Voor meer foto’s van onze lieve, stoere Cody kun je op zijn foto klikken.
Cody †🖤
Cody †
Ach, Cody.
Die lieve, trouwe knapperd met een rugzak.
Na het overlijden van Barto gaat Karin langzaam op zoek naar een nieuwe vriend voor in ons gezin. Doordat Karin regelmatig op het hondenforum te vinden was werd haar aandacht getrokken door de verhalen over Cody. Cody woonde met twee pleegbroers in een gastgezin bij Nicky. Maar wat een moeite moest Nicky doen om een gouden mand voor Cody te vinden. Zijn gebruiksaanwijzing was complex en hier haakten veel op af. Karin niet. Volgens Karin was de combinatie van een zachtaardige hond met angst en zijn knappe uiterlijk doorslaggevend. Het verhaal klopte en we zouden wel zien. Wat wij wel altijd weten bij een adoptie, we gaan tot het uiterste. Eenmaal bij ons worden ze niet meer losgelaten. We gingen ervoor en op 24 september 2016, de laatste dag van onze Slovenië vakantie, halen wij hem op uit Den Haag.
Cody was zo lief. Maar zo moeilijk te peilen. Binnen zocht hij altijd een vaste plek, in de woonkamer onder de eettafel, in de keuken onder de bank en in de camper onder de tafel. Daar lag hij alle uren die hij binnen was. Eenmaal buiten was hij een blij ei en huppelde erop los. Roderick was van de lange wandelingen en zorgde een paar keer per dag voor de kilometers. Heerlijk vond Cody dat. Mits het precies zo ging als de dag ervoor. En de dag daarvoor. En daarvoor. Dat we hem gekscherend een autist noemden was meer dan logisch. Alle kenmerken waren aanwezig. Als we op een ander moment dan voorheen met de riem klaar stonden voor een wandeling, keek hij je aan en was moeilijk in de benen te krijgen. Het klopte gewoon niet in zijn ogen. Hij legde daarentegen zijn volste vertrouwen in Roderick. Daar kwamen de langste wandelingen en de grootste bakken voer vandaan. Ook is Roderick niet van de knuffels en Co ook niet. Een heerlijke combinatie die twee. Buiten liep Co in het kielzog van Roderick in de tred die we kennen van een herder. Soms even op je hakken of een botsing als je plotseling stopt. Het was daarom goed uit te leggen waarom juist Cody zo’n enorm verdriet bij Roderick teweegbracht toen hij er niet meer was. Anders dan anders. Maar hun band was ook anders dan anderen.
Natuurlijk was Karin ook gek met Cody, ze gaf hem zo nu en dan een knuffel die hij afwees met een kop die de andere kant op keek. Ze hadden tijdens het uitlaten hun eigen gewoonten met koekjes en huppeltjes. Het was zo’n intens trouwe viervoeter, de ergste in zijn soort. Zijn angsten en afhankelijkheid maakten van hem een zorgenkind. Maar we deden het automatisch en met liefde. Roderick voorop. Onvergetelijk. Zijn karakter en zijn schoonheid.
We missen hem enorm, maar in de wetenschap dat hij bij ons een fijn leven heeft gehad.
Geniet van zijn foto’s zoals wij van hem hebben genoten. 🖤
Ted * 18-08-1969 – † 03-08-1992
Het grootste verdriet en gemis in mijn leven.
Ted Etienne Veuger, mijn lieve broertje. Geboren in Stad Groningen, overleden in het Refaja ziekenhuis, Stadskanaal.
Wie was Ted?
Ted is eigenlijk niet beschrijven, hij was een eigenzinnige jongen die zijn eigen pad volgde. Geliefd om wie hij was, hoe hij was en wat hij deed, geliefd omdat hij altijd voor je klaar stond.
Beide zijn we geboren in Stad Groningen aan het Zuiderdiep. Begin 70 jaren verhuizen we naar Borger waar onze ouders in 1974 een horecabedrijf beginnen.
Omdat ze heel veel aan het werk waren waren we altijd op elkaar aangewezen, dit is absoluut geen verwijt maar een feit. Hierdoor hadden we waarschijnlijk ook wat meer speelgoed (Ted Playmobil, ik Lego) dan onze leeftijdsgenoten.
We gingen naar peuterschool “De notedop” en naar de Burgemeester Grollemanschool daarna gingen we allebei naar de MAVO, ook in Borger.
Vanaf die periode werkten we ook in het café van pa en ma, om het weekend stond een van ons achter de bar en de ander achter de draaitafel. Daardoor kwam er steeds meer jeugd naar het café en werden we de uitgaansgelegenheid van Borger en omstreken.
Vanaf ongeveer 1990 woont hij niet meer thuis, hij heeft een eigen kamer bij onze oom Hans die op kruisstraat 2 woont, daar zit nu de ijssalon. Ook hij heeft een baan bij zandzuigbedrijf Zeldenrust in Gasselte.
Hij is gelukkig met het leven dat hij leeft, hij heeft vrienden waarmee hij in het café klaverjast, hij gaat op zijn fiets naar andere cafés of hij gaat in zijn eentje naar de campings.
En dan is het zondagavond 2 augustus en er wordt geklaverjast in ons café ook Ted is er en rond 23 uur gaat hij naar huis, hij moet de volgende dag weer werken.
Rond een uur of twee komt hij in zijn pyjama het café weer binnen met de vraag of wij op zijn raam geklopt hadden.
Uiteraard hadden wij dat niet gedaan, ook lopen we nog even naar buiten om te kijken of wij misschien mensen zien lopen maar dat is niet zo.
Dit was de laatste keer dat ik Ted in levende lijve heb gezien.
Maandag rond de middag worden we gebeld, Ted heeft op zijn werk een ongeluk gehad en is naar het ziekenhuis in Stadskanaal gebracht.
Wanneer we daar aankomen blijkt het zeer slecht met hem te gaan en rond drie uur ’s middags komt de arts bij ons, Ted heeft het niet gered.
Op vrijdag 7 augustus wordt hij onder grote belangstelling naar zijn laatste rustplaats in Borger gebracht.
Op Ted zijn 25e sterfdag laat ik een tattoo op mijn borst zetten, het is zijn naam, geschreven in Angie’s handschrift, in rood/zwarte letters, de opening van de e is wit ingekleurd en die is door Karin gedaan.
De rode kleur staat voor mijn liefde voor hem, zwart voor de rouw en het wit voor het lichtpunt wat hij was in mijn leven.
Zaterdag 17 augustus 2019, Ted wordt morgen 50 jaar en ik heb besloten dit niet ongemerkt voorbij te laten gaan.
Met onze gezamenlijke vrienden zitten we die zaterdag bij elkaar en proosten om middennacht op zijn verjaardag. Het was een mooie en gedenkbare avond/nacht met veel tranen maar ook met heel veel gelach, ik denk dat hij mooi zou hebben gevonden!
Darwin * 03-01-2002 † 07-12-2022
