Ik was in de veronderstelling dat ik de meeste facetten van puber beschreven had in het item ‘puberaal’. Maar helaas, ik kan nog even door. Een paar weken geleden heb ik tegen puber gezegd dat we samen het wereldwijde web weer opgaan met nummer 7. En wie weet hoeveel meer. Puber zal hier nooit met naam en toenaam genoemd worden, al is het voor een bepaalde groep lezers duidelijk wie ze is. De rest van de personen zijn fictief of onherkenbaar vernoemd. Dit wil ik gezegd hebben om er zeker van te zijn dat niemand zich aangesproken voelt. Op de één of andere manier scoort het item ‘puberaal’ enorm hoog in het lezersaantal. Een gewild onderwerp en dus niet onbelangrijk.
Maar op dit moment hebben puber en ik moeite om elkaar bij te benen. Meestal begin ik over mezelf in de puberfase van m’n leven, maar we zijn van elkaar gaan verschillen in het zeventiende jaar. Bij mij ging de wind wat liggen door een vast vriendje. Een ‘net’ vriendje ook. Ik begon te dromen over samenwonen en vrij zijn. Waarschijnlijk is dat nog niet eens het grote verschil, puber heeft vast en zeker ook deze gedachten, maar ze heeft niet het gelukzalige gevoel wat ik toen had volgens mij. Ik kan haar gevoel hier niet invullen en doe dat ook niet. Dat is haar ding. Ik praat over het mijne. Ik begon te dalen en puber heeft de landing nog niet eens ingezet. Wat ik jammer vindt en heel normaal blijkt, is het eerlijk en open zijn tegen je ouders. De ervaring leert dat je nog zo vaak kan zeggen dat alles gezegd kan worden, het gebeurd niet. Ik vraag haar dan of bij het eerlijk zijn de dakpannen net zo zouden gaan rammelen als dat ze nu doen, nu we er zelf achter moeten komen. Nou nee. Dat denkt ze ook niet. Maar blijkbaar is de gok het waard om genomen te worden. ‘Misschien kom ik er mee weg’.
Van mezelf herinner ik me het incident met het stiekeme weekend in ouderlijk huis. Ik ging bij vriendinnetje slapen, maar in werkelijkheid sliepen we samen met nog veel meer mensen in ‘mijn’ huis. We rookten, vernielden wat glazen, lieten een brandplek achter in het tapijt en vlekken in de bank. En ik dacht werkelijk dat ik er mee weg kon komen. Ik ruimde alles op, ging via een raam het huis uit om de deurgrendels van de voordeur te kunnen sluiten, dat was mijn enige zorg, m’n vader deed altijd de haken op de deur. En een paar uur later ging ik naar huis. Mijn moeder stond me op te wachten voor het huis. Wat dacht ik nou?! Dat ik dit stiekem had kunnen doen? Ja echt! Toen dacht ik dat echt. Met m’n zestiende jaar!
Maar goed, voor nu vind ik het lastig om er achter te komen dat puber ook met ons durft te gokken. Iedere afspraak die we maken om vooral te delen, draaien telkens op niets uit. Nu leidt puber sowieso een dubbel leven met vriendje. Het botert zo slecht tussen hem en ons, en dan druk ik me voorzichtig uit, dat er sowieso niet teveel openheid moet zijn op dat vlak. Maar daarover meer in een andere ‘puberaal’. Laten we er vanuit gaan dat dit bij haar leeftijd hoort, het niet eerlijk zijn tegen ouders, en dat we ook hier ooit weer een punt achter kunnen zetten. Blijf vooral positief! *knipoog!
*typ in de zoekbalk ‘puberaal’ en je krijgt de voorgaande columns van puberaal.