Daar was afgelopen week de uitslag. De woorden die omschreven wat we al wisten, maar die nu zwart op wit extra hard binnen kwamen. Voornamelijk bij haar. Ze was er stuk van, heeft de ogen uit haar kop gejankt en realiseerde zich meer dan ooit tevoren dat ze nog bergen moet verzetten. Teleurgesteld in de harde cijfers die aangeven waar je staat in je ontwikkeling. Het strookt niet met wat je voelt. Namelijk groot en volwassen. Dat je achterstanden weg moet werken die je niet vast kan grijpen. Wat bedoelen ze nu precies. Gaat het echt allemaal over mij. Ze wist dat ze niet met alleen maar voldoendes zou eindigen na de onderzoeken, maar toch. Het leek van te voren allemaal makkelijker. Om in de komende tijd weg te werken. Alsof je het komende jaar je kamer opruimt en dan klaar bent. Het is toch wat genuanceerder dan dat. Het behandelplan wordt omschreven in processen, heb je er één doorlopen, dan is er pas ruimte voor de volgende. Dat valt zwaar. Zonder deze stappen ga je het niet redden zoals je voor ogen hebt. Dus je moet. En staat er nu dat je eeuwige optimisme in woord en daad als zoethoudertje naar je omgeving wordt vertaald? Is het zo duidelijk. Dat je niet meer kan zeggen dat je je vandaag prima redt zonder dat iemand weet dat het niet mogelijk is? Dat het stiekem niet waar is. Je wordt ontdaan van je masker en je schild en moet open en bloot vechten. Kwetsbaarder dan ooit. Toegeven dat de mensen om je heen nodig zijn om je zelfvertrouwen op te krikken. Dat je achterstand vele jaren teruggaat. Daar waar je anderen nodig hebt om je klaar te maken voor acties en reakties op het leven. Daar waar je je nog mag verschuilen achter een volwassene en fouten mag maken om er beter van te worden. Sterker van te worden. Je begint opnieuw. De school van het leven. Je laten omringen door liefde en vertrouwen van je naasten. Hun hulp accepteren en omarmen. Er open voor staan. En groeien. Terug bij af. Ik begrijp haar. Ik begrijp haar verdriet en kwetsbaarheid. De dikke behuilde ogen die me aankijken en weer hardop zeggen dat het goed gaat en tijd wordt om de dag weer op te pakken met een lach. Dat hoeft niet. Begin met voelen en laat het binnen. Blijf maar even verdrietig. Het is een begin….

One thought on “Het vechtertje….

  1. Mooi omschreven…. Wordt een zware tijd voor jullie maar de steun heeft ze en hoop dat als ze deze moeilijke periode makkelijker doorgaat dan het is. Erg sneu voor haar en snap idd als je het dan opeens schriftelijk ziet het erg hard binnenkomt 🙁 Denk aan jullie!! Sterkte en heel veel kracht gewenst!! Xxx

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

18 + zes =