18 november was de heugelijke dag dat Roderick zijn 50e verjaardag mocht vieren, in eerste instantie wou hij dat groots vieren maar door verschillende omstandigheden hadden we besloten om dit naar volgend jaar te verplaatsen dus in plaats van een feest pakken we op vrijdag de camper en rijden naar Duitsland. Onderweg schijnt het zonnetje en we stoppen bij een dijk voor kopje koffie maar zodra we buiten zitten gaat de zon weg en word het koud, we drinken snel ons bakkie op en gaan de warme camper in. We volgen nog een klein stukje de Duitse kustlijn en stoppen in een Duits stadje voor koffie met gebak. Rond een uur of 4 komen we aan op onze bestemming, Jever. Dit is een historische stadje waar ook een grote bierbrouwerij zit. ‘S avonds eten we Chinees van de Aldi we kijken nog wat Netflix. De volgende dag slapen we uit, eten croissantjes uit de oven en besluiten om halverwege de middag naar de brouwerij te gaan. Het blijkt dat de brouwerij dan al dicht is voor een rondleiding dus dan maar het stadje in. Het is echter troosteloos weer en dat straalt ook uit over Jever, veel winkels zijn al dicht dus er is weinig gezelligheid. We vluchten een kroegje in waar we even gezellig borrelen. Na de borrel gaan we op zoek naar een restaurant en komen bij toeval terecht in een klein bierbrouwerijtje waar je ook kunt eten. Het eten is goed en de biertjes waren ook lekker. Voldaan lopen we terug naar de camper en vervolgen onze Netflix serie. Zondags vertrekken we weer richting Nederland. Het waait hard en het regent continu maar desondanks nemen we de kustroute en noteren alle camperplaatsen die ons aanspreken zodat we voor een eventueel volgend uitje weer wat leuke plekken hebben. Onze eindbestemming voor de dag is Blauwestad, we zijn nieuwsgierig naar dit plaatsje omdat we het leuk vinden om met mooi weer een plek in de buurt te hebben waar we aan het water kunnen staan. Ondanks dat het vreselijk slecht weer is concluderen we dat dit met mooi weer wel een geschikte plek is. De volgende dag rijden we via binnendoorweggetjes terug naar Borger, het was een gezellig weekend!
Misschien zijn jullie er inmiddels wel klaar mee. Die updates. Maarre, je hoeft niet te lezen uiteraard. Het is nou eenmaal een projectje.
Maar goed nieuws. Na mijn ‘inzinking’ heb ik mezelf herpakt, werk weer en doe m’n ding. Zonder shit in m’n lijf. De afgelopen week sloop er wel eens een ongemakkelijk gevoel naar binnen maar ksssst! Weg ermee. Laat me met rust. Op m’n werk voel ik mezelf heel erg oké. Het helpt wel de toestanden van anderen. Leidt zo lekker af van jezelf. Èn! Ik hoor mezelf praten met clienten en hun heel veel positieve energie geven waardoor ik denk, dat moet je zelf dan ook doen hè? Het mes snijdt voor mij aan heel veel kanten op het moment. Het is echt een kwestie van geduld, up’s en down’s, vallen en opstaan, slikken en weer doorgaan etc. Ik begin te geloven dat het voor mij wel eens goed uit kan pakken. Ik schrijf dit ook omdat er velen zijn, ook die ik gesproken heb, waarbij het niet lukt af te bouwen. Er is dus werkelijk een heel lastig stukje, ook bij verslavingen, waarbij je grote kans hebt op terugval. Dat stukje is zwaar! Ik zag het ook niet meer. Waar doe ik het voor. Voor dit miserabele gevoel? Maar echt, het wordt beter. Het voelt lichter. Wordt overzichtelijk. En het helpt om het in perspectief te blijven zien. Het leven ruikt sws niet elke dag naar citroentjes. Maak het niet mooier dan het is.
Maar hè, ik ben er nog niet maar het komt goed. Ik ben gewoon weer een beetje blij. Misschien date ik nu wat minder up. Geen bericht is goed bericht. En julliebedankt voor het lezen en reageren. Dat helpt echt in het proces. Voor iedereen denk ik. Heb ik ook wat van geleerd.
Tja, ook de mindere momenten delen hè? Geeft wel een compleet beeld.
Vorige week naar de Stones. Ik heb daar toch wel wat ongezonde spanning voor opgebouwd. Gaat het zonder medicatie goed komen met mij? Ik ben dit soort evenementen uit de weg gegaan toen ik nog geen medi nam. Of ik het nu wilde of niet, het zat in m’n hoofd. De angst voor de angst. Gatver! Daar baalde ik van.
De Stones zelf ging hartstikke goed, dat is dan inderdaad vaak de uitkomst. Daar waar je tegen op ziet valt reuze mee. Dus bij het opkomen van de Stones begon ik spontaan te huilen, waarschijnlijk kwam de spanning eruit. Na deze succeservaring was ik dan ook superblij. Het gaat goed komen met mij.
De volgende dag had ik nog een volle agenda met etentje en ook daar zag ik weinig beren op de weg. Ergens in die avond kwam er wel iets ongemakkelijks omhoog maar alles onder controle.
Maar die nacht ging het mis. Het overviel me. Ongekende spanning in m’n lijf en ik kreeg het niet weg. De hele nacht lag ik wakker en werd meteen weer wakker als ik in slaap dommelde. Ik zal je de details besparen maar dat ik fris en fruitig om half zes naast m’n bed zou staan om te werken was uitgesloten. Ik stuurde een berichtje om me af te melden en liet de rest van de nacht aan me voorbij sluipen onder een deken van spanning en zenuwen. Ook nam ik in een vlaag van wanhoop een pil, die ik altijd nam. Helpt voor geen meter als je er één neemt, maar ik ging weer beginnen. Ik wist het zeker. Ik was verslagen. En dan word je wakker in grote onzekerheid en het gevoel van falen.
Ik kreeg die dag veel steun in de vorm van berichtjes en belletjes. Veel begrip. Het liet maar weer eens zien dat het in jezelf blijven opkroppen nergens toe leidt. Dit voelde goed. Adviezen, oppeppers, je hebt er echt wat aan. Ik belde m’n huisarts en die zei nog eens met nadruk dat die ene capsule geen bal zou doen. Ik zei ook dat ik dat best wist maar weer wilde beginnen. Hij zei meteen dat ik dat beter niet kon doen. Deze fase moet ik door. Deze is zwaar. Hier vallen de mensen terug. Het komt even dubbel en dwars zo hard binnen allemaal. Ook werd ik er door velen aan herinnerd dat ik er ‘nog’ maar twee weken af ben. Wat had ik dan gedacht? Je denkt er veel te makkelijk over. Je dacht dit wel even te doen. Neem de tijd. Doe rustig aan. Ga niet alles aan omdat je vindt dat het zo hoort. Het perfecte plaatje. ‘Jongens dit is mijn afbouwverhaal en het leest heerlijk weg. Geen probleem gezien!’
Tja, ik besloot diezelfde dag om toch door te zetten. Medi kan altijd nog. Het houdt in dat ik de dagen met iets meer onzekerheid doorkom. Mezelf soms toe moet spreken. Maar ook alles gelaten over me heen laten komen. Iets meer stress en zenuwen in m’n lijf maar geen vermijding. En dat is ook een dingetje hoor. Ik ben zo bang voor vermijding dat ik niets uit de weg ga. Dat gebeurde de afgelopen twee weken. Ik denk dat ik daarin teveel van mezelf gevraagd heb ook. De afgelopen dagen ging ik gewoon m’n dagen vullen met normale zaken. Even boodschappen doen, flinke ronde met de honden en een ritje verderop om iets te regelen. Alles met een ontspannen lijf. Daar moet ik het nu even mee doen. Alles opnieuw opbouwen zonder medicatie. Niets gaat vanzelf.
Was ik gestopt als ik alles van te voren had geweten? Waarschijnlijk wel. Je moet het voelen en ondergaan om er iets van te vinden. Ik had mezelf sowieso als uitzondering gezien. Bij mij gaat dat goed komen, ik wil zo graag. En nog steeds. Het is troep. M’n lijf is nog steeds aan het afbouwen. Zuisjes in m’n hoofd, vlagen van misselijkheid. Het wordt minder. Dat wel. Het liefst leef ik dus zonder dat spul. Maar zoals ik eerder zei, niet ten koste van alles. Ik sluit niets uit.
Voor nu ga ik door. Leef m’n dagen. Het kan beter, maar ook slechter. Het gevoel van succes in de toekomst overheerst nog steeds.
Alhoewel we net terug zijn van vakantie staat ons volgende uitje alweer voor de deur, we gaan naar The Stones in Arnhem. Ondanks dat Karin niet van dit soort massale dingen houdt gaat ze toch mee want dit is waarschijnlijke echt wel de allerlaatste keer dat ze live te zien zijn in Nederland. De honden logeren dit weekend bij de ouders van Karin en wanneer we die afgezet hebben vertrekken we. We komen we rond 17 uur aan op de volle camping en pikken nog net even de laatste straaltjes zon mee. ‘S avonds kijken we onder het genot van wat hapjes en drankjes een film op de iPad en kruipen op tijd op bed. Zondag is Roderick op tijd wakker, we ontbijten in de zon en bereiden ons langzaam voor. Om half 5 komen we aan bij het GelreDome waar we Klaas Willem, Tonnie, Gilbert en zijn zoon Nick ontmoeten. We staan heerlijk in de zon, drinken en eten wat en hebben een hele gezellige middag. Wanneer de zon verdwijnt gaan we naar binnen, wij staan in het premiumvak, hebben mooi zicht op het podium en staan lekker ruim. Het concert is fantastisch, de heren swingen nog als vanouds en we genieten met volle teugen. Om 12 uur zijn we terug op de camping, we drinken nog eentje en gaan vermoeid op bed, wij worden blijkbaar ook een dagje ouder ? Maandags vertrekken we van de camping en besluiten om over Meppen terug te gaan. Daar blijkt een soort van oktoberfest gaande te zijn met kermis, markt en buitenbarretjes. Karin gaat even rondneuzen in de winkels en Roderick gaat dan maar uit nood wat drinken bij een van de barretjes. We sluiten de dag af met een Duits diner, rijden terug naar Borger, halen de hondjes op gaan naar huis. Het was weer een mooi en gezellig weekend.
Jeetje! Genoeg te vertellen hoor?! En niet alleen de naar citroentjes ruikende ervaringen, maar ook de bagger en narigheid. Ik ben mezelf nogal tegen gekomen. En nog! Nog loop ik dagelijks met m’n kop tegen de muur. Maar laat ik bij het begin beginnen.
Toen we drie weken geleden op vakantie gingen was ik enigszins onzeker over mijzelf en eventueel vermijdingsgedrag, maar ondanks dat zag ik het positief in. Zat op een pil om de dag en het begon net in te zakken. Geen afkickverschijnselen op dag twee zeg maar. Om die reden ging ik tijdens de vakantie al vrij vlot over op een pil om de twee dagen. En daar deed ik het fijn op. Dag drie vaak wauzie en shaky, maar daar was in de avond weer een dosering en Kaatje kon er weer twee dagen tegenaan. Rond de laatste week van de vakantie was ook dag drie beter te doen. Dus rond de terugreis besloot ik te stoppen. Op die dag 3 dus. Ik hoefde alleen maar in de auto te zitten en niets te doen, dus goed moment.
Een stapje terug. In de vakantie voelde ik me psychisch best oké. Ik liet me niet van het padje brengen en ging niets uit de weg. Mijn gevoel zit en zat wel meer aan de top wat zich bijvoorbeeld uitte door piekeren over aardse zaken, maar ook het lastiger wegzetten van de problemen rondom zwerfdieren. Ik gooide overal hondenbrokken neer, zelfs voor de mussen als ze bij me in de buurt kwamen. Misschien kon dat iets minder, maar verder was ik tevreden over de afbouw met bijkomende zaken en emoties.
Maar dan! En nu zou je bij een docu op tv zo’n lugubere tune horen waardoor je weet; òhowh….er komt nu iets naars. Na zo’n afbouwmoment van drie dagen stonden we op het punt aan de terugreis te beginnen en het leek me een goed idee om de laatste loodjes in één stuk lood te doen. Ik stopte. In de wetenschap dat ik op de bijrijdersstoel niets hoef te doen en er niets van me verwacht wordt. Dat was ook zo! Maar ik kon mij niet voorbereiden op de lichamelijke slag die er kwam. Hondsberoerd met kortsluiting in m’n hoofd kom ik de dagen door. Geen zin in eten, continue misselijk en duizelig, ik word er ook nog eens heel onzeker van. Daar waar ik eerder weer een pil kon nemen om een pauze in te lassen voor dit gevoel, sta ik nu iedere ochtend op in de hoop dat het weg is. Een kleine beweging van m’n hoofd is al voldoende om weer teleurgesteld te zijn. Dat is tot op vandaag nog zo. Er zit geen verbetering in en ik moet het maar ondergaan. Zoals bij mij de opbouw een hel was van twee weken, zal de afbouw ook best twee weken kunnen duren. Inmiddels een week er op zitten.
Goed klaar mee, maar het is niet anders. Er zijn ergere dingen. En die ondervind ik ook in m’n naaste omgeving. Ik heb het gevoel dat ik flink op de proef wordt gesteld maar ik zet door. Ik schrijf dus ook met een ongeconcentreerd gevoel vind de blog onsamenhangend. Maar het is wat het is. Binnenkort meer….
*Er ook bewust voor gekozen tijdens de vakantie m’n slechte momenten niet te delen. Zelfs niet op de terugweg. Wat een beroerde reis…;)
Tien jaar bloggen, tien jaar social media en tien jaar lief en leed delen!
Toen ik tien jaar geleden begon was niet alleen mijn leven anders, ook bloggers waren in opkomst. Je kon je bij diverse sites aanmelden voor een eigen blogpagina en je bezocht elkaar dagelijks. Eigenlijk de ouderwetse vorm van je dagelijkse leven vloggen. Met volgers. Ik schreef voornamelijk over m’n straatvrees en alles wat daarbij komt kijken. Om die reden verscheen mijn verhaal in een boek; Verhalen van de straat, en maakte ik mijn eerste ‘wereldreis’ sinds lange tijd naar Utrecht voor de boekpresentatie. Ook verscheen er een interview over mijn blog in het DvhN en mijn site groeide enorm. Veel lezers. Voor mij veel druk. Achteraf jammer, maar dat kon ik niet aan. Ik lastte een pauze in en zag de teller op de site dalen. Opluchting. Vreemd hè? Dat dat zo werkt. In die pauze werd mijn site gehackt. Inmiddels onder een eigen domeinnaam bij een goed bedrijf. Wat ze ook probeerden. Alles weg. Foetsie! Dat vond ik enorm jammer. Ga ik stoppen of door. Ik ging door.
Ik probeerde blogs te schrijven om het verloren materiaal in te halen maar dat is niet mogelijk. Je schrijft het niet meer vanuit die emotie. Ook gooide ik hobbyblogs op de site en plaatste Ro vakantieblogs op de pagina. De identiteit was weg. Toen ik weer begon met het delen van dagelijkse beslommeringen kwamen er lezers terug. Heel veel zelfs. Ik zag in de statistieken dat er vanuit alle hoeken van het land lezers op mijn site terecht komen. Ook via Google waar mijn site na al die jaren wat hoger gewaardeerd wordt. Ook door de unieke naam natuurlijk. Probeer nu maar eens een dot com aan te vragen met de naam die je wilt.
Sinds enige tijd zet ik een aantal blogs op FB. Het was een klapper op m’n anonimiteit, want veel FBvrienden kennen je natuurlijk echt. Daarvoor had ik vaste lezers die je gewoon wisten te vinden. Nu ‘verkoop’ ik mezelf en dat is alles behalve anoniem. In het begin werkte ik met profielfoto’s waarop ik onherkenbaar was, ook dat is niet meer.
Voor velen misschien onvoorstelbaar, maar het is een deel van m’n leven. Alles open gooien en delen. Het maakt me niets meer uit wie het leest en hoe het gelezen wordt. Ik hoop altijd dat er iets in staat waar een ander ook iets aan heeft. Zo heb ik privé enorm veel reacties gehad op de serie; Puberaal, die ik samen met Angz schreef. We zeiden laatst dat we daar misschien een deel aan toe moeten voegen. Hoe het nu met haar gaat.
Anyway! Tien jaar jongens. Tien jaar lief en leed. En ik ben van plan gewoon door te gaan. Of jullie nou lezen of niet, het helpt mezelf vaak ook.
Ik geef een cadeautje weg om het te vieren. Niet om meer lezers te krijgen, stel je voor dat ik het weer Spaans benauwd krijg en de stekker eruit trek. Maar gewoon omdat ik het leuk vindt.
Bedankt voor het lezen! Jullie!
*Een update over de afbouw is onderweg. Veel te vertellen.
De vakantie begon vol vreugde,
dankzij collega Flor had Karin een extra dag vrij.
Dat betekende dat we vrijdagmorgen om 10 al weg konden ipv vrijdag 18 uur.
De reis verloopt voorspoedig en we komen zelfs Antwerpen
zonder files voorbij.
Vlak voor Parijs belanden we wel in de file maar dat vinden we geen probleem,
we hebben toch al een dikke halve dag voorsprong op ons reisschema.
Maar wanneer we de file uitrijden hoor ik een harde plof, de camper heeft bijna
geen vermogen meer, ik kan nog net een afrit nemen maar daar stranden we voor
het stoplicht.
Shit!!! officieel sta ik dus nog op de snelweg en dat betekent 112 bellen.
Bij de alarmcentrale verstaan ze geen biet van wat ik vertel over waar ik sta
en ik moet van hun mijn verzekering bellen.
Die komen vlot in actie en na anderhalf uur is de bergingwagen er.
Hij begint wat te mompelen en zegt dat hij ons niet weg mag slepen want we
staan nog op de snelweg. Hij belt met zijn baas en zegt daarna dat hij ons snel
en stiekem wegsleept, gelukkig.
We worden naar het bergingsbedrijf gebracht, alle garages zijn dicht dus we
moeten wachten tot zaterdag.
We vragen of we in de camper mogen blijven slapen maar dat mag niet, ze willen
’s nachts geen mensen op het terrein hebben.
De verzekeringsmaatschappij gaat voor ons op zoek naar een taxi en een hotel
waar ook honden welkom zijn, het duurt even maar om half 12 zijn we in het
hotel.
We checken in en gaan op zoek naar wat te eten en stuiten op de mcdonalds,
altijd goed zou je zeggen?
Dus niet, koude hamburgers, koude kipnuggets en koude patat, bah!
Terug in het hotel blijkt dat het hotel niet in aanmerking komt voor de
“omroep Max keurmerk sticker”, maar goed we hebben een slaapplek.
Morgen weer een dag!
Dag 2
Noisy le sec – Le teich 635 km.
We worden laat wakker en ik bel meteen met de verzekeringsmaatschappij, ze zijn druk bezig om een garage te regelen. In de loop van de middag komt het bericht dat ze een garage gevonden hebben in een dorp 24 kilometer verderop en ze willen ook meteen wel proberen om de camper te repareren. Mocht dat niet lukken dan mogen we wel in de camper slapen, we zijn blij en we lopen meteen naar het bergingsbedrijf om naar de camper te gaan. Halverwege worden we gebeld met slecht nieuws, het bergingsbedrijf werkt niet op zaterdag. We balen ontzettend en vragen hun of ze een hotel kunnen regelen in het plaatsje waar de camper uiteindelijk heen gaat en dat gaan ze proberen. Ondertussen zijn we weer in de camper en drinken een kop koffie. Ik begin me ook steeds meer af te vragen wat nu het probleem met de camper kan zijn. Ik besluit om het mij zeer vertrouwde camperforum om hulp te vragen en binnen 5 minuten zegt iemand, is de slang van de turbo niet los? De slang van de turbo denk ik, die is voor de vakantie nog gerepareerd omdat er een gat in zat. Ik doe de motorkap los en ja hoor, de slang is los geschoten. Na wat gepruts heb ik de slang weer vast en zowaar, de camper doet het weer Rond 17 uur rijden we het terrein af, we zijn we on the move. Onderweg schiet de slang nog een keer los en sta ik op de vluchtstrook weer onder de motorkap, ik begin er al handig in te worden Laat in de nacht stoppen we op een camperplek op ongeveer 10 km van de snelweg, we nemen nog een borrel en gaan op bed.
*Heel veel dank gaat uit naar Aveco/Vrieling, die hebben echt hun stinkende best gedaan om het allemaal goed te regelen, jullie zijn toppers! Ook de leden van het camperforum zijn we dankbaar, zonder hun had ik nooit bedacht wat het probleem zo zijn. En Henry Kuil wil ik nog bedanken, hij was de hele tijd op de achtergrond aanwezig om ons te hulp te zijn.
Dag 3
Le Teich – Duruelo de la Siërra 530 km.
We vertrekken op tijd want ik wil onderweg nog een
nieuwe slangklemtje kopen, er moeten nog broodjes gehaald worden en er moet nog
getankt worden.
Na een klein stukje rijden zien we een intermarche met een benzinepomp, Karin
vind er binnen ook nog slangklemmetjes.
Terwijl Karin de honden uitlaat haal ik het oude klemmetje eraf en plaats de
nieuwe.
Met een volle tank, maag en goed vertrouwen in de slangklem zetten we onze reis
voort.
Het duurt echter niet lang of de slang laat weer los.
Ik maak de slang nu vast met 2 klemmen en controleer bij elke stop de klemmen.
We rijden het laatste stuk binnendoor en stoppen regelmatig om wat te eten,
foto en koffie momenten.
Rond 19 uur komen we aan in Duruelo de la Siërra, onze overnachtingsplek.
We gaan nog het dorp en daar blijkt het hele weekend al feest te zijn.
Vandaag is er live muziek en een optocht met vuurwerk.
Cody en Shooter vinden dit helemaal niets en worden er bang van, snel terug
naar de camper.
We drinken nog een borrel en gaan op bed, maandag gaat de vakantie echt
beginnen.
Dag 4
Duruelo de la siërra – Soria 103 km.
Vandaag begint het eigenlijk echt, omdat we de rivier
de Duero(Spanje)/Douro(Portugal) willen volgen beginnen we bij de oorsprong.
Dat blijkt een stevige bergopwaartse wandeling van dik 2,5 km te zijn en
natuurlijk ook weer bergafwaarts terug.
Aan het begin van de wandeling hebben we het behoorlijk warm van het lopen maar
des te hoger we komen des te mistiger en kouder het wordt. Dat maakt de klim
best zwaar.
Maar samen met de hondjes halen we het en we zijn weer een ervaring rijker.
Terug bij de camper drinken we koffie en eten wat gehaktballetjes in satesaus,
dat wandelen maakt wel hongerig hoor.
We zetten de navigatie op snelwegen vermijden en stellen hem in op Soria.
Via allerlei leuke binnendoorweggetjes, met foto en koffie momenten komen we
rond half 7 aan bij een camperplaats, het is een groot parkeerterrein bij het
voetbalstadion en een universiteit.
Het voelt goed dus we besluiten om hier te blijven.
We hebben intussen ook wel weer trek en lopen de stad in, het is een leuke stad
en we belanden bij een soort van tapas bar. Meer regel dan uitzondering hier.
Veel buitenbarrerjes met statafels voor je tapasborrel. De Spanjaard maakt er
gretig gebruik van, het is druk in de stad.
We moeten alleen nog even wachten tot kwart over 8 want dan gaat pas de keuken
open, kan ik mooi wat biertjes drinken en Karin is met behulp van Google de
menukaart aan het vertalen.
Rond 10 uur zijn we uitgegeten en lopen terug naar de camper.
Morgen weer verder.
Dag 5
Soria – Aranda de Duero 187 km.
We beginnen de dag op tijd want we willen nog wat
boodschappen doen dus de eerste stop is de Le Clerc, we drinken daar nog een
espresso en dan gaan we op pad.
We nemen zoveel mogelijk binnendoorweggetjes om de Duero te volgen maar dat
blijkt heel lastig.
Desondanks rijden we een mooie route met veel rust en foto momenten.
Hoogtepunt van de dag is wel een ruïne op een grote “heuvel”.
We stoppen daar voor een borrel en wat in de oven gebakken broodjes.
Het is al na 4 uur wanneer we de camper weer instappen.
We rijden weer via verlaten wegen door naar Aranda de Duero waar een camperplaats
is, we staan daar op een leuke plek met uitzicht op de Duero.
We gaan nog even het leuke stadje in voor een hapje en een drankje en buiken
uit in de camper, op naar morgen.
Dag 6
Aranda de Douro – Tordesillas 157 km.
Wakker worden, koffie drinken, eten, douchen, honden
uitlaten, vuil watertank legen, wc legen, drinkwater vullen en dan is het zo
elf uur voordat je wegrijdt.
In Penafiel stoppen we voor een klein bezoekje aan de supermercado en aan de
Chinese action waar we twee kleine stoeltjes kopen, we nuttigen nog even een
espressootje met 2 tapas en vervolgen onze route.
Onderweg komen we een imposant kasteel tegen waar volgens de reisgids ook nog
een grote ondergrondse kelder met wijnmuseum zit, daar moeten we heen!
Na een aardige klim met de camper staan we voor een dichte poort, hoewel het
nog “maar” kwart voor twee is komen we er niet meer in, ze zijn
tussen 2 en 4 gesloten ?
Intussen is de temperatuur behoorlijk op gelopen en we besluiten een camping op
te gaan zoeken zodat we het mooie weer nog meepakken.
Dat zoeken lukt wel want campings blijken schaars te zijn en na lang speuren
zien we dat er een camping in Tordesillas is. Rond 5 uur komen we daar aan.
We draaien de luifel uit, zetten de stoelen buiten en instaweather tikt 28
graden aan.
’s avonds eten we een kleinigheidje en wandelen nog even door het inmiddels
verlaten stadje. De ‘entree’ wordt bemand door een standbeeld van een
levensgrote stier. Het stikt er dan ook van de aanwijzingen dat er stierenruns
gehouden worden. Gaten in het wegdek voor de hekwerken die we her en der zien
liggen. Heel veel hotels en heel veel logo’s van stieren. Maar goed. Terug naar
de camping.
Nog een borrel onder de luifel en dan morgen weer verder met onze trip.
Dag 7
Tordesillas – Miranda do Douro 197 km.
Vandaag stonden we voor de 1e keer deze vakantie op
een camping, Karin had daar s’avonds de was gedaan en s’morgens hebben we na
het ontbijt eerst uitgebreid gedoucht.
De eerste stop was Medina del Campo waar volgens de gids een van de mooiste
kastelen van Spanje staat en dat was zeker waar.
We lopen daar vol verwondering rond en maken best veel foto’s.
Na wat te hebben gedronken bij de camper op de parkeerplaats rijden we verder
naar Toro, een monumentaal stadje, we “lunchen” daar en met een volle
maag zetten we de route voort.
We zien onderweg weer prachtige vergezichten en tegen het einde van de dag
rijden we Portugal in.
We besluiten naar een camping in Miranda do Douro te gaan zodat we nog lekker
de avond voor de camper kunnen meepakken en dat lukt goed want het is hier ook
nog een uur vroeger.
Karin warmt nog een lekker soepje en broodje op en we genieten van het mooie
verlichte stadje.
Morgen eens kijken hoe het er bij daglicht uitziet en dan rijden we verder de
Douro af.
Dag 8
Miranda do Douro – ???️ 109
km.
Vandaag beginnen we rustig aan, we staan aan het
stroom dus na het eten en douchen maken we de camper schoon en halen ons
stofzuigertje er door.
Daarna gaan we naar Miranda do Douro wat heel mooi gelegen ligt aan de Douro.
Na wat eten en een kleine boodschap zetten we de navigatie aan op coordinaten
die we gekregen hebben van één van de camperforumleden.
Dit plekje moeten we absoluut voor ons zelf houden en dat doen we dan ook.
De rit gaat niet over geplaveide wegen, op een gegeven moment moeten we een
heel krap bochtig straatje door waar we net door heen passen maar aan het einde
blijkt dat we ineens bij mensen achter het huis staan. We kunnen er ook niet
keren, dan maar heeeel langzaam achteruit dezelfde weg terug.
Rond 4 uur komen we uiteindelijk op de plaats van bestemming en het is er echt
fantastisch. De weg erheen laat veel te raden over. Desolaat en heel veel
zwartgeblakerde landerijen. Bosbranden?
Op het plekje waar we staan vliegen allemaal gieren die rond deze tijd gevoed
worden door de plaatselijke boeren zodat ze het vee met rust laten.
Wat een adembenemend gezicht, dit is niet met foto’s uit te drukken.
We genieten hiervan tot het donker wordt en zitten lang in alle stilte buiten.
Dit voelt zo alleen op de wereld. Het is inderdaad een gouden tip.
Dag
9
???️ –
Pinhao 165 km.
Vandaag staan we op tijd op want de gieren wachten
niet op ons en zo waar, deze morgen vliegen ze nog dichterbij over ons heen.
Wanneer de gieren ons verlaten vertrekken wij ook, het was een fantastisch
plekje!
We vervolgen onze route langs de Douro en komen rond lunchtijd uit in Vila Nova
de Foz Côa, inderdaad een mond vol en dat zaten we na het eten ook.
Opvallend is de vriendelijkheid van de Portugees wanneer we te gast zijn,
zolang hij niet achter het stuur zit.
We hoeven maar even te stoppen om de kaart te lezen en de hulp komt eraan. Als
een Portugees langzaam praat is hij beter te verstaan dan een Spanjool. Dus
luisteren we gemoedelijk naar alle uitleg en doen er vervolgens niets mee. Het
is goed bedoeld.
Ook blijven we ons verbazen over de constante geur
van brandhout in de valleien. In de capitool staat dat het authentiek is voor
de noordelijke provincie, maar waarom staat er niet bij. Dat we dus verkoolde
heuvels tegenkomen en veel mistige rookluchten op afstand is en blijft het de
vraag waardoor dit komt.
Maar wat ons het meest verbaasd is de troep die ze overal achter laten, niet
normaal!
De allermooiste plekjes liggen bezaaid met afval, ze flikkeren echt alles in de
berm.
Het einde van de dag nadert en we zoeken op de navigatie een
overnachtingsplaats uit en komen terecht in Pinhôa, een aanlegplaats voor de
plaatselijke cruiseboten en dan niet de 020 bootjes maar de echte
“love” boten.
Na een wandeling door het stadje belanden we in een café/restaurant waar al het
bootpersoneel ook zit.
Onder het genot van een drankje verzinnen we wat al hun functies zijn naar
aanleiding van hun kleding.
Achteraf blijkt dat alle personeel van de verschillende boten door elkaar heen
zit.
We call it a day!
Dag 10
Pinhâo – Celorico de Basto 93 km.
Na weer een goede nachtrust hadden we vandaag een
aantal dingen in de planning staan, om te beginnen een rondvaart van 2 uur over
de Douro onder het genot van een bijhorend glaasje port.
Echter wanneer we ons melden is de 2 uur durende rondvaart al volgeboekt, de 1
uur durende tocht kon nog wel dus doen we dat maar.
Op zich was het wel leuk maar na een half uur varen keerde het bootje om en zag
je hetzelfde nog een keer maar we hebben wel over de Douro gevaren.
We eten nog een broodje in het stadje en rijden dan een stukje noordwaarts want
het is warm en daar ligt een camping aan een klein riviertje waar we kunnen
zwemmen.
We rijden een heel stuk langs de Douro met weer prachtige uitzichten.
We komen nog langs een grote stuwdam waar ook een sluis zit, zeer indrukwekkend
om te zien hoe daar een boot ongeveer 40 meter omhoog gaat.
Rond 5 uur Portugese tijd komen we via veel klimmen en dalen op de camping aan
en het begint spontaan te regenen.
Dat zwemmen laten we maar.
Morgen zakken we weer af naar de Douro en daarna langzaam richting de kust.
Dag 11
Celorico de Basto – Entre os Rios 120 km.
Vandaag een rustig dagje, we vertrekken rond 12 uur
met een volle watertank, een lege vuilwatertank, een lege wc en hebben geen
einddoel behalve dan “onze” rivier te blijven volgen.
Dit gaat vandaag niet helemaal goed omdat we navigatie niet instellen op wat
routepunten.
Daardoor rijden we bijvoorbeeld al een kwartier in de 1e versnelling achter een
tractor aan en wanneer we die rookmachine eindelijk kunnen inhalen blijken we
allang de juiste afslag gemist te hebben.
Dan is natuurlijk keren op de bochtige kringelweggetjes een hele opgave, maar
goed wanneer we eenmaal de goede route weer te pakken hebben genieten we ook
weer.
We drinken onderweg nog 4 espresso en 1 water en moeten maar liefst €3.30
betalen ?
De volgende stop is een hotel waar we, onder het genot van een prachtig
uitzicht, ook nog even een consumptie nuttigen.
Dan vervolgen we onze route via nog meer bochtige weggetjes totdat Karin in de
verte een leuk haventje ziet, na er 3 keer om heen gereden te zijn komen we er
toch terecht. (Karin zit morrend naast mij, de beste stuurlui…die doet net of
ze de weg hier kent?)
We doen bij de plaatselijke bar nog een borrel en zodra de zon wegzakt zoeken
we de camper op, morgen weer verder!
Dag 12
Entre os Rios – Moreira 15 km.
Een
heel kort ritje vandaag, we hebben namelijk op een camper app een plekje aan de
rivier met strand gezien.
Nu is het altijd afwachten of die informatie klopt maar deze keer klopte die en
om half 12 liggen we tot 7 uur te bakken in de zon, zwemmen wat en doen voor de
rest helemaal niks.
Einde verhaal 😉
Dag
13
Moreira – Porto 61 km.
Vandaag is de laatste etappe van
onze Douro trip, we volgen de N108 tot we in Porto zijn.
We rijden naar het strand en lopen over de pier waar de Douro in de zee
uitmond.
We proberen nog om de camper ergens te parkeren om de stad te verkennen maar
dat blijkt een mission impossible.
We besluiten dan maar om een camping op te zoeken en een half uurtje later
arriveren we daar.
‘S middags doen we nog een drankje bij een strandtent eenmaal op de camping
aangekomen draait Karin er nog even 2 wassen door en ik ga een poging wagen om een
duik in de zee te nemen.
Dat valt tegen, de zee is onstuimig en doordat ik ook niemand anders zie
zwemmen loop ik maar voorzichtig tot mijn middel de zee in en voel dat het
water mij probeert de zee in te trekken. De volgende golf blaast mij omver en ik
vind het dan wel mooi geweest.
Rond een uur of 8 gaan we wat eten, wandelen langs de verschillende
restaurantjes en laten de honden ook nog uitwaaien op het strand.
We drinken tussen het drogende wasgoed nog wat en gaan zo op bed, morgen een
dagje luieren.
Dag 14
Porto 0 km.
Waar we gehoopt hadden op een
dagje zon en strand krijgen we alleen maar mist.
We blijven een beetje rond de camper hangen en besluiten om ’s middags even
naar de Lidl te lopen, het is een stevige wandeling van dik 2 km maar met wat tussenstops
wil het prima en we zien zowaar nog heel even de zon.
Op de terugweg zien we een leuk uitziend restaurantje en besluiten om daar ‘s
avonds te gaan eten.
Het blijkt een Braziliaans restaurant te zijn en we hebben geluk met een hele
aardige ober, die goed Engels spreekt en een heel klein woordje Nederlands.
We nemen de specialiteit en laten ons verrassen.
Dat bleek een goede keus, op advies van de ober begonnen we met een Braziliaans
aperitiefje wat weg drink als ranja. De kok kwam met een spies met vlees bij
ons langs en sneed er dan wat vlees af op ons bord, zo kregen we in totaal 7
verschillende soorten en we mochten nog meer hebben maar we zitten dan al
bommetje vol.
We sluiten af met espresso en Roderick neemt er nog een bijhorend digestief bij.
We gaan rollend naar de camper, morgen weer on the move.
Dag 15
Porto – Barcelos 75 km.
Nadat gisteren ons stranddagje in
de mist was opgegaan trekken we vandaag weer verder, we gaan richting het
noorden.
Karin wil graag eerst nog even kijken bij een grote shopping mall en groot is
die!
Roderick maakt van de nood een deugd en brengt een bezoekje aan de kapper en
onder het mom van “doe maar een kapseltje” loopt hij tevreden weer de
deur uit.
Dan nog even Porto uit zien te rijden ?
Dat is best wel druk maar onze navigatie loost ons, ondanks een paar
wegafzetingen, binnen 3 kwartier de stad uit.
We gaan eerst naar een vissersdorpje om daar onder het genot van koffie en een
klein gebakje te beslissen waar we heen gaan.
Het wordt Barcelos, het stadje waar de geschiedenis van de Portugese haan is
ontstaan.
Het is een leuk en gezellig stadje met op elke hoek de beroemde haan.
Na een wandeling en hapje eten gaan we terug naar de camper.
Er blijkt echter een soort van feest te zijn, of dit te maken heeft met de verkiezingscampagnes
die nu gaande zijn weten we niet, maar de Portugese Jannes en Sieneke zingen
uit volle borst en alle auto’s toeteren er vrolijk op los.
Het deert ons niet en we gaan lekker op bed.
Dag 16
Barcelos – Rio Caldo 62 km.
Vandaag willen we richting het
noorden van Portugal namelijk naar Parque nacionel da peneda geres.
Wanneer we net onderweg zijn rijdt de camper niet lekker, hij stottert en houd
wat in bij het optrekken, we krijgen ook niet echt goed de kans om uit te
proberen wat het is omdat we alleen maar op kleine bergweggetjes rijden.
We rijden maar gewoon door en stoppen bij Bom Jesus op een berg vlakbij Braga.
Dit is een bedevaartsoord met een fantastisch mooie kerk, we kijken onze ogen
uit en maken heel veel foto’s.
Na de lunch vervolgen we onze weg maar het rijden gaat niet beter en na verloop
van tijd gaat er ook een lampje op het dashboard branden, via het camperforum
en app contact met onze plaatselijke garagehouder besluiten we rond 5 uur maar
een camping op te zoeken.
Maandag eerst maar een garage opzoeken om de motor uit te laten lezen.
We staan wel op een mooie plek aan het water dus als het weer gewoon mee werkt
dan hoeven we ons morgen niet te vervelen, maandag zien we wel verder.
Dag 17
Omdat we hier een dag blijven
nemen we het er ook even van, we slapen uit, we ontbijten laat , Karin maakt
nog een soepje klaar, we zonnen wat, we zwemmen iets, gaan nog uit eten en
zitten nu nog met een aangename temperatuur voor de camper.
Geen zorgen voor de dag van morgen 😉
Dag 18
Rio Caldo – Penedones 139 km.
Vandaag staat in het teken van
het brandende lampje, we staan op tijd op want we willen weten wat het probleem
is.
De campingeigenaar weet wel een garage die de motor kan uitlezen, die zit een
dorpje verderop.
Maar een dorpje verderop is in dit gebied toch wel iets anders en een uur later
zijn we bij die garage.
De motor wordt uitgelezen en er blijkt een probleem met de turbo te zijn wat
zij niet kunnen verhelpen, op naar de Ford garage in Braga.
Intussen brandt het lampje niet meer en de auto rijdt weer aardig normaal. Na
een poosje zoeken vinden we de garage maar er spreekt daar geen monteur Engels
of Duits en na het proberen uit te leggen met handen & voeten en Google
vertaal , komt er een verkoopmedewerker uit de showroom die gelukkig wel een
woordje Engels spreekt. We leggen uit wat waarschijnlijk het probleem is en er
gaat een monteur een rondje met de camper rijden om te kijken wat kan zijn.
De verkoopmedewerker komt even later uitleg geven. Hij zegt dat ze de
turboslang beter hebben vastgedraaid en wanneer we gewoon rustig aan rijden we
gewoon de vakantie af kunnen maken.
Opgelucht rijden we weer verder maar na een paar meter blijkt er geen
verbetering in te zitten en het lampje gaat ook weer branden, zucht.
We rijden maar gewoon verder, het is vandaag ook nog heel erg warm (heet!) en
besluiten maar een camping op te zoeken. Maar net als het “dorpje
verderop” is dit niet zo maar gebeurd.
We rijden gelukkig wel weer op een mooie N weg met genoeg uitzichten.
Rond 4 uur zien we een camping aan het water en we besluiten om hier te
stoppen.
Het is een camping aan een prachtig mooi stuwmeer.
We parkeren de camper en gaan eerst wat drinken bij het bijhorende restaurant.
Het is zelfs te warm om in de zon te zitten. Roderick gaat nog even zwemmen met
de honden en na het douchen gaan we terug om wat te eten.
Er komt geen menukaart op tafel, we moeten eten wat de pot schaft en dat was
echt heerlijk.
Vooraf gerookte vleeswaren, als hoofdgerecht vlees met patat, bruine bonen met
rijst en kool, een heerlijke dessert en dan ook nog koffie met een lekkere
borrel.
Intussen hebben we besloten dat we hier morgen ook nog blijven en dan woensdag
maar weer eens richting Borger gaan.
Nu genieten we nog even van de koele “zomer” avond onder het genot
van een drankje.
Dag 19
Penedones 0 km.
Het is al vroeg warm vandaag,
misschien is heet wel een beter woord.
Na het late ontbijt trekken we de waterschoenen aan, nemen broodjes en drankjes
mee en gaan naar het strandje.
We liggen daar de hele dag met de hondjes in de zon te bakken.
Rond borreltijd gaan we naar het restaurantje voor een drankje en krijgen daar
de plaatselijke lupineboontjes bij, een leuke afsluiter van de middag.
Na het douchen laten we ons daar weer verrassen voor het eten.
Als voorgerecht krijgen we gebakken worstjes met rauwe ham en het hoofdgerecht
is gestoofde vis (inktvis) met gekookte aardappelen en groene kool.
Roderick vind het allemaal erg lekker, Karin ook maar de inktvis is niet haar
favoriet.
Het nagerecht is een zoete appel met iets van kaneelstroop uit de oven en
smaakt heerlijk.
Bij de koffie krijgen we hetzelfde likeurtje als gisteren maar nu met een drank
gewekte kers erin, zelfs Roderick krijgt het hier warm van.
De ober vind dit blijkbaar leuk en we krijgen hierna nog 2 huisgemaakte
likeurtjes.
We genieten nog van de ondergaande zon en gaan daarna terug naar de camper.
Morgen maar richting het noorden.
Dag 20
Penedones – Saint Geours de
Maremne 855 km.
We willen op tijd rijden vandaag
dus de wekker staat vroeg.
Maar het loopt toch weer ietsje anders, nadat we ons ontbijt op hebben staat de
camping/restaurant eigenaar bij de camper met de vraag of we nog zin hebben in
een kopje koffie?
Uiteraard slaan we dat aanbod niet af, we krijgen er zelfs nog 2 broodjes met
jam en honig bij.
Nadat Roderick als dank wat flesjes Maallust achterlaat vertrekken we.
We besluiten dan ook nog maar even naar het “dichtstbijzijnde” dorpje
te rijden voor wat boodschappen en verlaten daar met plaatselijke flessen wijn,
kip, worst en broodjes.
Onderweg stoppen we bij een stuwmeer en verorberen we de vaste lekkernijen, de
wijnen zijn voor thuis.
Rond 12 uur ’s avonds is het mooi geweest en stoppen we voor de nacht in een
dorp dichtbij de snelweg.
Morgen weer verder richting stormend Nederland.
Dag 21
Saint Geours de Maremne – Crespin
950 km.
We liggen vandaag een uurtje
langer op bed, daarna gaat Roderick nog even naar de bakker en de slager in het
dorp.
Hij komt terug met lasagne, een witlofschotel, een pasteitje, een vers Frans
brood en een belegde stokbrood.
We ontbijten niet en rijden meteen weg.
De rit begint in de mist maar tijdens onze eerste stop schijnt de zon en
verorberen we ons stokbrood en drinken koffie in de zon.
Tegen 18 uur zijn we bijna bij Parijs en besloten we om te stoppen voor ons
diner, na een half uurtje in de oven kunnen we aan tafel, helaas moet dat voor
de eerste keer deze vakantie binnen in de camper maar het smaakt er niet minder
om.
Rond 8 uur rijden we Parijs “binnen” en het is er nog lekker druk.
Wat ons op de heenweg ook al opviel is dat de Franse automobilisten absoluut
niet bang zijn in het verkeer en dat de Franse motorrijders levensmoe zijn want
die rijden met een gang van 70/80 km kriskras tussen de file’s door.
Na de drukte kunnen we weer relaxed doorrijden.
Terwijl we dicht bij de Belgische
grens zijn vindt Karin een camperplek op de campercontact app, een kwartier
later zijn we daar.
Maar er moet ons nog 1 ding van het hart, onderweg krijgen we via FB te lezen
dat een goede vriend van ons vandaag te horen heeft gekregen dat hij
ongeneselijk ziek is.
Dat komt hard binnen, het laat ons de rest van de reis niet meer los.
Arjan wanneer je dit leest weet dat we in gedachten bij je zijn.
Karin gaat ontdaan op bed en ik drink nog een extra biertje.
“But to lose you would cut
like a knife”
Morgen het laatste stukje.
Dag 22
Crespin – Borger 435 km.
We worden wakker op de parkeerplaats van een groot kerkhof in Crespin, het was er heerlijk rustig en we hebben goed geslapen ? Roderick gaat op zoek naar de plaatselijke Carrefour voor wat lekkere broodjes maar na een half uur wandelen komt hij terug met de conclusie dat die daar niet meer zit. (Ondertussen maakte de plaatselijke bakker al toeterend kenbaar dat hij broodjes bij zich had op de CP bij Karin. Maar ja, Ro haalt al broodjes;) We moeten toch nog tanken en we rijden dan maar naar het dichtstbijzijnde plaatsje en voordat we het in de gaten hebben doen we de boodschappen en het tanken in België. Roderick ziet nog een bierwinkel en koopt ook nog wat biertjes voor zichzelf. Het weer wordt er niet beter op en we rijden daarna meteen rond Brussel de file in, we nuttigen noodgedwongen onze Belgische broodjes in de camper. Bij Antwerpen valt de drukte in het verkeer gelukkig mee maar vanaf de grens tot en met Hoogeveen is het drama met het verkeer. Bij Zwolle worden we nog gespot en op de foto gezet door een bekende. Om 19 uur zijn we thuis in ons mooie dorp.
Er is weer veel veranderd. Vorige week ging ik naar de dokter om het proces door te spreken. Als je zelf in de psychiatrie werkt en met een huisarts spreekt merk je het verschil in benadering. Ik heb het over vechten en angsten, hij reageert met medicatie. Gesprekken over de achterliggende problemen zijn waarschijnlijk voor de psycholoog.
Maar goed, zijn advies is om toch over te gaan op een pil om de dag, desnoods cold turkey en meteen stoppen. Voor de bijkomende angstaanvallen die misschien kunnen ontstaan krijg ik dan oxazepam. Ik zeg meteen dat ik geen pammetjes in m’n lijf wil. Dat zou een zeer slechte en verslavende vervanger zijn. Begrijp me niet verkeerd, voor veel zijn de pammetjes in alle soorten en maten een uitkomst, niet voor mij. Ik wil het niet. Ik besluit naar mezelf te luisteren en m’n eigen tempo te gaan bepalen. Dat betekend, de tijd nemen. Mijn lichaam en geest de tijd geven om te wennen aan de ‘nieuwe’ situatie. Met mezelf in gesprek blijven en luisteren naar de signalen. En het werkt.
Ik begin mezelf een leuk experiment te vinden. Waar doe ik het goed op en wat niet. Inmiddels neem ik om de dag een pil en heb op het werk dus medicatieloze dagen. Dat zeg ik bij aanvang van m’n dienst en mijn collega’s passen zich moeiteloos aan. Ze hebben dan te maken met een chaoot zonder concentratie en een tikkeltje onhandig. Gelukkig kan ik nog steeds heel goed luisteren en kletsen met de clienten op die dagen. Ik voel me daar gewoon goed. Ik hou van m’n werk.
Hoe grappig een onhandige Ka ook is, ik ontdekte nog iets. Ik begin een emotionele muts te worden. Alles komt meer binnen en ik maakte sinds jaren weer eens een echte huilbui mee. Er was wel degelijk een aanleiding maar ik weet zeker dat ik dit een tijd terug makkelijker had weggezet. Daar zat ik, in m’n eentje m’n tranen weg te vegen tot er een glimlach verscheen. Ik vond het fijn. Hoe onprettig de aanleiding ook was. Toen ik gisteren ook nog eens met een brok in m’n keel zat toen een client in tranen tegenover me zat wist ik het zeker. Dit gaat vaker gebeuren. Ga maar vast zakdoekjes kopen Ka! En weet je. Ik voel me er goed bij.
De medicatieloze dagen beginnen te wennen en mijn gevoel is niet beangstigend. Eerder bevrijdend. Neemt niet weg dat ik nog steeds onzeker ben over mijn zelfcontrole, maar ik hoef niet altijd een grote meid te zijn. Ik mag dingen ook best spannend vinden. Dus….
Eerst een paar weken op vakantie. Voornemens om daar toch even door te pakken met de afbouw, maar luisterend naar mezelf. Gaat het te snel, dan de rem erop. Dus dat! Best oké toch?
Aangezien Angie nog een verjaardagscadeau in de vorm van een weekendje weg tegoed had besloten we dat dit weekend te doen. Het plan was een leuke camperplek, water, winkels, horeca en mooi weer. Omdat ik ook nog met de camper naar de hobbydealer wilde om te laten kijken of er een reservewiel onder past, viel onze keuze op Almere. Een leuke camperplek waar ook het tentje van Angie en Patrick mocht staan. Vrijdags rond een uur of 2 kwamen we bij de hobbydealer en daar werd al snel geconcludeerd dat er geen reservewiel onder past, dat word dus nadenken wat nu te doen. Na vertrek bij de dealer waren we met 10 minuten al bij de jachthaven en mochten we een mooi plekje uitzoeken, eenmaal genesteld drinken we bij de jachthaven een borrel en nemen er een lekker bittergarnituurtje bij. ‘S avonds verkennen we het winkelcentrum, doen we een drankje op een terras en eten we pannenkoeken op het pannenkoekenschip. De volgende dag beginnen we met koffie en vers afgebakken broodjes en in de loop van de dag gaan we Almere in voor wat boodschappen en maken een wandelingetje door de havenkom. Rond de klok van 7 uur gaat de bbq aan en al etend en drinkend genieten van de gezelligheid en het mooie weer. Zondag zijn we al op tijd in de benen want voor 10 uur moet de Sepkey zijn ingeleverd, na het ontbijt pakken we de boel in, ruimen onze rommel op en rond 1 uur vertrekken we naar Bataviastad. Angie, Patrick en Karin gaan op koopjesjacht, ik blijf met de hondjes bij de camper en kijk in het zonnetje naar de F1 en mijn eigen FC. We sluiten het weekend af bij de mac in Emmen, eenmaal thuis gaan Patrick en Angie gelijk op bed want die hadden afgelopen nacht de bokswedstrijd gezien en hadden dus weinig slaap gehad. Wij halen de camper nog even leeg en tellen af naar onze volgende trip, vakantie 2017 .
Nou, wat zal ik zeggen. Up’s en down’s. Kalme dagen worden afgewisseld met dagen waarin ik me gejaagd en gestresst voel. Ik probeer dan echt te bedenken hoe dat precies zit. Er zijn twee dagen geweest waarin ik me zo slecht voelde dat ik me echt afvroeg waarom ik gestopt ben. Het is gewoon jammer dat er bij minder inname verschijnselen optreden waarbij je je niet lekker voelt. Daardoor verwar ik dat ook met terugval. En dan terugval in de zin van angstiger. Meer nadenken en daardoor angstig worden. Het ligt ook iets meer aan de oppervlakte. Ik merk echt dat emoties meer binnenkomen. En ook die conclusie trek ik pas op het moment dat ik het zeker weet.
Afgelopen weekend stapte ik uit mezelf over naar nog een halvering. Of eigenlijk 1 pil in twee dagen in plaats van dagelijks. Daardoor voel ik me op de dagen dat ik niets neem echt niet fijn. Lichamelijk ben ik dan zwak. Alsof ik niet gegeten heb en je lichaam shaky wordt. Duizelingen en ongeconcentreerd. Als ik dan weer een pil heb gehad is dat weer weg. Maar deze week hoefde ik niet te werken en de timing leek mij geschikt. Ik wil nu eigenlijk naar de volgende stap maar zie op tegen de bijwerkingen. Je functioneert echt op halve kracht. Niet fijn.
Maar goed, het is nu ook tijd om de dokter te bellen. De pillen zijn bijna op. Even luisteren naar wat hij te zeggen heeft. Ik blijf onverminderd gemotiveerd om te stoppen. Ik wil echt niet meer. Dus ik moet hier toch doorheen. Ik denk zelf dat net als bij opbouw, bij afbouw de klachten eerst weer wat aantrekken. Ik denk dat dat het geval is. En mede de oorzaak van het niet slagen van dit soort pogingen. Je wilt gewoon zo snel mogelijk terug naar het vertrouwde, zorgeloze gevoel. Maar ik zet door.
Kortom. Dagen die heerlijk relaxed aanvoelen en dagen die zo snel mogelijk voorbij mogen zijn. Voor mij nog steeds teveel goede momenten om te zeggen dat ’t het niet waard is.
Tja, het gaat best goed eigenlijk. De bijwerkingen van het 'afkicken' waren na een week ineens verdwenen. Weet wel dat ik gehalveerd heb en nog steeds iets binnen krijg. Dat maakt het lastig. Ik wil wel sneller. Nieuwsgierig naar mezelf. Tegelijkertijd ben ik me bewust van alle angstscheutjes in m'n lichaam.
Een ochtend die na het opstaan iets minder rustig voelt dan normaal wordt onder de loep genomen. Had ik dit een half jaar geleden ook wel eens? Wat kan de reden zijn? Toch overheerst het gevoel van willen en kunnen. Ik blijf er op dit punt bij dat ik mezelf niet voor kan stellen als angstig en gestrest. Dat voelt echt als een eeuw geleden. Gesprekken leveren een beeld van mezelf op door de ogen van anderen. Waarom juist ik dit moet kunnen. Ik lijk een sterke vrouw. Doelgericht en een doorzetter. Dit komt herhaaldelijk terug en ik luister ernaar alsof het niet over mezelf gaat. Door hoe ik ben geweest en wat ik heb gevoeld, heb ik mezelf altijd in de schaduw gehouden. Een sterke vrouw zijn is iets wat hoorde bij mijn vorige herstel. Een soort alter ego. Dat moest ik gewoon kunnen. Alles moest ik aangaan. Doordat ik dit opschrijf realiseer ik me weer dat ik nog steeds in de veronderstelling ben dat het me overkomen is allemaal. Niet door mezelf, maar door die pil. En daar baal ik van. Ik moet nu toch echt zelf gaan geloven dat ik dat ben. Met een duwtje mezelf weer heb terug gevonden en nu gereset ben naar m'n eigen zelf. En dit inzicht komt voornamelijk door erover te praten. Mijn grootste winst tot nu toe. Transparant zijn.
Na elk gesprek denk ik; dit ga jij doen. Dit kan jij. En voel ik me goed. Dus het gaat niet zonder slag of stoot maar is een proces wat zich voornamelijk in mijn hoofd afspeelt. En ik weet dat dat erbij hoort.
Een update van mijn afbouw. Kan me voorstellen dat er mensen zijn die het proces interessant vinden om te volgen. Ook voor zichzelf. Er zijn zoveel mensen die medicatie gebruiken. Dat zal je nog verbazen. Maar goed.
Vandaag bijna een week aan het halveren. Nou, nou. Halverwege de dag is dat ding al aan het afbouwen en begin ik de afkickverschijnselen te voelen. Dizzy, tintelingen in vingers en voeten. Concentratieverlies en druk. Veel Praten. En dat kon ik sowieso al goed. Snel ook. Pffff, word moe van mezelf. Maar zoals altijd verdraag ik lichamelijke ongemakken als de beste. Van m'n moeder geërfd. However. De angst voor terugval is groot. Als ik eraan denk word ik heel onzeker en lichtelijk gespannen. Het voordeel is dat ik me niet kan voorstellen dat ik op retour ga. Ik vind dat ik ben wie ik nu ben. Dat is zo gek. Hoezo ga ik ineens veranderen, ik ben dit toch? Gewoon relaxed en tevreden? Wat of wie kan daar verandering in brengen. Duh! Onmogelijk! Kssssst!
Maar goed, angst kan zo nu en dan de overhand krijgen. Dan geloof ik niet in mezelf. Alleen in die ellendige pil. Dat is het grootste verschil met vorige week. Je begint ergens aan en kan niet in de toekomst kijken. Verder voel ik me prima eigenlijk. Niets veranderd. Al hebben een aantal collega's er veel plezier in om mij in ontspannen situaties te wijzen op de pillen. 'Ka, neem jij maar weer een pil want…..' En ik vind dat fijn. Heerlijk transparant. Zoals ik ben.
Je kent het vast. Er komt iemand langs, op visite of gewoon iets brengen en je hebt het geluk dat je weet wanneer. (Ik ben niet zo van onverwacht.) Op de één of andere manier slaat er dan een gen van mij op hol. M'n huis ziet er niet uit. En dat is een overstatement, lees: Overstatement. Want ik was er zelf tevreden mee. Maar als er mensen over de vloer komen valt er niets meer binnen het toelaatbare. M'n hele leven lijd ik al aan deze 'aandoening' en ik word er soms zo moe van. Waarom? Waarom moet ik op de voorpagina van VT wonen kunnen staan met m'n huis. Waarom moet alles perfect. Alsof ik binnen deze vier muren elke dag met een potje thee, een tijdschrift en kaarsje aan op de bank zit te ontladen. Met op de salontafel de nieuwste Flow. Dat ook nog.
Het is niet zo. De werkelijkheid is dat er overal wat ligt, dat iedereen z'n spullen van zich af laat vallen bij de eerste stappen in huis. Dat ik altijd wel vlekjes op de wc zie die weggepoetst moeten worden. Een aanrecht vol afwas omdat de vaatwasser nog leeg moet. Onopgevouwen was omdat ik snel, snel een paar wasjes draai op een moment dat ik weinig tijd heb. Kattedrolletjes in de kattenbak, oud papier wat ligt te wachten om naar de schuur gebracht te worden. En katten met plukken haar van de hond in de snorharen omdat ik de transfer van winter naar zomervacht niet bij kan benen.
En toch! Toch werk ik dit in No-time weg als er iemand langs komt. Zo snel kan ik nooit, maar dan ben ik niet te stoppen.
Zeg alsjeblieft dat je het herkend? Het zal me goed doen.
Vandaag ging ik naar de dokter. Ik wil een hoofdstuk in m'n leven proberen af te sluiten. En eerlijk, ik vind het doodeng.
Het lijkt een eeuw geleden. Het moment dat ik de straat ging vermijden en mezelf opsloot. Het is in werkelijkheid een decennia. Tenminste, toen besloot ik dat het genoeg was. Daar gingen jaren aan vooraf die op dit moment zeer ver van mijn dagelijkse werkelijkheid afstaan. Ik kan me met moeite voorstellen hoe ik heb geleefd. Hoe ver ik het heb laten komen. Angst regeerde.
Maar nu. Ben ik werkelijk een ander persoon? Of anders gezegd, mezelf. Is alle angst verdwenen of is het verstopt. Weggedrukt door de dagelijkse medicatie die ik slik. Nog steeds elke dag. Ik moet bekennen dat ik daar niet zeker van ben. Het is de enige angst die is blijven bestaan. Mijn hele bestaan van de afgelopen jaren heb ik opgebouwd in de wetenschap dat een pil mijn leven veranderde. Daar heb ik me aan vast gehouden. Waarschijnlijk onterecht. Maar toch. Ik mocht die pil ook blijven gebruiken, m'n leven lang, zolang als ik hem nodig had. Nu is daar een onzichtbare lijn. Wie ben ik zonder die pil? Ik weet nog zo goed wie ik was.
Ik die bij alle veranderingen in haar dagelijkse leven een paniekaanval kreeg. Nachten lang rechtop in bed zat tot het licht werd. Dan kon ik rustig slapen. Het is dag. Je moet niet meer slapen, je mag. Een wereld van verschil. Alle deuren die achter je sluiten, letterlijk, zijn angstig. Wordt de deur op slot gedaan of kan ik erweer uit. Elke seconde van de dag is angstig en onveilig. Er heerst een gevoel van stress wat nooit weggaat. Behalve als je slaapt. En het half uur daarna, nog rozig van het slapen. Dan begin je weer opnieuw. Een nieuwe dag. Zenuwen in je buik. Gaat vandaag een beetje rustig voorbij? Om in elk geval te voorkomen dat angst overgaat in paniek blijf je binnen. Alles onder controle. Zoals ik het wil. Rust. De dag dat ik niet meer kon eten van de stress, die stress die er gewoon is, die bij je leven hoort, besloot ik dat ik niet meer kon. Of ik gooi mezelf van de wereld of ik zoek een andere uitweg. Het werd die pil.
En daar ging ik. Vleugels. Niet te stoppen. Grenzeloos. En dat is vandaag nog zo.
Morgen begin ik met afbouwen. Ik ben bang. Bang voor mezelf. Praat tegen mezelf. Dat ik nooit meer word zoals ik was. Dat ik achter die pil gegroeid ben en in staat m'n geluk voort te zetten. Maar wat kost het me een moeite om het te geloven. Die angst bleef. En is er nog. Maar ik ga het aan. Wil heel graag. Dat moet toch voldoende zijn? Vasthouden aan wat ik heb opgebouwd en wie ik nu ben. Heb vertrouwen Kaatje, in jezelf. Pls!
Het is bijna jaarlijks, een weekendje weg met Karin haar
ouders Wim & Hanny.
We gaan dan altijd met de camper en zoeken een camping met trekkershutje oid.
Dit keer komen we dankzij mijn collega Frans in Teuge terecht waar hij ook met
zijn vrouw Alie staat.
Hij had mij verteld dat de camping naast het vliegveldje ligt en dat het een
dagelijks komen en gaan is van vliegtuigen, parachutisten en zweefvliegtuigjes
iets wat mij en mijn schoonvader wel leuk lijkt.
Ondanks dat de weersvoorspellingen niet goed zijn vertrekken vrijdagmiddag en
komen na een tussenstop in Twello voor boodschappen rond 17 uur aan op de
camping.
Tijdens de borrel zien we nog net wat parachutes naar beneden komen, dat pakken
ze ons niet meer af.
We gaan daarna aan de patat met snacks die door de aardige beheerders wordt
bezorgt.
De volgende dag begint met regen en harde wind maar rond een uur of drie klaart
het weer wat op en de parachutisten springen weer vrolijk naar beneden, wat
leuk omdat vanaf je “luie” stoel te zien.
‘S avonds is het nog steeds aangenaam buiten en we gaan gezellig barbecuen.
Dan is de zondag ook alweer aangebroken en na het verlaten van de camping
besluiten we bij het vliegveld koffie te gaan drinken.
Dat was een goed plan, we zitten eerste rang bij het opstijgen en landen van de
(zweef)vliegtuigen en boven ons hoofd zien we de parachutisten uit het
vliegtuig springen, echt fantastisch!
We houden dat tot een uur 5 vol en gaan dan weer naar Borger waar we afsluiten
met een plate bij Klaas en Ria.
Het was weer een super leuk weekend.
Mocht je een keer niet weten waar je een weekendje weg heen wil dan is dit echt een aanrader.
Ik vind het wel wat hoor?! Ro gek op bootjes en varen. Mij met de paplepel ingegoten, maar ik vind het alleen leuk als ik aan boord ben. Alles er omheen is spannend. Nu hebben we natuurlijk ook niet de meest stabiele bootjes als je afhankelijk bent van huur. Maar ergens zeer ontspannen en ervaren aanmeren is soms lachwekkend. Ook al het vaarverkeer om ons heen, “Ro let je op er komt…..” pas als we weer aan de terugtocht beginnen manoeuvreer ik door het bootje alsof ik nooit anders gedaan heb.
Gelukkig zorgen we onderweg voor rustige aanmeer plekken waar je rustig de kant op kan struikelen in spagaat. Vervolgens moeten de honden dan ook nog de sprong wagen en ook dat gaat niet altijd even soepel. Maar eenmaal aan wal mèt zeebenen ben ik weer helemaal het vrouwtje. Op naar het terras. Nu lijkt het alsof ik liever niet vaar, maar dat is niet helemaal waar. Ik ging vroeger al met mijn pake en beppe op avontuur door de Friese wateren en ik vond het geweldig. De herinneringen aan die bootvakanties zijn heerlijk. De hele dag op het water, sluizen, klompjes aan een hengel en aanmeren in gezellige dorpjes. Dit doen wij nu in het klein. Heul klein. De laatste keer gingen we dan ook vol frisse moed varen, in een polyester gebakje met bloedhete zitplekken. Mijn meegebrachte badlakens liggen overal en zijn na de eerste boeggolven zeikenat. Niet erg, het is warm en met je kont in een plasje water zitten heeft iets verkoelends. We meren halverwege best soepel aan en lunchen in een dorpje. Terug ben ik natuurlijk zeer ervaren en lig decadent op de natte handdoeken te zonnen. Hondjes vinden het ook leuk.
Maar de dag kon natuurlijk niet zonder slag of stoot voorbij gaan. We konden heerlijk luxe voor de camper instappen en dus ook weer uitstappen. Maar wanneer we het hoekje omvaren zien we dat de camperplek inmiddels bomvol is, waar we vanochtend nog geen buren hadden hebben we er nu wel zeven. Iedereen zit heerlijk voor de camper en hebben door ons even wat te zien, zo met uitzicht op de haven. Ro en ik mompelen al tegen elkaar dat we alle zeilen bijgaan zetten om een stoere en zelfverzekerde aantocht te gaan verzorgen. Het begint al met de dot gas vóóruit. De steiger komt te snel dichtbij en ik strek mijn armen om ons een botsing te besparen. De enigszins gecontroleerde knal waarmee de boot tegen de steiger vaart geeft wat reaktie vanuit het publiek. Ik ga door met waar ik mee bezig ben, ga vooral niet terug kijken. Touwtjes pakken, ringen zoeken. En hups! Cody springt uit de boot. Dat was niet de bedoeling, hij blinkt niet uit in sociaal doen en gaat vervolgens ook als een hond in stress heen en weer lopen voor een flinke rij campers. Ro is inmiddels aan wal gestapt om de boel in goede banen te leiden, lees: tassen en honden van boord, plus het geruststellen van Cody. Wat hem trouwens nooit goed afgaat en dat ligt niet aan hem. Net als ik aan wal stap om het over te nemen schiet Cody bij de Duitse buren in de camper en er ook meteen weer uit. Klinkt overkomelijk, ware het niet dat er een (dure) hordeur voor de opening zat. Een groot gat in het gaas staart ons aan. Nee hè?! Hebben wij weer. Ro verontschuldigt zich in het duits en zegt dat hij er zo aan komt, eerst de boot terug brengen. Hij laat mij achter met alle kijkers op ons gericht. Ik gooi al onze spullen in de camper en duik eerst op een stoeltje naast de camper. Met een glas drinken voor m’n gezicht. In stilte. We weten in elk geval dat de hordeur op ons wensenlijstje niet handig is en bovendien hierdoor ook al betaald is. Dagje varen, was weer een avontuur.
We hebben 10 dagen vakantie en omdat er mooi weer is voorspeld gaan we naar Campercamping Erkemederstrand in Zeewolde, daar zit ook een hondenstrand bij.
De camping met aparte camperplaatsen en
sanitair is goed en het is een echte hondencamping.
Op een kilometer lopen kom je via het
dijkje bij het hondenstrand, wat een feest is voor alle honden.
Het enige minpunt is de horeca bij de
jachthaven, alle lof voor de harde werkers daar maar daar moet wel iemand bij
staan die de boel stuurt.
Het is een ongeorganiseerd zooitje met
lange wachttijden, een rommelig terras , smerige tafels en het eten was niet
best.
Maar wij en de honden komen voor de
camping zeker een keer terug.
Na 4 mooie dagen Erkemederstrand
vertrekken we maandagmiddag naar Kampen waar Roderick ’s avonds bij “de
stomme van Campen” cursus bierkennis heeft.
De camperplek is niet bijzonder maar
voldoet aan onze eisen, op loopafstand van een mooi plaatsje, en binnen 5
minuten zijn we in het centrum waar we een broodje eten bij de Hema.
Na het broodje gaat Karin de winkels van
binnen bekijken en ik ga een beetje sightseeing.
Aan het einde van de dag eten we wat, ga
ik naar cursus en laat Karin achter op het terras waar ik haar na de cursus
weer ophaal en we weer terug gaan naar ons huisje.
Was weer een leuk dagje met mooi weer
Dinsdagmorgen vertrekken we vanuit Kampen naar Zwolle, Ka wil graag nog even Primarken.
Roderick, Shooter en Cody kiezen een
strategisch terrasje uit zodat ze het vrouwtje goed in de gaten kunnen houden.
Rond een uur of 4 zoeken we de camper
weer op en rijden naar Akkrum, waar we tot 1e pinksterdag bij de jachthaven
blijven.
Het is een mooie camperplaats met zicht
op de boten en de vaart met alle nodige voorzieningen. Het dorpje is op loopafstand
en er zitten leuke winkeltjes en horeca waar we regelmatig even wat nuttigen.
Ook bij de jachthaven zit een gezellig
terras/restaurant met lekkere biertjes, drankjes en hapjes, zeker leuk om daar
even te zitten.
Ook gaan we nog een middagje varen wat
voornamelijk Roderick heel leuk vind maar Karin en de hondjes genieten er ook
wel van ?.
We lunchen in Grou en en aan het einde
van de dag meren we weer aan in Akkrum waar Cody per ongeluk de verkeerde
camper in en snel weer uit springt, op zich niet zo heel erg ware het niet dat
er ook nog een hordeur in zat.
We waren zelf nog aan het twijfelen over
een hordeur maar die twijfel is nu weg, eerst maar even deze mensen de hordeur
vergoeden?
Zondags vertrekken we weer naar Borger,
we rijden lekker binnendoor, drinken onderweg nog een kop koffie en stoppen nog
voor een biertje bij Maallust.
De mini vakantie zit er weer op en we hebben genoten
Een eeuwigheid. Die twee weken. Ontzettend veel medeleven in de omgeving. Je hoort jezelf telkens hetzelfde riedeltje opdreunen. Maar dan is daar de dag van de uitslag. Ik en mijn vader vol goede moed en mijn moeder intens bang, zitten te wachten in de wachtkamer die we nu van binnen en buiten kennen op de mammacare. We krijgen de uitslag. Alles goed!!!! Wat een ontzettend fijn gevoel is dat zeg. Geen uitzaaiingen!!!! Nu op naar herstel!! Over een paar weken beginnen de bestralingen. Even ademhalen.
Op dit moment is het Moederdag! Vandaag. Ook heeft mijn moeder afgelopen week haar laatste bestralingen gehad. Het was best zwaar. De plek die bestraalt wordt krijgt veel te verduren en ook bij mijn moeder is er sprake van lichte verbranding. Maar ze is positief over de lichamelijke ongemakken. Zoals ik haar ken. Pijn krijgt haar niet klein. Geestelijk is er meer aan de hand. Logisch. Dat duurt nog een tijd. Het vertrouwen in je lichaam is weg. Foetsie. Nog nooit heeft het je zo in de steek gelaten. Is het echt wel weg? Komt het echt wel goed? Maar ook dat weet ze. Dat het erbij hoort. En ze geniet van de kleine dingen. Wandelen en buiten zijn. Zon! We zijn er nog lang niet. Maar ik weet dat ze het gaat doen. Dit kan ze. Samen met ons. We genieten extra omdat het einde zo dichtbij was. En op deze Moederdag ben ik extra dankbaar dat ze er is. Gewoon er is zoals altijd. Mijn mama. Ik hou van je.
Daar sta je dan. Het is weekend en dus twee hele dagen om aan het idee te wennen. In de schriftelijke uitslag zitten we in stadium 5. Het is al duidelijk dat het kwaadaardig en dus borstkanker is.
De huisarts zet alles in een stroomversnelling en dinsdag zitten we in het ziekenhuis. M’n moeder als een trillend vogeltje, m’n vader in een stiltemodus en ik, ik probeer rustig te blijven. Kopje koffie, koetjes kalfjes. Wachtend op de arts die ons alles uit gaat leggen. Een stukje vaste grond terug gaat geven misschien.
Wat een fijne vrouw, wat mooi ook dat je het voor elkaar krijgt om grote zorgen iets lichter te maken. Het was kort en krachtig. Het traject wordt snel genoemd, over twee weken volgt de operatie al. Voor ons voelt dat nog lang. Achteraf worden deze weken volgepropt met onderzoeken en afspraken. Echo, hartfilmpje, bloed prikken, anestistgesprek, opnamegesprek, neuroloog, pre-operatieve gesprekken met chirurg en verpleegkundige en nog veel meer. We reizen op en neer en inderdaad; we, ik ga met alle afspraken mee. M’n ouders vinden het fijn en dan vind ik dat ook.
Na alle onderzoeken en afspraken volgen veel uitslagen. De belangrijkste krijgen we pas na de operatie. Hoe groot, welk karakter heeft het en belangrijk, zijn er uitzaaiingen. Tussendoor vieren we de miniuitslagen van echo’s en aanprikmomenten. Op de grote dag van de operatie zijn we er allemaal. In de hele dag waarop je al voor dag en dauw aanwezig bent is er veel loze tijd voor en na de operatie. Zus en ik vullen die met veel koffie en minislaapjes in de auto. Paps zit op de stoel naast mams voor en na de operatie. Een zware dag op verschillende fronten. Toch komt aan deze dag een eind. Een mooi moment is de totale ontspannen moeder na de fikse narcose. Dat hebben we al een paar weken niet gezien. Kalmte.
Nu gaan we weer twee lange weken wachten op de belangrijke uitslag. En ook belangrijk, wat gebeurd hierna. Het blijft nog een tijdje spannend voor we daar achter zijn.
Wat ontstaan er veel mijlpaaltjes als je het proces naar genezing begint. Ieder stapje naar herstel is er één voor in de boeken. De gebakjes in het ziekenhuisrestaurant vliegen de deur uit. In ons geval hebben we veel plusjes te vieren.
De grootste vraag vanaf het eerste moment is, zijn er uitzaaiingen! Dat is de grootste angst, ergste vijand. Het staat hoop in de weg. En waar twee weken voorbij vliegt als je op vakantie bent, als je wacht op dit nieuws duurt het zo lang.
Toch gaat het eigenlijk best snel allemaal.
Die bus, die ervoor zorgt dat je vanaf je 50st jaar om de paar jaar gecontroleerd wordt op borstkanker is toch een lifesaver. In mijn moeder haar geval zat het zo diep, dat ook de proffesionals moeite hadden met lokaliseren. In die bus krijg je een onaangename mammografie waarbij alles wat niet in je borst hoort zichtbaar wordt.
Ook werken ze met verschillende stadia waarin de tumor zich bevind. Zo krijg je bij de uitslag meteen een prognose van de ernst. En die uitslag komt gewoon schriftelijk in je brievenbus.
Die enveloppen liggen wonderlijk genoeg zorgeloos op de deurmat. Zowel bij het baarmoederhalsonderzoek als het borstonderzoek ga je er toch lichtelijk vanuit dat het goed nieuws is. Je hebt vaak geen klachten en het is routine. Tuurlijk is er een ‘wat nou als….’ maar die druk je gauw weer weg. De envelop verhuist met de krant, de folders en de overige post naar de keukentafel. Kijken we straks even naar, eerst de pannen op het vuur. En zo ging het bij mijn moeder ook ongeveer.
Ze waren net een paar dagen weg geweest, de post werd verzameld. De envelop werd herkend maar nog niet open gemaakt. Dat doen we later. Het antwoordapparaat wordt aangedrukt en ondertussen ook het koffiezetapparaat. En dan hoor je de stem van de dokter. Een paar dagen geleden ingesproken. Of je kontakt op wilt nemen als je dit hoort. M’n vader z’n ogen gaan meteen naar de stapel post. Het was z’n eerste gedachte. Hij roept m’n moeder en zegt dat het waarschijnlijk nodig is om de envelop van het borstonderzoek open te maken. Ook mijn moeder wordt ineens onrustig. En inderdaad, hun wereld stortte op dat moment in en het was vrijdagmiddag. Niets wat je nu kan doen.
De tijd die ik niet op m’n blog kon zijn is ook meteen bewogen geweest. Alles zit weer in de lift, maar toch.
Begin maart vertelde mijn moeder mij dat ze kanker heeft. De grond zakt onder je vandaan. Zo voelt dat inderdaad. Je knieën worden week, je hart versnelt en je krijgt een zenuwknoop in je maag. Ik weet nu hoe ik zou reageren als ik dat nieuws krijg. De schrik duurde nog geen halve minuut, toen begon er een krachtig gevoel op te komen. ‘Dit gaat ons niet klein krijgen’. Daar hoefde ik niets voor te doen, dat gevoel ontstond automatisch. Ik hoorde mezelf tegen mijn moeder zeggen dat dit niet het einde van de wereld is. Dat we dit gaan winnen, gaan vechten. Mijn moeder daarin tegen was al bezig met doodgaan. Dat is het hele proces zo gebleven weet ik achteraf. Binnen een dag was er een rollenverdeling waarin ik de optimist en aanreiker van hoopgevend nieuws werd, m’n vader de praktisch regelaar en m’n zus de gevoelsverwant. Met andere woorden, die had ook moeite met positief blijven en was samen met m’n moeder intens verdrietig. Het had ook niet anders gehoeven, het was goed zo. Klaar om met z’n allen de strijd aan te gaan. En waar er een gevoel ontstaat dat mijn moeder zwijgzaam tussen bovenstaande zinnen doorleeft, dat was ook zo. Het was voor haar meer een geestelijke strijd dan een lichamelijke. Ik ken mijn moeder ook als een lichamelijk sterke vrouw. Die pijn ondergaat ze moeiteloos. Geestelijk kan er helaas minder op het bordje. Dit was teveel. En dat mocht ook.
Het is zo bijzonder om mee te maken hoe je dit als gezin beleefd. Wat ieder z’n manier is van verwerken, aangaan en hopen. Ik heb mezelf vooral verbaast. Ik wist dat er een kracht vrijkomt als het nodig is, maar het bewijs weer geleverd zien worden is apart. Je hoeft daar niets voor te doen. Het geeft me rust. Wat er ook gebeurd, er zal altijd genoeg power zijn om op te functioneren. Niet alleen voor mij, voor ons allemaal.
Deze serie vertel ik het proces van de afgelopen tijd. In de wetenschap dat het op dit moment met m’n moeder heel goed gaat. Het zware traject komt ten einde. Tijd om het op te schrijven.
Nog geen jaaroverzicht, samenvatting of opinie over 2016 te bekennen op m’n blog. Elk jaar kijk ik trouw terug op een jaar waarin altijd voldoende is gebeurd. Ook nu. Maar de energie die ik elk jaar voel om samen te vatten, vast te leggen is ver te zoeken. Toch hoort het erbij. Vind ik. Voor mezelf. Voor later, en ik hou denk beeldig m’n wijs en middelvingers naast m’n oren en signeer een komma in de lucht. Want later. Ik ben tegelijkertijd iemand van de dag en hou niet van opschorten. Leef vandaag, doe vandaag en zeg vandaag. Maar goed, waarvoor anders, zo’n jaaroverzicht op je blog. Voor later, klaar. Dus ik begin in de ruimte te staren en laat het jaar in gedachten voorbij gaan.
Hoogtepunten. Aan het begin van het jaar stonden we nog met de handen in het haar dochter gade te slaan. Een diagnose waar we van schrokken ookal waren de vermoedens daar. Waar gaat dit heen en komt dit ooit goed? 365 dagen kunnen veel overbruggen. We hebben sprongen gemaakt, samen en zij ook alleen. Trots, dat ze het kan, al hebben we nog een lange weg te gaan. Het is te behappen en vreet niet meer al onze energie. Wat een plus.
Ro groeide in z’n werk als bierbrouwer en had zo nu en dan een duwtje nodig om te geloven dat hij echt goed is in wat hij doet. Hij gelooft pas iets als het zover is en volgens hem is hij er nog lang niet. De tussenstappen vallen hem niet op en ik vertel het hem graag. Hij is gedreven en gemotiveerd, in alles trouwens. En dat waardeer ik in hem. Aan die eigenschappen had hij niets toen hij noodgedwongen moest stoppen met het laatste restje Veuger-imperium. Hij zegt niet graag wat hij voelt maar voelde zich genoodzaakt te delen dat hij er als een berg tegen op zag. Dat kun je niet voor je houden, het is te groot. Maar het ergste is inmiddels achter de rug en we gaan heel snel wennen aan de nieuw verworven vrijheid. Dat weet ik zeker.
Ik zelf kreeg afgelopen jaar goed nieuws op goed nieuws op m’n werk. Mijn contract groeide en daarmee ook mijn verantwoordelijkheden en kennis. Nog steeds zo’n fijne baan. Met geen tien paarden krijgen ze mij daar weg. Ik wil daar blijven en vooralsnog lijkt dat te lukken. Ik begon vorig jaar ook weer te roken na vijf jaar en stopte de eerste week van dit jaar. Het was even leuk, ik heb gek genoeg ook geen spijt, het is alleen zo’n gedoe om erweer af te blijven. Want zo zie ik het, je moet er gewoon afblijven, niet meer en niet minder. Het was een recalcitrante actie van me, even afzetten tegen iets. En nu is het weer klaar. We gaan een jaar tegemoet waarin we ons huis gaan kopen, een nieuwe camper gaan kopen en wat verbouwingen aangaan om nog aangenamer te leven dan we nu al doen.
Vorig jaar was ik gelukkig en dit jaar ga ik met een gelukkig gevoel in. Het is eigenlijk geen spannend voer voor een jaaroverzicht. Maar toch, ik heb er heel anders voor gestaan. Ik ben blij. Blij dat ik nu eens niet heel diep moet om samen te vatten. Gewoon even m’n ogen laten dwalen en clichématig m’n zegeningen opschrijven. Bij deze.
