Toen ik twaalf jaar was en naar de middelbare school ging vond ik mezelf best groot, volwassen was in dat stadium nog niet cool, maar op m’n vijftiende was ik er helemaal. Maar goed, even een stukje terug.
Het moet een paar maanden na het begin van het eerste schooljaar zijn geweest dat ik een trekje van een sigaret nam. Het is geen ervaring die is blijven hangen, heeft dus geen indruk gemaakt. Toch vond ik het stoer genoeg, ik liet het daar namelijk niet bij. Helaas. De eerste jaren ben je nog zo’n ‘kalverroker’. Roken als je geld hebt, niet in de buurt van ouders en bekenden bent, of als je uit mag. Het stelt nog niet zo heel veel voor. Maar ik denk dat ik rond m’n veertiende wel echt begon. Het moet ook het jaar zijn geweest waarin m’n pakje sigaretten ineens op m’n bed lag en er verder geen commentaar of uitleg kwam, doodeng!

Nu denk ik vaak, wat jong! Ik voelde me toen niet jong, dat weet ik wel, je weet pas dat je volwassen bent als je het bent. Die kennis van mij als puber kan ik nu heel goed gebruiken. Ik heb vaak een terugblik nodig om de puber in huis te kunnen volgen. Tegelijkertijd moet ik constant relativeren. Dat is iets anders dan accepteren. Dat laatste is zo moeilijk.

“Jij rookt? Wat? Je komt net uit ’t ei!”

Het is zo lastig, verbieden is geen optie! In de ‘puberVanDale’ staat; verbieden ~ voortzetten van ongewenst gedrag. Uitleggen dat stoppen zoveel beter is heeft net zoveel effect als je eerdere; “Ga nooit roken, zo ongezond!” Als het toen niet binnenkwam, gebeurd dat nu ook niet. Ze zijn zo zorgeloos, worden nooit ziek en hebben het eeuwige leven. Stoppen met roken is voor later.

Dan verdorie toch relativeren en accepteren?! Inderdaad. Dat wat je niet wilt is de oplossing. Ze hebben een onfortuinlijke beslissing genomen en je hebt het nakijken. Elke zelfstandige uiting van onafhankelijkheid had je toegejuichd. Maar deze?!

Dagen, vooral nachten, weken, maanden gaan voorbij. Het went. Het wordt makkelijker. Toch ben ik niet toe aan de confrontatie. De afspraak is nog steeds dat er niet in en om het huis wordt gerookt en dat we het niet willen zien als het niet nodig is. Klein beetje struisvogeltje spelen, maar geloof me, aan die politiek heb je niets als je een rokerige knuffel of zoen krijgt. Maar goed. Voorlopig laten we het zo.