Soms kun je pas over iets praten als het pijnpunt wat zwakker is. Afgelopen weekend heb ik een bak verdriet en stress gehad omdat Barto zo aan het rommelen was dat we geen oplossing meer zagen.
Barto is mijn eerste hond en in mijn leven gekomen toen Ro dat ook net was. Dus eigenlijk is hij een hele gelukkig periode met me mee gehobbeld. Daarbij kwam dat hij een enorm gevoel had. Hij begreep mij en was echt mijn hondenkind en maatje. Altijd ben ik bang geweest dat ik nooit meer zonder hem zou kunnen en heb altijd weggedrukt dat hij ooit zal gaan. Ook dacht ik dat verlies niet zou kunnen handlen en besloot samen met Ro om Shooter te adopteren voordat Barto ooit zou overlijden. Gewoon omdat ik dacht ‘m nooit te kunnen vervangen. Dit klinkt allemaal heel intens, maar zo voelde ik het echt. M’n eerste hond, m’n schatje.
En daar kwam zomaar een epileptische aanval met tia afgelopen donderdagavond. Vijftieneneenhalf jaar is ‘ie. Al wat moeilijker ter been en ouwehondenkwaaltjes, maar dit sloeg in als een bom. Hij had drie uur nodig om enigszins weer in de benen te komen en recht te kunnen lopen. Ik zag het einde dichterbij komen. In één klap! Ro was niet thuis en m’n moeder deed haar best om me gerust te stellen, maar ik zag het niet. Dit was ’t. Toen Ro eindelijk thuis kwam liet Barto onverwacht een flinke pas zien en wilde uit. Ro kon maar moeilijk bij het gevoel van ons en Barto z’n ‘laatste’ nacht, omdat het er gewoonweg goed uitzag. We slapen een nachtje en kijken of we morgen naar de dierenarts gaan.
De volgende ochtend is er één als vele anderen. Gelukkig. Barto deed het goed en we besloten het eerst aan te kijken. Ik had ontzettend slecht geslapen omdat ik Barto bij me wilde hebben. Hij heeft de hele nacht op m’n arm gelegen en daar kun je je wel iets bij voorstellen denk’k. Ik heb dus tot een uur of vier met ‘m liggen snoozen voor ik opstond. Ro ging werken en Angz naar boven.
En daar was erweer één. Barto lag bij me op de bank en begon ineens met z’n tanden te kauwen alsof hij een onzichtbaar kauwgompje probeerde weg te werken. En daar ging ‘ie. Vol in de kramp met m’n trui tussen z’n tanden. Dat duurde wel twee minuten en ik vond het zo erg. Ik kreeg ‘m er niet uit en was bang dat hij erin zou blijven. En ineens was daar een diepe zucht en was hij weer terug. Tranen in z’n ogen, speeksel uit z’n bek. Het enige wat hij nog kon was op adem komen in m’n armen, net als gisteren. Die schat. Ik lichtte m’n moeder en Ro in en kon niet anders dan afwachten. Hoe zou hij hier uit komen en wat moeten we nu.
Toen Ro thuis kwam was Barto weer wat bij zinnen en liep weer wat rond. Toch besloot Ro een mailtje naar de dierenarts te sturen voor een afspraak op zaterdag. Al is het maar voor geruststelling. Al hadden we beide het gevoel dat er weinig geruststellends te vertellen was. Je kent Barto door en door, en hij had behoorlijk wat klappen gehad.
Afgelopen nacht was voor mij nog erger. Ik had niet zoveel hoop dat het goed zou komen en was ook bang dat we ter plaatse voor een keuze zouden komen te staan. Zelfs als ik van te voren zou zeggen dat het vandaag niet ging gebeuren, ik weet dat je binnen een gesprek op hele andere gedachten gebracht kan worden. Mijn nacht was dus sinds lange tijd met veel spanning en angst. Wel had ik Barto wederom mee naar bed genomen. Ik had voor z’n laatste nachten wel wat slaap over. Kon me niets schelen. En vanmorgen werden we inderdaad vroeg door de kliniek gebeld dat we langs konden komen. Daar gingen we. Lood.
Bij binnenkomst had ‘onze’ arts dienst gelukkig. En heel gek. De arts had het geen moment over levensbeëindiging. Alleen maar over oorzaak en gevolg van z’n toevallen en tia. Daarbij vond hij Barto in tegenstelling tot leeftijdgenoten er nog goed uitzien. Een grote beslissing gaf niet zijn voorkeur maar lag ook bij ons. Wij moeten beslissen wanneer genoeg, genoeg is. Op dit moment dan. Ik gaf aan nog niet toe te zijn aan opgeven en meteen ging de arts over op alles op alles! Zo blij! Nu krijgt hij bloedverdunners tegen een infarct en antiepileptic medicatie. Ik hoop zo dat Barto gewoon gaat wanneer het klaar is. Zelf, zonder hulp. Dat is m’n wens en we weten heus dat dat geen tijd meer kan duren. Maar voor nu hebben we hem nog bij ons.
Een paar zware nachten en hectiek verder weet ik wel wat me te wachten staat. Ik ben wel bewust bezig geweest met afscheid nemen en het kwam zo dichtbij. Ik kan het niet meer weg stoppen, het komt dichterbij. Vannacht slaapt ‘ie weer gewoon in z’n mandje en verder knuffel ik ‘m om de haverklap de hele dag door. Door de tia is ‘ie iets zachter geworden, aanhankelijker. Hij was vaak wat grumpy. Nu maak ik gebruik van z’n knuffelmomenten zolang het nog kan.