Ach, Cody.
Die lieve, trouwe knapperd met een rugzak.
Na het overlijden van Barto gaat Karin langzaam op zoek naar een nieuwe vriend voor in ons gezin. Doordat Karin regelmatig op het hondenforum te vinden was werd haar aandacht getrokken door de verhalen over Cody. Cody woonde met twee pleegbroers in een gastgezin bij Nicky. Maar wat een moeite moest Nicky doen om een gouden mand voor Cody te vinden. Zijn gebruiksaanwijzing was complex en hier haakten veel op af. Karin niet. Volgens Karin was de combinatie van een zachtaardige hond met angst en zijn knappe uiterlijk doorslaggevend. Het verhaal klopte en we zouden wel zien. Wat wij wel altijd weten bij een adoptie, we gaan tot het uiterste. Eenmaal bij ons worden ze niet meer losgelaten. We gingen ervoor en op 24 september 2016, de laatste dag van onze Slovenië vakantie, halen wij hem op uit Den Haag.
Cody was zo lief. Maar zo moeilijk te peilen. Binnen zocht hij altijd een vaste plek, in de woonkamer onder de eettafel, in de keuken onder de bank en in de camper onder de tafel. Daar lag hij alle uren die hij binnen was. Eenmaal buiten was hij een blij ei en huppelde erop los. Roderick was van de lange wandelingen en zorgde een paar keer per dag voor de kilometers. Heerlijk vond Cody dat. Mits het precies zo ging als de dag ervoor. En de dag daarvoor. En daarvoor. Dat we hem gekscherend een autist noemden was meer dan logisch. Alle kenmerken waren aanwezig. Als we op een ander moment dan voorheen met de riem klaar stonden voor een wandeling, keek hij je aan en was moeilijk in de benen te krijgen. Het klopte gewoon niet in zijn ogen. Hij legde daarentegen zijn volste vertrouwen in Roderick. Daar kwamen de langste wandelingen en de grootste bakken voer vandaan. Ook is Roderick niet van de knuffels en Co ook niet. Een heerlijke combinatie die twee. Buiten liep Co in het kielzog van Roderick in de tred die we kennen van een herder. Soms even op je hakken of een botsing als je plotseling stopt. Het was daarom goed uit te leggen waarom juist Cody zo’n enorm verdriet bij Roderick teweegbracht toen hij er niet meer was. Anders dan anders. Maar hun band was ook anders dan anderen.
Natuurlijk was Karin ook gek met Cody, ze gaf hem zo nu en dan een knuffel die hij afwees met een kop die de andere kant op keek. Ze hadden tijdens het uitlaten hun eigen gewoonten met koekjes en huppeltjes. Het was zo’n intens trouwe viervoeter, de ergste in zijn soort. Zijn angsten en afhankelijkheid maakten van hem een zorgenkind. Maar we deden het automatisch en met liefde. Roderick voorop. Onvergetelijk. Zijn karakter en zijn schoonheid.
We missen hem enorm, maar in de wetenschap dat hij bij ons een fijn leven heeft gehad.
Geniet van zijn foto’s zoals wij van hem hebben genoten. 🖤
