Kaatje beseft….

Ik neem jullie graag even mee in mijn hoofd. Op Twitter lees ik dat in de Hoorn van Afrika op dit moment veel mensen sterven door honger. Iets wat we te vaak lezen en horen. We zetten een kop koffie en gaan door met de dag. Maar nu niet. Ik werd getriggert door het woord ‘Hoorn’. Hmmm, dat komt zeker door de vorm van Afrika. Die punt aan de onderkant. Dus hup, naar Google. Ik zoek een landkaart van Afrika en zie inderdaad dat onderin de landen staan die waarschijnlijk met grote hongersnood te maken hebben. Hey, daar ligt Egypte. Bovenin. Daar gaan best veel mensen op vakantie. Huh? Tanzania, daar was laatst nog een collega op vakantie. Foto’s met olifanten en selfies op een okergele jeep. Daar boven, vlakbij, liggen Ethiopië en Somalië. Ook armoede. Oké, toegegeven, ik heb mij nooit druk gemaakt om aardrijkskunde. Pas op dit moment in mij leven sta ik open voor kennis en weetjes. Zo scan ik dus nog even de hele kaart. Laat ik eens de wereldkaart bekijken. Hoe staat Afrika in verhouding tot Nederland. Geen idee. En dan zie ik dat je onder in Spanje al oversteekt naar Afrika. Er beginnen heus wel wat belletjes te rinkelen, herkenning van dingen die ik ooit geleerd had. Maar ik besef nu pas dat de Hoorn van Afrika met de eeuwige honger, pal onder ons ligt, niet schokkend ver. Zo werkt mijn brein. Ik kan mij zomaar ineens, op een doordeweekse dag, iets beseffen waar ik nog nooit eerder over na heb gedacht. Veel ellende is soms dichterbij dan ik denk….en dat is best schokkend…

Al is het nog steeds ver fietsen. 

Ventilatiemomentje!

Het is de laatste jaren heel normaal dat een gebeurtenis weken, zelfs maanden in het nieuws is, logisch. Het zijn niet zomaar gebeurtenissen, groot zijn ze. Corona, the Voice, Oekraïne en de boeren bijvoorbeeld. In het begin volg ik alles, dan zwakt het wat af. En dat komt eigenlijk doordat elke gebeurtenis in het begin schokkend is en saamhorigheid schept, maar ineens vindt iedereen er wat van. Dan beginnen de meningen en de verschillende inzichten. En dat is nou precies waar ik veel moeite mee heb. Ik ben namelijk nogal ruimdenkend en kan mij in veel meningen vinden, zonder dat ik het overal mee eens ben. En inmiddels weet ik dat ik dat niet van iedereen kan verwachten.

Een tijd geleden had ik een moment waarop ik tot het besef kwam dat het leven maar kort is. Ik schrok daar een beetje van en liet dit niet meer los. De eerste 15 jaar van je leven wordt je opgevoed en de laatste 15 jaar wordt je gevoed en daartussen zitten 50 productieve jaren. Natuurlijk is dit sterk gedramatiseerd, maar toch. Ik weet heus dat je die laatste jaren niet letterlijk met een slabbetje een bordje eten naar binnen geschoven krijgt. En al helemaal niet vanaf je 65e. Maar een beetje generaliseren mag wel, als je duidelijk wilt maken dat je maar 50 jaar hebt om actief iets van je leven te maken. Dat ik schrok van dit besef komt door de ’50’. Wat is dat nou? En dan moet je ook nog werken en aan veel verplichtingen voldoen. Je zou zeggen dat je er alles uit moet halen wat er in zit. Elke minuut. Maar waarom zeg ik dat nu?

Bij alle drukte en heisa die ontstaat rondom grote gebeurtenissen valt mij op dat mensen vergeten te leven en te zien wat ze werkelijk om zich heen hebben. Dat ze zelf verantwoordelijkheid kunnen nemen in hun dag, weken en jaren. Er heerst een gevoel van controle verlies. Alsof je door de overheid de touwtjes niet meer in eigen hand hebt en de afgrond dichter bij ziet komen. Doordat menigeen het gevoel heeft dat hen alle controle wordt afgenomen, alle eigen regie minimaal is, ontstaat er onrust. En dat uiten we massaal. En dat begrijp ik. Wat ik niet begrijp is het extremisme wat ontstaat, dat alles buiten proporties wordt geuit momenteel. Dat veel geoorloofd is om je mening, oftewel controle verlies, in elke tuin te gooien. Nu heb ik het vooral over de discussie rondom de boeren. Want ik begrijp hun angst. Ik heb geen boerderij, dus het mag in het dagelijkse leven iets verder van mij afstaan. Maar toch, je toekomst is onzeker en je staat met je rug tegen de muur. Vreselijk. Maar dan. Hoe ga je als boer hiermee om. Daar kun je het verschil maken.

Ik heb twee keer in mijn leven op sinaasappelkistjes moeten zitten met een dubbeltje om m’n reet te krabben. En inderdaad, ik dramatiseer weer om m’n punt te maken. Want het voelde niet als ongelukkig. Een scheiding en het verlies van een bedrijf liet zijn sporen na. Twee keer moest ik alles weer opbouwen. Niet in mijn eentje, dat deden we samen. Laat ik dat voorop stellen. Maar in beide gevallen pakte ik meteen weer de controle over mijn leven, en als dat na het verlies van het bedrijf inhoudt dat ik postcodeloten moet gaan verkopen om geld te verdienen, dan deed ik dat. De toekomst was onzeker, maar het kijken naar de dag van vandaag en de mogelijkheden zien, maakte dat ik vol goede moed uitdagingen opzocht om waardevol te blijven leven. Naast alle tegenslagen die hier nog omheen gebouwd werden, ben ik nooit rancuneus geworden. Heb nooit een ander de schuld gegeven en nooit mijn lot in handen van een ander gelegd. Waarom moet dit nou over mij gaan hé? Alsof ik mezelf een veer in de reet wil steken. Maar ik wil toch even uitleggen wat mij het recht geeft om iets te zeggen over mijn medemens.

Terug naar de 50 productieve jaren en de energie die mensen steken in het uiten van hun gevoel en mening. Wanneer ik mijn gevoel en mening op papier zet, hoor ik altijd meteen reacties. En dat is prima. “Ja maar, jou situatie is anders dan de boeren, die worden door de overheid in deze hoek gedrukt”. Dat klopt. Maar de uitkomst is hetzelfde. Een onzekere toekomst en niet weten waar je de controle terug kan pakken. Een vlag op z’n kop hangen is voor de boer een uiting van onrecht. Maar poeh! Ik bekijk het van verschillende kanten en vind het nogal wat. Heel de wereld gebruikt zijn vlag als symbool van de natie en alles wat zich daar heeft afgespeeld. Ik hoorde iemand zeggen; het is maar een stuk stof. Ja, letterlijk, maar voor velen is dat het niet. Waarom zoveel acties waar je een ander pijn mee doet of mee lastig valt. Zoals je nu ziet gaan alle ministers na elke gebeurtenis gewoon iedere avond naar bed en heb je maar weinig invloed op wat besloten wordt. Maar weet je. Ik hoop dat iedereen zich blijft realiseren dat je zelf beslissingen kunt nemen om voorbereid te zijn op de nabije toekomst. Die kunnen groot zijn, maar ook klein. In de meest arme gezinnen zie je dat geluk bestaat. In dit hele verhaal zijn er uitzonderingen op de regel, maar ‘het grote midden’ kan echt wel wat aardiger met een ander omgaan en zijn mening wat in het midden laten. En je realiseren waar je jouw energie voor gebruikt in die 50 jaren.

Feit is dat het altijd slechter kan. Dat Nederland nog steeds een land is waar ik graag woon. Dat ik stiekem blij ben niet over de portemonnee van 16 miljoen mensen hoef te beslissen. Het geeft alleen maar ellende. Tenzij je een keer een kwartje weggeeft als overheid. Ik zie mijn eigen huis en gezin. Ik zie mijn eigen minuten, dagen, weken en jaren. Blij met een spontane bbq in de tuin. Een baan waar ik blij van word. Een ijsje halen bij de buren. Het voorrecht van een camper die ons spontane uitjes bezorgt in de rust van de natuur. Een Netflix marathon op een matras met veel chips, een kleinkind in een zwembadje, of gewoon even lekker vrij zijn en genieten van het moment. Voor iedereen anders, maar kleine dingen. Te ver in de toekomst kijken en bang zijn voor ellende en oplopende onkosten bijvoorbeeld, leidt af van jouw dag. Vandaag. En waar je de controle kan behouden en pakken. Wat komt dat komt, en deal er op dat moment mee. Er zijn altijd oplossingen om jouw 50 jaar op jouw manier leuk te houden.

Ik wil iets met je delen…


Wanneer ik door de straten loop van de stad waarin ik werk, realiseer ik me dat ik de laatste maanden gelukkig ben. Dat ik een gevoel heb in de bloei van m’n leven te staan. En dat terwijl ik mijn leeftijd nooit had gekoppeld aan dit gevoel. Vreselijk vind ik dat getal. Nog erger om het uit te spreken. Jaren geleden zou ik gelachen hebben om de uitspraak ‘het leven begint bij veertig.’ Toch ben ik er in gaan geloven. Ik moet wel. Ik doe er aan mee, ik creëer, deel, heb lief en ontdek. Ik heb een onbeschrijfelijk gevoel in m’n lijf en kan het niet anders uit leggen dan gelukkig zijn. Verlost te zijn van dwangmatige, zelfdestructieve keuzes. M’n armen heb geopend voor vrijheid en geluk. En mensen om me heen hebben die dat gevoel aanvullen en niet opvullen. Ik merk dat ik alles beter binnen laat komen. Emoties, goed of zwaar. Ze raken me. Soms te diep, dat wel. Ik kan niet anders dan liefhebben en meeleven. Dat zal altijd zo blijven. Het zou een bepaald moment in m’n leven te zwaar zijn geweest. Om het binnen te laten. Boeken gingen dicht. De tv ging uit. Of ik draaide me om en sloot buiten. Nu gebeurd me het omgekeerde. Ik kan bijna niet met dat gevoel omgaan. Het voelt fijn. Breekbaar ook. Ik ben bang het te verliezen. Ik wil mezelf even knijpen om zeker te weten dat het me overkomt. Dat het er is. Eindelijk. Vrijheid. Geluk. De kracht om alles het hoofd te bieden. Laat mij een inspiratie zijn voor anderen. Wat er ook is, alles komt uit jezelf. Alles wat je moet doen is jezelf aan de horizon plaatsen mèt dromen, dat wat je graag wilt zijn. En dan…..begin maar met lopen. In je eigen tempo. 

Ik zat te denken…..

IMG_0010.JPG
Ik ben blij……

Mijn gezin, puber gesetteld, fijne baan en Stampin Up! Alles staat als een huis en behalve puntjes op de i ben ik heel tevreden. Wat kan dat snel gaan. Van alles op z’n kop, naar alles rechtop. Alleen een rood draadje, dat mis ik nog. Alles zorgeloos naast elkaar zonder iets tekort te doen.

Maar wat kun je het prettig hebben binnen een baan. Wat leer ik veel en wat doe ik veel. Stuk voor stuk lieve cliënten en collega’s. Boeken vol ga ik schrijven. Ik krijg dagelijks een dosis inspiratie van jewelste. Mooie momenten, zware momenten, verdrietige momenten, lachmomenten. Alles zit erin. Heerlijk.

Tijd om eens alles op een rijtje te zetten.

Ik realiseer me dat iedereen leeft met een doel voor ogen. Wat moet er gebeuren om daar te komen waar ik wil zijn. En toen ik daarover nadacht begreep ik waarom we ons geen moment verveeld hebben de afgelopen jaren. Want doelen zijn niet altijd hoog gegrepen, niet altijd van het kaliber luchtkasteel. Het hoeft niet mooi te klinken. Het kan ook het rechttrekken van een bedrijf zijn wat op instorten staat. Met als doel, een goed draaiende business. Of toch moeten stoppen en als nieuw doel je leven samen weer een solide basis willen geven. Allebei een baan zoeken is ook een doel. Je liefkind een thuis geven met als einddoel een diploma en een dosis zelfvertrouwen. Een atelier bouwen voor je hobbyproject is wel een heel mooi doel. Of dat je binnen een paar jaar samen kan zorgen voor een fijn inkomen waar het gezin comfortabel en ontspannen door kan leven.

Eigenlijk gaat het automatisch. Als er veel in je leven gebeurd zal je het altijd doelgericht een draai geven. En gebeurd er weinig en dreigt er sleur, dan ontstaat er vanzelf de wil om dat aan te pakken. Onbewust weer een doel.

Waarom heb ik het hier zo druk mee. Nou, ik ben zo blij en het gaat zo fijn. Er is zoveel om dankbaar voor te zijn, hoe kan dat? Wat gebeurd er, vanwaar die wind in de rug. En wat is ons volgende doel, hebben we dat? En toen ik daar dieper over nadacht wist ik dus dat er altijd doelen blijven. Zoals hierboven beschreven, groot of klein. En dat je onbewust afdwingt waar je over een tijdje wilt zijn……

Kaatjes gedachten….

img_0444madelief

Kijk!

Daar is ze….

Een wolk, vlinder of ster.

Door de ogen van de wens….

is ze nooit ver.

Kijk! Daar is ze weer!

Ze gunt me het leven.

En ik zie haar weer even….

Ze geeft me een lach….

Ik mis haar ontzettend…

Maar geniet nog steeds van haar, elke dag!

 

Kaatje

Uren zat ik te denken hoe te onthaasten,

ik stond weer op en wist het niet…..

 

Leef! 

“Ooit zie ik het leven van een afstand.

Daarom nu leven, ben zo dichtbij….”

 

Lieve Mama 

20/04/2008 00:04:59

Even pas op de plaats. Geen haast. Geen moetjes. Even tijd voor jezelf. Vallen doen we allemaal wanneer de kracht ontbreekt door te gaan. Op staan hoeft nu even niet. Neem de tijd, geef het z’n plekje. Geniet van jezelf en het moment. Morgen komt en gaat vanzelf. Om weer plaats te nemen in het verleden. Het verleden waar je nu niet naar wilt kijken, maar wel moet. Alleen dan komt het in het juiste laatje terecht. Het laatje: ‘verwerkt, maar niet vergeten!’ Het gaat goed komen. Jou vleugels die mij beschermden tegen alle moeilijke dingen in het leven mogen even rusten. Ik heb nu de kracht om dat voor jou te zijn wat jij voor mij bent….ik ben er.

 

Altijd onderweg 

“Ga daarheen waar je wilt zijn,

dan ben je er wanneer je er wilt zijn…”

 

Waarom wachten… 

“Wachten op dat wat komen gaat,

is wachten op een terugblik op dat wat voorbij is…”

 

Lieve A

 27/03/2008 00:23:20 

Sluit even je ogen……..en doe ze weer open.

Kijk, de wereld, de stad, de zon, de regen, de bomen, het leven.

Sta erbij stil en geniet.

Het is voor jou.

Het ligt voor je open.

Haal diep adem en voel de kracht.

De kracht in jezelf en van de wereld, de stad, de zon, de regen, de bomen, Jou leven.

 

Friends 

Vriendschap lijkt veel op Maatschap.

Toch is er een Wezenlijk verschil…

 

Ik geef en ik neem… 

“Geven en nemen doe je niet allebei binnen een ogenblik…

Dan zou je terugnemen wat je zojuist hebt gegeven”

 

Romans van 6 woorden:

 

Waarom toch?Ik was de enige…

 

De donkere treinbracht zoveel licht

 

Er was eens….Mijn wereld,Einde.

 

Oeps! Een valkuil.“Au!” te laat…

 

Ik zocht de oplossing,niets gevonden.

 

“Vrede waar zegt U?”“Oh, niet…”

 

Ik hou van jou…Jij niet?!