Twijfel alom. Waarom alles delen. Of waarom nu juist niets delen. Sinds een tijdje worden de verhalen rondom puber zwaarder. Ik voel weerstand om open te zijn. Waarschijnlijk vanwege het groene gras. Als we alleen de versie vertellen met een gouden randje, is de rest bijzaak en vergeten. Zo werkt het niet. Zoals een collega dan zegt, in het leven ruikt het niet de hele dag naar citroentjes. Juist daarom denk ik erover om toch te gaan schrijven. Anderen meenemen in een wereld die hopelijk de meeste deuren voorbij gaat. Laten zien welke paden wij bewandelen om alles tot een goed einde te brengen. Een einde wat nog lang niet in zicht is. Tot nu toe vermeed ik de harde waarheid. Ik denk niet dat het goed is. Zowel puber als ik hebben beide de drang om open te zijn en mensen verder te helpen in deze wereld. Ik weet dat al een behoorlijke tijd, gezien mijn leeftijd. Puber zegt het hardop, en ik merk overeenkomsten met mezelf op die leeftijd. Het zit ook in haar. Ik bescherm haar tegen dat wat ze nog niet kan weten. Toch blijf ik erbij dat ik wil delen. Wat ga ik doen? Ik denk nog even na…..