In de anonimiteit van de nacht schrijf ik een stukje onrust van me af. Vandaag kwam er iets op ons pad waar we beide niet met een boog omheen lopen maar geïnteresseerd naar kijken. Ben ik klaar voor grote beslissingen nu ik het ‘normale’ leven zo enorm ben gaan waarderen? Langzaam vallen er nog stukjes op hun plek en de laatste wonden worden gelikt. Kan ik nu verder kijken dan vandaag, nee, durf ik verder te kijken. Is er ruimte voor iets nieuws?

Ik ben niet bang. Durf veel en daarom zal ik mijzelf nooit verrassen. Mijn moeder zegt altijd; ‘Wat ze in de kop heeft, heeft ze niet in de kont!’ (Was dat maar zo….dan kun je het uitpoepen;)) Maar juist om die reden wil ik graag eens een democratisch besluit nemen. Er met een heleboel mensen over discussiëren en gaan stemmen.

En dat kan dus niet. En daarom ben ik een beetje onrustig. Zo voor het slapen gaan. Wordt vervolgd…..