Dit jaar is er iets geks gebeurd. Ik ben veranderd in een fanatieke sportschoolganger. Nou zeg! Wie had dat gedacht. Mijn hele leven ben ik het sporten uit de weg gegaan. Niets voor mij. Gedoe! Loop je te rennen naar (n)iets en weer naar huis. En je wordt er ook nog moe van. Bij kickboksen word je afgemat terwijl je roept dat je dood gaat. No mercy. Doorgaan! Dat werd een blauwe maandag. Klasjes waarbij ik achteraan stond te springen en te hijgen gaven mij nooit een boost. Alleen maar ‘hoe lang nog? Nog twintig? Toe even!! Een sportinstelling van niets, ik weet het. Dus toen een collega mij wees op de voordelen van fitness op je eigen tempo dacht ik; Ha! Dat ga ik echt niet doen. Niet kunnen ook. Maar ze maakte me enthousiast. Niet dolenthousiast. Maar genoeg om me op een dag in te schrijven. Dat was afgelopen Januari.
Het is nu Juli jongens! Ik ga nog steeds! De eerste maanden drie dagen per week. Maar ik had al gauw door dat ik daar problemen mee ging krijgen. Met mezelf wel te verstaan. Het beheerste mijn agenda en iemand die mijn dagritme kent weet dat daar iets in zit. Slapen, werken, sporten en nog wat luttele uren voor andere zaken. Ik bracht het terug naar twee keer per week. En dat lukt nog steeds. Ik ga overigens in de meeste gevallen met tegenzin heen, maar heb wel het blije gevoel achteraf. Dat wat nodig is om enthousiast te blijven. Ook werkt het mee dat er kilo’s en centimeters verdwijnen. Gewoon zomaar, terwijl ik nog zeker één keer per week patat eet. En soms chips. Chocola ook. En tosti’s. En kaneelbroodjes van de Aldi. Owh! Croissantjes. Ham kaas. Die ook. Heerlijk.
Oké. Ik dwaal af. Het is ook laat op de avond nu. Altijd zin in een snack. Maar zes van de zeven dagen doe ik het niet. Oké, soms vijf. Maar meestal ben ik stoer. Na het avondeten niets meer. Alleen fruit. Dat helpt ook. Maar verder, twee keer in de week een uur fitness werkt. Voor mij. Ik voel me er fijn bij. En dat lieve mensen had ik nooit gedacht. Ik had je keihard uitgelachen als je dat een paar jaar geleden had voorspelt. Nu weet ik beter. Ik kan het! Als dit geen motivational speech is voor de twijfelaars onder jullie. Als ik het kan, kan iedereen het.