Tien jaar geleden hoefde ik me geen zorgen te maken over een andere toekomst dan die van mijzelf. Het was meteen één van de redenen om mezelf te overtuigen van mijn gelijk toen ik besloot geen eigen kinderen te willen. De grote nalatigheid waarmee wij de aarde behandelen. De toekomst dus. Ik ben geen idealist en kan soms ook vanaf de zijlijn aanwijzingen geven zonder dat ik zelf iets doe. Maar ik had nooit zorgen om mijn kinderen die nog zeker 40 jaar langer dan ik op deze aardbol moeten leven. Ik maak me zorgen. Nu wel. Niet alleen om puber, die geïnfiltreerd is in m’n leven. Ook om alle anderen. Omdat ik het vaak niet meer begrijp en simpelweg niet de andere kant op kan kijken. Het is er, vlak voor m’n neus.
Bij mij zit een luchtige column er sowieso al niet zo gauw in. Maar ik denk ook veel na. Lang en diep. M’n mattie is het tegenovergestelde. Puber ook. Beide hebben een hart voor de natuur en alles wat erin leeft maar ze hoeven er niet over te praten of over na te denken. Als er een spin verdrinkt voor Ro z’n ogen grijpt hij in en als er een blikje op straat ligt pakt hij ‘m op. Zoiets. ‘Als we het zien zetten we ons in, maar we gaan er niet naar op zoek’. Ook mooi. Het zou het leven soms ietsje makkelijker maken.
Ik daarin tegen kan soms moeilijk in slaap komen omdat ik gedachtensprongen maak van het heerlijke weer naar de opwarming van de aarde. Of niet alleen het milieu, maar ook de mensen die erin leven. Beangstigend. In één dag zie ik een tweet van iemand die de minuut stilte wil boycotten omdat hij heel veel dingen vindt en zegt die in mijn ogen een celstraf moeten opleveren, en een stuk voetbaloorlog in Italië waarbij wij met ‘onze’ hooligans heilig bij zijn. Misselijk wordt ik ervan. Wat doen al die mensen. Waar ging het mis. Het is onomkeerbaar. Het wordt alleen maar erger. En daar maak ik me dus weer zorgen om. De vicieuze cirkel van zorgen.
Ik schrijf het maar weer van me af, in de wetenschap dat de mensen die ‘mij’ lezen het heel goed begrijpen. Ook niet weten wat het juiste antwoord is. Het voordeel van de zomer in mijn geval is de tv. Die staat niet zo vaak aan en daardoor krijg ik iets minder te zien van alle ellende die vaak via dat kastje op m’n netvlies wordt gebrand. Het is niet altijd goed voor mij. Alles weten.