Ik weet dat we vaak over het weer praten als we niets anders kunnen bedenken, maar de laatste jaren houdt het me meer bezig dan ooit. Ik ben iemand die niet naar een film kan kijken over het einde der tijden op welke manier dan ook, omdat ik het zie gebeuren. De rillingen lopen over m’n rug bij het idee dat ik een luik van een schuilkelder open klap en zie dat ik de enige ben die nog op deze aarde rondloopt. Dan kun je toch beter die schuilkelder links laten liggen, of ben ik nou gek? Ik draaf door….

Eigenlijk vind ik extreem weer best spannend. Ergens in de tachtiger jaren vroor het zo hard dat ik niet meer naar huis kon nadat ik bij een vriendinnetje had gelogeerd. Er zat een centimeter ijs om elke tak en alles glinsterde in de koude winterzon. De bussen reden niet meer en er werd aangeraden binnen te blijven. Toen ik de volgende dag wel naar huis kon zag alles er nog steeds ijzig uit en ik vond het waanzinnig. Ik weet het nu nog. Ook heb ik nog foto’s van vroeger waarbij de sneeuwduinen metershoog tegen het huis op klommen. Ik met zusje op de slee door de aangeschoven paadjes. Het is door mij allemaal geromantiseerd naar iets magisch. Echte winter, geen flutweekje met sneeuw en ellende, nee echte winter. Die maken ze niet meer tegenwoordig.

Toch wel, alleen niet bij ons in de straat. Wat zeg ik, niet eens bij ons in Nederland. Amerika, het land wat alles dacht uitgevonden te hebben mag eens meedoen met de rest. En dan geen flutweekje, nee, extreem keihard winterweer. Antarctica in Chicago. Mooie titel voor een film dacht ik zo. Het is daar zo koud dat zelfs de ijsbeer in de dierentuin binnen moet blijven omdat hij het koude weer niet aan kan. Kinderen kunnen niet naar school. Mogen niet naar school. Elke snottebel uit de neusjes zou in een seconde getransformeerd worden tot een keiharde hagelsteen. Ik zag toiletpotten met bevroren water, binnen. Iemand blies met een bellenblaas en kreeg de flinterdunne scherven net zo hard terug in het gezicht. Ja, dat is dus extreem weer.

Maar eerlijk is eerlijk, dat is niet normaal. Alles keert zich om. De lente wordt winter en de herfst wordt zomer. En landen die amper seizoenen kennen en matig verschil zien, hebben nu grote uitlopers. Ze kunnen mij veel vertellen en uitleggen, het voelt niet goed. Let op mijn woorden, we krijgen in februari nog heel wat te verduren. Winter komt echt wel, alleen niet wanneer wij het verwachten. We zitten nu in de herfst en de winter ligt op de loer. Ondertussen proberen ze er in de VS het beste van te maken. Ik hoop voor hun dat het straks weer naar normale proporties draait. Anders komen de volgende problemen, rantsoenen, gas en geld raakt op. Nou ja, dat zijn dan weer volwassen problemen, daar kunnen wij weer van leren.

Bij ons is het zout op en rijden er geen treinen. Ik wacht af…..