Iets wat ik nooit kan vergelijken met mijn eigen pubertijd is het internet. Simpelweg omdat het nog niet bestond. Bijna niet voor te stellen, het schept een enorme generatiekloof eigenlijk. Het is niet meer weg te denken en ik kan er zelf ook niet meer zonder.
Hoe hielden wij elkaar op de hoogte? Ik was veel op straat te vinden en had penvrienden ver weg. Een uiting van verliefdheid ging met pen en papier, tenminste, dat is wat ik me kan herinneren. Daar waar je nu een verlegen karakter kan verbergen achter een stoer facebookaccount, moest je het in die dagen maar via een vriend of vriendin spelen als je niet durfde. Als je informatie voor school nodig had ging je naar de bibliotheek of schreef het over van een oudere leerling met een goed cijfer. Als je een leuke jas zocht ging je naar de stad of keek in de papieren catalogus van de postorderbedrijven. Als je wilde weten wat genitale wratten waren haalde je een brochure bij de dokter of anoniem bij de GGZ. Als je wilde weten hoe laat het postkantoor open ging, belde je even. Had je dat telefoonnummer niet dan keek je in de telefoongids. Voor de plaatselijke loodgieter had je dan weer de gouden gids. Wat een gedoe eigenlijk. Daar stond tegenover dat je sociale contacten opdeed buiten de deur en nieuwe mensen ontmoette tijdens je dagelijkse bezigheden. Ik kan nu ervoor kiezen een dag in de luwte te blijven en alles wat ik nodig heb met een klik te bestellen of op te zoeken. Kan fijn zijn maar heeft ook gevaren. Over díe gevaren heb ik het een andere keer. Nu wil ik me verdiepen in de pubergevaren van het internet. Nu, vandaag en gisteren.
Zijn die er dan? Gevaren? Het is maar net wat je eronder verstaat. Als je het al een groot verlies vindt dat ze niet meer aanspreekbaar zijn als je iets van ze wilt, of dat ze zich de hele dag binnenshuis kunnen vermaken zonder van de plek te komen. Ik moet zeggen dat ik het zonde vindt dat ze niet beter weten. Wij wel, en dat is meteen waar de ergernis vandaan komt, de jeugd weet namelijk niet beter en voor hun is het heel normaal. Hoe vaak zegt een jonge ouder trots dat hun driejarige kindje al prima een belletje kan doen naar oma of de knopjes op de pc al redelijk kan bedienen. Pas als ze rond hun twaalfde non-stop achter de laptop zitten wordt het ineens onuitstaanbaar. Terwijl hun hele sociale leven in dat apparaat zit. Als ze niet op hun telefoon of laptop mogen zijn ze meteen afgesloten van hun buitenwereld. Weg vrienden! Hoe laat moet je bij Catootje zijn? Geen idee, ik kan toch niet appen!
Dan hebben we het nog niet eens gehad over de grote gevaren. Dingen op het internet die niet zijn wat ze lijken te zijn. Vul maar in. Gatsie. Er is gewoon een hele reeks zorgen bijgekomen met dat internet. Goed, ze kunnen iets minder snel in de aanrijroute van een auto terechtkomen, maar die zorg is ook niet weg zolang ze op de fiets naar school moeten. Voor mij zijn het toch extra gevaren, bovenop de bestaande rompslomp. Ik vond het ontzettend makkelijk toen ik alleen de beschikking had over het internet. Surf, surf, surf! Maar sinds de puber hier rondloopt vind ik het een regelrechte ramp. Anyway.
Hier was de puber internet- en telefoonloos op het moment van binnenkomst. We zijn dus snel begonnen met het beloningssysteem in plaats van het strafregime. Daar was ze namelijk niet gevoelig voor. Een ‘whatever’houding was alles wat we kregen bij een straf. Stuur je ze naar de kamer en zitten ze daar zonder morren een uur langer dan afgesproken. Nu komen er voor alle dagen dat de afspraken nagekomen worden, internet-uren én stapavondjes voor terug. Voor nu werkt het en hebben we ook veel internetloze momenten in huis. gezellig bankhangen, samen tv kijken of kletsen.
Ik houd jullie op de hoogte, je weet maar nooit.