Doordat iemand vroeg naar mijn proces van straatvrees, dook ik in het hoofdstuk The story of my life. Na blog nummer acht stopt het verhaal. Maar weet je, het stopte niet daar. En voor de volledigheid maak ik het af. Ik denk dat ik het een positief einde wilde geven, teleurgesteld in mijzelf? Zoiets. Maar nu zie ik dat anders.
Nadat ik euforisch was over een maand zonder medicatie bleek ik wel degelijk gevoelig voor zenuwen. Ik gaf mijzelf niet de ruimte om dit gevoel zijn gang te laten gaan. Bang voor een terugval. Het leven wat ik niet meer wilde. Ik maakte voor het eerst in mijn leven een afspraak met een psycholoog. Ik kreeg cognitieve gedragstherapie en waar ik dacht alles te weten, ook vanuit mijn werk, kreeg ik wel wat inzichten. Een simpele lijst op een bord met angsten die ik voel, werden met procenten afgevinkt op werkelijke ervaringen of bang voor deze ervaringen. Er bleef procentueel niet zoveel over, eigenlijk was mijn angst voor veel dingen groter dan de werkelijke aanvallen van paniek. Na een paar sessies werd ik wat wijzer maar bleef op een niveau hangen waar ik niet tevreden mee was. Zenuwen, vaak. Geen paniek, maar voor mijn gevoel was dit een kwestie van tijd. Eigenlijk kun je zeggen dat ik bang was voor terugval. Samen met de psycholoog besloot ik de laagste (opbouw-) dosering van de medicatie te gebruiken om de scherpe randjes weg te halen. Eigenlijk meteen voelde ik me beter. Tot vandaag de dag heb ik niet overal een antwoord op. Want dat beetje medicatie gebruik ik nog steeds. Als ervaringsdeskundige wil ik het graag analyseren. Eigenlijk ben ik bang dat bij iedereen die medicatie krijgt tegen angst en depressie een gedeelte van je hersenen over laat nemen door een chemisch stofje. Het lichaamseigen mechanisme wat gebouwd is om aan het werk te gaan als je bijvoorbeeld een spin ziet die je eng vindt, wordt stil gelegd. In veel gevallen jaren lang. Als je het dan weer op eigen kracht moet doen, zonder medicatie, moet je dat gedeelte weer helemaal opnieuw trainen. Een soort revalidatie. En in mijn opinie kost dat minimaal een jaar. Heb maar eens de kracht en power om daar doorheen te breken als je je ellendig voelt. Maar zo zie ik het achteraf. Op het moment dat ik een pil nam zat ik alweer in een irrationele fase. Angst nam langzaam weer de overhand. De andere kant van het verhaal is dat ik bang ben dat ik teveel vertrouw op dat pilletje, dat ik door onzekerheid de angst weer aan het ontwikkelen was. Alsof je me een placebo had kunnen geven. Misschien had ik het af kunnen maken als ik mezelf niet gek had laten maken door die gedachte. Maar dat weet ik dus niet. Wat ik wel weet is dat er alles voorover heb om angstloos te leven. En als dat betekend dat ik een pilletje moet nemen om de scherpe randjes van een angststoornis onder controle te houden, prima. Ik beschouw mijzelf als genezen. Met een pilletje per dag. Ik doe alles, ga niets uit de weg. Er zijn heus momenten dat het opkomt, maar daar zal ik hierna nog een blog aan wijden. Voor nu ben ik een werkende vrouw in de psychiatrie, student HBO verpleegkunde, oma van twee kleinkinderen, gelukkig met mijn mannetje en dus blij met het leven. Dat is dus echt anders geweest. Dat nooit weer.
