Ik moet dit kwijt! En wel meteen! Het is zaterdagnacht en ik lig in bed na te genieten van de afgelopen avond. De tweede toneeluitvoering.

Ik wil het allemaal niet groter maken dan het is, maar voor mij betekend dit zoveel. En wat ik zo mooi vind, heel veel mensen hebben dat geweten. En dat verbaasd me en geeft me tegelijkertijd zo’n fijn gevoel. Hoeveel mensen hebben mij een compliment gegeven en hoeveel mensen hebben er een dubbele bodem aan toegevoegd omdat ze het goed vonden dat ik op een podium durfde te staan. Dat had ik niet verwacht en vind ik zo ontzettend fijn. Tegelijkertijd weet ik niet wat ik moet zeggen en hoe ik moet reageren hoor, dat blijft voor mij iets ongemakkelijks.

Toch is er altijd iets wat mij een onderbuikgevoel kan geven. Dit keer is het de aandacht. Één van mijn medespelers zei dat ze zich verbaasde over hoe vaak ze mijn naam had gehoord en ze kende mij vóór toneel amper! Vond ze grappig. Ik realiseerde mij alleen dat dit de zoveelste was die dat zo voelde en ineens vind ik het jammer dat ik zoveel aandacht krijg. Allemaal waren ze zo goed, zo geweldig en zaten ze perfect in de rol en telkens komt mijn naam naar voren als debutant onder bijzondere omstandigheden. Ik zou er in het geval van mijn collega spelers strontzat van worden! (Daarbij moet ik met grote nadruk zeggen dat ze allemaal stuk voor stuk zó ongelofelijk lief zijn geweest voor me, ze hebben vaak hardop gezegd dat ze vertrouwen in me hadden, geen uitzonderingen! Dus het is grotendeels m’n eigen gevoel, dat weet ik wel!)

Neemt niet weg dat ik hier zo’n goed gevoel door gekregen heb en het echt als een overwinning zie. En dat gevoel is door héél veel mensen versterkt. Als er niet een plek vrij was gekomen dit jaar die noodgedwongen ingevuld kon worden door mij, had ik nog doorgemodderd met het idee dat toneel zo leuk is maar niet voor mij weggelegd. Soms loopt het zoals het moet lopen, dat kan niet altijd toeval zijn…..