Ik loop de huiskamer binnen op m’n werk en meteen vliegt er een schattig kereltje van een jaar of vijf tegen mij aan en omhelst m’n benen. ‘Nou eentje dan, je dagelijkse knuffeltje!’ Ik buig voorover en aai ‘m even over z’n rug. Het is bijna routine.

Altijd tijd en ruimte voor een knuffel! Het zou m’n motto kunnen zijn. Privé dan! Wanneer er ook maar een aanleiding is tot een welgemeende omhelzing of een lief en opbeurend woordje, dan krijg je dat van mij.

Anders wordt het wanneer je een baan hebt waarbij je alles wat ik hierboven beschrijf moet wegen voordat je ze uitdeelt. Want vaak kan het niet. Of mag het niet. Het is makkelijker als je zelf al hebt besloten dat je het sowieso niet doet. Profesioneel knuffelen. Dan hoef je er niet eens over te dubben, gewoon niet! Klaar! Maar ik kan dat niet. Het zit in me. Dus ik moet erover nadenken tegenwoordig. Wanneer wel, wanneer niet. Zo is er een meisje wat dagelijks één knuffel krijgt en ‘m ook echt komt halen. Ooit gaf ik dagelijks één knuffeltje aan een jongetje wat van geen ophouden wist als ik bij wijze van spreken de limiet van één niet ingevoerd zou hebben. En dat had helaas veel met z’n achtergrond te maken. Dat is het nou juist. Wanneer iemand moeite heeft met grenzen bewaken doordat iemand vroeger hun grenzen overschreedt, kun je niet onzorgvuldig met knuffels omgaan. Het is dan geen knuffel maar lichamelijk contact. En daar zit een wezenlijk verschil. Ook is er een afweging om juist iemand te leren omgaan met een onschuldige knuffel. Dit is niet erg, dit heeft geen diepere lading en is troost of positieve aandacht. Moeilijk hoor. Iedereen heeft een verhaal, maar ook iedereen verdient liefde en aandacht. Juist als je dat veel hebt gemist in je leven, of nu moet missen omdat je van huis bent. Telkens weer de vraag of het goed is of juist niet.

Op zo’n moment heb je veel aan de feedback van collega’s. Samen kom je tot een passende omgang die goed is voor ieder individu op zich. En zo kan er dus heus wel een knuffel uitgedeeld worden zonder je professionaliteit te verliezen. Ik ben er blij om, juist als je wat langer met sommige mensen werkt ga je ze leren kennen en dat schept een band. Als er dan een paar blauwe ogen naar je opkijken, in afwachting van een knuffel die past in de routine van de dag, met alle liefde, geen probleem! Voor hun soms zo belangrijk…