De afgelopen dagen sprak ik door omstandigheden met meerdere mensen over mijn leven achter gesloten deuren, jaren geleden. Deuren die ik zelf gesloten hield, voor de duidelijkheid. Het lijkt zo lang geleden. 2007 was het toppunt. Het keerpunt. Nu moet er iets gebeuren anders gooi ik mezelf van de wereld.
Op deze blog staan een paar verhalen waarin ik het één en ander uitleg. Er is nogal veel verloren gegaan toen mijn vorige site gehackt werd. Mijn hele wereld die ik toen beschreef in een aantal jaren. Ik vind het nog steeds ontzettend jammer. Weg! Maar goed.
Onder deze Klik vind je de dag dat mijn leven zich binnen vier muren ging afspelen. Hiervoor was ik al niet supersterk meer, maar die nacht was als een granaat. Daar was ineens een enorme krater waar ik niet meer uit kwam.
De jaren die volgden waren bijzonder. Achteraf. Ik bouwde een wereld om me heen waarin iedereen me hielp. Ik liet geen situaties toe die spanning opriepen. Ik kon manipuleren en mijn wereld in stand houden. Een wereld met angst als fundering. Mijn omgeving pastte zich aan en zorgde ervoor dat ik zo kon blijven leven. Klein, minimalistisch en schijnveilig. Ik kan het nu omschrijven als egoïsme. Alles draaide om mij. Iets anders wilde ik ook niet, de gedachte alleen al maakte me bang. Er waren dagen met weinig angst. Angst die je kan omschrijven als een zenuwachtig gevoel in je buik. Een gevoel wat kan exploderen tot een paniekaanval waarin m’n lichaam niet meer rustig kan blijven. Het laatste gelukkig niet dagelijks. Misschien wekelijks, maar elke dag, vooral nacht, de angst dat die explosie er aan komt. Daarbij een angst voor medicatie. Medicijnen die iets met je lichaam en geest doen, eng! Nee, er tegen vechten deed ik clean. Met m’n eigen verstand. Helaas was dat verstand niet erg rationeel meer. Niet iets wat mij hielp er bovenop te komen maar meer om het proberen onder controle te krijgen, leefbaar te houden. Ik had mijn wereld iets groter gemaakt en had de auto als veilige basis gebombardeerd. Dat hield in dat ik weg kon en binnen 50 stappen wat boodschappen of een terrasje kon doen. Dat deed ik bijna drie jaar. Toen ik er midden in zat vond ik het niet zo’n probleem. Om zo te leven. Ik wilde er wel graag vanaf, maar het leek onoverkomelijk en het liep wel aardig. Drie jaar dus. Met dat gevoel.
Er gebeurde iets. Na die paar jaar. Er zit een angstknopje in m’n hoofd. Dat ging nog wel eens uit, maar ineens bleef het branden. Het angstige gevoel had geen pauzes meer. Ik kwam niet meer tot rust. De trap van de bovenwoning naar beneden werd weer een blokkade. Dit wilde ik niet meer. Dan hoeft het van mij helemaal niet meer. Ik belde de huisarts. Medicatie was zijn antwoord. ‘Nee!’ was mijn antwoord. Toch moest ik de realiteit onder ogen zien. Ik kon het zelf niet. Het zou alleen maar erger worden. Met grote tegenzin accepteerde ik dat een pilletje per dag m’n angst zou wegnemen. En het gebeurde!
Twee weken lang zag ik m’n slaapkamer draaien en had ik een emmer naast m’n bed. Als ik in de spiegel keek herkende ik mezelf niet meer, grote pupillen en wit gezicht. Maar op de een of andere manier geloofde ik dat het beter zou worden. Ik had vertrouwen. En dat was de sleutel tot succes. Vertrouwen. In mezelf. Zelfvertrouwen.
Vanaf dat moment heb ik m’n best gedaan om m’n wereld weer groter te maken. Steeds vaker stelde ik me bloot aan m’n angsten. Ging ik ze niet uit de weg. Kleine stapjes omhoog zonder weer naar beneden te vallen. M’n zelfvertrouwen en het vertrouwen in m’n lichaam groeide met de maanden. Ik kreeg er een euforisch gevoel voor terug, geweldig. Het duurde nog minstens twee jaar voor ik van genezing durfde te spreken. Het was nog steeds een gewoonte van me om de situaties die ik jaren uit de weg ging beangstigend te vinden. Maar ik vocht er tegen. Ik trainde m’n hersenen om gelaten te reageren op veel situaties. Het werd langzaam een gewoonte om zonder angst te leven. Het begon in te klinken.
Vandaag de dag vind ik het bijzonder om terug te kijken op een gedeelte in m’n leven wat ik maar moeilijk kan bevatten. Ik vind het zo apart om de dieptepunten terug te halen en me te realiseren dat ik het was die dat doormaakte. Wat een respect voor m’n omgeving en naasten. Je kunt jezelf helemaal kapot maken. Maar je kunt jezelf ook weer beter maken. Daar vind ik mezelf het levende bewijs van. Nooit meer! Nooit weer terug naar het verlies van controle over m’n leven. Waar angst regeert heeft leven geen kans. Gelukkig is dat verleden tijd.