Eigenlijk is het bewustwording, veertig worden. M’n hele leven lang schiet ik losse flodders in het rond en kijk wat het me oplevert. Altijd dacht ik dat hetgene wat me het meest opleverde ook de meeste voldoening gaf. Toch kwam ik vaak niet verder dan een gemikt schot in de roos om meteen daarna pijl en boog weg te flikkeren. En dan word je veertig en maakt de balans op….en weet je, ik heb zo vaak in de roos geschoten, ik heb zo vaak succes gehad dat er iets niet klopt. Waar is het vervolg van dat succes? Ook de kleine mijlpalen die op m’n eigen conto staan? Hmmmmmm…….
Het leverde me een interessante uitkomst op. Ik ben bang voor succes! Ja, echt!
Kijk, wanneer je elke keer wanneer je iets bereikt een vorm van voldoening en trots voelt is dat goed. Mooi zelfs. Wanneer je omgeving dat ook zo voelt is dat ook mooi. Wanneer je omgeving reageert met zoveel enthousiasme en er vervolgens kansen worden geboden is dat normaal gesproken geweldig! Toch?! Ja, super!
Bij mij werkt het dus anders. Ik zie spoken, spoken die me de hele dag vertellen dat ik dingen af moet gaan maken omdat er mensen op me wachten. Ik voel druk. Prestatiedrang. Perfectionisme. Een vol hoofd, nog voor ik moet beginnen. Zóóoo jammer….
Ik kom er namelijk achter dat ik al zoveel bereikt hebt. Voor mezelf dan. Kleine dingen. Opstapjes naar succes. En elk opstapje heb ik eigenhandig onder me vandaan getrapt.
Ooit had ik een succesvol weblog met veel lezers, daar had ik ook zelf de energie ingestopt en stond zelfs in het Dagblad van het Noorden met mijn site. Vanaf dat moment heb ik ‘m laten gaan. Zogenaamd geen tijd, druk, druk, druk. Ja, inderdaad…..druk. Prestatiedruk. Nu staat er op m’n site dat ik liever voor mijzelf schrijf, een soort uitlaatklep. Jeah right!
Ooit schreef ik een verhaal in een boek samen met 20 andere auteurs. (Verhalen van de straat) Mijn verhaal werd uitgekozen en ik was zo blij. Een officiele boekpresentatie en een kennismaking met een aantal collegawebloggers. Super! Er volgde een tweede deel en ik werd uitgenodigd een nieuw verhaal in te zenden. Wel van plan, niet gedaan! Waarom niet!?
Vaak hielp ik vrienden met de inrichting van hun huis, zelfs zo vaak dat ik samen met Ro een waslijst opnoemde van namen en ruimten die ik getransformeerd had. Ik schrok er zelf van. Zoveel. Ro vertelde namelijk dat goede vrienden van ons een huis hadden gekocht en tegen hem hadden gezegd dat ze wel graag mijn ‘kijk’ op het huis wilden. Jeetje.
Nu ik in een fase zit waar zelfreflectie aan de orde is wordt me een hoop duidelijk. Ik moet eens iets gaan doen. Iets gaan doen met al die losse flodders. Bovenstaande is namelijk niet alles, ik kan nog even doorgaan met het noteren van onderuitgetrapte kansen van mijn kant. Ik doe het niet. Vind het wel genoeg zo. Wat ik wel ga doen….
Iets aanpakken. Iets uitkiezen. Iets de kans geven groot te worden. En lukt het niet, ook goed. Maar doe iets! Misschien juist nu mijn eigen Ro gisteren mij het gevoel gaf dat ik iets moet gaan doen. Het wordt tastbaar ofzo. In elk geval ga ik na het seizoen, lees; over een paar weken, aan de slag.
Jullie horen van mij wat ik later ga worden als ik groot ben;)