Ja! Je leest het goed! Ik stop!

Een half jaar geleden besloot ik mezelf een rookvrij leven te geven op m’n veertigste verjaardag. En ik rook al 28 jaar met een pauze van anderhalf jaar. Nooit eerder heb ik een stoppoging gedaan omdat ik écht wil stoppen. Een poging is geen optie. Ik stop! En bij een stoppoging hoor je zo vaak dat mensen weer beginnen, dat wil ik niet. Stoppen is stoppen!

Dus ging ik anderhalve week geleden naar de huisarts. Een beetje hulp is misschien een goed idee en daar denkt de arts net zo over. Pleisters zijn voor mij niet weggelegd. Die werken beter bij een regelmatig leven. En inderdaad, dat heb ik nog steeds niet. Dus komt de huisarts met Champix. De bijwerkingen liegen er niet om, maar de slagingsrecenties zijn uitmuntend. Ik waag het erop. Al een week voor de stopdag moet ik beginnen met een halve dosering. Achteraf begrijp ik dat je sigaret ook minder gaat smaken in de eerste week, maar daar heb ik niet op gerekend en het is helaas ook niet gebeurd. Een heel klein beetje misschien, maar niet genoeg om de sigaret vrijwillig op te geven. Het helpt wel om de bijwerkingen bij het stoppen te verminderen. Er gaat een slotje op de receptor in je hoofd waar de nicotine gevraagd wordt. Dus een sigaret gaat echt naar rook smaken en de lichamelijke behoefte stopt.

Afgelopen woensdag was mijn stopdag. Op dit moment zit ik dus op dag twee. Mijn lichaam vraagt niet om een sigaret. Wel ben ik zo nu en dan een beetje misselijk en dizzy door de champix. Maar heel goed te doen. Zoals verwacht heb ik op routinemomenten zin in een sigaret. Maar het is omdat ik op dat moment altijd rookte en niet omdat ik een nicotinebehoefte heb. Wat dat betreft ben ik zeer tevreden over champix. Wat me tegenvalt ligt bij mezelf. Ik zit in een onwerkelijk moment omdat ik mezelf niet ken zonder sigaret. Het voelt nog zo gek en leeg. Wat dat betreft is het echt afscheid nemen van een deel van je leven. Dat gaat me vast nog tegenwerken. Maar ik hou vol.

Falen is geen optie!