Het wel en, vooral wee van een dagje Rolling Stones in München.

Dit voorjaar is het de bedoeling om met de vakantie naar Saksen in Noord-Oost Duitsland te gaan.

Alles is qua voorbereidingen en planning in kannen en kruiken.

Maar dan komt het nieuws dat The Rolling Stones naar Europa komen, hier moet ik natuurlijk heen.

Al snel word bekend dat ze op 13 juni naar Amsterdam komen, dat is op een maandag en in de arena.

De arena spreekt mij sws niet aan maar op een maandag en dan net na onze vakantie, dat gaat helemaal niet lukken.

Na wat gepuzzel springt in eens München eruit.

Dat is op 5 juni, de op een na laatste dag van onze vakantie.

Aangezien het Karin toch niet uitmaakt waar we heen gaan, ga ik op zoek naar een andere vakantiebestemming.

Het wordt de Alpenstrasse in Zuid Duitsland, zie hier ons verslag.

Op zaterdag 4 juni rijden we van de Chiemsee naar München en parkeren de camper op de parkeerplaats van het Olympiapark.

Nadat we uit eten zijn geweest loop ik nog even met de honden naar het stadion toe.

Op mijn kaartje staat namelijk niet bij welke ingang ik naar binnen moet dus kan ik nu mooi even kijken of dat al ergens aangegeven staat.

Helaas staat dat nog nergens aangegeven dus morgen maar weer kijken.

Het was de bedoeling om uit te slapen maar om 8 uur word er al op de deur geklopt, of we alvast het parkeergeld willen betalen want de betaalautomaten werken niet.

Nou ja, dan ben ik in elk geval op tijd er uit.

Na het uitlaten van de honden, ontbijt en douchen ga ik maar alvast die kant op.

Bij de ingangen staat nog steeds niks aangeven en via het grote plein, waar allemaal standjes worden opgebouwd, loop ik door naar de Olympiaberg.

Dit een 60 meter hoge “bult” die gemaakt is van puin uit de 2e Wereldoorlog.

Na een mooi uitzicht over de stad en op het stadion, loop ik weer naar beneden.

Ik ga weer op zoek naar de juiste ingang.

Ik waarschuw alvast, dit wordt een lang verhaal 😉

Bij de eerste ingang die ik tegen kom vraag ik aan de beveiliger of hij weet voor welke kaarten deze ingang is, dat weet hij niet!?

Oké dan loop ik wel naar de volgende poort.

Wanneer ik over een bruggetje loop zie ik allemaal vrachtwagens staan en maak daar een foto van.

Dan zie ik daar ook een kleine groepje fans staan, die weten vast wel welke ingang ik moet hebben. 

Maar ook hun weten dat niet, zij staan hier omdat ze early entree tickets hebben.

Er staat ook een jongen, Piotr uit Polen, die een kaart voor hetzelfde vak (pit A) als mij heeft en ook hij weet niet welke ingang hij moet hebben.

We besluiten samen te gaan zoeken.

We vragen, tegen beter weten in, eerst bij de VIP ingang, daar moeten we dus niet zijn.

Vervolgens vragen we het bij de doorgang waar alle opbouwmateriaal naar binnen wordt gebracht en daar zeggen ze dat er tussen de VIP ingang en de early entree ingang nog een toegang is naar binnen.

Waar we ook kijken, geen ingang te zien.

Dan maar weer verder zoeken.

Het wordt een beetje eentonig maar ook bij de volgende ingang krijgen we geen duidelijkheid.

Intussen heb ik ook al een paar keer gebeld naar het informatienummer van het stadion maar die word niet opgenomen.

We hebben nog 1 ingang te gaan en daar zien we een meisje praten met de beveiliging.

Nadat ze is uitgepraat, stappen we op haar af en vragen of zij iets te weten is gekomen.

Het blijkt dat ook zij een kaartje voor hetzelfde vak heeft en ook zij is niet veel wijzer geworden. 

Maar aan haar, Tamara uit München, is verteld dat we naar de ingang moeten waar wij net vandaan komen.

We lopen samen met haar daar heen.

Daar weten ze natuurlijk van niks maar ze gaan het navragen.

Na een kwartier komt diegene terug en wijst op een kaart de ingang aan waar we moeten zijn. 

Dat is dus de ingang waar we net vandaan komen, zucht! 

We lopen weer terug en spreken een semi-hoofdbeveiliger, die zegt dat we bij deze ingang moeten zijn, wat zeer vreemd is omdat dit de ingang voor pit B is. (Pit A en B zijn gescheiden door een lange catwalk) 

Maar volgens haar kunnen we daar gewoon om heen lopen?!

We zijn er wel klaar mee, we staan vooraan, en besluiten om hier te blijven.

Intussen is het 12 uur, ik had Karin beloofd om nog even terug te komen en vraag aan hun of ik even weg kan.

Dat is geen probleem.

Terug bij de camper, eet ik een broodje en drink een kop koffie.

Na de koffie kijkt Karin mij aan en zegt, ga jij maar snel weer terug, ik zoek je straks wel op.

Wanneer ik terug kom zijn er nog een man en een meisje bijgekomen, Esmaralda uit Slowakije en Geir uit Noorwegen.

Om de beurt gaan ze uit de rij om merchandise te kopen, intussen komen Karin en Achi er ook aanlopen en die gaan voor mij een t-shirt halen.

Daarna lopen ze weer door.

Het is de hele dag al mooi weer en de poort gaat pas om 17 uur open, Geir stelt voor om een biertje te gaan drinken bij de biergarten.

Piotr en ik willen dat ook wel, van de dames hoeft dat niet maar ze willen wel de wacht houden op ons plekje.

Na wat biertjes en mannenpraat schuift ook Karin aan.

En dan wordt Piotr gebeld door Tamara, ze heeft gehoord dat de poort open gaat.

We gooien ons bier achterover en rennen terug.

Wanneer we daar aankomen blijkt er helemaal niks aan de hand te zijn.

Intussen begint het weer te betrekken.

Er verschijnt een man met een megafoon bij de poort. 

We hopen dat hij gaat vertellen dat de poort eerder open gaat maar nee.

Vanwege de regen gaat de poort een uur later open, waarom snappen we niet.

Het wordt nu echt noodweer en het regent harder en harder.

Weer komt de man met de megafoon naar voren.

Dit keer verteld hij dat er vanwege het noodweer een safe zone is bij de andere ingang, Tamara vraagt of wij daar met onze tickets ook terecht kunnen en hij zegt dat dat kan.

We sprinten met ons 5en daar heen en staan daardoor weer vooraan.

We vragen meteen aan de beveiliging waar de safe zone is maar die kijken ons aan alsof ze water zien branden.

Nadat ze communiceren met hun collega’s, vertellen ze ons doodleuk dat het foute informatie is.

We vragen ons af wat nu te doen, volgens de beveiliging staan we goed voor pit A.

We twijfelen wel, Geir vertrouwd het niet.

Hij heeft een pit B ticket en weet zeker dat hij bij de andere ingang goed staat en gaat terug.

De regen wordt alleen maar harder en harder en ik sta daar met een kapotte paraplu en een nat t-shirt.

Ik vraag aan mij lotgenoten of ze het oké vinden dat ik mijn regenjas ophaal.

Uiteraard is dat geen probleem en 15 minuten sta ik weer bij ze, in een droog shirt en een regenjas.

En dan gaat de klok richting 18 uur, alle beveiligers komen onder hun afdakje weg en ja hoor, the gates are open.

We rennen als een malle naar rechts, dat is het lengtegedeelte van het stadion, maar dan weer een dicht hek 😡

En we zijn Esmaralda ook al kwijt maar dat maakt niet zoveel uit, ze heeft toch een andere kaart dan ons.

En dan wachten we en we wachten en we wachten.

Pffff, we worden er moedeloos van.

En na bijna een half uur gaat ook deze poort open, de beveiliging schreeuwt nog, niet rennen maar dat is tegen dovemansoren gezegd.

We moeten net als vroeger weer ouderwets rennen over het veld om als eerste bij het voorste vak te komen.

En dan weer een kaartcontrole 😠

Tamara is er als eerste door maar bij mij en Piotr wil de controleur een polsbandje zien en die hebben we niet.

We worden aan de kant gezet maar dan laat een andere controleur ons wel door.

Eindelijk zijn we in het vak en bijna helemaal vooraan.

We staan tegen het hek wat het publiek scheid van het podium en de catwalk.

Nadat we weer op adem zijn gekomen moeten we eerst naar de wc, ik ga eerst en Piotr houd onze plek bezet.

Ik vraag bij de uitgang van het vak waar de wc’s zijn maar tot mijn grote verbazing weten ze dat niet, heel apart.

Even verderop weten ze het wel, het is niet te geloven maar ik moet weer helemaal terug naar de kant waar we binnen waren gekomen.

Dat betekent dus teruglopen door al het publiek wat al ruimschoots binnen is, de trap weer op en bijna het stadion weer uit.

Wie dat verzonnen heeft?

En dan begint het voorprogramma, Reef.

Een kruising van ZZ Top en AC/DC met de zoon van Ron Wood op gitaar.

Niet slecht maar zeker niet bijzonder.

Hierna ga ik nog even “snel” naar de wc.

En dan is het om 10 voor 9 eindelijk zo ver.

Op de videowall begint de tribute aan Charlie gevolgd door het openingsnummer, Street Fighting Man.

Na 19th nervous breakdown komt ipv Sad Sad Sad, wat het derde nummer in Madrid was, Rocks Off.

Wat mij betreft een goede keus, ik vind dat een heerlijk nummer.

Na Thumbling Dice komt Out of Time, een nummer wat ze nog nooit eerder live gespeeld hebben.

Daarna is de Vote Song aan de beurt, helaas voor mij is dat Ruby Tuesday geworden.

Tijdens het minder bekende Ghost Town maak ik een mooie foto van Mick.

Wanneer Keith aan de beurt is zingt hij het fantastische Connection gevolgd door de ballad Slippin’ Away.

Na nog meer classics word de show afgesloten met Satisfaction. 

Ik neem afscheid van Tamara en Piotr en verlaat met een heerlijk gevoel het stadion.

Buiten zie ik Karin en de honden, ze heeft de helft van het concert bij de camper geluisterd en de andere helft naast het stadion en dat was volgens haar ook een bijzondere belevenis.

Terug bij de camper trek ik eerst mijn AliExpress Rolling Stones schoenen uit, dat is na zo’n lange dag een heel fijn gevoel.

We zetten de stoelen buiten neer en onder het genot van een biertje kijken we hoe langzaam de parkeerplaats leeg stroomt.

Mede dankzij de organisatie was dit weer een dag voor in de boeken.