Het zal je toch maar gebeuren. Wil je sportief gaan doen, hardlopen enzo, gaat je man ermee vandoor.

Inmiddels is algemeen bekend dat ik met het passeren van m’n veertigste verjaardag ergens een knopje heb omgezet. Alles moet, kan en mag anders. Haal eruit wat er in zit en stel niet uit tot morgen wat je vandaag kan doen. Het stoppen met roken was één van die dingetjes en tot op de dag van vandaag is dat nog steeds goed te doen. Vervolgens wilde ik de extra kilo’s gaan bestrijden met hardlopen en gooide een klein balletje op bij Ro. Oh ja hoor, die zag dat ook wel zitten. Echt? Ik was verbaasd en enthousiast tegelijk. Leuk! Gaan we doen.

Dus…….zo gezegd, zo gedaan…….

En ja hoor, nog geen twee weken verder kan ik wegens pijn aan kuit en achillespees al geen stap meer verzetten. “Oh, dat had je vroeger ook, toen we veel in de bergen wandelden!” zegt mams. Fijn, want daar weet ik de uitslag nog van. ‘Beenlengteverschil’. En ook meteen zoveel dat er niet alleen een zooltje in m’n schoen moest, maar ook eronder. Kom daar maar eens mee aan bij een startende puber! M’n hele pubertijd heb ik me verzet tegen aangepaste schoenen en steunzolen. Geen polonaise aan m’n lijf. “Dat komt je duur te staan Kaatje!” Nou en! Zien we dan wel.

En nu ben je veertig en bedenk je je ineens dat dit ongeveer de leeftijd was waar de podoloog het toendertijd over had. Oeps! Daar zit je dan.

Ondertussen gaat mijn skattie als een speer. En wel zo goed dat hij ook meteen een inschrijving heeft geregeld bij de 4 mijl van Groningen. Volgende week is het zover en hij is er volgens mij al aardig klaar voor. Hij gaat het doen en ik ben trots.

Ondertussen ben ik met mezelf in overleg. Opgeven is er niet bij. Eerst naar de dokter en dan heel gauw weer aan de slag.