In 2007 begon ik met bloggen. Op dat moment zat ik nog midden in het herstel van de straatvrees. Ik zocht een manier om het van me af te schrijven en te delen. Dat ging boven verwachting. Als je maar iets te vertellen hebt komen de lezers vanzelf. Ook was het een opkomende trend om een blog bij te houden, ik zat dus qua timing heel goed. Ik wilde een eigen domein en deed erg m’n best om alles update te houden.

Al gauw had ik vijftig unieke bezoekers per dag en ik vond het best veel. Het maakt het schrijven wel leuker, je weet dat er gelezen wordt. Ik werd gebeld door het Dagblad van het Noorden of ik een korte introductie in de krant wilde doen voor een item over bloggers. Natuurlijk! Betere ‘reklame’ voor je site is er niet.

Toch kwam er een kink in mijn kabel. Steeds vaker werd ik aangesproken op items die ik besprak op de site. Onbewust merkte ik dat de anonimiteit die ikzelf had laten vallen mij beschermde voor schrijfdruk en presteren. In het begin schreef ik anoniem en voor ‘vreemden’. Natuurlijk komen daar in de loop van de tijd steeds meer bekenden bij en dat heb ik onderschat. Ik zag letterlijk dat er iets van mij verwacht werd en dat ik het niveau hoog moest houden. Ondertussen ging ik me steeds meer op straat vertonen en maakte de straatvrees plaats voor een bepaald zelfvertrouwen. Maar niet voldoende om de blogverwachting in perspectief te kunnen zien. Ook werden mijn blogs vol ellende vaker afgewisseld met koetjes en kalfjes en dat leest toch anders. Ik ging dus minder schrijven en minder op ‘bezoek’ bij andere blogs om alles af te remmen. Waarom?

Toen ik met succes onderdeel werd van een twintigtal schrijvers die samen een boek uit gingen brengen was ik in de wolken. Wat een prestatie. Het boek ‘verhalen van de straat’ werd in heel Nederland verkocht en een vervolg kon niet uit blijven. Voor mij dus wel. Ik kreeg koudwatervrees en was bang voor succes. Lees; bang dat er steeds meer van mij verwacht zou worden. Ik leverde dus geen bijdrage in.

Mijn blog en schrijfsels waren los zand. Ik hield m’n vingers lekker ver uit elkaar en daar ging het. Pfffffff, weg druk!

Zo gek om dat nu, een tijd later, te analyseren. Het geeft weer voeding om over te schrijven, berg je maar.