Op een gewone maandagmorgen word ik uitgenodigd op facebook door een enigszins bekende naam, meer niet. Het gaat om een vroegere buurjongen van vóór ik naar Drenthe verhuisde. Dat is lang geleden. Zo lang dat ik er niet zoveel meer van weet. Een buurmeisje van toen reageert en er ontstaat een gesprek. Er komen wat ‘buurtkinderen’ bij door tips van anderen en zo zit ik een uurtje later in een soort van reünie uit 1980!

Ik noem ’t altijd het ophalen van dia’s. Als je goed je best doet zie je fragmenten maar zelden komen er complete filmpjes uit je geheugen. Het zijn herkenbare plaatjes maar wat er de minuten daarna gebeurde is weg! Foetsie! Als je dan met anderen in gesprek raakt wil het weleens gebeuren dat er van een dia een filmpje gemaakt wordt. Zo leuk! Langzaam komen dingen terug. Het fijnmalen van rozenbottels en ze als ‘jeukpoeder’ bij iemand in z’n shirt gooien. In aansluiting daarop herinner ik me dat ik de rozenblaadjes van de rozenbottel fijn maakte en er water bij deed, zelfgemaakte parfum! Ik weet alleen niet meer hoe het rook en of het lekker was. Ook lieten we in ruil voor een snoepje het hondje van iemand in de buurt uit. Volgens mij om het snoepje, niet om het hondje.

Wat kostbare herinneringen haalde ik een tijdje geleden uit m’n geheugen. Ik weet nog dat ik altijd naar de weg achter onze wijk liep en daar onder de lange strook linden wachtte tot m’n vader uit z’n werk kwam. Op de fiets. Meer weet ik ook niet hoor. Er liep een klein zandpaadje door de lindenstrook en dan kwam je bij een grotere weg naar het industrieterrein, daar kwam hij altijd vandaan.

Wat ik een melancholisch geluid vind door dìe tijd zijn crossmotors. Op datzelfde industrieterrein werd in de zomeravond vaak gecrost en omdat het niet naast de deur was hoorde je heel in de verte het aanhoudende gezoem van de motors. Dan lag ik in m’n bedje en op de één of andere manier kan dat geluid me vandaag de dag nog rillingen bezorgen. Samen met een zomervliegtuigje en zoevende auto’s op een verre snelweg.

Goh! Mooi om zo ineens in je geheugen te kruipen. En wat komt er weinig uit wat je graag zou willen weten. Ik bedoel, je herinnert je dingen, maar er was zoveel meer. Het komt nooit meer terug en jij bent de enige die het opgeslagen hoort te hebben. Hmmmmm…

In elk geval ben ik blij met de facebookuitnodiging. Ik ben zelf niet zo’n sociaal persoontje, zal niet snel een aantal mensen uitnodigen, aanspreken of volgen. Terwijl het best leuk is. Zo kan ik zeggen dat ik vandaag een bakkie heb gedaan met een aantal buurtkinderen van vroeger! Echt!