Hè hè!

Er beginnen een aantal zaken vorm te krijgen. Omdat ik laatst midden in de nacht besloot een oproep op facebook te plaatsen, kreeg ik ineens een aantal interessante reakties. Gelijk een afspraak gemaakt met iemand en dat was een goede zet. Niet alleen kreeg ik een beeld van een heel ander werkveld als waar ik op wilde reageren, ook is er een kans dat ze mij een trap richting die organisatie kan geven. Een kruiwagen is nooit verkeerd.

Ze werkt in de gehandicaptenzorg en ik was altijd van mening dat ik daar niet in thuis hoorde. Nu vertelde ze mij dat er heus niet alleen maar zware’gevallen’ zijn en dat er ook veel met gedragsstoornissen gewerkt wordt. Zijzelf werkt op de afdeling ‘agressie’ en eerlijk gezegd kan ik daar niet tegen op zien. Ik werd eerder nieuwsgierig en kreeg zin in het bereiken van bepaalde doelen bij een aantal clienten die ze benoemde. Dus, even afwachten of ze een opening kan vinden voor me.

Ook heb ik eindelijk een afspraak met de gemeente over mijn projekt wat ik van de grond probeer te krijgen. Ik zei al eerder dat ik er niet al teveel over kan zeggen, maar ze waren enthousiast en aangezien ik datzelf ook ben is er alleen maar overredingskracht nodig. Hopelijk kan ik mijn stempel drukken en aan de slag gaan.

Dus een paar lichtjes aan de horizon! Voelt goed.

Ondertussen ben ik maar begonnen met het opknappen van het knusse huisje van m’n schoonvader. Ooit wil ik daar zelf wonen en het staat nu leeg. Er moet zoveel gebeuren dat ik daar nu maar vast wat tijd aan besteed. Baadt het niet, het schaadt ook niet! Moet er wel bij vertellen dat ik mijn lieve ouders heb ingeschakeld voor de nodige hulp, want al heb je alle tijd, op het moment dat je ervoor staat kan het toch wel stress oproepen en daar heb ik niet zo heel veel ruimte voor. Gelukkig wilden ze me helpen en ze hebben tot nu toe ontzettend veel gedaan! Zo blij mee.

Nu hebben we wat het huisje betreft even rust tot volgende week en ga ik even de puntjes op de ‘i’ zetten voor mijn gesprek van volgende week. Goede voorbereiding is het halve werk.

Dussssss…..wish me luck!

Het gaat oké. Oké in de zin van….jeeh, wat moet je een hoeveelheid geduld hebben wanneer je een draai in je leven maakt. In de tussentijd zit ik te bedenken hoe ik me kan opwerken. Psychisch, inhoudelijk. Zal ik gaan lezen, googlen?! Inmiddels heb ik mijn schoolboeken alweer tevoorschijn gehaald, het is alleen de vraag of de methodieken van twintig jaar oud nog steeds werken. Tijdens mijn opleiding kwam ADHD en PDD-nos niet in de leerweg voor. Het bestond nog niet onder die naam. Een groot deel van de jeugd die ik onder mijn hoede heb en krijg heeft tenminste één van die diagnoses. Moeilijk en interessant. Ik ben gelukkig erg nieuwsgierig en zuig informatie op als een spons. Dus inderdaad, lezen, lezen, lezen.

Ondertussen gaan de sollicitaties door en krijg ik steeds meer moeite met het principe alleen gediplomeerden voor een gesprek uit te nodigen. Misschien omdat ik ervan overtuigd ben dat ik een uitstekende kandidaat ben zonder HBO. Mijn competenties liggen voornamelijk in empathie en motiveren. De twee die heel goed samengaan in het jeugdwerk. Als er iemand instort waar je bijzit, ga je niet om je heen kijken wie ervoor opgeleid is om er iets aan te doen. Op zo’n moment volg je een gevoel, instinct…..empathie.

Maar goed, er openen zich weer nieuwe deuren naarmate ik beter leer te solliciteren. Het stukje ergenis werkt ook mee om meer vechtlust te krijgen in plaats van onzekerheid. Ik heb een paar PGB-clienten gehad en dat is natuurlijk een hele goede optie om aan het werk te gaan. Weer vooruitgang in mijn zoektocht naar een leuke baan.

Dus, het gaat goed. Goed in de zin van…..ik kom er wel.

Wat een tijd!
Dit jaar wordt ik 40! Tijd voor de balans, niet bewust, het gaat vanzelf.

Het afgelopen jaar is het vrij stabiel in ons leventje en dat geeft meteen veel vragen, want de stabiliteit is niet zonder zorgen. Ik wil iets anders, meer met m’n leven doen. In december neem ik een drastisch besluit, ik stop in het restaurant. Ik ga doen wat ik altijd gewild heb en onbewust altijd doe. Jeugdwerk en alles wat daarbij komt kijken. Inmiddels zijn de eerste stappen gezet, en het enige wat tegenzit, is het tijdstip wat ik heb uitgezocht. Vlak voor kerst. Je raadt het al, tot na oud en nieuw moet je geduld hebben. En geduld heb ik veel, maar dit soort dingen geven me de stressbibbers. Kom op! Willen jullie me of niet?!

Natuurlijk is dat niet realistisch en natuurlijk snap ik dat ik geduld moet hebben. Helemaal met mijn CV, ik moet mezelf verkopen terwijl ik weet dat ik de geschikte kandidaat ben, op papier is dat niet echt terug te zien. in 1989 haalde ik een diploma die niet meer bestaat maar gelijk staat aan SPW-4….weten ze dat wel? En nemen ze de tussenliggende levenservaring mee in een besluit? Zien ze wel wat ik allemaal heb gedaan voor jongeren de afgelopen tien jaar?

Een tip als je een sollicitatiebrief schrijft is om het kort en bondig te houden, nieuwsgierigheid kweken. Maar ik wil zoveel zeggen om ze zover te krijgen dat ze me willen spreken. Je hoort het al…onzekerheid ten top! Nu wacht ik af en hoop dat ik ergens de kans krijg mijn kwaliteiten te laten zien. Ik wil zoveel doen voor de jongeren, weet ook wat ik bereikt heb met ‘Catootje en Jeroen’. M’n handen jeuken.

Er zijn er acht de deur uit lieve mensen. Acht sollicitatiebrieven waarvan vier ‘open’. Maar ik heb nog meer in petto….daar vertel ik nog over, als de baan niet naar mij komt, maak ik er zelf wel één. Volgende week de eerste gesprekken en ik zal er alles aan doen om met volle overtuiging te zorgen dat ‘ze’ daar een gemiste doelgroep in zien. Beetje vaag, maar dat mag ook. Dat is mijn verrassing voor 2012!

Ik heb er zin in! Dit wordt mijn jaar….ons jaar!

Voor blogs over Catootje en Jeroen kun je de namen invoeren bij ‘zoek’.