Mijn mama deel 4 (slot)

by Posted in Mijn mama Tagged 2 Comments


Een eeuwigheid. Die twee weken. Ontzettend veel medeleven in de omgeving. Je hoort jezelf telkens hetzelfde riedeltje opdreunen. Maar dan is daar de dag van de uitslag. Ik en mijn vader vol goede moed en mijn moeder intens bang, zitten te wachten in de wachtkamer die we nu van binnen en buiten kennen op de mammacare. We krijgen de uitslag. Alles goed!!!! Wat een ontzettend fijn gevoel is dat zeg. Geen uitzaaiingen!!!! Nu op naar herstel!! Over een paar weken beginnen de bestralingen. Even ademhalen. 

Op dit moment is het Moederdag! Vandaag. Ook heeft mijn moeder afgelopen week haar laatste bestralingen gehad. Het was best zwaar. De plek die bestraalt wordt krijgt veel te verduren en ook bij mijn moeder is er sprake van lichte verbranding. Maar ze is positief over de lichamelijke ongemakken. Zoals ik haar ken. Pijn krijgt haar niet klein. Geestelijk is er meer aan de hand. Logisch. Dat duurt nog een tijd. Het vertrouwen in je lichaam is weg. Foetsie. Nog nooit heeft het je zo in de steek gelaten. Is het echt wel weg? Komt het echt wel goed? Maar ook dat weet ze. Dat het erbij hoort. En ze geniet van de kleine dingen. Wandelen en buiten zijn. Zon! We zijn er nog lang niet. Maar ik weet dat ze het gaat doen. Dit kan ze. Samen met ons. We genieten extra omdat het einde zo dichtbij was. En op deze Moederdag ben ik extra dankbaar dat ze er is. Gewoon er is zoals altijd. Mijn mama. Ik hou van je. 

Mijn mama deel 3

by Posted in Mijn mama Tagged , , , 3 Comments


Daar sta je dan. Het is weekend en dus twee hele dagen om aan het idee te wennen. In de schriftelijke uitslag zitten we in stadium 5. Het is al duidelijk dat het kwaadaardig en dus borstkanker is. 

De huisarts zet alles in een stroomversnelling en dinsdag zitten we in het ziekenhuis. M’n moeder als een trillend vogeltje, m’n vader in een stiltemodus en ik, ik probeer rustig te blijven. Kopje koffie, koetjes kalfjes. Wachtend op de arts die ons alles uit gaat leggen. Een stukje vaste grond terug gaat geven misschien. 

Wat een fijne vrouw, wat mooi ook dat je het voor elkaar krijgt om grote zorgen iets lichter te maken. Het was kort en krachtig. Het traject wordt snel genoemd, over twee weken volgt de operatie al. Voor ons voelt dat nog lang. Achteraf worden deze weken volgepropt met onderzoeken en afspraken. Echo, hartfilmpje, bloed prikken, anestistgesprek, opnamegesprek, neuroloog, pre-operatieve gesprekken met chirurg en verpleegkundige en nog veel meer. We reizen op en neer en inderdaad; we, ik ga met alle afspraken mee. M’n ouders vinden het fijn en dan vind ik dat ook. 

Na alle onderzoeken en afspraken volgen veel uitslagen. De belangrijkste krijgen we pas na de operatie. Hoe groot, welk karakter heeft het en belangrijk, zijn er uitzaaiingen. Tussendoor vieren we de miniuitslagen van echo’s en aanprikmomenten. Op de grote dag van de operatie zijn we er allemaal. In de hele dag waarop je al voor dag en dauw aanwezig bent is er veel loze tijd voor en na de operatie. Zus en ik vullen die met veel koffie en minislaapjes in de auto. Paps zit op de stoel naast mams voor en na de operatie. Een zware dag op verschillende fronten. Toch komt aan deze dag een eind. Een mooi moment is de totale ontspannen moeder na de fikse narcose. Dat hebben we al een paar weken niet gezien. Kalmte. 

Nu gaan we weer twee lange weken wachten op de belangrijke uitslag. En ook belangrijk, wat gebeurd hierna. Het blijft nog een tijdje spannend voor we daar achter zijn. 

Mijn mama Deel 2

by Posted in Mijn mama Tagged , , , Leave a comment


Wat ontstaan er veel mijlpaaltjes als je het proces naar genezing begint. Ieder stapje naar herstel is er één voor in de boeken. De gebakjes in het ziekenhuisrestaurant vliegen de deur uit. In ons geval hebben we veel plusjes te vieren. 

De grootste vraag vanaf het eerste moment is, zijn er uitzaaiingen! Dat is de grootste angst, ergste vijand. Het staat hoop in de weg. En waar twee weken voorbij vliegt als je op vakantie bent, als je wacht op dit nieuws duurt het zo lang. 

Toch gaat het eigenlijk best snel allemaal. 

Die bus, die ervoor zorgt dat je vanaf je 50st jaar om de paar jaar gecontroleerd wordt op borstkanker is toch een lifesaver. In mijn moeder haar geval zat het zo diep, dat ook de proffesionals moeite hadden met lokaliseren. In die bus krijg je een onaangename mammografie waarbij alles wat niet in je borst hoort zichtbaar wordt. 


Ook werken ze met verschillende stadia waarin de tumor zich bevind. Zo krijg je bij de uitslag meteen een prognose van de ernst. En die uitslag komt gewoon schriftelijk in je brievenbus. 

Die enveloppen liggen wonderlijk genoeg zorgeloos op de deurmat. Zowel bij het baarmoederhalsonderzoek als het borstonderzoek ga je er toch lichtelijk vanuit dat het goed nieuws is. Je hebt vaak geen klachten en het is routine. Tuurlijk is er een ‘wat nou als….’ maar die druk je gauw weer weg. De envelop verhuist met de krant, de folders en de overige post naar de keukentafel. Kijken we straks even naar, eerst de pannen op het vuur. En zo ging het bij mijn moeder ook ongeveer. 

Ze waren net een paar dagen weg geweest, de post werd verzameld. De envelop werd herkend maar nog niet open gemaakt. Dat doen we later. Het antwoordapparaat wordt aangedrukt en ondertussen ook het koffiezetapparaat. En dan hoor je de stem van de dokter. Een paar dagen geleden ingesproken. Of je kontakt op wilt nemen als je dit hoort. M’n vader z’n ogen gaan meteen naar de stapel post. Het was z’n eerste gedachte. Hij roept m’n moeder en zegt dat het waarschijnlijk nodig is om de envelop van het borstonderzoek open te maken. Ook mijn moeder wordt ineens onrustig. En inderdaad, hun wereld stortte op dat moment in en het was vrijdagmiddag. Niets wat je nu kan doen. 

Mijn mama Deel 1

by Posted in Geen categorie, Mijn mama Tagged , , , , 3 Comments


De tijd die ik niet op m’n blog kon zijn is ook meteen bewogen geweest. Alles zit weer in de lift, maar toch. 

Begin maart vertelde mijn moeder mij dat ze kanker heeft. De grond zakt onder je vandaan. Zo voelt dat inderdaad. Je knieën worden week, je hart versnelt en je krijgt een zenuwknoop in je maag. Ik weet nu hoe ik zou reageren als ik dat nieuws krijg. De schrik duurde nog geen halve minuut, toen begon er een krachtig gevoel op te komen. ‘Dit gaat ons niet klein krijgen’. Daar hoefde ik niets voor te doen, dat gevoel ontstond automatisch. Ik hoorde mezelf tegen mijn moeder zeggen dat dit niet het einde van de wereld is. Dat we dit gaan winnen, gaan vechten. Mijn moeder daarin tegen was al bezig met doodgaan. Dat is het hele proces zo gebleven weet ik achteraf. Binnen een dag was er een rollenverdeling waarin ik de optimist en aanreiker van hoopgevend nieuws werd, m’n vader de praktisch regelaar en m’n zus de gevoelsverwant. Met andere woorden, die had ook moeite met positief blijven en was samen met m’n moeder intens verdrietig. Het had ook niet anders gehoeven, het was goed zo. Klaar om met z’n allen de strijd aan te gaan. En waar er een gevoel ontstaat dat mijn moeder zwijgzaam tussen bovenstaande zinnen doorleeft, dat was ook zo. Het was voor haar meer een geestelijke strijd dan een lichamelijke. Ik ken mijn moeder ook als een lichamelijk sterke vrouw. Die pijn ondergaat ze moeiteloos. Geestelijk kan er helaas minder op het bordje. Dit was teveel. En dat mocht ook. 

Het is zo bijzonder om mee te maken hoe je dit als gezin beleefd. Wat ieder z’n manier is van verwerken, aangaan en hopen. Ik heb mezelf vooral verbaast. Ik wist dat er een kracht vrijkomt als het nodig is, maar het bewijs weer geleverd zien worden is apart. Je hoeft daar niets voor te doen. Het geeft me rust. Wat er ook gebeurd, er zal altijd genoeg power zijn om op te functioneren. Niet alleen voor mij, voor ons allemaal. 

Deze serie vertel ik het proces van de afgelopen tijd. In de wetenschap dat het op dit moment met m’n moeder heel goed gaat. Het zware traject komt ten einde. Tijd om het op te schrijven.