Laatst kwam ik terug op mijn leven met een angststoornis. Het is net als met een verslaving. Je komt er nooit vanaf. Je leert ermee omgaan. En de sleutel tot succes is acceptatie. Dat klinkt makkelijk, maar dat is wel een stap naar herstel. Angst voedt zich namelijk met angst. Hierdoor heeft het kans te groeien en steeds groter te worden. Er kan steeds meer bij komen en voor je het weet ga je vermijden. Uit de weg gaan waar je angstig van wordt.
Hoe dat gaat heb ik in meerdere blogs verteld. Ik wil uitleggen wat voor effect dat vandaag de dag op mij heeft. De angst ligt namelijk altijd op de loer. Omdat je nu eenmaal graag wil dat het weg blijft. Niet zo hevig terug komt als eerder. Laat ik eens over corona beginnen. Uiteindelijk hebben we het daar de laatste jaren niet genoeg over gehad. Maar ik kan er niet omheen dat het een ‘gevaarlijke’ periode voor mij was. In het begin had ik het niet door. Veel thuis moeten blijven, mensen vermijden, geen uitjes en als je al ergens heen moest, was het kort en krachtig. Als je de laatste zin nog eens opnieuw leest zie je het probleem. De ingrediënten voor agrofobie. Oftewel straatvrees. Ik vond het dus in eerste instantie een comfortabele periode. Tot het moment dat het iets te comfortabel werd. Thuis, werk, school. Dat was het. Meer smaken waren er niet. Toen Ro op een bepaald moment een uitstapje opperde voelde ik een zenuwscheut in m’n buik. Huh?! Herkenbaar! Nee!!! Nog niet meteen op volle kracht op de rem, maar ik begon het te signaleren. Nog een paar keer. Dit mocht niet gebeuren.
Gelukkig heb ik inmiddels de handvatten om mezelf aan te pakken. Dus bij het signaleren moet ik zo verstandig zijn om mezelf bloot te stellen aan mijn angsten. Exposure noemen we dat in vaktermen. Het is niets anders dan je angsten onder ogen komen. Ze letterlijk aan te gaan. En dan ook nog jezelf overtuigen van het feit dat er echt niets gaat gebeuren. Dat is mij ooit gelukt door te accepteren wat er kon gebeuren. In mijn geval vertrouwde ik mijn lichaam niet. Mijn benen niet. Bang dat ik midden op straat een paniekaanval zou krijgen en door m’n benen zou zakken. Door te accepteren dat ik dan maar een paniekaanval krijg en horizontaal op straat lig, werd die angst minder. Het werd immers niet gevoed door angst. En je brein is een wonderlijk iets, dat kan gaan wennen aan die acceptatie. Het angstalarm gaat steeds minder werken. En in een verder stadium gaat het zelfs bijna helemaal niet meer aan. Je geeft er geen reden meer voor en je angstcentrum wordt gereset. Vervang bovenstaande angst voor een spinnenfobie en je weet dat de oplossing vaak exposure is. Net zolang tot ze in je buurt mogen komen. Het resetten van je brein dus. Ik zeg altijd, als je het zelf hebt ontwikkeld, kun je er ook weer vanaf komen. Het is niet aangeboren.
Maar even weer terug. Tijdens de coronaperiode betrapte ik mezelf op vermijdingsdrang. En dat wilde ik uiteraard niet laten gebeuren. Tegenwoordig kan ik met een paar stappen mezelf weer genoeg zelfvertrouwen geven om verder te kunnen. Dit uiteraard met die dosis medicatie die ik nog steeds slik. Die laat de angst niet zo extreem binnenkomen en hij trekt vaak niet door. Dus ook dit keer had ik mezelf snel genoeg weer op de rit. Bij mij gaat het voornamelijk over verre afstanden van m’n huis. Of camper kan ook. Als ik die basis verlaat kan ik me met de kilometer onveiliger voelen. Hierdoor is het voor jou misschien voor te stellen dat een fikse boswandeling of een middagje stad voor mij exposure is. In de blogs tijdens vakanties zie je vaak staan dat Karin weer eens aan het shoppen is. Veel van deze momenten gaan niet helemaal vanzelf, maar ik ga ze niet uit de weg. Omdat ik shoppen leuk vindt werkt mijn beloningssysteem in het brein ook nog eens mee met de exposure.
Voor het algemene plaatje kan ik je zeggen dat ik het grootste deel van mijn tijd angstloos door kom. En al helemaal na bijvoorbeeld een vakantie, waar ik veel doe en onderneem. Daar groeit mijn zelfvertrouwen. En ik ben er heus niet (meer) dagelijks mee bezig. Er gaan dagen voorbij, weken, dat ik gewoon mijn leven leef. Ik vind echt dat ik ‘genezen’ ben. Dat kost heel veel tijd, veel energie, doorzettingsvermogen en wilskracht (…een pilletje). Maar uiteindelijk is het het allemaal waard.
Mocht deze blog vragen oproepen, of heb jezelf iets waar je mee rond loopt. Je mag altijd dm’en. Bellen doe ik niet aan….ik haat bellen. Maar dat terzijde. Tot de volgende blog!