Novembhèèèèr

image
Help! November is nog maar een paar dagen begonnen en het beloofd nu al de drukste maand van mijn jaar te worden. Ken je dat, dat gevoel in je hoofd. Geen plaatje blijft op z’n plek staan. Telkens als je ergens aan denkt is het poef! vervangen door een ander plaatje. Dit moet ik nog doen en dat moet ik niet vergeten. En juist als ik ergens heel hard naar op zoek ben in m’n hoofd, blijft het een wit, wollig vlakje. Niets! Vergeten, kan het me niet meer herinneren.

Het is allemaal voor een goed doel. Dat wel. Mijn inloopatelier begint vaste vormen te krijgen. Weliswaar niet zo snel als ik gehoopt had, maar mijn moeder zegt altijd, alle goede dingen komen langzaam. Volgens mij heeft ze dat nog nooit gezegd, maar het klinkt wel mooi. Over een paar weken kun je op gezette tijden inlopen wanneer jij dat wilt en, niet onbelangrijk, maken wat jij wilt. Een last minute kadootje maken, een kaart maken, doosje, scrapalbum, kant en klaar kadootje kopen, alles kan! En niet met een groepje allemaal hetzelfde. Nee, in je eentje, of met een groepje ieder wat anders, of allemaal toch hetzelfde. Ik vind het allemaal prima. Daarover later meer. We hadden het over mijn volle agenda en hoofd. Ik doe alles voor mijn medemens, dat betekend soms je vuile was buiten hangen zodat het voor iemand anders een feest van herkenning is. Terug naar vol hoofd dus.

Toneel, ja dat doe ik dit jaar ook weer. Dat houdt in dat er met name in de maand november veel extra vulling in m’n hoofd komt in de vorm van tekst. Want de uitvoering is eind deze maand. Met zo’n vol hoofd is dat bijna onbegonnen werk, maar ik doe m’n best. Zinnetje voor zinnetje wordt er vastgespijkerd in m’n hoofd. Dat behangen, verven en toneel opbouwen?Daar probeer ik nog even relaxed naar te kijken.

Naast het werken, wat ik nog steeds met enorm veel plezier doe, de reünie van het bedrijf, een familieweekend verplaatsen van november naar december, collecte lopen, bier tappen in een feesttent, boodschappen, wassen en weet ik wat al niet meer, is puber ook niet echt om over naar huis te schrijven. Dat laatste doen we dan wel, letterlijk. Maar jee, die doet het echt met alle egards van het groot worden. Werd er vorige week even helemaal kneitergek van! Samen met haar vriendje maken ze er een duobaan van, wat voor ouders slapeloze nachten opleverd. En dan dat onschuldige gezicht. ‘Ik snap werkelijk waar niet waar jullie je zo druk om maken’! Daarnaast kreeg ik voor het eerst in mijn carrière als invalmoeder een lesje, hoe voed ik m’n kind op. Iets wat me niet in de koude kleren ging zitten. Ik heb dan de neiging om het stokje over te dragen wegens ‘ongeschikt’. Daar werd gelukkig hetzelfde stokje voor gestoken door familie, vrienden en moeder van puber. Maar goed.

Wat een toestand. Wat een drukte! En juist op zo’n moment pak ik een kop koffie, de beentjes omhoog, iPad op schoot en schrijven maar. Schrijf het van je af Kaatje. Relativeer. Om de hoek vechten ze voor hun leven. Precies. November komt en gaat. Alles gaat ook nog eens goed komen. En voor nu, kalmpjes aan, morgen is er weer een dag. En dat zegt m’n moeder altijd echt!