Ergens begon het te kriebelen. Ik mis de aanwezigheid van een hond die aangeraakt wil worden, geknuffeld wil worden en uitbundig is in het hondenleven. Cody is een schat, heeft zijn eigen maniertjes, eigen structuur en heeft letterlijk de kenmerken van autisme. Hij is blij met ons, maar hij uit dit op een timide manier. We zijn nog dagelijks dankbaar dat we hem hebben opgenomen in ons gezin, hij kan zichzelf zijn. Zijn gebruiksaanwijzing heeft 35 pagina’s en is niet voor iedereen weggelegd. Na het overlijden van Shooter zouden we even de tijd nemen, wel een tweede maatje erbij, maar nu nog niet. Toch ben ik actief blijven kijken naar de landelijke websites om te kijken of er honden voorbij zouden komen die in ons gezin zouden passen. Afgelopen december was het zover.
De omschrijving van Achi was passend voor ons gezin. Dingen die voor ons belangrijk zijn. Een camperhond. Los kunnen lopen, katten geen probleem, niet te groot, aanhankelijk en dringend op zoek naar een nieuw huisje. Ook nog in Drenthe. Het klonk perfect. Ik laat in het midden dat de communicatie tussen ons en het gastgezin vanaf de eerste dag wat te wensen over liet. Maar door aandringen van onze kant werden we dan toch uitgenodigd om te komen kijken. Dit was de laatste dag van onze campertrip afgelopen oud en nieuw. Vol verwachting reden we op de terugweg richting Achi. Daar aangekomen werden we enthousiast begroet door Achi. Hij zou wat onwennig en blafferig reageren op nieuwe gezichten, ook als ze eenmaal bij ons zou wonen. Maar tussen de roedel waar ze nu in leefde, was ze zeer open richting ons. We voelden beide dat we niet nog eens een rit heen en weer hoefden te maken. We wilden wel graag adopteren. We waren voorbereid op haar mindere trekjes en zouden het wel zien. Zoals we altijd doen. Dus ging ze mee.
Inmiddels zijn we een week verder. Dat Achi trekjes heeft die voor ons even wennen zijn, is een gegeven. Ze weet wat blaffen is. Als ze iets hoort wat ze niet kent moet er geblaft worden. De katten vindt ze spannend. Er zijn al tikken uitgedeeld en Achi wil op haar beurt nu wel laten merken dat ze daar niet van gediend is. Er is een aantrekkingskracht om te snuffelen en te ontdekken in een staat van paraatheid, vanwege de tik die hier op kan volgen. Toch voelt dit als een kwestie van wennen. Ze is heel goed in knuffelen en bij je op schoot liggen. Het liefst op de rug. Ze is enorm enthousiast als je even vijf minuten uit haar zicht bent geweest. Ze kan uren, en dus een hele nacht in haar mandje liggen te slapen zonder een kik te geven. Ze is mooi en heeft het koppie van Barto. Een fijne en vertrouwde bijkomstigheid. De rest moeten we nog ontdekken. Ze is leerbaar. Binnen een dag heeft ze twee commando’s geleerd, af en zit! Alleen zit ze nog in een soort enthousiaste puppyfase. Als ik ‘af’ zeg zoekt ze in m’n hand naar een snoepje, die link is gelegd. Logisch, ook dit heeft tijd nodig.
Nog een week en dan zijn de witte broodsweken voorbij. Dan is ze huiswarm, al denk ik dat we daar nu al dichtbij zitten. Ze weet al waar ze woont, wie wij zijn en ze laat haar karakter gelden. Deze adoptie gaat dus niet zonder trainen. Maar we weten van elkaar dat we altijd doorzetten in adopties. Wie gaat het anders doen? We zullen onze weg wel vinden, misschien met wat aanpassingen. Owh ja, en Cody. Die vindt het prima. Stoort zich niet aan z’n nieuwe huisgenoot. Kan zelfs wel eens verbaast kijken; Wat doe jij nu, brokjes verstoppen in de etensbak? Vreemd… En buiten wordt er door Cody al eens een spurtje getrokken richting Achi. Het komt vast goed allemaal!
