Vandaag liep ik met m’n hoofd in niemandsland. Ik was nodig in een meeting. Ik moest best wat zinnige dingen zeggen, maar er kwam wat los zand uit m’n brein. Ik probeerde er een mooi samenhangend geheel van te maken, maar het lukte moeilijk. Ik werk met een team wat meteen ingrijpt wanneer nodig, en gelukkig voelde ik het back-up systeem in werking gaan. Toppers die verwoorden waar we het al een tijdje over hebben. Toen ik vanavond besloot nog even kontakt op te nemen met m’n collega, kreeg ik van haar een lieve oppepper. Één die me weer doet realiseren in welke omstandigheden ik werk. Een geweldig team en lieve collega’s. Zo fijn. Enorm de behoefte het nog even aan m’n blog toe te vertrouwen. Bij deze.