Afgelopen maandag was een dag als alle anderen. Ro aan het werk en ik druk thuis. Eind van de middag krijg ik een sms met een lachende Niels, vriend en dagcollega, met in z’n hand een douchekop waarmee een bekende voet werd gespoeld. Alle alarmbellen gingen rinkelen en ik wist meteen dat er weer een ongelukje was gebeurd met mijn 12 steden, 13 ongelukken-man!

Eens in de paar jaar zit hij op de bank met een blessure, aandoening of verwonding! Het is weer zover, we gaan ervoor!

Het is lastig uitleggen, want ondanks dat het allemaal reuze meevalt en er veelbelovend uitziet, is het tegelijkertijd een enorm tegenvallend proces. Met andere woorden, de wond doet het al een paar dagen zoals het hoort, maar het genezingsproces en alles wat er bij komt kijken valt zwaar. Ro heeft een chemische brandwond en het wordt dagelijks in de gaten gehouden in het brandwondencentrum in Groningen. We rijden dus dagelijks op en neer voor een wondcheck en verbandverschoning. Daarnaast heeft Ro nadat de blaar stuk is enorm veel pijn. Om de wond niet van teveel bloed te voorzien moet hij z’n been 24/7 omhoog houden en daarvoor hebben we een rolstoel op moeten halen. Dan nog de dagelijkse prik die we moeten toedienen tegen trombose en je ziet dat er nogal wat komt kijken bij een brandwond. Voordeel is dat het alleen maar vooruitgang kent en we geduld moeten hebben.

Ondertussen hebben we een vrij weekend gekregen van het ziekenhuis en zetten we morgen even geen wekker. Hopelijk weer een dag met iets minder pijn voor Ro. We zullen zien.