Kaatje beseft….

by Posted in Geen categorie, Kaatjes gedachten door de jaren heen, Kaatjesding Leave a comment

Ik neem jullie graag even mee in mijn hoofd. Op Twitter lees ik dat in de Hoorn van Afrika op dit moment veel mensen sterven door honger. Iets wat we te vaak lezen en horen. We zetten een kop koffie en gaan door met de dag. Maar nu niet. Ik werd getriggert door het woord ‘Hoorn’. Hmmm, dat komt zeker door de vorm van Afrika. Die punt aan de onderkant. Dus hup, naar Google. Ik zoek een landkaart van Afrika en zie inderdaad dat onderin de landen staan die waarschijnlijk met grote hongersnood te maken hebben. Hey, daar ligt Egypte. Bovenin. Daar gaan best veel mensen op vakantie. Huh? Tanzania, daar was laatst nog een collega op vakantie. Foto’s met olifanten en selfies op een okergele jeep. Daar boven, vlakbij, liggen Ethiopië en Somalië. Ook armoede. Oké, toegegeven, ik heb mij nooit druk gemaakt om aardrijkskunde. Pas op dit moment in mij leven sta ik open voor kennis en weetjes. Zo scan ik dus nog even de hele kaart. Laat ik eens de wereldkaart bekijken. Hoe staat Afrika in verhouding tot Nederland. Geen idee. En dan zie ik dat je onder in Spanje al oversteekt naar Afrika. Er beginnen heus wel wat belletjes te rinkelen, herkenning van dingen die ik ooit geleerd had. Maar ik besef nu pas dat de Hoorn van Afrika met de eeuwige honger, pal onder ons ligt, niet schokkend ver. Zo werkt mijn brein. Ik kan mij zomaar ineens, op een doordeweekse dag, iets beseffen waar ik nog nooit eerder over na heb gedacht. Veel ellende is soms dichterbij dan ik denk….en dat is best schokkend…

Al is het nog steeds ver fietsen. 

Ventilatiemomentje!

by Posted in Geen categorie, Kaatjes gedachten door de jaren heen, Kaatjesding Tagged , , , Leave a comment

Het is de laatste jaren heel normaal dat een gebeurtenis weken, zelfs maanden in het nieuws is, logisch. Het zijn niet zomaar gebeurtenissen, groot zijn ze. Corona, the Voice, Oekraïne en de boeren bijvoorbeeld. In het begin volg ik alles, dan zwakt het wat af. En dat komt eigenlijk doordat elke gebeurtenis in het begin schokkend is en saamhorigheid schept, maar ineens vindt iedereen er wat van. Dan beginnen de meningen en de verschillende inzichten. En dat is nou precies waar ik veel moeite mee heb. Ik ben namelijk nogal ruimdenkend en kan mij in veel meningen vinden, zonder dat ik het overal mee eens ben. En inmiddels weet ik dat ik dat niet van iedereen kan verwachten.

Een tijd geleden had ik een moment waarop ik tot het besef kwam dat het leven maar kort is. Ik schrok daar een beetje van en liet dit niet meer los. De eerste 15 jaar van je leven wordt je opgevoed en de laatste 15 jaar wordt je gevoed en daartussen zitten 50 productieve jaren. Natuurlijk is dit sterk gedramatiseerd, maar toch. Ik weet heus dat je die laatste jaren niet letterlijk met een slabbetje een bordje eten naar binnen geschoven krijgt. En al helemaal niet vanaf je 65e. Maar een beetje generaliseren mag wel, als je duidelijk wilt maken dat je maar 50 jaar hebt om actief iets van je leven te maken. Dat ik schrok van dit besef komt door de ’50’. Wat is dat nou? En dan moet je ook nog werken en aan veel verplichtingen voldoen. Je zou zeggen dat je er alles uit moet halen wat er in zit. Elke minuut. Maar waarom zeg ik dat nu?

Bij alle drukte en heisa die ontstaat rondom grote gebeurtenissen valt mij op dat mensen vergeten te leven en te zien wat ze werkelijk om zich heen hebben. Dat ze zelf verantwoordelijkheid kunnen nemen in hun dag, weken en jaren. Er heerst een gevoel van controle verlies. Alsof je door de overheid de touwtjes niet meer in eigen hand hebt en de afgrond dichter bij ziet komen. Doordat menigeen het gevoel heeft dat hen alle controle wordt afgenomen, alle eigen regie minimaal is, ontstaat er onrust. En dat uiten we massaal. En dat begrijp ik. Wat ik niet begrijp is het extremisme wat ontstaat, dat alles buiten proporties wordt geuit momenteel. Dat veel geoorloofd is om je mening, oftewel controle verlies, in elke tuin te gooien. Nu heb ik het vooral over de discussie rondom de boeren. Want ik begrijp hun angst. Ik heb geen boerderij, dus het mag in het dagelijkse leven iets verder van mij afstaan. Maar toch, je toekomst is onzeker en je staat met je rug tegen de muur. Vreselijk. Maar dan. Hoe ga je als boer hiermee om. Daar kun je het verschil maken.

Ik heb twee keer in mijn leven op sinaasappelkistjes moeten zitten met een dubbeltje om m’n reet te krabben. En inderdaad, ik dramatiseer weer om m’n punt te maken. Want het voelde niet als ongelukkig. Een scheiding en het verlies van een bedrijf liet zijn sporen na. Twee keer moest ik alles weer opbouwen. Niet in mijn eentje, dat deden we samen. Laat ik dat voorop stellen. Maar in beide gevallen pakte ik meteen weer de controle over mijn leven, en als dat na het verlies van het bedrijf inhoudt dat ik postcodeloten moet gaan verkopen om geld te verdienen, dan deed ik dat. De toekomst was onzeker, maar het kijken naar de dag van vandaag en de mogelijkheden zien, maakte dat ik vol goede moed uitdagingen opzocht om waardevol te blijven leven. Naast alle tegenslagen die hier nog omheen gebouwd werden, ben ik nooit rancuneus geworden. Heb nooit een ander de schuld gegeven en nooit mijn lot in handen van een ander gelegd. Waarom moet dit nou over mij gaan hé? Alsof ik mezelf een veer in de reet wil steken. Maar ik wil toch even uitleggen wat mij het recht geeft om iets te zeggen over mijn medemens.

Terug naar de 50 productieve jaren en de energie die mensen steken in het uiten van hun gevoel en mening. Wanneer ik mijn gevoel en mening op papier zet, hoor ik altijd meteen reacties. En dat is prima. “Ja maar, jou situatie is anders dan de boeren, die worden door de overheid in deze hoek gedrukt”. Dat klopt. Maar de uitkomst is hetzelfde. Een onzekere toekomst en niet weten waar je de controle terug kan pakken. Een vlag op z’n kop hangen is voor de boer een uiting van onrecht. Maar poeh! Ik bekijk het van verschillende kanten en vind het nogal wat. Heel de wereld gebruikt zijn vlag als symbool van de natie en alles wat zich daar heeft afgespeeld. Ik hoorde iemand zeggen; het is maar een stuk stof. Ja, letterlijk, maar voor velen is dat het niet. Waarom zoveel acties waar je een ander pijn mee doet of mee lastig valt. Zoals je nu ziet gaan alle ministers na elke gebeurtenis gewoon iedere avond naar bed en heb je maar weinig invloed op wat besloten wordt. Maar weet je. Ik hoop dat iedereen zich blijft realiseren dat je zelf beslissingen kunt nemen om voorbereid te zijn op de nabije toekomst. Die kunnen groot zijn, maar ook klein. In de meest arme gezinnen zie je dat geluk bestaat. In dit hele verhaal zijn er uitzonderingen op de regel, maar ‘het grote midden’ kan echt wel wat aardiger met een ander omgaan en zijn mening wat in het midden laten. En je realiseren waar je jouw energie voor gebruikt in die 50 jaren.

Feit is dat het altijd slechter kan. Dat Nederland nog steeds een land is waar ik graag woon. Dat ik stiekem blij ben niet over de portemonnee van 16 miljoen mensen hoef te beslissen. Het geeft alleen maar ellende. Tenzij je een keer een kwartje weggeeft als overheid. Ik zie mijn eigen huis en gezin. Ik zie mijn eigen minuten, dagen, weken en jaren. Blij met een spontane bbq in de tuin. Een baan waar ik blij van word. Een ijsje halen bij de buren. Het voorrecht van een camper die ons spontane uitjes bezorgt in de rust van de natuur. Een Netflix marathon op een matras met veel chips, een kleinkind in een zwembadje, of gewoon even lekker vrij zijn en genieten van het moment. Voor iedereen anders, maar kleine dingen. Te ver in de toekomst kijken en bang zijn voor ellende en oplopende onkosten bijvoorbeeld, leidt af van jouw dag. Vandaag. En waar je de controle kan behouden en pakken. Wat komt dat komt, en deal er op dat moment mee. Er zijn altijd oplossingen om jouw 50 jaar op jouw manier leuk te houden.

Met covid in de shit!

by Posted in The story of my life Tagged , , , , Leave a comment

Laatst kwam ik terug op mijn leven met een angststoornis. Het is net als met een verslaving. Je komt er nooit vanaf. Je leert ermee omgaan. En de sleutel tot succes is acceptatie. Dat klinkt makkelijk, maar dat is wel een stap naar herstel. Angst voedt zich namelijk met angst. Hierdoor heeft het kans te groeien en steeds groter te worden. Er kan steeds meer bij komen en voor je het weet ga je vermijden. Uit de weg gaan waar je angstig van wordt.

Hoe dat gaat heb ik in meerdere blogs verteld. Ik wil uitleggen wat voor effect dat vandaag de dag op mij heeft. De angst ligt namelijk altijd op de loer. Omdat je nu eenmaal graag wil dat het weg blijft. Niet zo hevig terug komt als eerder. Laat ik eens over corona beginnen. Uiteindelijk hebben we het daar de laatste jaren niet genoeg over gehad. Maar ik kan er niet omheen dat het een ‘gevaarlijke’ periode voor mij was. In het begin had ik het niet door. Veel thuis moeten blijven, mensen vermijden, geen uitjes en als je al ergens heen moest, was het kort en krachtig. Als je de laatste zin nog eens opnieuw leest zie je het probleem. De ingrediënten voor agrofobie. Oftewel straatvrees. Ik vond het dus in eerste instantie een comfortabele periode. Tot het moment dat het iets te comfortabel werd. Thuis, werk, school. Dat was het. Meer smaken waren er niet. Toen Ro op een bepaald moment een uitstapje opperde voelde ik een zenuwscheut in m’n buik. Huh?! Herkenbaar! Nee!!! Nog niet meteen op volle kracht op de rem, maar ik begon het te signaleren. Nog een paar keer. Dit mocht niet gebeuren.

Gelukkig heb ik inmiddels de handvatten om mezelf aan te pakken. Dus bij het signaleren moet ik zo verstandig zijn om mezelf bloot te stellen aan mijn angsten. Exposure noemen we dat in vaktermen. Het is niets anders dan je angsten onder ogen komen. Ze letterlijk aan te gaan. En dan ook nog jezelf overtuigen van het feit dat er echt niets gaat gebeuren. Dat is mij ooit gelukt door te accepteren wat er kon gebeuren. In mijn geval vertrouwde ik mijn lichaam niet. Mijn benen niet. Bang dat ik midden op straat een paniekaanval zou krijgen en door m’n benen zou zakken. Door te accepteren dat ik dan maar een paniekaanval krijg en horizontaal op straat lig, werd die angst minder. Het werd immers niet gevoed door angst. En je brein is een wonderlijk iets, dat kan gaan wennen aan die acceptatie. Het angstalarm gaat steeds minder werken. En in een verder stadium gaat het zelfs bijna helemaal niet meer aan. Je geeft er geen reden meer voor en je angstcentrum wordt gereset. Vervang bovenstaande angst voor een spinnenfobie en je weet dat de oplossing vaak exposure is. Net zolang tot ze in je buurt mogen komen. Het resetten van je brein dus. Ik zeg altijd, als je het zelf hebt ontwikkeld, kun je er ook weer vanaf komen. Het is niet aangeboren.

Maar even weer terug. Tijdens de coronaperiode betrapte ik mezelf op vermijdingsdrang. En dat wilde ik uiteraard niet laten gebeuren. Tegenwoordig kan ik met een paar stappen mezelf weer genoeg zelfvertrouwen geven om verder te kunnen. Dit uiteraard met die dosis medicatie die ik nog steeds slik. Die laat de angst niet zo extreem binnenkomen en hij trekt vaak niet door. Dus ook dit keer had ik mezelf snel genoeg weer op de rit. Bij mij gaat het voornamelijk over verre afstanden van m’n huis. Of camper kan ook. Als ik die basis verlaat kan ik me met de kilometer onveiliger voelen. Hierdoor is het voor jou misschien voor te stellen dat een fikse boswandeling of een middagje stad voor mij exposure is. In de blogs tijdens vakanties zie je vaak staan dat Karin weer eens aan het shoppen is. Veel van deze momenten gaan niet helemaal vanzelf, maar ik ga ze niet uit de weg. Omdat ik shoppen leuk vindt werkt mijn beloningssysteem in het brein ook nog eens mee met de exposure.

Voor het algemene plaatje kan ik je zeggen dat ik het grootste deel van mijn tijd angstloos door kom. En al helemaal na bijvoorbeeld een vakantie, waar ik veel doe en onderneem. Daar groeit mijn zelfvertrouwen. En ik ben er heus niet (meer) dagelijks mee bezig. Er gaan dagen voorbij, weken, dat ik gewoon mijn leven leef. Ik vind echt dat ik ‘genezen’ ben. Dat kost heel veel tijd, veel energie, doorzettingsvermogen en wilskracht (…een pilletje). Maar uiteindelijk is het het allemaal waard.

Mocht deze blog vragen oproepen, of heb jezelf iets waar je mee rond loopt. Je mag altijd dm’en. Bellen doe ik niet aan….ik haat bellen. Maar dat terzijde. Tot de volgende blog!

Was het maar zo makkelijk (9)

by Posted in Geen categorie, The story of my life Tagged Leave a comment

Doordat iemand vroeg naar mijn proces van straatvrees, dook ik in het hoofdstuk The story of my life. Na blog nummer acht stopt het verhaal. Maar weet je, het stopte niet daar. En voor de volledigheid maak ik het af. Ik denk dat ik het een positief einde wilde geven, teleurgesteld in mijzelf? Zoiets. Maar nu zie ik dat anders.

Nadat ik euforisch was over een maand zonder medicatie bleek ik wel degelijk gevoelig voor zenuwen. Ik gaf mijzelf niet de ruimte om dit gevoel zijn gang te laten gaan. Bang voor een terugval. Het leven wat ik niet meer wilde. Ik maakte voor het eerst in mijn leven een afspraak met een psycholoog. Ik kreeg cognitieve gedragstherapie en waar ik dacht alles te weten, ook vanuit mijn werk, kreeg ik wel wat inzichten. Een simpele lijst op een bord met angsten die ik voel, werden met procenten afgevinkt op werkelijke ervaringen of bang voor deze ervaringen. Er bleef procentueel niet zoveel over, eigenlijk was mijn angst voor veel dingen groter dan de werkelijke aanvallen van paniek. Na een paar sessies werd ik wat wijzer maar bleef op een niveau hangen waar ik niet tevreden mee was. Zenuwen, vaak. Geen paniek, maar voor mijn gevoel was dit een kwestie van tijd. Eigenlijk kun je zeggen dat ik bang was voor terugval. Samen met de psycholoog besloot ik de laagste (opbouw-) dosering van de medicatie te gebruiken om de scherpe randjes weg te halen. Eigenlijk meteen voelde ik me beter. Tot vandaag de dag heb ik niet overal een antwoord op. Want dat beetje medicatie gebruik ik nog steeds. Als ervaringsdeskundige wil ik het graag analyseren. Eigenlijk ben ik bang dat bij iedereen die medicatie krijgt tegen angst en depressie een gedeelte van je hersenen over laat nemen door een chemisch stofje. Het lichaamseigen mechanisme wat gebouwd is om aan het werk te gaan als je bijvoorbeeld een spin ziet die je eng vindt, wordt stil gelegd. In veel gevallen jaren lang. Als je het dan weer op eigen kracht moet doen, zonder medicatie, moet je dat gedeelte weer helemaal opnieuw trainen. Een soort revalidatie. En in mijn opinie kost dat minimaal een jaar. Heb maar eens de kracht en power om daar doorheen te breken als je je ellendig voelt. Maar zo zie ik het achteraf. Op het moment dat ik een pil nam zat ik alweer in een irrationele fase. Angst nam langzaam weer de overhand. De andere kant van het verhaal is dat ik bang ben dat ik teveel vertrouw op dat pilletje, dat ik door onzekerheid de angst weer aan het ontwikkelen was. Alsof je me een placebo had kunnen geven. Misschien had ik het af kunnen maken als ik mezelf niet gek had laten maken door die gedachte. Maar dat weet ik dus niet. Wat ik wel weet is dat er alles voorover heb om angstloos te leven. En als dat betekend dat ik een pilletje moet nemen om de scherpe randjes van een angststoornis onder controle te houden, prima. Ik beschouw mijzelf als genezen. Met een pilletje per dag. Ik doe alles, ga niets uit de weg. Er zijn heus momenten dat het opkomt, maar daar zal ik hierna nog een blog aan wijden. Voor nu ben ik een werkende vrouw in de psychiatrie, student HBO verpleegkunde, oma van twee kleinkinderen, gelukkig met mijn mannetje en dus blij met het leven. Dat is dus echt anders geweest. Dat nooit weer.

Sporten? Wat is dat?

by Posted in Kaatjesding Leave a comment

Dit jaar is er iets geks gebeurd. Ik ben veranderd in een fanatieke sportschoolganger. Nou zeg! Wie had dat gedacht. Mijn hele leven ben ik het sporten uit de weg gegaan. Niets voor mij. Gedoe! Loop je te rennen naar (n)iets en weer naar huis. En je wordt er ook nog moe van. Bij kickboksen word je afgemat terwijl je roept dat je dood gaat. No mercy. Doorgaan! Dat werd een blauwe maandag. Klasjes waarbij ik achteraan stond te springen en te hijgen gaven mij nooit een boost. Alleen maar ‘hoe lang nog? Nog twintig? Toe even!! Een sportinstelling van niets, ik weet het. Dus toen een collega mij wees op de voordelen van fitness op je eigen tempo dacht ik; Ha! Dat ga ik echt niet doen. Niet kunnen ook. Maar ze maakte me enthousiast. Niet dolenthousiast. Maar genoeg om me op een dag in te schrijven. Dat was afgelopen Januari.

Het is nu Juli jongens! Ik ga nog steeds! De eerste maanden drie dagen per week. Maar ik had al gauw door dat ik daar problemen mee ging krijgen. Met mezelf wel te verstaan. Het beheerste mijn agenda en iemand die mijn dagritme kent weet dat daar iets in zit. Slapen, werken, sporten en nog wat luttele uren voor andere zaken. Ik bracht het terug naar twee keer per week. En dat lukt nog steeds. Ik ga overigens in de meeste gevallen met tegenzin heen, maar heb wel het blije gevoel achteraf. Dat wat nodig is om enthousiast te blijven. Ook werkt het mee dat er kilo’s en centimeters verdwijnen. Gewoon zomaar, terwijl ik nog zeker één keer per week patat eet. En soms chips. Chocola ook. En tosti’s. En kaneelbroodjes van de Aldi. Owh! Croissantjes. Ham kaas. Die ook. Heerlijk.

Oké. Ik dwaal af. Het is ook laat op de avond nu. Altijd zin in een snack. Maar zes van de zeven dagen doe ik het niet. Oké, soms vijf. Maar meestal ben ik stoer. Na het avondeten niets meer. Alleen fruit. Dat helpt ook. Maar verder, twee keer in de week een uur fitness werkt. Voor mij. Ik voel me er fijn bij. En dat lieve mensen had ik nooit gedacht. Ik had je keihard uitgelachen als je dat een paar jaar geleden had voorspelt. Nu weet ik beter. Ik kan het! Als dit geen motivational speech is voor de twijfelaars onder jullie. Als ik het kan, kan iedereen het.

Bachelor

by Posted in Kaatjesding 2 Comments

Nou, wat kun je makkelijk van de radar verdwijnen als je binnen social media je mond houdt. Ik heb een behoorlijke poos geen zin gehad om te schrijven. Dit lag puur aan mezelf. Een combinatie van; wat heb ik te melden en geen inspiratie. Maar hey! Ineens ging er weer van alles door mijn hoofd. Voordat het chaos wordt kan ik het beter weer zwart op wit zetten. De laatste tijd ben ik me ervan bewust dat ik ouder word. En ik weet het niet zo goed. Wat vind ik hier eigenlijk van.

Standaard zeg ik hardop dat ik me 25 voel, dag in dag uit. Het verschil wat je moeilijk uit kan leggen aan iemand die daadwerkelijk 25 is, is het gevoel wat je soms overspoelt. Je hebt zoveel extra jaren in je herinneringen dat er soms een terugblik in je hoofd voorbij komt. Een confrontatie dat het decennia geleden is dat je bij dat moment was. Een ongemakkelijk gevoel, tegelijkertijd ook prettig. Een moment dat je ervoor wilt kiezen een gevoelig muziekje op te zetten en weg te kruipen in een hoekje van de bank. Het komt ook ineens, bij een vliegtuigje wat overvliegt of een motor in de verte op de snelweg. Alsof je besef van tijd en het eindige binnen komen. Misschien voor jou bla bla, maar toch weet ik inmiddels dat het bestaat, het komt en gaat met name als je ouder wordt. Binnen deze uitleg en het gevoel leef ik momenteel iets meer. Er gebeurd namelijk veel. Positief en negatief. Oftewel ying en yang. Want het is in evenwicht. Ik heb na mijn mindere periode van anderhalf jaar geleden mijn bachelor in het leven gehaald. Oprecht gelukkig en in balans. Op naar de rest.

Daar is het bruggetje. Deze jongedame gaat studeren. Met dat ik het opschrijf schiet er een zenuwachtig gevoel in mijn buik. Zeg ik dit nu hardop? Tegen iedereen? Nu moet je wel. Geen weg meer terug. Kort gezegd dient deze kans zich aan en ik heb altijd gezegd dat ik graag nog een studie zou willen doen. Het is nu of nooit. Onzekerheid speelt mij parten. Kan ik het wel? Ben ik slim genoeg? Ben ik in staat mij hier honderd procent voor in te zetten? Allemaal vragen waar ik het antwoord niet op weet en er maar op één manier achter kan komen. Doen! En dat is wat iedereen die mij kent zegt. Doen! Ik kan slechter leven met; had ik maar……dan niets doen. Dus HBO, here I come. Op naar een bachelor die zwart op wit staat.

Het voelt als een mooi moment. 47 zijn en ervoor gaan. Waarom niet. Fijn werk, een topper van een man, een dochter om trots op te zijn, een leven met ruimte voor een uitdaging, een gezonde familie en zelf met beide voeten op een stevige fundering. Daarom besef ik me nu zoveel meer dat ik dit ben. Met zoveel jaren achter me. Alles om me hier te krijgen waar ik nu ben. Wish me luck! Even een bakkie en dan ga ik weer verder met mijn leven……

Ik kan niet heksen!

by Posted in Geen categorie, Kaatjesding Leave a comment

Je kent het wel, het wordt de hoogste tijd dat je een vriend of vriendin weer even ziet. Druk, druk, druk is het excuus. De wil is er maar het daadwerkelijk je agenda pakken en plannen schiet erbij in. Het was bij mij een lijstje aan het worden. Tijd voor actie.

De afgelopen tijd zag ik dierbare kennissen en vriendinnen weer. De één met een etentje, de ander met een lunch. Ook een vluggertje ‘ik ben in de buurt’ bakkie kwam voorbij. Midden in het bos een middagje zonnen op een kabouterterras met een oud collega was een fijn weerzien, je zal er maar wonen. Heerlijk. Ik realiseer me dat ik echt wat schade heb ingehaald.

Vandaag ging ik namelijk met oud collega en tevens vriendin naar de Heksenhoeve in Appelscha. Wat ik me daar bij voor moest stellen wist ik niet. Het bleek een zoektocht naar geluk en wilskracht. Er woont een witte heks en ze probeert je van je zweverige vooroordeel met beide benen in de bossige grond te zetten. Doormiddel van opdrachtjes op het prachtige bosperceel word je gedwongen na te denken over mensen die je mist en weer wilt zien en verdriet wat ergens zit en bij haar weggestopt kan worden in een met mos begroeide ton. Wichelroede lopen was een openbaring en valt beter natuurkundig uit te leggen dan spiritueel. Het blijkt een methode die menigeen gebruikte en het kan vandaag de dag nog. Zo bijzonder om de wichelroede in je handen te voelen draaien terwijl je niets doet. Wat een fijne middag. Wat een rust. Wat een mooie plek.

Het was dan ook vanmiddag dat ik gedwongen werd na te denken over de mensen die ik gauw weer wil ontmoeten. En laat ik daar nu net, wat zelden voorkomt, geen antwoord op hebben. Ik heb de laatste tijd echt iedereen even gezien. Ik ben blij dat ik daar weer even de tijd voor heb genomen. In het najaar maar weer een nieuwe ronde.

Blij vs Onblij

by Posted in Kaatjesding Tagged Leave a comment

Er gebeurd zoveel om me heen dat emoties op en neer gaan. Dan wordt het tijd voor ‘pen en papier’. Mijn eeuwige uitlaatklep.

Leven en dood gaan hand in hand, dat wist ik uiteraard. Maar van dichtbij meemaken dat iemand veel te jong het aardse bestaan achter zich moet laten en tegelijkertijd nieuw leven zien groeien, dat doet wat met me. Elke dag komt er een moment voorbij dat ik het voel binnen komen. Een mooi nummer op de radio, een avond in het donker, buiten op het terras, met een lucht vol sterren. Ik word teruggeworpen op mijn gevoel. Dat ik hier ben, dat ik dat zo normaal vind. Maar het is niet vanzelfsprekend. Ik voel me dan klein. Verlaten, ongemakkelijk, maar ook gelukkig. Wat een bizar gevoel.

Toch wil ik stil blijven staan bij het moment. Het hier en nu. Dankbaarheid. Dankbaar dat onze dochter een nieuwe fase in haar leven ingaat. Zo onverwacht, zo schrikken, zo vroeg. Kan ze dit, ook geestelijk. Inmiddels hebben we het proces naar aanvaarding en blijheid doorlopen. Allemaal op onze eigen manier. Soms stil, soms pratend en vooral lachend. Dat we aan het idee gingen wennen werd duidelijk door de grappen over opa’s en oma’s en papa’s en mama’s. Ze is er klaar voor. Wij zijn er klaar voor.

Belangrijk te weten dat het ook zo goed met haar gaat. Ze had haar therapie af gesloten. Heeft al een tijd een fijne vriend en ze had haar studie ‘social work’ opgepakt. Allemaal plussen. Natuurlijk ook lastige momenten, voor haarzelf. Angst, verdriet en zorgen naar de toekomst. Maar praten en aanvaarden van haar gevoel maakte de dag weer goed. Nu dit. Ik zag haar angst, voelde het ook. Ik heb gezegd dat het er mag zijn. Je hoeft niet met iedereen mee te juichen als je het zelf even anders voelt. Neem je tijd. Het komt vanzelf.

En zover zijn we nu. Ze is blij. Wij zijn blij. Alles is gezond. We kunnen alleen maar afwachten en hopen op een voorspoedige zwangerschap. Jonge moeder in de dop. Langzaam zie ik haar groeien. Ze is serieus, leest en leert. Maar ook zijzelf neemt grote sprongen naar volwassenheid, niet pinbaar maar ik voel ze. Wat een jaren hebben we achter de rug. Wat had het mis kunnen gaan. Wat is het goed gekomen. Zo trots op haar.

Kan ik alleen nog maar mijn gevoel delen naar het donkere hoekje. Een vriend die wacht op het einde. Hetzelfde proces. Aanvaarden en wachten. Hopen op voorspoedig en vrij van pijn en angst. Dat gaat niet lukken. Betere dagen spelen tikkertje met slechte dagen. Maar dat het komt is zeker. Wat een strijd.

Wat ligt het dicht bij elkaar. En wat mogen we blij zijn met elke dag. Zo cliché, maar mijn dagelijkse confrontatie op dit moment. Ik weet het en ben gelukkig.

UPdate met de nadruk op UP!(8)

by Posted in Kaatjesding, The story of my life Leave a comment

Misschien zijn jullie er inmiddels wel klaar mee. Die updates. Maarre, je hoeft niet te lezen uiteraard. Het is nou eenmaal een projectje.

Maar goed nieuws. Na mijn ‘inzinking’ heb ik mezelf herpakt, werk weer en doe m’n ding. Zonder shit in m’n lijf. De afgelopen week sloop er wel eens een ongemakkelijk gevoel naar binnen maar ksssst! Weg ermee. Laat me met rust. Op m’n werk voel ik mezelf heel erg oké. Het helpt wel de toestanden van anderen. Leidt zo lekker af van jezelf. Èn! Ik hoor mezelf praten met clienten en hun heel veel positieve energie geven waardoor ik denk, dat moet je zelf dan ook doen hè? Het mes snijdt voor mij aan heel veel kanten op het moment. Het is echt een kwestie van geduld, up’s en down’s, vallen en opstaan, slikken en weer doorgaan etc. Ik begin te geloven dat het voor mij wel eens goed uit kan pakken. Ik schrijf dit ook omdat er velen zijn, ook die ik gesproken heb, waarbij het niet lukt af te bouwen. Er is dus werkelijk een heel lastig stukje, ook bij verslavingen, waarbij je grote kans hebt op terugval. Dat stukje is zwaar! Ik zag het ook niet meer. Waar doe ik het voor. Voor dit miserabele gevoel? Maar echt, het wordt beter. Het voelt lichter. Wordt overzichtelijk. En het helpt om het in perspectief te blijven zien. Het leven ruikt sws niet elke dag naar citroentjes. Maak het niet mooier dan het is.

Maar hè, ik ben er nog niet maar het komt goed. Ik ben gewoon weer een beetje blij. Misschien date ik nu wat minder up. Geen bericht is goed bericht. En julliebedankt voor het lezen en reageren. Dat helpt echt in het proces. Voor iedereen denk ik. Heb ik ook wat van geleerd.

*Owh ja, ik ben nu een maand clean!

Het gaat niet zo goed!(7)

by Posted in Geen categorie, Kaatjesding, The story of my life 1 Comment

Tja, ook de mindere momenten delen hè? Geeft wel een compleet beeld.

Vorige week naar de Stones. Ik heb daar toch wel wat ongezonde spanning voor opgebouwd. Gaat het zonder medicatie goed komen met mij? Ik ben dit soort evenementen uit de weg gegaan toen ik nog geen medi nam. Of ik het nu wilde of niet, het zat in m’n hoofd. De angst voor de angst. Gatver! Daar baalde ik van.

De Stones zelf ging hartstikke goed, dat is dan inderdaad vaak de uitkomst. Daar waar je tegen op ziet valt reuze mee. Dus bij het opkomen van de Stones begon ik spontaan te huilen, waarschijnlijk kwam de spanning eruit. Na deze succeservaring was ik dan ook superblij. Het gaat goed komen met mij.

De volgende dag had ik nog een volle agenda met etentje en ook daar zag ik weinig beren op de weg. Ergens in die avond kwam er wel iets ongemakkelijks omhoog maar alles onder controle.

Maar die nacht ging het mis. Het overviel me. Ongekende spanning in m’n lijf en ik kreeg het niet weg. De hele nacht lag ik wakker en werd meteen weer wakker als ik in slaap dommelde. Ik zal je de details besparen maar dat ik fris en fruitig om half zes naast m’n bed zou staan om te werken was uitgesloten. Ik stuurde een berichtje om me af te melden en liet de rest van de nacht aan me voorbij sluipen onder een deken van spanning en zenuwen. Ook nam ik in een vlaag van wanhoop een pil, die ik altijd nam. Helpt voor geen meter als je er één neemt, maar ik ging weer beginnen. Ik wist het zeker. Ik was verslagen. En dan word je wakker in grote onzekerheid en het gevoel van falen.

Ik kreeg die dag veel steun in de vorm van berichtjes en belletjes. Veel begrip. Het liet maar weer eens zien dat het in jezelf blijven opkroppen nergens toe leidt. Dit voelde goed. Adviezen, oppeppers, je hebt er echt wat aan. Ik belde m’n huisarts en die zei nog eens met nadruk dat die ene capsule geen bal zou doen. Ik zei ook dat ik dat best wist maar weer wilde beginnen. Hij zei meteen dat ik dat beter niet kon doen. Deze fase moet ik door. Deze is zwaar. Hier vallen de mensen terug. Het komt even dubbel en dwars zo hard binnen allemaal. Ook werd ik er door velen aan herinnerd dat ik er ‘nog’ maar twee weken af ben. Wat had ik dan gedacht? Je denkt er veel te makkelijk over. Je dacht dit wel even te doen. Neem de tijd. Doe rustig aan. Ga niet alles aan omdat je vindt dat het zo hoort. Het perfecte plaatje. ‘Jongens dit is mijn afbouwverhaal en het leest heerlijk weg. Geen probleem gezien!’

Tja, ik besloot diezelfde dag om toch door te zetten. Medi kan altijd nog. Het houdt in dat ik de dagen met iets meer onzekerheid doorkom. Mezelf soms toe moet spreken. Maar ook alles gelaten over me heen laten komen. Iets meer stress en zenuwen in m’n lijf maar geen vermijding. En dat is ook een dingetje hoor. Ik ben zo bang voor vermijding dat ik niets uit de weg ga. Dat gebeurde de afgelopen twee weken. Ik denk dat ik daarin teveel van mezelf gevraagd heb ook. De afgelopen dagen ging ik gewoon m’n dagen vullen met normale zaken. Even boodschappen doen, flinke ronde met de honden en een ritje verderop om iets te regelen. Alles met een ontspannen lijf. Daar moet ik het nu even mee doen. Alles opnieuw opbouwen zonder medicatie. Niets gaat vanzelf.

Was ik gestopt als ik alles van te voren had geweten? Waarschijnlijk wel. Je moet het voelen en ondergaan om er iets van te vinden. Ik had mezelf sowieso als uitzondering gezien. Bij mij gaat dat goed komen, ik wil zo graag. En nog steeds. Het is troep. M’n lijf is nog steeds aan het afbouwen. Zuisjes in m’n hoofd, vlagen van misselijkheid. Het wordt minder. Dat wel. Het liefst leef ik dus zonder dat spul. Maar zoals ik eerder zei, niet ten koste van alles. Ik sluit niets uit.

Voor nu ga ik door. Leef m’n dagen. Het kan beter, maar ook slechter. Het gevoel van succes in de toekomst overheerst nog steeds.

Tot de volgende update!

Komt een vrouw bij de dokter (5)

by Posted in Kaatjesding, The story of my life Tagged Leave a comment

Er is weer veel veranderd. Vorige week ging ik naar de dokter om het proces door te spreken. Als je zelf in de psychiatrie werkt en met een huisarts spreekt merk je het verschil in benadering. Ik heb het over vechten en angsten, hij reageert met medicatie. Gesprekken over de achterliggende problemen zijn waarschijnlijk voor de psycholoog.

Maar goed, zijn advies is om toch over te gaan op een pil om de dag, desnoods cold turkey en meteen stoppen. Voor de bijkomende angstaanvallen die misschien kunnen ontstaan krijg ik dan oxazepam. Ik zeg meteen dat ik geen pammetjes in m’n lijf wil. Dat zou een zeer slechte en verslavende vervanger zijn. Begrijp me niet verkeerd, voor veel zijn de pammetjes in alle soorten en maten een uitkomst, niet voor mij. Ik wil het niet. Ik besluit naar mezelf te luisteren en m’n eigen tempo te gaan bepalen. Dat betekend, de tijd nemen. Mijn lichaam en geest de tijd geven om te wennen aan de ‘nieuwe’ situatie. Met mezelf in gesprek blijven en luisteren naar de signalen. En het werkt.

Ik begin mezelf een leuk experiment te vinden. Waar doe ik het goed op en wat niet. Inmiddels neem ik om de dag een pil en heb op het werk dus medicatieloze dagen. Dat zeg ik bij aanvang van m’n dienst en mijn collega’s passen zich moeiteloos aan. Ze hebben dan te maken met een chaoot zonder concentratie en een tikkeltje onhandig. Gelukkig kan ik nog steeds heel goed luisteren en kletsen met de clienten op die dagen. Ik voel me daar gewoon goed. Ik hou van m’n werk.

Hoe grappig een onhandige Ka ook is, ik ontdekte nog iets. Ik begin een emotionele muts te worden. Alles komt meer binnen en ik maakte sinds jaren weer eens een echte huilbui mee. Er was wel degelijk een aanleiding maar ik weet zeker dat ik dit een tijd terug makkelijker had weggezet. Daar zat ik, in m’n eentje m’n tranen weg te vegen tot er een glimlach verscheen. Ik vond het fijn. Hoe onprettig de aanleiding ook was. Toen ik gisteren ook nog eens met een brok in m’n keel zat toen een client in tranen tegenover me zat wist ik het zeker. Dit gaat vaker gebeuren. Ga maar vast zakdoekjes kopen Ka! En weet je. Ik voel me er goed bij.

De medicatieloze dagen beginnen te wennen en mijn gevoel is niet beangstigend. Eerder bevrijdend. Neemt niet weg dat ik nog steeds onzeker ben over mijn zelfcontrole, maar ik hoef niet altijd een grote meid te zijn. Ik mag dingen ook best spannend vinden. Dus….

Eerst een paar weken op vakantie. Voornemens om daar toch even door te pakken met de afbouw, maar luisterend naar mezelf. Gaat het te snel, dan de rem erop. Dus dat! Best oké toch?

Tot over een tijdje.

In mijn hoofd (3)

by Posted in Kaatjesding, The story of my life Tagged Leave a comment

Tja, het gaat best goed eigenlijk. De bijwerkingen van het 'afkicken' waren na een week ineens verdwenen. Weet wel dat ik gehalveerd heb en nog steeds iets binnen krijg. Dat maakt het lastig. Ik wil wel sneller. Nieuwsgierig naar mezelf. Tegelijkertijd ben ik me bewust van alle angstscheutjes in m'n lichaam.

Een ochtend die na het opstaan iets minder rustig voelt dan normaal wordt onder de loep genomen. Had ik dit een half jaar geleden ook wel eens? Wat kan de reden zijn? Toch overheerst het gevoel van willen en kunnen. Ik blijf er op dit punt bij dat ik mezelf niet voor kan stellen als angstig en gestrest. Dat voelt echt als een eeuw geleden. Gesprekken leveren een beeld van mezelf op door de ogen van anderen. Waarom juist ik dit moet kunnen. Ik lijk een sterke vrouw. Doelgericht en een doorzetter. Dit komt herhaaldelijk terug en ik luister ernaar alsof het niet over mezelf gaat. Door hoe ik ben geweest en wat ik heb gevoeld, heb ik mezelf altijd in de schaduw gehouden. Een sterke vrouw zijn is iets wat hoorde bij mijn vorige herstel. Een soort alter ego. Dat moest ik gewoon kunnen. Alles moest ik aangaan. Doordat ik dit opschrijf realiseer ik me weer dat ik nog steeds in de veronderstelling ben dat het me overkomen is allemaal. Niet door mezelf, maar door die pil. En daar baal ik van. Ik moet nu toch echt zelf gaan geloven dat ik dat ben. Met een duwtje mezelf weer heb terug gevonden en nu gereset ben naar m'n eigen zelf. En dit inzicht komt voornamelijk door erover te praten. Mijn grootste winst tot nu toe.
Transparant zijn.

Na elk gesprek denk ik; dit ga jij doen. Dit kan jij. En voel ik me goed. Dus het gaat niet zonder slag of stoot maar is een proces wat zich voornamelijk in mijn hoofd afspeelt. En ik weet dat dat erbij hoort.

Hallo!(2)

by Posted in Kaatjesding, The story of my life Tagged Leave a comment


Een update van mijn afbouw. Kan me voorstellen dat er mensen zijn die het proces interessant vinden om te volgen. Ook voor zichzelf. Er zijn zoveel mensen die medicatie gebruiken. Dat zal je nog verbazen. Maar goed.

Vandaag bijna een week aan het halveren. Nou, nou. Halverwege de dag is dat ding al aan het afbouwen en begin ik de afkickverschijnselen te voelen. Dizzy, tintelingen in vingers en voeten. Concentratieverlies en druk. Veel
Praten. En dat kon ik sowieso al goed. Snel ook. Pffff, word moe van mezelf. Maar zoals altijd verdraag ik lichamelijke ongemakken als de beste. Van m'n moeder geërfd. However. De angst voor terugval is groot. Als ik eraan denk word ik heel onzeker en lichtelijk gespannen. Het voordeel is dat ik me niet kan voorstellen dat ik op retour ga. Ik vind dat ik ben wie ik nu ben. Dat is zo gek. Hoezo ga ik ineens veranderen, ik ben dit toch? Gewoon relaxed en tevreden? Wat of wie kan daar verandering in brengen. Duh! Onmogelijk! Kssssst!

Maar goed, angst kan zo nu en dan de overhand krijgen. Dan geloof ik niet in mezelf. Alleen in die ellendige pil. Dat is het grootste verschil met vorige week. Je begint ergens aan en kan niet in de toekomst kijken. Verder voel ik me prima eigenlijk. Niets veranderd. Al hebben een aantal collega's er veel plezier in om mij in ontspannen situaties te wijzen op de pillen. 'Ka, neem jij maar weer een pil want…..' En ik vind dat fijn. Heerlijk transparant. Zoals ik ben.

Een ‘like’ please?

by Posted in Kaatjesding Tagged 2 Comments


Je kent het vast. Er komt iemand langs, op visite of gewoon iets brengen en je hebt het geluk dat je weet wanneer. (Ik ben niet zo van onverwacht.) Op de één of andere manier slaat er dan een gen van mij op hol. M'n huis ziet er niet uit. En dat is een overstatement, lees: Overstatement. Want ik was er zelf tevreden mee. Maar als er mensen over de vloer komen valt er niets meer binnen het toelaatbare. M'n hele leven lijd ik al aan deze 'aandoening' en ik word er soms zo moe van. Waarom? Waarom moet ik op de voorpagina van VT wonen kunnen staan met m'n huis. Waarom moet alles perfect. Alsof ik binnen deze vier muren elke dag met een potje thee, een tijdschrift en kaarsje aan op de bank zit te ontladen. Met op de salontafel de nieuwste Flow. Dat ook nog.

Het is niet zo. De werkelijkheid is dat er overal wat ligt, dat iedereen z'n spullen van zich af laat vallen bij de eerste stappen in huis. Dat ik altijd wel vlekjes op de wc zie die weggepoetst moeten worden. Een aanrecht vol afwas omdat de vaatwasser nog leeg moet. Onopgevouwen was omdat ik snel, snel een paar wasjes draai op een moment dat ik weinig tijd heb. Kattedrolletjes in de kattenbak, oud papier wat ligt te wachten om naar de schuur gebracht te worden. En katten met plukken haar van de hond in de snorharen omdat ik de transfer van winter naar zomervacht niet bij kan benen.

En toch! Toch werk ik dit in No-time weg als er iemand langs komt. Zo snel kan ik nooit, maar dan ben ik niet te stoppen.

Zeg alsjeblieft dat je het herkend? Het zal me goed doen.

Ik ga het doen….(1)

by Posted in Kaatjesding, The story of my life Tagged 5 Comments


Vandaag ging ik naar de dokter. Ik wil een hoofdstuk in m'n leven proberen af te sluiten. En eerlijk, ik vind het doodeng.

Het lijkt een eeuw geleden. Het moment dat ik de straat ging vermijden en mezelf opsloot. Het is in werkelijkheid een decennia. Tenminste, toen besloot ik dat het genoeg was. Daar gingen jaren aan vooraf die op dit moment zeer ver van mijn dagelijkse werkelijkheid afstaan. Ik kan me met moeite voorstellen hoe ik heb geleefd. Hoe ver ik het heb laten komen. Angst regeerde.

Maar nu. Ben ik werkelijk een ander persoon? Of anders gezegd, mezelf. Is alle angst verdwenen of is het verstopt. Weggedrukt door de dagelijkse medicatie die ik slik. Nog steeds elke dag. Ik moet bekennen dat ik daar niet zeker van ben. Het is de enige angst die is blijven bestaan. Mijn hele bestaan van de afgelopen jaren heb ik opgebouwd in de wetenschap dat een pil mijn leven veranderde. Daar heb ik me aan vast gehouden. Waarschijnlijk onterecht. Maar toch. Ik mocht die pil ook blijven gebruiken, m'n leven lang, zolang als ik hem nodig had. Nu is daar een onzichtbare lijn. Wie ben ik zonder die pil? Ik weet nog zo goed wie ik was.

Ik die bij alle veranderingen in haar dagelijkse leven een paniekaanval kreeg. Nachten lang rechtop in bed zat tot het licht werd. Dan kon ik rustig slapen. Het is dag. Je moet niet meer slapen, je mag. Een wereld van verschil. Alle deuren die achter je sluiten, letterlijk, zijn angstig. Wordt de deur op slot gedaan of kan ik erweer uit. Elke seconde van de dag is angstig en onveilig. Er heerst een gevoel van stress wat nooit weggaat. Behalve als je slaapt. En het half uur daarna, nog rozig van het slapen. Dan begin je weer opnieuw. Een nieuwe dag. Zenuwen in je buik. Gaat vandaag een beetje rustig voorbij? Om in elk geval te voorkomen dat angst overgaat in paniek blijf je binnen. Alles onder controle. Zoals ik het wil. Rust. De dag dat ik niet meer kon eten van de stress, die stress die er gewoon is, die bij je leven hoort, besloot ik dat ik niet meer kon. Of ik gooi mezelf van de wereld of ik zoek een andere uitweg. Het werd die pil.

En daar ging ik. Vleugels. Niet te stoppen. Grenzeloos. En dat is vandaag nog zo.

Morgen begin ik met afbouwen. Ik ben bang. Bang voor mezelf. Praat tegen mezelf. Dat ik nooit meer word zoals ik was. Dat ik achter die pil gegroeid ben en in staat m'n geluk voort te zetten. Maar wat kost het me een moeite om het te geloven. Die angst bleef. En is er nog. Maar ik ga het aan. Wil heel graag. Dat moet toch voldoende zijn? Vasthouden aan wat ik heb opgebouwd en wie ik nu ben. Heb vertrouwen Kaatje, in jezelf. Pls!

Mijn mama deel 4 (slot)

by Posted in Mijn mama Tagged 2 Comments


Een eeuwigheid. Die twee weken. Ontzettend veel medeleven in de omgeving. Je hoort jezelf telkens hetzelfde riedeltje opdreunen. Maar dan is daar de dag van de uitslag. Ik en mijn vader vol goede moed en mijn moeder intens bang, zitten te wachten in de wachtkamer die we nu van binnen en buiten kennen op de mammacare. We krijgen de uitslag. Alles goed!!!! Wat een ontzettend fijn gevoel is dat zeg. Geen uitzaaiingen!!!! Nu op naar herstel!! Over een paar weken beginnen de bestralingen. Even ademhalen. 

Op dit moment is het Moederdag! Vandaag. Ook heeft mijn moeder afgelopen week haar laatste bestralingen gehad. Het was best zwaar. De plek die bestraalt wordt krijgt veel te verduren en ook bij mijn moeder is er sprake van lichte verbranding. Maar ze is positief over de lichamelijke ongemakken. Zoals ik haar ken. Pijn krijgt haar niet klein. Geestelijk is er meer aan de hand. Logisch. Dat duurt nog een tijd. Het vertrouwen in je lichaam is weg. Foetsie. Nog nooit heeft het je zo in de steek gelaten. Is het echt wel weg? Komt het echt wel goed? Maar ook dat weet ze. Dat het erbij hoort. En ze geniet van de kleine dingen. Wandelen en buiten zijn. Zon! We zijn er nog lang niet. Maar ik weet dat ze het gaat doen. Dit kan ze. Samen met ons. We genieten extra omdat het einde zo dichtbij was. En op deze Moederdag ben ik extra dankbaar dat ze er is. Gewoon er is zoals altijd. Mijn mama. Ik hou van je. 

Mijn mama deel 3

by Posted in Mijn mama Tagged , , , 3 Comments


Daar sta je dan. Het is weekend en dus twee hele dagen om aan het idee te wennen. In de schriftelijke uitslag zitten we in stadium 5. Het is al duidelijk dat het kwaadaardig en dus borstkanker is. 

De huisarts zet alles in een stroomversnelling en dinsdag zitten we in het ziekenhuis. M’n moeder als een trillend vogeltje, m’n vader in een stiltemodus en ik, ik probeer rustig te blijven. Kopje koffie, koetjes kalfjes. Wachtend op de arts die ons alles uit gaat leggen. Een stukje vaste grond terug gaat geven misschien. 

Wat een fijne vrouw, wat mooi ook dat je het voor elkaar krijgt om grote zorgen iets lichter te maken. Het was kort en krachtig. Het traject wordt snel genoemd, over twee weken volgt de operatie al. Voor ons voelt dat nog lang. Achteraf worden deze weken volgepropt met onderzoeken en afspraken. Echo, hartfilmpje, bloed prikken, anestistgesprek, opnamegesprek, neuroloog, pre-operatieve gesprekken met chirurg en verpleegkundige en nog veel meer. We reizen op en neer en inderdaad; we, ik ga met alle afspraken mee. M’n ouders vinden het fijn en dan vind ik dat ook. 

Na alle onderzoeken en afspraken volgen veel uitslagen. De belangrijkste krijgen we pas na de operatie. Hoe groot, welk karakter heeft het en belangrijk, zijn er uitzaaiingen. Tussendoor vieren we de miniuitslagen van echo’s en aanprikmomenten. Op de grote dag van de operatie zijn we er allemaal. In de hele dag waarop je al voor dag en dauw aanwezig bent is er veel loze tijd voor en na de operatie. Zus en ik vullen die met veel koffie en minislaapjes in de auto. Paps zit op de stoel naast mams voor en na de operatie. Een zware dag op verschillende fronten. Toch komt aan deze dag een eind. Een mooi moment is de totale ontspannen moeder na de fikse narcose. Dat hebben we al een paar weken niet gezien. Kalmte. 

Nu gaan we weer twee lange weken wachten op de belangrijke uitslag. En ook belangrijk, wat gebeurd hierna. Het blijft nog een tijdje spannend voor we daar achter zijn. 

Mijn mama Deel 2

by Posted in Mijn mama Tagged , , , Leave a comment


Wat ontstaan er veel mijlpaaltjes als je het proces naar genezing begint. Ieder stapje naar herstel is er één voor in de boeken. De gebakjes in het ziekenhuisrestaurant vliegen de deur uit. In ons geval hebben we veel plusjes te vieren. 

De grootste vraag vanaf het eerste moment is, zijn er uitzaaiingen! Dat is de grootste angst, ergste vijand. Het staat hoop in de weg. En waar twee weken voorbij vliegt als je op vakantie bent, als je wacht op dit nieuws duurt het zo lang. 

Toch gaat het eigenlijk best snel allemaal. 

Die bus, die ervoor zorgt dat je vanaf je 50st jaar om de paar jaar gecontroleerd wordt op borstkanker is toch een lifesaver. In mijn moeder haar geval zat het zo diep, dat ook de proffesionals moeite hadden met lokaliseren. In die bus krijg je een onaangename mammografie waarbij alles wat niet in je borst hoort zichtbaar wordt. 


Ook werken ze met verschillende stadia waarin de tumor zich bevind. Zo krijg je bij de uitslag meteen een prognose van de ernst. En die uitslag komt gewoon schriftelijk in je brievenbus. 

Die enveloppen liggen wonderlijk genoeg zorgeloos op de deurmat. Zowel bij het baarmoederhalsonderzoek als het borstonderzoek ga je er toch lichtelijk vanuit dat het goed nieuws is. Je hebt vaak geen klachten en het is routine. Tuurlijk is er een ‘wat nou als….’ maar die druk je gauw weer weg. De envelop verhuist met de krant, de folders en de overige post naar de keukentafel. Kijken we straks even naar, eerst de pannen op het vuur. En zo ging het bij mijn moeder ook ongeveer. 

Ze waren net een paar dagen weg geweest, de post werd verzameld. De envelop werd herkend maar nog niet open gemaakt. Dat doen we later. Het antwoordapparaat wordt aangedrukt en ondertussen ook het koffiezetapparaat. En dan hoor je de stem van de dokter. Een paar dagen geleden ingesproken. Of je kontakt op wilt nemen als je dit hoort. M’n vader z’n ogen gaan meteen naar de stapel post. Het was z’n eerste gedachte. Hij roept m’n moeder en zegt dat het waarschijnlijk nodig is om de envelop van het borstonderzoek open te maken. Ook mijn moeder wordt ineens onrustig. En inderdaad, hun wereld stortte op dat moment in en het was vrijdagmiddag. Niets wat je nu kan doen. 

Mijn mama Deel 1

by Posted in Geen categorie, Mijn mama Tagged , , , , 3 Comments


De tijd die ik niet op m’n blog kon zijn is ook meteen bewogen geweest. Alles zit weer in de lift, maar toch. 

Begin maart vertelde mijn moeder mij dat ze kanker heeft. De grond zakt onder je vandaan. Zo voelt dat inderdaad. Je knieën worden week, je hart versnelt en je krijgt een zenuwknoop in je maag. Ik weet nu hoe ik zou reageren als ik dat nieuws krijg. De schrik duurde nog geen halve minuut, toen begon er een krachtig gevoel op te komen. ‘Dit gaat ons niet klein krijgen’. Daar hoefde ik niets voor te doen, dat gevoel ontstond automatisch. Ik hoorde mezelf tegen mijn moeder zeggen dat dit niet het einde van de wereld is. Dat we dit gaan winnen, gaan vechten. Mijn moeder daarin tegen was al bezig met doodgaan. Dat is het hele proces zo gebleven weet ik achteraf. Binnen een dag was er een rollenverdeling waarin ik de optimist en aanreiker van hoopgevend nieuws werd, m’n vader de praktisch regelaar en m’n zus de gevoelsverwant. Met andere woorden, die had ook moeite met positief blijven en was samen met m’n moeder intens verdrietig. Het had ook niet anders gehoeven, het was goed zo. Klaar om met z’n allen de strijd aan te gaan. En waar er een gevoel ontstaat dat mijn moeder zwijgzaam tussen bovenstaande zinnen doorleeft, dat was ook zo. Het was voor haar meer een geestelijke strijd dan een lichamelijke. Ik ken mijn moeder ook als een lichamelijk sterke vrouw. Die pijn ondergaat ze moeiteloos. Geestelijk kan er helaas minder op het bordje. Dit was teveel. En dat mocht ook. 

Het is zo bijzonder om mee te maken hoe je dit als gezin beleefd. Wat ieder z’n manier is van verwerken, aangaan en hopen. Ik heb mezelf vooral verbaast. Ik wist dat er een kracht vrijkomt als het nodig is, maar het bewijs weer geleverd zien worden is apart. Je hoeft daar niets voor te doen. Het geeft me rust. Wat er ook gebeurd, er zal altijd genoeg power zijn om op te functioneren. Niet alleen voor mij, voor ons allemaal. 

Deze serie vertel ik het proces van de afgelopen tijd. In de wetenschap dat het op dit moment met m’n moeder heel goed gaat. Het zware traject komt ten einde. Tijd om het op te schrijven. 

Jaaroverzicht 2016

by Posted in Kaatjesding Tagged , , , Leave a comment


Nog geen jaaroverzicht, samenvatting of opinie over 2016 te bekennen op m’n blog. Elk jaar kijk ik trouw terug op een jaar waarin altijd voldoende is gebeurd. Ook nu. Maar de energie die ik elk jaar voel om samen te vatten, vast te leggen is ver te zoeken. Toch hoort het erbij. Vind ik. Voor mezelf. Voor later, en ik hou denk beeldig m’n wijs en middelvingers naast m’n oren en signeer een komma in de lucht. Want later. Ik ben tegelijkertijd iemand van de dag en hou niet van opschorten. Leef vandaag, doe vandaag en zeg vandaag. Maar goed, waarvoor anders, zo’n jaaroverzicht op je blog. Voor later, klaar. Dus ik begin in de ruimte te staren en laat het jaar in gedachten voorbij gaan. 

Hoogtepunten. 
Aan het begin van het jaar stonden we nog met de handen in het haar dochter gade te slaan. Een diagnose waar we van schrokken ookal waren de vermoedens daar. Waar gaat dit heen en komt dit ooit goed? 365 dagen kunnen veel overbruggen. We hebben sprongen gemaakt, samen en zij ook alleen. Trots, dat ze het kan, al hebben we nog een lange weg te gaan. Het is te behappen en vreet niet meer al onze energie. Wat een plus. 

Ro groeide in z’n werk als bierbrouwer en had zo nu en dan een duwtje nodig om te geloven dat hij echt goed is in wat hij doet. Hij gelooft pas iets als het zover is en volgens hem is hij er nog lang niet. De tussenstappen vallen hem niet op en ik vertel het hem graag. Hij is gedreven en gemotiveerd, in alles trouwens. En dat waardeer ik in hem. Aan die eigenschappen had hij niets toen hij noodgedwongen moest stoppen met het laatste restje Veuger-imperium. Hij zegt niet graag wat hij voelt maar voelde zich genoodzaakt te delen dat hij er als een berg tegen op zag. Dat kun je niet voor je houden, het is te groot. Maar het ergste is inmiddels achter de rug en we gaan heel snel wennen aan de nieuw verworven vrijheid. Dat weet ik zeker. 

Ik zelf kreeg afgelopen jaar goed nieuws op goed nieuws op m’n werk. Mijn contract groeide en daarmee ook mijn verantwoordelijkheden en kennis. Nog steeds zo’n fijne baan. Met geen tien paarden krijgen ze mij daar weg. Ik wil daar blijven en vooralsnog lijkt dat te lukken. Ik begon vorig jaar ook weer te roken na vijf jaar en stopte de eerste week van dit jaar. Het was even leuk, ik heb gek genoeg ook geen spijt, het is alleen zo’n gedoe om erweer af te blijven. Want zo zie ik het, je moet er gewoon afblijven, niet meer en niet minder. Het was een recalcitrante actie van me, even afzetten tegen iets. En nu is het weer klaar. 
We gaan een jaar tegemoet waarin we ons huis gaan kopen, een nieuwe camper gaan kopen en wat verbouwingen aangaan om nog aangenamer te leven dan we nu al doen. 

Vorig jaar was ik gelukkig en dit jaar ga ik met een gelukkig gevoel in. Het is eigenlijk geen spannend voer voor een jaaroverzicht. Maar toch, ik heb er heel anders voor gestaan. Ik ben blij. Blij dat ik nu eens niet heel diep moet om samen te vatten. Gewoon even m’n ogen laten dwalen en clichématig m’n zegeningen opschrijven. Bij deze. 

Tags: jaaroverzicht , 2016, samenvatting,

Categorieën: Kaatjesding

Ik ben even nergens

by Posted in Blog&Vlog HomeEnMe, Kaatjesding Tagged
jordan 11 space jam online orderair jordan 11 retro space jam black varsity royal whitespace jam 11s size 9space jam 11s retail pricespace jam 11s buyjordan 11 space jam for sale
timberland black friday
http://www.nuit-artisanale.com/news/yeezy-boost-350-v2-red-copper-green/Yeezy Boost 350 V2 Black Where To BuyYeezy Boost 350 V2 Black For SaleYeezy Boost 350 V2 Black For SaleYeezy Boost 350 V2 Black For Sale
lululemon black friday
ugg black fridaylululemon black friday coupon codelululemon cyber monday deals


We rijden terug van een onvergetelijke vakantie. Een geweldig land met gastvrije inwoners. Elke dag doen waar je zin in hebt en veel indrukken opdoen. Maar dan is daar het moment dat je weer naar huis gaat. En net zoals de heenreis veel met me doet, is de terugreis altijd nog erger. Ik ben een denker. Zit op de bijrijdersstoel en heb alle tijd. Op de heenreis bedenk ik of ik iets vergeten ben, wie ik ga missen, wat we allemaal gaan zien, hoe ver dat afstaat van het dagelijkse leven. Op de terugreis komt er weemoed. Ook vanwege het feit dat we vaak in de avond/nacht reizen met de muziek op tien. Dat versterkt je gevoel. Weemoed naar dat wat er letterlijk achter ons ligt. Vóór ons het vertrouwde, thuis. En met dat thuis is altijd iets. Ik verzin in m’n vakantie veel nieuwe uitdagingen, ieder jaar weer. Dit jaar waren ze voor de vakantie al bekend. De vakantie is letterlijk een break tussen veel veranderingen. En ik word er lichtelijk zenuwachtig van als ik eraan denk. Nu rijden we nog. Nu is het nog even voor ons.

Morgen stop ik met roken. Morgen halen we onze nieuwe vriend, Cody. Eenmaal thuis leveren we onze camper in en gaan we de komende maanden op zoek naar een andere. Eenmaal thuis gaan we naar de bank om de hypotheek te tekenen zodat we ons huisje kunnen kopen en her en der verbouwen. M’n nieuwe IPhone ligt op het postkantoor en ik kan maandag weer naar m’n geliefde werk. Zoveel!!! Alles is leuk of een uitdaging, maar ik ben toch wat weemoedig terwijl ik in het donker naar buiten staar in de camper. Allemaal nieuwe dingen. Ik rij er nu nog tussenin. Niets is wat het is of was.

De vakantie is voorbij en het leven thuis gaat weer beginnen. Maar op dit moment ben ik nog even nergens.

Altijd in voor een verslaving

by Posted in Kaatjesding Tagged , Leave a comment


M’n hele leven kan alcohol me niet beroeren. Zelfs in m’n pubertijd dronk ik zo nu en dan een avond heel veel, zodat ik ook eens mee deed in de gekte. Ik eindigde dan steevast liggend op straat, buikpijn van het lachen en in de veronderstelling dat ik die sterren daar hoog in de lucht aan kon raken. Als je niet zoveel drinkt kunnen de mensen om je heen die anekdotes zo oprakelen. 

Wat ik wel goed kon was roken. Als de beste. Ergens twenty-something, stopte ik de eerste keer en had een slappe smoes toen ik anderhalf jaar later weer rookte. Dat hield ik vol tot m’n veertigste. Toen stopte ik om mezelf een rookvrij leven kado te geven. Op m’n verjaardag. Dat lukte en ik diende als voorbeeld voor velen. ‘Als Karin het kan…..?’ De wonderen waren de wereld nog niet uit. Ik ontwikkelde een koffieverslaving en was ervan overtuigd dat ik nooit meer een sigaret aan zou raken.  

Tot begin dit jaar. Het kriebelde in m’n lijf. Niet vanwege een sigaret. Maar ik had de drang naar iets. Waar anderen uren op een terrasje zaten aan een biertje of wijntje, keek ik om me heen of er nog winkels open waren. Het genieten kwam niet meer automatisch na vijf koppen koffie. Een wijntje maakte ook niets goed. Het deed me niets. Ik wilde iets! Nogmaals, iets waar ik naar uit kon kijken. Zoals Ro naar een krijtbord vol met verschillende speciaalbiertjes kon kijken. Het was onrustig in mij, alsof ik iets ‘stouts’ wilde doen. 

Zo kocht ik tijdens ons oud en nieuw campertripje een doosje filtersigaartjes. Voor na een kopje koffie op een gezellig terras met verwarming. Wat was dat heerlijk. Ik vond het echt thuiskomen. Achteraf was dat een teken aan de wand. Het deed me zoveel dat je kon berekenen dat ik vaker momenten zou gaan zoeken. Eerst zaten er maanden tussen. Toen weken. Als de vogeltjes naar het zuiden vlogen wilde ik het vieren. Alles werd een feestje. En toen kwam de dag dat ik zeker wist dat ik die dag iets meer wilde roken, omdat ‘ie zo speciaal was. Om nu aan die sigaartjes te gaan. Niet fijn voor m’n keel. Ik kocht een pakje mentholsigaretten. BAM! Daar was ‘ie! Mijn gezellige sigaretjes staken de kop op bij het begin van het terrasseizoen. Wat een gezelligheid. En wat zonde tegelijk. 

Tijd voor nieuwe afspraken met mezelf. Ik weet gelukkig van mezelf dat ik nooit dweepte met stoppen met roken. Dat de keren dat ik het met mezelf afsprak, ook echt een doel was. Ik mag van mezelf deze zomer ‘gezellig roken’. Daarna, klaar! Weer is bewezen dat ik geen gezelligheidsroker kan zijn. Te verslavingsgevoelig. Niet meer doen. Nog lang niet iedereen weet dat ik rook. Ik heb grenzen. Dat is maar beter. Voor ik het weet is het overal feest.

Mijn afspraak met mezelf staat in elk geval. Als een huis! 

Het vechtertje….

by Posted in Angie Tagged , , , 1 Comment


Daar was afgelopen week de uitslag. De woorden die omschreven wat we al wisten, maar die nu zwart op wit extra hard binnen kwamen. Voornamelijk bij haar. Ze was er stuk van, heeft de ogen uit haar kop gejankt en realiseerde zich meer dan ooit tevoren dat ze nog bergen moet verzetten. Teleurgesteld in de harde cijfers die aangeven waar je staat in je ontwikkeling. Het strookt niet met wat je voelt. Namelijk groot en volwassen. Dat je achterstanden weg moet werken die je niet vast kan grijpen. Wat bedoelen ze nu precies. Gaat het echt allemaal over mij. Ze wist dat ze niet met alleen maar voldoendes zou eindigen na de onderzoeken, maar toch. Het leek van te voren allemaal makkelijker. Om in de komende tijd weg te werken. Alsof je het komende jaar je kamer opruimt en dan klaar bent. Het is toch wat genuanceerder dan dat. Het behandelplan wordt omschreven in processen, heb je er één doorlopen, dan is er pas ruimte voor de volgende. Dat valt zwaar. Zonder deze stappen ga je het niet redden zoals je voor ogen hebt. Dus je moet. En staat er nu dat je eeuwige optimisme in woord en daad als zoethoudertje naar je omgeving wordt vertaald? Is het zo duidelijk. Dat je niet meer kan zeggen dat je je vandaag prima redt zonder dat iemand weet dat het niet mogelijk is? Dat het stiekem niet waar is. Je wordt ontdaan van je masker en je schild en moet open en bloot vechten. Kwetsbaarder dan ooit. Toegeven dat de mensen om je heen nodig zijn om je zelfvertrouwen op te krikken. Dat je achterstand vele jaren teruggaat. Daar waar je anderen nodig hebt om je klaar te maken voor acties en reakties op het leven. Daar waar je je nog mag verschuilen achter een volwassene en fouten mag maken om er beter van te worden. Sterker van te worden. Je begint opnieuw. De school van het leven. Je laten omringen door liefde en vertrouwen van je naasten. Hun hulp accepteren en omarmen. Er open voor staan. En groeien. Terug bij af. Ik begrijp haar. Ik begrijp haar verdriet en kwetsbaarheid. De dikke behuilde ogen die me aankijken en weer hardop zeggen dat het goed gaat en tijd wordt om de dag weer op te pakken met een lach. Dat hoeft niet. Begin met voelen en laat het binnen. Blijf maar even verdrietig. Het is een begin….

Back-up

by Posted in Kaatjesding Tagged , Leave a comment

Vandaag liep ik met m’n hoofd in niemandsland. Ik was nodig in een meeting. Ik moest best wat zinnige dingen zeggen, maar er kwam wat los zand uit m’n brein. Ik probeerde er een mooi samenhangend geheel van te maken, maar het lukte moeilijk. Ik werk met een team wat meteen ingrijpt wanneer nodig, en gelukkig voelde ik het back-up systeem in werking gaan. Toppers die verwoorden waar we het al een tijdje over hebben. Toen ik vanavond besloot nog even kontakt op te nemen met m’n collega, kreeg ik van haar een lieve oppepper. Één die me weer doet realiseren in welke omstandigheden ik werk. Een geweldig team en lieve collega’s. Zo fijn. Enorm de behoefte het nog even aan m’n blog toe te vertrouwen. Bij deze. 

Ik wil iets met je delen…

by Posted in Kaatjes gedachten door de jaren heen, Kaatjesding Tagged 3 Comments


Wanneer ik door de straten loop van de stad waarin ik werk, realiseer ik me dat ik de laatste maanden gelukkig ben. Dat ik een gevoel heb in de bloei van m’n leven te staan. En dat terwijl ik mijn leeftijd nooit had gekoppeld aan dit gevoel. Vreselijk vind ik dat getal. Nog erger om het uit te spreken. Jaren geleden zou ik gelachen hebben om de uitspraak ‘het leven begint bij veertig.’ Toch ben ik er in gaan geloven. Ik moet wel. Ik doe er aan mee, ik creëer, deel, heb lief en ontdek. Ik heb een onbeschrijfelijk gevoel in m’n lijf en kan het niet anders uit leggen dan gelukkig zijn. Verlost te zijn van dwangmatige, zelfdestructieve keuzes. M’n armen heb geopend voor vrijheid en geluk. En mensen om me heen hebben die dat gevoel aanvullen en niet opvullen. Ik merk dat ik alles beter binnen laat komen. Emoties, goed of zwaar. Ze raken me. Soms te diep, dat wel. Ik kan niet anders dan liefhebben en meeleven. Dat zal altijd zo blijven. Het zou een bepaald moment in m’n leven te zwaar zijn geweest. Om het binnen te laten. Boeken gingen dicht. De tv ging uit. Of ik draaide me om en sloot buiten. Nu gebeurd me het omgekeerde. Ik kan bijna niet met dat gevoel omgaan. Het voelt fijn. Breekbaar ook. Ik ben bang het te verliezen. Ik wil mezelf even knijpen om zeker te weten dat het me overkomt. Dat het er is. Eindelijk. Vrijheid. Geluk. De kracht om alles het hoofd te bieden. Laat mij een inspiratie zijn voor anderen. Wat er ook is, alles komt uit jezelf. Alles wat je moet doen is jezelf aan de horizon plaatsen mèt dromen, dat wat je graag wilt zijn. En dan…..begin maar met lopen. In je eigen tempo. 

The story of my life #5 De straat als vijand

by Posted in Kaatjesding, The story of my life Tagged , , , Leave a comment

  
De afgelopen dagen sprak ik door omstandigheden met meerdere mensen over mijn leven achter gesloten deuren, jaren geleden. Deuren die ik zelf gesloten hield, voor de duidelijkheid. Het lijkt zo lang geleden. 2007 was het toppunt. Het keerpunt. Nu moet er iets gebeuren anders gooi ik mezelf van de wereld. 

Op deze blog staan een paar verhalen waarin ik het één en ander uitleg. Er is nogal veel verloren gegaan toen mijn vorige site gehackt werd. Mijn hele wereld die ik toen beschreef in een aantal jaren. Ik vind het nog steeds ontzettend jammer. Weg! Maar goed. 

Onder deze Klik vind je de dag dat mijn leven zich binnen vier muren ging afspelen. Hiervoor was ik al niet supersterk meer, maar die nacht was als een granaat. Daar was ineens een enorme krater waar ik niet meer uit kwam. 

De jaren die volgden waren bijzonder. Achteraf. Ik bouwde een wereld om me heen waarin iedereen me hielp. Ik liet geen situaties toe die spanning opriepen. Ik kon manipuleren en mijn wereld in stand houden. Een wereld met angst als fundering. Mijn omgeving pastte zich aan en zorgde ervoor dat ik zo kon blijven leven. Klein, minimalistisch en schijnveilig. Ik kan het nu omschrijven als egoïsme. Alles draaide om mij. Iets anders wilde ik ook niet, de gedachte alleen al maakte me bang. Er waren dagen met weinig angst. Angst die je kan omschrijven als een zenuwachtig gevoel in je buik. Een gevoel wat kan exploderen tot een paniekaanval waarin m’n lichaam niet meer rustig kan blijven. Het laatste gelukkig niet dagelijks. Misschien wekelijks, maar elke dag, vooral nacht, de angst dat die explosie er aan komt. Daarbij een angst voor medicatie. Medicijnen die iets met je lichaam en geest doen, eng! Nee, er tegen vechten deed ik clean. Met m’n eigen verstand. Helaas was dat verstand niet erg rationeel meer. Niet iets wat mij hielp er bovenop te komen maar meer om het proberen onder controle te krijgen, leefbaar te houden. Ik had mijn wereld iets groter gemaakt en had de auto als veilige basis gebombardeerd. Dat hield in dat ik weg kon en binnen 50 stappen wat boodschappen of een terrasje kon doen. Dat deed ik bijna drie jaar. Toen ik er midden in zat vond ik het niet zo’n probleem. Om zo te leven. Ik wilde er wel graag vanaf, maar het leek onoverkomelijk en het liep wel aardig. Drie jaar dus. Met dat gevoel. 

Er gebeurde iets. Na die paar jaar. Er zit een angstknopje in m’n hoofd. Dat ging nog wel eens uit, maar ineens bleef het branden. Het angstige gevoel had geen pauzes meer. Ik kwam niet meer tot rust. De trap van de bovenwoning naar beneden werd weer een blokkade. Dit wilde ik niet meer. Dan hoeft het van mij helemaal niet meer. Ik belde de huisarts. Medicatie was zijn antwoord. ‘Nee!’ was mijn antwoord. Toch moest ik de realiteit onder ogen zien. Ik kon het zelf niet. Het zou alleen maar erger worden. Met grote tegenzin accepteerde ik dat een pilletje per dag m’n angst zou wegnemen. En het gebeurde! 

Twee weken lang zag ik m’n slaapkamer draaien en had ik een emmer naast m’n bed. Als ik in de spiegel keek herkende ik mezelf niet meer, grote pupillen en wit gezicht. Maar op de een of andere manier geloofde ik dat het beter zou worden. Ik had vertrouwen. En dat was de sleutel tot succes. Vertrouwen. In mezelf. Zelfvertrouwen. 

Vanaf dat moment heb ik m’n best gedaan om m’n wereld weer groter te maken. Steeds vaker stelde ik me bloot aan m’n angsten. Ging ik ze niet uit de weg. Kleine stapjes omhoog zonder weer naar beneden te vallen. M’n zelfvertrouwen en het vertrouwen in m’n lichaam groeide met de maanden. Ik kreeg er een euforisch gevoel voor terug, geweldig. Het duurde nog minstens twee jaar voor ik van genezing durfde te spreken. Het was nog steeds een gewoonte van me om de situaties die ik jaren uit de weg ging beangstigend te vinden. Maar ik vocht er tegen. Ik trainde m’n hersenen om gelaten te reageren op veel situaties. Het werd langzaam een gewoonte om zonder angst te leven. Het begon in te klinken. 

Vandaag de dag vind ik het bijzonder om terug te kijken op een gedeelte in m’n leven wat ik maar moeilijk kan bevatten. Ik vind het zo apart om de dieptepunten terug te halen en me te realiseren dat ik het was die dat doormaakte. Wat een respect voor m’n omgeving en naasten. Je kunt jezelf helemaal kapot maken. Maar je kunt jezelf ook weer beter maken. Daar vind ik mezelf het levende bewijs van. Nooit meer! Nooit weer terug naar het verlies van controle over m’n leven. Waar angst regeert heeft leven geen kans. Gelukkig is dat verleden tijd. 

*Klik hier voor info over agorafobie

Moeder zijn

by Posted in Angie, Kaatjesding Tagged , , , Leave a comment

  
Ik sprak met iemand over het moederschap. Dat het niet allemaal vanzelf gaat, sommige dingen ook weer wel. Instinctief gebeurd er genoeg. Omkomen van de honger is niet nodig. Toch ken ik ze, zie ik ze. Moeders die worstelen om goed te doen, te weinig ruimte om moeder te kunnen zijn. Soms onwil, maar ook gebrek aan inzicht. 

Overal haal ik m’n lessen en kijk goed om me heen. Als je zelf in die onzekerheid zit zie je veel. Goed en minder goed. Ik durf in deze context geen ‘fout’ te zeggen. Kan dat? Dat je foute dingen doet als moeder? Of zie je dingen over het hoofd en doe je daarom dingen minder goed. Klinkt aardiger. Maar zoals ik zei, ik kijk om me heen. En het wordt me steeds duidelijker. Ik waak als een moederkloek over het kuiken wat een paar jaar geleden bij ons kwam wonen. Geen bloedband, wel moedergevoelens. Handig! En het is maar goed ook, anders was het kuikentje misschien alweer op straat beland. Je hebt wel wat ruimte nodig die opgevuld is met liefde en positieve ervaringen om negatieve zaken het hoofd te bieden. Dat lukt, gelukkig. Uiteraard ben ik vaak op m’n smoeltje gegaan. Aldoende leert men. Een paar dingen zijn me bijgebleven. Wat er tegen me gezegd is in de afgelopen jaren. Waar ik vaak aan terug denk. 

Toen puber net bij ons was hebben we maatschappelijk werk ingeschakeld. Ik zat vol met vragen. Hoe ga ik dit doen? Wat moet ik doen. De belangrijkste zin die ik vandaag de dag in m’n achterhoofd heb is:”Probeer haar niet de deur te wijzen, ze heeft een basis nodig waar ze zich veilig voelt en altijd welkom is”. De momenten dat ze me het bloed onder de nagels vandaan haalde heb ik het nooit hardop gezegd en hier aan gedacht. We hebben het er nu wel eens over samen. Om haar uit te leggen hoe het werkt. Ze beaamt het gevoel zich hier gewenst te voelen maar kan er niet altijd wat mee. Logisch. Zij is nog een kind. Brengt mij op een volgend inzicht. 

Iemand besprak met mij haar eigen gevecht met haar kind.  Ze zag haar gezin opbreken in kampen en zei in het heetst van de strijd:”Ik kies hoe dan ook voor m’n kind, jij bent volwassen!” Dat is het! Zo waar! Ik kan het niet beter uitleggen, niet anders zeggen. Je kunt nooit een volwaardig tegenstander van je kind maken. Kom nou! De kennis is er niet om jou aan te kunnen. Ze hebben je juist nodig. Tot ze zelf volwassen zijn. Ook deze bespraken Ro en ik samen. Goed voor de balans tussen puber en ons. 

Ik vind het maar lastig soms. Ik weet wel dat ik een moeder ben. En ik zal haar alles geven wat nodig is om groot te worden. Ze hunkert naar erkenning en bestaansrecht. Deze moeder zal haar elke dag laten voelen dat ze gewenst is en dat ik van haar hou. 

Ons kind

by Posted in Angie, Kaatjesding Tagged , , 3 Comments

  
Alles komt weer langzaam op orde. Voor m’n ogen schuiven de stukjes op z’n plek. Ik had meer kunnen zeggen, meer kunnen schrijven. Maar het was een rollercoaster van emoties waar ik geen controle over had. Ik was en ben onzeker over beslissingen en gevolgen van alles wat ik doe. Wij doen. Ik ben geneigd om te zeggen dat veel meer mensen het zwaar(der) hebben en ik vooral niet moet klagen. Er zijn lastige zaken aan de hand. Maar. De grootste zorg die wij op het moment hebben is dochter. 

Ons kind heeft eindelijk de hulp die ze nodig heeft. Ze is in deeltijdtherapie en gaat daarnaast veel naar haar werk, dat wat ze graag doet. Dat willen we haar niet afnemen. Ze werkt graag. Ook zij is niet stabiel in haar emoties. Ze gaat op en neer en heeft goede en slechte dagen. Daarnaast is ze moeilijk te ‘lezen’, ze lacht veel en doet altijd alsof het overal naar citroentjes ruikt. Inmiddels weten we beter. Het gaat niet goed. Ons kind wil niet op deze aarde zijn. Soms wel, maar die momenten creëert ze zelf door een gelukkig gevoel op te zoeken bij een vriendje, drugs en pijn. Als dat uit beeld is, is ze ongelukkig. Wij kunnen er niets aan doen, toekijken. Luisteren naar adviezen doet en kan ze niet. Alles is sterker dan haarzelf. En waar het lijkt alsof ik het erger maak, ik breng het juist voorzichtig. Het is veel erger. Dag in dag uit. Het is zo’n lief kind, maar zelfdestructief. We hebben samen besloten dit te vertellen. Er wordt zoveel gepraat. Verzonnen. Daar kun je boven staan, maar we realiseren ons ook dat het ook fijn is om te zeggen wat je hebt. Dat helpt haar. Ook om er de komende jaren tegen te vechten. Transparantie kan haar helpen. Want wat ze doet, doet ze vaak zonder controle over zichzelf. Sta daar eens bij stil, dat geen controle hebt over de dingen die je doet. Foute dingen ook. 

Haar diagnose. De startfase van borderline. (Klik hier voor informatie) Kleine fragmenten AS. Maar we kunnen nog veel bereiken. Ze krijgt nu wat ze nodig heeft. Dit is haar verhaal. Ons verhaal. Vechten om jezelf wat waard te vinden. En dat is ze. Een schat van een meid met een slechte start. Het gaat goed komen. 

Terugblik

by Posted in Kaatjesding Tagged 1 Comment

  
Het was knokken. Voor onszelf. Ons samen. Voor dochter. Het is kantjeboord geweest, het niet samen kunnen oplossen van onrust en chaos. Het allert blijven voor dochter. Haar loslaten en leiden tegelijk. Maar we zijn de streep over. Een week in het vooruitzicht waarbij er oplossingen lijken te komen. Afscheid genomen van m’n grootste vriend in de geschiedenis van honden. Dat viel zwaar maar dankbaar voor de zestien jaren. Dan nog een moeder die geen moeder mag heten. Haar zoon het zo moeilijk maakt, onmogelijk maakt om zorgeloos te leven. Ook dat is nog niet afgelopen en gaan we onrustig tegemoet. Toch zien we mogelijkheden. We hieven het glas op positiviteit en gezondheid. Voor zowel lichaam als geest, het laatste minstens zo belangrijk. Op onze banen. Allebei loten uit de loterij en hiervoor beide weer aan de studie om de gekregen kansen waar te maken. Met veel zin en energie, het is de balans die het voor ons doet, om alles in perspectief te zien als het minder gaat. We houden van elkaar en dat blijkt genoeg. Het komende jaar ligt open. Voor kansen, mogelijkheden, keuzes en tegenslagen. We kunnen het. Net als ieder ander. Ook voor dochter wacht er een zware tijd, maar ze is jong en kweekt de basis voor een fijn leven. Ik wil voor iedereen die dit leest hetzelfde. Dat wat ik mezelf ook wens. Een wereld met verdraagzaamheid, respect, gezondheid en geluk. Mooi om het elk jaar weer op een rijtje te zetten. Het maakt het terugkijken de moeite waard. 

The Revenant

by Posted in Naar de film Tagged , , Leave a comment

  
Een film met Leonardo di Caprio. Op de één of andere manier was ik lichtelijk geïnteresseerd toen ik het verhaaltje las. Hier wilde ik wel heen. Maar helaas! 

Ro en ik zijn niet snel onder de indruk en hebben een specifieke smaak wat films betreft. 

In deze film gaan we een behoorlijke tijd terug en belanden we in het tijdperk waarin er nog geschoten werd op wild om te eten, en een dorp bestond uit hutten in een bos. Dat kan mooi zijn om naar te kijken, ware het niet dat wat ons betreft Leo iets teveel levens verspilt en teveel mazzel heeft met overleven. Kom op! Het wordt op een bepaald moment voelbaar dat het onrealistisch is en daar haak ik af. Ik hou ervan om me in te leven en het gevoel te hebben dat het kan, echt had gekund. En inderdaad, ik ben ook niet zo van de SF. Maar in een film over een tijdperk mag het best in de buurt van de realiteit komen. 

Wat ons betreft geen Oscar. Een matige 6. 

Liefde is…..

by Posted in Kaatjesding Tagged 1 Comment


Soms is het verstandig, maar ook nodig, om je relatie onder de loep te nemen. Sinds ik in m’n tweede relatie beland ben, heb ik minder moeite met de realiteit van het leven. Soms zit het mee en soms zit het tegen. Het helpt dat ik een man heb die niet zo snel ergens warm of koud van wordt. Ons schuurtje is al afgebrand voor we de brandweer bellen zeg maar. Maar even serieus.

Wat is er nu mooier dan een relatie die in balans is. En heus, er zijn dagen dat ik het niet zie hoor. Als m’n opruimwoede de overhand heeft bijvoorbeeld. Ro kan iets wat naar de schuur moet meters meenemen naar de opruimplek, maar vlak voor de finish zet hij het neer. Ergens in de buurt van de schuur. Waarom? Het antwoord is steevast, ik ben ook nog niet klaar! En als hij eind volgende week de heggenschaar mee moet nemen naar z’n werk, dan leggen we hem nu vast in de keuken! Gewoon gezellig anderhalve week de heggenschaar in je buurt. Of het testje. Zo gemeen. Hoe lang duurt het voor de tas met schone was meegenomen wordt naar de dancing. Elke dag zie ik ‘m staan en elke dag vraag ik me af of het de laatste is. Wat doe ik mezelf aan. Hij komt de dag door zonder zich ergens over op te winden en ik krijg met de dag meer vlekken in m’n nek!

Eerlijk is eerlijk. Bovenstaande is uitzonderlijk. Ik kan er zelfs wel om lachen. Ik ben gek op die karaktertrekjes. Tenminste. Ik viel er ooit op. Net zoals dat hij graag valt. Gewoon over een spijker. Er ligt eigenlijk niets, maar het wordt tijd om erbij te gaan liggen. Of het feit dat ik geen wijnglas in de kast heb staan omdat hij een olifant in een porseleinkast is. Love it! En echt! M’n eigen tekortkomingen of eigenaardigheden zijn er plenty. Moge dat duidelijk zijn. Maar ik zat in een relatieloep! Het is fijn en goed. Vaker lachen dan huilen en  we hebben beide zelfspot wat betreft onze relatie. Ooit bedachten we op hetzelfde moment dat we onze status op Facebook als ‘ingewikkeld’ gingen instellen. Gewoon omdat we dat grappig vinden. Niet te serieus en no fear. En het werkt. Nog steeds….

Inmiddels zijn we bijna anderhalf decennia verder, worden we op de proef gesteld door een inwonende dochter. Maar toch….het werd tijd dat ik het eens zwart op wit zet. Ik heb een fijne man en vriend!

Puberaal #9 Morgen heb ik verloren

by Posted in Kaatjesding, Puberaal Tagged 4 Comments

IMG_3015.JPG
Het is lastig. Er komt een moment waarop je denkt, begrijp ik het nog wel. Of liever, wil ik het nog begrijpen. Het is enorm wennen dat de jeugd heel anders over bepaalde zaken denkt dan wij, toen we zo oud waren. Maar ja, zeiden onze ouders dat ook niet? Er is nog steeds geen ander woord voor generatiekloof, waarbij de kloof bedoeld is om zelfs met een flinke aanloop nog onhaalbaar te zijn. Maar er is verschil. Tuurlijk. Ieder kind is anders en er zijn uitersten. Helaas hebben wij steeds vaker te maken met de verkeerde kant van de weegschaal. Als die er is.

We dachten dat we wisten waar we aan begonnen. Het is zo logisch het kind van je man in huis te nemen als er geen andere opties zijn. Daarbij was er al een band die goed was. De gebruiksaanwijzing die we erbij kregen leek ernstig, maar wij waren ervan overtuigd dat het hier allemaal anders zou zijn. Haar eigen moeder hoopte hetzelfde, durfde het hardop te zeggen, maar je hoorde altijd twijfel. En het blijkt verdomde lastig. Er is zoveel aan de hand met haar en er gebeurd zoveel dat je continue met vragen zit. Waar de grens ligt tussen losbandig, moeilijk opvoedbaar of een andere diagnose bijvoorbeeld. Daar waar ik dacht veel met haar zelf op te kunnen lossen, haar inzicht te geven in haar eigen hoofd en daden, kwam ik erachter dat ze dat niet kan. Ze is in staat elke letter te verstaan, op haar in te laten werken, zichzelf ervan te overtuigen dat ze het snapt, en vervolgens een hele andere kant te laten zien. Ze begrijpt er zelf ook niets van. Zegt ze. Ik weet het niet meer. Er is natuurlijk nog een puberbrein aanwezig, dat moet je als ouder de ruimte geven om iets meer geduld te hebben als je ze een koffer wil laten pakken, maar ook hier weet ik niet waar de grenzen liggen. Het is zo lastig om te normaliseren als je niet weet wat normaal is. Ik vind het namelijk allemaal buiten proporties. Vaak heb ik gerefereerd aan m’n eigen jeugd. Maar sinds een tijdje zijn er meer verschillen dan overeenkomsten. Ik weet het dus niet meer zo goed.

Ik heb door m’n werk veel nagedacht over een beperking, op sommige afdelingen zie ik ze er frisser bij zitten dan puber. Dat geeft zoveel onzekerheid. Een laatste traject waarbij ik handvaten gebruikte vanuit m’n werk, heeft niets opgeleverd. Enerzijds omdat ik naast dat ik hulpverlener wil zijn ook ouder ben, anderzijds omdat puber elk advies in de wind slaat. En dan zeg ik het netjes. Natuurlijk zitten we niet altijd netjes aan tafel met een kopje koffie de boel te bespreken. Ook hier rammelen de dakpannen zo nu en dan. De laatste tijd vaker dan me lief is. Het creëert meteen de afstand die je niet wilt als je in onderhandeling wilt blijven. Wij vertrouwen haar niet en andersom. En daar zit je dan. En nu?

In een allerlaatste zucht geef ik nog wat ruimte. Ze krijgt nog een keer de kans om iets te doen. Iets! En dat is zo weinig, echt! Wat ik van haar vraag is een fractie van dat wat ik wens. Ik voel nog een beetje rek. Dat is er bij haar beide ouders al uit. Misschien ook omdat ze het vertrouwen hebben dat ik niet snel los laat.

Maar voor het eerst heb ik gisteren tegen mezelf gezegd: ‘Je kunt niet iedereen redden, je kunt niet door iedereen lief gevonden worden. Je komt op een punt dat je voor jezelf moet kiezen en toegeven dat je verloren hebt!’

Voor jullie! 

by Posted in Kaatjesding Tagged Leave a comment


Vandaag deel ik iets met jullie. Steeds vaker ben ik blij met het aantal lezers wat ik hier tref. Het geeft aan dat het voor velen prettig is om te volgen en daar doe ik het mede voor. Ik schrijf al jaren en doe het minder vaak maar nog steeds met veel plezier.

Vandaag deel ik ‘mijn’ nummer met jullie. Passend bij mijn blog en het delen. Een dank je wel voor jullie als lezer en dat we dit nog veel jaren mogen doen!

*klik! One republic met Secrets

Geestig gestoord #2 Profesioneel knuffelen

by Posted in Kaatjesding Tagged Leave a comment

Ik loop de huiskamer binnen op m’n werk en meteen vliegt er een schattig kereltje van een jaar of vijf tegen mij aan en omhelst m’n benen. ‘Nou eentje dan, je dagelijkse knuffeltje!’ Ik buig voorover en aai ‘m even over z’n rug. Het is bijna routine.

Altijd tijd en ruimte voor een knuffel! Het zou m’n motto kunnen zijn. Privé dan! Wanneer er ook maar een aanleiding is tot een welgemeende omhelzing of een lief en opbeurend woordje, dan krijg je dat van mij.

Anders wordt het wanneer je een baan hebt waarbij je alles wat ik hierboven beschrijf moet wegen voordat je ze uitdeelt. Want vaak kan het niet. Of mag het niet. Het is makkelijker als je zelf al hebt besloten dat je het sowieso niet doet. Profesioneel knuffelen. Dan hoef je er niet eens over te dubben, gewoon niet! Klaar! Maar ik kan dat niet. Het zit in me. Dus ik moet erover nadenken tegenwoordig. Wanneer wel, wanneer niet. Zo is er een meisje wat dagelijks één knuffel krijgt en ‘m ook echt komt halen. Ooit gaf ik dagelijks één knuffeltje aan een jongetje wat van geen ophouden wist als ik bij wijze van spreken de limiet van één niet ingevoerd zou hebben. En dat had helaas veel met z’n achtergrond te maken. Dat is het nou juist. Wanneer iemand moeite heeft met grenzen bewaken doordat iemand vroeger hun grenzen overschreedt, kun je niet onzorgvuldig met knuffels omgaan. Het is dan geen knuffel maar lichamelijk contact. En daar zit een wezenlijk verschil. Ook is er een afweging om juist iemand te leren omgaan met een onschuldige knuffel. Dit is niet erg, dit heeft geen diepere lading en is troost of positieve aandacht. Moeilijk hoor. Iedereen heeft een verhaal, maar ook iedereen verdient liefde en aandacht. Juist als je dat veel hebt gemist in je leven, of nu moet missen omdat je van huis bent. Telkens weer de vraag of het goed is of juist niet.

Op zo’n moment heb je veel aan de feedback van collega’s. Samen kom je tot een passende omgang die goed is voor ieder individu op zich. En zo kan er dus heus wel een knuffel uitgedeeld worden zonder je professionaliteit te verliezen. Ik ben er blij om, juist als je wat langer met sommige mensen werkt ga je ze leren kennen en dat schept een band. Als er dan een paar blauwe ogen naar je opkijken, in afwachting van een knuffel die past in de routine van de dag, met alle liefde, geen probleem! Voor hun soms zo belangrijk…

Out of control

by Posted in Kaatjesding Tagged Leave a comment

  
Een zwak en tevens sterk punt van mij is dat ik alles onder controle wil hebben. Daar komt bij dat ik het niet alleen onder controle wil hebben, maar ook in controle wil zijn. En dat kan niet altijd. Op dit moment zit ik midden in een moeilijk moment. Ik ben niet in staat positief naar m’n leeftijd te kijken. En ouder worden heb je niet in de hand. Oncontroleerbaar. Alles wat ik zie is dat wat niet meer kan en dat wat niet meer komt. En ik weet het. Als je het kan benoemen kun je er ook iets aan doen. Maar op dit moment lukt dat niet. 

Ik kijk terug op een leven met up’s en down’s. Dat heeft ieder mens. En van niets heb ik spijt. Als er al iets is waar ik spijt van heb, dan kan ik het wegzetten onder het kopje ‘levenslessen’. Dat is het niet. Het is meer dat ik mijn hele leven heb nagejaagd wat ik wilde, en het mooie, ook gekregen. Als ik iets in m’n hoofd had dan gebeurde dat of kreeg ik dat. M’n tanden erin zetten en alles onder controle. Dat ben ik. Nu nog. 

En daar begint het nu te wankelen. Ik krijg niet meer alles wat ik wil. Ik heb voorbeelden waarbij ik moet toegeven dat de reden dat ik af moet haken, te maken heeft met leeftijd! Geen controle.  En daar baal ik zo van dat het even verwerkt moet worden. Dat ik moet gaan relativeren omdat ik nooit meer ultrajong wordt. Ik hoor mensen nu zeggen dat ik nog steeds jong ben, maar voor veel zaken ben ik te oud. En op dit moment word ik daar mee geconfronteerd. Doordat de basis van m’n leven op dit moment ‘rocksolid’ is, kan ik er even de tijd voor nemen. Denken, relativeren, huilen en weer door. Het komt goed. Dat weet ik zeker. 

Wat betreft m’n leeftijd ben ik out of control, maar ik voel dat er iets is wat me gaat laten zien dat het onbelangrijk is. Even geduld. 

Tranen….

by Posted in Kaatjesding Tagged , , Leave a comment

  
Soms heb je van die momenten, soms heb ik van die momenten. Emoties worden tegengehouden, weggedrukt, opgespaard of niet belangrijk gevonden. Tranen drukken achter m’n ogen en willen eruit. Maar niet op een moment wat ik aangeef, wat ik het handigst vind. Nee, ze blijven aanwezig en wachten rustig af. 

Ik heb al een behoorlijke poos moeite met huilen. Het komt nooit wanneer ik het normaal vind, als je verdrietig bent, als je pijn hebt. Altijd later. Als ik alleen ben. En eerlijk is eerlijk. Het moet ook. Het is net als misselijk zijn, je bent pas opgelucht als je het eruit gooit. Met mijn tranenprobleem is het net zo. Het moet er wel uit, anders blijven ze hangen. 

Gisteren had ik door omstandigheden de tranen op standje ‘nadrukkelijk aanwezig’. Ik gaf zelfs aan bij de mensen om mij heen dat er een kans bestond dat ik ineens zit te huilen. Natuurlijk breng ik het nieuws met een glimlach, want het hardop zeggen legt al wat extra druk op de traanbuisjes.

Anyway, een halve dag later hoor ik voor de 23e keer het verhaal van het jongetje wat aangespoeld is. En daar zijn ze! Tranen! Hè hè, wat een opluchting. Het loslaten van mijn dingetjes kan beginnen. Het probleem rondom het jochie is daarin tegen verre van opgelost. Vreselijk……

Levensles nummer zoveel…

by Posted in Geen categorie, Kaatjesding Tagged , Leave a comment

  
Ik heb een vreemde week. Ik zat niet lekker in m’n vel en dat kwam doordat ik soms teveel zeg, teveel m’n gevoel volg en daarnaar handel. Wat is het lastig om te weten wanneer je iets beter voor jezelf kan houden of kunt delen. De kracht zit ‘m ook in de persoon waar je het mee deelt. Je kunt je woorden nog zo zorgvuldig kiezen, het gaat zo een eigen leven leiden. En dat gebeurde….

Al mijn pogingen om het nog enigszins terug te draaien, om te buigen, waren pathetic. Juist omdat ik met m’n HSP* in de gedachten wil kruipen van een ander. Hetzelfde voel, maar er tegelijkertijd naast kan zitten of het groter maak dan het is. Dat ben ik. En het heeft z’n voordelen, maar ook zeker nadelen. Zo kan het zijn dat ik er twee dagen mee bezig ben in m’n hoofd, en een ander fluitend naar de AH gaat. En nu ik het opschrijf moet ik ook glimlachen. Want juist mijn karakter is zo makkelijk en lay back. Niets is zo lastig als het lijkt, niets is onoverkomelijk, en neem het leven vooral niet te serieus. Het staat haaks op dat wat er gebeurd als ik m’n gevoel de overhand laat krijgen. Ik ben al zo lang bezig om mezelf te trainen om zorgeloos de signalen van een HSPmoment onderuit te maaien. Lukt niet altijd. Blijkbaar. 

Voor nu lijkt het wat overgewaaid, maar neemt niet weg dat niet iedereen hier mee om kan gaan. Het is lastig om naar mij te luisteren en te onthouden dat ik ten allen tijde dezelfde ben en het beste met je voor heb. Het is gewoon vervelend dat ik altijd zeg wat ik denk, terwijl een ander weet dat dat beter onuitgesproken kan blijven. Best verstandig. ask a lawyer Weer een lesje, ze blijven komen. Age is just a number! 

*HSP wat is dat?

Puberaal #8 Keuzes maken

by Posted in Puberaal Tagged , , , Leave a comment

  

  

Voor elke puber komt er een moment dat je niet zeker weet wat je wilt worden, wie het meest belangrijk zijn in je leven, maar vooral hoe je keuzes moet maken. Want het lijkt alsof je telkens moet kiezen tussen ouders, vrienden, school en vrijheid. En zo moeilijk is het toch niet, wat is er nu fijner dan vrienden en vrijheid. 

Oke, er is wetenschappelijk bewezen dat de hersenen nog niet volgroeid zijn en dat je een puber niet volledig verantwoordelijk kan houden voor zijn of haar acties. Voorlopig. Toch doen we niet anders. Ik ook. Gek word ik soms van puber. Ik heb al vaker gezegd dat de ‘Doe je nou zo dom, of ben je nou zo dom’, vaak door m’n hoofd zwerft. Ik begrijp het niet. Wat is er moeilijk aan: ‘Spreken we dat dan af?’ om vervolgens als enige deze afspraak in ere te houden en puber in actie te zien wanneer al die afspraken gebroken worden. Jeeeeeh! Wat heb ik daar soms een moeite mee! Kom op! Je hebt toch geen zand in je oren?! 

Maar goed. Op dit moment hebben we een groot verschil van inzicht op het gebied van de liefde. Ik kan niets met haar kijk op de liefde, dat is haar gevoel, en gevoel is echt. Maar kom op, als je samen naar TLC kijkt en precies dezelfde dingen belachelijk vindt, niet vindt kunnen of zelfs buiten proporties vindt. Hoe kan het dan dat daar in het dagelijkse leven een andere maatstaf voor geldt. En hou op met ‘liefde maakt blind’. Dat weet ik, maar als je er 24/7 mee te maken hebt ga je gillen bij die clichés. Nu even niet. Tegelijkertijd maak ik samen met haar vader de keuze om haar zelf die zeven sloten door te laten baggeren. Wat moeten we dan. Ze dichtgooien voor ze er in de buurt komt? Er hekjes voor zetten? Nee, een hekje is een uitnodiging om er overheen te klimmen. Nieuwsgierig naar wat er achter dat hekje te zien is. Dus kijken we toe. Houden een open gezichtsveld zodat we in elk geval weten waar ze is en wat ze doet. Maar het is verdomde lastig. Je denkt dat je alle antwoorden weet, dat je het alleenrecht hebt op de waarheid. Maar niets is minder waar. Hoe moeilijk ook, ik ben er van overtuigd dat ze met een basis van liefde, normen en waarden zelf haar pad moet kiezen. Het lukt ook niet anders. 

We hebben op dit moment maar één oplossing. Uruguay Gedoseerd loslaten. En het brengt rust….

Wil je meer ‘puberaal’ lezen, zet deze zoekterm dan in de zoekbalk en je krijgt ze allemaal op een rijtje. 

Geestig gestoord #1 Resultaten uit het verleden…

by Posted in Kaatjesding Tagged , , 1 Comment

 Het wordt tijd voor een nieuwe serie. Mijn drang om te schrijven is groot, ik maak veel mee. Teveel. Mijn werk is een groot onderdeel van mijn leven en daardoor ook van m’n gedachten.   

Waar ik mezelf het meest over verbaas is de enorme sprongen die ik heb gemaakt van Agorafobie, oftewel straat/pleinvrees, naar de dag van vandaag. Mijn aandoening ging gepaard met een dozijn aan andere fobieën en ik had het er toendertijd druk mee. Toen het een dagtaak werd was ik er klaar mee. Een simpel pilletje bracht uitkomst. Bij mij dan. Een duidelijker voorbeeld van ‘het zit tussen de oren’ is er niet. Ik geloofde in dat pilletje, dat kan niet anders. In tweeënhalf jaar was ik zo goed als genezen. Mijn wilskracht was enorm en hielp mij om grote sprongen te maken. Hierna volgden jaren van verbazing, ontdekken en uitbouwen. Vul zelf maar in, wanneer je minstens tien jaar niets hebt gezien van de grote wereld begint er een soort revalidatie. Genieten werd afgewisseld met angst. Maar de angst was nooit zo groot dat ik me wilde verstoppen. Het genieten en ‘leven’ had de overhand. Dit proces duurt lang, maar was het zo waard. Een ‘normaal’ leven. 

Vier jaar na het eerste pilletje komt er een inhaalslag. Wat had ik allemaal willen doen, wat heb ik gemist! Ik wil het alsnog! Help me, geef het me, laat me! Hierin vond ik een grote vriend in m’n andere helft. Hij gaf en geeft altijd ruimte. Ik vlieg uit! Onderzoek en draai mee met de maatschappij. Zoek baantjes om te kijken hoe sterk m’n eigen benen zijn. Nooit zit ik zonder een baan en blijf zoeken naar iets ultiems. Iets waar ik me helemaal in kan vinden, wat aansluit bij m’n eigen gevoel en vermogen. En het is waar, volhouden en doorzetten brengt je daar waar je wilt zijn. Ik geef toe, bij mij was er een tikkie geluk en toeval aanwezig bij deze uitkomst. Maar hoe dan ook, ik kreeg een droombaan. Ik heb een droombaan. 

Nu ik in de geestelijke gezondheidszorg werk komt er een proces bij m’n ‘genezing’. Dat weet ik pas sinds kort. Door m’n werk sta ik aan de andere kant en sta mensen bij die hetzelfde doormaken of tegen vergelijkbare situaties vechten. Het helpt me dat ik het zo goed begrijp, maar ik realiseer me in mijn eigen geval steeds meer hoe de buitenwereld hiermee omgaat. Ik was namelijk altijd in staat mezelf niet al te serieus te nemen, alles te bagataliseren tot iets kleiners en op die manier de kwetsende opmerkingen voor te zijn. Wanneer ik hoorde dat ik lui was omdat ik altijd thuis was en op de bank hing, vond ik dat vervelend, maar kon het ook niet goed praten voor mezelf. Het bleef hangen. Jarenlang blijkt nu. Net als het feit dat je ‘ziekte’ niet zichtbaar is. Ieder mens kan er z’n eigen invulling aangeven. En werkelijk, dat zijn andere invullingen dan wat mensen tegen elkaar zeggen als iemand ernstig ziek is. Er is veel begrip, liefde en steun wanneer mensen lange periodes ziekenhuis in en uit gaan, en terecht, laat dat duidelijk zijn. Maar als je geestelijk ziek bent blijft dat uit. Je staat alleen en hoort niemand uit je omgeving. De enigen die er voor je zijn is je naaste kring. Daarbuiten blijft het stil. Wat is dat toch? Onwetendheid? Angst? Ik weet wel dat ik een tijdje geleden een opmerking van een ‘oude’ vriend kreeg, dat hij z’n excuses wilde aanbieden. Nu hij zelf geestelijk ziek is durft hij toe te geven dat hij mij toendertijd een aansteller vond. Dat hij totaal niet begreep wat er in me omging. Het enige wat hij kon bedenken was negatief. Helaas voor mij. Maar het zette me wel aan het denken. Hij was vast niet de enige. Veel meer mensen moeten dat gedacht hebben. En voor het eerst in m’n leven voelde ik oneerlijkheid. Naar mezelf toe. Waarom altijd m’n best doen om te begrijpen dat jij en alle anderen nooit kunnen voelen wat ik voel! Begrip tonen is het minste wat je kan doen, het helemaal snappen is teveel gevraagd. Ik accepteerde dat, ik begreep dat. Tuurlijk is dat lastig als je dat zelf nooit gevoeld hebt. En ineens was ik dat zat. Met liefde had ik alle verloren jaren ingeruild voor een leven zonder denkbeeldige angsten. Maar het zij zo. Het was al lastig genoeg zonder al dat onbegrip om me heen. Voorop gesteld dat m’n familie, Ro en naaste vrienden  er voor me waren. En pas nu, jaren later kan ik daar boos om zijn. Teleurgesteld. 

Nu zie ik tijdens m’n werk hetzelfde gebeuren. Psychisch ziek zijn is retelastig uit te leggen en ongeaccepteerd. Dit is mijn bijdrage om misschien toch uit te leggen aan een paar mensen dat er ook ontelbaar veel onzichtbaar zieken zijn. En het één sluit het andere niet uit! Iedereen die ziek is, psychisch of lichamelijk, verdiend alle steun van omgeving en zelfs verder. Ook van mij! Ik blijf van mensen houden. Niemand houdt me tegen. Mijn steun heb je sowieso! Het zou mooi zijn als het voor meer mensen duidelijk wordt dat je een steun kan zijn met begrip zonder dat je het door hebt. 

 *Disclaimer: Net zoals ik ooit columns schreef voor de ING-nieuwsbrief is ook bij deze baan privacy zeer belangrijk! Daar heb ik geen moeite mee, met liefde schrijf ik erom heen. Ook gebruik ik fictieve voorbeelden om duidelijk te kunnen zijn. Niemand, behalve ikzelf, zal herkenbaar of met eigen naam genoemd worden. Mocht je het gevoel hebben dat het niet zo is, dan is dat puur toeval. 

Puberaal #7 Eerlijk zijn

by Posted in Puberaal Tagged , , , Leave a comment

  
Ik was in de veronderstelling dat ik de meeste facetten van puber beschreven had in het item ‘puberaal’. Maar helaas, ik kan nog even door. Een paar weken geleden heb ik tegen puber gezegd dat we samen het wereldwijde web weer opgaan met nummer 7. En wie weet hoeveel meer. Puber zal hier nooit met naam en toenaam genoemd worden, al is het voor een bepaalde groep lezers duidelijk wie ze is. De rest van de personen zijn fictief of onherkenbaar vernoemd. Dit wil ik gezegd hebben om er zeker van te zijn dat niemand zich aangesproken voelt. Op de één of andere manier scoort het item ‘puberaal’ enorm hoog in het lezersaantal. Een gewild onderwerp en dus niet onbelangrijk.

Maar op dit moment hebben puber en ik moeite om elkaar bij te benen. Meestal begin ik over mezelf in de puberfase van m’n leven, maar we zijn van elkaar gaan verschillen in het zeventiende jaar. Bij mij ging de wind wat liggen door een vast vriendje. Een ‘net’ vriendje ook. Ik begon te dromen over samenwonen en vrij zijn. Waarschijnlijk is dat nog niet eens het grote verschil, puber heeft vast en zeker ook deze gedachten, maar ze heeft niet het gelukzalige gevoel wat ik toen had volgens mij. Ik kan haar gevoel hier niet invullen en doe dat ook niet. Dat is haar ding. Ik praat over het mijne. Ik begon te dalen en puber heeft de landing nog niet eens ingezet. Wat ik jammer vindt en heel normaal blijkt, is het eerlijk en open zijn tegen je ouders. De ervaring leert dat je nog zo vaak kan zeggen dat alles gezegd kan worden, het gebeurd niet. Ik vraag haar dan of bij het eerlijk zijn de dakpannen net zo zouden gaan rammelen als dat ze nu doen, nu we er zelf achter moeten komen. Nou nee. Dat denkt ze ook niet. Maar blijkbaar is de gok het waard om genomen te worden. ‘Misschien kom ik er mee weg’.

Van mezelf herinner ik me het incident met het stiekeme weekend in ouderlijk huis. Ik ging bij vriendinnetje slapen, maar in werkelijkheid sliepen we samen met nog veel meer mensen in ‘mijn’ huis. We rookten, vernielden wat glazen, lieten een brandplek achter in het tapijt en vlekken in de bank. En ik dacht werkelijk dat ik er mee weg kon komen. Ik ruimde alles op, ging via een raam het huis uit om de deurgrendels van de voordeur te kunnen sluiten, dat was mijn enige zorg, m’n vader deed altijd de haken op de deur. En een paar uur later ging ik naar huis. Mijn moeder stond me op te wachten voor het huis. Wat dacht ik nou?! Dat ik dit stiekem had kunnen doen? Ja echt! Toen dacht ik dat echt. Met m’n zestiende jaar! 

Maar goed, voor nu vind ik het lastig om er achter te komen dat puber ook met ons durft te gokken. Iedere afspraak die we maken om vooral te delen, draaien telkens op niets uit. Nu leidt puber sowieso een dubbel leven met vriendje. Het botert zo slecht tussen hem en ons, en dan druk ik me voorzichtig uit, dat er sowieso niet teveel openheid moet zijn op dat vlak. Maar daarover meer in een andere ‘puberaal’. Laten we er vanuit gaan dat dit bij haar leeftijd hoort, het niet eerlijk zijn tegen ouders, en dat we ook hier ooit weer een punt achter kunnen zetten. Blijf vooral positief! *knipoog! 

 *typ in de zoekbalk ‘puberaal’ en je krijgt de voorgaande columns van puberaal.

Geluk

by Posted in Kaatjesding Tagged Leave a comment

Al tijden heb ik een blik vol geluk in huis, letterlijk! Van de Hema. 50 kaarten met spreuken vol geluk. Ik heb er ook al tijden een paar in m’n tas. Voor mij waardevol. Ik pak ze er weer eens bij en kijk een tijdje. Heel goed. Ik moet er bijna van huilen, er spelen zaken die binnenkomen via de kaarten.

En de meest belangrijke staat hieronder. Diep van binnen ken ik mezelf zo goed, en ik ben goed in zelfdestructie. Al m’n hele leven.

Het wordt weer tijd!

I rest my case!

 

Waarom zijn mensen zo hard!

by Posted in Kaatjesding 2 Comments

Ik ben een beetje lamgeslagen. Altijd weer een reden om de blog erbij te pakken. M’n uitlaatklep. Ik heb mezelf weer laten zien dat ik makkelijk omver te blazen ben. En daar ben ik zo klaar mee.

Ik heb het gevoel dat ik mezelf kwetsbaar heb opgesteld toen ik meer buiten de veilige muren van m’n huis ging komen. Dat ik daardoor te raken ben. De enige uitkomst hiervan is dat ik bij dit soort momenten maar aan één ding denk. Terugtrekken!!!

Dat is niet goed. Nooit wil ik terug naar de dagen dat ik de trap naar beneden al te moeilijk vond. Nooit. En al helemaal niet omdat er mensen zijn die tact missen. Oftewel, de dingen zo kunnen brengen dat je er verder mee kunt en niet afbreekt.

Het is bijna gelukt. Niet dat ik mezelf weer wilde opsluiten. Maar het sociale leven had ik vaarwel willen zeggen. Niet aan mij besteed. Teveel kansen om het te verpesten bij of voor anderen. Terug naar de veilige omgeving die ik thuis noem.

Er hebben mensen een stokje voor gestoken. Mij verteld dat ik een luchtigere kijk moet krijgen op kritiek. Ze hebben me gebeld of zelfs opgezocht. Ik mocht best gekwetst zijn, maar hé, rug recht en doorgaan. Het ligt aan de manier waarop mensen iets brengen. Tactloos. Dat kan anders. Wij willen je bij onze sociale kring, zonder twijfel.

En dat voelt goed. Ik ben nog niet helemaal vrij van een ongemakkelijk gevoel. Maar ik ga ernaar toe werken.

 

Besproken

by Posted in In's en out's v/d Beestenboel, Kaatjesding Tagged 1 Comment

Er heerst weer innerlijke strijd in m’n hoofd. Dat betekend; BLOGGEN!! Ik weet’ t, het is niet netjes om te schreeuwen. Sorry.

Maar ik heb altijd gedacht dat ik persoonlijk tegen het gepland beëindigen van leven ben, op wat voor manier dan ook. Ook bij mijn huisdieren. En al helemaal bij m’n allereerste eigen hond, liefste en trouwste vriend Barto. Hij moet en zal zelf stoppen met leven. De respectabele leeftijd heeft hij al, zestieneneenhalf. Maar ik begin te twijfelen aan m’n voornemen me niet te mengen in leven en dood. Hij wordt oud. Slechter. Het is iets wat langzaam gaat, maar waar je stiekem je ogen voor wilt sluiten. Morgen is er weer een dag. Kijk wat hij nog wel kan. En hij is nog zo blij om je te zien. Maar toch….

Ik moet eerlijk zijn. Ro en ik hebben het onderwerp vermeden. Allebei ervan overtuigd dat als de één niets zegt, de ander het niet hoeft. Vandaag bracht ik het ter sprake. Op mijn FBstatus was al te lezen dat ik vannacht wakker lag. Piekeren tot ik weer in slaap viel. Bovenstaande was de grootste reden. Komt het nu dan toch dichterbij? En dan? Wat dan? Hoe?

Dus vanmiddag vroeg ik hem, “hoe vind jij Barto op het moment?” En dan weet je binnen vijf minuten dat je er allebei hetzelfde over denkt. Ik werd er verdrietig van, het is zo definitief. Verder hebben we niets afgesproken. Dat kon ik niet. We weten allebei dat er gauw een moment komt. En nou het zwart op wit staat sinds een minuut, vliegt het me weer aan. Ik moet er niet aan denken. Maar het is wel eerlijk en wat hij verdient. Wordt vervolgd…..

Sinterklaas bestaat!

by Posted in Kaatjesding Tagged Leave a comment

image
Wat een heerlijke tijd is dit. Op de groep met kids heerst een opgewonden sinterklaassfeer. Meer dan goed voor hun is. Bij de meeste kids zit geen rem en ze fantaseren de hele dag door. De oudste van vijftien gelooft niet in Sinterklaas. Zegt hij. Maar dat is nou zo leuk aan het autistisch spectrum, het komt met veel verrassingen. Hij heeft namelijk ooit gehoord dat Sinterklaas niet bestaat, maar voor hem is juist dat moeilijk te geloven. Want hij is toch echt op het Sinterklaasjournaal, en hij komt toch echt de schoen vullen. En afgelopen week had hij ’s nachts de piet gehoord die de uitdraai van de computer kwam halen om over te schrijven in het grote sinterklaasboek. En die piet kwam met een sleutel binnen, want hij hoorde de deur. Die sleutel kwam vast uit het enorme sleutelkastje van de Sint. Wat hij namelijk niet wil, is het zakje zout wat hij ooit eerder kreeg omdat hij iets gesloopt had. Want wat staat er op die lijst die gehaald is. Gelukkig voor hem heeft hij meer lieve dingen dan stoute dingen gedaan, dat ik hem dat vertel geeft opluchting. Het is geweldig om te zien dat hij hard probeert niet in de verhalen te geloven maar ondertussen gespannen wacht op alles wat komen gaat. Om een beetje stoer te blijven fluistert hij soms “Sinterklaas bestaat niet” als de jongsten in de buurt zijn en zingt hij zachtjes “Sinterklaas is jarig, zet ‘m op de pot….” Een correctie van onze kant en het is weer stil.

Ik geniet ervan. Wat is er mooier dan Sinterklaas door de ogen van een kind.

Novembhèèèèr

by Posted in Geen categorie, Kaatjesding Tagged , Leave a comment

image
Help! November is nog maar een paar dagen begonnen en het beloofd nu al de drukste maand van mijn jaar te worden. Ken je dat, dat gevoel in je hoofd. Geen plaatje blijft op z’n plek staan. Telkens als je ergens aan denkt is het poef! vervangen door een ander plaatje. Dit moet ik nog doen en dat moet ik niet vergeten. En juist als ik ergens heel hard naar op zoek ben in m’n hoofd, blijft het een wit, wollig vlakje. Niets! Vergeten, kan het me niet meer herinneren.

Het is allemaal voor een goed doel. Dat wel. Mijn inloopatelier begint vaste vormen te krijgen. Weliswaar niet zo snel als ik gehoopt had, maar mijn moeder zegt altijd, alle goede dingen komen langzaam. Volgens mij heeft ze dat nog nooit gezegd, maar het klinkt wel mooi. Over een paar weken kun je op gezette tijden inlopen wanneer jij dat wilt en, niet onbelangrijk, maken wat jij wilt. Een last minute kadootje maken, een kaart maken, doosje, scrapalbum, kant en klaar kadootje kopen, alles kan! En niet met een groepje allemaal hetzelfde. Nee, in je eentje, of met een groepje ieder wat anders, of allemaal toch hetzelfde. Ik vind het allemaal prima. Daarover later meer. We hadden het over mijn volle agenda en hoofd. Ik doe alles voor mijn medemens, dat betekend soms je vuile was buiten hangen zodat het voor iemand anders een feest van herkenning is. Terug naar vol hoofd dus.

Toneel, ja dat doe ik dit jaar ook weer. Dat houdt in dat er met name in de maand november veel extra vulling in m’n hoofd komt in de vorm van tekst. Want de uitvoering is eind deze maand. Met zo’n vol hoofd is dat bijna onbegonnen werk, maar ik doe m’n best. Zinnetje voor zinnetje wordt er vastgespijkerd in m’n hoofd. Dat behangen, verven en toneel opbouwen?Daar probeer ik nog even relaxed naar te kijken.

Naast het werken, wat ik nog steeds met enorm veel plezier doe, de reünie van het bedrijf, een familieweekend verplaatsen van november naar december, collecte lopen, bier tappen in een feesttent, boodschappen, wassen en weet ik wat al niet meer, is puber ook niet echt om over naar huis te schrijven. Dat laatste doen we dan wel, letterlijk. Maar jee, die doet het echt met alle egards van het groot worden. Werd er vorige week even helemaal kneitergek van! Samen met haar vriendje maken ze er een duobaan van, wat voor ouders slapeloze nachten opleverd. En dan dat onschuldige gezicht. ‘Ik snap werkelijk waar niet waar jullie je zo druk om maken’! Daarnaast kreeg ik voor het eerst in mijn carrière als invalmoeder een lesje, hoe voed ik m’n kind op. Iets wat me niet in de koude kleren ging zitten. Ik heb dan de neiging om het stokje over te dragen wegens ‘ongeschikt’. Daar werd gelukkig hetzelfde stokje voor gestoken door familie, vrienden en moeder van puber. Maar goed.

Wat een toestand. Wat een drukte! En juist op zo’n moment pak ik een kop koffie, de beentjes omhoog, iPad op schoot en schrijven maar. Schrijf het van je af Kaatje. Relativeer. Om de hoek vechten ze voor hun leven. Precies. November komt en gaat. Alles gaat ook nog eens goed komen. En voor nu, kalmpjes aan, morgen is er weer een dag. En dat zegt m’n moeder altijd echt!

Tja!

by Posted in Puberaal Tagged , , Leave a comment

IMG_0015-0.GIF
Hmmmmm, de onbezorgdheid is weer down the drain. Een puber weet het toch altijd weer voor elkaar te krijgen. Ze geven je het gevoel dat alles even volgens het draaiboek gaat en dan ineens, BAM! Opletten! Ik ben er heus nog niet klaar voor hoor, wel bij de les blijven ouders en verzorgers?!

Anyway. Ik ben weer wakker.

Er is door mij nog nooit zo vaak terug gedacht aan mijn eigen pubertijd. Was ik ook zo laconiek. Zo stoïcijns. Dat je iets uitvreet maar er eigenlijk niet wakker van ligt. Er niet eens een probleem inziet. Dat het toch heel normaal is, in elk geval heel eenvoudig uit te leggen. Ik weet het niet meer. Ik weet wel dat m’n eigen ouders met de handen in het haar hebben gezeten. Mijn moeder heeft vaak gedacht dat het niet goed zou komen. Zonder dat ik het zelf hoef te zeggen, geeft zij vandaag de dag toe dat ik netjes ben opgedroogd. Moet ik dat vertrouwen hier dan ook hebben?

Er moet wat puber betreft voldoende vertrouwen in mij zijn, want afgelopen dagen hobbelt ze gewoon door. Vraagt zo nu en dan of ik koffie wil, wanneer ik moet werken, waarom Barto zo vreemd loopt en of er nog genoeg toiletpapier is. Allemaal vragen waarop ik wel antwoord heb, maar het met tegenzin geef. Ik ben boos. Ik wil dat ook nog blijven. Maar puber is er zichtbaar ontspannen onder. Vreemd. Ze heeft geen telefoon, geen iPad. Niets. Afgesloten van de buitenwereld. Zoals ik al zei, voldoende vertrouwen in mij en m’n vergevingsgezindheid. ‘Chill man, het komt goed…’

Helaas is dit niet de eerste keer dat de dakpannen rammelen. Ook niet de eerste keer dat ik nadenk over consequenties en gevolg. Wel de eerste keer dat ik het anders wil doen. Ik weet alleen nog niet hoe. Kaatje heeft altijd 34.089 extra druppels dan vele anderen voordat de emmer overloopt en we zitten nu op 34.088. Dus, tijd voor een andere aanpak. Pffff. Ik weet meteen weer waarom ik voor een paar dagen stilzwijgen kies. Het is zo rustig. Puber is zo rustig. ‘Dit vind ik zo’n leuk programma! Hahaha! Moet je morgen naar toneel? Jeeh, wat verhaart die hond, zal ik die eens borstelen morgen? Ik ga even kijken of er nog wat te eten is, moet je ook?’ Voorbeeldig!

Ik zal m’n moeder nog eens vragen. Was Kaatje ook zo? Ondertussen bedenk ik een nieuw strijdplan en haal de gezelligheid uit de momenten met m’n skattie.

Nog even stilzwijgen…..rust…..

Ik zat te denken…..

by Posted in Geen categorie, Kaatjes gedachten door de jaren heen, Kaatjesding Tagged Leave a comment

IMG_0010.JPG
Ik ben blij……

Mijn gezin, puber gesetteld, fijne baan en Stampin Up! Alles staat als een huis en behalve puntjes op de i ben ik heel tevreden. Wat kan dat snel gaan. Van alles op z’n kop, naar alles rechtop. Alleen een rood draadje, dat mis ik nog. Alles zorgeloos naast elkaar zonder iets tekort te doen.

Maar wat kun je het prettig hebben binnen een baan. Wat leer ik veel en wat doe ik veel. Stuk voor stuk lieve cliënten en collega’s. Boeken vol ga ik schrijven. Ik krijg dagelijks een dosis inspiratie van jewelste. Mooie momenten, zware momenten, verdrietige momenten, lachmomenten. Alles zit erin. Heerlijk.

Tijd om eens alles op een rijtje te zetten.

Ik realiseer me dat iedereen leeft met een doel voor ogen. Wat moet er gebeuren om daar te komen waar ik wil zijn. En toen ik daarover nadacht begreep ik waarom we ons geen moment verveeld hebben de afgelopen jaren. Want doelen zijn niet altijd hoog gegrepen, niet altijd van het kaliber luchtkasteel. Het hoeft niet mooi te klinken. Het kan ook het rechttrekken van een bedrijf zijn wat op instorten staat. Met als doel, een goed draaiende business. Of toch moeten stoppen en als nieuw doel je leven samen weer een solide basis willen geven. Allebei een baan zoeken is ook een doel. Je liefkind een thuis geven met als einddoel een diploma en een dosis zelfvertrouwen. Een atelier bouwen voor je hobbyproject is wel een heel mooi doel. Of dat je binnen een paar jaar samen kan zorgen voor een fijn inkomen waar het gezin comfortabel en ontspannen door kan leven.

Eigenlijk gaat het automatisch. Als er veel in je leven gebeurd zal je het altijd doelgericht een draai geven. En gebeurd er weinig en dreigt er sleur, dan ontstaat er vanzelf de wil om dat aan te pakken. Onbewust weer een doel.

Waarom heb ik het hier zo druk mee. Nou, ik ben zo blij en het gaat zo fijn. Er is zoveel om dankbaar voor te zijn, hoe kan dat? Wat gebeurd er, vanwaar die wind in de rug. En wat is ons volgende doel, hebben we dat? En toen ik daar dieper over nadacht wist ik dus dat er altijd doelen blijven. Zoals hierboven beschreven, groot of klein. En dat je onbewust afdwingt waar je over een tijdje wilt zijn……

Van loos naar werk!

by Posted in Geen categorie, Kaatjesding Tagged 1 Comment

20140712-200847-72527047.jpg

Zo zit je thuis, en zo heb je een droombaan. Natuurlijk is dat voor iedereen verschillend, maar ik ben toch wel met m’n kont in de boter gevallen.

Het is ook weer op z’n Karin’s gegaan hoor. Het was voor mij de duizendeneerste vacature die voorbij kwam binnen de (jeugd)zorg en ik kreeg steeds meer moeite met de afwijzingen. Mijn CV was een nutteloos A4tje naast alle ervaren en pas afgestudeerde medesollicitanten. Dus toen de plaatster van de facebookvacature naar mij toe kwam en vroeg of ik al gereageerd had, hoorde ik mezelf dingen zeggen die niet handig zijn. Op haar vraag; “Wat heb je dan?” Zei ik meteen; “Nou, niets!?” Maar de dingen die ik deed vond ze wel degelijk van belang. Ze zei niet meteen dat ik geen kans maakte. Sterker nog, ze noemde punten die voor mij positief konden zijn. Ze gaf me zo’n denkbeeldige trap onder de kont, niet geschoten is altijd mis, en waar wacht je op? Dat ik meteen naar huis ben gegaan en een sollicitatie heb geschreven. Ja inderdaad. Ze verdiend een grote ‘dankjewel!’

De rest is bekend en ik ben inmiddels een week aan het werk geweest. Wat een fijne baan. Moeilijke, maar dankbare cliënten. Jong ook. M’n eerste ‘puber’ poepluier is een feit en ik heb al ontzettend veel geleerd!

Nu heb ik ‘weekend’ en dat voelt toch anders dan vrij zijn omdat je geen baan hebt. Er gaat om de zoveel tijd een tevreden en voldaan gevoel door me heen. Ik ben blij!

*Ik werk nu als Agogisch begeleider op een groep met verstandelijk beperkte kinderen tot 18 jaar bij het Centrum psychiatrie en verstandelijke beperkingen van het GGZASSEN. Als ik blijf bevallen wordt en blijf ik een vaste invalkracht op die afdeling.

Ik zei al tegen m’n moeder, nog nooit heb ik een baan gezien die zo dicht bij mijn officiële opleiding ligt. MDGO AW. Agogisch werk dus. Toppie!!!

De wereld van MING mei 2013

by Posted in Geen categorie, Kaatjesding Tagged , Leave a comment

Een jaar lang schreef ik een column voor de nieuwsbrief van de ING. Om een aantal edities waarin ik niets zinnigs over de ING vertel voor het nageslacht te bewaren, zal ik zo nu en dan een editie plaatsen op deze plek.

De wereld van Ming

En toen was er zomaar een jaar voorbij…..

Steeds vaker merk ik dat er tegenwoordig meer gedaan wordt aan de preventie van ziekteverzuim op het werk. Dat heeft alles te maken met gezondheid en dat geeft mij dan weer de gelegenheid eens te vertellen over het einde van mijn rookverslaving. Want alles moet bij mij speciaal en bijzonder zijn om de aandacht te krijgen. Ik bedacht dus een plan waar ik zelf in zou trappen. Ik kon namelijk niemand bedenken die meer rookte dan ik en vond mijzelf de grootste uitdaging die er bestond. Mijn naaste omgeving maakte er trouwens ook geen geheim van dat ze er niet zo heel veel vertrouwen in hadden. Van anderhalf pakje per dag naar nul. Yeah right!

En dat is nou net mijn trigger. Ik gaf mijzelf een rookvrij leven op m’n 40-ste verjaardag. Toen ik 39 en een half was bedacht ik dat plan en het leek me een perfect moment. Daar kun je dan ook mooi een half jaartje naar toe leven, lees; “Een half jaar doorpaffen!”

Maar dan komt de dag van je verjaardag dichter bij en bedenk je dat het niet door laten gaan van de afspraak, geen uitstel wordt maar afstel. Als ik dat moment niet neem, wanneer dan wel. Er zat niets anders op en ik begon voorbereidingen te treffen in de vorm van een doktersbezoek. Samen met Champix ben ik de dag na m’n verjaardag succesvol gestopt met roken. Wat ik mij toen niet realiseerde en nu wel, is het leuke van het eenvoudig verjaren van de stopdag.

Ik ben gestopt met het vieren van mijn verjaardag en vierde afgelopen week mijn eerste rookvrije jaar. Het leven begint bij 40 en ik werd afgelopen zondag 1 jaar! Hoe leuk is dat! En dan heb ik het nog niet eens over de voordelen die er bij komen kijken. Ik schrijf dit niet om rokers te laten stoppen, ik wil alleen laten weten dat ik mijzelf onmogelijk zag stoppen en gezien werd als de roker onder alle rokers. Sindsdien geloof ik ook niet meer in: ”Ik kan niet stoppen!” Het was niet mijn eerste stoppoging, maar wel de beste tot nu toe, en wie weet ben jij wel de volgende….

Update: Nu, mei 2014, ben ik nog steeds rookvrij en vierde dus afgelopen week m’n tweede verjaardag.

De erfenis

by Posted in Kaatjesding Leave a comment

Tien jaar geleden hoefde ik me geen zorgen te maken over een andere toekomst dan die van mijzelf. Het was meteen één van de redenen om mezelf te overtuigen van mijn gelijk toen ik besloot geen eigen kinderen te willen. De grote nalatigheid waarmee wij de aarde behandelen. De toekomst dus. Ik ben geen idealist en kan soms ook vanaf de zijlijn aanwijzingen geven zonder dat ik zelf iets doe. Maar ik had nooit zorgen om mijn kinderen die nog zeker 40 jaar langer dan ik op deze aardbol moeten leven. Ik maak me zorgen. Nu wel. Niet alleen om puber, die geïnfiltreerd is in m’n leven. Ook om alle anderen. Omdat ik het vaak niet meer begrijp en simpelweg niet de andere kant op kan kijken. Het is er, vlak voor m’n neus.

Bij mij zit een luchtige column er sowieso al niet zo gauw in. Maar ik denk ook veel na. Lang en diep. M’n mattie is het tegenovergestelde. Puber ook. Beide hebben een hart voor de natuur en alles wat erin leeft maar ze hoeven er niet over te praten of over na te denken. Als er een spin verdrinkt voor Ro z’n ogen grijpt hij in en als er een blikje op straat ligt pakt hij ‘m op. Zoiets. ‘Als we het zien zetten we ons in, maar we gaan er niet naar op zoek’. Ook mooi. Het zou het leven soms ietsje makkelijker maken.

Ik daarin tegen kan soms moeilijk in slaap komen omdat ik gedachtensprongen maak van het heerlijke weer naar de opwarming van de aarde. Of niet alleen het milieu, maar ook de mensen die erin leven. Beangstigend. In één dag zie ik een tweet van iemand die de minuut stilte wil boycotten omdat hij heel veel dingen vindt en zegt die in mijn ogen een celstraf moeten opleveren, en een stuk voetbaloorlog in Italië waarbij wij met ‘onze’ hooligans heilig bij zijn. Misselijk wordt ik ervan. Wat doen al die mensen. Waar ging het mis. Het is onomkeerbaar. Het wordt alleen maar erger. En daar maak ik me dus weer zorgen om. De vicieuze cirkel van zorgen.

Ik schrijf het maar weer van me af, in de wetenschap dat de mensen die ‘mij’ lezen het heel goed begrijpen. Ook niet weten wat het juiste antwoord is. Het voordeel van de zomer in mijn geval is de tv. Die staat niet zo vaak aan en daardoor krijg ik iets minder te zien van alle ellende die vaak via dat kastje op m’n netvlies wordt gebrand. Het is niet altijd goed voor mij. Alles weten.

Motivatie en euhm….

by Posted in Kaatjesding Tagged Leave a comment

uil

Ik was wat met m’n moeder aan het kletsen over de middelbare school van toen en nu. Hoe anders de scholen zijn dan twintig jaar geleden. Door puber mag ik meedoen aan ouderavonden, introducties en presentaties voor ouders. Best leuk, maar confronterend tegelijk. Voordat puber hier woonde was ik mij niet zo bewust van m’n leeftijd, door haar denk ik regelmatig aan mijn schooltijd en het feit dat het echt lang geleden is en nooit meer terug komt. Ik ben daar niet goed in. Geconfronteerd worden bedoel ik. Ik kan niet omgaan met het eindige en wil daar niet te lang bij stil staan. Forever young zeg maar.

Anyway. Ik was laatst met Ro bij de startdag van het voortgezet onderwijs. Gatsie. Flashbacks all over. Gangen, lokalen, kantine, plein! Maar tijdens de voorlichting was er een algemeen gevoel van herkenning bij het bespreken van ‘onze’ pubers. Er blijken er meer lastig te zijn en menig ouder vroeg zich af of de discipline voldoende zou zijn volgend jaar. Er begint zich dan gaandeweg iets op te bouwen in m’n hoofd. Ik luister en knik, luister en lach. Luister nog meer en herken. En dan ineens hoor ik mezelf praten! Hardop! Ik schrik daar altijd van. Altijd? Ja, ik doe dit vaker. Ik verbaas mezelf altijd. Ik heb nooit commentaar op de spreker maar vul aan. Begrijp zo goed wat er gezegd wordt.

“We weten allemaal vanuit onze eigen puberjaren dat de komende jaren cruciaal zijn en ons een jong volwassene maken. Dat we er jong en onbezonnen aan begonnen, maar er ‘groter’ uit kwamen. Stages, beroepsinteresse, allemaal positieve factoren om die jaren gevormd te worden. Daarnaast ga je van 16 naar 19 jaar, en dat is nogal een verschilletje. We zullen verrast worden door onze eigen kinderen de komende jaren, let maar op!” En stil, rood hoofd, bonzend hart.

Het hoeft niet hoor Kaatje. Je mag je ook gewoon stil houden. Maar dat is bijna onmogelijk. Er gebeurd gewoon iets met me als ik luister en geïnteresseerd ben. Ik krijg nog last van plaatsvervangende schaamte als ik aan mezelf denk bij m’n nieuwe baan in Emmen. Nog geen drie weken aan de bak en tijdens een evaluatie gaf ik weer geheel onverwachts een motivatiespeech over hoe te handelen om de cijfers op te krikken.

“Maar het is toch vrij eenvoudig. Als we nu allemaal het gevoel hebben dat het beter kan en we weten hoe, dan worden we toch betaald om met z’n allen de schouders eronder te zetten? Daar worden we toch allemaal beter van aan het einde van de rit. Het geeft sowieso meer werkplezier, allemaal hetzelfde doel voor ogen is goed voor het teamgevoel.” En stil, rood hoofd, bonzend hart.

Bij deze speech volgde een applaus, en het schaamrood is er nu nog omdat ik toen pas zag dat de directeur stond mee te klappen. M’n moeder lacht alleen maar na deze verhalen. Ze herkent mij in de verhalen en daarbij een stukje van haarzelf.

“Je kan dus altijd nog motivational speaker worden!”

En ineens weet je het!

(En dat op de dag dat puber haar beroepskeuze ging vastleggen)

Kaatje kan niet ploggen!

by Posted in Kaatjesding Tagged Leave a comment

Don’t worry. Ik was geenszins van plan te gaan ploggen, maar wilde één dagje kijken wat het inhoudt. Hoe het voelt. Wat je ervoor moet doen en laten.

Missie mislukt!

Na de start van m’n dag ben ik het gewoon vergeten.

20140218-191914.jpg

M’n eerste bak koffie kan als foto wel drie keer in deze plog herhaald worden. Koffie drinken doe ik namelijk vaak op deze plek.

20140218-191929.jpg

Om met m’n telefoon foto’s te maken zonder roze randje, moet ik het hoesje eraf doen. Ook niet bevorderlijk voor een flitsende plog.

20140218-191938.jpg

M’n lunch heeft de plog nog gehaald vandaag. Ik eet altijd heel slecht, maar vandaag bakte ik een eitje voor mezelf. Een luxe die ik mezelf niet vaak gun. Teveel werk enzo. Doe mij maar een pak biscuitjes of een plak toast met boter.

20140218-191952.jpg

Ik wilde de 10 kilometer in Sotsji kijken maar kon het niet zo goed inplannen vanwege de lange ritten. Op die manier belande ik het grootste deel van de dag op de bank! Gatsie! Er had veel meer uit m’n handen moeten komen. Vind ik.

20140218-192002.jpg

Nu zit ik daar weer. We eten op de bank, Ro is laat en daar maken we meteen misbruik van. Tv aan en eten. Op dat moment bedenk ik dus ook dat ik vandaag aan het ploggen was. Oeps! Lastig hoor! Dat was het dus. Mijn dag is nog niet helemaal voorbij…..deze plog wel. Niets voor mij.

Ploggen en bloggen

by Posted in Kaatjesding Tagged Leave a comment

naamloos

Misschien is het jullie opgevallen, misschien niet. Maar er is weer een nieuwe trend in de blogwereld.

De meeste bloggers zien het als de redding van het blogtijdperk, bij velen zat de klad erin en werd er mondjesmaat geblogd en gelezen. Ik heb het over Ploggen. Oftewel Photologgen. Je houdt dagelijks een fotodagboek bij en upload dagelijks de beslommeringen van de dag ervoor.

Nu begint een plog bijna altijd met een ‘goedemorgen’ foto. Een slaperige selfie om de plogdag in te luiden. Vervolgens geef je met foto’s een overzicht van je dag. Wat ik van een aantal ploggers begreep, is dat je bewuster je dag doorgaat. Meer bij dingen stilstaat en niet onbelangrijk, meer opruimt. Er zit namelijk verschil in ploggers. De ruwe versie en de schoneschijn versie. En dat laatste bedoel ik niet lullig, waarschijnlijk zou ik mezelf er ook schuldig aan maken. De ruwe versie is mijn favoriet. Er wordt een dag weergegeven zoals het daadwerkelijk is, de troep in de kamer, vaat op het aanrecht en de huisdieren op bed. Het geeft veel herkenning en daardoor rust in je eigen omgeving. Volg je een ‘schoneschijn’plog, dan denk je bij veel foto’s dat je ook nodig je keukenkastjes moet uitsoppen, of je kantoor moet organiseren. Dat geeft dus absoluut geen rust maar on-.

Op dit moment voor mij geen optie. Ik ben druk doende een beetje regelmaat in m’n leven te brengen. Orde, een rood draadje wat ik dagelijks kan volgen. Ik zoek me een ongeluk naar die gebruiksaanwijzing. Ik ben al begonnen met structureel opstaan, elke dag dezelfde aannemelijke tijd. Dat begint te wennen. Ook heb ik besloten dat m’n ‘zwangerschapsverlof’ erop zit en ik weer aan de bak wil. Maar terug naar m’n desk? Ik weet ’t  niet hoor. Ik ga toch eens wat balletjes opgooien bij de plaatselijke ondernemers. Zou ik fijn vinden, parttime in eigen omgeving. Maar goed, tegenwoordig heb je niet zoveel te willen natuurlijk.

Dus, terug naar m’n ploggercollega’s. Ik volg ze met een goed gevoel en kijk achter de deuren van ‘echte’ gezinnen. Het gras is overal lichtgroen of zelfs wat bruinig en ik moet vooral mezelf bij de les houden. Wat wil je nu? Dat zal je toch echt zelf moeten doen. En zo ga ik met een opgeruimd gevoel en rommelig huis beginnen aan m’n Stampin-up avontuur. Misschien ga ik er een crackertje mee verdienen. De boterhammen verdien ik dan bij de plaatselijk ondernemer en we zijn weer on track! Yes!

Dit zou jij ook eens moeten doen, even opschrijven. Ik ben meteen weer fris en fruitig!

 

Leuk nieuws

by Posted in Kaatjesding 2 Comments

imagesM395XF76

Vandaag heb ik officieel de status van ‘onafhankelijk demonstratrice van Stampin’up’ ! Hoe klinkt dat?

Ik moet nu zelf even schakelen omdat het heel snel is gegaan en ik eigenlijk per direkt kan beginnen. Dat houdt in dat ik workshop en demonstraties ga geven om te laten zien welke producten ik verkoop. En laten die workshops nu een hele gezellige aangelegenheid zijn. Daar hoef je niet eens een knutselfreak voor te zijn. Gewoon een avondje met z’n allen kletsen en iets leuks maken wat voor iedereen te doen is. Je kunt zelf als gastvrouw optreden bij jou thuis, kun je eindelijk weer eens die cake bakken. Of het kan bij mij thuis. Ook ga ik een aantal collega’s met thuisateliers benaderen om bij hun eens het product aan jou voor te stellen. Zo leuk! En ik heb er zo’n zin in. Ik ga nu op deze site zo snel mogelijk een aantal voorbeelden laten zien van de mogelijkheden en dan kunnen we beginnen.

Mocht je nu door mijn enthousiasme alvast zin krijgen in zo’n avondje of middagje, geef maar een gil.

Ik ga aan de slag!

Puberaal #4 Hygïene

by Posted in Puberaal 3 Comments

tandenborstel roach

Daar zijn we weer, met een staaltje keiharde puberrealiteit. Ik moet toegeven dat ik beschamende zelfkennis vanuit die periode heb waardoor ik nu weet dat ik geen poep praat als ik het bij puber neerleg. Ik sprak laatst met een vriendin die in m’n nek hijgt met aankomende pubers en we kwamen tot de conclusie dat vrouwelijke versies, zwijntjes in de dop zijn. De bevestiging kwam van een mannelijke kennis met stiefdochter. Hij vertelde verhalen die ik herkende uit duizenden. Daar moet dus even aandacht aan besteed worden dacht ik zo. Bij deze.

Read More

Het einde van een week

by Posted in Kaatjesding Tagged Leave a comment

20140130-023700.jpg

Een vreemd weekje, dat was het. Tijd om gewoon even te praten. Over vandaag, morgen of volgende week. In elk geval niet achterom kijken.

Ik ben vandaag bij een vriend die ziek is. Ongeneeslijk ziek. En aan ongeneeslijk ziek zijn hoef je niet dood te gaan, maar het is er wel, altijd. M’n vriendinnetje heeft hetzelfde stempeltje. Alleen stopt zij dat in een laatje. Iedere dag neemt ze als een jonge vrouw zonder lichamelijke problemen. Daar heeft ze voor gekozen en ik bewonder die kracht. ‘Mij krijg je niet, kutziekte!’ Ze is sterk.

Nu vriend. Hoe gaat hij hier mee leven. Want hij weet het nog maar pas. Gooit hij het overboord alsof het er niet is, of kan hij er niet omheen. Ik zal het vanmiddag weer zien. Jantje lacht, jantje huilt. Zo zie ik ‘m. Hij heeft veel gezichten, maar zelden zie je z’n ware ik. Zelfbescherming.

Mooi om zoveel mensen om je heen te hebben die er toe doen. Voor mij persoonlijk. De tegenstelling die je nodig hebt om jezelf in balans te houden.

Ik ben in elk geval blij dat het aan het einde van de dag weer weekend is. Dat gevoel is er sinds dochter en mannetje vrijdag in huis komen en de komende dagen niet vroeg op hoeven. Dat is fijn. Had ik eerder nooit, dat weekendgevoel. Dacht dat ik er wel zonder kon ook. Maar het went snel hoor. Poeh! Weet niet of ik 1,2,3 de horeca weer in zou willen. Voorlopig even niet.

Oh ja!

Maandag staat er weer een puberaal online. De meest gelezen categorie van mijn blog. Mocht je ‘m op Facebook niet voorbij zien komen, ga dan rechtstreeks naar kaatjeswereld.com.

Voor nu een heel fijn weekend. Geniet van alles en elkaar.

De realiteit komt binnen!

by Posted in Kaatjesding Tagged 5 Comments

20140130-020216.jpg

Gisteren was een vreemde dag. Bij het opstaan dacht ik nog dat we even naar de rechtbank zouden gaan, en vervolgens weer over tot de orde van de dag. Ofzo.

Daar zat ze. Als ik van iemand geleerd heb dat je ondoorgrondelijk kan zijn, dan is zij het. Zo veel laagjes die afgepeld kunnen worden en nog niet aantoonbaar iemand kunnen zijn. Niet ergens voor kunnen staan zonder dat iedereen de draad kwijt raakt. Zo verward met de materiële zaken in het leven omgaan, dat de immateriële kant er niet meer toe doet. Vierentwintig uur per dag een missie hebben en die niet uit het oog verliezen. Maand in maand uit. Ook niet als er slachtoffers vallen die belangrijk voor je horen te zijn. Haar eigen vlees en bloed. Speelbal in haar leven. Zo triest.

En ik kan m’n vingers er niet achter krijgen. Ik begin ook steeds meer te leren dat je niet alles kan oplossen. En de laatste zin geeft mij een zenuwknoop in m’n buik. Even. Ik schrik er zelf van.

Ik dacht dat ik een beetje uitgeleerd was. Zijn dit weer allemaal lessen? Wat word ik dan? Ik vind mezelf best aardig zo. Ik kan in iedereen nog wat moois ontdekken. Zie overal kansen en denk in oplossingen. Ga ik nu zeggen dat ik
Inmiddels leer dat niet alles opgelost kan worden? Echt?

Dat is zo. En waarom?

Steeds vaker merk ik dat je mensen niet kunt veranderen. Als je iets over wilt brengen moet er al iets daarvan in die persoon aanwezig zijn. Ze moeten het herkennen als je het aanreikt. Ze moeten het ook willen ontvangen. Is dat er niet? Dan kun je het beter zo laten. Zonde van je energie. En dan die teleurstelling als het niet binnen is gekomen. Nee. Laat maar.

En het ergste. ‘Ze komen zichzelf nog wel tegen’, is de grootste misvatting die er bestaat. Want veel mensen zijn zo overtuigt van hun eigen waarheid. Die lopen niet tegen zichzelf aan. Die geven altijd een ander de schuld van hun eigen ongenoegen. Die gaan onverbiddelijk door en nemen onderweg nog wat slachtoffers mee.

En dat is de dubbele bodem van die les. Je kunt niet alles oplossen, maar moet het tegelijkertijd los kunnen laten. Het is en wordt niet anders. En dan kun je allemaal redenen bedenken waarom iemand juist haar eigen kind moet omarmen. Maar wie ben ik. Ik moet dat loslaten. Sommige dingen kun je niet oplossen.

Sommige mensen zijn zoals ze zijn.

Utopia

by Posted in Kaatjesding Tagged 3 Comments

20140124-015455.jpg
Ik geef het toe. Ik begon aan Utopia. Het idee dat een groep mensen een nieuw stukje samenleving mogen bouwen met beperkte middelen sprak mij aan. En inderdaad ik spreek in de verleden tijd. En dat komt hierdoor.

Ik ben beginnend afhaker. En dan ben ik niet eens de snelste. Hier in huis zijn er al twee afgehaakt waarvan er één uit gezelligheid met mij mee kijkt. Het concept rammelt! Het klonk vernieuwend, maar ergens aan de vergadertafels is men teveel in reeds uitgevonden lijnen gaan denken. Bigbrother 2.0! En dat heb ik wel gezien eigenlijk. Ze hebben in week drie al internet en laten de boodschappen bezorgen. Ik had toch iets meer primitiviteit verwacht. Maar wat mij het meest stoort is dat de media ons laat weten dat er iemand Utopia heeft verlaten, en vervolgens moeten we een hele week wachten voor het eens uitgezonden wordt. Alsof je een leesportefeuille hebt van een maand oud. Dat gevoel. En nee, de livestream wil ik niet volgen, waarom? Het is toch tv?

Toch kan ik, zappend langs de verschillende kanalen, mijzelf vaker betrappen op het kijken naar nietszeggende tv-progamma’s. En als dan twee Utopianen aan het bekvechten zijn over een vermiste pannenkoek, ben ik erbij. Leuk! Of een paar uitgebreide ochtendhumeurtjes bij elkaar vind ik ook leuk. Dus helemaal stoppen? Ik weet ’t niet hoor. Maar het is weer zo’n guilty pleasure. Kijken naar Utopia! Dat doe je niet. Om die balans sterk te houden kijk ik ook Wie is de mol.Geen zorgen.

Maar toch. Als iemand trouwe kijker is van Utopia en mij kan vertellen waarom ik zeker niet moet afhaken, tell me! Tot die tijd ben ik fan van Rienk de zwerver, op z’n blote voetjes. Die komt er wel.

The story of my life #3 Herrie in de keuken

by Posted in The story of my life Tagged Leave a comment

Nog één keer dan, vooruit. Er kwam een moment dat we vast liepen. Met de zaak, het restaurant, en met mij. Het restaurant liep schots en scheef wat inkomen en uitgaven betreft, en mij kon het door m’n straatvrees niets schelen. Ik had dit bedrijf niet opgebouwd en had er niet zoveel feeling mee als wenselijk was. Die combinatie is niet goed. In 2005 was ik er wel klaar mee. Laat maar gaan….

Read More

Het weer!

by Posted in Kaatjesding 1 Comment

kamelen winter

Ik weet dat we vaak over het weer praten als we niets anders kunnen bedenken, maar de laatste jaren houdt het me meer bezig dan ooit. Ik ben iemand die niet naar een film kan kijken over het einde der tijden op welke manier dan ook, omdat ik het zie gebeuren. De rillingen lopen over m’n rug bij het idee dat ik een luik van een schuilkelder open klap en zie dat ik de enige ben die nog op deze aarde rondloopt. Dan kun je toch beter die schuilkelder links laten liggen, of ben ik nou gek? Ik draaf door…. Read More

System Error #2

by Posted in Geen categorie, System Error 1 Comment

error twee

Jullie weten misschien al dat de System Error staat voor een totale crash van mijn harde schijf. Mijn interne harde schijf. Heel soms gebeurd dat en gelukkig kan ik het van me af schrijven. Wanneer deze Error geplaatst wordt is de druk van de ketel en hebben we het weer gehad. Ik durf namelijk niet meteen te plaatsen, soms moet ik wanneer ik weer rustig ben behoorlijk censureren. Read More

Trip down memory lane

by Posted in Kaatjesding 2 Comments

243241-memory-lane-street-sign

Op een gewone maandagmorgen word ik uitgenodigd op facebook door een enigszins bekende naam, meer niet. Het gaat om een vroegere buurjongen van vóór ik naar Drenthe verhuisde. Dat is lang geleden. Zo lang dat ik er niet zoveel meer van weet. Een buurmeisje van toen reageert en er ontstaat een gesprek. Er komen wat ‘buurtkinderen’ bij door tips van anderen en zo zit ik een uurtje later in een soort van reünie uit 1980!

Read More

The story of my life #1

by Posted in Geen categorie, The story of my life 2 Comments

boekomslag voorkant

 

In 2007 begon ik met bloggen. Op dat moment zat ik nog midden in het herstel van de straatvrees. Ik zocht een manier om het van me af te schrijven en te delen. Dat ging boven verwachting. Als je maar iets te vertellen hebt komen de lezers vanzelf. Ook was het een opkomende trend om een blog bij te houden, ik zat dus qua timing heel goed. Ik wilde een eigen domein en deed erg m’n best om alles update te houden. Read More

Movember

by Posted in Kaatjesding 1 Comment

snor

Ja hoor! Langzaam beginnen de mannen zichtbaar uit te komen voor het goede doel. Langzaam en bij sommigen iets sneller, zijn er wat snorren zichtbaar. Movember! De maand waarin je als man je snor kan laten staan en daarmee laat zien dat je prostaatkanker onder de aandacht wilt houden. alle schaamte en taboes opzij en allert blijven willen ze daarmee aangeven. Wat goed! Het is een wereldwijde actie en een aantal Australische mannen waren geïnspireerd door de vrouwen die ieder jaar een ‘borstkanker awareness actie’ houden. Read More

Inbox Zero

by Posted in Blog&Vlog HomeEnMe, Kaatjesding Leave a comment

Ik ben fan van een groot aantal dagelijkse Bloggers en Youtubers. Door hen kom ik op leuke ideeën voor tags of om zelf uit te voeren. Vandaag stuitte ik bij Misslipgloss op haar ‘Inbox zero’ tips. Dat houdt in dat je je mailbox zo georganiseerd hebt dat je elke dag een opgeruimde box hebt. Dat lijkt me wel wat, aangezien die van mij nooit leeg is.
Ik ga dus meteen aan de slag, want ook voor mij geldt, een opgeruimde inbox draagt bij aan een opgeruimd hoofd. Haar tips ga ik natuurlijk hier niet herhalen, makkelijker is dat haar linkje hier te vinden is zodat jezelf even kan kijken.

Op dit moment ben ik me aan het uitschrijven bij allemaal reklamemails die ik altijd linearecta in de prullenbak gooi. Zonde van m’n tijd. Kost wat moeite, maar ik denk dat ik er blij mee ga zijn. Straks ga ik binnenkomende mail indelen zodat het meteen op een overzichtelijke plek komt. Vanaf daar kan ik het op een later tijdstip verwerken. Ook heb ik een autoreply die ik even wil veranderen. Ik ben nog wel even bezig dus.

Wil jij ook een ‘Inbox zero’? Ga voor de tips even kijken bij misslipgloss.

En toen was Roderick stuk!

by Posted in Kaatjesding Tagged 4 Comments

Afgelopen maandag was een dag als alle anderen. Ro aan het werk en ik druk thuis. Eind van de middag krijg ik een sms met een lachende Niels, vriend en dagcollega, met in z’n hand een douchekop waarmee een bekende voet werd gespoeld. Alle alarmbellen gingen rinkelen en ik wist meteen dat er weer een ongelukje was gebeurd met mijn 12 steden, 13 ongelukken-man!

Read More

Mijn Iphone5 is gecrasht

by Posted in Kaatjesding Tagged 1 Comment

….en dacht je dat er een helder antwoord via Google te vinden is? Niet voor mij!

De oplossing in mijn geval!

Nadat ik een app aanklik springt mijn Iphone op wit en na tien minuten op zwart. Hij is nog aan, dat voel ik aan de tril als ik het geluid aan de zijkant uitschakel. Verder reageert hij nergens op! Aan/uit doet het niet en er komt geen reaktie als ik de Iphone op de lader doe of aan de pc hang. Wat nu?

Ik houd de aan/uit knop bovenop en de ‘home’ knop onderaan het scherm tegelijk ingedrukt voor een seconde of tien. Er verschijnt een wit appeltje. Leg je telefoon weg en heb geduld. Na een tijdje zie je het scherm aanspringen en doet je phone het weer als vanouds. Ik weet natuurlijk niet of dit voor iedereen werkt, maar het is een oplossing!

Succes!

Het goede doel en een potje voetbal!

by Posted in Kaatjesding Tagged 1 Comment

Ons werd gevraagd te collecteren voor ‘Fonds verstandelijk gehandicapten’ voorafgaand aan de wedstrijd Groningen-AZ afgelopen zondag. Wat leuk! Dit vonden we beide een uitstekend idee. En wat was het een leuke dag. We waren met z’n achten aan het collecteren per setje van twee bij de ingangen, en enige competitie mocht niet ontbreken. Helaas hebben Ro en ik bij ‘onze’ ingang niet de grootste bedragen binnen gehaald, maar met z’n achten collecteerden we toch een kleine 1600,- bij elkaar. Daar mogen we de Groningen supporters wel even voor bedanken. Keurig.

IMG_0964

Vervolgens werden we ook nog getrakteerd op een overwinning van Groningen, dit had ik (helaas) live nog nooit mee gemaakt. Het was dus een geslaagde wedstrijd wat mij betreft. Dit werd versterkt door het onmogelijk verlaten van Groningen binnen de reguliere reistijden. Wat een mensen waren er op de been. Dat viel in het stadion niet zo op, maar de omliggende wegen zagen zwart van de mensen. Ik hou ervan.

In Borger gingen we naar de spil achter de collecte en hadden daar nog een gezellig samenzijn met hapje en drankje. De bussen werden geteld en iedereen was blij met de opbrengst. Het kost zo weinig moeite en we halen dat zo even binnen. Super! Dat wil ik best eens vaker doen. Ook heb ik wel eerder gecollecteerd, maar wat is deze vrouw goed voor haar collectanten. Je voelt je echt gewaardeerd! Door een stukje spontaniteit besloten we samen te gaan eten en lieten de plaatselijke pizzeria bezorgen. Heerlijk gegeten! En gezellig!

Ik kijk terug op een zeer geslaagde dag!

Klik hier voor info over de collecte!

We’re the Millers

by Posted in Naar de film Tagged Leave a comment

Gisteren werd ik verrast door lievie met een dinnerdate plus film. Gezellig. Ik mocht kiezen welk restaurant en welke film. Nu dacht ik dat ik hem met bovengenoemde film niet zo blij zou maken, dus koos ik iets totaal anders. Hij was verrast?! Tijdens het eten hadden we het er nog eens over en gaf Ro toe dat hij W’re the Millers wel leuk had gevonden. Nou ja, ik ook hoor?! Dan gaan we daar toch heen? De verhaallijn met camper was voor Ro toch een must see dus we maakten er een combi wokken en movie bij de Euroborg van.

20130921-220038.jpg

Wat een leuke film met prachtige humor! Soms ligt de Amerikaanse humor wat verder van ons af, maar aangezien er lacherig met sex, drugs en rock&roll werd omgesprongen zonder piepjes en wazige beelden, was het verrassend leuk. Vonden wij tenminste. Aan het eind komen er ook nog wat bloopers voorbij waar Jennifer A. nog even op de hak wordt genomen, daardoor lopen we met een big smile de bios uit! Een aanrader! Op zoek naar hoofd leeg en verstand op nul, ga lekker naar We’re the Millers!

Kaatjes gedachten….

by Posted in Kaatjes gedachten door de jaren heen Leave a comment

img_0444madelief

Kijk!

Daar is ze….

Een wolk, vlinder of ster.

Door de ogen van de wens….

is ze nooit ver.

Kijk! Daar is ze weer!

Ze gunt me het leven.

En ik zie haar weer even….

Ze geeft me een lach….

Ik mis haar ontzettend…

Maar geniet nog steeds van haar, elke dag!

 

Kaatje

Uren zat ik te denken hoe te onthaasten,

ik stond weer op en wist het niet…..

 

Leef! 

“Ooit zie ik het leven van een afstand.

Daarom nu leven, ben zo dichtbij….”

 

Lieve Mama 

20/04/2008 00:04:59

Even pas op de plaats. Geen haast. Geen moetjes. Even tijd voor jezelf. Vallen doen we allemaal wanneer de kracht ontbreekt door te gaan. Op staan hoeft nu even niet. Neem de tijd, geef het z’n plekje. Geniet van jezelf en het moment. Morgen komt en gaat vanzelf. Om weer plaats te nemen in het verleden. Het verleden waar je nu niet naar wilt kijken, maar wel moet. Alleen dan komt het in het juiste laatje terecht. Het laatje: ‘verwerkt, maar niet vergeten!’ Het gaat goed komen. Jou vleugels die mij beschermden tegen alle moeilijke dingen in het leven mogen even rusten. Ik heb nu de kracht om dat voor jou te zijn wat jij voor mij bent….ik ben er.

 

Altijd onderweg 

“Ga daarheen waar je wilt zijn,

dan ben je er wanneer je er wilt zijn…”

 

Waarom wachten… 

“Wachten op dat wat komen gaat,

is wachten op een terugblik op dat wat voorbij is…”

 

Lieve A

 27/03/2008 00:23:20 

Sluit even je ogen……..en doe ze weer open.

Kijk, de wereld, de stad, de zon, de regen, de bomen, het leven.

Sta erbij stil en geniet.

Het is voor jou.

Het ligt voor je open.

Haal diep adem en voel de kracht.

De kracht in jezelf en van de wereld, de stad, de zon, de regen, de bomen, Jou leven.

 

Friends 

Vriendschap lijkt veel op Maatschap.

Toch is er een Wezenlijk verschil…

 

Ik geef en ik neem… 

“Geven en nemen doe je niet allebei binnen een ogenblik…

Dan zou je terugnemen wat je zojuist hebt gegeven”

 

Romans van 6 woorden:

 

Waarom toch?Ik was de enige…

 

De donkere treinbracht zoveel licht

 

Er was eens….Mijn wereld,Einde.

 

Oeps! Een valkuil.“Au!” te laat…

 

Ik zocht de oplossing,niets gevonden.

 

“Vrede waar zegt U?”“Oh, niet…”

 

Ik hou van jou…Jij niet?!

 

Zo fijn!

by Posted in Kaatjesding 1 Comment

Vandaag kwam ik er weer eens achter hoeveel mensen energie in mij steken en achter mij blijven staan. Nu is het werkgerelateerd, maar juist binnen die muren zocht ik bevestiging. Ik dacht dat ik overal een antwoord op heb, nu niet meer. Het is even op, ik val buiten m’n eigen vakgebied zeg maar. Anderen nemen het stokje over en geven me de woorden die ik nodig heb. Zoals de titel zegt; “zo fijn!” Het is gewoon iets wat ik kwijt wil zonder er meer woorden voor te gebruiken dan dit. Lieve mensen, bedankt!

20130828-190630.jpg

post

Dat was het dan!

by Posted in Kaatjesding Leave a comment
2012 was een enerverend jaar! Een emotionele rollercoaster met beslissingen en consequenties. Veel gebeurd en veel keuzes gemaakt. Eén keuze hebben we niet in de hand.
Vanaf vandaag moeten we stoppen met de zaak. De dancing gaat nog door, maar voor de rest kan en wil het niet meer. Voor ons al een lange tijd van trachten te redden wat we kunnen redden, maar het haalt niets meer uit. Ik persoonlijk heb natuurlijk al eerder besloten zekerheden in te bouwen en heb inmiddels een baan bij de ING in Groningen. Daar zijn we allebei blij mee. Nu de ‘kip’ nog. Wat zullen we het missen, wat zal Ro het missen. De realiteit moet natuurlijk nog inzinken. Wat er nu allemaal op ons pad komt is ook nog niet helemaal zeker. We wachten af en zijn in elk geval blij met alle mensen om ons heen.
Natuurlijk willen we iedereen bedanken, een begin en een eind is er nauwelijks, wat veel. Alle gasten waaronder veel ‘vaste’, alle leveranciers…echt, maar vooral het team, ze voelden veel en deden niets. Ja, werken….doorgaan. Fijn!
Familie en vrienden ook natuurlijk, maar dat komt nu…..juist nu zien we ze en voelen we ze.
We zien wel en wachten af maar zijn blij met elkaar, nog steeds….heel erg….en we zijn er beiden van overtuigd dat dat het belangrijkste is de komende tijd!

Trots!

by Posted in Kaatjesding Leave a comment

 

Het zal je toch maar gebeuren. Wil je sportief gaan doen, hardlopen enzo, gaat je man ermee vandoor.
Inmiddels is algemeen bekend dat ik met het passeren van m’n veertigste verjaardag ergens een knopje heb omgezet. Alles moet, kan en mag anders. Haal eruit wat er in zit en stel niet uit tot morgen wat je vandaag kan doen. Het stoppen met roken was één van die dingetjes en tot op de dag van vandaag is dat nog steeds goed te doen. Vervolgens wilde ik de extra kilo’s gaan bestrijden met hardlopen en gooide een klein balletje op bij Ro. Oh ja hoor, die zag dat ook wel zitten. Echt? Ik was verbaasd en enthousiast tegelijk. Leuk! Gaan we doen.
Dus…….zo gezegd, zo gedaan…….
En ja hoor, nog geen twee weken verder kan ik wegens pijn aan kuit en achillespees al geen stap meer verzetten. “Oh, dat had je vroeger ook, toen we veel in de bergen wandelden!” zegt mams. Fijn, want daar weet ik de uitslag nog van. ‘Beenlengteverschil’. En ook meteen zoveel dat er niet alleen een zooltje in m’n schoen moest, maar ook eronder. Kom daar maar eens mee aan bij een startende puber! M’n hele pubertijd heb ik me verzet tegen aangepaste schoenen en steunzolen. Geen polonaise aan m’n lijf. “Dat komt je duur te staan Kaatje!” Nou en! Zien we dan wel.
En nu ben je veertig en bedenk je je ineens dat dit ongeveer de leeftijd was waar de podoloog het toendertijd over had. Oeps! Daar zit je dan.
Ondertussen gaat mijn skattie als een speer. En wel zo goed dat hij ook meteen een inschrijving heeft geregeld bij de 4 mijl van Groningen. Volgende week is het zover en hij is er volgens mij al aardig klaar voor. Hij gaat het doen en ik ben trots.
Ondertussen ben ik met mezelf in overleg. Opgeven is er niet bij. Eerst naar de dokter en dan heel gauw weer aan de slag.

Het krijgt vorm!

by Posted in Kaatjesding Leave a comment

Eigenlijk is het bewustwording, veertig worden. M’n hele leven lang schiet ik losse flodders in het rond en kijk wat het me oplevert. Altijd dacht ik dat hetgene wat me het meest opleverde ook de meeste voldoening gaf. Toch kwam ik vaak niet verder dan een gemikt schot in de roos om meteen daarna pijl en boog weg te flikkeren. En dan word je veertig en maakt de balans op….en weet je, ik heb zo vaak in de roos geschoten, ik heb zo vaak succes gehad dat er iets niet klopt. Waar is het vervolg van dat succes? Ook de kleine mijlpalen die op m’n eigen conto staan? Hmmmmmm…….
Het leverde me een interessante uitkomst op. Ik ben bang voor succes! Ja, echt!
Kijk, wanneer je elke keer wanneer je iets bereikt een vorm van voldoening en trots voelt is dat goed. Mooi zelfs. Wanneer je omgeving dat ook zo voelt is dat ook mooi. Wanneer je omgeving reageert met zoveel enthousiasme en er vervolgens kansen worden geboden is dat normaal gesproken geweldig! Toch?! Ja, super!
Bij mij werkt het dus anders. Ik zie spoken, spoken die me de hele dag vertellen dat ik dingen af moet gaan maken omdat er mensen op me wachten. Ik voel druk. Prestatiedrang. Perfectionisme. Een vol hoofd, nog voor ik moet beginnen. Zóóoo jammer….
Ik kom er namelijk achter dat ik al zoveel bereikt hebt. Voor mezelf dan. Kleine dingen. Opstapjes naar succes. En elk opstapje heb ik eigenhandig onder me vandaan getrapt.
Ooit had ik een succesvol weblog met veel lezers, daar had ik ook zelf de energie ingestopt en stond zelfs in het Dagblad van het Noorden met mijn site. Vanaf dat moment heb ik ‘m laten gaan. Zogenaamd geen tijd, druk, druk, druk. Ja, inderdaad…..druk. Prestatiedruk. Nu staat er op m’n site dat ik liever voor mijzelf schrijf, een soort uitlaatklep.  Jeah right!
Ooit schreef ik een verhaal in een boek samen met 20 andere auteurs. (Verhalen van de straat) Mijn verhaal werd uitgekozen en ik was zo blij. Een officiele boekpresentatie en een kennismaking met een aantal collegawebloggers. Super! Er volgde een tweede deel en ik werd uitgenodigd een nieuw verhaal in te zenden. Wel van plan, niet gedaan! Waarom niet!?
Vaak hielp ik vrienden met de inrichting van hun huis, zelfs zo vaak dat ik samen met Ro een waslijst opnoemde van namen en ruimten die ik getransformeerd had. Ik schrok er zelf van. Zoveel. Ro vertelde namelijk dat goede vrienden van ons een huis hadden gekocht en tegen hem hadden gezegd dat ze wel graag mijn ‘kijk’ op het huis wilden. Jeetje.
Nu ik in een fase zit waar zelfreflectie aan de orde is wordt me een hoop duidelijk. Ik moet eens iets gaan doen. Iets gaan doen met al die losse flodders. Bovenstaande is namelijk niet alles, ik kan nog even doorgaan met het noteren van onderuitgetrapte kansen van mijn kant. Ik doe het niet. Vind het wel genoeg zo. Wat ik wel ga doen….
Iets aanpakken. Iets uitkiezen. Iets de kans geven groot te worden. En lukt het niet, ook goed. Maar doe iets! Misschien juist nu mijn eigen Ro gisteren mij het gevoel gaf dat ik iets moet gaan doen. Het wordt tastbaar ofzo. In elk geval ga ik na het seizoen, lees; over een paar weken, aan de slag.
Jullie horen van mij wat ik later ga worden als ik groot ben;)

Smurf op!

by Posted in Kaatjesding Leave a comment

Toen ik vandaag voor de derde keer uit moest leggen waarom ik twee smurfen in elkaar moet flansen werd het me duidelijk. Het klinkt gelukkig heel raar. Raar in de zin van, waar heb jij het over?!

“Ro, haal jij even stro bij de buurman voor de smurfen?” is inderdaad in het bijzijn van anderen op z’n minst een beetje grappig. Ik mag er dan ook graag een schepje bovenop doen als er iemand verbaast opkijkt. “Ja, wij hebben drie smurfen en die eten alleen stro…” Maar alle gekheid op een stokje. Smurfen.

Vanaf morgen hebben we een dorpsfeest wat éénmaal in de vijf jaar vraagt om een thema in de straat. Bij ons in de straat gaan ze voor het blauwe smurfje en als je niet bij de vergaderingen bent mag je achteraf niet zeuren. Ik vind het dus een schitterend idee. Eén ding.
Als je mij in de toekomst weer een knutselklus toe schuift zonder dat ik hem zelf heb bedacht, een soort huiswerkgevoel, schuif de inleverdag dan een paar dagen naar voren. In twintig jaar tijd ben ik gelukkig nog steeds ongedisciplineerd in het op tijd maken van huiswerk en werkstukjes.

Drie weken geleden kreeg ik twee smurfenhoofdjes, twee houten kruisjes, twee blauwe tshirts en twee witte leggings. Het is op dit moment nog steeds niet meer dan dat eigenlijk. En inderdaad, morgen moeten ze ingeleverd worden.

Aaaaaaaah neeeéééeee. Ik moet nu echt beginnen. Nu!

Een maand!

by Posted in Kaatjesding Leave a comment

En het gaat prima! Voor zover het prima kan gaan dan….

Er zijn genoeg momenten dat ik eraan denk maar het is controleerbaar. Gewoon niet aan denken;) Wel ben ik een week geleden met de Champix gestopt. Ik had al een paar dagen alleen ’s nachts genomen vanwege de misselijkheid overdag. Toen ik vorige week blaasontsteking kreeg en aan de antibiotica moest vond ik het iets teveel van het goede. Het stoppen met Champix heeft volgens mij geen problemen gegeven, maar dat weet ik niet zeker. Ik ben al een tijdje zóóóó moe. Sinds eergisteren ook veel duizelig en die combinatie is slopend. Alsof ik door een vrachtwagen ben overreden.

Even thuis van het werk, concentreren op een verkoopgesprek bleek gisteren onmogelijk. Waarschijnlijk morgen wel weer naar het werk, maar aangezien ik daar heen moet rijden geeft me dat wel de bibbers. Eergisteren ook ongeconcentreerd naar huis gereden. Als ik thuis ben kan ik tenminste alles opvangen wat niet klopt. Maar goed, dat zal ook wel een nasleep zijn van mijn vroegere toestand. Nu even kop d’r veur en doorzetten.

Het zal vanzelf weer beter gaan…toch?

Trouwens,
het vreselijke nieuws gekregen dat een 18-jarige kennis van Ro is overleden aan de gevolgen van complicaties na een beenmergtransplantatie. Daar gaat Ro morgen heen en dat zet alles wel weer in perspectief. Gezondheid en geluk voor alles!

Een week!

by Posted in Kaatjesding Leave a comment

….is er inmiddels voorbij!

Op mijn telefoon heb ik een app gedownload die datgene doet wat jezelf ook kan, maar niet doet. Er staat dat ik 10 dagen en 15 uur gestopt ben, 1 dag en 7 uur langer leef en dat ik al € 95.93 heb bespaard! Dat is toch goed nieuws allemaal.

Sowieso heb ik goed nieuws. De Champix werkt boven verwachting. Tot vandaag heb ik geen lichamelijke behoefte aan een sigaret gehad. Nadeel van de Champix in mijn geval, het uur na inname is letterlijk een beroerd uur. Maar ook dat verschilt per dag en soms is er zelfs helemaal niets aan de hand. Ook wordt de gedachte aan een sigaret niet gevolgd door hunkering.

Wat ik het meest vervelend vind is de geestelijke verslaving. Ik ontkom er niet aan dat ik minstens 20x per dag aan een sigaret denk en even zoveel keer zeg ik tegen mezelf dat ik geen sigaret hoef. Daar is geen woord van gelogen maar wel irritant. Kort gezegd word ik gek van die gedachten zonder dat ik een sigaret wil. Maar natuurlijk is dat een kwestie van tijd. Toch is het de eerste dagen een feit dat je stopt en vind je jezelf ontzettend knap. Na verloop van tijd ken je dat gevoel wel en werkt het op je zenuwen. Een soort van ‘klaar zijn met dit gedoe!’ Maar goed, dat gaat niet vanzelf.

Even volhouden nog.

Wat de champix betreft zit ik nu op de tweede verpakking en dus in week 3. Na 1 week 2×0.5mgp.d. zit ik nu in de tweede week 2x1mg.p.d. Officieel volg je dit programma 12(!) weken en dat had ik bij voorbaat al uitgesloten. Alleen al vanwege de kosten. Ongeveer € 50.00 per twee weken. Nog altijd goedkoper dan roken, maar toch. Inmiddels heb ik met mezelf afgesproken dat ik deze verpakking ga afbouwen. Vier weken Champix heeft me een zetje gegeven maar ik wil het nu zelf doen. Misschien valt dat tegen maar dat maakt niet uit. Niemand heeft gezegd dat stoppen met roken makkelijk is.

Ik hou jullie op de hoogte en ben blij met de positieve reakties. Dat werkt toch!

Daar is ‘ie dan!

by Posted in Kaatjesding Leave a comment

Poeh, poeh! Dat duurde lang.

Het grootste wapenfeit is mijn veertigste verjaardag afgelopen zaterdag. 40! Dat deed veel met mij het afgelopen jaar. Wat heb ik tot nu toe gedaan en wat wil ik allemaal nog doen? Er ontstond een bruisende energie die alle kanten opging.

Ondertussen ging het op de zaak niet lekker meer, ik kon me er niet toe zetten om opgewekt m’n werk te doen. Ik wilde iets anders! Natuurlijk is dat makkelijker gezegd dan gedaan maar waar een wil is, is een weg. Vanwege familieproblemen liepen we tegen ontzettend veel dingen aan waar we geen grip op hadden, daarnaast is onze lieve dochter aan het puberen geslagen. Allemaal zaken die rusteloze nachten veroorzaakten voor beide.

Schat, Ik ga!

Natuurlijk zijn hier veel gesprekken aan vooraf gegaan, maar samen hebben we besloten dat ik ga uitbreken. Op zoek naar werk en een woning. Die woning was snel gevonden in de vorm van een boerderijtje naast ons. Het is van m’n schoonvader en stond tijdelijk leeg. Perfect! Samen met paps en mams waren we daar al aan het klussen geslagen om het op te knappen voor toekomstige huurders of kopers. Dit was dus een mooie oplossing.

Het werk zoeken is een ander verhaal. (Zie voorgaande blogs) Het liefst ga ik aan de slag in de Pedagogiek, maar daar is mijn ervaring niet goed genoeg voor. Ik ben nergens nummer 1 vanwege de vele werkzoekenden. Tot die tijd ben ik in een call-centre gaan werken. Geen droombaan, maar inmiddels een leuk team en ik mag het niet zeggen van mezelf, maar ik schijn er goed in te zijn. Ondertussen solliciteer ik me een ongeluk en hoop op een leukere baan.

Ro en ik zijn helemaal gelukkig in deze nieuwe situatie, ik ben blij en zo opgelucht dat ik niet meer in het restaurant werk. Natuurlijk werk ik nog wel op oproepbasis en in de zomer ga ik elke dag bijspringen, maar het grootste deel is van m’n schouders. En Ro heeft alle ruimte om eens naar de toekomst te kijken zonder dat de grond onder z’n voeten wordt weggeslagen.

Binnen een half jaar een heel ander leven! En met mijn veertigste verjaardag van afgelopen week voelt dat gewoon goed.

De wereld ligt voor ons open!

Ik stop met roken!

by Posted in Kaatjesding Leave a comment

Ja! Je leest het goed! Ik stop!

Een half jaar geleden besloot ik mezelf een rookvrij leven te geven op m’n veertigste verjaardag. En ik rook al 28 jaar met een pauze van anderhalf jaar. Nooit eerder heb ik een stoppoging gedaan omdat ik écht wil stoppen. Een poging is geen optie. Ik stop! En bij een stoppoging hoor je zo vaak dat mensen weer beginnen, dat wil ik niet. Stoppen is stoppen!

Dus ging ik anderhalve week geleden naar de huisarts. Een beetje hulp is misschien een goed idee en daar denkt de arts net zo over. Pleisters zijn voor mij niet weggelegd. Die werken beter bij een regelmatig leven. En inderdaad, dat heb ik nog steeds niet. Dus komt de huisarts met Champix. De bijwerkingen liegen er niet om, maar de slagingsrecenties zijn uitmuntend. Ik waag het erop. Al een week voor de stopdag moet ik beginnen met een halve dosering. Achteraf begrijp ik dat je sigaret ook minder gaat smaken in de eerste week, maar daar heb ik niet op gerekend en het is helaas ook niet gebeurd. Een heel klein beetje misschien, maar niet genoeg om de sigaret vrijwillig op te geven. Het helpt wel om de bijwerkingen bij het stoppen te verminderen. Er gaat een slotje op de receptor in je hoofd waar de nicotine gevraagd wordt. Dus een sigaret gaat echt naar rook smaken en de lichamelijke behoefte stopt.

Afgelopen woensdag was mijn stopdag. Op dit moment zit ik dus op dag twee. Mijn lichaam vraagt niet om een sigaret. Wel ben ik zo nu en dan een beetje misselijk en dizzy door de champix. Maar heel goed te doen. Zoals verwacht heb ik op routinemomenten zin in een sigaret. Maar het is omdat ik op dat moment altijd rookte en niet omdat ik een nicotinebehoefte heb. Wat dat betreft ben ik zeer tevreden over champix. Wat me tegenvalt ligt bij mezelf. Ik zit in een onwerkelijk moment omdat ik mezelf niet ken zonder sigaret. Het voelt nog zo gek en leeg. Wat dat betreft is het echt afscheid nemen van een deel van je leven. Dat gaat me vast nog tegenwerken. Maar ik hou vol.

Falen is geen optie!

Dit is Kaatje

by Posted in Kaatjesding Tagged , , 2 Comments

Ik ben ’t! Karin a.k.a Kaatje!

Geboren in ’72 en inmiddels meer op de teller dan het gevoel aankan. Ik ben nog zo jong en dan vooral van geest. Ik blog sinds 2007 en ben door een hack al m’n data kwijtgeraakt. Een klein gedeelte had ik gesaved zoals vakantieverslagen, maar helaas is het meeste verdwenen. Heel jammer. Het bloggedeelte over mezelf begint dus opnieuw. Daarom beschrijf ik in The story of my life veel zaken uit m’n leven. Dat is nogal wat. Ik ben dus nog wel even bezig.

Sinds eind 2013 woont de dochter van m’n laiverd bij ons in huis. Dat brengt nogal wat te weeg. Veel in’s en out’s worden beschreven op deze blog. Voornamelijk onder het kopje puberaal en system error. Verder heb ik een zeer uitgebreide hobby. Interieur en het opleuken daarvan is m’n leven. Ik doe niets anders meer. Nou ja, iets overdreven. Al die ideeen en tutorials vind je bij Home&Me. Zowel op Facebook als op Youtube. Natuurlijk staan al die Updates ook hier op de site.

Ga je gang, kijk rustig rond en voel je welkom!

Wat is er bij jullie aan de hand?

by Posted in Kaatjesding Leave a comment

Wel grappig, die social media. Helemaal als je zo nu en dan een kort en bondige tweet stuurt over je leven. “Vandaag druk met behangen en tussendoor nog even naar het uitzendbureau.” Mensen die je vaag kennen maar wel je social media volgen zitten ineens met vraagtekens. Dus op dit moment gebeurd het best vaak dat ik op straat aangesproken word.

“Hoe gaat het?”

“Ja goed, dank je!” en ik wil doorlopen, aangezien dat in de meeste gevallen zo gaat, je vraagt uit fatsoen hoe het met iemand gaat, gooit er een “goed!” tegenaan en loopt door.

“Ja maar ik las ergens dat je misschien gaat verhuizen?”

“Ja, lang verhaal, maar kort gezegt willen we graag boven de zaak weg en het huisje van m’n schoonvader staat leeg, leuk huisje, dus vandaar…”

“oh ja, las ook iets over solliciteren? Ga je ergens anders werken?”

Mijn voeten gaan in de plaats rust, dit is duidelijk een gevalletje ‘ik heb genoeg tijd om even naar je te luisteren en ik ben ontzettend nieuwsgierig’.

Het verbaasd me niet meer en eerlijk gezegd mogen de mensen best weten hoe ik in het leven sta. Als ik dus ook een paar minuutjes heb leg ik het één en ander uit en weet dat ik de gesprekspartner een eind op weg help in zijn drang naar nieuwsgierigheid en nieuwe roddels. Ik vind het best grappig en weet dat mijn verhaal lang niet zo sappig is als menigeen denkt. Zou ik het verhaal een eigen leven laten leiden, gaan Ro en ik vast en zeker uit elkaar en ligt de zaak op z’n kont. Maar Kaatje heeft een weblog en kent weinig geheimen. Ik zal dus eens een logje wijden aan de stand van zaken.

Dat is het minste wat ik kan doen voor mijn dorpsgenoten….

“Soon, op deze weblog! Het complete verhaal! Blijf lezen….mis niets!”

Een paar opstekers!

by Posted in Kaatjesding Leave a comment

Hè hè!

Er beginnen een aantal zaken vorm te krijgen. Omdat ik laatst midden in de nacht besloot een oproep op facebook te plaatsen, kreeg ik ineens een aantal interessante reakties. Gelijk een afspraak gemaakt met iemand en dat was een goede zet. Niet alleen kreeg ik een beeld van een heel ander werkveld als waar ik op wilde reageren, ook is er een kans dat ze mij een trap richting die organisatie kan geven. Een kruiwagen is nooit verkeerd.

Ze werkt in de gehandicaptenzorg en ik was altijd van mening dat ik daar niet in thuis hoorde. Nu vertelde ze mij dat er heus niet alleen maar zware’gevallen’ zijn en dat er ook veel met gedragsstoornissen gewerkt wordt. Zijzelf werkt op de afdeling ‘agressie’ en eerlijk gezegd kan ik daar niet tegen op zien. Ik werd eerder nieuwsgierig en kreeg zin in het bereiken van bepaalde doelen bij een aantal clienten die ze benoemde. Dus, even afwachten of ze een opening kan vinden voor me.

Ook heb ik eindelijk een afspraak met de gemeente over mijn projekt wat ik van de grond probeer te krijgen. Ik zei al eerder dat ik er niet al teveel over kan zeggen, maar ze waren enthousiast en aangezien ik datzelf ook ben is er alleen maar overredingskracht nodig. Hopelijk kan ik mijn stempel drukken en aan de slag gaan.

Dus een paar lichtjes aan de horizon! Voelt goed.

Ondertussen ben ik maar begonnen met het opknappen van het knusse huisje van m’n schoonvader. Ooit wil ik daar zelf wonen en het staat nu leeg. Er moet zoveel gebeuren dat ik daar nu maar vast wat tijd aan besteed. Baadt het niet, het schaadt ook niet! Moet er wel bij vertellen dat ik mijn lieve ouders heb ingeschakeld voor de nodige hulp, want al heb je alle tijd, op het moment dat je ervoor staat kan het toch wel stress oproepen en daar heb ik niet zo heel veel ruimte voor. Gelukkig wilden ze me helpen en ze hebben tot nu toe ontzettend veel gedaan! Zo blij mee.

Nu hebben we wat het huisje betreft even rust tot volgende week en ga ik even de puntjes op de ‘i’ zetten voor mijn gesprek van volgende week. Goede voorbereiding is het halve werk.

Dussssss…..wish me luck!

Het gaat….

by Posted in Kaatjesding Leave a comment

Het gaat oké. Oké in de zin van….jeeh, wat moet je een hoeveelheid geduld hebben wanneer je een draai in je leven maakt. In de tussentijd zit ik te bedenken hoe ik me kan opwerken. Psychisch, inhoudelijk. Zal ik gaan lezen, googlen?! Inmiddels heb ik mijn schoolboeken alweer tevoorschijn gehaald, het is alleen de vraag of de methodieken van twintig jaar oud nog steeds werken. Tijdens mijn opleiding kwam ADHD en PDD-nos niet in de leerweg voor. Het bestond nog niet onder die naam. Een groot deel van de jeugd die ik onder mijn hoede heb en krijg heeft tenminste één van die diagnoses. Moeilijk en interessant. Ik ben gelukkig erg nieuwsgierig en zuig informatie op als een spons. Dus inderdaad, lezen, lezen, lezen.

Ondertussen gaan de sollicitaties door en krijg ik steeds meer moeite met het principe alleen gediplomeerden voor een gesprek uit te nodigen. Misschien omdat ik ervan overtuigd ben dat ik een uitstekende kandidaat ben zonder HBO. Mijn competenties liggen voornamelijk in empathie en motiveren. De twee die heel goed samengaan in het jeugdwerk. Als er iemand instort waar je bijzit, ga je niet om je heen kijken wie ervoor opgeleid is om er iets aan te doen. Op zo’n moment volg je een gevoel, instinct…..empathie.

Maar goed, er openen zich weer nieuwe deuren naarmate ik beter leer te solliciteren. Het stukje ergenis werkt ook mee om meer vechtlust te krijgen in plaats van onzekerheid. Ik heb een paar PGB-clienten gehad en dat is natuurlijk een hele goede optie om aan het werk te gaan. Weer vooruitgang in mijn zoektocht naar een leuke baan.

Dus, het gaat goed. Goed in de zin van…..ik kom er wel.

Het nieuwe jaar….

by Posted in Kaatjesding Leave a comment

Wat een tijd!
Dit jaar wordt ik 40! Tijd voor de balans, niet bewust, het gaat vanzelf.

Het afgelopen jaar is het vrij stabiel in ons leventje en dat geeft meteen veel vragen, want de stabiliteit is niet zonder zorgen. Ik wil iets anders, meer met m’n leven doen. In december neem ik een drastisch besluit, ik stop in het restaurant. Ik ga doen wat ik altijd gewild heb en onbewust altijd doe. Jeugdwerk en alles wat daarbij komt kijken. Inmiddels zijn de eerste stappen gezet, en het enige wat tegenzit, is het tijdstip wat ik heb uitgezocht. Vlak voor kerst. Je raadt het al, tot na oud en nieuw moet je geduld hebben. En geduld heb ik veel, maar dit soort dingen geven me de stressbibbers. Kom op! Willen jullie me of niet?!

Natuurlijk is dat niet realistisch en natuurlijk snap ik dat ik geduld moet hebben. Helemaal met mijn CV, ik moet mezelf verkopen terwijl ik weet dat ik de geschikte kandidaat ben, op papier is dat niet echt terug te zien. in 1989 haalde ik een diploma die niet meer bestaat maar gelijk staat aan SPW-4….weten ze dat wel? En nemen ze de tussenliggende levenservaring mee in een besluit? Zien ze wel wat ik allemaal heb gedaan voor jongeren de afgelopen tien jaar?

Een tip als je een sollicitatiebrief schrijft is om het kort en bondig te houden, nieuwsgierigheid kweken. Maar ik wil zoveel zeggen om ze zover te krijgen dat ze me willen spreken. Je hoort het al…onzekerheid ten top! Nu wacht ik af en hoop dat ik ergens de kans krijg mijn kwaliteiten te laten zien. Ik wil zoveel doen voor de jongeren, weet ook wat ik bereikt heb met ‘Catootje en Jeroen’. M’n handen jeuken.

Er zijn er acht de deur uit lieve mensen. Acht sollicitatiebrieven waarvan vier ‘open’. Maar ik heb nog meer in petto….daar vertel ik nog over, als de baan niet naar mij komt, maak ik er zelf wel één. Volgende week de eerste gesprekken en ik zal er alles aan doen om met volle overtuiging te zorgen dat ‘ze’ daar een gemiste doelgroep in zien. Beetje vaag, maar dat mag ook. Dat is mijn verrassing voor 2012!

Ik heb er zin in! Dit wordt mijn jaar….ons jaar!

Voor blogs over Catootje en Jeroen kun je de namen invoeren bij ‘zoek’.

Part 2

by Posted in Kaatjesding Leave a comment

Altijd spannend, een vervolgverhaal. Alleen is de spanning hier niet van toepassing en er was al evenmin een cliffhanger bij de vorige log te vinden. Maar een tweede deel is er wel.

Wij bleven dus nog een paar dagen in Arcen. Dat was nog niet helemaal zeker, maar alle mogelijkheden bij elkaar opgeteld was er nog activiteitenmateriaal voor weken! Dus….we bleven.

Toen we Zondag iedereen hadden uitgezwaaid voelden we nog volop energie en de zon stond hoog aan de hemel. Op de fiets en cachen!  Een leuke fietscache die onze camperburen de dag ervoor hadden gefietst. Het is eigenlijk een rondje om Arcen en mijn richtingsgevoel begon wat grotere vormen aan te nemen. Dit als hint naar het selecte groepje dat afgelopen zaterdag blindelings achter mij aanfietste op de terugweg naar de camping en daardoor allemaal een half uur te lang op de fiets zaten. En ik maar volhouden dat op die manier het ijsje er weer afgefietst werd.

In elk geval hebben wij zondag wederom gefietst tot het daglicht allang verdwenen was, alleen was het dit keer een bewuste keuze.  Na een late snack besloten we een ijsje te gaan eten bij de beroemde ijsboer en deze bleek achteraf in een reeks van vaste avondbezoeken te vallen. Een heerlijk ijsje gevolgd door een espresso is op de een of andere manier altijd een goed idee.

Maandag gingen we op de fiets naar Venlo! Het was wederom heerlijk weer en zelfs warmer dan de dag ervoor. Toen we in Venlo aankwamen zagen we door de duitsers de winkels niet meer en navraag leerde ons dat de oosterburen een vrije feestdag hadden. Hebben wij weer. Je kon over de koppen lopen. Bijkomstigheid is dat je in elke winkel moet zeggen dat je een Nederlander bent nadat je in het Duits aangesproken wordt. Beetje gek als je in Nederland bent, ik kan veel hebben maar werd er een beetje kriegel van. Maar hé, we hebben ‘vakantie’ en ik laat mijn pret niet drukken. Winkelen! Niet voor Ro uiteraard, die zoekt nog even een ‘centrum-cache’ en wisselt die af met wat biertjes op de diverse terrasjes. Na een Italiaanse maaltijd gaan we op de fiets naar huis. Het is alweer donker maar doordat er geen wind meer is hebben we een behoorlijke gang naar Arcen. En tja, als je dan toch zo lekker opschiet, ijsje en espresso?! Tuurlijk! Het standaard ‘goedenavond’ wordt al bijna ‘haije’! Het was in elk geval weer een heerlijk dagje.

We waren zeer benieuwd naar de Thermaalbaden in Arcen en dinsdag besloten we daar eens een kijkje te gaan nemen. Het weer werd iets slechter en die dag leende zich daar dus uitstekend voor. Het was lekker ontspannen. Het grote verschil met een beautycentre was het zoute water en de vele massagestromen in het water. Ook werd er meer therapeutisch gezwommen. Het complete verwennen was voornamelijk voor mij een beetje een tegenvaller. Geen lekker sapjes, broodjes en andere lekkernijen, alleen wat ‘Roompot’ hoogstandjes. Ook was er hier en daar wat achterstallig onderhoud en moest je voor bepaalde zaken extra betalen. En je betaald al per uur wat het allemaal een beetje ingewikkeld maakt. Niet zozeer voor herhaling vatbaar, maar zeker een weldaad voor lijf en leden. Zo fijn als je later thuis bent en je ligt heerlijk rozig na te genieten van het frisse gevoel. We hebben dan ook lekker afgesloten in de camper en daar wat gegeten terwijl we onderuit gezakt tv keken.

En aan al het moois komt een eind. Dus de woensdag staat voor regen, inpakken en wegwezen. Nog even langs de HJwinkel voor de laatste inkopen en een lunch bij ‘de Proeverij’.

Na een paar uurtjes zijn we weer thuis en hebben nog net tijd voor een kop koffie voor we naar Franse les moeten. Back to life, back to reality!

Zoals ik altijd zeg, dit soort minivakantie’s waardeer je alleen als je ze niet om de haverklap hebt. Thuiskomen is dus een logisch gevolg en ook wel weer lekker…..

Vandaag hoorde ik….

by Posted in Kaatjesding Leave a comment

….dat het boek ‘Verhalen van de straat’ in de bibliotheken komt te liggen!

Vind het toch wel bijzonder. Bijzonder ook omdat ik in staat ben al het opkomende succes in mijn leven weer de grond in te boren. Het vervolg, ‘Adrenaline’ heeft dus van mij geen verhaal ontvangen. Toen kon ik het niet duiden waarom ik niet meedeed, inmiddels weet ik beter. It’s the story of my life! Zelfs mijn eigen website lijdt er onder. Teveel lezers gaf bij mij een onbewuste druk, dat heb ik al eerder proberen uit te leggen. Bij nog een publicatie van mij in een boek zou ik teveel neigen naar succes en de daarbij komende prestatiedruk. Terwijl ik eigenlijk niets liever wil dan ‘doorbreken’. Wie niet. Kijk naar alle tallentenshow’s op tv. Nee, volgens mij is het een onbewuste angst.

Zelfs nu, nu ik eigenlijk een aantal vaste lezers verloren ben aan mijn eigen nalatige schrijfgedrag, ben ik in staat me opgelucht te voelen. Helemaal in m’n eentje terug achter de pc. Verlaten en op zoek naar iets groters. Dat gevoel is voor mij beter te accepteren dan daadwerkelijk in een molen terecht te komen.

Begrijp me niet verkeerd, alle lezers zijn meer dan welkom. Wie schrijft nu enkel en alleen voor zichzelf. Het is m’n eigen gevoel wat soms even onder de loep moet.

Raar maar waar.

Terug naar de schrijftafel…..

Toch jammer….

by Posted in Kaatjesding Leave a comment

Ik heb een uitgesproken mening over zwervend Nederland en de daarbij horende krantjes.

Ik ben voor!

Van mij mogen ze het krantje houden en krijgen ze een euro.

Maar nog gekker?! Het maakt me vervolgens niet uit wat ze met die euro doen. Al kopen ze er drank of een shot voor, ik heb het er nog altijd beter voor staan dan zij. Zolang ik het kan missen kan het mij niets schelen. Het overgrote deel heeft niet bewust voor dat leven gekozen en ze kunnen beter om een euro vragen dan dat ze hem ongevraagd uit je portemonnee halen. Dat is namelijk ook een optie voor die doelgroep. Dus alle redenen die aangedragen worden om dit tegen te spreken zijn ook aan dovemansoren gericht. Dat maakt me dus ook niet uit.

Dan vind ik het jammer dat vorige week de ‘daklozenkrant’ negatief in het nieuws komt. Het is voor hun al zo moeilijk om de krantjes aan de man te brengen en dan doet de media er ook nog een wantrouwende schep bovenop.

‘Ieder voor zich en God zorgt voor ons allen’ is uit de tijd. We mogen best iets liever voor elkaar zijn, ook al kennen we elkaar niet….ongeacht de achterdocht.