In een lastige periode is er zoveel meer aan de hand. Alles wordt zwaar en moeilijk. Een vrouw kan het op zo’n moment niet laten haar relatie onder de loep te nemen. Ook is het op zo’n moment onvermijdelijk dat ze aandachtspunten vindt. Die vindt ze!
Ik heb altijd gezegd dat ik na mijn vorige relatie geen ruimte laat voor de negatieve invloeden binnen de relatie. Als er iets niet klopt of er is iets waar over gesproken moet worden, meteen actie. Zelfs als die actie betekend dat je beter zonder elkaar verder kunt, een pact wat we samen sloten om alle ellende uit het verleden geen kans meer te geven. En dat werkt eigenlijk in ons voordeel. Want als je al bij voorbaat besluit dat je elkaar de ruimte geeft om eerlijk te zijn over elkaar, dan is die ruimte vaak veel te groot. Niet nodig. Het geeft lucht. Toch heb ik als vrouw zo nu en dan een zeikuurtje nodig. Dus ga ik op zoek naar onvolkomenheden die overal zijn, maar in mijn geval even niet meer te doen zijn. Het klaart de lucht en geeft mij een goed gevoel. Toch is het niet iets om te licht over te denken, en dat is helaas kennis uit het verleden.
Ik ken de gevaren van een relatie die niet de volle aandacht meer krijgt. Waar sleur en gewoontes de overhand krijgen. Je denkt het lang uit te kunnen zingen, als je elkaar niet hoort of voor de voeten loopt is er toch weinig wat mis kan gaan. Denk je. En over een tijdje, als de zin en energie terug komen om leven in de relatie te blazen, gaan we er volop tegenaan. Ja, dat klinkt goed. En geeft nu een excuus om dat onderbuikgevoel weg te stoppen. Het komt goed. Toch? Ware het niet dat veel relaties niet meer de fundering hebben om dat te kunnen. Als er meer dingen spelen dan elkaar even uit het oog verliezen, is de kans groot dat het niet goed komt. Dat er iemand is die het voor je opknapt. En dat kan iedereen zijn. Iedereen die meer aandacht aan je partner besteed dan jij nu doet. En helaas is daar vaak minder voor nodig dan jij denkt. En juist om die reden heb ik voor eens en voor altijd gezworen om de alarmbellen af te laten gaan als er maar een vermoeden bestaat dat er een kink in de kabel komt. Nee. Ik ga niet achterover zitten en hopen dat het vanzelf gaat.
De reden dat ik dit deel op m’n blog, is het feit dat ik best had gewild dat iemand mij het gevoel had gegeven dat het ‘normaal’ is dat het soms iets minder gaat, maar dat je op dat punt een keuze moet maken en het niet voor je uit moet schuiven als iets wat vanzelf weer beter zal gaan. Want dat gaat ’t niet. Niet vanzelf en soms niet eens met wat moeite. Het is het in de meeste gevallen waard om je relatie onder de loep te nemen, juist om er weer heel blij mee te zijn. En is dat laatste het geval? Dan zit het goed. In het andere geval moet je wakker blijven, keuzes maken. Zonder dat ik je het gevoel wil geven dat stoppen de enige optie is, want dat is niet zo. Maar je moet er wel wat voor doen. Mijn twijfel om deze blog te plaatsen schuif ik naar de achtergrond, omdat ik gewoon weet dat er mensen meelezen die dit herkennen. Het is een onderdeel van ’the story of my life’, zowel de keuze om te moeten stoppen, als het blij zijn in een relatie omdat alles bespreekbaar blijft. En eerlijk gezegd ben ik blij dat ik beide ken. Zwart en wit herken je doordat je ze beide hebt gezien.