Nog één keer dan, vooruit. Er kwam een moment dat we vast liepen. Met de zaak, het restaurant, en met mij. Het restaurant liep schots en scheef wat inkomen en uitgaven betreft, en mij kon het door m’n straatvrees niets schelen. Ik had dit bedrijf niet opgebouwd en had er niet zoveel feeling mee als wenselijk was. Die combinatie is niet goed. In 2005 was ik er wel klaar mee. Laat maar gaan….
Daar dacht Ro anders over. Logisch. Zijn gevoel lag wel degelijk bij de zaak. En zo gebeurde het dat ik nietsvermoedend van een tripje Texel kwam en een busje van RTL 4 in de straat zag staan. Nee! Wat is dit?! Je kunt wel nagaan dat met straatvrees iedere confrontatie met buiten, vreemde mensen en onverwachte situaties een flinke dosis paniek kan veroorzaken. Het ging dus niet zonder slag of stoot. Maar ook daar hebben ze mensjes voor, bij RTL, die met je praten voordat je tekent. Uiteindelijk ging ik overstag en Ro en ik stapten voor de duur van twee weken in de rollercoaster van ‘Herrie in de keuken’!
Toendertijd heb ik er menig logje aan besteed, maar zoals ik al eerder aangaf is alles weg, foetsie. Ik kan niets anders dan in m’n geheugen graven en er zoveel mogelijk informatie uit tevoorschijn halen. Dat is lastig. Ik weet namelijk dat we veel hebben gehad aan die uitzending, maar ook dat we na de opnamen kapot waren, en dan ook echt stuk. Met tranen als gevolg van het onderschatten van de impact. Je ondergaat het en doet wat ze van je willen. Zelfs gaan zitten voor shots die goed zijn voor de kijkcijfers en slecht voor je eigen imago. Dat heb je pas later door. Maar goed. Uitweiden over die zaken heb ik achter de rug. We deden een tijdje mee met de gemiddelde successen van het programma en hebben in de loop van de jaren het lichtje uit zien gaan door de kippenziektes, regelgevingen, recessie en opgebroken straten. Tel daarbij op, de moed die je vaak in de schoenen zakte en het plezier wegnam, en je bent aan het einde van je succes. We hadden vaste klanten en fan’s, we konden niet zonder, maar ook niet alleen met hen door. Het was pompen of verzuipen. Ik verliet de zaak en bouwde elders vaste grond. Toen ik zover was kwam Ro achter me aan. En hier zitten we nu. Het had erger gekund. We zijn aardig met de beide beentjes op de grond terecht gekomen. Natuurlijk laat je het één achter en komt het volgende obstakel om de hoek kijken, maar dat is niet erg. Dat hoort bij het leven.
What doesn’t kill you makes you stronger!