Nou , ik kan met recht zeggen dat ik op het moment zwaar teleurgesteld ben in mezelf. Daar waar ik ooit panisch werd bij een kruimeltje op de vloer ben ik nu zo slecht aan het plannen dat ik er een beetje gek van wordt.
Ik mag het niet hardop zeggen, en doe het dan ook hier, volkomen anoniem dacht ik zo. Sinds puber hier in huis woont is de rotzooi verdubbeld. Het maakt mij a) een altijd zeurend mens, en b) het zit zo in de aard van die twee, dat het bijna zielig is om ze aan te pakken. Ze weten niet beter en geven elkaar de schuld van hetzelfde. Puber zegt óf met een kwaad gezicht: “Dat doet papa ook!” Of ze zegt met een big smile: “Dat heb ik van papa en dus van geen vreemde!” Daar kun je het mee doen. Aan de andere kant is homie zeer verontwaardigd over het feit dat ik hun vergelijk, want zo erg als puber is hij echt niet. Nee schat. Maar eerlijk is eerlijk, het is niet alleen aan mijn schatjes te danken. Er zijn meer schatjes.
Barto en Shooter hoeven niet voorgesteld te worden, alle extra shootertjes en bartootjes die soms door huis waaien dus ook niet. Die horen erbij. Dat is een keuze. Al jaren waren twee katten de limiet en dat heeft een reden. Twee is namelijk meer dan genoeg. Toen kwamen er twee harige kinken in de kabel die eigenlijk als enige optie ons gezin als nieuw huis hadden. En anders…..anders was het een beetje onduidelijk en een lang verhaal. We gingen overstag en dachten dat er weinig verschil zit tussen twee of vier katten. Echt wel! Twee keer zoveel kattenhaartjes, poepjes, en bekjes te vullen. Hou maar op. Dat is vaak stofzuigen en schoonmaken met die dierentuin. En toch is er nog een reden! Nog een reden voor de eeuwige laag stof die ik niet meer aan kan zien.
Het huis! Echt, het lijkt alsof ik alle opties afga behalve mezelf, dat is ook zo. Maar serieus, ik wist eerst niet beter toen we hier anderhalf jaar geleden introkken. Ik keek alleen zeer verbaasd als ik gisteren de stofdoek had gebruikt en de dag erna alweer m’n naam kon schrijven in de opnieuw ontstane laagjes. Hoe kan dit? Testjes. Stofdoek erover, langzaam weglopen met de rug ernaar toe en dan ineens, bam! Draaide ik me om. Maar echt! Niets. pas de volgende dag lag het er weer. Frustrerend! Mijn moeder had het antwoord. Mijn pake en beppe woonden in een soortgelijk huisje, en dit soort huisjes stoffen. Als je erdoor loopt gaan alle kieren bewegen en kraken en dus blijft al het stof in beweging en dus vallen. Sinds puber boven slaapt en ik vaker in de werkkamer boven ben schijnt het stof nog sneller naar beneden te willen. Het kraakt zo gezellig, maar staat dus gelijk aan stof! Pfffffff. Goed nieuws. Not! Het maakt dus niet uit wat ik doe. Zolang ik hier woon is mijn leven stoffig. Oké dan.
Drie grote factoren die van mijn leven als huisvrouw een hel maken. Als ik niet relativeer. Laat ik dat voorop stellen. Alles valt weg te wuiven, als je maar wilt. Nou ik wil niet. Ik wil een schoon huis.
Laatst begon ik te flyen. Niets voor mij. Google maar eens, een soort huishoudelijke hulp die met een overzichtelijk systeem je elke dag je huishoudschema stuurt zodat je tijd over houdt. Nou, ik kreeg zoveel mailtjes van haar, dat ik dagelijks een kwartier bezig was met de mailbox legen in plaats van decluttering. Ja, ja, een duur woord voor een klein stukje opruimen waar je nooit aan toe komt. Maximaal een kwartier per dag. Die heb ik wel overgehouden. Een kwartier extra per dag is niet lang en goed te doen. Je moet zelfs de eierwekker zetten, precies een kwartier. Misschien dat daarom dingen bij mij niet werken. Dat doe ik dan niet, ik pak een keukenkastje aan en vergeet de tijd en heb dan als de zon ondergaat het hele keukenblok weer schoon. Dat hoort niet, maar kan het niet anders. Wat ik ook een goede vindt, altijd je schoenen aandoen alsof je nog weg moet. Ik kan het moeilijk uitleggen, maar het geeft je een soort start en einde van je huishoudrondje. Ik kan er wat mee. In elk geval kan ik na een teleurstellende huishoudelijke dag nog naar beneden kijken en zeggen: “Oh, pantoffels! Logisch…”
Anyway! Ik moet wat doen! Ik verdrink in m’n huis! Ik wil ’t niet langer. Ik maakte dus gisteren een lijstje. Een overzichtelijk lijstje met ruimte voor ademhalen en baantjes. Daar komt een voornemen om het hardlopen weer op te pakken bij en voilà. Ik heb een opgeruimd gevoel in m’n hoofd.
Het huis volgt…..ga ik van uit.