Nou, wat kun je makkelijk van de radar verdwijnen als je binnen social media je mond houdt. Ik heb een behoorlijke poos geen zin gehad om te schrijven. Dit lag puur aan mezelf. Een combinatie van; wat heb ik te melden en geen inspiratie. Maar hey! Ineens ging er weer van alles door mijn hoofd. Voordat het chaos wordt kan ik het beter weer zwart op wit zetten. De laatste tijd ben ik me ervan bewust dat ik ouder word. En ik weet het niet zo goed. Wat vind ik hier eigenlijk van.

Standaard zeg ik hardop dat ik me 25 voel, dag in dag uit. Het verschil wat je moeilijk uit kan leggen aan iemand die daadwerkelijk 25 is, is het gevoel wat je soms overspoelt. Je hebt zoveel extra jaren in je herinneringen dat er soms een terugblik in je hoofd voorbij komt. Een confrontatie dat het decennia geleden is dat je bij dat moment was. Een ongemakkelijk gevoel, tegelijkertijd ook prettig. Een moment dat je ervoor wilt kiezen een gevoelig muziekje op te zetten en weg te kruipen in een hoekje van de bank. Het komt ook ineens, bij een vliegtuigje wat overvliegt of een motor in de verte op de snelweg. Alsof je besef van tijd en het eindige binnen komen. Misschien voor jou bla bla, maar toch weet ik inmiddels dat het bestaat, het komt en gaat met name als je ouder wordt. Binnen deze uitleg en het gevoel leef ik momenteel iets meer. Er gebeurd namelijk veel. Positief en negatief. Oftewel ying en yang. Want het is in evenwicht. Ik heb na mijn mindere periode van anderhalf jaar geleden mijn bachelor in het leven gehaald. Oprecht gelukkig en in balans. Op naar de rest.

Daar is het bruggetje. Deze jongedame gaat studeren. Met dat ik het opschrijf schiet er een zenuwachtig gevoel in mijn buik. Zeg ik dit nu hardop? Tegen iedereen? Nu moet je wel. Geen weg meer terug. Kort gezegd dient deze kans zich aan en ik heb altijd gezegd dat ik graag nog een studie zou willen doen. Het is nu of nooit. Onzekerheid speelt mij parten. Kan ik het wel? Ben ik slim genoeg? Ben ik in staat mij hier honderd procent voor in te zetten? Allemaal vragen waar ik het antwoord niet op weet en er maar op één manier achter kan komen. Doen! En dat is wat iedereen die mij kent zegt. Doen! Ik kan slechter leven met; had ik maar……dan niets doen. Dus HBO, here I come. Op naar een bachelor die zwart op wit staat.

Het voelt als een mooi moment. 47 zijn en ervoor gaan. Waarom niet. Fijn werk, een topper van een man, een dochter om trots op te zijn, een leven met ruimte voor een uitdaging, een gezonde familie en zelf met beide voeten op een stevige fundering. Daarom besef ik me nu zoveel meer dat ik dit ben. Met zoveel jaren achter me. Alles om me hier te krijgen waar ik nu ben. Wish me luck! Even een bakkie en dan ga ik weer verder met mijn leven……