Puberaal #8 Keuzes maken

  

  

Voor elke puber komt er een moment dat je niet zeker weet wat je wilt worden, wie het meest belangrijk zijn in je leven, maar vooral hoe je keuzes moet maken. Want het lijkt alsof je telkens moet kiezen tussen ouders, vrienden, school en vrijheid. En zo moeilijk is het toch niet, wat is er nu fijner dan vrienden en vrijheid. 

Oke, er is wetenschappelijk bewezen dat de hersenen nog niet volgroeid zijn en dat je een puber niet volledig verantwoordelijk kan houden voor zijn of haar acties. Voorlopig. Toch doen we niet anders. Ik ook. Gek word ik soms van puber. Ik heb al vaker gezegd dat de ‘Doe je nou zo dom, of ben je nou zo dom’, vaak door m’n hoofd zwerft. Ik begrijp het niet. Wat is er moeilijk aan: ‘Spreken we dat dan af?’ om vervolgens als enige deze afspraak in ere te houden en puber in actie te zien wanneer al die afspraken gebroken worden. Jeeeeeh! Wat heb ik daar soms een moeite mee! Kom op! Je hebt toch geen zand in je oren?! 

Maar goed. Op dit moment hebben we een groot verschil van inzicht op het gebied van de liefde. Ik kan niets met haar kijk op de liefde, dat is haar gevoel, en gevoel is echt. Maar kom op, als je samen naar TLC kijkt en precies dezelfde dingen belachelijk vindt, niet vindt kunnen of zelfs buiten proporties vindt. Hoe kan het dan dat daar in het dagelijkse leven een andere maatstaf voor geldt. En hou op met ‘liefde maakt blind’. Dat weet ik, maar als je er 24/7 mee te maken hebt ga je gillen bij die clichés. Nu even niet. Tegelijkertijd maak ik samen met haar vader de keuze om haar zelf die zeven sloten door te laten baggeren. Wat moeten we dan. Ze dichtgooien voor ze er in de buurt komt? Er hekjes voor zetten? Nee, een hekje is een uitnodiging om er overheen te klimmen. Nieuwsgierig naar wat er achter dat hekje te zien is. Dus kijken we toe. Houden een open gezichtsveld zodat we in elk geval weten waar ze is en wat ze doet. Maar het is verdomde lastig. Je denkt dat je alle antwoorden weet, dat je het alleenrecht hebt op de waarheid. Maar niets is minder waar. Hoe moeilijk ook, ik ben er van overtuigd dat ze met een basis van liefde, normen en waarden zelf haar pad moet kiezen. Het lukt ook niet anders. 

We hebben op dit moment maar één oplossing. Uruguay Gedoseerd loslaten. En het brengt rust….

Wil je meer ‘puberaal’ lezen, zet deze zoekterm dan in de zoekbalk en je krijgt ze allemaal op een rijtje. 

Puberaal #7 Eerlijk zijn

  
Ik was in de veronderstelling dat ik de meeste facetten van puber beschreven had in het item ‘puberaal’. Maar helaas, ik kan nog even door. Een paar weken geleden heb ik tegen puber gezegd dat we samen het wereldwijde web weer opgaan met nummer 7. En wie weet hoeveel meer. Puber zal hier nooit met naam en toenaam genoemd worden, al is het voor een bepaalde groep lezers duidelijk wie ze is. De rest van de personen zijn fictief of onherkenbaar vernoemd. Dit wil ik gezegd hebben om er zeker van te zijn dat niemand zich aangesproken voelt. Op de één of andere manier scoort het item ‘puberaal’ enorm hoog in het lezersaantal. Een gewild onderwerp en dus niet onbelangrijk.

Maar op dit moment hebben puber en ik moeite om elkaar bij te benen. Meestal begin ik over mezelf in de puberfase van m’n leven, maar we zijn van elkaar gaan verschillen in het zeventiende jaar. Bij mij ging de wind wat liggen door een vast vriendje. Een ‘net’ vriendje ook. Ik begon te dromen over samenwonen en vrij zijn. Waarschijnlijk is dat nog niet eens het grote verschil, puber heeft vast en zeker ook deze gedachten, maar ze heeft niet het gelukzalige gevoel wat ik toen had volgens mij. Ik kan haar gevoel hier niet invullen en doe dat ook niet. Dat is haar ding. Ik praat over het mijne. Ik begon te dalen en puber heeft de landing nog niet eens ingezet. Wat ik jammer vindt en heel normaal blijkt, is het eerlijk en open zijn tegen je ouders. De ervaring leert dat je nog zo vaak kan zeggen dat alles gezegd kan worden, het gebeurd niet. Ik vraag haar dan of bij het eerlijk zijn de dakpannen net zo zouden gaan rammelen als dat ze nu doen, nu we er zelf achter moeten komen. Nou nee. Dat denkt ze ook niet. Maar blijkbaar is de gok het waard om genomen te worden. ‘Misschien kom ik er mee weg’.

Van mezelf herinner ik me het incident met het stiekeme weekend in ouderlijk huis. Ik ging bij vriendinnetje slapen, maar in werkelijkheid sliepen we samen met nog veel meer mensen in ‘mijn’ huis. We rookten, vernielden wat glazen, lieten een brandplek achter in het tapijt en vlekken in de bank. En ik dacht werkelijk dat ik er mee weg kon komen. Ik ruimde alles op, ging via een raam het huis uit om de deurgrendels van de voordeur te kunnen sluiten, dat was mijn enige zorg, m’n vader deed altijd de haken op de deur. En een paar uur later ging ik naar huis. Mijn moeder stond me op te wachten voor het huis. Wat dacht ik nou?! Dat ik dit stiekem had kunnen doen? Ja echt! Toen dacht ik dat echt. Met m’n zestiende jaar! 

Maar goed, voor nu vind ik het lastig om er achter te komen dat puber ook met ons durft te gokken. Iedere afspraak die we maken om vooral te delen, draaien telkens op niets uit. Nu leidt puber sowieso een dubbel leven met vriendje. Het botert zo slecht tussen hem en ons, en dan druk ik me voorzichtig uit, dat er sowieso niet teveel openheid moet zijn op dat vlak. Maar daarover meer in een andere ‘puberaal’. Laten we er vanuit gaan dat dit bij haar leeftijd hoort, het niet eerlijk zijn tegen ouders, en dat we ook hier ooit weer een punt achter kunnen zetten. Blijf vooral positief! *knipoog! 

 *typ in de zoekbalk ‘puberaal’ en je krijgt de voorgaande columns van puberaal.

Tja!

IMG_0015-0.GIF
Hmmmmm, de onbezorgdheid is weer down the drain. Een puber weet het toch altijd weer voor elkaar te krijgen. Ze geven je het gevoel dat alles even volgens het draaiboek gaat en dan ineens, BAM! Opletten! Ik ben er heus nog niet klaar voor hoor, wel bij de les blijven ouders en verzorgers?!

Anyway. Ik ben weer wakker.

Er is door mij nog nooit zo vaak terug gedacht aan mijn eigen pubertijd. Was ik ook zo laconiek. Zo stoïcijns. Dat je iets uitvreet maar er eigenlijk niet wakker van ligt. Er niet eens een probleem inziet. Dat het toch heel normaal is, in elk geval heel eenvoudig uit te leggen. Ik weet het niet meer. Ik weet wel dat m’n eigen ouders met de handen in het haar hebben gezeten. Mijn moeder heeft vaak gedacht dat het niet goed zou komen. Zonder dat ik het zelf hoef te zeggen, geeft zij vandaag de dag toe dat ik netjes ben opgedroogd. Moet ik dat vertrouwen hier dan ook hebben?

Er moet wat puber betreft voldoende vertrouwen in mij zijn, want afgelopen dagen hobbelt ze gewoon door. Vraagt zo nu en dan of ik koffie wil, wanneer ik moet werken, waarom Barto zo vreemd loopt en of er nog genoeg toiletpapier is. Allemaal vragen waarop ik wel antwoord heb, maar het met tegenzin geef. Ik ben boos. Ik wil dat ook nog blijven. Maar puber is er zichtbaar ontspannen onder. Vreemd. Ze heeft geen telefoon, geen iPad. Niets. Afgesloten van de buitenwereld. Zoals ik al zei, voldoende vertrouwen in mij en m’n vergevingsgezindheid. ‘Chill man, het komt goed…’

Helaas is dit niet de eerste keer dat de dakpannen rammelen. Ook niet de eerste keer dat ik nadenk over consequenties en gevolg. Wel de eerste keer dat ik het anders wil doen. Ik weet alleen nog niet hoe. Kaatje heeft altijd 34.089 extra druppels dan vele anderen voordat de emmer overloopt en we zitten nu op 34.088. Dus, tijd voor een andere aanpak. Pffff. Ik weet meteen weer waarom ik voor een paar dagen stilzwijgen kies. Het is zo rustig. Puber is zo rustig. ‘Dit vind ik zo’n leuk programma! Hahaha! Moet je morgen naar toneel? Jeeh, wat verhaart die hond, zal ik die eens borstelen morgen? Ik ga even kijken of er nog wat te eten is, moet je ook?’ Voorbeeldig!

Ik zal m’n moeder nog eens vragen. Was Kaatje ook zo? Ondertussen bedenk ik een nieuw strijdplan en haal de gezelligheid uit de momenten met m’n skattie.

Nog even stilzwijgen…..rust…..