campercontact app een gratis plaats bij een zwembad.

Omdat het overal al vol is hebben we er weinig vertrouwen in dat hier nog plek is maar wanneer we daar aankomen zijn we de enige.

Het zwembad is nog open en bij de bijhorende kiosk kunnen we ook nog wat eten. 

We eten lekker en niet duur en het overnachten is ook nog gratis.

Na het eten gaan we terug naar de camper en tijdens het koffie drinken komen er nog drie campers bij staan.

Morgen maar eens beginnen met de route? 

Dag 4 Weiler – Wertach 73 km

En dan gaat het vandaag eindelijk gebeuren, we gaan de Alpenstrasse route rijden.

Het begint nog wat lastig omdat we geen borden kunnen vinden, maar we hebben de route ook in de navigatie staan, dus het gaat toch helemaal goed. 

Het eerste stopmoment is bij Hotel café Berghof am paradies. Deze naam heeft dit bedrijf natuurlijk niet voor niks want het uitzicht vanaf hier is echt paradijselijk.

Helaas is het nog niet geopend maar we mogen wel wat foto’s maken.

We rijden door naar Oberstaufen, een groot en gezellig wintersportdorp.

Na een bezoek aan de supermarkt, stoppen we bij de Grosse Alpsee, waar we op een parkeerplaats een broodje eten met uitzicht op het water. 

Een paar kilometer verder stoppen we in Immenstadt, een oude Koninklijke stad, we drinken daar een espresso en slenteren wat door de steegjes en pleintjes.

Via de plaatsen Sonthofen en Bad Hindelang beginnen we, letterlijk en figuurlijk, aan het hoogtepunt van de dag, de Oberjochpas.

Zes kilometer, 105 bochten en fantastische uitzichten later komen aan in Wertach.

We zien een camperplaats en er zijn zelfs nog plekken vrij, ondanks dat het voor ons doen nog vrij vroeg is, stoppen we toch.

Het is een leuke camperplek met uitzicht op de Grüntensee, een mooi einde van de dag. 

Dag 5 Wertach – Bad Bayersoien 118 km

Na het ontbijt en honden uitlaten gaan we verder met de route.

De eerste stop is de hoogste kasteelruïne van Duitsland, Kasteel Falkenstein.

Volgens onze informatie kun je daar gewoon met de auto/camper naar boven rijden, maar wanneer we daar aankomen wordt ons verteld dat we moeten lopen.

Karin past, Roderick niet.

Na een stevige wandeling van een half uur is hij boven.

Ondanks dat het weer wat minder is, is het uitzicht wel weer de moeite waard.

Wanneer Roderick weer beneden is blijkt dat de afzetting voor auto’s slechts tijdelijk was 😡

We gaan verder richting Füssen.

Wanneer we langs de Weissensee rijden zien we daar een leuk terras een het water, een mooi stopmomentje.

We eten daar een lekkere kartoffelsuppe en rijden daarna door naar Füssen.

We parkeren de camper op een grote parkeerplaats vlakbij de Altstadt.

Het is een mooie historische stad met veel bezienswaardigheden.

Nadat we alles zo’n beetje gezien hebben kopen we nog 2 schneeballen voor onderweg en gaan we weer verder.

Helaas nemen we een verkeerde afslag en komen op de snelweg terecht, wanneer we hier eindelijk vanaf kunnen, rijden we terug naar Füssen om de route te vervolgen.

Onderweg vinden we een leuke plek om de schneeballen te verorberen en via de Bedevaartskerk in Wies en het klooster in Steingarden komen we aan in Bad Bayersoien, waar een camperplaats is.

We sluiten de dag af met eten van plaatselijke Italiaan.

Dag 6 Bad Bayersoien – Garmisch-Partenkirchen 72 km

Vandaag doen we het iets anders als anders.

We vinden de route heel leuk maar we gaan best veel over drukke wegen en dat moet toch anders kunnen.

Via RouteYou maken we zelf een route en via mooie binnenwegen gaan we via Unterammergau, Oberammergau, Slot Linderhof, Klooster Ettal, Oberau, Farchant naar Garmisch-Partenkirchen.

De eerste twee plaatsen zijn niet heel bijzonder maar Slot Linderhof is meer dan de moeite waard, wat een pracht en praal.

Bij klooster Ettal komen we , na het betalen van het parkeergeld er achter dat alles hier dicht is, heel jammer want Roderick had zich verheugd op een bezoek aan de bijhorende brouwerij.

We rijden door naar Garmisch-Partenkirchen maar door een wegafsluiting komen we vandaag weer op een snelweg terecht en ook vandaag duurt het heel lang voordat er een afslag komt.

Na behoorlijk wat zinloze kilometers komen we tegen 13 uur aan in Garmisch-Partenkirchen.

We zoeken een parkeerplaats op om onze onderweg gekochte broodjes op te eten en besluiten dat het mooi geweest is voor vandaag.

Via Park4Night vinden we een camperplek bij het station.

Vanuit daar gaan we het centrum van Garmisch in.

Het is intussen wel standaard, Karin gaat shoppen en Roderick gaat sightseeing.

Tegen 17 uur ontmoeten we elkaar op een terras voor een drankje, daarna scheiden onze wegen weer, Roderick loopt naar de Ludwigstrasse in Partenkirchen.

Een must-see volgens het internet.

Aan het begin van de avond zien we elkaar weer bij de camper, en eten we voor de camper nog kip met patat die Roderick onderweg heeft meegenomen.

Dag 7 Garmisch-Partenkirchen – Bad Tölz 68 km.

Na een frisse douche, rijden we eerst naar de Lidl voor boodschappen.

We ontbijten daar in de camper en hervatten daarna de route.

Al snel zien we een afslag naar een meer en ondanks dat we net het ontbijt en koffie achter de kiezen hebben stoppen we daar toch even.

Een half uur later zien we weer een mooi plekje aan het water en ook daar stoppen we en gaan daar even pootjebaden en drinken een kop koffie.

Tegen 13 uur rijden we Bad Tölz binnen en stoppen op de parkeerplaats voor campers.

Aan het aangrenzende riviertje eten we onze broodjes op en gaan daarna het stadje in.

Karin doet een rondje Marktstrasse en Roderick gaat naar de Kalvarienbergkirche voor een mooi uitzicht over de stad.

Wanneer we daar beide klaar mee zijn weten we niet goed wat te doen, de parkeerplaats waar we staan is ook een camperplaats en we staan er best leuk en wanneer we verder rijden weten we niet waar we dan terecht komen.

Op een terrasje beslissen we dat we hier blijven en bestellen een borrel.

Morgen weer verder.

Dag 8 Bad Tölz – Kiefersfelden 125 km.

Nadat we de voorzieningen weer op peil hebben verlaten we met een lekker zonnetje Bad Tölz.

De eerste stop laat niet lang op zich wachten, het is het uitzichtpunt bij de Tegernsee.

Na dit fotomoment lezen we nog even de tips voor deze etappe door. 

Een must do is vis eten bij Herzogliche Fischzucht Wildbad in Kreuth, dus doen we dat en we worden niet teleurgesteld.

Na deze vroege lunch vervolgen we de route.

De route is nog steeds mooi en de uitzichten blijven prachtig.

Bij Gmund am Tegernsee ziet Roderick een rodelbaan, uiteraard moeten we daar stoppen.

Wanneer hij weer beneden is drinken we nog wat en stappen we weer in de camper. 

Onderweg zien we de zon langzaam aan verdwijnen, we stoppen op een parkeerplaats en tijdens het koffie drinken zoeken we een camperplaats op. Het wordt de CP in Kiefersfelden, bij de waterskibaan aan de Hödenauer See.

Wanneer we de camper op de plek neer zetten begint het te regenen, het was weer een mooie dag.

Dag 9 Kiefersfelden – Bernau am Chiemsee 85 km.

Het zonnetje schijnt wanneer we wakker worden, daar worden we vrolijk van 😏

Na het gebruikelijke rondje hondjes uitlaten beginnen we aan de rit.

Vandaag is het de bedoeling om naar de Chiemsee rijden.

We hebben zelf weer een route gemaakt, die gedeeltelijk langs de officiële alpenstrasse gaat en ook leuke binnendoor weggetjes neemt.

We beginnen met de beklimming en afdaling van de Tatzlwurmstrasse, een mooi slingerweggetje door de bergen en waar we ook tol voor moet betalen. Na de afdaling stoppen we voor een kop koffie met gebak.

Niet veel later komen we aan in het mooiste dorp van Europa, Nussdorf am Inn.

Na een uitgebreide wandeling sluiten we dit bezoek af bij de plaatselijke horeca met een drankje en een soepje.

Niet veel later bereiken we het volgende dorpje van de route, Neubeuern.

Zoals aangegeven in de beschrijving moeten we door een smalle stadspoort naar binnen maar er blijkt ook nog een hoogtebeperking te zijn.

Die is 2.70 meter en wij zijn 2.80 meter.

Maar wanneer we voor de poort staan blijkt die beperking wel mee te vallen.

Na weer een wandeling en wat foto’s rijden we verder.

Rond 14 uur komen we aan bij Chiemsee, het is mooi weer en er is een camperplaats vlakbij het meer.

We stoppen er mee voor vandaag.

Nadat we op plek staan en de boel hebben verkent gaan we met de boot naar Herreninsel.

Een eilandje in de Chiemsee met een leuk paleisje 😏

Terug op het vaste land eten we een snackje bij een kiosk aan het water maar wanneer we het toe hebben aan een kop koffie gaat die net dicht.

Geen probleem, we wilden toch nog een stukje wandelen en is nog wel een horeca zaak die open is.

We kunnen daar nog net een tafeltje bemachtigen maar helaas schenken ze alleen nog maar koude drankjes🤷‍♂️

Dan maar een ijsje en een weizen.

Terug bij de camper drinken we een kop koffie en niet veel later komt de camperplaats eigenaar langs met een traktatie, een soort van n….zoen.

Heel aardig en heel lekker.

We zijn er nog niet over uit wat we morgen gaan doen, mocht het weer mooi weer zijn dan blijven we hier nog een dag.

Dag 10 Bernau am Chiemsee 0 km.

En het is mooi weer vandaag 😏☀️😎🏖🍻

Dag 11 Bernau am Chiemsee – München 136 km.

Na het lekkere dagje strand van gisteren gaan we vandaag weer rijden. 

Het is voor ons echter wel het einde van de Alpenstrasse, we “moeten” nog twee etappes maar er is ook nog een andere etappe. 

Onze, of eigenlijk Roderick’s, grand finale is in München want morgen treden The Rolling Stones op in het Olympiapark.

We stellen de navigatie in op snelwegen vermijden en tegen 11 uur vertrekken we van de camperplaats.

Via mooie binnendoorweggetjes komen we om half 3 aan in München.

Voordat we naar het olympiapark rijden gaat Karin eerst shoppen in een groot winkelcentrum.  

Maar dat heeft nog al wat voeten in aarde want ondanks al ons huiswerk van gisteren, is er voor onze camper geen parkeerplaats te vinden.

Na bijna anderhalf uur rijden vinden we eindelijk een vrij plekje waar de camper past en om 16 uur zitten we bij het winkelcentrum aan een espresso.

Wanneer Karin naar binnen gaat, loopt Roderick buiten nog een rondje maar daar is weinig te beleven.

Hij loopt samen met de honden terug naar de camper en samen wachten ze braaf op het vrouwtje 😏

Het is heel druk in het winkelcentrum en Karin is meer tijd kwijt met in de wachtrij staan dan met het shoppen zelf.

Uiteindelijk rijden we om half 8 bij het winkelcentrum weg en komen we om 20 uur op de parkeerplaats van het Olympiapark.

Nadat we een plekje hebben opgezocht gaan we op zoek naar wat te eten en komen uiteindelijk terecht bij de Griek. 

Terug bij de camper drinken we samen nog een borrel.

Karin gaat zo op bed en Roderick gaat samen met de honden alvast het terrein voor morgen verkennen, hij is ook totaal niet zenuwachtig 😂

Dag 12 München  0 km.

Vandaag is voor Roderick de grote dag, The Rolling Stones geven een concert in het Olympiapark.

Het verslag van Roderick zijn belevenissen van deze dag staat hier.

Dag 13 München  – Borger 794 km.

Vanmorgen om 12 uur vertrokken we bij het Olympiapark en om 23 uur waren we in Borger.

Onderweg natuurlijk regelmatig gestopt

Bij de op een na laatste stop in Ibbenbüren hebben we het toilet geleegd en bij de laatste stop in emsbüren nog even “goedkoop” getankt.

In totaal hebben we 2370 km gereden, daarvan waren er 1645 voor de heen en terugreis.

We hebben een hele leuke vakantie gehad en kijken nu alweer uit naar de zomervakantie, dan gaan we het continentale deel van Kroatië doen.

post

Olympique Marseille – FC Groningen

3 mei 2015, FC Groningen wint in De Kuip de KNVB beker.

“Helaas” was ik op vakantie en heb ik de Groninger volksoptocht naar Rotterdam moeten missen.

De finale kijk ik in de camper net over de grens van Frankrijk in Spanje.

De 2-0 overwinning betekent automatisch plaatsing voor de groepsfase van de Europaleague.

Op 28 augustus is loting die we onder het genot van een biertje bij Remco kijken.

We worden in groep F gekoppeld aan: Olympique Marseille, SC Braga en Slovan Liberec.

Wat als een paal boven water staat is dat we sws een uitwedstrijd gaan bezoeken.

Onze keuze valt uiteindelijk op Marseille.

Deze wedstrijd is op donderdag 26 november, tijd zat voor de voorbereidingen, planningen en reserveringen.

We beginnen met het starten van een groepsapp genaamd “L’OM away bralaap en info”, en de teller eindigt op 11 deelnemers.

Het eerste wat door Nick S word geregeld is een appartement voor drie nachten in de oude haven van Marseille, Les lofts du vieux port.

Wat daarna geregeld wordt is de vlucht, wat later vluchten wordt.

Waarom dat was weet ik niet meer.

En nu maar wachten tot de kaartverkoop begint.

Intussen is de poulefase begonnen en de eerste wedstrijd, tegen Olympique, verliezen we in eigen huis met 0-3.

Een smet op de wedstrijd zijn de rellen door de Olympique “supporters” voorafgaand aan de wedstrijd in de stad.

Dit blijkt achteraf ook gevolgen te hebben voor de kaartverkoop van de uitwedstrijd, dat zou op 6 november beginnen maar wordt uitgesteld.

Op 9 november wordt er bekend gemaakt dat er maar 500 supporters naar de wedstrijd mogen en dit moet onder strikte voorwaarden qua vervoer naar Marseille en het stadion, de FC laat het hier niet bij zitten.

En dan, twee weken voor de wedstrijd, word de hele wereld en vooral Frankrijk en Parijs opgeschrikt, er vinden diverse aanslagen plaats in de Franse hoofdstad.

Drie dagen later wordt besloten dat er uit veiligheidsoverwegingen helemaal geen uitsupporters welkom zijn.

Weer een paar dagen later word bekend gemaakt dat er geen inreisverbod verbod geldt voor Frankrijk en Marseille en ondanks dat we niet naar het stadion mogen, besluiten we toch om heen te gaan.

Zoals eerder al gezegd vertrekken we in twee groepen.

De eerste groep met Willem, Wouter, Nick S, Rick, Mark W en Marco wordt 24 november door Remco en Nick de G om 4:45 uur naar Assen gebracht en vandaar stappen ze op de trein naar Schiphol.

De volgende dag vertrekken Nick de G, Remco, Germen, Mark H, Frank en ik om 5:30 uur met de auto naar vliegveld Düsseldorf.

Op de heenreis ziet groep 2 alle appjes en foto’s voorbij komen van groep 1, die de avond/nacht er voor in Marseille op stap zijn geweest.

Wanneer groep 2 op het vliegveld aankomt, arriveert net ook de selectie van de FC, een leuk moment.

Na aankomst gaan we met een busje naar het loft, waar het bier koud staat.

De gehele dag staat in het teken van gezellig biertjes drinken, eten en spelletjes doen.

Rond etenstijd gaan we de stad in, na het diner gaan we tot de late uurtjes door en in het feestgedruis komen we zelfs een klein delegatie van de FC tegen.

Donderdag: Match Day!

Na een hele zware nacht worden we allemaal langzaam aan wakker, de een wat fitter dan de ander 😉

De planning voor vandaag is om naar de Notre-Dame de la Garde te gaan, daar heb je een mooi overzicht over de stad.

Daarna staat een brouwerijbezoek op het programma en vanaf daar zouden we het wel zien hoe de dag loopt.

Bij de oude haven stappen we in de bus die ons naar boven brengt.

Het uitzicht is geweldig en na het maken van wat foto’s is het weer mooi geweest en kunnen we met dezelfde bus weer naar beneden.

Terug in de oude haven gaan we lopend verder naar de brouwerij.

Via een gezellig marktje stoppen we bij een metrostation om te kijken of het niet makkelijker is om de metro te pakken.

Echter tijdens de wandeling had iemand van ons al het idee dat we achtervolgd werden en toen we keken was er inderdaad een klein groepje wat naar ons zat te kijken maar we hadden niet het idee dat dit ernstig was.

Maar terwijl wij bij het station staan word die groep groter en groter en aan de kleur van de kleding is duidelijk te zien dat het om Marseille “supporters” gaat en die staan niet zo heel goed bekend.

Wanneer een van die groep, die inmiddels wel uit een man of 50 bestaat, vraagt waar wij vandaan komen is het ons wel duidelijk, hier moeten we weg.

We gaan terug naar de loft en maken er daar weer een gezellige middag van.

Het avondeten word verzorgt door Mark H en na de lekkere maaltijd is het tijd voor de wedstrijd.

Via de laptop streamen we het beeld naar een witte muur in de woonkamer, na een 1-0 achterstand zien we de FC, door een doelpunt van Hedwiges Maduro, nog op 1-1 komen maar uiteindelijk verliezen we de wedstrijd met 2-1.

Dit mag echter de pret niet drukken, DJ Wombat kruipt achter de draaitafel en we feesten tot diep in de nacht door.

Dat dit niet al te rustig is gegaan blijkt wanneer we de muziek uitzetten, heel hard gebonk op de stalen buitendeur horen, politie!

Er twee komen bomen van agenten binnen die zich alleen maar verwonderen over onze mooie loft, met de belofte op zak dat de muziek niet meer aan gaat vertrekken de agenten weer, bedtijd!

En dan zit het er alweer op, we vertrekken weer in 2 groepen, terwijl groep 2 vertrekt, gaat Groep 1 nog wat drinken in de stad.

Wanneer groep 2 op het vliegveld aankomt arriveert ook weer de FC Groningen selectie , met een klein verschilletje, zij vliegen op Eelde 😉

En zo komt er een einde aan een paar prachtig mooie dagen en nachten, als het aan ons ligt is dit voor herhaling vatbaar maar goed dan moet de FC wel weer eens Europa in gaan 😉

post

Rondje (Noord) Groningen

Normaal gesproken gaan we 1 x per jaar met Wim & Hanny, de ouders van Karin, een weekend weg.

We kiezen dan van tevoren een camperplaats of camping uit waar ook een vakantiewoning o.i.d. bij zit maar o.a. door Covid hebben we dit al een aantal jaar niet kunnen doen.

Dit jaar mag en kan het weer en gaan we naar Vakantiepark Cnossen aan het Leekstermeer.

Vrijdags om 13 uur pikken we Wim & Hanny bij hun huis op, aangezien we nog wat dingetjes nodig hebben voor in de camper is onze eerste stop bij Jasicamp in Leek.

Wanneer we uit gewinkeld zijn zetten we Wim & Hanny af bij hun chalet en parkeren wij de camper op de camperplaats.

Wanneer iedereen gesetteld is drinken we in het chalet een borrel.

We wilden eigenlijk wat eten bij het restaurant op de camping, maar die was vanwege een besloten feestje niet geopend, i.p.v. daarvan laten we maar eten bezorgen.

Zaterdagmorgen ontbijten we in het chalet en na het ontbijt pakken we de benenwagen en lopen naar Leek.

Na een klein uurtje lopen komen we daar aan en belonen we onszelf met een drankje op een terras.

Na het drankje gaan Karin en Hanny winkelen en Wim en Roderick brengen een bezoekje aan Landgoed Nienoord.

Aan het eind van de middag zien we elkaar weer op een ander terras voor een drankje en blijven daar gelijk voor het diner.

Met een volle maag lopen we door het prachtige Onlanden natuurgebied terug naar de camping.

In het chalet drinken we nog koffie en onder het genot van een drankje kijken we daar ’s avonds tv.

Zondagmorgen ontbijten we weer bij Wim & Hanny en na het netjes achterlaten van het chalet stappen we in de camper.

Roderick heeft een route bedacht langs wat originele bezienswaardigheden.

De eerste stop is Niehove, volgens Sikkom het mooiste dorp van de provincie Groningen.

Roderick was er stellig van overtuigd dat hij hier nog nooit geweest was, maar wanneer we daar zijn blijkt het al de derde keer te zijn. Maar goed voor Wim & Hanny is het wel nieuw en we drinken er ook nog wat op het gezellige terras van café Eisseshof.

De volgende stop is Zoutkamp, we willen daar een visje eten, het is echter heel druk en daardoor kunnen we de camper niet parkeren.

We rijden door naar Lauwersoog en eten daar kibbeling bij “Schierzicht”

Met een gevulde maag rijden we naar de “Noordkaap”, het noordelijkste puntje van het vasteland van Nederland.

Om dit punt te markeren is hier een monument geplaatst, de hemelpoort.

Ook staat hier een herdenkingsteen voor de slachtoffers van een in de 2e wereldoorlog neergestorte geallieerde bommenwerper.

Na deze winderige wandeling gaat de rit weer verder, onderweg stoppen we nog voor een foto van bollenvelden en een van het Disney-cruiseschip in de Eemshaven.

De laatste stop voor voor dit weekend is in Termunten, daar is de zeehondenkijkwand.

Voordat we aan de wandeling beginnen drinken we eerst naast de camper een kop koffie.

Na een half uurtje wandelen komen we aan bij de kijkwand en zoals verwacht ligt er geen enkele zeehond, maar de uitzichten en de wandeling er naar toe maken het meer dan goed.

We sluiten het weekend af met een patatje bij een snackbar in Scheemda, het was weer een leuk weekend.

Op naar de volgende trip, de Alpenstrasse met als afsluiting The Rolling Stones in München.

Delfzijl

Omdat de weersvoorspellingen goed zijn besluiten we om het weekend met de camper naar Delfzijl te gaan.

Roderick heeft na het werk nog een filmpresentatie vertrekken daarom we pas om 22 uur.

Vlak voor vertrek blijkt ook nog de LPG bijna op te zijn , dus rijden we via een bemande pomp in Hoogezand naar Delfzijl.

De camperplaats heeft plek voor 20 campers, is mooi ruim opgezet en heeft zelfs nog een overloopplek wanneer het vol is.

De CP is centraal gelegen voor een wandeling of fietstocht en het centrum is ook op loopafstand.

Zaterdag is Roderick er op tijd bij, hij gaat met de honden aan de wandel om de camperplaats en het gebied er om heen te verkennen.

Na een lange wandeling levert hij de honden af bij Karin en loopt door naar de Albert Heijn voor broodjes, die we voor de camper op eten.

Na de koffie gaan we met ons tweeën en de hondjes een stuk lopen, via de dijk komen we uit bij het strand maar dat stelt niet zoveel voor.

Via het strand lopen we nog een stuk langs het wad en Cody en Achi gaan meteen maar een stukje wadlopen.

Bij de brug naar het centrum scheiden onze wegen, Karin gaat Delfzijl in en Roderick brengt de honden naar de camper met een tussenstop voor een lekker biertje bij het Eemshotel.

Wanneer we elkaar weer zien in het centrum, gaan we nog naar de Action, pakken een terrasje en kopen nog wat fruit bij de plaatselijke Toko.

Bepakt en bezakt loopt Roderick terug naar de camper en terwijl Karin nog verder shopt, laat hij de honden uit.

We zien elkaar weer bij het Havencafé, waar we wat gaan eten.

Na het diner lopen we voldaan langs de verlichte haven terug naar de camper.

We zijn zondag op tijd er uit en nadat de hondjes zijn uitgelaten lopen we dit keer naar de Lidl voor broodjes, het is een stuk frisser dan zaterdag dus eten we in de camper.

Na de koffie pakken we de camper in, we gaan de autopuzzeltocht van Local Groningen afmaken, we waren hier vorig jaar aan begonnen maar vanwege de invallende duisternis hebben we tocht niet afgemaakt.

Het verslag van deze dag staat hier.

Het is een leuke afsluiting van het weekend en om 18 uur parkeren we de camper weer naast het huis.

2021 Lingen

Na een jaar zonder kerstmarkt was het dit jaar de bedoeling om met de camper naar Keulen te gaan maar tijdens de APK blijkt dat er aardig wat dingen aan de camper moet gebeuren en dat het niet verantwoord is om er mee te rijden.

We balen ontzettend maar het is niet anders en we kiezen er voor om dagje kerstmarkt in Lingen te doen, de kerstmarkt stelt niet veel voor maar het is een leuke plaats om te winkelen, waar Karin en haar moeder dankbaar gebruik van maken 😉 We sluiten de dag af met Duitse kerstmarkt lekkernijen.

post

Roderick z’n 54e verjaardag.

18 november mocht ik mijn verjaardag vieren maar het feest begon al een dag eerder.

We gingen die woensdag uit eten bij Villa Tapas in Assen en bij het voorgerecht kreeg ik mijn verjaardagscadeau, na het eten gaan we naar de theatervoorstelling van Harry Sacksioni, Manny Angeletti, Edward Reekers, Hubert Heeringa, Peter Krako, Maarten Molema én Syb van der Ploeg, die de The Stones vs The Beatles battle uitvoeren bij de buren in Theater de nieuwe kolk

Wat is dit ontzettend leuk gedaan en uitgevoerd, met van beide kampen goed gespeelde muziek, uiteraard word deze battle ruimschoots gewonnen door het Stones kamp 😉

post

“Ik weet er alles van”

Het is April 2020 wanneer ik iets op tv zie over de RTL4 quiz “Ik weet er alles van”.

Ik denk bij mezelf, ik weet toch aardig wat van The Rolling Stones, misschien leuk om me daar voor op te geven.

Zo gedacht, zo gedaan 😉

En dan blijft het lang stil, heel lang, tot ongeveer maart dit jaar.

Ik krijg een mail dat ik voorlopig geselecteerd ben en of ook een video van/over mezelf wil opsturen.

Een paar weken later krijg ik te horen dat mijn filmpje werd gewaardeerd, na nog een telefonisch gesprekje, een keer beeldbellen en twee telefoontjes van weer iemand anders krijg ik te horen dat ik op 19 mei (Karin haar verjaardag) bij de selectie zit maar helaas zit ik dan met nog twee medekandidaten op de reservebank.

De reservebank wil zeggen dat wanneer er gecasht, dus iemand het programma verlaat, iemand vanaf de reservebank mee mag doen.

We verplaatsen onze vakantie zodat we alle tijd hebben om naar Hilversum te gaan, de dinsdag er voor komen we aan bij het Mediapark en we overnachten in de camper op de parkeerplaats.

De opnamedag begint al om 8:15 uur en ik loop fris en fruitig 50 meter naar de studio 😉

Ik heb pech die dag, er word maar twee keer gecasht en ik val buiten de boot, maar met een ervaring rijker en een illusie armer verlaat ik de studio waar ik buiten Ruben Nicolai nog tegen het lijf loop en ik druk hem snel een fles Maallust in handen.

Echter twee dagen later word ik gebeld, er is voor de opname van eerste pinksterdag iemand afgevallen of ik weer op de reservebank wil plaats nemen? Mijn eerste reactie, weer op de reservebank???

Ik overleg met Karin en we besluiten dat we het maar wel moeten doen, hopende dat ik dan eerste reserve ben.

We parkeren de avond er voor weer de camper bij het mediapark en de volgende morgen meld ik mij in de studio.

De “eerste” dag word er meteen gecasht en ik krijg het goede nieuws dat ik er in mag, een gevoel van euforie overvalt mij en gelijk is de rust vervangen door zenuwen wat ook wel te zien is tijdens de opnames.

De eerste twee dagen kijk ik nog een beetje de kat uit de boom en merk daardoor op dat je met de tussenronde het pot moet spekken.

Ondanks dat ik geen spotspeler ben geworden zorg ik er wel voor dat de pot lekker gevuld is maar daardoor kom ik er in de opnames wat minder goed uit omdat ik met bepaalde rondes helemaal de mist in ga.

Wel krijg ik nog even wat extra aandacht van Ruben wanneer hij hoort dat wij met de camper op het parkeerterrein slapen.

Aan het einde van de dag ga ik met net zoveel geld weg als waar ik mee gekomen ben maar het was een ervaring om nooit te vergeten.

Het absolute hoogtepunt is dat Ruben op zijn weg naar huis nog even stopt bij de camper en zegt dat hij het hier het hele jaar nog over zal hebben.

post

2021 Voorjaar Nederland

Tijdens deze vakantie volgen we drie ANWB autoroutes namelijk de Friese Havenstedenroute, de Lek en Lingeroute en de Heuvelrugroute.

In totaal hebben we 1300 km gereden, je kunt op Polarsteps de route bekijken.

Dag 1

Borger – Tjeukemeer 103 km.

Na meer dan 7 maanden niet met de camper te zijn weggeweest is het eindelijk weer zo ver, we gaan op pad.

Het is Hemelvaartsdag, Karin mag eerst nog werken maar zodra ze thuis stappen we in de camper en om kwart over elf vertrekken we, een dik uur later stoppen we op een parkeerplaats bij het Tjeukemeer.

Dag 2

Tjeukemeer – Mirnse klif – Oudemirdumer klif – Scharl – Laaksum – Stavoren – Hindeloopen – Workum 70 km.

We besluiten vandaag om de ANWB havenstedenroute te doen en na het ontbijt rijden we richting Oudemirdum waar we de route oppakken. 

De eerste stop is de Mirnse klif maar dat vonden we niet veel voorstellen en we rijden terug naar de Oudemirdumerklif en dat lijkt inderdaad meer op een klif, na wat foto’s en een mooi uitzicht over het IJsselmeer rijden we door naar Stavoren.

Onderweg pauzeren we nog voor een heerlijke lunch in de haven van Laaksum en stoppen we bij het monument “Liever dood dan slaaf”.

In Stavoren parkeren we de camper bij de sluis en onder het genot van een kop koffie kijken we naar alle boten die voorbij varen.

We gaan verder naar de oude haven waar we  “Het Vrouwtje van Stavoren” nog even op de foto zetten. 

We vervolgen de route naar Hindeloopen, we zetten de camper op een grote parkeerplaats aan het begin van het dorp neer en wandelen naar de haven, daar drinken we wat met een mooi uitzicht over de haven. 

Na de drankjes lopen we over de dijk weer terug naar de camper.

We besluiten om een overnachtingsplek te zoeken en campercontact brengt ons naar camperplaats familie Abma in Workum.

We eten huisgemaakte Babi pangang en zitten nu aan de koffie, morgen weer verder.

Dag 3

Workum – Allingawier – Exmorra – Harlingen – Pingjum 65 km.

We zijn vandaag niet al te vroeg wakker en na het douchen en ontbijt doen we de campervoorzieningen. De camperplaats vraagt een vrijwillige bijdrage, die we in brievenbus gooien en na een leuk gesprek met de beheerders over letterlijk koetjes en kalfjes laat Roderick ook een fles Maallust achter en gaan we weer op pad.

We beginnen met een wandeling en een drankje in Workum en rijden dan door naar Allingawier, een museumdorp maar meer dan een parkeerplaats voor het dorp vinden we niet, we maken een foto van de kerk, drinken een kop koffie bij de camper en rijden door naar het idyllische terpdorp Exmorra, ook daar kunnen we niks bijzonders vinden 🙈

Via een leuke route rijden we door naar Harlingen waar Karin gaat shoppen en Roderick een biertje doet op het terras van bierbrouwerij “Het Brouwdok”.

Wanneer Karin terug is rijden we een stukje terug naar Pingjum, daar zit camping “De Nije Trije” van Biersommelier en biertroubadour Jan Nota.

We zetten de stoelen in het laatste beetje zon, drinken nog een borrel en na het eten gaan we naar binnen. 

Dag 4

Nog even terug naar gisteren, na het eten krijgt Roderick een berichtje van Jan of hij nog even een biertje komt doen, duh natuurlijk wil Roderick dat😏

Samen met een vriend van hem proeven we veel biertjes, *stachelen we met de Maallust M10 en maken we het behoorlijk laat.

Pingjum – Witmarsum – Bolsward – Urk – Almere 153 km.

Voordat we weggaan zeggen we gedag tegen Jan en zijn vrouw en ruilen terloops nog even wat biertjes.

We rijden naar Witmarsum waar we het monument van Menno Simons op de foto zetten en zien we ook nog even dat er een lammetje geboren wordt.

We gaan verder naar Bolsward, het is er rustig en er word daar flink aan de weg getimmerd 😏

We drinken er nog wat en sluiten de Havenstedenroute af.

We maken daarna een klein beginnetje met de Zeebodemroute in Flevoland, de eerste stop is in Urk.

We lopen daar best lang rond en uiteraard doen we ook weer een terrasje.

Wanneer we wegrijden besluiten we naar Almere te rijden, Roderick heeft daar morgen een afspraak.

Via een Facebookpagina vinden we een niet officiële overnachtingsplekje op een dijk bij Almere.

We staan er fantastisch mooi😎

*Stachelen is een Zuid-Duitse traditie waarbij een gloeiend hete pook in het bier gedompeld wordt. Door de hitte gaat het bier schuimen en karamelliseren de restsuikers in het schuim. Hierdoor gaat het bier ontzettend lekker ruiken, de temperatuur wordt iets hoger en de karameltonen worden nog meer geaccentueerd. Ideaal voor bieren met veel restsuiker, zoals bockbier en dubbel.

Dag 5

Almere – Hilversum – Vianen – Schoonhoven – Vlist 96 km.

We beginnen de dag met stress, althans Roderick heeft stress en automatisch zorgt hij er dan voor dat Karin ook stress heeft.

Hij moet moet om 10:55 uur bij een afspraak zijn, we zijn er er ruim op tijd maar hij kan het niet vinden, achteraf blijkt dat het niet aan hem lag want hij had een verkeerd adres doorgekregen.

Eind goed al goed en om te ontspannen drinken we op de parkeerplaats nog een kop koffie.

Op dat moment parkeert er een bedrijfsauto van autosleutelskopieren.nl voor ons, dat is apart, we hebben het bevestigingsoogje van onze sleutel stuk en dat is best irritant.

Roderick loopt meteen naar het bedrijfspand daar achter en 3 minuten later is hij weer terug met een “nieuwe” sleutel.

Na dit alles gaan we verder, we besluiten om de “Lek en Lingeroute” te gaan rijden.

Onderweg drinken we een kopje koffie in Hilversum en pakken de route op in Vianen, we brengen een bezoekje aan het oude centrum maar de regen jaagt ons weer terug naar de camper. 

Het weer is zeer wisselvallig maar terwijl we langs de Lek rijden breekt net de zon door, een mooi fotomomentje. 

Bij Schoonhoven steken we met de pont de Lek over, daar drinken we in de zon een kopje koffie, we lopen nog door Schoonhoven heen.

De dag loopt op zijn einde en we besluiten naar Vlist te rijden. Daar zit de Vlisterhoeve, een boerderij met camperplaatsen en heel veel dieren.

Helaas is de grond daar erg nat en we zitten al vrij snel vast maar het voordeel van een boerderij is dat de boer je zo weer los trekt 🚜😏

Morgen weer diertjes knuffelen 🥰 

Dag 6

Vlist – Gorinchem – Asperen – Everdingen – Hilversum 149 km.

Na het diertjes knuffelen gaan we verder met de Lek en Lingeroute.

We zoeken in Gorinchem een parkeerplaats maar alles staat vol dus rijden we door en komen net buiten Gorinchem terecht bij de Boven-Merwede.

Terwijl Roderick een eitje bakt legt er een vrachtschip aan die hun auto van hun schip aftakelt, een leuk schouwspel.

Na de lunch rijden we verder en via een hele mooie route komen we bij Fort Asperen maar die is niet geopend, we drinken een kop koffie op de parkeerplaats en vervolgen de route. 

De volgende stop is Fort Everdingen en heel toevallig zit daar ook een bierbrouwerij 😏

Roderick vind al heel snel de brouwer en terwijl Karin een kop koffie drinkt, krijgt Roderick een rondleiding , proeft een mooi biertje en na het ruilen van wat lekkere dingen is het tijd om te gaan.

We moeten naar Hilversum waar Roderick morgen weer een afspraak heeft, dit keer al om 8 uur ‘s morgens.

Via de Appie in Houten zoeken we een ongezellige parkeerplaats op waar Karin wel voor gezellig en lekker eten zorgt.

Dag 7

Hilversum – Mijdrecht 25 km.

Vandaag geen reisdag maar wel een dag met een verhaal, zoals we al schreven had  Roderick afgelopen maandag een afspraak in Almere en vandaag in Hilversum.

Afgelopen maandag was een PCR test en vandaag moest hij zich melden op Media Park Hilversum.

Hij had zich elf maanden geleden opgegeven voor de quiz “Ik weet er alles van” met Ruben Nicolai en vandaag was de opnamedag.

Helaas was dit geen succesvolle dag, hij stond met nog twee kandidaten op de wachtlijst en wanneer er een kandidaat casht is er iemand van de wachtlijst aan de beurt, helaas was hij nummer drie op de lijst en werd er maar 2 x gecasht.

Met een ervaring rijker en een illusie armer verlaat hij de studio.

Buiten loopt hij nog wel Ruben tegen het lijf en hij geeft hem een fles M10.

Maar het is nog wel een feestelijke dag want Karin is jarig 🥳🎉 en ze trakteert zich zelf op dagje shoppen in Hilversum.

We zijn zo’n beetje tegelijk terug bij de camper en rijden naar de camperplaats in Mijdrecht.

Het is te laat om nog uit eten te gaan dus Karin kiest voor Domino’s, wat we laten bezorgen.

Tijdens het eten zien we ook nog de FC verliezen, morgen maar weer verder met vakantie vieren 😏

Dag 8

Mijdrecht – Durgerdam – Monnickendam – Hoorn  114 km.

We gaan vandaag langs het IJsselmeer omhoog, we vinden al snel een leuk plekje voor een kop koffie en het verlate verjaardagsgebakje van Karin.

We zitten lekker in het zonnetje met een mooi uitzicht ☀️

We rijden door naar Monnickendam waar we door het dorp en haven wandelen, op een terras doen we, onder het genot van wat lekkers, een drankje. 

We rijden verder omhoog en via een tussenstop bij de supermarkt komen we aan op de camperplaats van jachthaven Grashaven in Hoorn.

Nadat we de camper op zijn plek hebben staan lopen we nog even Hoorn in. 

Dag 9

Hoorn – Medemblik – Enkhuizen – Almere 135 km.

We zijn er op tijd bij vandaag maar laat weg.

Karin heeft vandaag school en dat gaat al een poos online dus gaat vandaag vanuit de camper.

Het is kwart over 12 wanneer we gaan rijden, eerste stop Medemblik.

Na een “Stadswandeling” en een drankje rijden we verder naar Enkhuizen, we rijden zoveel mogelijk binnendoor en zijn daardoor best lang onderweg.

Is ook helemaal niet erg met dit weer, we waaien zo wat de camper uit.

Na wat sightseeing rijden we over de dijk naar Lelystad, daar zit een gratis camperplek maar die is sinds 1 april gesloten.

We besluiten door te rijden naar Almere en vinden zelf een “Camperplaats”.

Morgen even Almere in.

Dag 10

Almere – Laren 68 km.

De dag eindigt gisteren anders dan verwacht, het vinden van een mooi plekje wil niet altijd zeggen dat het ook een veilig plekje is

 en daar kwamen we gisteravond voor de eerste keer achter.

Het loopt tegen 12 uur ‘s avonds en we horen een auto stoppen, hij is wat aan het draaien en steken en rijd weer terug.

Daarna horen we hem weer draaien en steken en daarna weer. Het is stil maar we vertrouwen het niet. We doen het keukenraamgordijn een stukje omhoog en we zien net een man zenuwachtig rokend weglopen.

Na verloop van tijd zien we hem weer, nog steeds zenuwachtig rokend. We zien dan ook geknipper van autolampen.

Het is mooi geweest, heel voorzichtig draaien we de voorstoelen terug, terwijl we de camper starten schuiven we de gordijnen open en rijden weg.

Roderick weet nog een plekje bij een sporthal in Almere en daar parkeren we voor de nacht.

Voor vandaag staat een middagje shoppen in Almere op het programma, Roderick zet Karin af in het centrum (wat een heel leuk winkelcentrum is) en hij  rijdt zelf door voor een kop koffie bij campervrienden.

Rond de middag is Roderick weer terug en drinken we samen wat op een terras.

Na de drankjes vervolgt Karin haar shopronde.

Aan het einde van de dag halen we wat kip op de markt voor het avondeten en rijden daarna naar huizen, maar die CP is vol dus door naar Laren waar nog wel een plekje vrij is.


Dag 11

Laren – Lage Vuursche – Zeist – Landgoed Rhijnhauwen – Langbroek – Driebergen – Rijsenburg – Cothen – Hilversum 143 km.

We hebben nog geen zin om naar huis te gaan dus besluiten we om de heuvelrugroute te gaan rijden.

Het is een mooie route met veel bezienswaardigheden onderweg.

We beginnen via een mooie weg in Laag Vuursche, we stoppen voor een kleine lunch in Zeist, maken een wandeling bij Fort Rhijnhouwen, zetten de camper aan de kant voor een foto bij de Donjon van Langbroekerwetering, pauzeren bij Kasteel Sterkenburg, gevolgd  door een foto van Landgoed Leeuwenborg en het tegenover liggende huis Molenstein.

Aan het einde van de route eten we op de camperplaats de resterende kip van gisteren en gaan we zo aan de borrel 🍺

Morgen weer naar huis😢

Dag 12

Hilversum – Borger 180 km.

Het is de laatste dag.

We rijden langzaam aan naar huis, stoppen onderweg bij de McDonalds en zijn om 20 uur thuis.

Wat was het weer een genot om met de camper weg te zijn, binnenkort maar weer een weekend weg 😏

Voorwaarden Nieuwjaarsactie

  • Deze actie is alleen geldig wanneer er gereserveerd wordt in januari.
  • Minimaal 5 personen.
  • Excl. Reiskosten.
  • Gesneuvelde glazen moeten worden vergoedt.
  • De proeverij duurt ongeveer anderhalf uur.
  • Kosteloos annuleren tot 48 uur voor aanvang.
  • Bij te laat annuleren word de p.p. prijs berekend.
  • Er moet hulp aanwezig zijn voor glazen spoelen, inschenken en uitserveren.
  • Deelname vanaf 18 jaar.

Zonder antwoorden…

Ik ben al een poosje stil. Terwijl ik een mooi platform heb met veel lezers. Maar er moet me iets van het hart. Het weegt steeds zwaarder en ik heb er last van. Mensen die wat dichter bij mij staan weten dat ik hooggevoelig ben. Alles komt binnen. Filteren is er niet bij, me ervoor afsluiten lukt maar zelden. Op mijn werk heb ik een modus gevonden. Daar ‘gebruik’ ik het ten gunste van de cliënt, onbewust overigens. Maar op dit moment komt de wereld bij me binnen. De medemens staat steeds verder van mij af. Ik begrijp het niet meer. Ik probeer met heel mijn vermogen te begrijpen wat er om ons heen gebeurd. Maar het lukt me niet meer. 

Wat gebeurd er? Waarom zijn er zoveel mensen op zichzelf gericht. Ervan overtuigd dat hun waarheid de juiste is. Waar is het inlevingsvermogen. Waar is het relativeringsvermogen. Het lijkt wel alsof er een zaadje geplant is bij iedereen. ‘Kom voor jezelf op, vecht, het draait om jou, jij bent belangrijk, en iedereen die je in de weg staat, laat ze weten dat ze op opzij moeten gaan en vooral hun mond moeten houden!’ Maar zonder jezelf tekort te doen zijn er toch andere manieren? 

Weet je, social media is voor mij funest. En toch kijk ik nog te vaak. Corona, racisme, losgeslagen jeugd, mensen die overlijden door verdrinking……. Een onderliggende factor van deze meldingen laat zien dat mensen vooral met zichzelf bezig zijn. Zichzelf onoverwinnelijk vinden. Mij overkomt niets, alles komt op het bordje van een ander. En als er dan wel iets gebeurd is het de schuld van de ander. De premier, de politie, Corona. Alles behalve eigen verantwoordelijkheid. Ik vind het vreselijk als mensen zeggen dat onze vrijheid in het geding komt door maatregelen die juist opgelegd zijn voor onze veiligheid. En het mooie is, je mag zelf bepalen wat je ermee doet. We leven in een vrij land. Je mag gaan en staan waar je wilt maar onthoud dat je ook kiest voor een ander in het geval van Corona. Als ik probeer jou te ontlopen is het niet netjes als je voor me springt met je mening. Ik denk dan alleen maar; onder welke steen heb jij geleefd. Wat begrijp je niet. Hou nog even vol en weet dat je leven er heel anders uit had kunnen zien. Je zal maar in Beiroet wonen bijvoorbeeld. 

Ik wijt het aan welvaart. We hebben het te goed. We leven in een mooi land. Je mag lekker foeteren op de regering wanneer iets niet gaat zoals je wilt. Lekker buiten jezelf. Je hebt mogelijkheden om je te ontwikkelen tot een bevoorrecht persoon ten opzichte van de rest van de wereld. En als we niet wakker liggen van een oorlog naast ons bed, of armoede waarbij er dagelijks geen zekerheid is op wat eten, of dictatuur waarom je niets zelf mag beslissen, blijft er weinig over dan je tegen een gezonde samenleving te keren. Je premier, je landgenoot, je buren, je familie. Lekker zeuren tegen elkaar. Je mening opleggen. En in het ergste geval het negeren van adviezen of het gebruiken van geweld. En dan heb ik het in het eerste geval over een rode vlag bijvoorbeeld en in het tweede de reljeugd. 

Ik heb de afgelopen maanden een paar keer gezegd dat ieder mens voor zichzelf eens moet afvragen hoe je vanochtend opstond. Hoe je dag verlopen is. Of je binnen je eigen vier muren en leven erge last hebt gehad van ingenomen vrijheden. Was je ongelukkig vandaag? Was het onhoudbaar? Ik niet. Ik heb een fijne zomer gehad. Uiteraard heb ik gewoon moeten doorwerken wat enorm relativeert. Alle klussen op m’n to do lijst gebeurden in de vrije tijd erom heen. En ik weet heus dat er door omstandigheden voor veel mensen een zwaardere periode achter de rug ligt. Maar er blijven nog veel over die hun zegeningen moeten gaan tellen.

Ik maak me zorgen. Heb de antwoorden niet. Die liggen bij ieder individu zelf. Waarom negeer ik adviezen, waarom ga ik de straat op om te rellen, waarom luister ik niet wat meer naar de mensen om me heen. Hun ervaringen, hun inzichten, hun problemen, hun angsten. En ben ik in staat daar rekening mee te houden. En zo niet. Waarom niet? 

Ik vind 2020 maar een vreselijk jaar. Ik hoop dat we 31 december klokslag 12 uur ineens wakker worden, om ons heen kijken, verbaast over wat we meemaakten in die rare droom en er alle lessen uithalen die gegeven zijn. 

Als je dit gelezen hebt ben ik blij dat je even naar me hebt willen luisteren. Ik had het gewoon nodig om het van me af te schrijven. Ik weet dat ik er niets aan kan veranderen. 

Toch weet ik dat het weer goed komt allemaal. Waarschijnlijk hebben we dit nodig met z’n allen. Geniet van jullie dag. 

Ik kan niet heksen!

Je kent het wel, het wordt de hoogste tijd dat je een vriend of vriendin weer even ziet. Druk, druk, druk is het excuus. De wil is er maar het daadwerkelijk je agenda pakken en plannen schiet erbij in. Het was bij mij een lijstje aan het worden. Tijd voor actie.

De afgelopen tijd zag ik dierbare kennissen en vriendinnen weer. De één met een etentje, de ander met een lunch. Ook een vluggertje ‘ik ben in de buurt’ bakkie kwam voorbij. Midden in het bos een middagje zonnen op een kabouterterras met een oud collega was een fijn weerzien, je zal er maar wonen. Heerlijk. Ik realiseer me dat ik echt wat schade heb ingehaald.

Vandaag ging ik namelijk met oud collega en tevens vriendin naar de Heksenhoeve in Appelscha. Wat ik me daar bij voor moest stellen wist ik niet. Het bleek een zoektocht naar geluk en wilskracht. Er woont een witte heks en ze probeert je van je zweverige vooroordeel met beide benen in de bossige grond te zetten. Doormiddel van opdrachtjes op het prachtige bosperceel word je gedwongen na te denken over mensen die je mist en weer wilt zien en verdriet wat ergens zit en bij haar weggestopt kan worden in een met mos begroeide ton. Wichelroede lopen was een openbaring en valt beter natuurkundig uit te leggen dan spiritueel. Het blijkt een methode die menigeen gebruikte en het kan vandaag de dag nog. Zo bijzonder om de wichelroede in je handen te voelen draaien terwijl je niets doet. Wat een fijne middag. Wat een rust. Wat een mooie plek.

Het was dan ook vanmiddag dat ik gedwongen werd na te denken over de mensen die ik gauw weer wil ontmoeten. En laat ik daar nu net, wat zelden voorkomt, geen antwoord op hebben. Ik heb de laatste tijd echt iedereen even gezien. Ik ben blij dat ik daar weer even de tijd voor heb genomen. In het najaar maar weer een nieuwe ronde.

Het gaat niet zo goed!(7)

Tja, ook de mindere momenten delen hè? Geeft wel een compleet beeld.

Vorige week naar de Stones. Ik heb daar toch wel wat ongezonde spanning voor opgebouwd. Gaat het zonder medicatie goed komen met mij? Ik ben dit soort evenementen uit de weg gegaan toen ik nog geen medi nam. Of ik het nu wilde of niet, het zat in m’n hoofd. De angst voor de angst. Gatver! Daar baalde ik van.

De Stones zelf ging hartstikke goed, dat is dan inderdaad vaak de uitkomst. Daar waar je tegen op ziet valt reuze mee. Dus bij het opkomen van de Stones begon ik spontaan te huilen, waarschijnlijk kwam de spanning eruit. Na deze succeservaring was ik dan ook superblij. Het gaat goed komen met mij.

De volgende dag had ik nog een volle agenda met etentje en ook daar zag ik weinig beren op de weg. Ergens in die avond kwam er wel iets ongemakkelijks omhoog maar alles onder controle.

Maar die nacht ging het mis. Het overviel me. Ongekende spanning in m’n lijf en ik kreeg het niet weg. De hele nacht lag ik wakker en werd meteen weer wakker als ik in slaap dommelde. Ik zal je de details besparen maar dat ik fris en fruitig om half zes naast m’n bed zou staan om te werken was uitgesloten. Ik stuurde een berichtje om me af te melden en liet de rest van de nacht aan me voorbij sluipen onder een deken van spanning en zenuwen. Ook nam ik in een vlaag van wanhoop een pil, die ik altijd nam. Helpt voor geen meter als je er één neemt, maar ik ging weer beginnen. Ik wist het zeker. Ik was verslagen. En dan word je wakker in grote onzekerheid en het gevoel van falen.

Ik kreeg die dag veel steun in de vorm van berichtjes en belletjes. Veel begrip. Het liet maar weer eens zien dat het in jezelf blijven opkroppen nergens toe leidt. Dit voelde goed. Adviezen, oppeppers, je hebt er echt wat aan. Ik belde m’n huisarts en die zei nog eens met nadruk dat die ene capsule geen bal zou doen. Ik zei ook dat ik dat best wist maar weer wilde beginnen. Hij zei meteen dat ik dat beter niet kon doen. Deze fase moet ik door. Deze is zwaar. Hier vallen de mensen terug. Het komt even dubbel en dwars zo hard binnen allemaal. Ook werd ik er door velen aan herinnerd dat ik er ‘nog’ maar twee weken af ben. Wat had ik dan gedacht? Je denkt er veel te makkelijk over. Je dacht dit wel even te doen. Neem de tijd. Doe rustig aan. Ga niet alles aan omdat je vindt dat het zo hoort. Het perfecte plaatje. ‘Jongens dit is mijn afbouwverhaal en het leest heerlijk weg. Geen probleem gezien!’

Tja, ik besloot diezelfde dag om toch door te zetten. Medi kan altijd nog. Het houdt in dat ik de dagen met iets meer onzekerheid doorkom. Mezelf soms toe moet spreken. Maar ook alles gelaten over me heen laten komen. Iets meer stress en zenuwen in m’n lijf maar geen vermijding. En dat is ook een dingetje hoor. Ik ben zo bang voor vermijding dat ik niets uit de weg ga. Dat gebeurde de afgelopen twee weken. Ik denk dat ik daarin teveel van mezelf gevraagd heb ook. De afgelopen dagen ging ik gewoon m’n dagen vullen met normale zaken. Even boodschappen doen, flinke ronde met de honden en een ritje verderop om iets te regelen. Alles met een ontspannen lijf. Daar moet ik het nu even mee doen. Alles opnieuw opbouwen zonder medicatie. Niets gaat vanzelf.

Was ik gestopt als ik alles van te voren had geweten? Waarschijnlijk wel. Je moet het voelen en ondergaan om er iets van te vinden. Ik had mezelf sowieso als uitzondering gezien. Bij mij gaat dat goed komen, ik wil zo graag. En nog steeds. Het is troep. M’n lijf is nog steeds aan het afbouwen. Zuisjes in m’n hoofd, vlagen van misselijkheid. Het wordt minder. Dat wel. Het liefst leef ik dus zonder dat spul. Maar zoals ik eerder zei, niet ten koste van alles. Ik sluit niets uit.

Voor nu ga ik door. Leef m’n dagen. Het kan beter, maar ook slechter. Het gevoel van succes in de toekomst overheerst nog steeds.

Tot de volgende update!

Update afkicken!(6)

Jeetje! Genoeg te vertellen hoor?! En niet alleen de naar citroentjes ruikende ervaringen, maar ook de bagger en narigheid. Ik ben mezelf nogal tegen gekomen. En nog! Nog loop ik dagelijks met m’n kop tegen de muur. Maar laat ik bij het begin beginnen.

Toen we drie weken geleden op vakantie gingen was ik enigszins onzeker over mijzelf en eventueel vermijdingsgedrag, maar ondanks dat zag ik het positief in. Zat op een pil om de dag en het begon net in te zakken. Geen afkickverschijnselen op dag twee zeg maar. Om die reden ging ik tijdens de vakantie al vrij vlot over op een pil om de twee dagen. En daar deed ik het fijn op. Dag drie vaak wauzie en shaky, maar daar was in de avond weer een dosering en Kaatje kon er weer twee dagen tegenaan. Rond de laatste week van de vakantie was ook dag drie beter te doen. Dus rond de terugreis besloot ik te stoppen. Op die dag 3 dus. Ik hoefde alleen maar in de auto te zitten en niets te doen, dus goed moment.

Een stapje terug. In de vakantie voelde ik me psychisch best oké. Ik liet me niet van het padje brengen en ging niets uit de weg. Mijn gevoel zit en zat wel meer aan de top wat zich bijvoorbeeld uitte door piekeren over aardse zaken, maar ook het lastiger wegzetten van de problemen rondom zwerfdieren. Ik gooide overal hondenbrokken neer, zelfs voor de mussen als ze bij me in de buurt kwamen. Misschien kon dat iets minder, maar verder was ik tevreden over de afbouw met bijkomende zaken en emoties.

Maar dan! En nu zou je bij een docu op tv zo’n lugubere tune horen waardoor je weet; òhowh….er komt nu iets naars. Na zo’n afbouwmoment van drie dagen stonden we op het punt aan de terugreis te beginnen en het leek me een goed idee om de laatste loodjes in één stuk lood te doen. Ik stopte. In de wetenschap dat ik op de bijrijdersstoel niets hoef te doen en er niets van me verwacht wordt. Dat was ook zo! Maar ik kon mij niet voorbereiden op de lichamelijke slag die er kwam. Hondsberoerd met kortsluiting in m’n hoofd kom ik de dagen door. Geen zin in eten, continue misselijk en duizelig, ik word er ook nog eens heel onzeker van. Daar waar ik eerder weer een pil kon nemen om een pauze in te lassen voor dit gevoel, sta ik nu iedere ochtend op in de hoop dat het weg is. Een kleine beweging van m’n hoofd is al voldoende om weer teleurgesteld te zijn. Dat is tot op vandaag nog zo. Er zit geen verbetering in en ik moet het maar ondergaan. Zoals bij mij de opbouw een hel was van twee weken, zal de afbouw ook best twee weken kunnen duren. Inmiddels een week er op zitten.

Goed klaar mee, maar het is niet anders. Er zijn ergere dingen. En die ondervind ik ook in m’n naaste omgeving. Ik heb het gevoel dat ik flink op de proef wordt gesteld maar ik zet door. Ik schrijf dus ook met een ongeconcentreerd gevoel vind de blog onsamenhangend. Maar het is wat het is. Binnenkort meer….

*Er ook bewust voor gekozen tijdens de vakantie m’n slechte momenten niet te delen. Zelfs niet op de terugweg. Wat een beroerde reis…;)

Mijn site is jarig!

Tien jaar bloggen, tien jaar social media en tien jaar lief en leed delen!

Toen ik tien jaar geleden begon was niet alleen mijn leven anders, ook bloggers waren in opkomst. Je kon je bij diverse sites aanmelden voor een eigen blogpagina en je bezocht elkaar dagelijks. Eigenlijk de ouderwetse vorm van je dagelijkse leven vloggen. Met volgers. Ik schreef voornamelijk over m’n straatvrees en alles wat daarbij komt kijken. Om die reden verscheen mijn verhaal in een boek; Verhalen van de straat, en maakte ik mijn eerste ‘wereldreis’ sinds lange tijd naar Utrecht voor de boekpresentatie. Ook verscheen er een interview over mijn blog in het DvhN en mijn site groeide enorm. Veel lezers. Voor mij veel druk. Achteraf jammer, maar dat kon ik niet aan. Ik lastte een pauze in en zag de teller op de site dalen. Opluchting. Vreemd hè? Dat dat zo werkt. In die pauze werd mijn site gehackt. Inmiddels onder een eigen domeinnaam bij een goed bedrijf. Wat ze ook probeerden. Alles weg. Foetsie! Dat vond ik enorm jammer. Ga ik stoppen of door. Ik ging door.

Ik probeerde blogs te schrijven om het verloren materiaal in te halen maar dat is niet mogelijk. Je schrijft het niet meer vanuit die emotie. Ook gooide ik hobbyblogs op de site en plaatste Ro vakantieblogs op de pagina. De identiteit was weg. Toen ik weer begon met het delen van dagelijkse beslommeringen kwamen er lezers terug. Heel veel zelfs. Ik zag in de statistieken dat er vanuit alle hoeken van het land lezers op mijn site terecht komen. Ook via Google waar mijn site na al die jaren wat hoger gewaardeerd wordt. Ook door de unieke naam natuurlijk. Probeer nu maar eens een dot com aan te vragen met de naam die je wilt.

Sinds enige tijd zet ik een aantal blogs op FB. Het was een klapper op m’n anonimiteit, want veel FBvrienden kennen je natuurlijk echt. Daarvoor had ik vaste lezers die je gewoon wisten te vinden. Nu ‘verkoop’ ik mezelf en dat is alles behalve anoniem. In het begin werkte ik met profielfoto’s waarop ik onherkenbaar was, ook dat is niet meer.

Voor velen misschien onvoorstelbaar, maar het is een deel van m’n leven. Alles open gooien en delen. Het maakt me niets meer uit wie het leest en hoe het gelezen wordt. Ik hoop altijd dat er iets in staat waar een ander ook iets aan heeft. Zo heb ik privé enorm veel reacties gehad op de serie; Puberaal, die ik samen met Angz schreef. We zeiden laatst dat we daar misschien een deel aan toe moeten voegen. Hoe het nu met haar gaat.

Anyway! Tien jaar jongens. Tien jaar lief en leed. En ik ben van plan gewoon door te gaan. Of jullie nou lezen of niet, het helpt mezelf vaak ook.

Ik geef een cadeautje weg om het te vieren. Niet om meer lezers te krijgen, stel je voor dat ik het weer Spaans benauwd krijg en de stekker eruit trek. Maar gewoon omdat ik het leuk vindt.

Bedankt voor het lezen! Jullie!

*Een update over de afbouw is onderweg. Veel te vertellen.

post

2017 De Duero/Douro Spanje/Portugal

Dag 1

Borger – Noisy le sec, 640 km.

De vakantie begon vol vreugde, dankzij collega Flor had Karin een extra dag vrij.
Dat betekende dat we vrijdagmorgen om 10 al weg konden ipv vrijdag 18 uur.

De reis verloopt voorspoedig en we komen zelfs Antwerpen zonder files voorbij.
Vlak voor Parijs belanden we wel in de file maar dat vinden we geen probleem, we hebben toch al een dikke halve dag voorsprong op ons reisschema.
Maar wanneer we de file uitrijden hoor ik een harde plof, de camper heeft bijna geen vermogen meer, ik kan nog net een afrit nemen maar daar stranden we voor het stoplicht.
Shit!!! officieel sta ik dus nog op de snelweg en dat betekent 112 bellen.
Bij de alarmcentrale verstaan ze geen biet van wat ik vertel over waar ik sta en ik moet van hun mijn verzekering bellen.
Die komen vlot in actie en na anderhalf uur is de bergingwagen er.
Hij begint wat te mompelen en zegt dat hij ons niet weg mag slepen want we staan nog op de snelweg. Hij belt met zijn baas en zegt daarna dat hij ons snel en stiekem wegsleept, gelukkig.
We worden naar het bergingsbedrijf gebracht, alle garages zijn dicht dus we moeten wachten tot zaterdag.
We vragen of we in de camper mogen blijven slapen maar dat mag niet, ze willen ’s nachts geen mensen op het terrein hebben.
De verzekeringsmaatschappij gaat voor ons op zoek naar een taxi en een hotel waar ook honden welkom zijn, het duurt even maar om half 12 zijn we in het hotel.
We checken in en gaan op zoek naar wat te eten en stuiten op de mcdonalds, altijd goed zou je zeggen?
Dus niet, koude hamburgers, koude kipnuggets en koude patat, bah!
Terug in het hotel blijkt dat het hotel niet in aanmerking komt voor de “omroep Max keurmerk sticker”, maar goed we hebben een slaapplek.
Morgen weer een dag!

Dag 2

Noisy le sec – Le teich 635 km.

We worden laat wakker en ik bel meteen met de verzekeringsmaatschappij, ze zijn druk bezig om een garage te regelen.
In de loop van de middag komt het bericht dat ze een garage gevonden hebben in een dorp 24 kilometer verderop en ze willen ook meteen wel proberen om de camper te repareren. Mocht dat niet lukken dan mogen we wel in de camper slapen, we zijn blij en we lopen meteen naar het bergingsbedrijf om naar de camper te gaan.
Halverwege worden we gebeld met slecht nieuws, het bergingsbedrijf werkt niet op zaterdag.
We balen ontzettend en vragen hun of ze een hotel kunnen regelen in het plaatsje waar de camper uiteindelijk heen gaat en dat gaan ze proberen.
Ondertussen zijn we weer in de camper en drinken een kop koffie.
Ik begin me ook steeds meer af te vragen wat nu het probleem met de camper kan zijn.
Ik besluit om het mij zeer vertrouwde camperforum om hulp te vragen en binnen 5 minuten zegt iemand, is de slang van de turbo niet los?
De slang van de turbo denk ik, die is voor de vakantie nog gerepareerd omdat er een gat in zat.
Ik doe de motorkap los en ja hoor, de slang is los geschoten.
Na wat gepruts heb ik de slang weer vast en zowaar, de camper doet het weer 
Rond 17 uur rijden we het terrein af, we zijn we on the move.
Onderweg schiet de slang nog een keer los en sta ik op de vluchtstrook weer onder de motorkap, ik begin er al handig in te worden 
Laat in de nacht stoppen we op een camperplek op ongeveer 10 km van de snelweg, we nemen nog een borrel en gaan op bed.

*Heel veel dank gaat uit naar Aveco/Vrieling, die hebben echt hun stinkende best gedaan om het allemaal goed te regelen, jullie zijn toppers!
Ook de leden van het camperforum zijn we dankbaar, zonder hun had ik nooit bedacht wat het probleem zo zijn.
En Henry Kuil wil ik nog bedanken, hij was de hele tijd op de achtergrond aanwezig om ons te hulp te zijn.

Dag 3

Le Teich – Duruelo de la Siërra 530 km.

We vertrekken op tijd want ik wil onderweg nog een nieuwe slangklemtje kopen, er moeten nog broodjes gehaald worden en er moet nog getankt worden.
Na een klein stukje rijden zien we een intermarche met een benzinepomp, Karin vind er binnen ook nog slangklemmetjes.
Terwijl Karin de honden uitlaat haal ik het oude klemmetje eraf en plaats de nieuwe.
Met een volle tank, maag en goed vertrouwen in de slangklem zetten we onze reis voort.
Het duurt echter niet lang of de slang laat weer los.
Ik maak de slang nu vast met 2 klemmen en controleer bij elke stop de klemmen.
We rijden het laatste stuk binnendoor en stoppen regelmatig om wat te eten, foto en koffie momenten.
Rond 19 uur komen we aan in Duruelo de la Siërra, onze overnachtingsplek.
We gaan nog het dorp en daar blijkt het hele weekend al feest te zijn.
Vandaag is er live muziek en een optocht met vuurwerk.
Cody en Shooter vinden dit helemaal niets en worden er bang van, snel terug naar de camper.
We drinken nog een borrel en gaan op bed, maandag gaat de vakantie echt beginnen.

Dag 4

Duruelo de la siërra – Soria 103 km.

Vandaag begint het eigenlijk echt, omdat we de rivier de Duero(Spanje)/Douro(Portugal) willen volgen beginnen we bij de oorsprong.
Dat blijkt een stevige bergopwaartse wandeling van dik 2,5 km te zijn en natuurlijk ook weer bergafwaarts terug.
Aan het begin van de wandeling hebben we het behoorlijk warm van het lopen maar des te hoger we komen des te mistiger en kouder het wordt. Dat maakt de klim best zwaar.
Maar samen met de hondjes halen we het en we zijn weer een ervaring rijker.
Terug bij de camper drinken we koffie en eten wat gehaktballetjes in satesaus, dat wandelen maakt wel hongerig hoor.
We zetten de navigatie op snelwegen vermijden en stellen hem in op Soria.
Via allerlei leuke binnendoorweggetjes, met foto en koffie momenten komen we rond half 7 aan bij een camperplaats, het is een groot parkeerterrein bij het voetbalstadion en een universiteit.
Het voelt goed dus we besluiten om hier te blijven.
We hebben intussen ook wel weer trek en lopen de stad in, het is een leuke stad en we belanden bij een soort van tapas bar. Meer regel dan uitzondering hier. Veel buitenbarrerjes met statafels voor je tapasborrel. De Spanjaard maakt er gretig gebruik van, het is druk in de stad.
We moeten alleen nog even wachten tot kwart over 8 want dan gaat pas de keuken open, kan ik mooi wat biertjes drinken en Karin is met behulp van Google de menukaart aan het vertalen.
Rond 10 uur zijn we uitgegeten en lopen terug naar de camper.
Morgen weer verder.

Dag 5

Soria – Aranda de Duero 187 km.

We beginnen de dag op tijd want we willen nog wat boodschappen doen dus de eerste stop is de Le Clerc, we drinken daar nog een espresso en dan gaan we op pad.
We nemen zoveel mogelijk binnendoorweggetjes om de Duero te volgen maar dat blijkt heel lastig.
Desondanks rijden we een mooie route met veel rust en foto momenten.
Hoogtepunt van de dag is wel een ruïne op een grote “heuvel”.
We stoppen daar voor een borrel en wat in de oven gebakken broodjes.
Het is al na 4 uur wanneer we de camper weer instappen.
We rijden weer via verlaten wegen door naar Aranda de Duero waar een camperplaats is, we staan daar op een leuke plek met uitzicht op de Duero.
We gaan nog even het leuke stadje in voor een hapje en een drankje en buiken uit in de camper, op naar morgen.

Dag 6

Aranda de Douro – Tordesillas 157 km.

Wakker worden, koffie drinken, eten, douchen, honden uitlaten, vuil watertank legen, wc legen, drinkwater vullen en dan is het zo elf uur voordat je wegrijdt.
In Penafiel stoppen we voor een klein bezoekje aan de supermercado en aan de Chinese action waar we twee kleine stoeltjes kopen, we nuttigen nog even een espressootje met 2 tapas en vervolgen onze route.
Onderweg komen we een imposant kasteel tegen waar volgens de reisgids ook nog een grote ondergrondse kelder met wijnmuseum zit, daar moeten we heen!
Na een aardige klim met de camper staan we voor een dichte poort, hoewel het nog “maar” kwart voor twee is komen we er niet meer in, ze zijn tussen 2 en 4 gesloten ?
Intussen is de temperatuur behoorlijk op gelopen en we besluiten een camping op te gaan zoeken zodat we het mooie weer nog meepakken.
Dat zoeken lukt wel want campings blijken schaars te zijn en na lang speuren zien we dat er een camping in Tordesillas is. Rond 5 uur komen we daar aan.
We draaien de luifel uit, zetten de stoelen buiten en instaweather tikt 28 graden aan.
’s avonds eten we een kleinigheidje en wandelen nog even door het inmiddels verlaten stadje. De ‘entree’ wordt bemand door een standbeeld van een levensgrote stier. Het stikt er dan ook van de aanwijzingen dat er stierenruns gehouden worden. Gaten in het wegdek voor de hekwerken die we her en der zien liggen. Heel veel hotels en heel veel logo’s van stieren. Maar goed. Terug naar de camping.
Nog een borrel onder de luifel en dan morgen weer verder met onze trip.

Dag 7

Tordesillas – Miranda do Douro 197 km.

Vandaag stonden we voor de 1e keer deze vakantie op een camping, Karin had daar s’avonds de was gedaan en s’morgens hebben we na het ontbijt eerst uitgebreid gedoucht.
De eerste stop was Medina del Campo waar volgens de gids een van de mooiste kastelen van Spanje staat en dat was zeker waar.
We lopen daar vol verwondering rond en maken best veel foto’s.
Na wat te hebben gedronken bij de camper op de parkeerplaats rijden we verder naar Toro, een monumentaal stadje, we “lunchen” daar en met een volle maag zetten we de route voort.
We zien onderweg weer prachtige vergezichten en tegen het einde van de dag rijden we Portugal in.
We besluiten naar een camping in Miranda do Douro te gaan zodat we nog lekker de avond voor de camper kunnen meepakken en dat lukt goed want het is hier ook nog een uur vroeger.
Karin warmt nog een lekker soepje en broodje op en we genieten van het mooie verlichte stadje.
Morgen eens kijken hoe het er bij daglicht uitziet en dan rijden we verder de Douro af.

Dag 8

Miranda do Douro – ???️ 109 km.

Vandaag beginnen we rustig aan, we staan aan het stroom dus na het eten en douchen maken we de camper schoon en halen ons stofzuigertje er door.
Daarna gaan we naar Miranda do Douro wat heel mooi gelegen ligt aan de Douro.
Na wat eten en een kleine boodschap zetten we de navigatie aan op coordinaten die we gekregen hebben van één van de camperforumleden.
Dit plekje moeten we absoluut voor ons zelf houden en dat doen we dan ook.
De rit gaat niet over geplaveide wegen, op een gegeven moment moeten we een heel krap bochtig straatje door waar we net door heen passen maar aan het einde blijkt dat we ineens bij mensen achter het huis staan. We kunnen er ook niet keren, dan maar heeeel langzaam achteruit dezelfde weg terug.
Rond 4 uur komen we uiteindelijk op de plaats van bestemming en het is er echt fantastisch. De weg erheen laat veel te raden over. Desolaat en heel veel zwartgeblakerde landerijen. Bosbranden?
Op het plekje waar we staan vliegen allemaal gieren die rond deze tijd gevoed worden door de plaatselijke boeren zodat ze het vee met rust laten.
Wat een adembenemend gezicht, dit is niet met foto’s uit te drukken.
We genieten hiervan tot het donker wordt en zitten lang in alle stilte buiten. Dit voelt zo alleen op de wereld. Het is inderdaad een gouden tip.


Dag 9

???️ – Pinhao 165 km.

Vandaag staan we op tijd op want de gieren wachten niet op ons en zo waar, deze morgen vliegen ze nog dichterbij over ons heen.
Wanneer de gieren ons verlaten vertrekken wij ook, het was een fantastisch plekje!
We vervolgen onze route langs de Douro en komen rond lunchtijd uit in Vila Nova de Foz Côa, inderdaad een mond vol en dat zaten we na het eten ook.
Opvallend is de vriendelijkheid van de Portugees wanneer we te gast zijn, zolang hij niet achter het stuur zit.
We hoeven maar even te stoppen om de kaart te lezen en de hulp komt eraan. Als een Portugees langzaam praat is hij beter te verstaan dan een Spanjool. Dus luisteren we gemoedelijk naar alle uitleg en doen er vervolgens niets mee. Het is goed bedoeld.

Ook blijven we ons verbazen over de constante geur van brandhout in de valleien. In de capitool staat dat het authentiek is voor de noordelijke provincie, maar waarom staat er niet bij. Dat we dus verkoolde heuvels tegenkomen en veel mistige rookluchten op afstand is en blijft het de vraag waardoor dit komt.
Maar wat ons het meest verbaasd is de troep die ze overal achter laten, niet normaal!
De allermooiste plekjes liggen bezaaid met afval, ze flikkeren echt alles in de berm.
Het einde van de dag nadert en we zoeken op de navigatie een overnachtingsplaats uit en komen terecht in Pinhôa, een aanlegplaats voor de plaatselijke cruiseboten en dan niet de 020 bootjes maar de echte “love” boten.
Na een wandeling door het stadje belanden we in een café/restaurant waar al het bootpersoneel ook zit.
Onder het genot van een drankje verzinnen we wat al hun functies zijn naar aanleiding van hun kleding.
Achteraf blijkt dat alle personeel van de verschillende boten door elkaar heen zit.
We call it a day!

Dag 10

Pinhâo – Celorico de Basto 93 km.

Na weer een goede nachtrust hadden we vandaag een aantal dingen in de planning staan, om te beginnen een rondvaart van 2 uur over de Douro onder het genot van een bijhorend glaasje port.
Echter wanneer we ons melden is de 2 uur durende rondvaart al volgeboekt, de 1 uur durende tocht kon nog wel dus doen we dat maar.
Op zich was het wel leuk maar na een half uur varen keerde het bootje om en zag je hetzelfde nog een keer maar we hebben wel over de Douro gevaren.
We eten nog een broodje in het stadje en rijden dan een stukje noordwaarts want het is warm en daar ligt een camping aan een klein riviertje waar we kunnen zwemmen.
We rijden een heel stuk langs de Douro met weer prachtige uitzichten.
We komen nog langs een grote stuwdam waar ook een sluis zit, zeer indrukwekkend om te zien hoe daar een boot ongeveer 40 meter omhoog gaat.
Rond 5 uur Portugese tijd komen we via veel klimmen en dalen op de camping aan en het begint spontaan te regenen.
Dat zwemmen laten we maar.
Morgen zakken we weer af naar de Douro en daarna langzaam richting de kust.

Dag 11

Celorico de Basto – Entre os Rios 120 km.

Vandaag een rustig dagje, we vertrekken rond 12 uur met een volle watertank, een lege vuilwatertank, een lege wc en hebben geen einddoel behalve dan “onze” rivier te blijven volgen.
Dit gaat vandaag niet helemaal goed omdat we navigatie niet instellen op wat routepunten.
Daardoor rijden we bijvoorbeeld al een kwartier in de 1e versnelling achter een tractor aan en wanneer we die rookmachine eindelijk kunnen inhalen blijken we allang de juiste afslag gemist te hebben.
Dan is natuurlijk keren op de bochtige kringelweggetjes een hele opgave, maar goed wanneer we eenmaal de goede route weer te pakken hebben genieten we ook weer.
We drinken onderweg nog 4 espresso en 1 water en moeten maar liefst €3.30 betalen ?
De volgende stop is een hotel waar we, onder het genot van een prachtig uitzicht, ook nog even een consumptie nuttigen.
Dan vervolgen we onze route via nog meer bochtige weggetjes totdat Karin in de verte een leuk haventje ziet, na er 3 keer om heen gereden te zijn komen we er toch terecht. (Karin zit morrend naast mij, de beste stuurlui…die doet net of ze de weg hier kent?)
We doen bij de plaatselijke bar nog een borrel en zodra de zon wegzakt zoeken we de camper op, morgen weer verder!

Dag 12

Entre os Rios – Moreira 15 km.

Een heel kort ritje vandaag, we hebben namelijk op een camper app een plekje aan de rivier met strand gezien.
Nu is het altijd afwachten of die informatie klopt maar deze keer klopte die en om half 12 liggen we tot 7 uur te bakken in de zon, zwemmen wat en doen voor de rest helemaal niks.
Einde verhaal 😉

Dag 13

Moreira – Porto 61 km.

Vandaag is de laatste etappe van onze Douro trip, we volgen de N108 tot we in Porto zijn.
We rijden naar het strand en lopen over de pier waar de Douro in de zee uitmond.
We proberen nog om de camper ergens te parkeren om de stad te verkennen maar dat blijkt een mission impossible.
We besluiten dan maar om een camping op te zoeken en een half uurtje later arriveren we daar.
‘S middags doen we nog een drankje bij een strandtent eenmaal op de camping aangekomen draait Karin er nog even 2 wassen door en ik ga een poging wagen om een duik in de zee te nemen.
Dat valt tegen, de zee is onstuimig en doordat ik ook niemand anders zie zwemmen loop ik maar voorzichtig tot mijn middel de zee in en voel dat het water mij probeert de zee in te trekken. De volgende golf blaast mij omver en ik vind het dan wel mooi geweest.
Rond een uur of 8 gaan we wat eten, wandelen langs de verschillende restaurantjes en laten de honden ook nog uitwaaien op het strand.
We drinken tussen het drogende wasgoed nog wat en gaan zo op bed, morgen een dagje luieren.

Dag 14

Porto 0 km.

Waar we gehoopt hadden op een dagje zon en strand krijgen we alleen maar mist.
We blijven een beetje rond de camper hangen en besluiten om ’s middags even naar de Lidl te lopen, het is een stevige wandeling van dik 2 km maar met wat tussenstops wil het prima en we zien zowaar nog heel even de zon.
Op de terugweg zien we een leuk uitziend restaurantje en besluiten om daar ‘s avonds te gaan eten.
Het blijkt een Braziliaans restaurant te zijn en we hebben geluk met een hele aardige ober, die goed Engels spreekt en een heel klein woordje Nederlands.
We nemen de specialiteit en laten ons verrassen.
Dat bleek een goede keus, op advies van de ober begonnen we met een Braziliaans aperitiefje wat weg drink als ranja. De kok kwam met een spies met vlees bij ons langs en sneed er dan wat vlees af op ons bord, zo kregen we in totaal 7 verschillende soorten en we mochten nog meer hebben maar we zitten dan al bommetje vol.
We sluiten af met espresso en Roderick neemt er nog een bijhorend digestief bij.
We gaan rollend naar de camper, morgen weer on the move.

Dag 15

Porto – Barcelos 75 km.

Nadat gisteren ons stranddagje in de mist was opgegaan trekken we vandaag weer verder, we gaan richting het noorden.
Karin wil graag eerst nog even kijken bij een grote shopping mall en groot is die!
Roderick maakt van de nood een deugd en brengt een bezoekje aan de kapper en onder het mom van “doe maar een kapseltje” loopt hij tevreden weer de deur uit.
Dan nog even Porto uit zien te rijden ?
Dat is best wel druk maar onze navigatie loost ons, ondanks een paar wegafzetingen, binnen 3 kwartier de stad uit.
We gaan eerst naar een vissersdorpje om daar onder het genot van koffie en een klein gebakje te beslissen waar we heen gaan.
Het wordt Barcelos, het stadje waar de geschiedenis van de Portugese haan is ontstaan.
Het is een leuk en gezellig stadje met op elke hoek de beroemde haan.
Na een wandeling en hapje eten gaan we terug naar de camper.
Er blijkt echter een soort van feest te zijn, of dit te maken heeft met de verkiezingscampagnes die nu gaande zijn weten we niet, maar de Portugese Jannes en Sieneke zingen uit volle borst en alle auto’s toeteren er vrolijk op los.
Het deert ons niet en we gaan lekker op bed.

Dag 16

Barcelos – Rio Caldo 62 km.

Vandaag willen we richting het noorden van Portugal namelijk naar Parque nacionel da peneda geres.
Wanneer we net onderweg zijn rijdt de camper niet lekker, hij stottert en houd wat in bij het optrekken, we krijgen ook niet echt goed de kans om uit te proberen wat het is omdat we alleen maar op kleine bergweggetjes rijden.
We rijden maar gewoon door en stoppen bij Bom Jesus op een berg vlakbij Braga.
Dit is een bedevaartsoord met een fantastisch mooie kerk, we kijken onze ogen uit en maken heel veel foto’s.
Na de lunch vervolgen we onze weg maar het rijden gaat niet beter en na verloop van tijd gaat er ook een lampje op het dashboard branden, via het camperforum en app contact met onze plaatselijke garagehouder besluiten we rond 5 uur maar een camping op te zoeken.
Maandag eerst maar een garage opzoeken om de motor uit te laten lezen.
We staan wel op een mooie plek aan het water dus als het weer gewoon mee werkt dan hoeven we ons morgen niet te vervelen, maandag zien we wel verder.

Dag 17

Omdat we hier een dag blijven nemen we het er ook even van, we slapen uit, we ontbijten laat , Karin maakt nog een soepje klaar, we zonnen wat, we zwemmen iets, gaan nog uit eten en zitten nu nog met een aangename temperatuur voor de camper.
Geen zorgen voor de dag van morgen 😉

Dag 18

Rio Caldo – Penedones 139 km.

Vandaag staat in het teken van het brandende lampje, we staan op tijd op want we willen weten wat het probleem is.
De campingeigenaar weet wel een garage die de motor kan uitlezen, die zit een dorpje verderop.
Maar een dorpje verderop is in dit gebied toch wel iets anders en een uur later zijn we bij die garage.
De motor wordt uitgelezen en er blijkt een probleem met de turbo te zijn wat zij niet kunnen verhelpen, op naar de Ford garage in Braga.
Intussen brandt het lampje niet meer en de auto rijdt weer aardig normaal. Na een poosje zoeken vinden we de garage maar er spreekt daar geen monteur Engels of Duits en na het proberen uit te leggen met handen & voeten en Google vertaal , komt er een verkoopmedewerker uit de showroom die gelukkig wel een woordje Engels spreekt. We leggen uit wat waarschijnlijk het probleem is en er gaat een monteur een rondje met de camper rijden om te kijken wat kan zijn.
De verkoopmedewerker komt even later uitleg geven. Hij zegt dat ze de turboslang beter hebben vastgedraaid en wanneer we gewoon rustig aan rijden we gewoon de vakantie af kunnen maken.
Opgelucht rijden we weer verder maar na een paar meter blijkt er geen verbetering in te zitten en het lampje gaat ook weer branden, zucht.
We rijden maar gewoon verder, het is vandaag ook nog heel erg warm (heet!) en besluiten maar een camping op te zoeken. Maar net als het “dorpje verderop” is dit niet zo maar gebeurd.
We rijden gelukkig wel weer op een mooie N weg met genoeg uitzichten.
Rond 4 uur zien we een camping aan het water en we besluiten om hier te stoppen.
Het is een camping aan een prachtig mooi stuwmeer.
We parkeren de camper en gaan eerst wat drinken bij het bijhorende restaurant.
Het is zelfs te warm om in de zon te zitten. Roderick gaat nog even zwemmen met de honden en na het douchen gaan we terug om wat te eten.
Er komt geen menukaart op tafel, we moeten eten wat de pot schaft en dat was echt heerlijk.
Vooraf gerookte vleeswaren, als hoofdgerecht vlees met patat, bruine bonen met rijst en kool, een heerlijke dessert en dan ook nog koffie met een lekkere borrel.
Intussen hebben we besloten dat we hier morgen ook nog blijven en dan woensdag maar weer eens richting Borger gaan.
Nu genieten we nog even van de koele “zomer” avond onder het genot van een drankje.

Dag 19

Penedones 0 km.

Het is al vroeg warm vandaag, misschien is heet wel een beter woord.
Na het late ontbijt trekken we de waterschoenen aan, nemen broodjes en drankjes mee en gaan naar het strandje.
We liggen daar de hele dag met de hondjes in de zon te bakken.
Rond borreltijd gaan we naar het restaurantje voor een drankje en krijgen daar de plaatselijke lupineboontjes bij, een leuke afsluiter van de middag.
Na het douchen laten we ons daar weer verrassen voor het eten.
Als voorgerecht krijgen we gebakken worstjes met rauwe ham en het hoofdgerecht is gestoofde vis (inktvis) met gekookte aardappelen en groene kool.
Roderick vind het allemaal erg lekker, Karin ook maar de inktvis is niet haar favoriet.
Het nagerecht is een zoete appel met iets van kaneelstroop uit de oven en smaakt heerlijk.
Bij de koffie krijgen we hetzelfde likeurtje als gisteren maar nu met een drank gewekte kers erin, zelfs Roderick krijgt het hier warm van.
De ober vind dit blijkbaar leuk en we krijgen hierna nog 2 huisgemaakte likeurtjes.
We genieten nog van de ondergaande zon en gaan daarna terug naar de camper.
Morgen maar richting het noorden.

Dag 20

Penedones – Saint Geours de Maremne 855 km.

We willen op tijd rijden vandaag dus de wekker staat vroeg.
Maar het loopt toch weer ietsje anders, nadat we ons ontbijt op hebben staat de camping/restaurant eigenaar bij de camper met de vraag of we nog zin hebben in een kopje koffie?
Uiteraard slaan we dat aanbod niet af, we krijgen er zelfs nog 2 broodjes met jam en honig bij.
Nadat Roderick als dank wat flesjes Maallust achterlaat vertrekken we.
We besluiten dan ook nog maar even naar het “dichtstbijzijnde” dorpje te rijden voor wat boodschappen en verlaten daar met plaatselijke flessen wijn, kip, worst en broodjes.
Onderweg stoppen we bij een stuwmeer en verorberen we de vaste lekkernijen, de wijnen zijn voor thuis.
Rond 12 uur ’s avonds is het mooi geweest en stoppen we voor de nacht in een dorp dichtbij de snelweg.
Morgen weer verder richting stormend Nederland.

Dag 21

Saint Geours de Maremne – Crespin 950 km.

We liggen vandaag een uurtje langer op bed, daarna gaat Roderick nog even naar de bakker en de slager in het dorp.
Hij komt terug met lasagne, een witlofschotel, een pasteitje, een vers Frans brood en een belegde stokbrood.
We ontbijten niet en rijden meteen weg.
De rit begint in de mist maar tijdens onze eerste stop schijnt de zon en verorberen we ons stokbrood en drinken koffie in de zon.
Tegen 18 uur zijn we bijna bij Parijs en besloten we om te stoppen voor ons diner, na een half uurtje in de oven kunnen we aan tafel, helaas moet dat voor de eerste keer deze vakantie binnen in de camper maar het smaakt er niet minder om.
Rond 8 uur rijden we Parijs “binnen” en het is er nog lekker druk.
Wat ons op de heenweg ook al opviel is dat de Franse automobilisten absoluut niet bang zijn in het verkeer en dat de Franse motorrijders levensmoe zijn want die rijden met een gang van 70/80 km kriskras tussen de file’s door.
Na de drukte kunnen we weer relaxed doorrijden.

Terwijl we dicht bij de Belgische grens zijn vindt Karin een camperplek op de campercontact app, een kwartier later zijn we daar.
Maar er moet ons nog 1 ding van het hart, onderweg krijgen we via FB te lezen dat een goede vriend van ons vandaag te horen heeft gekregen dat hij ongeneselijk ziek is.
Dat komt hard binnen, het laat ons de rest van de reis niet meer los.
Arjan wanneer je dit leest weet dat we in gedachten bij je zijn.
Karin gaat ontdaan op bed en ik drink nog een extra biertje.

“But to lose you would cut like a knife”

Morgen het laatste stukje.

Dag 22

Crespin – Borger 435 km.

We worden wakker op de parkeerplaats van een groot kerkhof in Crespin, het was er heerlijk rustig en we hebben goed geslapen ?
Roderick gaat op zoek naar de plaatselijke Carrefour voor wat lekkere broodjes maar na een half uur wandelen komt hij terug met de conclusie dat die daar niet meer zit. (Ondertussen maakte de plaatselijke bakker al toeterend kenbaar dat hij broodjes bij zich had op de CP bij Karin. Maar ja, Ro haalt al broodjes;)
We moeten toch nog tanken en we rijden dan maar naar het dichtstbijzijnde plaatsje en voordat we het in de gaten hebben doen we de boodschappen en het tanken in België.
Roderick ziet nog een bierwinkel en koopt ook nog wat biertjes voor zichzelf.
Het weer wordt er niet beter op en we rijden daarna meteen rond Brussel de file in, we nuttigen noodgedwongen onze Belgische broodjes in de camper.
Bij Antwerpen valt de drukte in het verkeer gelukkig mee maar vanaf de grens tot en met Hoogeveen is het drama met het verkeer.
Bij Zwolle worden we nog gespot en op de foto gezet door een bekende.
Om 19 uur zijn we thuis in ons mooie dorp.

Blij vs onzeker (4)

Nou, wat zal ik zeggen. Up’s en down’s. Kalme dagen worden afgewisseld met dagen waarin ik me gejaagd en gestresst voel. Ik probeer dan echt te bedenken hoe dat precies zit. Er zijn twee dagen geweest waarin ik me zo slecht voelde dat ik me echt afvroeg waarom ik gestopt ben. Het is gewoon jammer dat er bij minder inname verschijnselen optreden waarbij je je niet lekker voelt. Daardoor verwar ik dat ook met terugval. En dan terugval in de zin van angstiger. Meer nadenken en daardoor angstig worden. Het ligt ook iets meer aan de oppervlakte. Ik merk echt dat emoties meer binnenkomen. En ook die conclusie trek ik pas op het moment dat ik het zeker weet.

Afgelopen weekend stapte ik uit mezelf over naar nog een halvering. Of eigenlijk 1 pil in twee dagen in plaats van dagelijks. Daardoor voel ik me op de dagen dat ik niets neem echt niet fijn. Lichamelijk ben ik dan zwak. Alsof ik niet gegeten heb en je lichaam shaky wordt. Duizelingen en ongeconcentreerd. Als ik dan weer een pil heb gehad is dat weer weg. Maar deze week hoefde ik niet te werken en de timing leek mij geschikt. Ik wil nu eigenlijk naar de volgende stap maar zie op tegen de bijwerkingen. Je functioneert echt op halve kracht. Niet fijn.

Maar goed, het is nu ook tijd om de dokter te bellen. De pillen zijn bijna op. Even luisteren naar wat hij te zeggen heeft. Ik blijf onverminderd gemotiveerd om te stoppen. Ik wil echt niet meer. Dus ik moet hier toch doorheen. Ik denk zelf dat net als bij opbouw, bij afbouw de klachten eerst weer wat aantrekken. Ik denk dat dat het geval is. En mede de oorzaak van het niet slagen van dit soort pogingen. Je wilt gewoon zo snel mogelijk terug naar het vertrouwde, zorgeloze gevoel. Maar ik zet door.

Kortom. Dagen die heerlijk relaxed aanvoelen en dagen die zo snel mogelijk voorbij mogen zijn. Voor mij nog steeds teveel goede momenten om te zeggen dat ’t het niet waard is.

Dagje varen


Ik vind het wel wat hoor?! Ro gek op bootjes en varen. Mij met de paplepel ingegoten, maar ik vind het alleen leuk als ik aan boord ben. Alles er omheen is spannend. Nu hebben we natuurlijk ook niet de meest stabiele bootjes als je afhankelijk bent van huur. Maar ergens zeer ontspannen en ervaren aanmeren is soms lachwekkend. Ook al het vaarverkeer om ons heen, “Ro let je op er komt…..” pas als we weer aan de terugtocht beginnen manoeuvreer ik door het bootje alsof ik nooit anders gedaan heb. 


Gelukkig zorgen we onderweg voor rustige aanmeer plekken waar je rustig de kant op kan struikelen in spagaat. Vervolgens moeten de honden dan ook nog de sprong wagen en ook dat gaat niet altijd even soepel. Maar eenmaal aan wal mèt zeebenen ben ik weer helemaal het vrouwtje. Op naar het terras. Nu lijkt het alsof ik liever niet vaar, maar dat is niet helemaal waar. Ik ging vroeger al met mijn pake en beppe op avontuur door de Friese wateren en ik vond het geweldig. De herinneringen aan die bootvakanties zijn heerlijk. De hele dag op het water, sluizen, klompjes aan een hengel en aanmeren in gezellige dorpjes. Dit doen wij nu in het klein. Heul klein. De laatste keer gingen we dan ook vol frisse moed varen, in een polyester gebakje met bloedhete zitplekken. Mijn meegebrachte badlakens liggen overal en zijn na de eerste boeggolven zeikenat. Niet erg, het is warm en met je kont in een plasje water zitten heeft iets verkoelends. We meren halverwege best soepel aan en lunchen in een dorpje. Terug ben ik natuurlijk zeer ervaren en lig decadent op de natte handdoeken te zonnen. Hondjes vinden het ook leuk. 


Maar de dag kon natuurlijk niet zonder slag of stoot voorbij gaan. We konden heerlijk luxe voor de camper instappen en dus ook weer uitstappen. Maar wanneer we het hoekje omvaren zien we dat de camperplek inmiddels bomvol is, waar we vanochtend nog geen buren hadden hebben we er nu wel zeven. Iedereen zit heerlijk voor de camper en hebben door ons even wat te zien, zo met uitzicht op de haven. Ro en ik mompelen al tegen elkaar dat we alle zeilen bijgaan zetten om een stoere en zelfverzekerde aantocht te gaan verzorgen. Het begint al met de dot gas vóóruit. De steiger komt te snel dichtbij en ik strek mijn armen om ons een botsing te besparen. De enigszins gecontroleerde knal waarmee de boot tegen de steiger vaart geeft wat reaktie vanuit het publiek. Ik ga door met waar ik mee bezig ben, ga vooral niet terug kijken. Touwtjes pakken, ringen zoeken. En hups! Cody springt uit de boot. Dat was niet de bedoeling, hij blinkt niet uit in sociaal doen en gaat vervolgens ook als een hond in stress heen en weer lopen voor een flinke rij campers. Ro is inmiddels aan wal gestapt om de boel in goede banen te leiden, lees: tassen en honden van boord, plus het geruststellen van Cody. Wat hem trouwens nooit goed afgaat en dat ligt niet aan hem. Net als ik aan wal stap om het over te nemen schiet Cody bij de Duitse buren in de camper en er ook meteen weer uit. Klinkt overkomelijk, ware het niet dat er een (dure) hordeur voor de opening zat. Een groot gat in het gaas staart ons aan. Nee hè?! Hebben wij weer. Ro verontschuldigt zich in het duits en zegt dat hij er zo aan komt, eerst de boot terug brengen. Hij laat mij achter met alle kijkers op ons gericht. Ik gooi al onze spullen in de camper en duik eerst op een stoeltje naast de camper. Met een glas drinken voor m’n gezicht. In stilte. We weten in elk geval dat de hordeur op ons wensenlijstje niet handig is en bovendien hierdoor ook al betaald is. Dagje varen, was weer een avontuur. 

Mijn mama Deel 1


De tijd die ik niet op m’n blog kon zijn is ook meteen bewogen geweest. Alles zit weer in de lift, maar toch. 

Begin maart vertelde mijn moeder mij dat ze kanker heeft. De grond zakt onder je vandaan. Zo voelt dat inderdaad. Je knieën worden week, je hart versnelt en je krijgt een zenuwknoop in je maag. Ik weet nu hoe ik zou reageren als ik dat nieuws krijg. De schrik duurde nog geen halve minuut, toen begon er een krachtig gevoel op te komen. ‘Dit gaat ons niet klein krijgen’. Daar hoefde ik niets voor te doen, dat gevoel ontstond automatisch. Ik hoorde mezelf tegen mijn moeder zeggen dat dit niet het einde van de wereld is. Dat we dit gaan winnen, gaan vechten. Mijn moeder daarin tegen was al bezig met doodgaan. Dat is het hele proces zo gebleven weet ik achteraf. Binnen een dag was er een rollenverdeling waarin ik de optimist en aanreiker van hoopgevend nieuws werd, m’n vader de praktisch regelaar en m’n zus de gevoelsverwant. Met andere woorden, die had ook moeite met positief blijven en was samen met m’n moeder intens verdrietig. Het had ook niet anders gehoeven, het was goed zo. Klaar om met z’n allen de strijd aan te gaan. En waar er een gevoel ontstaat dat mijn moeder zwijgzaam tussen bovenstaande zinnen doorleeft, dat was ook zo. Het was voor haar meer een geestelijke strijd dan een lichamelijke. Ik ken mijn moeder ook als een lichamelijk sterke vrouw. Die pijn ondergaat ze moeiteloos. Geestelijk kan er helaas minder op het bordje. Dit was teveel. En dat mocht ook. 

Het is zo bijzonder om mee te maken hoe je dit als gezin beleefd. Wat ieder z’n manier is van verwerken, aangaan en hopen. Ik heb mezelf vooral verbaast. Ik wist dat er een kracht vrijkomt als het nodig is, maar het bewijs weer geleverd zien worden is apart. Je hoeft daar niets voor te doen. Het geeft me rust. Wat er ook gebeurd, er zal altijd genoeg power zijn om op te functioneren. Niet alleen voor mij, voor ons allemaal. 

Deze serie vertel ik het proces van de afgelopen tijd. In de wetenschap dat het op dit moment met m’n moeder heel goed gaat. Het zware traject komt ten einde. Tijd om het op te schrijven. 

Is het echt waar?


Met dat ik dit schrijf voel ik al dat er zoveel verschillende meningen bestaan. Onmogelijk om het goed te doen. 

Maar iets houdt me bezig. Al een dikke week is er door verschillende bronnen weer duidelijk geworden dat elkaar discrimineren meer reden dan uitzondering is. Ik ga dan denken. Ik ben m’n hele leven al in staat me in anderen te verplaatsen en heb daardoor een hoge tolerantiegrens. Wat ik wel eens vergeet is mijzelf. 

Na mijn scheiding was er veel om over te speculeren. Door mensen die ik niet ken. Ik dacht dat m’n verhaal op m’n voorhoofd stond en dat ik daardoor al afgeschreven werd voor iemand mij echt zou leren kennen. Ik creerde een oordeel over mezelf en zal dat uitgestraald hebben. Dat kan niet anders. Ik voelde daardoor ook afwijzing van alle kanten en snapte niet dat het misschien ook anders kon. Dat er misschien geen oordeel was, dat iemand niet eens wist wie ik was. Ben je mooi klaar mee. 

Een tijd later kwam ik door diverse oorzaken kilo’s aan. Vreselijk vond ik het. Ik wist dat als ik over straat zou lopen, mensen naar me zouden kijken en concluderen dat ik dik ben. Ook dat straalde ik uit. Zo zien mensen me en zo is het ook. Het kon niet anders dan de waarheid zijn. M’n zelfbeeld creerde ik als spiegel naar de wereld. 

Je kent het vast zelf ook, je bent niet helemaal tevreden over de outfit die je die dag hebt aangetrokken en je denkt dat iedereen naar je kijkt, afkeurend over de combi die je uitzocht. Je voelt je ongemakkelijk. Dat wetende is er een grote mogelijkheid dat wat we denken dat andere mensen zien, helemaal niet reëel is. Het is hoe je je zelf ziet en dat geef je door. 

Wat ik probeer te zeggen. Maken we alles niet groter dan het is omdat we er zoveel met elkaar over discuseren dat het een halve waarheid wordt. Dat mensen met een andere kleur of achtergrond het gevoel hebben dat ze zo bekeken worden maar dat het eigenlijk vaak niet zo is? Dat ze per definitie niet open staan voor een andere benadering omdat ze geleerd hebben zichzelf zo te zien? Hun zelfbeeld uitstralen naar de buitenwereld? Ik weet best dat ik niet kan oordelen over keiharde discriminatie. Absoluut een no go. Maar ik denk dat daar tegenover ook veel staan die alles op zichzelf betrekken en niet meer in staat zijn een andere uitkomst te zien. 

Het kan zoveel zijn, onzekerheid, trauma, opvoeding, karakter. Maar het lijkt mij belangrijk dat je eerst jezelf accepteerd om in staat te zijn overal boven te staan. Sterk genoeg te zijn om je minder te laten raken. Dan ontdek je ook dat niet iedereen aan het afvuren is. Ik denk dat we dan weer wat meer open staan voor elkaars respect, simpelweg omdat we niet uitgaan van een oordeel. 

Ik weet het. Was het maar zo simpel. 

Geestig gestoord #3 Bijzaken…..

  
Naast een ontzettend fijne en tevens zware baan, zijn er veel zaken die altijd onbesproken zullen blijven. Afgelopen week sprak ik met m’n moeder over collega’s. Oftewel het team. Mijn team. 

Door hardop uit te spreken waar we dagelijks tegen aan lopen en hoe je elkaar daarin nodig hebt maakt het confronterend. Sneller dan bij welke baan dan ook doe je aan binding. Je vertrouwt elkaar en kan niet zonder elkaar. Dat is ook een knop die uit moet als je thuis komt. Ook die blijft wel eens sluimeren. Nu speelt mijn sensiviteit me ook vaak parten, maar het kan niet voor alle collega’s mijlenver uit elkaar liggen. In mijn geval ben ik gek op al m’n collega’s. En dan is het natuurlijk niet zo dat je bij allemaal hetzelfde voelt, maar als het op loyaliteit en vertrouwen aankomt ben ik erbij. 

Ik heb nu een paar keer mijn collega’s meegemaakt nadat ik persoonlijke incidenten meemaakte en ze begrijpen het gewoon. Het werd van te voren gezegd, blijf praten, vraag, steun op het team als je het nodig hebt. Maar toen het zover was voelde ik het ook. De reden dat ik het ter sprake breng is de keerzijde. Al een paar keer, en ook nu, gaan er collega’s. En dat had ik iets minder goed ingecalculeerd dan het komen en gaan van cliënten. Dat kost me dus wel een traantje. 

Maar minstens zo belangrijk, dat mag gezegd worden, het is een fijn team. Kliniekbreed. En ik denk dat ik spreek voor vele instellingen. Het dagelijks op elkaar aangewezen zijn voor je eigen veiligheid en dat van anderen. En voor de goede orde, daar staat ook veel lol tegenover. Onder het genot van een bakkie. Twee dikke duimen voor mijn collega’s. 

Twijfel

  
Twijfel alom. Waarom alles delen. Of waarom nu juist niets delen. Sinds een tijdje worden de verhalen rondom puber zwaarder. Ik voel weerstand om open te zijn. Waarschijnlijk vanwege het groene gras. Als we alleen de versie vertellen met een gouden randje, is de rest bijzaak en vergeten. Zo werkt het niet. Zoals een collega dan zegt, in het leven ruikt het niet de hele dag naar citroentjes. Juist daarom denk ik erover om toch te gaan schrijven. Anderen meenemen in een wereld die hopelijk de meeste deuren voorbij gaat. Laten zien welke paden wij bewandelen om alles tot een goed einde te brengen. Een einde wat nog lang niet in zicht is. Tot nu toe vermeed ik de harde waarheid. Ik denk niet dat het goed is. Zowel puber als ik hebben beide de drang om open te zijn en mensen verder te helpen in deze wereld. Ik weet dat al een behoorlijke tijd, gezien mijn leeftijd. Puber zegt het hardop, en ik merk overeenkomsten met mezelf op die leeftijd. Het zit ook in haar. Ik bescherm haar tegen dat wat ze nog niet kan weten. Toch blijf ik erbij dat ik wil delen. Wat ga ik doen? Ik denk nog even na…..

Levensles nummer zoveel…

  
Ik heb een vreemde week. Ik zat niet lekker in m’n vel en dat kwam doordat ik soms teveel zeg, teveel m’n gevoel volg en daarnaar handel. Wat is het lastig om te weten wanneer je iets beter voor jezelf kan houden of kunt delen. De kracht zit ‘m ook in de persoon waar je het mee deelt. Je kunt je woorden nog zo zorgvuldig kiezen, het gaat zo een eigen leven leiden. En dat gebeurde….

Al mijn pogingen om het nog enigszins terug te draaien, om te buigen, waren pathetic. Juist omdat ik met m’n HSP* in de gedachten wil kruipen van een ander. Hetzelfde voel, maar er tegelijkertijd naast kan zitten of het groter maak dan het is. Dat ben ik. En het heeft z’n voordelen, maar ook zeker nadelen. Zo kan het zijn dat ik er twee dagen mee bezig ben in m’n hoofd, en een ander fluitend naar de AH gaat. En nu ik het opschrijf moet ik ook glimlachen. Want juist mijn karakter is zo makkelijk en lay back. Niets is zo lastig als het lijkt, niets is onoverkomelijk, en neem het leven vooral niet te serieus. Het staat haaks op dat wat er gebeurd als ik m’n gevoel de overhand laat krijgen. Ik ben al zo lang bezig om mezelf te trainen om zorgeloos de signalen van een HSPmoment onderuit te maaien. Lukt niet altijd. Blijkbaar. 

Voor nu lijkt het wat overgewaaid, maar neemt niet weg dat niet iedereen hier mee om kan gaan. Het is lastig om naar mij te luisteren en te onthouden dat ik ten allen tijde dezelfde ben en het beste met je voor heb. Het is gewoon vervelend dat ik altijd zeg wat ik denk, terwijl een ander weet dat dat beter onuitgesproken kan blijven. Best verstandig. ask a lawyer Weer een lesje, ze blijven komen. Age is just a number! 

*HSP wat is dat?

Zin of onzin

Er is veel aan de hand. Er gebeurd ook veel. Toen iemand vol verbazing hoorde dat ik het leven van me afschrijf en ook nog met iedereen deel, besefte ik dat het niet voor iedereen normaal is. Te begrijpen is. Waarom doe je dat, wil je dat? 

Ik doe het al acht jaar! Best lang. Het begon door m’n ‘ziekte’ en de helende werking van het opschrijven. Het delen. Ook het gevoel hebben dat je anderen helpt met hun eigen versie. En toen het beter met me ging, was ook de inspiratie minder. Ging ik minder schrijven. Er waren meer redenen voor het verzanden van de regelmaat waarin ik schreef. Maar daar ga ik nu niet dieper op in. Het zij zo. 

Vandaag de dag voel ik voornamelijk de drang om te schrijven als het slecht met me gaat, of wanneer er problemen met puber zijn. Het is zo fijn als het zwart op wit staat, dat kan ik niet uitleggen. Dan is het in m’n hoofd weer blanco. En natuurlijk kan dat ook op een notitieblok, opgeborgen in m’n nachtkastje. Maar ik heb er geen problemen mee, ik deel graag. In de wetenschap dat iemand er misschien iets uithaalt waar ze iets aan hebben, of het gevoel hebben dat ze niet alleen staan in…..noem maar iets. 

Ik merk wel dat de lezers dichterbij komen. Door social media komen linkjes van logjes bij iedereen voorbij. Ook in je naaste omgeving. Toen ik begon had ik na een tijdje enorm veel vaste lezers, maar ik kende er niemand van. Een paar misschien, waaronder m’n eigen moeder. Je bouwde je lezers op door je site op blogverzamelsite’s te zetten of door je ratings bij Google te beïnvloeden. Maar uit m’n eigen woonplaats? Zelden. Heerlijk anoniem en toch zo open. Dat is dus anders nu. 

Toch mag iedereen het weten als het iets minder gaat. Op dit moment kunnen er veel zaken beter. Maar het is niet onoverkomelijk. Het beestje bij de naam noemen doe ik vast nog. Maar niet nu. Het is nacht en tijd om te gaan slapen. Maar werd door een vriend herinnert aan de zin en onzin van bloggen. Ik moest het even op een rijtje zetten voor mezelf. Bij deze! 

Novembhèèèèr

image
Help! November is nog maar een paar dagen begonnen en het beloofd nu al de drukste maand van mijn jaar te worden. Ken je dat, dat gevoel in je hoofd. Geen plaatje blijft op z’n plek staan. Telkens als je ergens aan denkt is het poef! vervangen door een ander plaatje. Dit moet ik nog doen en dat moet ik niet vergeten. En juist als ik ergens heel hard naar op zoek ben in m’n hoofd, blijft het een wit, wollig vlakje. Niets! Vergeten, kan het me niet meer herinneren.

Het is allemaal voor een goed doel. Dat wel. Mijn inloopatelier begint vaste vormen te krijgen. Weliswaar niet zo snel als ik gehoopt had, maar mijn moeder zegt altijd, alle goede dingen komen langzaam. Volgens mij heeft ze dat nog nooit gezegd, maar het klinkt wel mooi. Over een paar weken kun je op gezette tijden inlopen wanneer jij dat wilt en, niet onbelangrijk, maken wat jij wilt. Een last minute kadootje maken, een kaart maken, doosje, scrapalbum, kant en klaar kadootje kopen, alles kan! En niet met een groepje allemaal hetzelfde. Nee, in je eentje, of met een groepje ieder wat anders, of allemaal toch hetzelfde. Ik vind het allemaal prima. Daarover later meer. We hadden het over mijn volle agenda en hoofd. Ik doe alles voor mijn medemens, dat betekend soms je vuile was buiten hangen zodat het voor iemand anders een feest van herkenning is. Terug naar vol hoofd dus.

Toneel, ja dat doe ik dit jaar ook weer. Dat houdt in dat er met name in de maand november veel extra vulling in m’n hoofd komt in de vorm van tekst. Want de uitvoering is eind deze maand. Met zo’n vol hoofd is dat bijna onbegonnen werk, maar ik doe m’n best. Zinnetje voor zinnetje wordt er vastgespijkerd in m’n hoofd. Dat behangen, verven en toneel opbouwen?Daar probeer ik nog even relaxed naar te kijken.

Naast het werken, wat ik nog steeds met enorm veel plezier doe, de reünie van het bedrijf, een familieweekend verplaatsen van november naar december, collecte lopen, bier tappen in een feesttent, boodschappen, wassen en weet ik wat al niet meer, is puber ook niet echt om over naar huis te schrijven. Dat laatste doen we dan wel, letterlijk. Maar jee, die doet het echt met alle egards van het groot worden. Werd er vorige week even helemaal kneitergek van! Samen met haar vriendje maken ze er een duobaan van, wat voor ouders slapeloze nachten opleverd. En dan dat onschuldige gezicht. ‘Ik snap werkelijk waar niet waar jullie je zo druk om maken’! Daarnaast kreeg ik voor het eerst in mijn carrière als invalmoeder een lesje, hoe voed ik m’n kind op. Iets wat me niet in de koude kleren ging zitten. Ik heb dan de neiging om het stokje over te dragen wegens ‘ongeschikt’. Daar werd gelukkig hetzelfde stokje voor gestoken door familie, vrienden en moeder van puber. Maar goed.

Wat een toestand. Wat een drukte! En juist op zo’n moment pak ik een kop koffie, de beentjes omhoog, iPad op schoot en schrijven maar. Schrijf het van je af Kaatje. Relativeer. Om de hoek vechten ze voor hun leven. Precies. November komt en gaat. Alles gaat ook nog eens goed komen. En voor nu, kalmpjes aan, morgen is er weer een dag. En dat zegt m’n moeder altijd echt!

post

Ik, Angie , Avicii en de Ov-chipkaart;

Het is zondagmiddag en samen met Karin zijn we aangekomen op de camperplaats van Amsterdam, Angz en ik gaan naar de ziggo-dome voor Avicii en Kaatje gaat van de rust in de camper genieten!
Uiteraard ben ik goed voorbereid voor ons uitstapje en zijn we allemaal in bezit van de spraakmakende Ov-chipkaart.
Onze “reis” begint met een wandeling van ongeveer 10 minuten naar de pont die ons gratis van de ndsm-werf naar het centraalstation brengt. Na een verfrissend boottochtje van 10 minuten komen we aan op Amsterdam centraal en staan we beide met onze chipkaart in de aanslag klaar om om in te checken maar onze chipkaart blijkt niet geldig, niet geldig zeg ik tegen Angz, ik heb die dingen van de week gekocht bij de Bruna in Borger en er ook tegoed op gezegd.
Na wat rondvragen komen we na 2 gemiste treinen erachter dat de kaart op het station geactiveerd moet worden voor het reizen met de trein?!
Oké, wat apart ja maar dat doen we en dat lukt ook nog, opnieuw zwaaien we met ons kaartje over de lezer maar nu zegt die dat er te weinig saldo opstaat en blijkt dat je tenminste €20 op je kaart moet hebben om met de trein te reizen, zucht! We waarderen beide onze kaart op met €10 en ja hoor we kunnen inchecken 🙂 Op Amsterdam Bijlmer stappen we uit en genieten we een paar uur later van een fantastisch Avicii concert. Na afloop van het concert willen we weer inchecken op het station maar blijkt ons saldo onder de €20 te zijn zodat we eerst ons tegoed weer moeten opwaarderen, zucht!!!!!

Uiteraard komen we veel te laat op centraal aan om onze boot te halen en moeten we op zoek naar de nachtbus, na wat rondvragen vinden we de juiste opstapplaats en zien we dat de bus pas om 0:54 uur gaat.
En het mopje van die bus kennen jullie misschien wel? Want die bus ging niet 🙁
Eindelijk om 1:30 uur is de bus er, we zwaaien onze pas langs de lezer en het ding antwoord “ongeldige pas”. Oké dat kon er ook nog wel bij en aangezien de buschauffeur niet voor rede vatbaar was zeg ik tegen Angz dat hij de rambam kan krijgen en we gaan gewoon ergens zitten. De chauffeur begint te janken dat hij dit niet accepteert en belt assistentie waarop Angie besluit om dan toch maar 2 kaartjes te kopen maar dit was volgens de chauffeur niet meer mogelijk en hij reed niet verder tot de assistentie er was. Dat kon er natuurlijk ook nog wel bij, even later arriveert de assistentie,wij moeten weer uitstappen en de bus rijd weg!
Ja dat is lekker zeg ik tegen mijnheer en mevrouw assistentie, en nu?
Ons word uitgelegd dat je voor de nachtbus je Ov apart moet activeren anders doet die het niet en dat kon op dat tijdstip natuurlijk nergens meer.
Gelukkig waren de mijnheer en mevrouw heel begripvol en brachten zij ons in het assistentenbusje naar de camperplek.
We zijn in elk geval ontgroent in de wereld van de Ov-chipkaart en we hebben genoten van Avicii.

Ik zat te denken…..

IMG_0010.JPG
Ik ben blij……

Mijn gezin, puber gesetteld, fijne baan en Stampin Up! Alles staat als een huis en behalve puntjes op de i ben ik heel tevreden. Wat kan dat snel gaan. Van alles op z’n kop, naar alles rechtop. Alleen een rood draadje, dat mis ik nog. Alles zorgeloos naast elkaar zonder iets tekort te doen.

Maar wat kun je het prettig hebben binnen een baan. Wat leer ik veel en wat doe ik veel. Stuk voor stuk lieve cliënten en collega’s. Boeken vol ga ik schrijven. Ik krijg dagelijks een dosis inspiratie van jewelste. Mooie momenten, zware momenten, verdrietige momenten, lachmomenten. Alles zit erin. Heerlijk.

Tijd om eens alles op een rijtje te zetten.

Ik realiseer me dat iedereen leeft met een doel voor ogen. Wat moet er gebeuren om daar te komen waar ik wil zijn. En toen ik daarover nadacht begreep ik waarom we ons geen moment verveeld hebben de afgelopen jaren. Want doelen zijn niet altijd hoog gegrepen, niet altijd van het kaliber luchtkasteel. Het hoeft niet mooi te klinken. Het kan ook het rechttrekken van een bedrijf zijn wat op instorten staat. Met als doel, een goed draaiende business. Of toch moeten stoppen en als nieuw doel je leven samen weer een solide basis willen geven. Allebei een baan zoeken is ook een doel. Je liefkind een thuis geven met als einddoel een diploma en een dosis zelfvertrouwen. Een atelier bouwen voor je hobbyproject is wel een heel mooi doel. Of dat je binnen een paar jaar samen kan zorgen voor een fijn inkomen waar het gezin comfortabel en ontspannen door kan leven.

Eigenlijk gaat het automatisch. Als er veel in je leven gebeurd zal je het altijd doelgericht een draai geven. En gebeurd er weinig en dreigt er sleur, dan ontstaat er vanzelf de wil om dat aan te pakken. Onbewust weer een doel.

Waarom heb ik het hier zo druk mee. Nou, ik ben zo blij en het gaat zo fijn. Er is zoveel om dankbaar voor te zijn, hoe kan dat? Wat gebeurd er, vanwaar die wind in de rug. En wat is ons volgende doel, hebben we dat? En toen ik daar dieper over nadacht wist ik dus dat er altijd doelen blijven. Zoals hierboven beschreven, groot of klein. En dat je onbewust afdwingt waar je over een tijdje wilt zijn……

Van loos naar werk!

20140712-200847-72527047.jpg

Zo zit je thuis, en zo heb je een droombaan. Natuurlijk is dat voor iedereen verschillend, maar ik ben toch wel met m’n kont in de boter gevallen.

Het is ook weer op z’n Karin’s gegaan hoor. Het was voor mij de duizendeneerste vacature die voorbij kwam binnen de (jeugd)zorg en ik kreeg steeds meer moeite met de afwijzingen. Mijn CV was een nutteloos A4tje naast alle ervaren en pas afgestudeerde medesollicitanten. Dus toen de plaatster van de facebookvacature naar mij toe kwam en vroeg of ik al gereageerd had, hoorde ik mezelf dingen zeggen die niet handig zijn. Op haar vraag; “Wat heb je dan?” Zei ik meteen; “Nou, niets!?” Maar de dingen die ik deed vond ze wel degelijk van belang. Ze zei niet meteen dat ik geen kans maakte. Sterker nog, ze noemde punten die voor mij positief konden zijn. Ze gaf me zo’n denkbeeldige trap onder de kont, niet geschoten is altijd mis, en waar wacht je op? Dat ik meteen naar huis ben gegaan en een sollicitatie heb geschreven. Ja inderdaad. Ze verdiend een grote ‘dankjewel!’

De rest is bekend en ik ben inmiddels een week aan het werk geweest. Wat een fijne baan. Moeilijke, maar dankbare cliënten. Jong ook. M’n eerste ‘puber’ poepluier is een feit en ik heb al ontzettend veel geleerd!

Nu heb ik ‘weekend’ en dat voelt toch anders dan vrij zijn omdat je geen baan hebt. Er gaat om de zoveel tijd een tevreden en voldaan gevoel door me heen. Ik ben blij!

*Ik werk nu als Agogisch begeleider op een groep met verstandelijk beperkte kinderen tot 18 jaar bij het Centrum psychiatrie en verstandelijke beperkingen van het GGZASSEN. Als ik blijf bevallen wordt en blijf ik een vaste invalkracht op die afdeling.

Ik zei al tegen m’n moeder, nog nooit heb ik een baan gezien die zo dicht bij mijn officiële opleiding ligt. MDGO AW. Agogisch werk dus. Toppie!!!

Geslaagd!

Afgelopen week gingen we de welverdiende diploma ophalen van puber. Ze heeft het in de laatste sprint recht getrokken en mag naar een andere school aan een nieuwe start beginnen. Zo opgelucht en blij.

Een diploma-uitreiking op zich is duidelijk, maar hoe dat precies ging weten we geen van allen meer. Zowel alle setjes ouders als opa’s en oma’s zijn het kwijt. Zo belangrijk dus. Maar dat het zo’n lange avond zou zijn hadden we al gapend en horlogekijkend niet verwacht. Voor de verandering gingen ze eens het alfabet omkeren zodat puber tweede was van de grote groep geslaagden. In dit geval zit je vervolgens naar allemaal volstrekt onbekende pubers en bijbehorende verhaaltjes te kijken en luisteren. Maar goed, dat valt te overzien. Daarbij gaf schoonvader aan dat de meesten bij ons in de dancing komen, zodat we het nog als werkbezoek voort kunnen zetten. Leuk!

Toch is er een reden dat ik in de pen kruip. De manier waarop de school de avond heeft willen invullen is iets waar ze volgend jaar langer over moeten vergaderen. Alle leraren werden betrokken bij de uitreiking. Plus! Alle leerlingen kregen een persoonlijk en typerend woordje. Plus! Maar dan. De opgesplitste leraren kregen een lijstje met een aantal leerlingen die ze het diploma mochten uitreiken en gingen daar de week voorafgaand aan de grote dag, verschillend mee om. Er waren leraren die de knutselhoek indoken en nog even langs de xenos fietsten om een fotolijstje te scoren, een ander ging nog even naar de Bruna om wat lectuur uit te delen aan de knapsten van dit jaar, of een standup comedy uitreiking. Superleuk allemaal. Maar het was in schril contrast met de docenten die niets hadden gedaan. Die hadden tussen de bedrijven door wat highlights opschreven van de leerling en gooiden die eruit. Het verschil was voelbaar en bijna ongemakkelijk. Ik en met mij meerdere ouders hebben dit als jammer ervaren.

Natuurlijk hoor je dat van de ouder waarvan de puber een kort maar ‘hevige’ samenvatting kreeg, maar toch. Bij ons is dat nog enigszins te begrijpen omdat puber halverwege het examenjaar op school kwam en niet veel leuke anekdotes heeft opgebouwd. Je had wel kunnen zeggen dat ze zich goed had hersteld voor iemand die voor de kiezen kreeg wat er het afgelopen jaar gebeurde, ala. Maar voor een aantal andere pubers had ik het iets leuker gevonden als alle leerlingen met dezelfde egards hun diploma in handen hadden gekregen.

Of je nu slim bent of minder goed, actief of lui, altijd lief of wat brutaal, je hebt er allemaal voor moeten werken en voor sommigen liggen er grote obstakels in de weg voor ze kunnen presteren, je verdient allemaal die pluim en dat beetje positieve aandacht op precies hetzelfde niveau. Geen verschil!

Ik weet dat er een aantal pubers meelezen. Van mij in elk geval een groot compliment en veel succes op je nieuwe school!

De wereld van MING mei 2013

Een jaar lang schreef ik een column voor de nieuwsbrief van de ING. Om een aantal edities waarin ik niets zinnigs over de ING vertel voor het nageslacht te bewaren, zal ik zo nu en dan een editie plaatsen op deze plek.

De wereld van Ming

En toen was er zomaar een jaar voorbij…..

Steeds vaker merk ik dat er tegenwoordig meer gedaan wordt aan de preventie van ziekteverzuim op het werk. Dat heeft alles te maken met gezondheid en dat geeft mij dan weer de gelegenheid eens te vertellen over het einde van mijn rookverslaving. Want alles moet bij mij speciaal en bijzonder zijn om de aandacht te krijgen. Ik bedacht dus een plan waar ik zelf in zou trappen. Ik kon namelijk niemand bedenken die meer rookte dan ik en vond mijzelf de grootste uitdaging die er bestond. Mijn naaste omgeving maakte er trouwens ook geen geheim van dat ze er niet zo heel veel vertrouwen in hadden. Van anderhalf pakje per dag naar nul. Yeah right!

En dat is nou net mijn trigger. Ik gaf mijzelf een rookvrij leven op m’n 40-ste verjaardag. Toen ik 39 en een half was bedacht ik dat plan en het leek me een perfect moment. Daar kun je dan ook mooi een half jaartje naar toe leven, lees; “Een half jaar doorpaffen!”

Maar dan komt de dag van je verjaardag dichter bij en bedenk je dat het niet door laten gaan van de afspraak, geen uitstel wordt maar afstel. Als ik dat moment niet neem, wanneer dan wel. Er zat niets anders op en ik begon voorbereidingen te treffen in de vorm van een doktersbezoek. Samen met Champix ben ik de dag na m’n verjaardag succesvol gestopt met roken. Wat ik mij toen niet realiseerde en nu wel, is het leuke van het eenvoudig verjaren van de stopdag.

Ik ben gestopt met het vieren van mijn verjaardag en vierde afgelopen week mijn eerste rookvrije jaar. Het leven begint bij 40 en ik werd afgelopen zondag 1 jaar! Hoe leuk is dat! En dan heb ik het nog niet eens over de voordelen die er bij komen kijken. Ik schrijf dit niet om rokers te laten stoppen, ik wil alleen laten weten dat ik mijzelf onmogelijk zag stoppen en gezien werd als de roker onder alle rokers. Sindsdien geloof ik ook niet meer in: ”Ik kan niet stoppen!” Het was niet mijn eerste stoppoging, maar wel de beste tot nu toe, en wie weet ben jij wel de volgende….

Update: Nu, mei 2014, ben ik nog steeds rookvrij en vierde dus afgelopen week m’n tweede verjaardag.

En nu?

20140115-020909.jpg

In de anonimiteit van de nacht schrijf ik een stukje onrust van me af. Vandaag kwam er iets op ons pad waar we beide niet met een boog omheen lopen maar geïnteresseerd naar kijken. Ben ik klaar voor grote beslissingen nu ik het ‘normale’ leven zo enorm ben gaan waarderen? Langzaam vallen er nog stukjes op hun plek en de laatste wonden worden gelikt. Kan ik nu verder kijken dan vandaag, nee, durf ik verder te kijken. Is er ruimte voor iets nieuws? Read More

System Error #2

error twee

Jullie weten misschien al dat de System Error staat voor een totale crash van mijn harde schijf. Mijn interne harde schijf. Heel soms gebeurd dat en gelukkig kan ik het van me af schrijven. Wanneer deze Error geplaatst wordt is de druk van de ketel en hebben we het weer gehad. Ik durf namelijk niet meteen te plaatsen, soms moet ik wanneer ik weer rustig ben behoorlijk censureren. Read More

Kerstkransen toppers

Homemade pepernoten

Recept Pepernoten

20131120-003806.jpg

Het heerlijk avondje komt er weer aan en dus ook het avondje waarbij je onbeperkt pepernoten mag eten. Wat is er nu lekkerder dan eigengemaakte pepernoten! Hieronder het recept waarmee je hoge ogen kan scoren! Tip; Doe ze vlak voor het op tafel zetten nog even 10 tot 20 seconden in de micro.

 Ingrediënten:

  • 250 gram bloem
  • 3 gram bakpoeder
  • 5 gram kaneel
  • 2½ gram gemalen kruidnagel
  • 2 gram kardemom
  • 1 gram gemberpoeder
  • 125 gram boter
  • 125 gram bruine basterdsuiker
  • 50 gram schenkstroop
  • 3 gram zout.

Bereidingswijze:

  • Zeef de bloem met het bakpoeder en de kruiden in een kom.
  • Verwarm de boter met de basterdsuiker, de stroop en het zout al roerend in een steelpan tot ongeveer 45 °C tot alles is gesmolten.
  • Schenk dit bij de bloemmassa en roer alles goed door elkaar tot een glad deeg ontstaat.
  • Laat dit op een koele plaats een paar uur opstijven.
  • Rol het deeg uit tot een lap van ½ cm dikte en steek hier bijvoorbeeld met een appelboor of met de achterkant van een spuitmondje gelijkmatige mopjes uit.
  • Leg deze op een beboterde bakplaat en schuif die ongeveer 15 minuten midden in een matig warme oven (circa 180 °C).
  • Neem de pepernoten van het bakblik en laat ze afkoelen.

The story of my life #1

boekomslag voorkant

 

In 2007 begon ik met bloggen. Op dat moment zat ik nog midden in het herstel van de straatvrees. Ik zocht een manier om het van me af te schrijven en te delen. Dat ging boven verwachting. Als je maar iets te vertellen hebt komen de lezers vanzelf. Ook was het een opkomende trend om een blog bij te houden, ik zat dus qua timing heel goed. Ik wilde een eigen domein en deed erg m’n best om alles update te houden. Read More

post

2013 Noorwegen

Dag 1 “De lange heenreis”

Op Zondag vroeg uit de veren! Dat is wel een dingetje. Roderick werkt natuurlijk tot een uur of zes in de ochtend en om dan de wekker op acht uur te zetten is bijna gekkenwerk. We spreken af dat ik begin met rijden en dat Ro in de camper kan slapen. Dit blijkt achteraf tegen dovenmansoren, had ik kunnen weten. Hij stond om acht uur naast z’n bed, is vrolijk onder de douche door gerend en fris en fruitig al toeterend achter het stuur gaan zitten wachten op de vrouw. Om half tien rijden we. Verse koffie in de hand en blij dat we eindelijk na vier jaar weer eens écht op vakantie gaan.

Het is mooi rustig op de weg en we kunnen stevig doorrijden. Alhoewel, stevig. We komen erachter dat we het ‘ducatoprobleem’ ook onder de leden hebben. De vijfde versnelling loopt eruit als je het gas loslaat. Dus….óf geen gas loslaten, óf niet in de vijf rijden. Klein smetje op de reis en we besluiten voor morgen hulptroepen in te schakelen. Na enige oefening is er mee om te gaan en we kunnen dus lekker doorrijden zoals ik al zei. Onderweg ontbijten we in Duitsland en later op de dag snacken we her en der. Veel koffie in elk geval, al is meer dan de helft ondermaats. Maar het is cafeïne en daar doen we het goed op, Ro sowieso want die rijdt de dag zonder probleem vol. Mooi op tijd bij de boot! 19:00 om precies te zijn. 20:45 is de afvaart. Ro laat de hondjes en zichzelf even uit in de mooie en drukke haven.

Tja, en dan zit je op de boot. Een minicruiseschip. Restaurants, winkels, gokhal, bank, alles is er. We mogen niet in de camper blijven en zijn dus ook verplicht om daar te vertoeven. We hadden al besloten om op de boot te eten en komen bij ‘Catch me if you can’ terecht, inderdaad vernoemt naar de film. Een buffetrestaurant waar je voor 550 NK onbeperkt eet en drinkt met twee personen. Achteraf niet nodig, want het is stormachtig op zee en ook al is het normaal geen probleem, beide krijgen we last van misselijkheid op de maag na een uur of twee. Het voelt als enorme turbulentie met vrije val en trillingen aan één stuk door. Ook hoor je al het servies in het restaurant steeds rammelen. Geen ontkomen aan. Ineens begrijpen we waarom meer dan de helft van de honderden passagiers overal ligt te slapen. Zelfs in slaapzakken op de grond. Behalve de Noren zelf, die maken er een feestje van en drinken onbeperkt to ze er bij neervallen. Achteraf horen we van *Peter dat ze er een uitje van maken om sigaretten en drank in te slaan op de boot. Retourtje en ondertussen onbeperkt aan de zuip. Zo goedkoop drinken ze thuis niet. Grappig verhaal. Wij hebben in elk geval het laatste uur tegen elkaar aangelegen en gewacht tot we eindelijk weer in de camper mochten. Daar aangekomen waren de hondjes trouwens blij en ontspannen. Geen last van de reis in elk geval.

Gauw naar de camperplek en slapen. Helemaal klaar met vandaag, allebei. Gelukkig is plek vlakbij en pas de volgende zullen we zien hoe mooi de plek is. 1:00 is familie Veuger out!

*Peter Kirchhof is een Nederlands/Noorse vriend/kennis en al vóór de vakantie heeft Ro contact met hem over tips en trucs in Noorwegen. Hij woont in Kristiansand, de stad waar we aanmeren. Deze avond is Ro met hem aan het smsen en ze spreken morgen om 9:00 af om naar de garage te gaan. Wat lief en gastvrij van Peter. Maar zo kennen we hem ook, is het niet via onszelf dan wel door al z’n vrienden in Nederland die wij ook kennen.

Dag 2 ‘Onnodig kilometervreten’

Vanochtend staan we vroeg naast ons bedje. Om 9 uur komt Peter en we gaan kijken of we iets kunnen doen aan onze 5e versnelling. We zetten een kopje koffie en gaan eerst even kletsen over het wonen in Noorwegen, wat een leuke verhalen heeft Peter. Wat een ander land. Tegelijkertijd hebben we inside-information, want van hem horen we dat de brandstofprijzen op Zondag en Maandag lager zijn. Raar maar waar. Vandaag dus ook nog tanken. Een tijdje later rijden we achter hem aan naar een camper/caravandealer die ons weer verwijst naar een servicegarage een minuut verderop. En service dat was het. Gekeken en oké bevonden. Zo handig dat Peter er nog bij was. In het Noors deed hij het woord en wisten wij meteen wat er aan de hand was. Olie was goed en niet nodig, en verder kan het rijden op dit moment geen kwaad. In de vier in elk geval niet boven de 80 en ons wordt verteld dat we dat sowieso niet veel gaan halen in Noorwegen. Weinig tot geen snelwegen.

We nemen met een goede fles Maallust afscheid van Peter, ongeopend bedoel ik dan en krijgen nog een tip mee voor nu. Een hoogtepunt boven de stad in de bergen van Kristiansand. Dat gaan we doen. En Peter, onwijs bedankt!

Eenmaal boven is er geen woord van gelogen, wat een mooie plek. We besluiten broodjes af te bakken en koffie te zetten. Hier kunnen we wel even blijven staan. Paar mooie plaatjes geschoten en filmpje gedraaid natuurlijk. Tijdens de lunch kijken we naar de planning van de dag. De planning is Mandal en Lindesnes aanhouden. Op die manier komen we langs de kust en zien we de kleinere fjorden plaats maken voor de grotere. Ook heeft Ro via het forum diezelfde tips uitgeprint. Onnodig om uit te leggen hoe het kan dat zijn nieuwsgierigheid ervoor gezorgd heeft dat we enorm omgereden zijn. Lees, héél ver heen en datzelfde stuk weer hééélemaal terug. Maar met een korte tussenstop bij de plaatselijke ‘Kiwi’ (supermarkt) komen we uiteindelijk aan in Lindesnes. Een schiereiland wat een natuurlijk scheiding vormt tussen de kleine en de grotere fjorden. Ook komen hier Skagerrak en de Noordzee samen wat kan zorgen voor flink wat natuurgeweld aan de kust. Trouwens een onnatuurlijke stilte schijnt ook voor te komen. In elk geval is het hoogtepunt van deze plek de traditioneel rood met witte vuurtoren. Hier staan we dan ook met ons campertje en brengen we de nacht door. En volgens mij hebben de zeeën vandaag gekozen voor ruzie. Het gaat behoorlijk tekeer. Wij vinden dat wel lekker. Kun je goed op slapen. We hebben zojuist in de camper gegeten, gaan straks nog even de route voor morgen uitstippelen en dan naar bed. Allebei best moe en morgen weer een dag!

Dag 3 ‘Begin de dag met een wandeling’

Zoals gewoonlijk ging om 8 uur het wekkertje en stond Ro al vrij snel naast het bed. Ik niet. Ik ben van de snoozemomenten. Zo lang mogelijk blijven liggen. Als Ro gedoucht is begin ik me uit te rekken. Wat een mooi weer. Dat beloofd wat.

Na de ochtendcruesli met yoghurt gaan we naar buiten, op zoek naar een cache! Hemelsbreed kan ‘ie dichtbij liggen, je kan hier ook omhoog, en dat blijkt een behoorlijke klim. Apetrots op ons oude baasje Barto, die huppelt van steen naar steen en kijkt zo nu en dan achterom, “kom je nog?” Eenmaal boven heeft Ro de cache redelijk snel te pakken. We kunnen gaan afdalen. Meteen merk ik dat ik verkeerde schoenen aan heb en ga eerst naar de camper om ze te wisselen. De vuurtoren ziet er namelijk ook nogal hooggelegen uit. Beneden aan de voet van de berg waar de vuurtoren op staat wordt entree gevraagd, dit vanwege een paar musea over het stukje geschiedenis vanuit de oorlog. De Britten hebben hier een Duits vrachtschip gebombardeerd niet wetende dat er 1000 Russische krijgsgevangen op zaten. Een naar stukje geschiedenis. Wij gaan de vuurtoren beklimmen en dat ‘wij’ komt voornamelijk uit het feit dat ik bij de vuurtoren aangekomen,  zag dat het een klein klimmetje bleek te zijn. Dat doe ik ook wel even. En zo geschiede, voor het eerst waag ik me aan zo’n klim. Tijd voor koffie! Na een souveniertje gekocht te hebben gaan we richting de camper. Op naar de volgende bestemming.

In Spangereid gaan we de camper verzorgen. Dit houdt in dat we diesel en water gaan tanken en het toilet gaan legen. Niet dat we er al doorheen waren, maar je weet nooit waar we terecht komen en we houden het graag bij als het toch in de buurt is. Hierna is onze eindbestemming en slaapplaats Flekkefjord. We stellen de navigatie in en gaan met die banaan.

Wat weer een schitterende route door de bergen en langs de fjorden. We genieten enorm van de omgeving. Ook is het heerlijk weer, alles ziet er prachtig uit onder de warme zon. Onderweg komen we nog door een klein stadje, Lyngdal. We besluiten even uit te stappen en van het zonnetje te genieten. Horeca is er helaas niet echt, dus eten we een broodje braadworst en doen tot slot nog wat boodschappen voor vanavond. Boodschappen zijn hier ontzettend duur. Alles eigenlijk. Ik denk dat de meeste zaken minstens een keer zo duur zijn als bij ons. Uit eten gaan is dus niet elke dag een welkome optie. We zouden best kunnen, maar de goedkoopste pizza is 25 euro bijvoorbeeld, dat is vooraf al wat minder leuk ofzo. We hebben nu voor de tweede keer in de camper gegeten en dat is prima.

Wat vandaag lekker was, is dat we mooi op tijd op de plek stonden en heerlijk buiten hebben gezeten. We staan in de haven en hebben op een trap gezeten met borrel en chips. Heerlijk om de zon zijn warmte te voelen verliezen met het verstrijken van de tijd. Toen het wat frisser werd hebben we binnen gegeten en zitten nu lekker in de camper het avondritueel te volgen. Filmpjes, foto’s en dergelijke op de harde schijf, stukje schrijven en route voor morgen uitstippelen. Het was weer een mooie dag, met een pluim voor Barto, wat heeft die het goed volgehouden vandaag. Hij heeft de hele haven ook in z’n eentje verkend en had nog energie over om de eendjes te pakken en achter het vrouwtje aan te rennen. Heerlijk!

Dag 4 ‘Schipper mag ik overvaren?’

Vanmorgen kwamen we iets later op gang dan normaal. Wel de wekker om acht uur, maar alles iets relaxter denk ik. We reden in elk geval wat later. Desalnietemin is er dan nog genoeg dag over. Vandaag gaan we iets meer rijden om morgen op tijd bij de *‘preekstoel’ te kunnen zijn. Daarvoor moeten we iets meer kilometers overbruggen en we besluiten daarom iets grotere wegen te nemen. Dat heeft een ander voordeel. Je ziet veel meer stadjes.

Het eerste stadje dient zich net rond lunchtijd aan. Egersund! Een gezellig stadje met kleine straatjes en winkeltjes. Ook komen we bij een terrasje met voldoende zon, want daar moeten we van genieten zolang die er is. We eten een broodje en een enorme tompouce met koffie. We konden niet kiezen, dan maar allebei. Al heb je hier meteen een rekening waarvoor je bij ons een diner krijgt. Niet over nadenken, we gaan er niet telkens op letten. Genieten!

Een uurtje later rijden we weer. De omgeving is lichtelijk veranderd. Hogere bergen en meer rots. Ook zijn de fjorden oneindig groot. Met dit mooie weer zien die grote spiegels er indrukwekkend uit. We zeggen het vaak hardop. Wat mooi…

Rond een uur of twee komen we bij de volgende stop. Stavanger. Een grote stad met veel bekende winkels en veel terrassen. Hier willen we graag even rond kijken. We zetten de camper in de haven en beginnen op een terrasje. En verdorie, het gebeurd toch, Ro neemt geen biertje. Hij wil geen tien euro betalen voor een biertje en ik begrijp het maar het is ook jammer. Veel dingen zijn niet meer om van te genieten als je die prijzen niet gewend bent. Ik merk het ook met het shoppen. Bij H&M koop ik een bodymist omdat ik er in Nederland geen kan vinden en bij NewYorker koop ik een shirtje omdat die in verhouding nog betaalbaar was maar nog steeds 5 euro duurder dan in Euro’s. Grappig, ik dacht eerder dat je aan de kaartjes van bijvoorbeeld Esprit, Only, NewYorker kon zien wat de koersen zijn, je weet wel, alle vlaggetjes op het prijskaartje met hun eigen valuta. Nou niet dus, de prijzen verschillen dus echt. Ik zie de prijzen in euro’s en Noorse kronen en weet meteen wat ik ‘teveel’ betaal. Maar genoeg gezeurd daarover, we zijn hier ook voor heel veel andere dingen en zijn nog steeds positief onder de indruk van Noorwegen.

Na het ‘shoppen’ gaan we richting camperplek. Daarvoor moeten we met een veerboot overvaren naar Tau. Dit duurt ongeveer een half uurtje en is een leuke afwisseling. Bij de ‘preekstoel’ kunnen we niet staan dus rijden we iets verder door en gaan morgen weer een tikkie terug. De plek die we hadden uitgezocht is ten eerste moeilijk te vinden en vervolgens na het vinden onbereikbaar. Dan maar een andere plek in Forsend en die blijkt ontzettend leuk. Er staan nog een aantal campers en er zijn een groot aantal stenen picknickbanken waar iedereen gezellig zit te borrelen en eten. Dat gaan wij ook doen. Ons kopje koffie na het eten drinken we op een rots voor de camper die uitzicht biedt over het grote fjord waar we aan staan. Do I need to say more….
Morgen weer een dag.

*‘Preikestolen’ een enorm stenen plateau op twee uur klimmen met een adembenemend uitzicht.

Dag 5 ‘Afzien’

Vanmorgen op tijd wakker om fris en fruitig aan de dag te beginnen. Een dag die achteraf gezien ook optimaal moest beginnen, we hadden namelijk op dat moment nog geen weet van de enorme prestatie die we gingen leveren.

Laat ik bij het begin beginnen. Om ongeveer elf uur stonden we onder aan de berg waarop de Preikestolen te vinden is. De instructies staan op een groot bord aan het begin van het pad. Wandelschoenen aan, honden aan de riem, twee uur op en twee uur af. Prima, niets wat we nog niet wisten, we kunnen beginnen.

Het is maar goed dat we alles van te voren niet wisten. Wat een klim! Alles over rotsen en Kliffen. Echt klimmen alsof we berggeiten zijn, niet normaal. Soms een stuk met een houten looppad, door mensenhanden gemaakt, vervolgens weer puur natuur. We lopen hele stukken over flauwe watervallen naar boven, kleine stroompjes zijn nog aanwezig. Op driekwart van de tocht vergissen we ons nog eens in de benamingen van de routes en nemen de zwaarste, via rotsen en over de berg wel te verstaan. Het moge  duidelijk zijn dat het niet onze eerste keus was. Wat een eervolle vermelding waard is, zijn de hondjes. Ze waren mee! Zes en een half uur hebben we geklommen en afgedaald en beide hebben alles gelopen. Helemaal ons oude baasje Barto! Apetrots! Het was een enorme ervaring, alleen bovenop het plateau stond zoveel wind! Niet normaal. We zijn er niet langer gebleven dan nodig. Toen we met de afdaling begonnen en een aantal mensen volgden, zagen we ook pas de ‘makkelijke’ route. Voor ons een welkome afwisseling, andere route terug;) Uiteindelijk werd het steeds zwaarder en toen we beneden waren had ondergetekende geen energie meer in de benen. Toch blij dat ik het gedaan heb, geen twijfel.

Vanwege de vermoeidheid hebben we meteen een camperplek opgezocht op een paar kilometer afstand. Lekker onderuit. Daarnaast was het ook al bijna zes uur toen we daar vertrokken, hoog tijd om op plek te gaan. Ro heeft op de camperplek nog even de moeite genomen om te kijken naar iets waar we eten konden halen. Hij kwam met een pizzakaartje terug. Te ver om weer terug te lopen, dus hebben we lekker laten bezorgen. Kost tien euro, maar dan heb je ook wat.

Moe maar voldaan schrijven we onze stukjes en legen de camera’s. Straks de planning voor morgen. Er is a.s. weekend een traditionele weekend in Bergen met veel eten en goederen uit Noorwegen. Dat lijkt ons sowieso leuk om mee te maken. Morgen maar een tikkie die kant op. Voor nu, op tijd naar bed.

Dag 6 ‘It’s raining cats & dogs’

Gatsiedarrie. Dat kan dus ook. Wakker worden met regen en onweer en hetzelfde weer nu nog steeds op je dakje krijgen. Misschien twee keer een opklarinkje, maar dan houdt het wel op. Zelf hebben we het vermoeden dat de hoogte waarop we zitten ook van invloed is. Minder leuk is het als je leest op facebook en twitter dat het in NL stralend mooi weer is. Maar bij ons in de camper werken we met halfvolle glazen, dus vandaag gaan we kilometers maken. Even een stukje opschieten. Noorwegen is zo groot, geen overbodige luxe als je zoveel op het programma hebt staan.

We starten mooi op tijd met als einddoel het natuurreservaat Hardangervidda. Het gebied met de grootste kans op een persoonlijke ontmoeting met een rendier. Verder is het een prachtig stuk natuur en we moeten nog even uitvogelen wat we er gaan doen.

Onderweg komen we veel leuke plaatsen tegen maar het is sowieso de bedoeling via de ‘zalmstudio’ te gaan in Suldal, daar zie je de zalmen tegen de stroming opzwemmen via een raam, maar die was gesloten! Jammer! Hierdoor zijn we vrij laat aan de lunch toe, we wilden in de camper pizza van gisteren gaan eten, maar we spotten een gezellig ‘cafe’ wat hier meer weg heeft van een restaurantje. Geheel tegen de planning in eten we er een Noorse lunch. Alhoewel, ik eet een Noors twaalfuurtje en Ro Noorse kost. Het heet ‘steikt comle’. Gisteren hadden ze deegballen met kruiden en suiker en…..(?)op het menu. Die worden gekookt met wortelen, zoete aardappel en worst etc. Vandaag gaan die deegballen in stukken en wordt alles gebakken in de pan. Dat is het dus….ongeveer. En Ro vond het lekker, het idee van een plaatselijk gerecht heeft bij hem altijd een streepje voor. Voor ons was dit een leuke stop op deze druilerige dag. De hondjes zijn vandaag voornamelijk in de camper maar zijn nog steeds moe van gisteren volgens mij. Ik doe ook van boven tot onder pijn. Vroeg al aan Ro of honden ook spierpijn kunnen hebben, zo ja, arme hondjes.

We vervolgens onze weg en komen aan het einde van de middag aan in Odda. Een plaatsje in het reservaat. We staan op een dure camperplek, maar hadden geen zin om nog verder te kijken na zo’n lange rit. Kr150,= per nacht, dat is E18.62 Maar goed, we staan wel mooi. Het regent nog steeds en het lijkt erop dat het vandaag ook niet meer stopt. Morgen zou het beter zijn! We duimen.

Dag 7 ‘Vallend water’

Vanmorgen stonden we op met, echt waar, regen. Een half uurtje later was het droog en dat bleef het de rest van de dag! Gelukkig! We hadden gisteren toen we hier heen reden een paar watervallen overgeslagen vanwege het weer en nu we aan een nieuwe dag wilden beginnen hadden we toch een beetje spijt. Helemaal toen we lazen dat het ging om twee watervallen met allebei een nr.1 notering. De hoogste en de ruigste van Noorwegen. Kan ons het schelen, we gaan terug. Kost een halve dag, maar dan heb je ook wat.

En inderdaad, geweldig om van dichtbij te zien. Eerst de låtefoss 165m hoog en de ruigste, daarna de langfoss 612m hoog en de hoogste. Beide goed te bereiken omdat ze langs de weg liggen. Voor de gelegenheid een parking met souvenirkiosk neergezet. Keurig geregeld en de watervallen kun je niet beschrijven, dat moet je zien en horen. Oorverdovend geweld door neerstortend water wat gepaard gaat met een natte, mistige spray en wind. Het staat op camera, maar zelfs dan zal het tekort schieten, dat weet ik nu al.

Blij dat we nog zijn teruggereden gaan we halverwege de dag richting de uiteindelijk geplande bestemming. Een stuk hoger ligt Voss en om daar te komen kun je alleen maar een schitterende natuurweg nemen, we mogen niet klagen, zelfs het twee tot drie keer rijden van een gedeelte van deze route heeft ons niet verveeld, sterker nog, soms twijfel je of je er al wel langs bent gekomen. Tijdens de lunch stoppen we bij een ‘cafe’ op een geweldige camping aan een fjord. We eten Fish&chips en zalm met aardappeltjes. Heerlijk, vanavond in de camper maar gewoon een broodje. Ergens halverwege de route is er een aantal kilometers veel fruitteelt te vinden. Appels, pruimen en peren. De weg staat bekend om z’n fruitstalletjes met vers fruit langs de weg. Natuurlijk kopen wij ook heerlijk ‘Opal’pruimen en appels.

Door een verkeerde afslag rijden we eerder dan gepland een brug over en tunnel in, die we voor morgen in de planning hadden. Een snelle berekening geeft de doorslag, we rijden door. Misschien kunnen we daardoor ergens anders weer wat tijd besteden. Twee weken is best kort voor zo’n mooi, maar vooral groot land. Einddoel wordt dus Voss.

En wat leuk, het is een sportief stadje. We staan naast een groot fjord waar ze de hele avond aan het parachutespringen zijn. Oftewel, ze springen hoog boven ons uit vliegtuigjes en komen even later voor onze neus aan de grond. Toen we aankwamen waren ze aan het parasailen, maar dat was snel voorbij. Leuk om dat allemaal van dichtbij mee te maken. Tijdens het eten nog menig parachute zien landen. De deur staat nu nog open, het is heerlijk buiten, net te koud om buiten te zitten. Maar we zijn wel bijna de hele avond buiten geweest. Fijn vakantiegevoel. En uiteraard weer zin in morgen.

Dag 8 ‘Kedengedeng’

Vanmorgen gingen we meteen een korte wandeling maken vanuit de camper voor we op pad gingen. We moesten nog een bezoek aan de kerk brengen en er lag een cache bij de kerk. Ondanks dat het tweede wat onchristelijk klinkt is dat wel gelukt en was de kerk gesloten, op Zondag! Maar goed, het blijven aparte exemplaren met al dat hout, dus toch de moeite waard.

Alsof het zo moet zijn op deze dag, hadden we ook nog het kleinste kerkje van Noorwegen op de route liggen. Daar aangekomen was ook dit kerkje gesloten en bleek zelfs in winterstop te staan. Normaal betaal je entree voor de acht vierkante meter. Alles wat commercieel wordt vinden wij iets minder leuk. Toch was ook dit iets wat je meegepikt moet hebben.

Op naar Flåm, een toeristische trekpleister. Deze plaats staat in het teken van de Flåmexpress, een ouderwets treintje wat de verbinding legt tussen het dal en het station op dik 800mtr. hoogte. Van daaruit kun je weer een trein nemen naar Bergen, de provinciehoofdstad. Wij betalen even E100,= (*Kuch!) voor twee retourtjes en houden onszelf voor dat we dit de hele vakantie al wilden doen. Het is zeker de moeite waard maar heeft een beetje het Disneygehalte. Een stem uit de speakers die in alle talen aan je uitlegt wat je links of rechts gaat zien. Ook zijn de vele souvenirwinkeltjes, restaurantjes en kiosken aan het begin en einde van de rit een teken van een toeristische goudmijn. Het wordt bevestigd door de vele tourbussen op de parkeerplaats en de horden japanners die rondrennen. En dan overdrijf ik niet. Tijdens de treinrit kun je halverwege even uit de trein bij een waterval om foto’s te maken. Alle Japanners massaal op dat platform foto’s van elkaar maken met waterval op de achtergrond. En helemaal hilarisch is de manier waarop ze foto’s maken, grote camera’s met groothoeklenzen of zelfs Ipads! Leuk om te zien. Eenmaal weer terug van de treinrit lopen we nog rond op het grote terrein. We spotten een bierbrouwerij. Leuk! Eigenlijk een soort van Maallust qua idee. Ro doet een proeverijtje, koste wat ‘t kost. Vandaag kan ons dat even niets schelen. Tijdens dit kroegbezoek doe ik nog even een rondje souvenirwinkels en ach ja, toe maar, ook maar een zak euro’s leeggegooid. Zijn nu toch bezig. Toch gaan we voldaan op zoek naar een camperplek voor de avond. Het was weer een leuke dag.

Al zoekende naar een geschikte plek doen we bij toeval twee toeristische trekkers, een vergezicht vanaf een hoge berg en nog iets hoger een groot houten gevaarte met een glazen wand waarbij je het gevoel hebt dat je boven het dal staat, met hoogtevrees geen aanrader. Doordat we op deze manier ineens op de toppen van de bergen rijden, hebben we beide het idee om hier ergens te overnachten. Bij de start van een bergwandeling spotten we een parkeerplaats en gaan staan. Wie doet ons wat. We hebben net nog een klein hapje gegeten en gaan straks weer lekker onder de wol, zo hoog in Noorwegen. (ong.1300 mtr.) Morgen weer een dag!

Dag 9 ‘Daar boven in de bergen’

Vanmorgen werden we wakker van de stilte. We stonden natuurlijk hoog en alleen. Heerlijk. We vielen ook met onze neus in de boter, want toen we wegreden klommen we nog steeds en het was een prachtig stuk natuur. Zo anders als wat we gezien hadden tot nu toe. Een soort steppen van rotsen, stukjes sneeuw en kleine meertjes. Het was er ook koud. Pas na een hele poos begonnen we aan de afdaling en we vonden het een welkome afwisseling op de afgelopen ritten. Tijdens de afdaling hadden we ook nog een ontmoeting met de plaatselijke koeien en schapen. Die lopen hier boven overal rond en we rijden ook regelmatig over een wildrooster. Soms echt even remmen, want vooral de schaapjes liggen graag in de bermen langs de weg. Super leuk!

Ro had wat punten in de navigatie gezet maar het wil vandaag niet zo lukken. Allereerst was het zalmcentrum gesloten, dit keer stond er wel in het boekje dat je in september dagelijks heen kan, erg jammer. Was hetzelfde idee als een paar dagen terug, de trek van de zalmen in beeld. Misschien komen we er de komende dagen nog weer langs. Verder zijn we het houten kerkje in Vik misgelopen. Beide niet gezien. Omdat je in de meeste fjorden met de boot naar de andere kant gaat, zitten we al gauw aan de ‘verkeerde’ kant en kunnen het kerkje wel op onze buik schrijven. Ro gaat eerst even checken wat we vandaag dan wel gaan zien! Het plaatsje Balestrand valt hem ook tegen, je hebt er uitzicht over het hele fjord en Ro vind dan dat je ook hoog moet staan. Nu zaten we op een bankje aan het enorme fjord en ik kon kijken zover als ik wilde, een mooi totaalplaatje van het Fjord, schitterend. Volgens Ro doe je dat toch het best vanaf grote hoogte. Oké, wat gaan we nu doen?

We gaan eerst de natuurroute (nr.13) vervolgen en het eindpunt, een gletsjer, proberen te bereiken. Dat is voor vandaag waarschijnlijk teveel, maar logistiek zitten we midden in het Sognefjord en dat houdt in dat we steeds op die boten terecht komen. Op zich geen ramp, maar je moet er steeds voor betalen. Ro geeft aan dat omrijden qua diesel soms nog duurder is, maar in dit geval moeten we die kant ook op voor de bezienswaardigheden. Onderweg rijden we soms weer enorme stukken omhoog en zien ook weer menig schaapje en koetje langs de kant. Rond een uur of zes willen we op stok en beginnen uit te kijken naar een plekje. Die rijden we voorbij in Vassenden, een plek met picknickbankjes en aan het Jolstravatnet, een groot water. We gaan nog even buiten borrelen en vinden het een ‘vieze’ plek. Veel troep van bbq’s e.d. Het is dat we zo naar binnen gaan, anders waren we vast doorgereden. Het haalt behoorlijk wat van de charme weg, die troep. We hebben beiden sterk het gevoel dat het de Noorse bevolking zelf is die dat gedaan heeft, onbegrijpelijk. Maar goed. Het blijft buiten dat een mooi plekje.

We hebben laat gegeten, de aardappelen wilden niet gaar worden;) We aten vers gekookte aardappelen met bietjes en hachee uit blik. Hadden we zin in. Nu straks weer lekker slapie doen. De dagen zijn lang genoeg zo.

Dag 10 ‘Oud en koud’

Vandaag weer een leuke, drukke dag gehad. Aangezien we gisteren een beetje achter de feiten aanliepen, moest er vandaag hard gewerkt worden. We begonnen aan de mooie rit naar het informatiecentrum ‘Jostedalsbreen National park’ in Oppstryn. Daar kunnen ze ons alles vertellen over de vele gletsjers die daar in de buurt liggen. Geen overbodige luxe, want er blijkt behoorlijk wat verschil te zitten tussen de loopafstanden en hoe dicht je vervolgens bij het eeuwenoude ijs staat.

De rit erheen valt voornamelijk op door het ‘blauwe’ water wat we in elk stuk water of rivier zien. Een bijna lichtgevende, turquoise kleur. Ergens hebben we gelezen dat dit komt door een algensoort, maar ik kan het even niet weer vinden. Het water is brandschoon in elk geval.

Bij het centrum aangekomen worden we geadviseerd de Bødalsbreen (1 uur heen, 1 uur terug en op honderd meter afstand van de gletsjer) of de Briksdalsbreen (45 min. heen en 45 min. terug en op 200 meter van de gletsjer) te doen. Vanwege mijn aanhoudende blessure besluiten we de Briksdalsbreen te doen. Hier naartoe zijn ook paden aangelegd en je kunt zelfs met een soort jeep naar boven en beneden. De beste optie.

Helaas moeten we om daar te komen een behoorlijk stuk terug van waar we vandaan komen. Maar zoals ik al eerder zei, hier is dat geen vervelende situatie, het is maar een paar keer dat je iets denkt te herkennen van de vorige keer. We komen voor de tweede keer door Olden en zien voor de tweede keer het enorme cruiseschip wat hier is aangemeerd en zijn passagiers massaal uitgespuugd heeft in het kleine dorpje. Duizenden toeristen op zoek naar fotomomenten en koopjes. Al zul je dat laatste niet zo gauw vinden in Noorwegen. We filmen het spektakel om het spektakel en gaan gauw weer verder.

Bij de voet van de Briksdalsbreen wapenen we ons met drinken, wandelschoenen en wandelstokken zodat we goed voorbereid kunnen beginnen. Het is een eitje vergeleken bij de Preikestolen, alleen breekt mijn conditie me op. Ik heb ontzettend moeite met het klimmen en m’n slapen kloppen van de inspanning. Ik loop door in de hoop snel de cadans te vinden. Na een tijdje loop ook ik lekker in de zon naar boven. Onderweg worden we met bordjes op de hoogte gehouden van de leeftijd van de gletsjer en zien op een bepaald punt dat er in 1920 nog gletsjer was daar, schokkend als je bedenkt dat we meer dan een kilometer van de gletsjer waren. Een kilometer in minder dan een eeuw verdwenen, foetsie. Maar we lopen wel door een prachtig schoon stuk landschap met halverwege een kudde geitjes die enthousiast met ons meelopen. Inmiddels weten we dat veel dieren met de honden meelopen. Laatst in een dierentuin liepen de alpaca’s ook met ons mee. Grappig.

Aangekomen bij de gletsjer overvalt je een enorme stilte en een vreemd gevoel dat dit ijs eeuwenoud is. Er drijven stukken in het water naast ons en dat is op de één of andere manier heel bijzonder. Het maakt je letterlijk, maar ook figuurlijk, klein. We lopen er een tijdje rond en maken veel foto’s, net als het water beneden is het ijs ook blauw, alsof er blauwe vloeistof inzit. We vertrekken als laatsten weer op weg naar beneden. Mooi hoor.

Naar alle waarschijnlijkheid mogen we op de parking overnachten, maar omdat we het niet zeker weten, stippelen we het plan voor morgen lichtjes uit, zodat we in die richting een plek voor de nacht kunnen vinden. Het wordt een parking aan het fjord bij Olden. Het cruiseschip is inmiddels vertrokken. We koken een potje en doen onze routineklusjes en gaan straks lekker onder de wol. Weer een fijne dag.

Dag 11 ‘Driving at the moon’

Wederom beloofd het een zonnige dag te worden als we opstaan. We treffen het ontzettend. Vandaag gaan we een stukje route doen via een ‘oude’ weg. Het werd eerder als doorgaande weg gebruikt maar daar is hij eigenlijk niet geschikt voor. Wat heet…..

We rijden door een maanlandschap van stenen, plassen en een minimum aan vegetatie. Maar zo mooi op z’n eigen manier. Roderick had van te voren een plek aangemerkt als tussenpunt, precies op dat weggetje. Er is namelijk halverwege een leuk hotel met regionale keuken en daar gaan we lunchen. Bovenaan de top van deze route wordt namelijk over een tijdje fanatiek geskied. Behalve een stoeltjeslift en dit hotel is er niets op deze route. Wij houden ervan. Maar lunch zei ik. Je zult het niet geloven maar ik at ‘reindeerstew’! Ro nam een Elgburger en zo aten we allebei behoorlijk regionaal. (Elg=eland) Het was ook een supergezellig ding. Toen er een bus Chinezen stopte zijn we nadat ons de bek openviel maar gauw verdergegaan met de tocht. Die Chinezen zijn best aardig, maar ze verstikken de omgeving waar ze zijn. Ze zijn ineens overal en gaan zelfs met het toilet op de foto. Zolang we er voor weg kunnen lopen is het wel grappig.

We vervolgen de route en maken het niet te laat vandaag. We stoppen in Lom. Hier zou je ook lekker kunnen eten bij een regionaal bekende kok, maar je kan niet kiezen wat je wilt eten en daar zien we vanaf. Het menu wat de chef in gedachten heeft bestaat uit voor ons bekende gerechten. We gaan dus ergens anders kijken. Dat geeft helaas ook niet zoveel keus. Doordat we in een toeristisch dorp zitten zijn het allemaal dezelfde eetgelegenheden. Zalm, gehaktballen en braadworsten in overvloed. Om nog een beetje uit de band te springen neemt Ro Elgkebab. Maar het is niet een supermaaltijd. Komt waarschijnlijk door vanmiddag, dat was uitermate geslaagd. Oh ja, de Elg en Reindeer smaken naar Lamsvlees. Niet helemaal mijn ding, maar je moet alles meegemaakt hebben toch?

We staan op een parking waarvan we niet helemaal zeker zijn van goedkeuring, maar we blijven gewoon staan. We zien wel. Ik doe dit stukje voor het eerst op de IPhone en niet op de Laptop. Valt niet tegen. Nog even een drankje en dan slapen.

Dag 12 ‘Hollanddag’

Achteraf de dag dat we veel met Nederland in contact kwamen door, inderdaad, Nederlanders. Gisteren hadden we besloten een broodje te eten bij de plaatselijke bakker. Een ultramodern gebouw in Noorse sferen met ‘open’ bakkerij. In het weekend staan ze in de rij voor het bijzonder lekkere brood. Dat wij zo goed op de hoogte zijn komt door het Nederlandse vrouwtje dat er werkt en al 7 jaar in Noorwegen woont. Toch leuk, zo kom je net iets meer te weten. Na het ontbijt buiten de deur gaan we beginnen aan de nr.55 van Lom naar Sogndal die schitterend moet zijn. En daar is weer geen woord van gelogen.

In het begin denken we dat het best wat spannender mag, maar al gauw veranderd het landschap en komen we hoger en hoger. Het hoogterecord wordt gebroken naar halverwege de 1400mtr. De Nederlanders die we gisteren ontmoet hebben rijden toevallig achter ons aan en we stoppen twee keer samen om de vergezichten vast te leggen. Na de tweede stop draaien zij om en gaan terug naar Lom. Als je voor de 11e keer in Noorwegen bent heb je andere wensen, zij komen voor de herfstkleuren dit keer. Wel krijgen we nog op het hart gedrukt dat we ontzettend blij mogen zijn met het weer. Dat realiseren we ons steeds meer inderdaad. We nemen hartelijk afscheid. Leuk!

Tijdens deze tocht komen we veel bussen tegen dit keer. Dat betekend sowieso dat het een bekende, mooie route is. Daarnaast zien we op één van de bussen ‘cruiseline service’ staan en weten meteen dat we straks ‘beneden’ weer een cruiseschip kunnen zien liggen. En inderdaad, twee stuks. Daarnaast zien we later op de route nog één. Wat een gevaartes en wat een mensen komen er van zo’n boot. We realiseren ons maar al te goed dat er als dorpje heel wat op je afkomt als er zo’n schip aanmeert. Dat moet je wel weten, anders ben je zo door je appelgebakjes heen. Tijdens het passeren van al die bussen met toeristen op de smalle weggetjes, moet je wel eens een tikkie terug om elkaar te passeren. Dit keer seint een bus dat hij een stukje achteruit gaat voor ons. En zo ontmoetten we onze volgende Hollander. Hij draait z’n raampje naar beneden: “Voor die Nederlanders doe ik nog wat!” *Grijns Ook hebben we vandaag twee Nederlandse campers gepasseerd, vaker dan ooit, dus
vanaf de buschauffeur bombarderen Ro en ik dit als ‘HollandDag’!

We komen aan bij het zalmcentre. Eindelijk krijg ik m’n trekkende zalmen te zien. En het is inderdaad de moeite waard. Enig minpuntje is dat het een nabootsing is. De zalmen zijn niet ‘wild’. Desalniettemin zijn ze indrukwekkend en groot! Mooi om te zien hoe ze stil liggen door te blijven bewegen in de stroming. Vlak voor ons wordt in het museum een OADbus gegidst, maar die zijn aan het eind en we kunnen dus niet stiekem aanschuiven. Het maakte de Hollanddag wel weer compleet.

Wat gaan we doen. Na wat wikken wegen besluiten we uiteindelijk Kristiansand in de navigatie te zetten en langzaamaan die kant op te gaan. Eigenlijk kun je doordat er weinig wegen zijn niet zo makkelijk een nieuwe route kiezen. Enige optie is bij Kvanndat de boot nemen en bij Utne erweer af. Dan rijden we aan de andere kant van het Sørfjord langs. Dat hebben we nog niet gezien. Het lijkt me allemaal wat ingewikkeld en we laten het op ons afkomen. Maar wonder boven wonder zegt het vrouwtje van de navigatie precies wat ik wil. Op de veerboot komen we erachter dat we toevallig de gewenste route nemen. Maar goed ook. Want onderweg stoppen we bij een Kro om wat te eten, één van de weinigen die open is aan deze kant, en wanneer we binnenstappen worden we verwelkomd in het Nederlands. Vreemd hoor, heel de vakantie geen Nederlander getroffen en vandaag de één na de ander. Maar ja, het is ook HollandDag natuurlijk, dan heb je dat. Dit vrouwtje is eigenaar van de Kro en woont hier al dik 35 jaar. Getrouwd met een Noor. Weer horen we leuke weetjes en feiten over Noorwegen. We drinken bij haar en de locals nog een bakje koffie en gaan weer op pad. We blijken 3 km van een camperplek te zitten. Hopen dat het wat is.

En het blijkt een schitterend plekje. Hier kunnen we rustig op stok. Wat weer een mooie dag met veel zonneschijn. Hier doen we het voor. Laatste loodjes helaas. Nog niet aan denken.

Dag 13 ‘Bijna vrijdag de 13e’

Vandaag gaan we helaas afdalen naar Kristiansand. Iets sneller dan afgelopen week bedacht, maar we kunnen onze creativiteit niet kwijt in verschillende routes en besluiten daarom het laatste stuk sneller te doen. Het gebrek aan wegen geeft ons dezelfde route als de heenreis. Dat is meteen de reden dat hier zoveel natuur is, weinig wegen, weinig mensen.

Wederom zien we toch weer een stukje Noorwegen wat we niet kennen als we een stukje doen wat wel nieuw voor ons is. Een soort Veluwe met vennen en dennen. Alleen meer bergen, dat dan weer wel.


Verder genieten we weer als altijd en zeggen nog tegen elkaar dat de uitzichten nog steeds niet vervelen. We eten onderweg nog bij een zeer afgelegen, maar smoordrukke Inn. Waarschijnlijk een soort sport/natuurhotel. Er lopen veel jongeren ala padvinder. Ro eet weer eens apart, hoe kan het ook anders. Rømmegrøt. Het is een soort pap waar rozijnen, kaneel en suiker over kan en veel mensen eten het om ons heen. Hij vind het niet vies, maar neemt het vast nooit weer! Ik at het andere Noorse gerecht wat je overal kan eten, de Kjøttkaker (Noorse gehaktballen met jus) met gekookte aardappelen en erwtenpuree.

Aan het einde van de dag breekt het zonnetje weer door. Heerlijk. Maar telkens als we een ‘bankje’ in de zon spotten is de zon wanneer we zitten weer weg. Flauw. Als we tijdens het vallen van de avond 16 km voor Kristiansand rijden gebeurd datgene wat ons bijna een stipnotering in de ‘vrijdag de 13e lijst’ bezorgd.

Ik zit net even op de telefoon te klooien en ineens: “Karin, kijk!!!!” Ro gaat volop de rem! Ik schrik maar volg meteen zijn vinger die naar rechtsvoor wijst. Daar staat ‘ie! Een eland! Hij wilde gaan oversteken maar bedacht zich gelukkig. We hadden al gehoord dat ze zelfs bij vrachtauto’s nog naar binnen komen vanwege hun hoogte. Maar wat uniek! We hadden Nederlanders gesproken die in elf jaar Noorwegen slechts één keer een stelletje gespot hadden. Ik buig voorover en zie hem het dennenbos weer inlopen. Wat een groot en imposant dier! Ik was zo blij! De hele vakantie zei ik al bij zo’n bord:” Ro, eindelijk gaan we rendieren zien!” Tegen beter weten in. De borden betekenen hier net zoveel als bij ons de ‘reeënborden’, je ziet ze zelden. Mazzel zo op de ‘laatste’ dag!

Nu staan we weer op de camperplek waar we de eerste nacht ook stonden en gaan morgen rond 18 uur met de boot. Hopelijk iets rustiger als toen. Beide niet zo fijn gehad op de boot. Het is in elk geval veel rustiger weer de afgelopen dagen. We zullen zien. Eerst lekker slapen.

Dag 14 ‘Varen over de woelige baren’

Nou, daar is ‘ie dan. Laatste dagje Noorwegen. Vandaag slapen we uit, voor zover we dat nog kunnen. We staan al in Kristiansand en hoeven pas rond 5en met de boot. Het toeval wil dat het strontweer is. Regen, regen en nog eens regen. Wat ons beide zorgen baard is het geweld wat we zien als we naar buiten kijken. De golven in de haven slaan tegen de rotsen alsof stormt. Hebben wij weer. De hele week mooi weer en nu wij met de boot moeten stormt ’t op zee.

Gelukkig blijft het op de boot behoorlijk rustig. Het helpt ook dat het nog licht is. Maar we hebben veel momenten vergeleken en we hadden de heenreis echt rotweer. Het is veel kalmer vandaag. Het is zelfs zo dat we verrast zijn als we al naar de camper terug moeten. Huh? Dat is snel. Op de boot nog wat inkopen gedaan en wat gegeten, dan vliegt de tijd dus.

Op dit moment rijden we nog door Denemarken. Ro wil graag even een stuk rijden vanwege de rust op de weg op dit tijdstip. We zitten natuurlijk nog met het versnellingsprobleem en daar heeft hij nu weinig tot geen last van zonder medeweggebruikers. We hebben net nog een burger gehaald bij de Mc Donalds, in Noorwegen geen mc tegengekomen, dus wel even zin in. Maar even afwachten wanneer Ro op stok wil, voor nu rijden we nog wel lekker…

Dag 15 ‘Aan alles komt een eind’

Het is gebeurd! Over! Klaar! Voor nu….

We zijn weer thuis! Vandaag nog in twijfel wat we zouden gaan doen. Als we een shopdag in Duitsland hadden kunnen regelen waren we daar nog, maar helaas, in Duitsland doen ze nauwelijks aan koopzondag. Dan maar huiswaarts.

En nu zitten we op de bank. De wasmachine draait en de tv staat op voetbal. Dat krijgt Ro ook nog op z’n dakje, een beste nederlaag voor Groningen. Je kunt het allemaal maar beter gehad hebben. Morgen hebben we een vrije dag! Precies…..het glas is halfvol. Heerlijke vakantie gehad en enorm genoten, van Noorwegen, en de tijd met elkaar! Dit gaat niet weer vier jaar duren voor we weggaan. No way! Het was geweldig!

Even weg….

Vakantie!!!(achtig)
Ik zit al zo lang te wachten tot ro zijn 24/7 weken gaat doorbreken! Al ongeveer 7 weken is hij nonstop aan het werk in de zaak, geen vrij, nada, niets, alleen maar werken. Respect, maar nu is het klaar. Nog 3 dagen en dan gaan we een dikke week met de camper door Nederland toeren. Zo’n zin in!
Altijd mooi, die voorpret en het bijbehorende gevoel. Eigenlijk is dat samen met de eerste vakantiedag het mooiste. Daarna begint het aftellen alweer. In het begin zo van;”Gelukkig is het nog maar de tweede dag, ik heb nog bijna een week”. Maar eigenlijk is dat een soort van aftellen, stiekem. Ik vraag me dan meteen wel eens af of ik daar iets tegen kan doen. Het is toch een beetje jammer om zo met de dagen bezig te zijn omdat je bang bent dat ze zo weer voorbij zijn. Misschien is het wel onderdeel van het genieten. Zonder dat gevoel, geen besef van vakantiegeluk ofzo. Laat ik het daarop houden.
In elk geval bereid ik mij de komende dagen voor op een dikke week vakantie in eigen land.
Hmmmmm, heerlijk, dit is de eerste avond van de voordagen van de vakantie, nog bijna drie dagen en dan gaan we……

Geocaching

GEOCACHING,
WANDELEN MET EEN DOEL…

Ook dit jaar zijn er weer duizenden
enthousiaste camperaars op
pad gegaan om te genieten van
omgeving en natuur, vaak naar
een voor hen onbekend gebied. Dit ben ik niet hoor!
Het liefst willen zij zoveel
mogelijk de mooiste plekjes
in de omgeving zien. Er is nu
een leuke manier om op deze
plekken te komen middels een
moderne vorm van schatzoeken:
Geocaching.

Geocaching is een avontuurlijk spel door èn
voor eigenaars van een (hand) GPS apparaat.
Ienand verstopt op een bijzondere plaats,
meestal in de natuur, een waterdichte doos, ook
wel een cache-container genoemd, met daarin een
logboek en eventueel een aantal leuke voorwerpen
om te ruilen. Met zijn GPS bepaalt hij
de precieze coördinaten van de schuilplaats, die
hij vervolgens kenbaar maakt op de Geocaching
website www.geocaching.com. Anderen lezen
die coördinaten en kunnen met de GPS op zoek
gaan naar de cache (‘schat’).
Je zult verstelt staan van de geweldige plekjes,
zelfs in je eigen omgeving, waar caches verstopt
liggen en waarvan je het bestaan niet wist.
Aan de vinder wordt gevraagd iets uit te cache
te nemen en hiervoor in de plaats weer iets
achter te laten, Daarnaast wordt het bezoek in
het cache logboekje en op de speciale cachepagina
gelogd.

DE HISTORIE VAN GEOCACHING

0p 2 mei 2000, ongeveer rond middernacht
werden in 24 satellieten rond de aarde een
aantal beperkingen verwijderd waardoor de
GPS nauwkeurigheid per direct met een factor
10 verbeterde. Tienduizenden GPS ontvangers
ontvingen op dat moment een upgrade.
Voor GPS enthousiastelingen was dit inderdaad
een reden voor een feestje. In internet nieuws
groepen verschenen allerlei ideeën hoe deze
technologie gebruikt kon worden.
Dave Ulmer, een computer consultant, wilde de

nauwkeurigheid van deze technologie testen Een cache
door een doel te verstoppen in het bos. Hij
noemde het idee “GreatAmerica”CPS Stash
Hunt” en stuurde het idee naar een internet
nieuws groep.Het idee was: verstop een
container in het bos en noteer de coördinaten
met je GPS-navigator.

Hij plaatste zijn container, een zwarte emmer,
in het bos bij Beaver Creek, Oregon, vlakbij
Portland. Behalve een logboek en potlood liet
hij verschillende prijzen achter voor de cachers,
waaronder video’s, boeken en software.
Binnen 3 dagen, zagen 2 verschillende lezers
het bericht over de ‘stash’,gebruikten hun
eigen GPS-ontvanger, vonden de container en
deelden hun bevindingen op internet, De week
erna begonnen anderen met het verstoppen
en zoeken van ‘stashes’. Zoals dat gaat met
nieuwe, innovatieve, ideëen, verspreidde het
concept zich erg snel over het internet.
Later werd een nieuwe naam bedacht: “geo-
caching”. Het bestaat uit 2 woorden: Geo,
staat voor ‘aarde’ maar heeft ook relaties met
geografie.
Caching komt van het franse woord Cache,
een verstopplaats waar men tijdelijk spullen in
plaatst, die tegenwoordig ook in de computer
hoek gebruikt wordt om de plaats aan te geven
waar tijdelijke bestanden geplaatst worden.
De Aarde, het verstoppen en de technologie
bleken een prima combinatie als omschrijving
van dit spel.
Vandaag de dag kunnen we zoeken op nagenoeg
elke locatie in de wereld naar caches.
Er zijn op dit moment wereldwijd
meer dan 800.000 caches en in Nederland zijn
er ongeveer 8000. Per week worden er meer
dan 600.000 caches gevonden door 85.000
enthousiaste Cachers over de hele wereld.

GOODIES EN TRACKABLES

Naast de beloning van het vinden van een cache en het uitwisselen van ‘coines’, zijn er ook voorwerpen die gevolgd kunnen worden op Geocaching.com, ook wel ’trackables’ genoemd. Dit kunnen zogenaamde travelbugs zijn, een metalen plaatje waaraar een leuk voorwerp gehangen wordt. Er zijn ook Geocoins, munten speciaal gemaakt voor Geocaching, in allerlei uitvoeringen. De Geocachingshop richt zich op de verkoop
van alles wat met Geocaching te maken heeft.
Onder andere verschillende cache-containers, boekjes, stickers, enzovoort. Ook heeft zij een
uitgebreide en steeds vernieuwende collectie Travelbugs en Geocoins.
Het nieuwste produkt is een T-shirt
waarmee iemand zelf een Travelbug kan worden
en dus door andere Geocachers ‘gevonden’
kan worden. De Geocachingshop levert haar
produkten door heel Europa.
Voor meer informatie
www.geocachingshop.nl
De Geocachingshop

tel: 040-7870738

Bron:nr,6 -2009 ‘CAMPERkriebels’

Bier hier!

Het werd weer hoog tijd, tijd voor een succesvol ‘bierweekend’.

En daar was’ie, Arcen met zijn authentieke HertogJan brouwerij. Voor ons, Ro en Ka een thuiswedstrijd omdat we practisch familie zijn van de brouwerij. Tikkeltje overdreven, maar door ons lidmaatschap van de ‘vriendenkring’ en de daarbij horende workshops en VIPweekenden zijn we meer dan bekend met het concept en de brouwers. Genoeg opgeschept, terug naar de realiteit van het weekend. Top!

Op de een of andere manier heeft Ro een abonnement op uitstekend weer als hij een weekend organiseert. Dit keer waren we dan ook weer heerlijk buiten en mengt de groep zich automatisch. Een vrijblijvende gemeenschappelijke barbeque was een gezellige opening van het weekend. Buiten zitten tot je oogjes dichtvallen en niet vanwege de kou. De eerste avond werd voor velen een latertje en dat tekent de gezelligheid.

Zaterdag gingen we met z’n allen op de fiets naar de brouwerij en kregen een duidelijke, heldere rondleiding met een klein primeurtje, de Oerblond van HJ. Aan de overkant zit een gezellig ‘proeflokaal’ met tuinterras en daar hebben we ons met een drankje voorbereid op de proeverij. Terug op de fiets naar Arcen dus…..

De proeverij was in de ‘Maasparel’ en we hadden, heel gezellig, een eigen gedeelte met een knusse uitstraling. De proeverij werd afgesloten met een blinde test en werd gewonnen door Fleur! Geen bierdrinker en totaal onverwacht. Leuk! Ook daar, in ons ‘priverestaurant’, kregen we een warm buffet met heerlijke gerechten waarin bier verwerkt was. Zeer geslaagd.

Een groot aantal van ons hebben de culinaire dag afgesloten met een ijsje van de beroemde ijssalon ‘Clevers’. Wat een keus en verschrikkelijk lekker!

Ja en toen! Toen druppelden we ‘huiswaarts’ waar we met de liefhebbers een heuse bingo hadden georganiseerd. Vrij spontaan en met bij elkaar getrommelde prijsjes. Ruud en Lia zorgden voor de hoofdprijzen, ze hadden mooie fleecedekens van hun bedrijf ‘camper verzekerd’ en vooral de dames wilden maar al te graag één bemachtigen. Ro en ik gaven een diner voor twee weg als hoofdprijs en die werd gewonnen door……..rapappappaaappaaaaa…….mij! Jammer dan, de hele avond geen bingo en op dat moment wel. Ik heb hem er maar weer ingegooid. Uiteindelijk ging Mia ermee vandoor. We hebben in elk geval ontzettend gelachen. Vooral vanwege onze gastheren en draaiers, Harry en Marcel. Een duo die samen veel weg hebben van de balkonmuppets. Toch moet ik nog even eerlijk zijn, de bingo die Ro mee had genomen had ieniemienie balletjes die amper te lezen waren en een negen ging zonder punt net zo goed door voor een zes. De rest kun je zelf invullen. Het werd weer een gezellig latertje en ik ging door mijn treurige verlies van de hoofdprijs toch naar huis met twee flesjes wijn en een pet, gedoneerd door de bingo-mazzelaars Sje, Ludo en Cristiane. Nog bedankt!

Zondag heb ik lekker uitgeslapen om de grootste uittocht te ontwijken, ik kan daar nogal tegen opzien en op de een of andere manier weten een groot aantal camperaars dat inmiddels. Dus bij deze wil ik iedereen nog even heel erg bedanken voor de gezelligheid. Welgemeend heel erg fijn dat jullie er elke keer weer bij zijn.

Iedereen is dus inmiddels weer thuis, met als semi-hekkensluiters, Luus, Fleur en Charlotte. De echte hekkensluiters zijn wij zelf. Wij blijven lekker nog even. Heerlijk!

We kijken in elk geval terug op een geslaagd weekend. Volgend jaar gewoon weer!?

EuroDisney 2011

Aangezien Karin niet altijd meer de tijd neemt of heeft voor een verslag, deze keer een verslag van mij, Roderick.

Dinsdagavond 19 uur zijn we vertrokken en na onderweg Angie te hebben opgepikt in Wormer begon de lange reis naar Parijs.
In de buurt van de parkeerplaats gaf de navigatie aan,”bestemming bereikt” maar we konden alleen maar de parkeerplaats zien en niet oprijden :?
Na nog een half uurtje rond rijden kwamen we rond kwart voor 6 bij de slagbomen aan waar nog een stuk of 5 campers stonden.
Na een korte nachtrust reden we om half 10 de parkeerplaats op en waren verrast door het grote aantal campers wat daar al stond.
We zijn zelf ergens achter aan gaan staan, vlakbij de rotonde richting busstandplaats.

Het viel ons ook op dat er wel heel veel alkoven bij waren maar dat is natuurlijk ook wel logisch want het zijn natuurlijk veel gezinnen maar achteraf blijkt ook dat er veel huurcampers staan.
Nadat we Angie haar slaapkamer hadden ingericht zodat we de dinette konden laten staan hebben we de fietsen gepakt (dit was een tip van Monroe en is ontzettend goed bevallen) en zijn we naar het park gefietst waar we hadden afgesproken met Paul die we via het disneyforum hadden “ontmoet”.

Nadat we 3 dagkaarten voor 2 parken hadden gekocht gingen we naar de abonnementenbalie om via hem 10% korting te krijgen op onze kaarten,waar hij geheel belangeloos aan meewerkt :bow:
En toen kon het avontuur beginnen :D
Onze start was in Fantasyland, waar we gelijk binnen kwamen met een show waar de kinderen mochten dansen met wat Disneyfiguren. Daar hebben we die dag toch wel de meeste dingen gedaan die mogelijk waren alleen Peter pan was te druk en de Carrousel en Dombo hebben we overgeslagen.
We vonden Pinokkio, Sneeuwwitje en uiteraard “Its a small world” helemaal leuk .:D
Waar we wel van schrokken waren de prijzen:
frisdrankjes, broodjes, bier en koffie vonden we wel aardig aan de prijs.
Het voordeel was wel dat wanneer je bij een snackwagentje bestelde je een bonnetje kreeg voor een gratis drankje bij een andere horecagelegenheid, we kwamen er te laat achter dat je apart bestelde je ook bij iedere bestelling zo’n bonnetje kreeg.
’s Avonds zijn we terug gegaan naar de camper en hebben daar gegeten.
Na het eten zijn we terug gegaan naar het park en hebben daar de avondparade gekeken, wat was dat mooi om te zien! :bow: We waren alleen de videocamera vergeten dus we hadden toen al besloten om later die week weer heen te gaan.
Als afsluiting was er ook nog een fantastisch mooi vuurwerk :D

De volgende dag hebben we Walt disney studio’s bezocht.
Wat ik erg leuk vonden was de tower of terror, Angie durfde daar niet in.
Waar we ook ontzettend van genoten hebben was de Studio tram tour, Armageddon, Cinemagique, Stich live, Animagique, Art of Disney animation en Moteurs. Ook de parade was daar heel mooi.
Die avond hebben we gegeten in een onbeperkt eten buffetrestaurant waar we dan wel 10% korting kregen met onze jaarkaart :D
Na het eten was er nog een leuke show op Central plaza waarnaar we via -tig souvenierwinkels richting uitgang zijn gelopen.
Dag 3 regende het zijn we op de fiets naar het winkelcentrum in Val d’Europe gegaan.
Ook dat was een belevenis op zich, wat groot en wat veel winkels :roll:
Die dag daar hebben we afgesloten bij de chinees. Terug bij het park hebben we heerlijke en betaalbare koffie gedronken bij starbucks in disneyvillage.

De 4e dag, Zaterdag, waren we nog maar heel kort in het park toen we er achter kwamen dat het wel heel erg druk was.Dus op naar het station, drie 2-dagenkaarten gekocht en op naar Parijs.
Na wat vragen in de trein stapten we bij de Arc de Triomph uit. Na een veels te duur kopje koffie en een broodje hamburger bij de Quick op de champs-elysées zijn we op de metro gestapt op zoek naar de Eiffeltoren.

Omdat we de volgende dag toch weer naar parijs wilden en het om het uur met bakken uit de lucht kwam, besloten we om af te sluiten met een rondvaart en terug te gaan.
Terug gekomen op het park hebben we ons laten bedienen door rolschaatende obers in Anette’s Dinner.

Dag 5 stond weer in het teken van Parijs met als belangrijkste doelen: de Notre dam, het Louvre en natuurlijk de Eiffeltoren die we willen beklimmen.
Na eerst weer een starbuckje genuttigd te hebben in Parijs liepen we richting de Notre dam waar we heerlijk tussen de duiven wat gedronken hebben. Na de Notre dam aan de buitenkant hebben bewonderd zijn we via de boeken- ,vogeltjes- en bloemenmarkt doorgelopen naar het Louvre waar we uiteraard met de Mona lisa op de foto zijn gegaan.
Aangezien we vrij laat daar waren hadden we niet veel tijd om meer te zien. :|
We hebben daar nog wel heerlijk in het park in de zon gelegen. 8)
Na daar lekker gelegen te hebben gingen we te voet verder naar de Eiffeltoren, onderweg buiten het centrum even lekker goedkoop gegeten, ik uiteraard de rauwe tartaar. :P
Na nog een koffietussenstop kwamen via het legerschool/museum aan bij de Eiffeltoren.
We hadden ons laten vertellen dat het ’s avonds rustiger is om omhoog te gaan maar niets was minder waar en na anderhalf uur(!)waren we boven. :?
Maar dat was natuurlijk meer dan de moeite waard. :D

De 6e dag stond weer in het teken van Eurodisney.
We wilden beginnen bij Nemo maar die was nog steeds te druk dus op naar Aerosmith en ook die vonden Angie en ik geweldig.
Daarna een poos rond gedwaald in Adventure island ,”geluncht” bij Buzz lightyear, en de optocht bekeken in Walt disney studio’s.
Ook hebben we Peter pan nog gedaan maar die viel ons wat tegen.
Terug bij de camper is het water op maar ik heb geen zin om naar de kraan te rijden.
we besluiten om maar wat grote flessen water in de winkel te kopen en die in de watertank te gooien.
Daarna hebben we lekker macaroni gegeten.

Dag 7 staat in het teken van Frontier.
We doen het Spookhuis, Big thunder mountain en de Riverboat.

We hebben “geluncht” bij buzz lightyear.
Angie komt nog 2 jongere kinderen tegen die wel in de Tower of terror gaan en besluit dan zelf ook te gaan en ze vond het gelukkig wel leuk.
Die avond eten we in de camper en gaan we ’s avonds met drankjes, stoeljes en videocamera terug voor de optocht.

Dag 8.
Het einde nadert langzaam maar zeker.
Op het programma staat sws Nemo en Spacemountain.
We staan om 10 uur voor de poort en om 5 over 10 staan we bij Nemo in de rij waar dan al 80 minuten wachttijd op de klok staat! :shock:
Maar we besluiten om te wachten en het was zeker de moeite waard.
Daarna richting Spacemountain waar de wachttijd op 10 minuten staat, binnen no time staan we beneden naast de karretjes :D
Dan gebeuren er wat vreemde dingen en rijd die niet meer, technische problemen. :evil:
Later op de dag, met veel meer wachttijd, is het alsnog gelukt.
Later op de dag heb ik in mijn eentje nog de vluchtsimulator gedaan.
En ook hebben we nog een cache gelogd.

Rond half 7 gaan we weer onbeperkt buffetten, maar nu de Agrabah cafe.
Omdat we alles gedaan hebben slenteren we langzaam door Mainstreet richting Disneyvillage waar we op ons gemak koffie drinken en allle winkeltjes even bekijken.
Bij de camper bekijken we voor de laatste keer het vuurwerk.

Dag 9.
Het is gebeurd met de pret.
We gaan nog even een Amerikaans onbijt doen bij Annette’s dinner, drinken nog een laatste kop koffie bij Starbucks en ik ga nog even de luchtballon in om naar het camperterrein te kijken. Na het lozen van de vuilwatertank en het toilet rijden we rond 13 uur daar weg.

Om ongeveer half 11 arriveren wij in Wormer en rond 2 uur is Borger ook bereikt.

Het was Super!

Groet, Roderick

post

Please allow me to introduce myself

Roderick dus, voluit Roderick Lucien Veuger.

Geboren op 18 november 1967 boven het café van mijn Pa en Ma aan het Zuiderdiep in stad Groningen.

Getogen in Borger, samenwonend met Karin, vader van Angie en trotse opa van Lynn en Myra.

Werkzaam als Bierbrouwer bij Bierbrouwerij Maallust.

Biersommelier.

In mijn vrije tijd genieten van het leven.

Samen met Karin zo vaak mogelijk met onze camper op stap.

Netflix.

(Speciaal) Bierliefhebber.

Hobbybrouwer.

Rolling Stones fan.

Supporter van FC Groningen.