Soms heb je van die momenten, soms heb ik van die momenten. Emoties worden tegengehouden, weggedrukt, opgespaard of niet belangrijk gevonden. Tranen drukken achter m’n ogen en willen eruit. Maar niet op een moment wat ik aangeef, wat ik het handigst vind. Nee, ze blijven aanwezig en wachten rustig af.
Ik heb al een behoorlijke poos moeite met huilen. Het komt nooit wanneer ik het normaal vind, als je verdrietig bent, als je pijn hebt. Altijd later. Als ik alleen ben. En eerlijk is eerlijk. Het moet ook. Het is net als misselijk zijn, je bent pas opgelucht als je het eruit gooit. Met mijn tranenprobleem is het net zo. Het moet er wel uit, anders blijven ze hangen.
Gisteren had ik door omstandigheden de tranen op standje ‘nadrukkelijk aanwezig’. Ik gaf zelfs aan bij de mensen om mij heen dat er een kans bestond dat ik ineens zit te huilen. Natuurlijk breng ik het nieuws met een glimlach, want het hardop zeggen legt al wat extra druk op de traanbuisjes.
Anyway, een halve dag later hoor ik voor de 23e keer het verhaal van het jongetje wat aangespoeld is. En daar zijn ze! Tranen! Hè hè, wat een opluchting. Het loslaten van mijn dingetjes kan beginnen. Het probleem rondom het jochie is daarin tegen verre van opgelost. Vreselijk……
