Nog geen jaaroverzicht, samenvatting of opinie over 2016 te bekennen op m’n blog. Elk jaar kijk ik trouw terug op een jaar waarin altijd voldoende is gebeurd. Ook nu. Maar de energie die ik elk jaar voel om samen te vatten, vast te leggen is ver te zoeken. Toch hoort het erbij. Vind ik. Voor mezelf. Voor later, en ik hou denk beeldig m’n wijs en middelvingers naast m’n oren en signeer een komma in de lucht. Want later. Ik ben tegelijkertijd iemand van de dag en hou niet van opschorten. Leef vandaag, doe vandaag en zeg vandaag. Maar goed, waarvoor anders, zo’n jaaroverzicht op je blog. Voor later, klaar. Dus ik begin in de ruimte te staren en laat het jaar in gedachten voorbij gaan.
Hoogtepunten. Aan het begin van het jaar stonden we nog met de handen in het haar dochter gade te slaan. Een diagnose waar we van schrokken ookal waren de vermoedens daar. Waar gaat dit heen en komt dit ooit goed? 365 dagen kunnen veel overbruggen. We hebben sprongen gemaakt, samen en zij ook alleen. Trots, dat ze het kan, al hebben we nog een lange weg te gaan. Het is te behappen en vreet niet meer al onze energie. Wat een plus.
Ro groeide in z’n werk als bierbrouwer en had zo nu en dan een duwtje nodig om te geloven dat hij echt goed is in wat hij doet. Hij gelooft pas iets als het zover is en volgens hem is hij er nog lang niet. De tussenstappen vallen hem niet op en ik vertel het hem graag. Hij is gedreven en gemotiveerd, in alles trouwens. En dat waardeer ik in hem. Aan die eigenschappen had hij niets toen hij noodgedwongen moest stoppen met het laatste restje Veuger-imperium. Hij zegt niet graag wat hij voelt maar voelde zich genoodzaakt te delen dat hij er als een berg tegen op zag. Dat kun je niet voor je houden, het is te groot. Maar het ergste is inmiddels achter de rug en we gaan heel snel wennen aan de nieuw verworven vrijheid. Dat weet ik zeker.
Ik zelf kreeg afgelopen jaar goed nieuws op goed nieuws op m’n werk. Mijn contract groeide en daarmee ook mijn verantwoordelijkheden en kennis. Nog steeds zo’n fijne baan. Met geen tien paarden krijgen ze mij daar weg. Ik wil daar blijven en vooralsnog lijkt dat te lukken. Ik begon vorig jaar ook weer te roken na vijf jaar en stopte de eerste week van dit jaar. Het was even leuk, ik heb gek genoeg ook geen spijt, het is alleen zo’n gedoe om erweer af te blijven. Want zo zie ik het, je moet er gewoon afblijven, niet meer en niet minder. Het was een recalcitrante actie van me, even afzetten tegen iets. En nu is het weer klaar. We gaan een jaar tegemoet waarin we ons huis gaan kopen, een nieuwe camper gaan kopen en wat verbouwingen aangaan om nog aangenamer te leven dan we nu al doen.
Vorig jaar was ik gelukkig en dit jaar ga ik met een gelukkig gevoel in. Het is eigenlijk geen spannend voer voor een jaaroverzicht. Maar toch, ik heb er heel anders voor gestaan. Ik ben blij. Blij dat ik nu eens niet heel diep moet om samen te vatten. Gewoon even m’n ogen laten dwalen en clichématig m’n zegeningen opschrijven. Bij deze.
Tags: jaaroverzicht , 2016, samenvatting,
Categorieën: Kaatjesding