Ik geef het toe. Ik begon aan Utopia. Het idee dat een groep mensen een nieuw stukje samenleving mogen bouwen met beperkte middelen sprak mij aan. En inderdaad ik spreek in de verleden tijd. En dat komt hierdoor.

Ik ben beginnend afhaker. En dan ben ik niet eens de snelste. Hier in huis zijn er al twee afgehaakt waarvan er één uit gezelligheid met mij mee kijkt. Het concept rammelt! Het klonk vernieuwend, maar ergens aan de vergadertafels is men teveel in reeds uitgevonden lijnen gaan denken. Bigbrother 2.0! En dat heb ik wel gezien eigenlijk. Ze hebben in week drie al internet en laten de boodschappen bezorgen. Ik had toch iets meer primitiviteit verwacht. Maar wat mij het meest stoort is dat de media ons laat weten dat er iemand Utopia heeft verlaten, en vervolgens moeten we een hele week wachten voor het eens uitgezonden wordt. Alsof je een leesportefeuille hebt van een maand oud. Dat gevoel. En nee, de livestream wil ik niet volgen, waarom? Het is toch tv?

Toch kan ik, zappend langs de verschillende kanalen, mijzelf vaker betrappen op het kijken naar nietszeggende tv-progamma’s. En als dan twee Utopianen aan het bekvechten zijn over een vermiste pannenkoek, ben ik erbij. Leuk! Of een paar uitgebreide ochtendhumeurtjes bij elkaar vind ik ook leuk. Dus helemaal stoppen? Ik weet ’t niet hoor. Maar het is weer zo’n guilty pleasure. Kijken naar Utopia! Dat doe je niet. Om die balans sterk te houden kijk ik ook Wie is de mol.Geen zorgen.

Maar toch. Als iemand trouwe kijker is van Utopia en mij kan vertellen waarom ik zeker niet moet afhaken, tell me! Tot die tijd ben ik fan van Rienk de zwerver, op z’n blote voetjes. Die komt er wel.