Wel grappig, die social media. Helemaal als je zo nu en dan een kort en bondige tweet stuurt over je leven. “Vandaag druk met behangen en tussendoor nog even naar het uitzendbureau.” Mensen die je vaag kennen maar wel je social media volgen zitten ineens met vraagtekens. Dus op dit moment gebeurd het best vaak dat ik op straat aangesproken word.

“Hoe gaat het?”

“Ja goed, dank je!” en ik wil doorlopen, aangezien dat in de meeste gevallen zo gaat, je vraagt uit fatsoen hoe het met iemand gaat, gooit er een “goed!” tegenaan en loopt door.

“Ja maar ik las ergens dat je misschien gaat verhuizen?”

“Ja, lang verhaal, maar kort gezegt willen we graag boven de zaak weg en het huisje van m’n schoonvader staat leeg, leuk huisje, dus vandaar…”

“oh ja, las ook iets over solliciteren? Ga je ergens anders werken?”

Mijn voeten gaan in de plaats rust, dit is duidelijk een gevalletje ‘ik heb genoeg tijd om even naar je te luisteren en ik ben ontzettend nieuwsgierig’.

Het verbaasd me niet meer en eerlijk gezegd mogen de mensen best weten hoe ik in het leven sta. Als ik dus ook een paar minuutjes heb leg ik het één en ander uit en weet dat ik de gesprekspartner een eind op weg help in zijn drang naar nieuwsgierigheid en nieuwe roddels. Ik vind het best grappig en weet dat mijn verhaal lang niet zo sappig is als menigeen denkt. Zou ik het verhaal een eigen leven laten leiden, gaan Ro en ik vast en zeker uit elkaar en ligt de zaak op z’n kont. Maar Kaatje heeft een weblog en kent weinig geheimen. Ik zal dus eens een logje wijden aan de stand van zaken.

Dat is het minste wat ik kan doen voor mijn dorpsgenoten….

“Soon, op deze weblog! Het complete verhaal! Blijf lezen….mis niets!”