20140130-020216.jpg

Gisteren was een vreemde dag. Bij het opstaan dacht ik nog dat we even naar de rechtbank zouden gaan, en vervolgens weer over tot de orde van de dag. Ofzo.

Daar zat ze. Als ik van iemand geleerd heb dat je ondoorgrondelijk kan zijn, dan is zij het. Zo veel laagjes die afgepeld kunnen worden en nog niet aantoonbaar iemand kunnen zijn. Niet ergens voor kunnen staan zonder dat iedereen de draad kwijt raakt. Zo verward met de materiële zaken in het leven omgaan, dat de immateriële kant er niet meer toe doet. Vierentwintig uur per dag een missie hebben en die niet uit het oog verliezen. Maand in maand uit. Ook niet als er slachtoffers vallen die belangrijk voor je horen te zijn. Haar eigen vlees en bloed. Speelbal in haar leven. Zo triest.

En ik kan m’n vingers er niet achter krijgen. Ik begin ook steeds meer te leren dat je niet alles kan oplossen. En de laatste zin geeft mij een zenuwknoop in m’n buik. Even. Ik schrik er zelf van.

Ik dacht dat ik een beetje uitgeleerd was. Zijn dit weer allemaal lessen? Wat word ik dan? Ik vind mezelf best aardig zo. Ik kan in iedereen nog wat moois ontdekken. Zie overal kansen en denk in oplossingen. Ga ik nu zeggen dat ik
Inmiddels leer dat niet alles opgelost kan worden? Echt?

Dat is zo. En waarom?

Steeds vaker merk ik dat je mensen niet kunt veranderen. Als je iets over wilt brengen moet er al iets daarvan in die persoon aanwezig zijn. Ze moeten het herkennen als je het aanreikt. Ze moeten het ook willen ontvangen. Is dat er niet? Dan kun je het beter zo laten. Zonde van je energie. En dan die teleurstelling als het niet binnen is gekomen. Nee. Laat maar.

En het ergste. ‘Ze komen zichzelf nog wel tegen’, is de grootste misvatting die er bestaat. Want veel mensen zijn zo overtuigt van hun eigen waarheid. Die lopen niet tegen zichzelf aan. Die geven altijd een ander de schuld van hun eigen ongenoegen. Die gaan onverbiddelijk door en nemen onderweg nog wat slachtoffers mee.

En dat is de dubbele bodem van die les. Je kunt niet alles oplossen, maar moet het tegelijkertijd los kunnen laten. Het is en wordt niet anders. En dan kun je allemaal redenen bedenken waarom iemand juist haar eigen kind moet omarmen. Maar wie ben ik. Ik moet dat loslaten. Sommige dingen kun je niet oplossen.

Sommige mensen zijn zoals ze zijn.

5 thoughts on “De realiteit komt binnen!

  1. Niet alles is op te lossen, wel acceptabel…..uiteindelijk.

    Ik kan wel zeggen dat jij niets moet veranderen aan jezelf maar dat is niet aan mij…. Dat bepaalt maar één persoon, jijzelf!

    Het accepteren van anderen, hoezeer dat ook tegen je gevoel in gaat…. Is wel de moeilijkste les ooit…. Pas als je dat kunt kun je blanco kijken zonder verwachtingen en loopje dus minder tot geen kans meer op teleurstellingen…. Echter, je loopt dan ook geen kans meer opverrassingen.

    Hoe ook…. Het leven is geen (simpel) feestje, soms gebeuren er zaken die je liever niet wilt maar toch niet kunt vermijden.

    Wat ik dan weer wel weet is dat jij dusdanig sterk bent dat geen berg voor jou te hoog is of je zal hem overwinnen!

  2. Geef mij rust
    Om te aanvaarden
    Wat ik niet kan veranderen
    Geef mij moed
    Om te veranderen
    Wat ik kan
    Geef mij wijsheid
    Het verschil te zien

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

vier × drie =